Βαλκάνια… Ευρώπη… Ελλάδα…

7 Αυγούστου, Οχρίδα – Ντουμπρόβνικ (χλμ 425)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Κατά το σχεδιασμό αυτής της εκδρομής είχα ακούσει τα όσα για την Αλβανία. Κακοί δρόμοι και κάκιστη οδική συμπεριφορά ήταν τα σύνηθη που άκουγα, μέχρι που κάποιοι μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσω στο Ντουμπρόβνικ. Εγώ πάλι άκουσα τους πάντες, έψαξα το net για πληροφορίες και τελικά πείσμωσα να διαψεύσω τους αντιρρησίες.

Αναχωρούμε πουρνό-πουρνό μετά φυσικά από ένα πλούσιο πρωινό, αρχικά προς Struga και μετά προς τα σύνορα για Αλβανία. Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής από Struga προς σύνορα είναι υπέροχο. Στα σύνορα προσπερνάμε την ουρά, καθώς έχει λίγη κίνηση, και αράζουμε δίπλα στο Σκοπιανό φυλάκιο. Ένας αστυνομικός μας ρωτάει με τρόπο αν έχουμε €. «Δεν έχουμε» του απαντώ, «μόνο κάρτα, € στην τράπεζα» και απογοητευμένος μας δείχνει τον κισσέ με τον τελωνιακό. Ο πιτσιρικάς τελωνειακός κάτοχος ενός GSXR 600 μας εξυπηρετεί τάχιστα και συνεχίζουμε προς το Αλβανικό συνοριακό σταθμό.
Στην Αλβανική πλευρά παρκάρουμε δίπλα στον σταθμό και οδηγούμαστε σε ένα παραπλήσιο κιόσκι στο οποίο ευτυχώς περιμένει μικρή ουρά. Σύντομα βρισκόμαστε μπροστά στον υπάλληλο ο οποίος μας ζητάει με σπαστά Αλβανοαγγλικά διαβατήριο και πράσινη κάρτα. Ελέγχει, σφραγίζει και μας ζητάει κάτι ακόμα που αρχικά δεν το καταλαβαίνουμε. Στην πορεία πιάνουμε ότι ζητάει λεφτά για τα διόδια, τα οποία όπως γνωρίζουμε είναι 10€ ανά μοτοσυκλέτα + 2€ ανά επιβάτη. Ο Μήτσος τους σπρώχνει ένα 10€ και τα μάτια τους βγάζουν φωτιές. Μετά από ένα σύντομο διάλογο μας κάνουν νόημα ότι τα λεφτά αυτά φτάνουν και για τους τέσσερις και μας δίνουν τα χαρτιά μας αποχαιρετώντας μας με χαμόγελα. Από ότι καταλάβαμε θα μπορούσαμε να την βγάλουμε και φτηνότερα αλλά και πάλι με βάση τα δεδομένα μας είμαστε στο κέρδος.

Η όμορφη διαδρομή των Σκοπίων, συνεχίζει και στην Αλβανία, αρχικά περνώντας δίπλα από αρκετά πολυβολεία….

Και στη συνέχεια μέσω μιας γραφικής διαδρομής μέχρι το Elbasan. Τα περισσότερα αυτοκίνητα που συναντήσαμε ήταν με Ελληνικές πινακίδες, ενώ εντύπωση μας έκανε τα στολισμένα αυτοκίνητα που κουβαλούσαν γαμπρό ή νύφη, πηγαίνοντας κομμάτια για μεγάλες αποστάσεις.

Τις Ελληνικές πινακίδες των αυτοκινήτων συνοδεύουν Ελληνικά πρατήρια καυσίμων. Το κλίμα μυρίζει Ελλάδα…

Η διαδρομή μέχρι το Ελμπασάν υπέροχη…

Επίσημο επάγγελμα της Αλβανίας θα πρέπει να είναι το πλύσιμο αυτοκινήτων. Πρέπει να συναντήσαμε πάνω από 100 πιτσιρικάδες με λάστιχα και σε ελάχιστες περιπτώσεις με κάτι πεπαλαιωμένα πιεστικά, να προσπαθούν με διάφορους μεθόδους να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας. Το κορυφαίο βέβαια είναι ότι τα λάστιχα τους δεν έκλειναν ποτέ. Απλά τα σφήνωναν ανάμεσα σε πέτρες δημιουργώντας αυτοσχέδια σιντριβάνια…

