Σε βορεινούς μεσημβρινούς

Προς το τέρμα του δρόμου…
Ημέρα 16η, Παρασκευή 26/7/2019
Διαδρομή: Tromso – Skarsvåg (Νορβηγία)
Χλμ: 604 (Συνολικά χιλιόμετρα: 7383)

Η σημερινή μέρα είναι μια από τις σημαντικότερες μέρες του ταξιδιού, η μέρα που θα φτάσουμε στο Nordkapp. Μας χωρίζουν γύρω στα 600 χλμ επομένως η αναχώρηση μας είναι πολύ πρωινή. Ο καιρός είναι κλειστός και έτσι ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια περιμένοντας την βροχή.

Φουλάρουμε βενζίνη και ξεκινάμε σε ένα άδειο δρόμο με μία ή δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και διαχωριστικές μπάρες μεταξύ τους αρχικά.

Το πρώτο αξιοθέατο σήμερα είναι ο βράχος του Piggsteinen, γνωστός και ως “Spiky Rock”, γεμάτος γκράφιτι, το ένα γραμμένο πάνω στο άλλο. Τον βρήκαμε στην άκρη του δρόμου και αράξαμε για λίγο εκεί κάνοντας την πρώτη μικρή μας στάση. Αν είχαμε λίγη μπογιά μαζί μας ίσως αφήναμε κι εμείς το σημάδι μας αλλά πιαστήκαμε απροετοίμαστοι αυτή τη φορά.

Ο καιρός έχει ανοίξει για τα καλά και μιας και κάναμε στάση, αφαιρούμε τα αδιάβροχα και τα βάζουμε στις μπαγκαζιέρες. Γενικά, ο καιρός στη Νορβηγία είναι εντελώς απρόβλεπτος και μπορεί να αλλάξει μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Εμείς ελπίζουμε να μας κάνει την χάρη αν και οι προβλέψεις για τον καιρό στο Nordkapp δεν είναι καθόλου καλές.

Η συνέχεια της διαδρομής είναι από τις ομορφότερες του ταξιδιού. Στην πορεία συναντάμε αρκετούς ταράνδους, να αράζουν ανενόχλητοι στην άκρη του δρόμου με τους οδηγούς να κάνουν ελιγμούς για να τους αποφύγουν.

Αποκορύφωμα της διαδρομής είναι το ορεινό πέρασμα Kvænangsfjellet με την καταπληκτικά θέα προς το φιόρδ του Kvænangen…

Κλικ για μεγέθυνση

Απέναντι από το σημείο με την θέα υπάρχει ένα καφέ που φιλοξενεί μια ιδιαίτερη πινακίδα-δέντρο…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Μετά την σύντομη στάση συνεχίζουμε προς Alta…

Ε τους κερατάδες…

Στην πόλη της Alta σταματάμε για ανεφοδιασμό καθώς δεν είμαστε σίγουροι το κατά πόσο θα βρούμε βενζίνη και σε τι τιμή, παρακάτω…

Καβαλάμε και πάλι γεμάτοι ενθουσιασμό καθώς βρισκόμαστε αρκετά κοντά στον προορισμό μας. Το τοπίο εναλλάσσεται συνεχώς… πότε γυμνό, πότε δασώδες…

Φτάνουμε στο χωριό Olderfjord απ’ όπου ξεκινά το τελικό κομμάτι του δρόμου που οδηγεί προς το Βόρειο Ακρωτήρι. Πορεία βόρεια λοιπόν, ακολουθώντας τη δυτική όχθη του Porsangerfjorden.

Φτάνοντας στην κοινότητα του Nordkapp βλέπουμε την πρώτη μας πινακίδα και κάνουμε μια μικρή στάση. Εκεί συναντάμε δύο Γερμανούς μοτοσυκλετιστές με τους οποίους πιάσαμε την κουβέντα και μας ενημέρωσαν ότι παρόλο που έφτασαν μέχρι το ακρωτήρι, δεν μπήκαν στο πάρκο αφού η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που δεν φαινόταν τίποτα. Μας έδειξαν μάλιστα και σημερινές φωτογραφίες μαζί με φωτογραφίες από το περσινό τους ταξίδι. Στις πρώτες μια ομίχλη σκέπαζε τα πάντα σε αντίθεση με τις δεύτερες όπου ο καιρός ήταν φανταστικός και η θέα απίστευτη.

Στην κορυφή τις πινακίδας υπήρχε ένα γνώριμο αυτοκόλλητο…

Δεν πτοούμαστε πάντως. Στο Nordkapp θα μείνουμε δύο μέρες και αν δεν μας κάνει σήμερα την χάρη, ελπίζουμε να μας την κάνει αύριο. Αναχωρούμε και πάλι, αρχικά με καλό καιρό που μας επιτρέπει να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες.

Σύντομα όμως ο καιρός αλλάζει δραματικά. Τα τελευταία 50 χλμ αποδεικνύονται εντελώς αφιλόξενα, λες και το μέρος δεν μας θέλει εκεί. Η νέφωση πυκνώνει και σύντομα αρχίζει το ψιλόβροχο. Ταυτόχρονα δυναμώνει ο αέρας. Μετά από ένα τούνελ γίνεται ο χαμός. Ριπές αέρα που αργότερα μάθαμε ότι έφταναν τα 8 μποφόρ, μας χτυπάνε από τα πλάγια τόσο ώστε με δυσκολία κρατάμε την ισορροπία μας. Άσε που με την ομίχλη να περιορίζει την ορατότητα στα 4-5 μέτρα δεν ξέρουμε τι έχουμε γύρω μας. Ακούμε τα κύματα να σκάνε πάνω στα βράχια και φανταζόμαστε τον γκρεμό, χωρίς όμως να μπορούμε να τον δούμε, αφού η ορατότητα σταματούσε ένα μέτρο μετά το τέλος της ασφάλτου.

Σε 2-3 σημεία τυχαίνει να συναντήσουμε κίνηση από το απέναντι ρεύμα. Στην περίπτωση ενός τροχόσπιτου, μόλις αυτό βρέθηκε δίπλα μου, ο όγκος του έκοψε εντελώς την ορμή του αέρα αναγκάζοντας με να ισιώσω τη μηχανή που μέχρι τότε οδηγούσα πλαγιασμένη. Μόλις όμως το τροχόσπιτο φεύγει, ο αέρας επιστρέφει αφηνιασμένος και καθώς κινούμαι με μικρή ταχύτητα με σπρώχνει προς το χώμα. Για καλή μου τύχη αμέσως μόλις πατάω τα χαλίκια καταφέρνω να ξαναρίξω τη μηχανή από τη μεριά που φυσάει και να βρω λίγη ισορροπία.

Ωστόσο για εμένα που είμαι μπροστά τα πράγματα είναι ακόμα πιο χειρότερα. Δεν βλέπω που δεν βλέπω μπροστά μου, δεν βλέπω ούτε και κανένα από τα παιδιά στους καθρέπτες μου. Σκέφτομαι ότι αν κάποιος πέσει, το οποίο είναι πολύ πιθανόν, δεν μπορεί κανείς από τους υπόλοιπους να τον βοηθήσει. Ανά τακτά διαστήματα φωνάζω στην ενδοεπικοινωνία αν είναι όλοι καλά και ανακουφίζομαι όταν ακούω τρεις θετικές απαντήσεις.

Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνιση του το North Cape Tunnel και πανηγυρίζω καθώς ξέρω ότι είναι περίπου 7 χλμ. (6.785 μ. για την ακρίβεια). Είναι το μεγαλύτερο υποθαλάσσιο τούνελ της χώρας και η κατασκευή του κράτησε από το 1993 έως και το 1999 όπου και άνοιξε επίσημα. Πριν από αυτό, για να επισκεφθεί κάποιος το Nordkapp, έπρεπε να πάρει ένα ferry το οποίο ξεκινούσε από το Kåfjord και κατέληγε στο Honningsvåg. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τούνελ είναι ότι διαθέτει πόρτες οι οποίες κλείνουν την χειμερινή περίοδο για να αποτρέψουν την δημιουργία πάγου στο δρόμο. Διαθέτουν όμως αισθητήρες και ανοίγουν αυτόματα όταν πλησιάζει κάποιο όχημα.

Το τούνελ βοηθάει στη ανασυγκρότηση μας αλλά και στο να χαλαρώσουν λίγο τα χέρια μας. Μόλις βλέπουμε την έξοδο να πλησιάζει παίρνουμε και πάλι θέση μάχης…

Μετά το τούνελ μας περιμένουν ακόμα 30 δύσκολα χλμ. Με καρφωμένη τη δευτέρα και το γκάζι σταθερό, φτάνουμε στην καμπίνα μας. Αρκετά άνετη, στον οικισμό Skarsvag, 15 χλμ από το Βόρειο Ακρωτήρι. Το μεν camping υπερηφανεύεται ότι αποτελεί το βορειότερο camping του κόσμου.

Το ίδιο ακριβώς όμως υπερηφανεύεται και το Longyearbyen κάμπινγκ, το οποίο βρίσκεται στο νορβηγικό νησί Spitsbergen, αρκετά πιο βόρεια από το Nordkapp. Άμα ψάξω θα βρω σίγουρα και άλλα… δεν είμαστε δα και στο Βόρειο Πόλο.

Η καμπίνα πάντως είναι πολύ ευρύχωρη, με ιδιωτικό μπάνιο και κουζίνα.

Φτιάχνουμε το φαγάκι μας, τα μπουτάκια κοτόπουλο που έχουν περισσέψει με ρύζι και ανοίγουμε την live camera που υπάρχει στο Nordkapp. Ο καιρός είναι εντελώς κλειστός και δεν δείχνει σημεία βελτίωσης. Η live camera θα μείνει ανοιχτή για αρκετές ώρες μπας και…

Ευτυχώς μετά τις 19:00 τα πράγματα φτιάχνουν λιγουλάκι, όχι στο Nordkapp, αλλά στην περιοχή του κάμπινγκ. Ο αέρας κόπασε και η ομίχλη άρχισε να διαλύεται οπότε οι ρέστοι της παρέας Γιάννης, Κώστας και Δημήτρης άρπαξαν την ευκαιρία και βγήκαν για εξερεύνηση. Εγώ προτιμώ να μείνω στα ζεστά της καμπίνας μπας και καταφέρω να συνέλθω από τον πυρετό που με ταλαιπωρεί τις τελευταίες μέρες.

Αρχικά ανεβαίνουμε στο λόφο δίπλα στον οικισμό και από εκεί διακρίνουμε στο βάθος το Nordkapp με το κέρατο του (Nordkapp Horn) να ξεχωρίζει ίσα-ίσα.

Συνεχίζουμε να ακολουθούμε το μονοπάτι περπατώντας προς τα βόρεια μέχρι που βρίσκουμε μια μικρή πανέμορφη λιμνούλα.

Και λίγο πιο βόρεια παίρνουμε μια πανοραμική γεύση από το κοντινό χωριό Skarsvag.

Κλικ για μεγέθυνση

Στο χωριό, όπως και σε όλη την Νορβηγία, υπάρχουν αρκετά fish racks. Πρόκειται για κάτι ξύλινες κατασκευές όπου οι ψαράδες αποξηραίνουν τον βακαλάο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος τους.

Επίσης, στο Skarsvåg, οι τάρανδοι είναι μάλλον πιο πολλοί από τους κατοίκους…

Επιστροφή στην καμπίνα και όλοι μαζί την πέφτουμε για ύπνο νωρίς καθώς η σημερινή διαδρομή μας έχει πιει κυριολεκτικά το μεδούλι…