Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 10^η: Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012, Sibiu (507,3 km)

Τransfagarasan και Transalpina

Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξύπνησα, είναι να κατευθυνθώ για καφέ και με την ευγενική άδεια των παιδιών να φτιάξω δυο σαντουιτσάκια για τον δρόμο – με είπε κανείς γύφτο; Ξανατσεκάρει τον καιρό ο εξυπηρετικός φίλος στη ρεσεψιόν για σήμερα και για αύριο με τις προβλέψεις να είναι ίδιες με τις χθεσινές. Καλός ο καιρός για σήμερα και στα δυο περάσματα, βροχές για αύριο, επίσης και στα δυο. Βουρ στο δωμάτιο να τακτοποιήσω τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου αλλά και να κάνω μεταβίβαση τα προστατευτικά του καλοκαιρινού μπουφάν στο χειμερινό. Ευτυχώς είναι της ίδιας εταιρίας και δεν έχω θέμα. Όση ώρα βρίσκομαι στο δωμάτιο τακτοποιώντας τα πράγματά μου, λαμβάνω την απόφαση να κάνω σήμερα και τα δυο περάσματα. Τα δυο Trans…

Η Sibiu είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους μοτοσυκλετιστές και δεν είναι τυχαίο, ότι στο ξενοδοχείο υπάρχουν παρκαρισμένες πολλές μοτοσυκλέτες. Συναντώ δυο Ιταλούς κάτοχους ΚΤΜ 990 Αdventure και BMW R1150 GS με του οποίους συνομιλώ για αρκετή ώρα. Xθες οδήγησαν στο Transfagarasan, το οποίο έκαναν όλο με βροχή. Και στο καπάκι, πέφτει μια ψιχάλα στον Ιταλό. Ιδιαίτερα συζητήσιμοι, μιλάμε για αρκετή ώρα επί παντός επιστητού και φυσικά αμπάουτ γκρηκ κρίσις. Φυσικά τα μάτια μου είναι καρφωμένα, τόσο στο άσπρο 990 του ενός, όσο αλλά και σ’ ένα άλλο πορτοκαλί, παραδίπλα.

Ο καιρός δείχνει συννεφιασμένος και απειλητικός για βροχή. Σύντομα βρίσκομαι στον κεντρικό δρόμο προς Cartisoara και κάνω σαν μικρό παιδί. Τραγουδάω (ή γκαρίζω πιο σωστά) μέσα απ’ το κράνος μου, όλο το τραγούδι με το γνωστό ρεφραίν:

“δεν είν’ η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά”

…με τις κινήσεις των χεριών μου, να παραπέμπουν σε ποδοσφαιριστή που πανηγυρίζει όταν στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό. Ναι, σήμερα είναι η μέρα που θα διασχίσω το περίφημο Transfagarasan, τον καλύτερο δρόμο του κόσμου, σύμφωνα με την εκπομπή Top Gear.

Πριν μπω στον 7C (η ονομασία του Tranfagarasan) γεμίζω βενζίνη, καθώς έχω πληροφορίες πως στο μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου, δεν υπάρχουν βενζινάδικα. Περίπου 40 km μετά τη Sibiu, στρίβω δεξιά όπου με καλωσορίζει η πινακίδα αλλά και το σημείο εκκίνησης του 7C. Φυσικά σταματώ για φωτογράφιση, αλλά και να κολλήσω τα αυτοκόλλητα, τριών ανθρώπων των δυο τροχών, των οποίων η εκτίμησή μου προς το πρόσωπό τους, είναι απεριόριστη. Κι εκεί που ανοίγω το τσαντάκι να κολλήσω τα αυτοκόλλητα του GAS και του Moto Adventures, ρίχνω τις πρώτες (και τελευταίες) χριστοπαναγίες του ταξιδιού. Συνειδητοποιώ ότι τα ξέχασα στο ξενοδοχείο την ώρα που έφτιαχνα το tank bag. Την τρέλα μου και την ιερόδουλή μου μέσα, ήθελα να κολλήσω τη “σημαία” μας, σαν τον Νeil Alden Armstrong όταν πάτησε στην Σελήνη, αλλά προφανώς το μυαλό μου το πρωί, περί άλλων ετύρβαζε…

Τα πρώτα χιλιόμετρα με βρίσκουν να ακολουθώ έναν ανηφορικό δρόμο γεμάτο στροφές σ’ ένα καταπράσινο τοπίο, με την ποιότητα της ασφάλτου να είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Αραιά και που, ξεφυτρώνουν λακκούβες αλλά και κάθε μεγέθους πέτρες και πετραδάκια.

