Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 13^η: Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012, Costanta – Νesebar (280,5 km)

Η φωτογραφία που δεν βγήκε ποτέ

Ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο υπάρχει ένας μεγάλος χώρος με πολλά βουλκανιζατέρ, συνεργεία και πλυντήρια αυτοκινήτων. Η καλύτερή μου λέω και τι πιο λογικό μόλις πιω τον καφέ, να πάω για μπάλωμα. Πάω εκεί και γυρνώντας τον τροχό για να βρω το μακαρόνι και τι να δω; Άλλα δυο καρφιά! Τελικά το ένα ήταν καρφί και το άλλο, δυο μικρά αιχμηρά πετραδάκια! Το μακαρόνι όμως το βρήκαμε, μετά από πολλές περιστροφές του τροχού. Μάλλον το έχεις φτιάξει καλά, μου είπαν στο βουλκανιζατέρ. Μου είπαν όμως πως, δεν έχουν ξαναβάλει μπάλωμα σε μοτοσυκλέτα, μόνο σε αυτοκίνητα. Μου συστήνουν ένα μαγαζί, ειδικό για μοτοσυκλέτες και με προτρέπουν να πάω εκεί, προκειμένου να γίνει σωστά η δουλειά.

Το μακαρόνι αποτελεί προσωρινή λύση και επειδή με περιμένουν πολλά χιλιόμετρα ακόμα μέχρι την επιστροφή στην πατρίδα, δεν θα φύγω από την Κωστάντζα, χωρίς ειδικό μπάλωμα! Μπαινοβγαίνοντας από το εστιατόριο του ξενοδοχείο σε μια φάση του πηγαινέλα από βουλκανιζατέρ, δωμάτιο, πάρκινγκ, τράπεζα για συνάλλαγμα και τα λοιπά, το προσωπικό του εστιατορίου είναι στο πόδι, εκτελώντας εργασίες καθαριότητας. Μια υπάλληλος μου λέει:

– Εγώ καθαρίζω το πάτωμα κι εσύ, όσο πηγαινοέρχεσαι, εγώ άλλο τόσο το καθαρίζω! Λοιπόν, την επόμενη φορά, θα περάσεις πάνω από το ταβάνι, εντάξει;

Η κοπελίτσα προφανώς ήθελε παιχνίδι και σε κάποια από τις φορές που μπαινόβγαινα, ένας σερβιτόρος που με πετυχαίνει της λέει στα ρουμάνικα κάτι σαν “σύρμα, ο μηχανόβιος”. Λογικά πρέπει να έπεσα αντικείμενο σχολιασμού στο πηγαδάκι του προσωπικού, αλλά έχε χάρη καλή μου γιατί σήμερα φεύγω. Την επόμενη φορά που θα έρθω θα σου πω εγώ, αλλά μέχρι να ξανάρθω, σίγουρα θα στα πει κάποιος άλλος… ντοντ κερ αμπάουτ δατ, είσαι κι όμορφο κορίτσι, πανάθεμά σε!

