Σε βορεινούς μεσημβρινούς

Όπου έφευγε καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν…
Ημέρα 14η, Τετάρτη 24/7/2019
Διαδρομή: Misvaer – Lødingen (Νορβηγία)
Χλμ: 305 (Συνολικά χιλιόμετρα: 6435)

Οκτώ και δέκα το πρωί είμαστε ήδη στον δρόμο.

Μας χωρίζουν περίπου 75 χλμ από το Bodo με τα περισσότερα από αυτά να είναι η συνέχεια του απολαυστικού δρόμου που κάναμε χτες το βράδυ.

Λίγο πριν το Bodo διασχίζουμε την γέφυρα Saltstraumen η οποία βρίσκεται πάνω από το ομώνυμο στενό που ενώνει το Saltfjorden με το μεγάλο φιόρδ Skjerstad. Σε αυτό το στενό δημιουργείται και ένα από τα μεγαλύτερα παλιρροιακά ρεύματα στον κόσμο το οποίο φέρει και αυτό την ίδια ονομασία, Saltstraumen.

Δυστυχώς την ώρα που περνάμε τα νερά είναι ήρεμα, αλλά για να πάρετε μια ιδέα δείτε το παρακάτω βίντεο που ψάρεψα στο youtube:

Όταν φτάνουμε στο λιμάνι έχει ήδη δύο τεράστιες ουρές από οχήματα. Παρκάρουμε και σύντομα ένας υπάλληλος εμφανίζεται για τα εισιτήρια. Ασύρματο μηχάνημα καρτών και πάλι και μας κάνει νόημα να περάσουμε μπροστά. Τελικά τσάμπα αγχωνόμαστε… και τελευταία στιγμή να ερχόμαστε, όπως κάνανε αρκετοί, πάλι δεν θα άφηναν καμία μοτοσυκλέτα εκτός καραβιού.

Στο αμπάρι του πλοίου καλούμαστε και πάλι να δέσουμε τις μοτοσυκλέτες μόνοι μας. Μια δίμετρη Σουηδέζα δίπλα μας, η οποία ταξιδεύει από το νοτιότερο ως το βορειότερο σημείο της χώρας, μας κάνει να φαινόμαστε “νεοσύλλεκτοι” στο δέσιμο μοτοσυκλέτας. Το καράβι αναχωρεί με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού.

Έξω έχει τρελή ομίχλη έτσι την αράζουμε σε κάτι αεροπορικά καθίσματα. Εκμεταλλευόμενοι το δωρεάν ασύρματο ίντερνετ κλείνουμε διαμονές για το Tromso που θα φτάσουμε αύριο αλλά και για το Nordkapp μεθαύριο. Επίσης κλείνουμε και τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια από Ελσίνκι για Ταλίν, ξέροντας πως και αυτά θα είναι δύσκολο να τα βρούμε σε λογική τιμή τελευταία στιγμή.

Μέχρι να τα ολοκληρώσουμε όλα αυτά έχουμε φτάσει στο Moskenes, την πύλη-λιμάνι των νήσων Λοφούτεν. Παρ’ όλη την συννεφιά, οι χαρακτηριστικοί απόκρημνοι βράχοι των νησιών, διακρίνονται πάνω από την θάλασσα.

Λοφούτεν σημαίνει “το πόδι του λύγκα” και έχει να κάνει με τη μορφή που σχηματίζουν τα νησιά, έτσι όπως φαίνεται από την ηπειρωτική χώρα. Για τουλάχιστον 1000 χρόνια -όπως έχουν δείξει τα ευρήματα των ανασκαφών- οι κάτοικοι των νησιών έχουν ως κύριο επάγγελμα την αλιεία. Ο μπακαλιάρος του Ατλαντικού είναι η κύρια πηγή εισοδήματος για τους περισσότερους κατοίκους αλλά και πόλος έλξης για αρκετούς ψαράδες από όλη την Νορβηγία, οι οποίοι ταξιδεύουν εδώ για να δουλέψουν στα πλοία ή για να νοικιάσουν κάποια από τις καμπίνες που βρίσκονται δίπλα στην θάλασσα.

