Σε βορεινούς μεσημβρινούς

Nordkapp 71°10′21″N
Ημέρα 17, Σάββατο 27/7/2019
Διαδρομή: Skarsvåg – Nordkapp (Νορβηγία)
Χλμ: 59 (Συνολικά χιλιόμετρα: 7442)

Σηκωνόμαστε χαλαρά σήμερα. Δεν υπάρχει βιασύνη καθώς οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε είναι σε απόσταση βολής. Άσε που για πρώτη φορά στο ταξίδι δεν έχουμε να φορτώσουμε την πραμάτεια μας στις μοτοσυκλέτες…

Έξω από το παράθυρο μας παρελαύνουν οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής…

Είχαμε ορίσει πεζοπορία σήμερα αλλά τα τερτίπια του καιρού μας ανάγκασαν να προσαρμόσουμε το πρόγραμμα μας ακυρώνοντας την. Η διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε ήταν μια 8ωρη πορεία στο Knivskjelodden, ένα ακρωτήρι δίπλα στο Nordkapp που στην πραγματικότητα αποτελεί το βορειότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η διαφορά με το Nordkapp είναι ότι το Knivskjelodden προσεγγίζεται μόνο με περπάτημα μέσα από μονοπάτι. Παρόλο που ο αέρας έχει πέσει από τα 8 στα 6 μποφόρ, είναι τόση η ομίχλη που δεν μπορούμε να το δοκιμάσουμε, τουλάχιστον όχι με τρόπο ώστε να είμαστε ασφαλείς. Άσε που δεν θα βλέπαμε και τίποτα στο τέλος.

Απ’ την live camera του Nordkapp βλέπουμε ένα άσπρο πράγμα και μόνο. Η πρόγνωση του καιρού λέει ότι θα βελτιωθεί το απόγευμα. Ξέρουμε ότι το ακριβούτσικο εισιτήριο ισχύει για 24 ώρες, έτσι λέμε να πάμε μια πρωινή βόλτα για να χαζέψουμε στο κέντρο επισκεπτών.

Φτάνουμε στην είσοδο και πληρώνουμε το εισιτήριο των 30 ευρώ ανά άτομο. Προχωράμε προς το κέντρο επισκεπτών μέσα στην πυκνή ομίχλη χωρίς να μπορούμε να δούμε σχεδόν τίποτα. Η τεράστια μεταλλική υδρόγειος, σήμα κατατεθέν του μνημείου, φανερώνεται μόλις 10-15 μέτρα πριν. Τον Αρκτικό ωκεανό τον ακούμε, τον μυρίζουμε αλλά δεν τον βλέπουμε.

Μπαίνουμε στο κεντρικό κτίριο των εγκαταστάσεων όπου μεταξύ των άλλων φιλοξενεί ένα μουσείο. Για να μην αλλοιωθεί ο χώρος, οι εγκαταστάσεις του μουσείου είναι υπόγειες, 4-5 ορόφους κάτω από το κεντρικό κτίριο. Α ρε Νορβηγία, πόσο μπροστά είσαι.

Στο “ισόγειο” έχει ένα καφέ-εστιατόριο με τεράστιες τζαμαρίες προς την μεταλλική υδρόγειο και ένα μαγαζί με σουβενίρ.

Περίπου στο κέντρο του κτιρίου, υπάρχει ένας προστατευμένος βράχος όπου πάνω του διακρίνονται χαραγμένα κάποια σύμβολα και μια χρονολογία… 1907.

Η ιστορία πίσω από το βράχο είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Πίσω λοιπόν στο 1907, ο βασιλιάς Chulalongkorn του τότε Σιάμ, της σημερινής Ταϊλάνδης δηλαδή, έκανε ένα μεγάλο ταξίδι περνώντας από όλη την Ευρώπη, καταλήγοντας στο νεοϊδρυθέν τότε βασίλειο την Νορβηγίας. Αφού έγινε αποδεκτός με τιμές από τους τότε βασιλείς της χώρας, συνέχισε το ταξίδι του μέχρι το Nordkapp όπου και χάραξε τα αρχικά του και την χρονολογία στο εν λόγω βράχο. Ο βράχος φιλοξενεί και τα αρχικά αρκετών “πρώιμων” επισκεπτών, κάνοντας τον μεταφορικά, το πρώτο βιβλίο επισκεπτών του Nordkapp.