Μαζεύω τα πράγματά μου για να φύγω με τη σερβιτόρα να βγαίνει έξω να μ’ αποχαιρετήσει. Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στην έξοδο της Κωστάντζας προσπαθώντας να βρω το μαγαζί που μου είχαν συστήσει. Αλλά εγώ πήγαινα σε κάθε βουλκανιζατέρ που συναντούσα και με έστελναν στο αμέσως επόμενο. Με τα πολλά, φτάνω σ’ ένα που δουλεύει ένας πιτσιρικάς ο οποίος δεν μιλάει αγγλικά αλλά μπορούμε να συνεννοηθούμε. Στη διεθνή γλώσσα της νοηματικής, του λέω ότι δεν θέλω μακαρόνι, αλλά να βγει ο τροχός για να μπει μπάλωμα στο λάστιχο. Περιμένω τουλάχιστον σαρανταπέντε λεπτά, μέχρι να κάνει ζυγοστάθμιση σ’ ένα καραφτιαγμένο αυτοκίνητο ενός μπουχέσα, νεαρής ηλικίας. Όταν ήρθε η ώρα να μ’ εξυπηρετήσει μου λέει ότι δεν μπορεί να το κάνει! Να του ρίξω καμιά παναγία του μ@λ@κισμένου ή να μην του ρίξω; Συγκρατώ τα νεύρα μου και συνεχίζω το ψάξιμο και με τα πολλά βρίσκω το μαγαζί, το οποίο είναι συνεργείο μοτοσυκλετών. Ο υπάλληλος ευγενικός, προθυμοποιείται να με κεράσει καφέ. Εντύπωση μου προκαλεί πως κατά την εργασία, ήρθε στο συνεργείο ένας φίλος του κάτοχος custom μοτοσυκλέτας και χωρίς να με ξέρει, με χαιρετά δια χειραψίας και συμμετέχει για λίγο κι αυτός στις εργασίες, δείχνοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον του.

Σε μια ώρα περίπου έχουν τοποθετηθεί δυο μπαλώματα και έχει γίνει ζυγοστάθμιση σε διπλανό βουλκανιζατέρ αυτοκινήτων.

Απ’ ότι ρώτησα στην αρχή θα μου πήγαινε γύρω στα 100 με 150 λέι. Τελικά πλήρωσα μόνο 50, έτσι για τον κόπο τους! Προφανώς κέρδισα τη συμπάθεια των παιδιών, τα οποία μου έδειξαν ότι ήθελαν να με βοηθήσουν και όχι να με εκμεταλλευτούν. Το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να προσέχω στον δρόμο. Ε, όταν ο άλλος είναι συνειδητοποιημένος μοτοσυκλετιστής, δεν θα σε δει ως μέσον για να βγάλει χρήματα, αλλά θα σε βοηθήσει. Ενδεχομένως, γιατί μπορεί κάποτε να βρέθηκε στη θέση σου και να σε καταλαβαίνει. Κι όταν ξέρει πως βρίσκεται μακριά από την πατρίδα σου, ένας λόγος παραπάνω να σου δώσει απλόχερα τη βοήθειά του. Είναι στον άνθρωπο, λέω ‘γω… τέλος πάντων, ευχαριστώ παίδες, πάρτε τώρα και μια διαφήμιση από ‘μένα!

Bonus scene: δίνω το χέρι μου να τον ευχαριστήσω, αλλά αρνείται να μου δώσει το δικό του, καθώς είναι λερωμένος. Tου λέω “γκιβ μι γιουρ χαντ ρε!” Tελικά τον έπεισα…

Είμαι στον δρόμο προς Mangalia και σκέφτομαι πως την Κωστάντζα την έχω αδικήσει καθώς δεν είδα σχεδόν τίποτα. Αλλά δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Στα τελευταία χιλιόμετρα επί ρουμανικού εδάφους συνειδητοποιώ ότι η Ρουμανία με κέρδισε. Σίγουρα δεν έχω κλείσει ακόμα λογαριασμό μαζί της κι ελπίζω στο μέλλον να ξανακυλήσω τις ρόδες μου σ’ αυτήν την υπέροχη και πανέμορφη χώρα. Παράδεισος για τον μοτοσυκλετιστή και όχι μόνο. Sighisoara, Delta Dunarii, Izvoarele και πολλά άλλα μέρη, μάλλον έκανα καλά που δε σας είδα. Γιατί; Γιατί μου δίνετε μια αφορμή να τα ξαναπώ με τη χώρα σας.