Η απαράμιλλη ομορφιά τους έχει αναπτύξει και την τουριστική τους πλευρά, τόσο το καλοκαίρι αλλά και το χειμώνα όπου τα χρώματα του Βόρειου Σέλας βάζουν την δικιά τους πινελιά στο ήδη όμορφο τοπίο. Φυσικά λιμανάκια, απόκρημνοι λόφοι, παραλίες με λευκή άμμο και γραφικά ψαροχώρια, συνθέτουν ένα σκηνικό που μοιάζει ψεύτικο αλλά είναι αληθινό.

Στο πλάνο μας έχουμε ακόμα μια πεζοπορία για σήμερα, η οποία είναι μικρή μεν, η πιο ζόρικη δε. Το Reinebringen είναι μόλις 3 χλμ πήγαινε-έλα αλλά έχει υψομετρική διαφορά 510 μέτρα!

Ο καιρός είναι ομιχλώδης, με μικρά ανοίγματα. Βάζουμε βενζίνη και συζητάμε το τι θα κάνουμε. Ο χρόνος μας πιέζει και δε θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που έχουμε σχεδιάσει, έτσι πρέπει να αποφασίσουμε.

Δημήτρης και Κώστας αποφασίζουν να μην ρισκάρουν καθώς ο καιρός είναι πολύ κλειστός, ενώ ο ορειβάτης της παρέας, Γιάννης, το ρισκάρει και θέλει να ανέβει. Εγώ είμαι ντεμί… ναι μεν θέλω να ανέβω, απ’ την άλλη ταλαιπωρούμαι εδώ και αρκετές μέρες με κάποια ίωση, με δεκατάκια ευτυχώς, και δεν θέλω να ζορίσω τον οργανισμό μου.

Αρχικά ακολουθώ τον Γιάννη μέχρι το πάρκινγκ πριν το μονοπάτι. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο βουνό το οποίο είναι καλυμμένο με σύννεφα και παίρνω την απόφαση να μην ανέβω.

Ο Γιάννης δεν θέλει να το χάσει με τίποτα και αποφασίζει να ρισκάρει (και καλά κάνει), έτσι κάνω μεταβολή για να βρω τους άλλους. Πριν τους προφτάσω σταματάω πάνω από το γραφικό Reine για μερικές φωτογραφίες.

Λίγο παρακάτω προλαβαίνω το Δημήτρη με τον Κώστα και συνεχίζουμε παρέα. Η απίστευτη ομορφιά των νησιών, μας κατεβάζουν συνεχώς από την σέλα…

Στην πορεία μας θα συναντήσουμε την Rambergstranda, μια από τις γνωστές παραλίες με λευκή άμμο.

Όμορφη μεν, γεμάτη με τσούχτρες δε…

Ξέρουμε ότι δεν προλαβαίνουμε να επισκεφθούμε όλες τις πινέζες που έχουμε βάλει στο χάρτη μας και έτσι συζητάμε το τι θα δούμε και τι θα αφήσουμε πίσω. Αποφασίζουμε να επισκεφθούμε το μουσείο των Βίκινγκς, το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο και πιο πλήρες μουσείο στον κόσμο.

Η ιστορία των Βίκινγκς συνδέεται αποδεδειγμένα με τα νησιά, καθώς από τον 5ο αιώνα, οι Βίκινγκς, διατηρούσαν μια μεγάλη “βάση” στα Λοφούτεν από όπου έκαναν τις επιδρομές τους και τις εξερευνήσεις τους. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Βίκινγκς δεν ήταν ένα έθνος, αλλά μικρότερες ομάδες οι οποίες διέθεταν μεταξύ τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά και οι οποίες συχνά συνεργαζόταν προς κοινό όφελος.