Κατεβαίνουμε ένα όροφο πιο κάτω όπου υπάρχει ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στην πανίδα που ζει στην περιοχή, το ταχυδρομείο και μια σειρά από παλιές φωτογραφίες.

Φωτογραφία του 1930 όπου διακρίνεται το μνημείο του βασιλιά Όσκαρ ΙΙ και το ταχυδρομείο

Το 1891 δίπλα στο μνημείο του βασιλιά, χτίστηκε ένα κτίριο με πανοραμική θέα όπου οι ταξιδιώτες μπορούσαν να απολαύσουν την σαμπάνια τους και να γράψουν τις κάρτες τους.

Η γρανιτένια στήλη γράφει: ”Στις 2 Ιουλίου του 1873 ο βασιλιάς Όσκαρ ΙΙ ανέβηκε στο Βόρειο Ακρωτήριο”. Η στήλη αρχικά βρισκόταν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η μεταλλική υδρόγειος.

Πριν φτιαχτεί ο δρόμος, το μονοπάτι που διακρίνεται στην φωτογραφία ήταν ο μόνος τρόπος προσέγγισης.

Φωτογραφία από το λιμάνι του Hornvika και την αρχή του μονοπατιού προς τον βράχο.

Ένα όροφο πιο κάτω είναι ο κινηματογράφος, αλλά μιας και η προβολή ξεκινά σε μία ώρα όπως λέει το πρόγραμμα, πάμε να δούμε τι υπάρχει ακόμα πιο κάτω. Ακολουθούμε ένα κατηφορικό διάδρομο ο οποίος αφηγείται την ιστορία του Nordkapp με τρισδιάστατες απεικονίσεις.

Η ιστορία ξεκινά το 1553 όπου το αγγλικό πλοίο Edward Bonaventure πέρασε δίπλα από τον “βράχο” κατά την διάρκεια μιας αναζήτησης βορινού περάσματος προς την Κίνα. Ο καπετάνιος Richard Chancellor, υπολόγισε την τοποθεσία του βράχου και το ονόμασε North Cape. Για την ιστορία, η επιχείρηση τελικά ήταν αποτυχής, με το πλοίο να καταλήγει κάπου στην Ρωσία.

Η επόμενη απεικόνιση είναι αφιερωμένη στους διάσημους επισκέπτες του Βόρειου Ακρωτηρίου. Στα αριστερά της παρακάτω φωτογραφίας (δεν διακρίνεται καλά) είναι ο Francesco Negri, ιερέας αλλά και επιστήμονας από την Ravenna της Ιταλίας, όπου θεωρείται ο πρώτος επισκέπτης του βράχου το 1664. Στο κέντρο είναι ο βασιλιάς Chulalongkorn για τον οποίο μιλήσαμε πιο πάνω, ενώ στα αριστερά είναι ο πρίγκιπας Louis Philippe της Ορλεάνης και μεταγενέστερος βασιλιάς της Γαλλίας (1830-1848). Επισκέφθηκε το Nordkapp το 1795 με ψεύτικη ταυτότητα λόγω του ότι η επίσκεψη έγινε λίγο μετά την Γαλλική Επανάσταση.

Ο βασιλιάς της Νορβηγικής-Σουηδικής συμμαχίας, Oscar II, επισκέφθηκε το μέρος το 1873, όπου και έστησε μια στήλη από γρανίτη. Εκείνη την εποχή, για να προσεγγίσει κανείς το Βόρειο Ακρωτήριο, γινόταν μόνο μέσω θαλάσσης, καθώς ο δρόμος άνοιξε το 1956. Το πλοίο του βασιλιά, έδεσε στην Hornvika, ένα χιλιόμετρο νοτιοανατολικά από το ακρωτήριο. Ο βασιλιάς και το επιτελείο του αναγκάστηκαν να ανοίξουν ένα μονοπάτι για να ανέβουν τον απότομο βράχο.