(Περί Izvoarele: όταν σχεδίαζα τη διαδρομή σε μια διαδικτυακή αναζήτηση αποτελεσμάτων για το Δέλτα του Δούναβη, εμφανίστηκε αυτό το χωριό στο οποίο αναφερόταν πως οι κάτοικοί του μιλάνε ελληνικά. Αποτελεί ένα από τα πολλά χωριά της ελληνικής παροικίας της Ρουμανίας και βρίσκεται σε μια παράκαμψη του δρόμου μεταξύ Tulcea και Κωστάντζας. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να το επισκεφθώ.)

Aπό την Tulcea, έχω πάρει τον παρευξείνιο δρόμο και κινούμαι δίπλα στην Μαύρη Θάλασσα.

Η θέα από την Κωστάντζα μέχρι το συνοριακό σταθμό Vama Veche, είναι υπέροχη όμως λόγοι ασφαλούς στάθμευσης δεν μου επιτρέπουν να φωτογραφίσω πολλά ωραία, όπως τη γέφυρα στην Κωστάντζα. Ο έλεγχος στα σύνορα από την πλευρά της Ρουμανίας τυπικός, ανύπαρκτος από την πλευρά της Βουλγαρίας, όπου σταματώ μόνο για συνάλλαγμα. Και εκεί, οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια.

Στα πρώτα χιλιόμετρα επί βουλγαρικού εδάφους, ο δρόμος είναι πολύ καλός με καινούρια άσφαλτο αλλά και με πολλά έργα τα οποία διακόπτουν ανά διαστήματα τον χαλαρό ρυθμό μου.

Πολλές ανεμογεννήτριες ξεφυτρώνουν κι εδώ, φτάνοντας μέχρι το υπερπέραν. Το μπλε του ουρανού με το άσπρο των σύννεφων με καλούν να αποτυπώσω αυτά τα χρώματα στον φακό.

Κι αυτή η Βουλγαρία ρε παιδάκι μου, όλο μέσα στο πράσινο είναι, δεν έχει κανένα άλλο χρώμα, έτσι για να ξεκουράζεται το μάτι; Ο κεντρικός δρόμος προς Varna φαντάζει (ή μάλλον είναι) σαν να είσαι σ’ ένα δάσος με πολλά δέντρα τα οποία σε προστατεύουν από τις ακτίνες του ήλιου και κατά συνέπεια από τη ζέστη. Η πρώτη μου επαφή με την Βουλγαρία είναι θετική, με το πράσινο μέχρι σημείου υπερβολής.

Λίγο πριν τη μεγαλούπολη της Varna, έχω πάρει την compact τραβώντας φωτογραφίες εν κινήσει. Σε κάποια φάση πετυχαίνω σε διάφορα σημεία του δρόμου, ιερόδουλες οι οποίες ψάχνουν πελάτη. Οδηγώ κρατώντας την compact στα χέρια και βλέπω στην άκρη του δρόμου τρεις ιερόδουλες, εκ των οποίων η μία μου δείχνει επιδεικτικά τον… κώλο της, χτυπώντας τον κατά σαδομαζοχιστικό τρόπο. Μάλιστα δεν φορούσε ούτε βρακί, ούτε καν ένα στρινγκάκι βρε παιδί μου. Εδώ είμαστε λέω, έχω τη φωτογραφική στα χέρια και θα βγάλω μια φώτο που θα κάνει θραύση, λέμε! Όταν περνώ από δίπλα της, πατώ το κουμπί και εκεί που νόμιζα ότι έβγαλα μια σούπερ φώτο, λίγα μέτρα παρακάτω παρατηρώ ότι, όταν πάτησα το κουμπί λήψης, η φωτογραφική ήταν κλειστή! Γαμώτη μου, γαμώτη μου, τώρα τι να κάνω, να γυρίσω πίσω και να της πω να ξαναπάρει ανάλογη πόζα; Ε, όχι βέβαια, καθώς με περιμένει δρόμος και πρέπει να πάω στην αρχαία Μεσημβρία και όχι στις… πουτ@νες!

(Ο τελευταίος χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται χάριν φτηνού αστεϊσμού και όχι για να προσβάλει το αρχαιότερο των επαγγελμάτων.)

