8η ΜΕΡΑ
Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018
Αναχώρηση: 10:30 Άφιξη: 19:30
Διαδρομή: Graz – Klagenfurt – Villach – Passo Vrsic – Lake Bled – Ljubliana
Χιλιόμετρα: 442
Συνολικά χιλιόμετρα: 2937
Έξοδα: Βενζίνη 33€- Δωμάτιο 51€ – Μάρκετ 13€ – Φαγητό 8€ – Λοιπά 13€
– Που σ’ έχω φέρει…
– Που;
– Στα καλύτερα.
– Καλύτερα τα λες εσύ αυτά; Να κοιμάμαι στο ίδιο σπίτι μ’ έναν άγνωστο, τον σκύλο του και την μάνα του; Αχ, και να τα ήξερε αυτά ο μπαμπακούλης μου…
– Πλάκα με κάνεις; Βγες στην βεράντα να απολαύσεις το πρωινό που πάλι εγώ σου έφτιαξα και να πιείς τον καφέ που πάλι εγώ σου έφτιαξα και άσε ήσυχο τον μπαμπακούλη σου…
– Αχ,… να έχεις μεγαλώσει στα πούπουλα, να έχεις όλα τα καλά του κόσμου και ξαφνικά να τρέχεις πίσω από έναν τρελό στα βουνά και στα λαγκάδια… Άτιμη καρδιά…
– Σε καταλαβαίνω… είμαι δηλητήριο…
– @#%&*¨»###@%^
Για μια ακόμη νύχτα κάναμε καλό ύπνο παρόλο που το στρώμα ήταν μέτριο. Ευτυχώς όμως τα γέρικα κορμιά μας –μίλα για τον εαυτό σου είπαμε– ξεκουράζονταν αρκετά. Απολαύσαμε τον καφέ στη βεράντα του 9ου ορόφου με τον πρωινό ήλιο να μας χτυπάει κατάματα. Μαζέψαμε την πραμάτεια μας χαλαρά. Στις 10:30 βρισκόμαστε στο δρόμο με τελικό σημερινό προορισμό την πόλη της Λιουμπλιάνα.
Η αρίθμηση του δρόμου λέει 70. Στα περισσότερα σημεία του είναι ευχάριστος με εύκολες στροφές, καλή ποιότητα οδοστρώματος, πολύ πράσινο και συνεχείς ανηφοροκατηφόρες. Ειδικά μέχρι το Wolfsberg η διαδρομή είναι υπέροχη.
Στις πόλεις έχει αρκετή κίνηση και ειδικά μέσα στο Klagenfurt. Το Klagenfurt το είχα επισκεφτεί ξανά το 2011 στην επιστροφή μας από το Β. Ακρωτήρι σε μια νύχτα με καταρρακτώδη βροχή που είχαμε ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ για να βρούμε το ξενοδοχείο. Σε αντίθεση με τώρα που ο καιρός ήταν υπέροχος με λίγη ζέστη περισσότερη από τις προηγούμενες μέρες μιας και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε. Κάνουμε στάση στη λίμνη Worther που βρίσκεται ανάμεσα από το Klagenfurt και το Villach.
Βλέποντας τον κόσμο να κάνει ηλιοθεραπεία όπου βρει, καταλαβαίνεις πόσο προνομιούχοι είμαστε που τα έχουμε όλα αυτά απλόχερα στη χώρα μας και πως πρέπει να αρχίσουμε πραγματικά να τα εκτιμάμε.
Πήραμε το κολατσιό μας, απολαύσαμε το φραπέ μας και συνεχίζουμε με κατεύθυνση τα σύνορα με Ιταλία. Τελευταίος ανεφοδιασμός επί αυστριακού εδάφους και πέρασμα από το Tarvisio που σημαίνει και την είσοδο μας σε ιταλικό έδαφος.
Ο δρόμος μας ανεβάζει στο passo Predil στα 1156μ το πέρασμα του οποίου σηματοδοτεί και την είσοδο μας στη Σλοβενία. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις είναι οι Ιουλιανές Άλπεις.
10 χρόνια μετά βρίσκομαι στα ίδια μέρη. Ήταν το 2008 στο παρθενικό μου ταξίδι με μηχανάκι και συγκεκριμένα με το scooter Aprilia Atlantic 500 που πέρασα από αυτά τα μέρη τα οποία και θα διασχίσουμε τις επόμενες 3 μέρες.
Μετά το Bovec αρχίζουμε να ανεβαίνουμε -δρόμος 206- διαμέσου μιας υπέροχης διαδρομής παράλληλα με τον ποταμό Isonzo. Στις όχθες του ποταμού πολλά camping οργανωμένα καθώς επίσης και πολύς κόσμος να επιδίδεται σε σπορ που έχουν σχέση με το ποτάμι.
Σε λίγα χιλιόμετρα ξεκινάει ο δρόμος με τις 50 φουρκέτες. 25 μέχρι το Passo Vrsic στα 1611μ και 25 μέχρι να κατέβεις. Όλη αυτή η περιοχή ονομάζεται Triglavski National Park και έχει πάρει το όνομα του από το ομώνυμο όρος Triglav (2864m). Μια όμορφη περιοχή που αν αποφασίσεις να κάνεις διαφορετικές διακοπές μακριά από ξαπλώστρες και beach bar –ναι, σε χαλάει που πας και κοιτάς τα κωλαράκια από όλες τις τσούλες και έχεις το βλέμμα του ροφού– τότε είναι εύκολα προσεγγίσιμο και από την χώρα μας.
Σ’ ένα ύψωμα λίγο μετά το πέρασμα από το passo Vrsic θα βρούμε ένα αναψυκτήριο να απολαύσουμε αυτό που κάποιοι ονομάζουν καφέ cappuccino με θέα τις επιβλητικές κορυφές των Ιουλιανών Άλπεων.
