Σε βορεινούς μεσημβρινούς

Η βασίλισσα της Βαλτικής
Ημέρα 20η, Τρίτη 30/7/2019
Διαδρομή: Lahti – Helsinki – Tallinn (Φινλανδία – Εσθονία)
Χλμ: 110 (Συνολικά χιλιόμετρα: 8989)

Μας έχουν μείνει κάτι παραπάνω από 100 χλμ για σήμερα, μέχρι το λιμάνι του Ελσίνκι.

Η διαδρομή μέσω εθνικής οδού, με μεγάλες ταχύτητες. Σε ένα σημείο γίνονται κάποια έργα και υπάρχει σήμανση για μείωση ταχύτητας. Μερικές δεκάδες μέτρα πριν τα έργα υπάρχει ένα λευκό βανάκι σταματημένο. Ξαφνικά βλέπω τους οδηγούς μπροστά μου να φρενάρουν απότομα και καταλαβαίνω τι γίνεται, αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Από το φιμέ πίσω τζάμι του βαν ένα φλας αστράφτει για εμένα και τον Στέλιο που προηγούμαστε. Ευτυχώς η φλασιά είναι από μπροστά οπότε θέλω να πιστεύω ότι θα την βγάλουμε καθαρή. Καλό είναι να έχετε το νου σας όμως για κάθε ενδεχόμενο.

Φτάνουμε στο Ελσίνκι σχετικά νωρίς και αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή βολτούλα με τις μοτοσυκλέτες στο ιστορικό κέντρο του… έτσι απλά για να πάρουμε μια γεύση.

Το Ελσίνκι ιδρύθηκε το 1550 ως αντίπαλο δέος στη Χανσεατική πόλη του Ταλίν αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε ως μικρή, χαμηλής σημασίας παραλιακή πόλη, επισκιασμένη από τα πιο ακμάζοντα εμπορικά κέντρα στην Βαλτική περιοχή. Μόνο μετά την ήττα της Σουηδίας από τη Ρωσία κατά τον Φινλανδικό Πόλεμο και την επακόλουθη προσάρτηση της Φινλανδίας στην Ρωσία με την ονομασία αυτόνομο Μεγάλο Δουκάτο της Φινλανδίας το 1809, το Ελσίνκι άρχισε να αλλάζει πραγματικά.

Για να μειώσει την Σουηδική επιρροή, ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας μετέφερε την πρωτεύουσα από το Τούρκου στο Ελσίνκι. Μαζί μεταφέρθηκε και η Ακαδημία του Ώμπο, το μοναδικό πανεπιστήμιο στη χώρα, όπου μετονομάστηκε σε πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. Η κίνηση αυτή ενίσχυσε τον νέο ρόλο της πόλης και οι επόμενες δεκαετίες έφεραν πρωτοφανή ανάπτυξη εκσυγχρονίζοντας και μεταμορφώνοντας την πόλη, με αρκετές επιρροές από την κοντινή Αγία Πετρούπολη.

Η θέα από την γέφυρα Hakaniemi

Η παλιά αγορά της πόλης, η οποία πρωτοάνοιξε τις πύλες της το 1889

Η πλατεία Kauppatori η οποία φιλοξενεί την υπαίθρια αγορά της πόλης

Ο Ορθόδοξος Καθεδρικός ναός Uspenski, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου

Μετά από την σύντομη περιήγηση κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι. Ακολουθώντας τις κατατοπιστικότατες πινακίδες, καταλήγουμε μπροστά στην πύλη για το καράβι μας. Η ευγενική υπάλληλος μας ενημερώνει ότι το πλοίο θα φύγει με 30 λεπτά καθυστέρηση.

Στο λιμάνι βρίσκονται αρκετά μεγάλα πλοία και παρόλο που ήταν καθημερινή, πετύχαμε αρκετά μεγάλη κίνηση με το πλοίο μας να είναι φουλ από κόσμο.

Ωστόσο η αποβίβαση, η επιβίβαση και το παρκάρισμα στο γκαράζ πρέπει να διδαχθεί σε σεμινάριο. Γελάμε μόνο που σκεφτόμαστε την σύγκριση με τους δικούς μας παρκαδόρους στα γκαράζ των πλοίων…

Για ακόμα μία φορά καλούμαστε να δέσουμε οι ίδιοι τις μοτοσυκλέτες μας. Δεν μασάμε όμως, έχουμε γίνει εξπέρ πλέον.

Στο γκαράζ με πλησιάζει ένας Γερμανός μοτοσυκλετιστής ο οποίος έχει έρθει για να επισκεφθεί την αδελφή του στο Ελσίνκι και επ’ ευκαιρία να κάνει και καμιά βόλτα τριγύρω. Ρωτάει κλασικά για το πόσες μέρες διήρκεσε το ταξίδι μας και τον τρόπο που βρεθήκαμε Νορβηγία. Απαντώ ότι περάσαμε από την Δρέσδη, στην οποία διαμένει, για να πάμε Δανία και στη συνέχεια ακτοπλοϊκώς Νορβηγία… και συνεχίζει:

– Πόσες μέρες σας πήρε αυτό;
– Τρεις
– Τρεις;;;;;; καλά ποιος το σχεδίασε αυτό;
– Εγώ
– Και δε σε δείρανε ακόμα;

Το πλοίο ξεκινά και μας βρίσκει με τις φωτογραφικές ανά χείρας για μια τελευταία ματιά στο Ελσίνκι και το κάστρο του.

Ωστόσο μέσα στο πλοίο το πράγματα έχουν ξεφύγει. Είναι περίπου 12:30 το μεσημέρι, το αλκοόλ ρέει άφθονο και σύντομα οι περισσότεροι είναι γκολ. Χορεύουν βαλσάκια και κάνουν ό,τι βλακεία μπορεί να δει κανείς μετά τα μεσάνυχτα σε ένα ελληνικό νησί…

Αν και σαλπάραμε με μισή ώρα καθυστέρηση, φτάνουμε στην ώρα μας στο Ταλίν, σε 2 ώρες αντί για 2:30 που διαρκεί κανονικά το ταξίδι. Μόλις πατάμε στεριά κατευθυνόμαστε προς το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει, αρκετά κεντρικά ευτυχώς.

Το Ταλίν, το όνομα του οποίου αναφέρεται σε πηγές για πρώτη φορά το 1219, έλαβε δικαιώματα πόλεως το 1248, ωστόσο η παλαιότερη ανθρώπινη οικιστική παρουσία στην περιοχή ανάγεται στα 5.000 χρόνια. Τα εδάφη αρχικώς διεκδικήθηκαν από τους Δανούς το 1219 κατόπιν επιτυχημένης επιδρομής εναντίον του Λιντάνισε υπό την ηγεσία του Βάλντεμαρ Β΄ της Δανίας, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε μια περίοδος εναλλαγής στην κυριαρχία μεταξύ των Σκανδιναβών και των Γερμανών. Λόγω της στρατηγικής σημασίας θέσης της, η πόλη κατέστη σημαντικός εμπορικός κόμβος, ιδιαίτερα από τον 14ο έως τον 16ο αιώνα, όταν και απέκτησε ακόμη περισσότερη σημασία ως μέρος της Χανσεατικής Ένωσης.

Οι Δανοί πούλησαν το Ταλίν μαζί με άλλες κτήσεις τους στους Τεύτονες Ιππότες το 1346. Κατά το μεσαίωνα η θέση της πόλης ήταν ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας και πολλές φορές κατακτήθηκε από Σουηδούς και Ρώσους. Το 1561 η Σουηδία ανέλαβε τη διοίκηση του Ταλίν και της υπόλοιπης Εσθονίας. Το 1710, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου, το Ταλίν μαζί με τη Σουηδική Εσθονία και τη Λιβονία (περιοχή στις ανατολικές ακτές της Βαλτικής, βόρεια της Λιθουανίας) παραχωρήθηκαν στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Παρά τις τελευταίες εξελίξεις, το Ταλίν και οι γύρω περιοχές διατήρησαν την εθνική και οικονομική τους αυτονομία ως Δουκάτο της Εσθονίας. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα οι τακτικές ρωσοποίησης στην Εσθονία έγιναν ακόμα πιο σκληρές.

Το 1918 έγινε πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Εσθονίας, με τη Ρωσία να αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της. Στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1940 κατακτήθηκε από τη Σοβιετική Ρωσία, για να περάσει στην κατοχή της Ναζιστικής Γερμανίας κατά την περίοδο 1941-1944. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ξαναπέρασε στην κατοχή της Σοβιετικής Ένωσης και προσαρτήθηκε στα εδάφη της ως Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Εσθονίας. Από το 1991, ακολουθώντας τη διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, είναι πάλι πρωτεύουσα του νέου ανεξάρτητου κράτους.

Κατηφορίζουμε προς το κέντρο και η πόλη μας κερδίζει από την πρώτη ματιά. Είναι πολύ όμορφη, εξαιρετικά προσεγμένη και με μεγάλα πεζοδρόμια.

Στην πορεία μας προς τον λόφο Toompea συναντάμε μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη. Η πλατεία Ελευθερίας όπου βρίσκεται η εκκλησία έχει διαμορφωθεί για κάποιο αγώνα Ironman.

Μνημείο αφιερωμένο στο νικηφόρο αγώνα της ανεξαρτησίας

Ο αμυντικός πύργος Kiek in de Kök, χτισμένος το 1475

Μόλις ανεβαίνουμε στο λόφο βλέπουμε στα δεξιά μας τον Καθεδρικό ναό του Alexander Nevsky, τον μεγαλύτερο θολωτό ναό της πόλης. Ο ναός είναι ρωσικού στυλ και έχει 16 καμπάνες φτιαγμένες στην Αγία Πετρούπολη. Η μεγαλύτερη από αυτές ζυγίζει 16 τόνους!

Ο Γιάννης μπήκε μέσα και παρατήρησε ότι ο κόσμος έγραφε ευχές σε κάποια χαρτάκια. Έτσι άρπαξε και αυτός την ευκαιρία…

Απέναντι του βρίσκεται το κτίριο του κοινοβουλίου…

Στην πίσω πλευρά του κοινοβουλίου ορθώνεται ο πύργος Hermann, ο οποίος είναι μέρος της βασικής οχύρωσης του κάστρου Toompea. Διακόσια δεκαπέντε σκαλιά οδηγούν στην κορυφή του όπου υπάρχει μια πλατφόρμα με θέα.

Λίγο παρακάτω συναντάμε ένα Καθεδρικό ναό αφιερωμένο στην Παρθένο Μαρία. Είναι ο παλαιότερος ναός ολόκληρης της χώρας, χρονολογείται τον 13ο αιώνα και είναι το μοναδικό κτίριο που επέζησε από μια μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στο λόφο τον 17ο αιώνα.

Στη συνέχεια κατηφορίζουμε προς το ιστορικό κέντρο μέσω ενός ανοίγματος στα τείχη του κάστρου…

…για να βρεθούμε στον κήπο του Δανού Βασιλιά (Danish King’s Garden). Ο μύθος λέει ότι σε αυτό το σημείο, κατά την εισβολή των Δανών, άνοιξαν οι ουρανοί και κατέβηκε μια κόκκινη σημαία με λευκό σταυρό, γυρίζοντας την πορεία της μάχης υπέρ του Δανού βασιλιά Valdemar II. Αργότερα, η σημαία αυτή, έγινε η εθνική σημαία της Δανίας.

Στον κήπο υπάρχουν τρία αγάλματα μοναχών, χωρίς πρόσωπα, τα οποία απεικονίζουν τους Αμβρόσιο, Βαρθολομαίο και Κλαούντιο. Η παρουσία τους στον κήπο είναι ένα μυστήριο, αλλά πολλοί εικάζουν ότι έχει να κάνει με το παραπάνω μύθο και ότι οι μοναχοί προσευχήθηκαν μαζί με τον βασιλιά για την θετική έκβαση της μάχης.

Σήμερα ο κήπος παραμένει ένα μέρος όπου οι ντόπιοι τιμούν το ρόλο που έπαιξε η Δανία στην ιστορία της Εσθονίας. Μερικά σκαλιά πιο κάτω υπάρχει μια ασπίδα με την σημαία της Δανίας και ένα σπαθί.

Κατηφορίζουμε προς το ιστορικό κέντρο, το οποίο σφύζει από κόσμο και είναι γεμάτο με δαιδαλώδεις πλακόστρωτα στενάκια που πλαισιώνονται από γραφικά χαρακτηριστικά κτίρια.

Η πλατεία του Δημαρχείου η οποία θεωρείται η κεντρική πλατεία της πόλης (Κλικ για μεγέθυνση)

Το Δημαρχείο κατέχει τον τίτλο του παλαιότερου δημαρχείου όχι μόνο της Βαλτικής, αλλά και της Σκανδιναβίας

Σε κάποιο στενό ανακαλύψαμε την ιστορία της πόλης γραμμένη στις πλάκες. Όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον…

Συνεχίζουμε το περπάτημα για αρκετή ώρα, μη ξέροντας τι να πρωτοχαζέψουμε…

Τα στομάχια μας διαμαρτύρονται έντονα και έτσι αργά το απόγευμα αρχίζουμε το ψάξιμο για φαγητό. Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι οι τιμές είναι αρκετά υψηλές και η εύρεση φθηνού φαγάδικου αποδεικνύεται ολίγον δύσκολη. Εν τέλει βρίσκουμε ένα μέρος που είναι κάτι ανάμεσα σε πιτσαρία και κεμπαπτζίδικο, το οποίο προέκυψε μια καλή επιλογή. Λίγο αργότερα ήρθε και μας μίλησε ο ιδιοκτήτης του, ένας Τούρκος. Πάνω στην κουβέντα μας αποκάλυψε ότι ο προηγούμενος κάτοχος του ήταν Έλληνας από την Καλαμάτα, τον οποίο δοκίμασε μάλιστα να βρει στο τηλέφωνο αλλά δεν τα κατάφερε.

Μετά την μάσα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Αράζουμε στο όμορφο και άνετο διαμέρισμα μας και στην smart tv του βάζουμε ήχους από Ελλάδα επιλέγοντας μια συναυλία των Μάλαμα, Ιωαννίδη και Αλεξίου. Τελικά έχει διαφορετική αίσθηση όταν ακούς τη μουσική της χώρας σου ενώ βρίσκεται μακριά από αυτήν.