Δεν αργώ να συναντήσω το πρώτο σημείο που μαζεύεται πολύς κόσμος για να δουν τους καταρράκτες. Μπαίνω μέσα, ρωτάω έναν κύριο στ’ αγγλικά για το πού βρίσκονται οι καταρράκτες και λαμβάνω την εξής απάντηση:

– Τι να σου πω βρε παιδί μου, δεn ξέρω αγγλικά…

Και όλη αυτή η απάντηση, ήταν στα ελληνικά παρακαλώ! Μόλις γνώρισα τον κύριο Γιάννη, Ρουμάνος ο οποίος μένει στην Ελλάδα 15 χρόνια και συγκεκριμένα στην Κόρινθο, μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Έχει δικιά του δουλειά, αλουμινάς στο επάγγελμα και μου προτείνει να με κεράσει καφέ σε παρακείμενο καφενείο. Από την πρώτη στιγμή μου δείχνει πως είναι ένας ιδιαίτερα εγκάρδιος άνθρωπος και ιδιαίτερα ανοιχτοχέρης. Μάλιστα, μου έκανε δώρο, ένα αναμνηστικό της λίμνης Balea. Αφού του εξήγησα ότι είμαι κι εγώ της οικοδομής ως ηλεκτρολόγος, δε θέλαμε και πολύ να πιάσουμε κουβέντα περί αυτής. Του εξηγώ ότι η καταγωγή μου είναι από την Σύμη και μένω πάνω από 12 χρόνια στην Κρήτη, η οποία με κράτησε και μετά τα τέσσερα έτη σπουδών, στο ΤΕΙ Ηρακλείου. Αμέσως πήρε τηλέφωνο, φίλο του Κρητικό, υψηλόβαθμο εν αποστρατεία αστυνομικό, με τον οποίο μίλησα για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο. Ειλικρινά χάρηκα που γνώρισα τον Γιάννη και αφού τον ευχαρίστησα για όλα, τον αποχαιρέτησα, συνεχίζοντας στον 7C. Σημειώνω εδώ, πως τον Γιάννη, τον πέτυχα αρκετές φορές στον δρόμο, όπου επισκεπτόταν το μέρος μαζί με την οικογένειά του, στις ολιγοήμερες διακοπές τους, στην Ρουμανία.

Συνεχίζω να κατευθύνομαι προς το ψηλότερο σημείο του περάσματος,

όπου βλέπω το μνημείο των εργατών που έχασαν τη ζωή τους κατά την κατασκευή του έργου,

τη λίμνη Balea και το τρομακτικό τούνελ για να δω σε τι θέα βγάζει. Δεν έχω χορτάσει φωτογραφίες και κάνω μεταβολή για τη λίμνη αλλά και για το πιο πολυφωτογραφισμένο τμήμα του Transfagarasan.

Mένω για αρκετή ώρα, στήνοντας τρίποδο και φωτογραφικές. Την έχω δει κάπως, τραβώντας πάρα μα πάρα πολλές, ψωνίστικες φωτογραφίες. Του πού$τη, κάποια απ’ αυτές δεν θα βγει καλή;

Kάποια στιγμή βλέπω δυο γνώριμες μοτοσυκλέτες από το ξενοδοχείο. Είναι δυο Ιταλοί, ο Luca με ΚΤΜ 990 Αdventure και ο Giacomo με BMW 800ST.