Η ιστορία διακόπτεται από ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη (Johannes). Το φυλλάδιο που μας δώσανε στην είσοδο το αναφέρει ως οικουμενικό και διαθρησκευτικό.

Αμέσως μετά υπάρχει ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στην επίσκεψη του βασιλιά της Ταϊλάνδης, Chulalongkorn, το 1907. Μια τοιχοκολλημένη περγαμηνή αναφέρει ότι η επίσκεψη του βασιλιά έγινε κυρίως για ιατρικούς σκοπούς, όμως ο Chulalongkorn βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει τις σχέσεις των δύο χωρών, καθώς έμεινε κατενθουσιασμένος από την νορβηγική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.

Ο διάδρομος τελειώνει στο “Cave of lights” που παρουσιάζει ένα μικρό φιλμ με τα χρώματα του Nordkapp καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου. Ο Κώστας φρόντισε να κρατήσει ζωντανή αυτήν την ανάμνηση…

Στο πίσω μέρος της “σπηλιάς” έχει ακόμα μερικές πτυχές της ιστορίας του βράχου. Το 1539, όταν ο βορράς ήταν ακόμα ανεξερεύνητος, ο Σουηδός ιερέας Olaus, ζωγράφισε τον παρακάτω χάρτη. Τις άγνωστες για την εποχή περιοχές, τις γέμισε με δράκους και τέρατα όπου πολλά από αυτά κατασπάραζαν πλοία.

Οι τρεις επόμενες αναφορές είναι επανάληψη αυτών που είδαμε νωρίτερα στις τρισδιάστατες απεικονίσεις. Στις επόμενες πλακέτες αναφέρει ότι το 1929 η περιοχή γίνεται προστατευόμενη ενώ το 1950 δημιουργείται ο Δήμος του Βόρειου Ακρωτηρίου.

Η υπογραφή του πιο αγαπητού βασιλιά της Νορβηγίας, Olav V, κατά την επίσκεψη του στο Nordkapp στις 8 Αυγούστου 1988

Ο δρόμος για το Nordkapp άνοιξε για πρώτη φορά στις 30 Ιουνίου του 1956. Όμως το πρώτο αυτοκίνητο που επισκέφθηκε το Βόρειο Ακρωτήρι ήταν το 1955 όταν έγινε ένας αγώνας ονομαζόμενος “Cape to Cape”, από το Nordkapp στο Cape Town. Ακόμα και τότε δεν είχαν ολοκληρωθεί όλα τα τούνελ και οι γέφυρες και στόχος του Δήμου ήταν να γίνει ένας μόνιμος δρόμος χωρίς ακτοπλοϊκές συνδέσεις, πράγμα που έγινε το 1999, όταν ο βασιλιάς Harald εγκαινίασε το νέο δρόμο.

Τροχάδην πίσω στο κινηματογράφο για να προλάβουμε την προβολή της ενδιαφέρουσας ταινίας που αφορά την ζωή στο Βόρειο Ακρωτήριο την οποία και βρήκα στο διαδίκτυο:

Επιστροφή στην επιφάνεια με τον καιρό να παραμένει εντελώς κλειστός. Έτσι μπαίνουμε στο μαγαζί με τα σουβενίρ για να χαζέψουμε αλλά και να πάρουμε κανένα αναμνηστικό.

Η ομίχλη παραμένει πυκνή και έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει όταν αποφασίζουμε να πλησιάσουμε την υδρόγειο…

Δεν πλησιάζουμε ακόμα, κρατάμε κάποια απόσταση, λες και μια δύναμη μας απωθεί μακριά της. Ρίχνουμε μερικές κλεφτές ματιές και συνεχίζουμε να περιεργαζόμαστε το χώρο.

Η πινακίδα αυτή δείχνει προς το σημείο που μπορεί κανείς να δει τον ήλιο του μεσονυκτίου.

Η στήλη αυτή σηματοδοτεί την αρχή του μονοπατιού Ε1 το οποίο ξεκινάει από το Nordkapp και καταλήγει στην Ιταλία.

Η γρανιτένια στήλη του βασιλιά Όσκαρ του ΙΙ για την οποία μιλήσαμε νωρίτερα.