Και τα ευτράπελα συνεχίζονται. Βρίσκομαι στην πόλη της Varna σε κάποια από τα πρώτα φανάρια. Στο αντίθετο ρεύμα μια γυναίκα της έσβησε το αμάξι στον δρόμο και προσπαθεί να το βάλει μπροστά. Καταβάλλει απεγνωσμένες προσπάθειες, αλλά μάταια και το αυτοκίνητο κινείται συνεχώς προς τα πίσω, λόγω κλίσης του δρόμου. Το βλήμα, γιατί περί βλήματος πρόκειται, δεν πιάνει χειρόφρενο, ούτε καν φρένο για να το σταματήσει, αλλά επιμένει να το βάλει μπρος! Την ίδια στιγμή από πίσω της, βρίσκεται ένα της κούτας, άσπρο περλέ πολυτελές αυτοκίνητο (νομίζω BMW) του οποίου ο οδηγός κάνει συνεχώς όπισθεν για να αποφύγει τη χαζή οδηγό. Δεν έχει και περιθώρια λόγω της κίνησης και σύντομα βρίσκεται κάθετα στο δρόμο και το πίσω μέρος του αυτοκινήτου του, σχεδόν να ακουμπάει στο πεζοδρόμιο. Δε ξέρω αν η slow motion περιγραφή μου είναι παραστατική, αλλά αν το έβλεπες σε βίντεο, είμαι σίγουρος ότι θα ξεκαρδιζόσουν στα γέλια. Όπως ξεκαρδίστηκα κι εγώ μαζί με όλους όσους παρακολουθούσαν το συμβάν.

Απευθείας σύνδεση με Ελλάδα:
“Όχι ρε μάνα, δεν τρέχω σου λέω! Να, το πολύ μέχρι διακόσα πηγαίνω!”

Απευθείας σύνδεση με Ελλάδα:
“Μπαμπά, γιατί οι φίλοι μου με λένε πυροβολημένο;”

Συνεχίζω να ακολουθώ τον δρόμο που βρίσκεται πλησίον της Μαύρης Θάλασσας, αλλά Μαύρη Θάλασσα πουθενά στον ορίζοντα. Αιτία η μαγευτική διαδρομή και ιδίως το καμμάτι από το Obzor μέχρι και λίγο πριν το Slancev Briag, όπου φαίνεται η αρχαία Μεσημβρία από ψηλά, δίχως όμως πλάτωμα που να σου επιτρέψει να χαζέψεις τη θέα. Η όλη διαδρομή είναι η χαρακτηριστική βουλγαρική που πραγματοποιώ μέχρι στιγμής – εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Βρίσκομαι να οδηγώ σ’ ένα δάσος κι αν κάποια στιγμή σταματήσω να κοιτάξω γύρω μου, δεν βλέπω πουθενά δρόμο. Βλέπω μόνο ένα καταπράσινο πράγμα που κρύβει το δρόμο κάνοντάς με να αναρωτηθώ “μα καλά, από πού έρχομαι, δεν υπάρχει δρόμος εδώ πέρα;” Tόσο πράσινο δεν έχω ξαναδεί μέχρι τώρα, αν εξαιρέσεις κάποια (ή αρκετά, πιο σωστά, κομμάτια) στα Καρπάθια. Χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής, το πράσινο φτάνει σε κατάσταση κορεσμού.

Νωρίς το απόγευμα φτάνω στην αρχαία Μεσημβρία, το σημερινό Nesebar και μπαίνω στη χερσόνησο όπου βρίσκεται η παλαιά πόλη.