Ο Luca με ΚΤΜ 990 Αdventure. (H φωτογραφία είναι των Ιταλών φίλων μου)

Ο Giacomo με BMW 800ST. (Η φωτογραφία είναι των Ιταλών φίλων μου)

Δεν αργούμε να συστηθούμε και αμέσως αρχίζουμε να συνομιλούμε για τα ταξίδια μας. Πάνω κάτω πραγματοποιούμε το ίδιο ταξίδι αλλά με την αντίστροφη κατεύθυνση. Μιλάμε για πάρα πολύ ώρα ανταλλάσσοντας πληροφορίες. Τα παιδιά χθες έκαναν το Transalpina και ο Luca μου εφιστά την προσοχή με ένα video που είχε τραβήξει σ’ ένα σημείο του δρόμου. Το εν λόγω βίντεο, έδειχνε μια μεγάλη τρύπα στο κέντρο μιας στροφής χωρίς προειδοποιητική σήμανση – αν είναι δυνατόν! Κάποια στιγμή πρέπει να χωρίσουμε με τον Luca και τον Giacomo, ανταλλάσσοντας website (bobikers και moto adventures αντίστοιχα) όπου μετά το τέλος των ταξιδιών μας, θα ανταλλάξουμε εμπειρίες και εικόνες, καθώς θα μοιραζόμαστε το κοινό μας πάθος για τα ταξίδια, στο μαγικό κόσμο των δύο τροχών…

Η φωτογραφία είναι των Ιταλών φίλων μου.

Τransfagarasan highway history: Στις 21 Αυγούστου του 1968 οι Σοβιετικοί με δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εισβάλλουν στην Τσεχοσλοβακία, την οποία ο τότε πρωθυπουργός της Ρουμανίας, Nicolae Ceausescu (Νικολάε Τσαουσέσκου) καταδικάζει, αν και η χώρα του αποτελούσε μέλος αυτού του Συμφώνου. Δεν συμμετέχει στην εν λόγω εισβολή των δυνάμεων του συμφώνου της Βαρσοβίας. Λόγω της ανεξάρτητης στάσης του απέναντι στην ΕΣΣΔ αλλά και της γενικότερης διάστασής του με αυτήν, στο ήδη τεταμένο κλίμα του Ψυχρού Πολέμου, θεωρεί πιθανή μια ανάλογη επίθεση στην Ρουμανία. Σημειωτέον, οι δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας μέσα σε λίγες ώρες κατέλαβαν όλα τα στρατηγικά σημεία της Τσεχοσλοβακίας. Ο Τσαουσέσκου όμως ήθελε να έχει μια στρατιωτική πρόσβαση σε διάφορα στρατηγικά σημεία, μέσω των βουνών, η οποία θα του επέτρεπε να πραγματοποιήσει ταχείς επιθετικούς αλλά και αμυντικούς ελιγμούς. Με “αντάρτικο” λοιπόν σκεπτικό, κατασκευάζει έναν δρόμο, στο ορεινό σύμπλεγμα των Καρπαθίων η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1970 και τελείωσε το 1974. Κατάλαβες κάτι απ’ όλα αυτά; Μην αγχώνεσαι, ούτε κι εγώ! Με άλλα λόγια ο Τσαουσέσκου έφτιαξε τον Transfagarasan, υπό το φόβο ρωσικής εισβολής στην Ρουμανία. Έτσι απλά…

Οι εργασίες κρατούσαν μόνο λίγους μήνες τον χρόνο, ένεκα των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν 6.000 τόνοι δυναμίτη τα οποία ανατίναξαν 3.800.000 m3 βράχων και το κόστος ήταν σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Οι εργασίες έγιναν σε μεγάλο ποσοστό από τις στρατιωτικές δυνάμεις και λέγεται πως κατά την κατασκευή του, έχασαν τη ζωή τους περίπου 40 στρατιώτες (έτσι αναφέρουν οι επίσημες πηγές, οι ανεπίσημες ανεβάζουν τον αριθμό σε 120). Ο δρόμος ανεβαίνει μέχρι τα 2.034 m υψόμετρο (κορυφή Moldoveanu) και o 7C θεωρείται ο δεύτερος υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ρουμανίας. Ο πρώτος είναι ο 67C ή Transalpina…