Συνεχίζουμε τη σημερινή μας διαδρομή και διαμέσου του 201 φτάνουμε πολύ γρήγορα στο Bled που κύριο χαρακτηριστικό του είναι η υπέροχη λίμνη του με τα μικρά νησάκια. Πολύς κόσμος αφού και εδώ έχει γίνει κατάληψη από την ασιατική φυλή.
10 χρόνια πριν η περιοχή δεν είχε καμιά σχέση με τώρα. Τότε θυμάμαι έγραφα στο ταξιδιωτικό μου ότι μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση που όλος ο κόσμος αθλούνταν κάνοντας από αναρρίχηση μέχρι αυτό το κάτι από σκι με τα ροδάκια. Ο κόσμος ήταν πολύ λιγότερος και ήταν πραγματικά ένα μέρος που μπορούσες να περάσεις ήρεμα τις ημέρες των διακοπών σου. Τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην και δυστυχώς προς το χειρότερο.
Αλλά το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι. Η ασιατική φυλή έχει ένα καλό: δεν πάει στα μέρη που δεν έχει κάτι να φωτογραφίσει. Οπότε στο τέρμα του παραλιακού δρόμου που έχει ένα παρκάκι εκεί είναι το κατάλληλο σημείο να ηρεμήσεις. Εκεί θα βρεις μόνο ντόπιους να κάνουν μπάνιο στη λίμνη και να προσπαθούν να μαυρίσουν τα κάτασπρα κορμιά τους. Να πω την αλήθεια σήμερα σε δυο στάσεις που κάναμε δίπλα σε λουόμενους ένοιωσα το γέρικο κορμί μου –είδες χρησιμοποίησα ενικό– να είναι τόσο μαυρισμένο, σε σχέση με αυτούς, κάτι σαν τον «Πίου το μαύρο πιστόλι» στην γνωστή διαφήμιση. Πολύ ασπρίλα βρε αδερφέ… και το επόμενο στάδιο η κοκκινίλα… μπλιαχ…
Τεσπα… στο θέμα μας…
Την πέφτουμε κλασικά στο γνωστό παγκάκι για κολατσιό και τα σχετικά.
Βρισκόμαστε την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος. Ηλιοβασίλεμα δίπλα στη λίμνη…
– Πόσο μου αρέσεις όταν γίνεσαι φλωρ… εεε, συγνώμη… ρομαντικός εννοούσα.
– Δεν το πας καλά και σε βλέπω να κάνεις παρέα τις πάπιες…
– Καλύτερα στις πάπιες παρά στον σκύλο του χθεσινού…
Η ώρα έχει πάει 19:30 και αφού έχουμε χαλαρώσει ξεκινάμε για την Λιουμπλιάνα στην οποία και εύκολα σε μια ώρα είμαστε έξω από το δωμάτιο που έχουμε κλείσει. 6 χλμ από το κέντρο της πόλης μας περιμένει ένα υπέροχο και ευρύχωρο σπιτάκι. Ο ιδιοκτήτης ευχάριστος άνθρωπος ο οποίος και μας συστήθηκε ως Γιάννης. Μας ενημέρωσε ότι μόλις χθες είχε ένα ζευγάρι Ελλήνων με μηχανή οι οποίοι δεν βγήκαν καθόλου έξω αφού ήταν πολύ κουρασμένοι.
– Εμείς Γιάννη μου δεν είμαστε τέτοιοι… εμείς είμαστε νέοι άνθρωποι, ζωντανοί με όρεξη για ζωή και για φαΐ…
– Νομίζω από όλα αυτά που είπες μόνο το τελευταίο ισχύει για σένα
– Θες να πεις κάτι; Υπονοείς κάτι; Δεν σε έχω στα ώπα- ώπα;
– Ναι… καλά τώρα… δεν λέω και κάτι γιατί δεν περνάει και το ΚΤΕΛ από εδώ για Αθήνα…
– @#%&&&**¨¨
Αφού κάνουμε τα « καθιερωμένα» –μην αφήνεις υπονοούμενα και νομίζει ο κόσμος ότι κάτι κάνεις μετά από τόσα χλμ– παίρνουμε το μηχανάκι και σε 10 λεπτά είμαστε στο κέντρο. Επιτέλους κόσμος, ζωντάνια, κίνηση, μουσικές… επιτέλους άλλος κόσμος… καλοί άνθρωποι και οι Αυστριακοί αλλά πολύ μούχλα βρε φίλε μου… πολύ μούχλα…
Οι πεζόδρομοι γύρω και κάθετα στον ποταμό Ljubljianika σφύζουν από ζωή. Νεολαία παντού , άνθρωποι να χορεύουν και πολλές μουσικές. Μια πόλη που από μόνη της σε ανεβάζει. Η αλήθεια είναι ότι ειδικά σήμερα είμαστε κουρασμένοι. Είναι η πρώτη μέρα που έχω την ανάγκη να κοιμηθώ. Το παλέψαμε και μετά το φαγητό και το παγωτό καθίσαμε και για μπύρα. Ήρωες λέμεεεε….
Η επιστροφή προς το σπίτι θα μας βρει να είμαστε ένα βήμα πριν το κρυολόγημα μιας και δεν υπολογίσαμε το κρύο και βγήκαμε καλοκαιρινοί έξω…
Νομίζω ότι κοιμήθηκα πριν μπω στο σπίτι… μιας και τα «καθιερωμένα» τα είχα κάνει πριν…
-Εγώ που ήμουν; Ήμουν εκεί; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα… τι ψέμματα γράφεις…
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