Τα περισσότερα σπίτια που συναντάμε στην διαδρομή μας είναι στα τούβλα, αλλά είναι κατοικημένα! Οι γνωστές πολυκατοικίες των Σκοπίων κάνουν την εμφάνιση τους μόλις φτάνουμε στο Ελμπασάν, με την μόνη διαφορά ότι σοβατισμένη και βαμμένη είναι μόνο η πρόσοψη. Το υπόλοιπο στα τούβλα, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία παρακάτω…

Μια γραφική ορεινή διαδρομή ενώνει το Ελμπασάν με τα Τίρανα. Αν και μέχρι τώρα η ποιότητα την ασφάλτου ήταν πολύ καλή, στην ορεινή διαδρομή προς Τίρανα συναντάμε πολλές λακκούβες οι οποίες μας κουράζουν και μας οδηγούν στην πρώτη μας στάση κάπου στην κορυφή του βουνού σε ένα όμορφο καφέ-εστιατόριο.

Παραγγέλνουμε στα Ελληνικά, πληρώνουμε σε €, μιας και δεν έχουμε κάνει συνάλλαγμα και κατηφορίζουμε προς Τίρανα.

Στην πρωτεύουσα της Αλβανίας γίνεται χαμός από έργα και κίνηση. Αν και από το navigator απουσιάζουν οι χάρτες της πόλης, δεν δυσκολευόμαστε να βρούμε το δρόμο προς το κέντρο. Η Ελένη φωτογραφίζει καθοδόν καθώς η στάση θεωρείται δύσκολη.

Ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει τα Τίρανα έχει τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση, στις οποίες κυκλοφορεί από Hammer μέχρι κάρο. Για του λόγου το αληθές:

Οκ, δεν είναι κάρο αλλά συναντήσαμε και τέτοια. Απλά δεν προλάβαμε να τα φωτογραφήσουμε.

Οι πληροφορίες μας λέγανε ότι ο δρόμος από Τίρανα μέχρι Shkoder είναι μαρτύριο.

Κάποια έργα στην αρχή αυτού του δρόμου λίγο πριν το αεροδρόμιο μας ανησυχούν αρχικά, αλλά γρήγορα ο δρόμος στρώνει. Η διαδρομή είναι μια βαρετή ευθεία 100 περίπου χιλιομέτρων, με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, με αρκετή κίνηση και πολλά μπλόκα. Συναντήσαμε 4 ραντάρ αλλά σε όλα μας είχαν προειδοποιήσει, αναβοσβήνοντας μας τα φώτα, νωρίτερα.

Η «απέραντη» ευθεία φτάνοντας στην Shkoder λαμβάνει τέλος και εμείς στρίβουμε προς Μαυροβούνιο διασχίζοντας πάνω από μια παλιά ξύλινη γέφυρα τον ποταμό Buna.Τα αντιθέτως διερχόμενα οχήματα ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας διάσχισης της προαναφερόμενης γέφυρας.

Το τοπίο αλλάζει δραματικά στην απέναντι όχθη του ποταμού. Άδειοι δρόμοι, μέτριοι σε ποιότητα, με συνεχόμενες στροφές και με μπόλικο πράσινο να μας κάνει παρέα για τα λίγα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με τα σύνορα του Μαυροβουνίου.

Πρώτη στάση στο Αλβανικό Φυλάκιο. Σύντομος έλεγχος διαβατηρίων και μετάβαση στο δίπλα κισσέ. Μας ζητάνε κάτι που δεν καταλαβαίνουμε…. Τους δείχνουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε. Διαβατήριο, πράσινη κάρτα, ευρωπαϊκό δίπλωμα και ό,τι άλλη χαρτούρα κουβαλάμε μαζί μας. Δεν τους κάνει τίποτα απ’ αυτά… Εν τέλει πιάνοντας κάποιες λέξεις καταλαβαίνουμε ότι μας ζητάνε κάποια απόδειξη που έπρεπε να είχαμε πάρει κατά την είσοδο μας στην Αλβανία. Τους εξηγούμε ότι δεν μας έδωσαν και αντιδράνε λες και διαπράξαμε κάποιο έγκλημα… Και πάνω που αρχίζει να περνάει απ’ το μυαλό μου ότι «εδώ θα μείνουμε», «αυτό ήταν το τέλος του ταξιδιού», μας ζητάν 3 ολόκληρα € για να περάσουμε… Προσπαθώντας να πνίξω το γέλιο μου τα σπρώχνω στο κισσέ και καβαλάω την μοτοσυκλέτα μου προς το φυλάκιο του Μαυροβουνίου.
Παρακάμπτουμε την μικρή ουρά φτάνοντας μπροστά στο φυλάκιο, όπου ο υπάλληλος φέρνει την σφραγίδα απ’ τον κισσέ και μας σφραγίζει τα διαβατήρια χωρίς καν να τα ελέγξει.