Λέω να την κάνω καθώς έμεινα αρκετή ώρα. Ήθελα να απολαύσω τη στιγμή που ονειρευόμουνα καιρό. Μοναδικό συναίσθημα που δεν έχω την ευχέρεια του λόγου να το περιγράψω. Πριν μπω στον κεντρικό, βλέπω τρεις μοτοσυκλέτες με ελληνικές πινακίδες (Yamaha XT1200Z -αχ, καψούρα- Super Tenere, BMW R1200GS Adventure και BMW R1150GS – νομίζω Adventure. Για τις δυο τελευταίες, καθόλου καψούρα) στη λίμνη. Τους προσπερνάω φωνάζοντας δυνατά “ε, ρε πατρίδα!” δείχνοντας επιδεικτικά την πινακίδα μου. Διακριτικά βέβαια, καθώς οι δυο οδηγούν BMW, μην τους τρομάξω κιόλας, αυξάνοντας κατά 36,79% τις πιθανότητες ατυχήματος. Γι’ αυτόν με το Super Tenere, δεν ανησυχώ καθόλου, ξέρει το παλληκάρι (μεσ’ την κακία πάντα, ε;). Σταματάμε αμέσως στην άκρη του δρόμου και ανταλλάσσουμε λίγες εγκάρδιες κουβέντες με τα παιδιά τα οποία είναι από Ιωάννινα και Πρέβεζα. Χαρακτηριστική ήταν η ατάκα του ενός:

“Eίδα ένα TDM παρακάτω και λέω, Έλληνας θα ‘ναι!”

Με σκότωσες αδερφέ μπεμβεδάκια μ’ αυτό που είπες, αλλά χαλάλι σου! Τόσα και τόσα έχω πει κατά καιρούς για τη μοτοσυκλέτα που καβαλάς ο δυστυχής, να μην ακούσω κι εγώ κατιτίς; Eιλικρινά χάρηκα που τα είπα με τα παιδιά κι αν δεν με πίεζε ο χρόνος, θα χαιρόμουν να καθόμουν λίγη ώρα μαζί τους. Το λίγη βέβαια είναι σχετικό, καθώς παίζει τρελά το ενδεχόμενο, να μ’ είχαν πάρει στο κυνήγι αν άρχιζα να λέω τις γνωστές σαχλαμάρες μου για τα GS. Πρέπει όμως ν’ αρχίσω την κατάβαση προς Curtea de Arges κι από εκεί θα κατευθυνθώ προς Novaci, την αρχή του Transalpina.

Eίμαι πλέον στα 2.034 m και ξαναπερνώ το τρομακτικό τούνελ μήκους 883 m, το μεγαλύτερο της Ρουμανίας.

Πλέον ο δρόμος γίνεται κατηφορικός, το τοπίο όμως παραμένει απίστευτο.

Συναντώ και τον εντυπωσιακό καταρράκτη σε υψόμετρο 1.690 m.

Ο δρόμος βέβαια σε κάποια σημεία έχει λακκούβες, κρατώντας με σε εγρήγορση παράλληλα με το να απολαμβάνω το τοπίο.

Μετά από κάποια χιλιόμετρα βρίσκομαι στην τεχνητή λίμνη Vidaru με το εντυπωσιακό φράγμα της, ύψους 165 m που κατασκευάστηκε το 1968 και θεωρείται από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης.

Βλέπω και την πρώτη δρακουλίστικη ταμπέλα καθώς στο χωριό Arefu, λέγεται πως βρίσκεται το πραγματικό κάστρο του κόμη Δράκουλα, το οποίο για να το προσεγγίσεις πρέπει να ανεβείς 2.000 σκαλοπάτια. Ωραία ιδέα, αλλά θα την αφήσω για την επόμενη φορά που θα ξανάρθω Ρουμανία. Καλά καλά δεν έφτασα κι όμως με κέρδισε αυτή η χώρα με το να λέω “θα ξανάρθω”. Κατευθύνομαι προς Curtea de Arges, βλέπω κάρα να με παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες και αμέσως σταματώ για φώτος. Αυτός με το κάρο, κάτι μου λέει σε έντονο ύφος (θα φάμε και ξύλο, δηλαδή;) την ώρα που φωτογραφίζω, ενώ ένας άλλος με το παιδί του, χαμογελάει, επιτρέποντάς μου να βγάλω φωτογραφία.