Ήρθε η ώρα όμως να πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά…

Το κρύο είναι τσουχτερό και μετά από μερικά κλικ τρέχουμε και πάλι μέσα στο κέντρο επισκεπτών. Μόλις η θερμοκρασία μας φτάσει σε φυσιολογικά επίπεδα ξαναβγαίνουμε έξω, ξανά και ξανά…

Κάποιος προσπαθεί να πλησιάσει την μοτοσυκλέτα του στην υδρόγειο αλλά ένα μέλος του προσωπικού τρέχει ξοπίσω του για τον ενημερώσει ότι απαγορεύεται. Για όποιον ενδιαφέρεται, ο μόνος τρόπος για να φέρεις το όχημα σου εδώ είναι να το κάνεις μετά που θα κλείσει το κέντρο επισκεπτών, στις 1:00 μετά τα μεσάνυχτα.

Στην ανατολική πλευρά του κτιρίου βρίσκεται ένα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο μνημείο το οποίο ονομάζεται Children of Earth (Παιδιά της Γης). Το 1988 επτά τυχαία παιδιά επιλέχθηκαν από διάφορες περιοχές του πλανήτη και μεταφέρθηκαν στο Βόρειο Ακρωτήρι για μία εβδομάδα. Το κάθε παιδί φιλοτέχνησε ένα πήλινο ανάγλυφο και το 1989 τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά στον προαύλιο χώρο του Nordkapp.

Σκοπός αυτός του εγχειρήματος ήταν η απόδειξη ότι τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν το ένα το άλλο, να συνεργαστούν και να διασκεδάσουν παρέα, ανεξάρτητα το χρώμα δέρματος, τη θρησκεία και την κουλτούρα τους.

Τα παιδιά αυτά και τα έργα τους είναι τα εξής: Jasmine από την Τασμανία, Rafael από την Βραζιλία, Ayumi από την Ιαπωνία, Sithidei από την Ταϊλάνδη, Gloria από την Ιταλία, Anton από την Ρωσία και Louise από της Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Την τελική πινελιά στο μνημείο έβαλε η καλλιτέχνης Eva Rybakken η οποίο φιλοτέχνησε το άγαλμα Mother and Child, το οποίο προστέθηκε απέναντι από τις δημιουργίες των παιδιών.

Το μνημείο συμβολίζει την συνεργασία, την φιλία, την ελπίδα και την ευτυχία, χωρίς σύνορα και στερεότυπα.

Επιστρέφοντας για ακόμα μία φορά μέσα στο κτίριο, συναντάμε ένα ζευγάρι μοτοσυκλετιστές από την Θεσσαλονίκη. Είναι ο Κώστας και η Φιλιώ οι οποίοι πραγματοποιούν το δικό τους όνειρο. Μιλάμε για ταξίδια και όνειρα για αρκετή ώρα πριν χωριστούμε. Τα παιδιά θα κατηφόρισουν προς Inari σήμερα και αύριο προς Rovaniemi, ενώ εμείς θα φεύγαμε αύριο καρφί για το χωριό του Άι Βασίλη. Χαιρετιόμαστε με την ευχή ότι ίσως τα πούμε και εκεί…

Κατά την επιστροφή στην καμπίνα μας κάνουμε μια στάση για να αφήσουμε το στίγμα μας…

Αύριο θα αρχίσει σιγά – σιγά η επιστροφή μας και έτσι συζητάμε τα πλάνα μας. Δεν έχουμε πολλά περιθώρια βέβαια. Έχουμε κλείσει ήδη εισιτήριο από Όσλο για Ταλίν αλλά και για Πειραιά – Χανιά. Για εμάς τους νησιώτες πάντα αποτελεί βραχνά αυτό το δρομολόγιο. Είχαμε ανοιχτά εισιτήρια καθώς δεν υπήρχε πλάνο επιστροφής και όταν προσπαθήσαμε να κλείσουμε συγκεκριμένες ημερομηνίες φάγαμε πόρτα. Ας είναι καλά ο φίλος Γιώργος, ο οποίος κίνησε Γη και Ουρανό μέχρι τελικά να μας βρει εισιτήρια.