Τα πρώτα μας «βήματα» στο έδαφος του Μαυροβουνίου, θυμίζουν έντονα τα τελευταία μας χιλιόμετρα επί Αλβανικού εδάφους. Ίδια ησυχία και ίδια ποιότητα ασφάλτου. Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στο ύψος του Bar (δεν είναι American Bar, πόλη είναι).

Η αρκετή κίνηση ιδίως μέσα στις πόλεις και οι παραλίες τίγκα σε ομπρελοκαθίσματα συνθέτουν ένα γνώριμο σε εμάς τους νησιώτες τοπίο. Τη διαφορά κάνουν οι φρεσκοστρωμένοι δρόμοι και τα γραφικά χωριουδάκια όπως το Sveti Stefan που βλέπετε στην φωτογραφία παρακάτω.

Συνεχίζουμε φτάνοντας στον τεράστιο όρμο του Kotor τον οποίο διασχίζουμε με καραβάκι καθώς αν επιλέγαμε οδικώς θα κάναμε περίπου +40 χιλιόμετρα. Το καραβάκι κάνει περίπου 5 λεπτά να τον διασχίσει και κοστίζει 1,5€ ανά μοτοσυκλέτα. Οι επιβάτες δεν πληρώνουν.

Η έξοδος μας από το Μαυροβούνιο είναι μια ολιγόλεπτη διαδικασία, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την είσοδο μας στην Κροατία. Η ουρά που αναμένει στα σύνορα είναι πάνω από 3 χιλιόμετρα και φυσικά γκρινιάζει που την προσπερνάμε και προσπαθούμε να χωθούμε δίπλα στο φυλάκιο. Εν τέλει καταφέρνουμε να χωθούμε χωρίς βέβαια να γλιτώσουμε κάποια φραστικά επεισόδια και περνάμε δίχως έλεγχο καθώς μόλις ο υπάλληλος -που τα έχει δει όλα απ’ την τρελή κίνηση- βλέπει διαβατήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας κάνει νόημα να περάσουμε συμπληρώνοντας την τρομερή ατάκα «I don’t care!»

Από ότι καταλάβαμε, λόγω ότι το Μαυροβούνιο είναι αρκετά πιο φτηνό απ την Κροατία, γίνεται σχολαστικός έλεγχος σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο με Κροατικές πινακίδες περάσει απ’ αυτά τα σύνορα. Το θέμα είναι πως δεν οδηγούν το υπό έλεγχο αυτοκίνητο δεξιά ή αριστερά του φυλακίου, αλλά το ελέγχουν επί τόπου κωλύοντας όλη την κυκλοφορία των οχημάτων. Σε οχήματα με πινακίδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχει κανένας απολύτως έλεγχος…

40 χιλιόμετρα μας χωρίζουν από τον σημερινό προορισμό μας που δεν είναι άλλος από το «Διαμάντι της Αδριατικής» κατά το Λόρδο Βύρωνα ή κοινώς το Ντουμπρόβνικ. Χιλιόμετρα που δεν αργούμε να καταπιούμε, παρκάροντας έξω από το ξενοδοχείο μας (Ivka) στις 18:30.

Τακτοποιούμαστε και αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα στην περιοχή Lapad, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας και να αφήσουμε την παλιά πόλη για αύριο, μιας και θα μείνουμε τρία βράδια στο Ντουμπρόβνικ.

Σύντομα περπατάμε στον πεζόδρομο της Lapad ψάχνοντας ταυτόχρονα κάπου για να σβήσουμε την πείνα μας. Δεν βρίσκουμε κάτι να μας γεμίζει το μάτι και συμβουλευόμαστε για ακόμα μια φορά το Lonely Planet. Το 1ο εστιατόριο που προτείνει αδυνατούμε να το εντοπίσουμε, ενώ τα άλλα δύο της περιοχής βρίσκονται αρκετά μακριά. Περπατάμε προς αυτά και επιλέγουμε το Eden λόγω της θέας που είχε. Φαγητό νόστιμο μεν, αλλά σε μικρές μερίδες και όχι σε τόσο χαμηλή τιμή. Πεινασμένοι ακόμα περπατάμε στον πεζόδρομο προσπαθώντας να γεμίσουμε το κενό στα στομάχια μας με φτηνό παγωτό…