Oι πρώτες σταγόνες βροχής με χτυπάνε και βρίσκω καταφύγιο στο πάρκινγκ ενός super market για να φορέσω τ’ αδιάβροχα. Με αρκετή βροχή κατευθύνομαι προς Ramnicu Valcea, όπου κάνω στάση στη διασταύρωση για Targu Jiu, για βενζίνη, ξεκούραση και καφέ. Η βροχή αρχίζει και δυναμώνει, αλλά στα απαυτά μου! Έκανα τον Transfagarasan χωρίς ψιχάλα και τώρα δεν με νοιάζει ό,τι καιρό κι αν κάνει. Πετρούλα, πώς είναι ο καιρός στο Transalpina, βρέχει ‘κει πέρα;

Είναι απόγευμα και η βροχή αρχίζει να δυναμώνει κι άλλο. Με χωρίζουν 121 km από τη διασταύρωση του χωριού Novaci, η οποία αποτελεί την είσοδο του Transalpina. Θα προλάβω να τον κάνω σήμερα; Κι αν πέσω πάλι σε δρόμο με κίνηση και φορτηγά; Θα νυχτωθώ οδηγώντας σε επικίνδυνους δρόμους; Aς το δοκιμάσω μιας και δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι…

Δεν με κρατάει τίποτα και μόλις τελειώνω τον καφέ, βρίσκομαι να οδηγώ στη βροχή, η οποία θα σταματήσει αρκετή ώρα μετά. Κινούμαι για αρκετή ώρα με βροχή και αρκετή κίνηση από φορτηγά και αυτοκίνητα και οι πρώτες αμφιβολίες ότι δεν θα προλάβω τον Transalpina με κυριεύουν. Είναι από τις ελάχιστες φορές που παρακαλούσα να είχα έναν αυτοκινητόδρομο ή έστω έναν αδιάφορο δρόμο χωρίς κίνηση, μόνο και μόνο να με πάει στο Novaci. Kαι ως εκ θαύματος, μη γνωρίζοντας ποιος από μηχανής θεός έβαλε το χέρι του και εισάκουσε τις προσευχές μου, εμφανίζεται μπροστά μου μια δρομάκλα με σχεδόν καθόλου κίνηση. Και τότε, ποιος είδε το Μερκούρη και δεν το φοβήθηκε. Τι να μου κλάσεις κι εσύ ρε κουλάδι Rossi που δεν μπορείς να σταυρώσεις νίκη με τη Desmosedici σου! Ναι, τα ‘χα πάρει -κακώς- στο κρανίο, οδηγώντας ριψοκίνδυνα και φλερτάροντας με υψηλές ταχύτητες και επικίνδυνες προσπεράσεις που δεν είχα συνηθίσει ως τώρα. Δόξα τω θεώ, έφτασα σώος και αβλαβής στη διασταύρωση προς Novaci, στο οποίο με καλωσορίζει η πινακίδα του Τransalpina.

O Transalpina ή 67C, βρίσκεται στα νότια Καρπάθια και είναι ο υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ρουμανίας με υψόμετρο τα 2.145 m. Κατασκευάστηκε από τον βασιλιά Κάρολ Β’ και ανοικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τα γερμανικά στρατεύματα. Οι ντόπιοι τον αποκαλούν δρόμο του βασιλιά και εικάζεται από πολλούς πως ο Τσαουσέσκου έφτιαξε τον Transfagarasan, όχι για να αποφύγει τυχόν σοβιετική επιδρομή, αλλά για να ξεπεράσει σε φήμη τον Transalpina. Από το 2007 έχουν ξεκινήσει έργα, τα οποία θα τον μετατρέψουν σ’ έναν σύγχρονο δρόμο που θα συνδέει την Ονσετία με την Τρανσυλβανία.

Τα πρώτα 13 km του 67C που οδηγούν στο Novaci, είναι φρικτά. Πολλές κακοτεχνίες και άσφαλτος χειρότερη χωματόδρομου, αναγκάζοντας τις αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας μου, να βαράνε υπερωρίες. Mετά το Novaci προς Ranca, πετυχαίνω μια τεράστια ακινητοποιημένη ουρά από αυτοκίνητα η οποία με ακολουθεί για μερικά χιλιόμετρα. Απ’ ότι ρώτησα, σήμερα έχει αγώνα με αυτοκίνητα, εξ’ ου και τόση κίνηση. Όσο ανεβαίνω ο δρόμος καλυτερεύει με αρκετή όχι όμως ενοχλητική κίνηση, η οποία μου δίνει τη δυνατότητα να κινούμαι με ρυθμό και να ελίσσομαι με χάρη στις στροφές. Ένεκα του καλού καιρού, αποχωρίζομαι τα αδιάβροχα και συνεχίζω τον δρόμο μου. Η πρώτη εντύπωση για τον Transalpina, είναι πως είναι ένας δρόμος για να οδηγήσεις φέτες, να πας τάπα και να ακονίσεις μαρσπιέ. Όμως, τέλος οι μ@λ@κίες για σήμερα, θα πάω σαν τον άνθρωπο, εξάλλου είμαι εδώ για να το χαρώ και όχι για να προκαλώ την τύχη μου.

