Σε βορεινούς μεσημβρινούς

Ο δρόμος του Ατλαντικού
Ημέρα 12η, Δευτέρα 22/7/2019
Διαδρομή: Alesund – Rye (Νορβηγία)
Χλμ: 404 (Συνολικά χιλιόμετρα: 5406)

Ξυπνάμε με ήλιο στο Alesund. Κατεβαίνουμε για πρωινό με άγριες διαθέσεις και τα στομάχια μας να γουργουρίζουν μετά τα χθεσινά καμώματα. Βρίσκουμε έναν υπερπλήρες μπουφέ τον οποίο και κατασπαράξαμε κυριολεκτικά. Ψάρια, κεφτεδάκια, λουκάνικα, φασόλια, αυγά με μπέικον και μπόλικα smoothies για εμένα τον Στέλιο και τον Δημήτρη ενώ ο Κώστας γέμισε το πιάτο με φρούτα 5-6 φορές. Μέχρι και σάντουιτς φτιάξαμε τα οποία πήραμε μαζί μας στη διαδρομή.

Φορτώνουμε τάχιστα και με συνοπτικές διαδικασίες αναχωρούμε για να χαζέψουμε το Alesund το οποίο φημίζεται για τον Αρτ Νουβό ρυθμό του.

Δυστυχώς όμως δεν έχουμε περίσσιο χρόνο και έτσι αρκούμαστε με μία ματιά από ψηλά. Υπάρχει ένα καφέ με όμορφη θέα πάνω από την πόλη αλλά είναι κλειστό. Έτσι σκαρφαλώνουμε σε ένα βράχο παραδίπλα για να χαζέψουμε την πόλη.

“Κολλάμε” για κάμποση ώρα στις παραπάνω όμορφες εικόνες μέχρι να καβαλήσουμε και πάλι τις μοτοσυκλέτες για να διασχίσουμε την πόλη. Ένα υποθαλάσσιο τούνελ μας περνάει στην απέναντι όχθη όπου συνεχίζουμε την πορεία μας ανατολικά.

Μάλλον βρισκόμαστε σε κάποια πλούσια περιοχή με μεγάλα περιποιημένα σπίτια τα οποία βρίσκονται σε ευρύχωρα οικόπεδα. Σχεδόν σε κάθε σπίτι συναντάμε και μια ρομποτική μηχανή γκαζόν!

Στο πρώτο βενζινάδικο αγοράζω και υγρά για το ψυγείο όπου και συμπληρώνω αυτό που χάθηκε χθες. Δεν φαίνεται να έχω κάποιο θέμα, μάλλον το σημειωτόν πίσω από τα λεωφορεία του έπεσε βαρύ.

Αρκετή ώρα αργότερα πλησιάζουμε τον πρώτο σημερινό μας στόχο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Atlantic Road, ή δρόμο του Ατλαντικού Ωκεανού ελληνιστί.

Τα σχέδια για τη δημιουργία αυτού του δρόμου ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1970, αλλά η κατασκευή ξεκίνησε την 1η Αυγούστου του 1983. Η δυσκολία της κατασκευής είχε να κάνει με τις ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούν συνήθως στην περιοχή. Είναι τέτοια η μανία του καιρού, που κατά την διάρκεια της κατασκευής, η περιοχή χτυπήθηκε από 12 τυφώνες!

Εγκαινιάστηκε 6 χρόνια αργότερα, στις 7 Ιουλίου του 1989 και κόστισε 122 εκατομμύρια νορβηγικές κορώνες, από τις οποίες το 25% καλύφθηκε από την είσπραξη διοδίων και το 75% από κρατικούς πόρους. Η είσπραξη διοδίων ήταν προγραμματισμένη για 15 έτη, αλλά τον Ιούνιο του 1999 ο δρόμος αποπληρώθηκε και οι μπάρες των διοδίων απομακρύνθηκαν.

Ο δρόμος διασχίζει το αρχιπέλαγος της Νορβηγικής Θάλασσας, με μια σειρά από 8 γέφυρες, που όλες στηρίζονται σε διαδοχικές νησίδες. Το μήκος του είναι 8274 μ.