Ο καιρός σιγά – σιγά ανοίγει και η διάθεση μας ανεβαίνει. Θα πάμε πιο βράδυ πάλι στο βράχο, μπας και μας κάνει την χάρη να δούμε τον ήλιο του μεσονυχτίου. Για την ώρα τραβάω παρέα με τον Γιάννη για ένα περίπατο στη γύρω περιοχή, τον οποίο δεν έκανα χθες λόγω του πυρετού. Με τον καιρό ανοικτό, όλα είναι πιο όμορφα…

Κλικ για μεγέθυνση

Το Nordkapp Horn, δηλαδή το κέρατο του Βόρειου Ακρωτηρίου

Kirkeporten, αν είσαι τυχερός μπορείς να δεις τον ήλιο του μεσονυχτίου μέσα από αυτόν το γεωλογικό σχηματισμό.

Επιστροφή στην καμπίνα για λίγη ξεκούραση και μάσα. Τι φάγαμε; Δεν ρωτάνε τέτοια πράγματα, μακαρόνια φυσικά…

Γύρω στις 10:00 το βράδυ (ποιο βράδυ;) ξεκινάμε και πάλι για το βράχο. Νιώθουμε σαν να πηγαίνουμε πρώτη φορά καθώς το πρωί δεν βλέπαμε τίποτα. Η διαδρομή προς τα εκεί είναι καταπληκτική…

Δείχνουμε τα πρωινά εισιτήρια, παρκάρουμε στον χώρο στάθμευσης και προχωράμε γοργά προς την υδρόγειο…

Το πραγματικό βόρειο ακρωτήρι, το Knivskjelodden, 1450μ πιο βόρεια από το σημείο που βρισκόμαστε.

Η υδρόγειος με καθαρό καιρό μας μαγνητίζει…

Και ο Ίκαρος μας δείχνει τα πράγματα με άλλο μάτι…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Περιμένουμε υπομονετικά να σπάσει η χαμηλή νέφωση, να κάνει ένα άνοιγμα τέλος πάντων για να δούμε τον περίφημο “Ήλιο του Μεσονυχτίου”, τον ήλιο δηλαδή που παραμένει στον ουρανό ακόμα και τα μεσάνυχτα. Μέχρι τις 2:00 που μένουμε εκεί ο καιρός δεν μας κάνει το χατήρι. Τουλάχιστον, μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα κλείνουν οι εγκαταστάσεις του κεντρικού κτιρίου και παρακάμπτουμε τις μπάρες φέρνοντας τις μηχανές μας μέχρι τη μεταλλική υδρόγειο. Εγώ και ο Στέλιος δηλαδή, γιατί οι υπόλοιποι είχαν γυρίσει στη ζεστασιά της καμπίνας.

Η θερμοκρασία έχει κατέβει στους 6ο C και η αίσθηση του κρύου στους 2ο C. Είμαστε μεν καλά ντυμένοι αλλά μετά από μερικές ώρες εκεί έξω, όσο καλά και να έχεις ντυθεί το κρύο καταφέρνει να τρυπώσει.

Γυρίσαμε πλάτη και απομακρυνθήκαμε από την υδρόγειο. Γύρισα να ρίξω μια τελευταία ματιά από μακριά και βλέπω στο βάθος τον καιρό να ανοίγει έστω και για λίγο. Όσο χρειάζεται για να κρατήσω αυτήν την ανάμνηση…

Επιστρέφουμε χαμογελαστοί προς τις καμπίνες μας. Στο δρόμο χαιρετάμε δύο μοτοσυκλέτες που οδεύουν προς τον βράχο. Όπως θα μάθω αργότερα, είναι ο Γιώργος Μακρής και η γυναίκα του η Άννα οι οποίοι βρίσκονται περίπου ένα χρόνο στο δρόμο (ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2018). Περισσότερα για την ταξιδάρα τους μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα τους, Wheel of time.

Στην καμπίνα φτάνουμε κατά τις 2:30 αλλά η υπερένταση δε με άφησε να κλείσω μάτι για αρκετή ώρα. Οι σημερινές εικόνες τριγυρίζουν συνεχώς στο μυαλό μου μέχρι που κάποια στιγμή λιποθύμησα μάλλον απ’ την κούραση…