Ανηφορίζοντας κι άλλο η θέα με τις στροφές προκαλεί τον θαυμασμό μου, το τοπίο δείχνει σεληνιακό και τα επιβλητικά βουνά μου προκαλούν δέος. Ο κόσμος αρκετός με πολλούς να σταματούν για ξεκούραση και φωτογραφίες.

Μετά το χωριό Ranca, βλέπω ένα αυτοκίνητο πεσμένο στον γκρεμό με κόσμο να έχει μαζευτεί για βοήθεια και ευτυχώς οι επιβαίνοντες δείχνουν να μην έχουν πάθει το παραμικρό.

Η μαγκιά, μου κόβεται κι άλλο, κάνοντάς με να οδηγώ ακόμα πιο συνετά και προσεκτικά. Μετά τη διασταύρωση κοντά στη λίμνη Vidra, βλέπω την πρώτη μεγάλη τρύπα στο κέντρο της στροφής και αμέσως μου έρχεται στο μυαλό το σωτήριο video του Luca, που μου έδειξε λίγες ώρες πριν, στο Transfagarasan. Nα ‘σαι καλά αδερφέ, ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά αν δεν μου έδειχνες το βίντεο και αν δεν με προειδοποιούσες για τον κίνδυνο…

Συνεχίζω συνειδητοποιώντας πως θα επιστρέψω στη βάση μου το βράδυ, καθώς με χωρίζουν 87 km μέχρι την Sebes συν άλλα 55 από αυτήν, στην Sibiu. To μόνο που επιθυμώ για την ώρα, είναι να προλάβω τη λίμνη Oasa, πριν πέσει το τελευταίο φως της ημέρας.

Κινούμαι σε έναν δρόμο με έλατα, σε πολλές άκρες του οποίου υπάρχουν κατασκηνωτές και περνώ από μεγάλη συνοικία τσιγγάνων – πιθανώς Ρομά.

Επιτέλους φτάνω στη λίμνη Oasa πριν σκοτεινιάσει, κάνοντας την απαραίτητη στάση.

Λίγη ώρα μετά, αρχίζει να σκοτεινιάζει για τα καλά. Ο δρόμος αρχίζει και χειροτερεύει με αμέτρητα σημεία που γίνονται έργα, συνήθως με το ένα ρεύμα εκτός κυκλοφορίας και κινούμαι μεταξύ χωματόδρομου και ασφάλτου, σε μια διαδρομή γεμάτη στροφές και έλατα. Αλλά τι θέα να δεις μες τη νύχτα; Και το κορυφαίο όλων, σε κάθε τέτοιο σημείο υπάρχει η κλασσική πλέον τεράστια τρύπα στο κέντρο της στροφής. Η οποία τρύπα μπορεί κάλλιστα να παρομοιαστεί με τάφρο, χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής. Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν, καλoύμαι να οδηγήσω. Είναι πίσσα σκοτάδι, το τοπίο ερημικό, θυμίζοντας βράδυ σε νεκροταφείο και πουθενά ίχνος ανθρώπου, εκτός από μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, φώτα αυτοκινήτων. Χώρος για ασφαλή στάθμευση πουθενά, πράγμα που σημαίνει ότι στάση θα κάνω μόνο όταν βρεθώ σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – το κατούρημα δε συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτήν, τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη περίσταση. Η προσοχή μου πλέον φτάνει στα όρια της συνεχούς επαγρύπνησης, μειώνοντας κατά πολύ την ταχύτητα που κινούμαι. Ναι θα το ομολογήσω, καθώς δε θέλω να κρύψω τίποτα. Οδηγούσα ολομόναχος σ΄ ένα αφιλόξενο σκηνικό και σε κάποια φάση ψιλοφοβήθηκα. Είναι η πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι που καλούμαι να δοκιμάσω τα όριά μου καθώς και τις αντοχές μου, ψυχικές και σωματικές. Κι αν με πιάσει λάστιχο που θα σταματήσω να το φτιάξω; Κι αν αρχίσει να βρέχει; Κι αν μου την πέσουν τίποτα φαντάσματα; Μήπως να πάω τουαλέτα; Όχι φυσικά,γιατί η ιδέα ότι με περιμένει ένα ζεστό ντους στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ότι αύριο θα συναντήσω τον (πατώ pause) μου προσδίδει θετική ενέργεια και με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Φυσικά, δεν θα βάλω τα κλάματα ούτε και θα πάω τουαλέτα που έλεγα! Ξεχνάς πριν εννιά χρόνια, τότε που έπαθες μπροστινό λάστιχο με το ΧΤ, μια βροχερή μέρα που πήγες να διασχίσεις τον ποταμό Γαδουρά και δεν είχες μαζί σου σαμπρέλα; Ή όταν δεν την πάλευες με τον αέρα στον χωματόδρομο του Κουδουμά και φόρτωσες το ΧΤ σε μια καρότσα βοσκών; Ή όταν έκανες το Ελαφόνησος–Παλαιόχωρα από χωματόδρομο μες το μαύρο σκοτάδι; Κολώνουν ωρέ, τα παλληκάρια;