Σταματάμε λίγο πριν την πιο φημισμένη γέφυρα, την Storseisundet, η οποία είναι η μεγαλύτερη γέφυρα από τις 8 που περιλαμβάνει ο δρόμος, με μήκος 260 μ. και μέγιστο ύψος 23 μέτρα.

Η ματιά του “Ίκαρου” πάντα διαφορετική…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Ο δρόμος του Ατλαντικού έχει την τιμητική του όσον αφορά τις διαφημίσεις αυτοκινήτων καθώς έχει χρησιμοποιηθεί από δεκάδες εταιρείες για την προβολή των μοντέλων τους. Λίγες μέρες πριν βρεθούμε εκεί, ένα ερασιτεχνικό βίντεο κατέγραψε την κινηματογράφηση σκηνών που προορίζονται για την καινούργια ταινία του James Bond, No Time to Die, η οποία αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 2 Απριλίου του 2020.

Γύρω από τις γέφυρες υπάρχει αρκετός κόσμος που ψαρεύει και στο λίγο χρόνο που αφιερώνουμε για να τους χαζέψουμε, βλέπουμε πολλάκις τα καλάμια τους να λυγίζουν. Ένας από αυτούς έβγαλε ένα τεράστιο ψάρι το οποίο μας πρόσφερε στη συνέχεια νομίζοντας ότι είμαστε κάτοχοι ενός από τα δεκάδες τροχόσπιτα.

Στην βορεινή πλευρά της γέφυρας βρίσκεται το κέντρο πληροφόρησης. Γύρω του έχει κατασκευαστεί ένα όμορφο μονοπάτι το οποίο και ακολουθούμε.

Μνημείο αφιερωμένο σε αυτούς που σκοτώθηκαν στη θάλασσα

Κάπου στην μέση του μονοπατιού βρήκαμε και ένα βιβλίο που ο κάθε ταξιδιώτης άφηνε το στίγμα του. Φυσικά δεν γινόταν να αντισταθούμε και εμείς…

Λίγο παρακάτω συναντήσαμε τον “πλαστικό κάβουρα” ο οποίος κατασκευάστηκε από μαθητές του σχολείου του Averoy, με πλαστικά υπολείμματα τα οποία συγκεντρώθηκαν στις ακτές γύρω από τον δρόμο του Ατλαντικού Ωκεανού.

Επιστρέφουμε στο πάρκινγκ και συνεχίζουμε την πορεία μας προς το Atlantic Road Tunnel. Πρόκειται για ένα υποθαλάσσιο τούνελ, με μήκος 5.727 μέτρα και μέγιστο βάθος 250 μέτρα, το τέταρτο βαθύτερο παγκοσμίως. Είναι και ο μοναδικός δρόμος με διόδια για μοτοσυκλέτες που περάσαμε σε ολόκληρη την Νορβηγία.

Μετά το τούνελ επιβιβαζόμαστε σε ferry προς το Tømmervåg.

Εκεί ακολουθούμε τον 680 και μετά τον 682 οι οποίοι είναι από τους πιο γραφικούς δρόμους που έχουμε περάσει. Ελάχιστη κίνηση και μοναδικό καταπράσινο τοπίο.

Ο 682 μας οδηγεί σε ένα ακόμα ferry…

Βγαίνοντας από το ferry κάνουμε μια μικρή παράκαμψη προς ένα ιδιαίτερο μνημείο.

Κουίζ για σινεφίλ: Σας θυμίζει κάτι το όνομα Keiko; Να βοηθήσω… ήταν το πραγματικό όνομα της φάλαινας στην ταινία “Free Willy”.

Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, λόγω των αντιδράσεων του κοινού, ο Keiko ελευθερώθηκε και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο φιόρδ Arasvik όπου και πέθανε από πνευμονία τον Δεκέμβριο του 2003. Το λιτό μνημείο στην όχθη του φιόρδ, το οποίο έχει δημιουργηθεί από τους επισκέπτες, αποτελεί φόρο τιμής για την φάλαινα που συγκίνησε μικρούς και μεγάλους.