Στην τοποθεσία που βρίσκεται σήμερα το μουσείο, το 1983, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το μεγαλύτερο κτίριο της εποχής των Βίκινγκ που έχει βρεθεί ποτέ στη Νορβηγία, το οποίο λένε πως ήταν το σπίτι του αρχηγού τους. Με βάση τα ευρήματα των ανασκαφών, οι ερευνητές έχτισαν ένα πανομοιότυπο κτίριο, ελαφρώς βορειότερα, ακολουθώντας τις διαστάσεις του πρωτότυπου, οι οποίες είναι: 83 μέτρα μήκος και 9 μέτρα ύψος!

Το κτίριο αυτό φιλοξενεί το μουσείο και είναι χωρισμένο σε δωμάτια στα οποία παρουσιάζονται οι τέχνες που χρησιμοποιούσαν οι Βίκινγκς από εργαζόμενους του μουσείου ντυμένους με στολές εποχής.

Ο Δημήτρης έπιασε δουλειά στο μουσείο για να βοηθήσει οικονομικά το ταξίδι μας…

Μελανό σημείο της περιήγησης μας είναι ότι όλα ήταν στην γλώσσα τους και δεν είδαμε πουθενά ούτε μια επεξηγηματική πινακίδα στα αγγλικά (εκτός του φυλλαδίου που μας δώσαν στην είσοδο μαζί με το εισιτήριο).

Βγαίνοντας από το μουσείο ακολουθούμε ένα μονοπάτι το οποίο μετά από αρκετό περπάτημα μας οδηγεί σε μια λίμνη όπου υπάρχουν μερικά πλοία της εποχής.

Αν θέλει κάποιος μπαίνει στην ουρά για να κάνει κουπί…

Μιας και ο χρόνος μας πιέζει επιστρέφουμε προς το πάρκινγκ. Κοιτάζοντας το κινητό βλέπουμε ότι ο Γιάννης μας έχει στείλει μια φωτογραφία από την κορυφή του Reinebringen. Αλλά ας μας τα πει καλύτερα αυτός…

Μόλις φεύγει ο Στέλιος αρχίζω να προετοιμάζομαι για την ορειβασία. Τη στιγμή που ξεκινάω να αλλάζω έρχεται και σταματάει δίπλα μου ένα τροχόσπιτο από όπου πετάγονται ένα τσούρμο πιτσιρίκια. Θέλω να αλλάξω την κορντούρα και να φορέσω το ορειβατικό μου παντελόνι αλλά με τα μικρά να ασχολούνται με τη μηχανή μου κολλάω να το αλλάξω μπροστά τους. Καλό σημείο τριγύρω δεν βλέπω, ο χρόνος με πιέζει και κάπου εκεί παίρνω την όχι και τόσο έξυπνη απόφαση να αλλάξω μόνο τις μπότες μου, φορώντας τις ορειβατικές, χωρίς να κάνω το ίδιο και με το παντελόνι.

Τα πράγματα μου τα τοποθετώ όμορφα όμορφα πάνω στη μηχανή χωρίς να τα ασφαλίσω, απλά φροντίζω να τα καλύψω με ένα αδιάβροχο. Όσο καιρό ήμασταν στη Νορβηγία αισθανόμασταν μια ασφάλεια για τα προσωπικά μας πράγματα που αφήναμε εκτεθειμένα σε δημόσιους χώρους, κάτι που δεν είχα νιώσει μέχρι τώρα στα προηγούμενα ταξίδια μου.

Ανοίγω το GPS για να καταγράψω την διαδρομή και ξεκινάω το περπάτημα προς την είσοδο του ορειβατικού μονοπατιού που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο παραπέρα. Στη βάση του υπήρχε ένα μικρό ρυάκι με τρεχούμενο νερό από όπου γέμισα το μπουκάλι μου. Τα σκαλοπάτια είναι ατέλειωτα, καθώς στη διαδρομή του 1,5 χλμ η υψομετρική διαφορά από το δρόμο έως την κορυφή, φτάνει τα 510 μέτρα. Με λίγα λόγια, για κάθε 3 μέτρα περπάτημα, ανεβαίνω 1 μέτρο σε ύψος. Ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι αλλά η ανταμοιβή από τη θέα είναι αρκετή.

Έτσι και έγινε. Μετά από 15 λεπτά το τοπίο αρχίζει να καθαρίζει από την ομίχλη και το Reine φαίνεται στο βάθος.

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Το ρίσκο που πήρα τελικά μου βγήκε σε καλό. Πόσο τυχερός. Συνολικά διέσχισα 5 χλμ (2 χλμ σε άσφαλτο και 3 χλμ στο βουνό) σε 2,5 ώρες, συμπεριλαμβανομένου του χρόνου που περίμενα να σπάσει η ομίχλη. Καθόλου άσχημα θα έλεγα.

Αλλάζω βιαστικά και τροχάδην να βρω τους άλλους. Παρ’ όλο που βιάζομαι, δεν μπορώ να αντισταθώ σε μερικά κλικ.

Το ραντεβού με το Γιάννη είναι μουσείο. Μένω πίσω στο πάρκινγκ περιμένοντας τον, ενώ ο Δημήτρης και ο Κώστας αναχωρούν για να βρουν κάποιο σούπερ μάρκετ για προμήθειες, αλλά και για να προλάβουν τη ρεσεψιόν του hostel ανοικτή.

Μισή ώρα αργότερα φτάνει και ο Γιάννης. Ντυνόμαστε καλά καθώς έχει αρχίσει να ψιχαλίζει και το κρύο έχει κάνει την εμφάνιση του και τραβάμε προς το Lødingen. Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από το προπορευόμενο γκρούπ 😉

Το τοπίο είναι μαγικό και επιβεβαιώνει 100% τα όσα είχαμε διαβάσει για τα Lofoten. Αν ήταν στο χέρι μου θα σταματούσα κάθε 100 μέτρα για φωτογραφία αλλά με την ώρα να κυλάει, δε μας παίρνει για τέτοιες πολυτέλειες.

Φτάνουμε γύρω στις 9:30 στο Lofoten Gate Hostel όπου είναι σε ένα ευρύχωρο όροφο κτιρίου και έχει 10 μονά κρεβάτια. Μια οικογένεια με 2 παιδιά που ταξιδεύουν με αυτοκίνητο έχουν πιάσει τα τέσσερα κρεβάτια και 2 μοτοσυκλετιστές τα άλλα δύο.

Μπανιαριζόμαστε γρήγορα και φτιάχνουμε μια καταπληκτική μακαρονάδα με σάλτσα… σωστά μαντέψατε… πέστο.

Οι συγκάτοικοι μας στο hostel έχουν πέσει για ύπνο εδώ και ώρα. Η κουζίνα βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το θάλαμο με τα κρεβάτια και προσπαθούμε να μην κάνουμε φασαρία, πράγμα αδύνατο. Νομίζω πως κανείς τους δεν θα ξεχάσει εκείνη τη βραδιά στα Λοφούτεν με τους Έλληνες…

Αρκετά μετά τα μεσάνυχτα οδεύουμε και εμείς στα κρεβάτια μας. Είμαι εξαντλημένος με ελαφρύ πυρετό και πάλι αλλά το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι θέλω άλλη μια μέρα τουλάχιστον για να χορτάσω την ομορφιά των Λοφούτεν…

Έξοδα ημέρας:

ΥΓ: Στον παραπάνω πίνακα απουσιάζει η τιμή του εισιτηρίου για το μουσείο των Βίκινγκς, καθώς όπως προαναφέραμε ο παραπάνω πίνακας παρουσιάζει τα έξοδα του Γιάννη. Για όσους ενδιαφέρονται το εισιτήριο κοστίζει 20€.