Μετά από αρκετή ώρα και με αυτές τις συνθήκες, επιτέλους συναντώ ίχνη πολιτισμού φτάνοντας στην Sebes και κατευθύνομαι προς την Sibiu, στην οποία φτάνω λίγη ώρα μετά. Σταματώ σε γνωστή αλυσίδα fast food να φάω τον αγλέουρα πριν καταλήξω στο ξενοδοχείο. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο την ώρα που πάω να παρκάρω ακούω “που ‘σαι ρε πατρίδα;”. Ναι, είναι μια παρέα Ελλήνων μοτοσυκλετιστών οι οποίοι μόλις επέστρεψαν στο ξενοδοχείο. Αφού τακτοποιώ τα πράγματά μου στο δωμάτιο, κατεβαίνω στο μπαρ, όπως είχα υποσχεθεί στα παιδιά, συζητώντας για αρκετή ώρα μαζί τους. Ωραίοι τύποι, ο ένας πιο τρελός από τον άλλο, οι οποίοι έχουν ξανάρθει στην Ρουμανία. Έχασα και τη ροκ συναυλία που έγινε στην πόλη, όπως με πληροφόρησαν, πληρώνοντας έτσι, το τίμημα της σημερινής ημέρας.

– Κι εσείς Sibiu; Ήρθατε για το Transfagarasan, ε;
– Τι; Πώς το ‘πες αυτό;
– Καλά, δε ξέρετε το Transfagarasan; Τον καλύτερο δρόμο στον κόσμο;
– Όχι, αύριο πάμε Βουκουρέστι…
– Στο δρόμο σας είναι!
– Ωραία, θα περάσουμε κι απ’ το Τραγκ… φαράν… σαράν… πως το πες, αυτό;
– Tρανς – φα – γκα – ρα – σάν! Να πάτε, αλλά άμα βρέχει αύριο, μη με βρίζετε, έτσι;

Μετά από ώρα, η παρέα των έξι πλέον, Ελλήνων διαλύεται ανανεώνοντας το ραντεβού της για λίγες ώρες αργότερα, στο πρωινό του ξενοδοχείου. Πριν αποκοιμηθώ, κάνω τις τελευταίες σκέψεις της ημέρας και αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση, αφού σήμερα οδήγησα σε δυο από τους καλύτερους δρόμους του κόσμου. Πραγματικά όμορφο συναίσθημα που απαλείφει από το μυαλό μου τις όποιες δυσκολίες συνάντησα προκειμένου να το καταφέρω, επιστρέφοντας σώος στο ξενοδοχείο. Μόλις έκανα ζεστό ντους, είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι απολαμβάνοντας το ουίσκι μου και όχι αγνοούμενος σε κάποια τάφρο στροφής…