Σταματώ να ρωτήσω για ξενοδοχείο κι ο σερβιτόρος του εστιατορίου μου προτείνει τα φθηνά δωμάτια που ενοικιάζονται σ’ αυτό. Εκείνη τη στιγμή το μάτι μου πέφτει σ’ ένα ξενοδοχείο, το όνομα του οποίου σα να το χω ακουστά. Ο από μηχανής θεός Οικονομάκης, με στέλνει εκεί κάνοντάς με να αισθάνομαι βέβαιος ότι θα τη βγάλω και αριστοκρατικά, αλλά και φθηνά! Όπως αποδείχθηκε δηλαδή καθώς το συγκεκριμένο ξενοδοχείο τα σπάει. Μα πού τα βρίσκει ο άτιμος; Να ‘σαι καλά ρε Οικονομάκη, γιατί αν δε σημείωνα τα ξενοδοχεία, το πιο πιθανό θα ήταν να κοιμόμουνα σε τρώγλες. Κι αν πάω στο Βόρειο Ακρωτήρι που δεν έχεις πάει, πώς θα βρίσκω τα ξενοδοχεία, μου λες;

Aυτά περί Οικονομάκη. Τώρα ας πιάσουμε μια πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση και ας μιλήσουμε για πιο σοβαρά πράγματα. Οι κοπελιές που δουλεύουν στο ξενοδοχείο είναι άπαιχτες! Τόσο σε ευγένεια, όσο και σε ομορφιά! Τι άλλο λοιπόν να ζητήσω από τον μάταιο τούτο κόσμο; Δεν δείχνουν όμως, να έχουν όρεξη για παιχνίδι, παίζοντάς το, τυπικές και αδιάφορες. Ε, τι περίμενες θα μου πεις, να στη πέσουν αυτές; Τόσο μ@λ@κας είσαι; Ε, όχι βέβαια! Πάω μια στιγμή να μπανιαριστώ, να φτιαχτώ, να φορέσω τα καλά μου ρούχα, να βάλω τ’ ακριβά μου αρώματα, να ανθρωπίσω λιγάκι, γιατί με τη μοτοσυκλετιστική ένδυση φαίνομαι και λίγο βάρβαρος (στα φρύδια μου, βεβαίως βεβαίως.) Και τότε που θα φτιαχτώ και θα σινιαριστώ, θα σας δείξω εγώ, αγαπητές μου κορασίδες, πόσο ωραίο παιδί είμαι!

Αυτά με τα καλοπροαίρετα πειράγματα για το ωραίο φύλο. Τώρα θα μιλήσουμε για πιο ξενέρωτα, καθώς το μενού περιλαμβάνει ξενάγηση και περιήγηση στην παλαιά πόλη του Νesebar. Tο βρίσκεις ενδιαφέρον ή να συνεχίσω τη γκομενοσυζήτηση;

To Νesebar ή Μεσημβρία, αποτελείται από τη σύγχρονη πόλη η οποία βρίσκεται στη θέση της αρχαίας Μεσημβρίας και από την αρχαία πόλη, η οποία βρίσκεται σε μια βραχώδη χερσόνησο, η οποία παλαιότερα ήταν νησί και ενώνεται με μια στενή λωρίδα γης με τη στεριά. Βρέχεται από την Μαύρη Θάλασσα και έχει χαρακτηριστεί ως το διαμάντι της Μαύρης Θάλασσας ή το Dubrovnik της Μαύρης Θάλασσας, ως συνειρμική παρομοίωση του χαρακτηρισμού του λόρδου Βύρων για το μαργαριτάρι της Αδριατικής, Dubrovnik.

Είδα δηλαδή δυο μαργαριτάρια σ’ αυτό το ταξίδι; Ένα στην Αδριατική κι άλλο ένα στην Μαύρη Θάλασσα; Μα ποιος είμαι ρε πού$τη μου; Εεε… ξέρεις… εεε… δεν μ’ αρέσει να περιαυτολογώ, απλά ήθελα να… ερμ… να σου δείξω πόσο μετριόφρονας είμαι!

Τα αρχαιολογικά ερείπια της πόλης (ας σοβαρευτούμε τώρα) χρονολογούνται κυρίως από την ελληνιστική περίοδο και περιλαμβάνουν την ακρόπολη, έναν ναό του Απόλλωνα, την αρχαία αγορά και ένα τμήμα των αρχαίων θρακικών τειχών. Επίσης υπάρχουν αρκετά ξύλινα σπίτια του 19ου αιώνα με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της εποχής καθώς και βυζαντινά μνημεία διότι αποτελούσε κατά τη βυζαντινή περίοδο, μια από τις σημαντικότερες περιοχές της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στον Εύξεινο Πόντο. Από το 1983 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Περπατώ για αρκετή ώρα στην αρχαία πόλη όπου βλέπω πάρα μα πάρα πολλές εκκλησίες. Τραγικός τύπος που θυμίζει μαφιόζο περιφέρεται με το αυτοκίνητό του στα στενά δρομάκια της παλαιάς πόλης, ακούγοντας στη διαπασών… Ζαφείρη Μελά! Το συγκεγκριμένο τύπο τον πετυχαίνω αρκετές φορές να κινείται ανάμεσα σε τουρίστες στην πολυσύχναστη παλαιά πόλη. Η παρακμή σε όλο της το μεγαλείο…

Η αρχαία πόλη του Nesebar σφύζει από ζωή και τουρισμό. Πολλά τουριστικά μαγαζιά κάθε είδους αλλά τα ξύλινα παραδοσιακά σπίτια τραβούν την προσοχή μου κάνοντας τον περίπατό μου ευχάριστο.

Όλα τα ‘χει ο μπαξές: πήλινα, σκόρδα, όπλα, κυάλια και τα λοιπά και τα – λι – μπαν…

Περπατώ επίσης το μικρό κομμάτι γης που ενώνει τη χερσόνησο με τη στεριά.

Όταν βραδιάζει η αρχαία πόλη, φωταγωγείται εντυπωσιακά, λόγω εορταστικών εκδηλώσεων. Μην ξεχνάμε πως πλησιάζει δεκαπενταύγουστος με τη γιορτή της Παναγίας.

Ένας τύπος στην είσοδο παίζει κάτι σαν τσαμπούνα ή γκάιντα και πλήθη τουριστών συρρέουν να παρακολουθήσουν αυτόν τον showman. Ο τύπος τα έχει δώσει όλα και θα συνεχίσει να τα δίνει μέχρι αργά το βράδυ.

Βρίσκω κάπου για να φάω και βλέποντας τον τιμοκατάλογο, πέφτω σε κάτι σαν σαγανάκι και κάτι σαν σουβλάκι, στη βουλγάρικη όμως εκδοχή τους. Μαρτυρώ στο σερβιτόρο ότι είμαι από την Ελλάδα και μετά από λίγο έρχεται ένας άλλος σερβιτόρος ο οποίος με καλησπερίζει στα ελληνικά. Είναι ο Αιμίλιος, Βούλγαρος ο οποίος έμενε 10 χρόνια στην Ελλάδα και στην Σαντορίνη και επέστρεψε στην Βουλγαρία, λόγω της κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας. To σαγανάκι καλό ήτανε, αλλά το τεράστιο σουβλάκι ήταν νόστιμο και χορταστικό, με τηγανισμένο ολόκληρο κρεμμύδι που έκανε τη διαφορά. Περιττό να αναφέρω ότι το εξαφάνισα, όχι σε χρόνο DT, αλλά σε χρόνο… R1!

Τελευταία βόλτα στην πόλη μαζί με φρέσκο παγωτό στο χέρι και ντουγρού για το παραδοσιακό ξενοδοχείο, διότι αύριο με περιμένει η τελευταία χώρα του Balkan Express, η Τουρκία, όπου θα μείνω δυο βράδια, στην ιδιαίτερη για κάθε Έλληνα, Κωνσταντινούπολη.