Πορεία και πάλι δυτικά προς το Trondheim.

Έχουμε κλείσει ένα σπίτι κάπου έξω από την πόλη καθώς για ακόμα μια φορά οι τιμές εντός της, μας φάνηκαν απαγορευτικές. Μετά το χθεσινό στραπάτσο και γνωρίζοντας ότι όσο ανηφορίζουμε τόσο οι επιλογές μειώνονται, αποφασίσαμε να πρωτο-κλείνουμε από εδώ και πέρα.

Ένας καινούργιος δρόμος μας μπερδεύει λίγο και χάνουμε τον κόμβο που οδηγεί προς το χωριό Rye όπου βρίσκεται το σπίτι, αναγκάζοντας μας σε ένα μεγάλο κύκλο. Παρ’ όλη την ταλαιπωρία, η παραλιακή διαδρομή που κάνουμε κατά λάθος είναι υπέροχη…

Το σπίτι είναι καλά κρυμμένο σε ένα χωματόδρομο παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο. Το βρίσκουμε παραδόξως σχετικά εύκολα, με τον ιδιοκτήτη του να μας περιμένει στην πόρτα.

Πρόκειται για ένα Ρώσο, τον Βλαντιμίρ, που φέρνει σε τρελό επιστήμονα. Όπως μας είπε κατάφερε κάποια στιγμή πριν αρκετά χρόνια να βγει από την Ρωσία και δεν επέστρεψε ποτέ…

Ο Βλαντιμίρ είχε αγοράσει το μέρος πριν από 3 χρόνια και πρόσφατα -όπως μας αποκάλυψε- άρχισε να το επινοικιάζει σε περαστικούς. Είχε πτυχίο Μηχανολογίας από την Αγία Πετρούπολη, 3 γάμους και 3 παιδιά. Μία ξαδέρφη του, μας είπε, είχε ένα παιδί στη Θεσσαλονίκη.

Στην κουβέντα πάνω μας πετάει ότι μας έχει μια έκπληξη. “Θέλετε να κάνετε παραδοσιακή Ρωσική σάουνα;” μας λέει… σιγά μην λέγαμε όχι και φεύγει για να την ετοιμάσει…

Τρώμε την μακαρονάδα μας και σε μισή ώρα κατευθυνόμαστε σε ένα παραπλήσιο σπιτάκι όπου φιλοξενεί την σάουνα.

Φοράμε κάτι αστεία σκουφάκια (για να προστατεύσουμε τους εγκεφάλους μας από τη μεγάλη θερμοκρασία) και μπαίνουμε στο δωμάτιο με το τεράστιο καμίνι. Η θερμοκρασία είναι στους 65ο C, με το ζόρι μπορούσα να αναπνεύσω. Ο Βλαντιμίρ έχει φτιάξει ζεστό τσάι που βοηθά να εξισορροπείται η εσωτερική μας με την εξωτερική μας θερμοκρασία. Μετά από 10 λεπτά βγαίνουμε για πρώτη φορά έξω, ένας – ένας καθόμαστε κάτω από ένα μεταλλικό κουβά. Ο Βλαντιμίρ πατάει ένα κουμπί και ακούγεται ο θόρυβος της αντλίας να στέλνει νερό στον κουβά. Κάποια στιγμή ο κουβάς υπερχειλίζει με το νερό να είναι στους 11ο C. Ξανά μέσα και ξανά έξω, 3 φορές συνολικά. Δυστυχώς η διαφορά της θερμοκρασίας έκανε αδύνατη την αποτύπωση των στιγμών…

Αναζωογονημένοι, επιστρέφουμε στο κυρίως σπίτι για νανάκια. Αύριο μας περιμένει μια πολύ μεγάλη διαδρομή, καθώς θα πρέπει να καλύψουμε περίπου 750 χιλ μέχρι το Bodo.

Έξοδα ημέρας: