Βαλκάνια… Ευρώπη… Ελλάδα…

9 Αυγούστου, γύρος Μαυροβουνίου (χλμ 348)

Αν έβαζα τίτλους σε κάθε ημέρα, ο τίτλος για την σημερινή θα ήταν «Το άλλο Μαυροβούνιο». Είδαμε καθοδόν προς Ντουμπρόβνικ το πλούσιο και τουριστικότατο Μαυροβούνιο, σήμερα θα εξερευνούσαμε λίγο πιο βόρεια.

Πρώτη στάση λίγο έξω απ’ το Ντουμπρόβνικ για μια όμορφη φωτογραφία της παλιάς πόλης και συνέχεια προς τα σύνορα για Βοσνία. Οι διαδικασίες τυπικές, οι υπάλληλοι φιλικότατοι και σύντομα βρισκόμαστε να κινούμαστε μέσω μιας όμορφης διαδρομής προς την πόλη Trebinje.
Διασχίζουμε την πόλη και ακολουθούμε μια καταπληκτική διαδρομή δίπλα στον ποταμό Trebisnjica. Οι στάσεις για φωτογραφίες αρκετές…

Πλησιάζοντας προς τα σύνορα του Μαυροβουνίου η διαδρομή γίνεται ορεινή. Η εναλλαγή των εικόνων μας έχει ήδη μαγέψει…

Οι Βόσνιοι συνοριακοί υπάλληλοι «τσακίζουν» την γλώσσα τους προσπαθώντας αστειευόμενοι να διαβάσουν τα επίθετα μας στα διαβατήρια, αλλά οι του Μαυροβουνίου τυπικοί και αργόσχολοι. Ξεμπερδεύουμε και με δαύτους και συνεχίζουμε την όμορφη ορεινή διαδρομή μέχρι να εμφανιστεί μπροστά μας η λίμνη Slano η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στην μεγαλούπολη Niksic.

Την ομορφιά του τοπίου προσπαθούν να χαλάσουν τα μαύρα σύννεφα που κάνουν την εμφάνιση τους στο βάθος, συνοδευόμενα από αρκετά αστραπόβροντα. Λόγω του πρωινού ήλιου τα αδιάβροχα μας -εκτός αυτά του Μήτσου- έχουν μείνει στο ξενοδοχείο. Την βρόχα δεν την γλιτώνουμε, αλλά πόσο δα μπορεί να κρατήσει μια καλοκαιρινή βρόχα;

Κατηφορίζουμε προς Niksic και στρίβουμε προς Podgorica. Ο δρόμος βρεγμένος και σε κακή κατάσταση. Το πρόγραμμα μας περιλαμβάνει επίσκεψη στο μοναστήρι του Ostrog και μιας και ο καιρός βρίσκεται ακόμα μπροστά μας, αποφασίζουμε να το ακολουθήσουμε.

Ανηφορίζουμε για 10 περίπου χιλιόμετρα προς το μοναστήρι μέσω ενός πολύ στενού, γεμάτου λακκούβες και με αρκετή κίνηση δρόμου για να φτάσουμε κοντά στο μοναστήρι το οποίο έσφιξε από κίνηση.

Οι περισσότεροι επισκέπτες ανέβαιναν τα τελευταία 2 χιλιόμετρα με τα πόδια λόγω μάλλον κάποιου τάματος. Εμείς περπατάμε για καμιά 500 μέτρα από το πάρκινγκ μέχρι το μοναστήρι…

Όμορφο μεν, αλλά οι ορδές του κόσμου σε συνδυασμό με την εμπορευματοποίηση του, μας κάνουν γρήγορα να γυρίσουμε πλάτη. Πριν κατηφορίσουμε κάτι πιτσιρίκια μας ζητάν να βγάλουν φωτογραφίες με τις μοτοσυκλέτες μας. Δεν μπορούμε φυσικά να αρνηθούμε σε ένα παιδικό όνειρο…

Οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν με το που ξεκινά η κατάβαση. Ο καιρός κλείνει ακόμα περισσότερο και οι ψιχάλες δεν αργούν να γίνουν χαλάζι. Ψάχνω κάπου να προφυλαχτούμε επειγόντως αλλά μάταια. Έχουμε γίνει ήδη παπιά όταν καταφέρνουμε να προφυλαχτούμε κάτω από μια παράγκα.

Ρίχνει όχι απλά καρέκλες αλλά σαλονοτραπεζαρίες και σύνθετα.

Χαλάζι σε μέγεθος δοντιού όπως βλέπετε στην φωτογραφία.

Η μπόρα κρατάει για περίπου 30 λεπτά και εμείς περιμένουμε υπομονετικά να κοπάσει. Κατηφορίζουμε και συνεχίζουμε υπό ψιλής βροχής μέχρι το χωριό Danilovgrad. Στρίβουμε προς Kotor αποφεύγοντας τον καιρό που συνέχιζε την πορεία του νοτιοανατολικά. Ο δρόμος που ακολουθούμε για 20 περίπου χιλιόμετρα είναι υπερβολικά στενός και σε χείριστη κατάσταση. Συναντήσαμε και μια πινακίδα που προειδοποιούσε για ναρκοπέδιο αλλά δυστυχώς δεν την φωτογραφήσαμε…
Φτάνοντας στο χωριό Cevo ο δρόμος βελτιώνεται και μας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε το μεγαλύτερο φιόρδ της Νότιας Ευρώπης και την υπέροχη κάθοδο προς Kotor.

Δυστυχώς αναγκαζόμαστε να ξαναπεράσουμε από το ίδιο συνοριακό φυλάκιο της προχτεσινής ταλαιπωρίας. Η κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη αλλά εμείς καταφέρνουμε να περάσουμε έστω και αν μας στόλισαν πάλι. Αυτό που μου έκανε πάντως εντύπωση είναι ότι δεν συνάντησα ουδέ μια μοτοσυκλέτα σε αυτό το συνοριακό φυλάκιο. Όσο και αν έψαξα πάντως στο internet δεν βρήκα καμία σύντομη εναλλακτική διαδρομή.

Έχει ήδη σουρουπώσει όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Μπανιαριζόμαστε τάχιστα και οδεύουμε για μάσα σε ένα Μεξικάνικο εστιατόριο -απέναντι από την πιτσαρία Mea Culpa που φάγαμε της προηγούμενη- ονόματι Poco Loco. Εντυπωσιακές μερίδες αλλά αγενέστατο προσωπικό. Πλερώνουμε σε € -το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και το εθνικό τους νόμισμα- μιας και δεν δεχόταν κάρτα και αράζουμε για ένα σύντομο ποτάκι σε κάποιο μπαρ στα σοκάκια της παλιάς πόλης.