Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 12^η: Kυριακή 12 Αυγούστου 2012, Brasov – Constanta (495,5 km)

Καλημέρα με βροχή και… λάστιχο!

Όταν σχεδίαζα τη διαδρομή της σημερινής ημέρας, είχα βάλει ως αφετηρία την Brasov και ως άφιξη το λιμάνι της Kωστάντζας (Constanta). Όμως η προτροπή του Μihai να την αποφύγω και να διανυκτερεύσω στην Tulcea, αλλάζει τα πλάνα μου. Και το σημαντικότερο όλων, είναι ότι πλέον δεν αγχώνομαι και καθόλου αν θα βγω εκτός πλάνου. Και τι έγινε; Τόσες ημέρες στον δρόμο έχω δει τόσα μέρη τα οποία πώς κατάφερα να τα αποθηκεύσω στον σκληρό του μυαλού μου που έχει μικρή χωρητικότητα, ένας θεός ξέρει! Αισθάνομαι γεμάτος και τυχερός συνάμα που κάνω αυτό το ταξίδι. Αυτά που ήθελα να δω τα είδα και θέλω να δω άλλα τόσα. Το ταξίδι μου εξελίσσεται όπως το ονειρευόμουνα κι ακόμα καλύτερα…

Το πρωί ο καιρός δείχνει απειλητικός. Πηγαίνω να πάρω τη μοτοσυκλέτα από το πάρκινγκ, έχοντας μια διαφωνία με την τιμή (χθες μου είπαν δυο λέι την ώρα, ενώ η ταμπέλα έγραφε τρία, όπως και με χρέωσαν). Συνειδητοποιώ ότι το ποσό είναι μικρό (άι γράιτ ιν μάι φρύδια) αλλά πάλι βλέπω, αγενέστατους ανθρώπους. Μα γιατί να μην είναι όλοι καλοί άνθρωποι σαν τους Kronstadt Bikers ρε γαμώτο μου; Σύντομα βρίσκομαι σε μια καφετέρια για ζεστό καφέ. Να και μια υπάλληλος χαμογελαστή, ευγενική και σβέλτη. Ή μήπως είναι κι αυτή σαν τις άλλες τις βαριεστημένες, του super market που πήγα χθες για τσιγάρα; Μήπως είναι χαμογελαστή επειδή μπήκε ο μορφονιός στο μαγαζί ή είναι από τη φύση της έτσι;

Ρωτάω το βλαμμένο στη ρεσεψιόν αν μπορεί να δει τον καιρό σε κάποιες πόλεις που μ’ ενδιαφέρουν για σήμερα. Ισχυρές βροχοπτώσεις σε όλη την Ρουμανία, πράγμα που σημαίνει ότι θα το γλεντήσουμε με τη βροχή σήμερα. Τοποθετώ υπό βροχή τα μπαγκάζια στη μοτοσυκλέτα, έτοιμος να πάρω τους δρόμους. Η διάθεσή μου είναι ανεβασμένη. Δεν κάνω πλάκα, αλλά ούτε αυτοσαρκάζομαι. Γιατί; Γιατί κάθε φορά που ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα, δε πα να ρίχνει σαλονοτραπεζαρίες, εγώ τη βρίσκω! Ξέρω ότι θα οδηγήσω και η μαγεία οδήγησης μιας μοτοσυκλέτας (ακόμα κι αν είναι TDM) απαλείφει από το μυαλό σου, τρίτους παράγοντες, όπως φερ’ ειπείν η βροχή στην περίπτωσή μας. Εξάλλου είμαι σωστά προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω τις όποιες δυσκολίες μου παρουσιαστούν. Απλά οδηγώντας τη μοτοσυκλέτα μου… ας είναι και TDM βρε αδερφέ, εκεί θα κολλήσουμε;

Έχω διανύσει τις πρώτες δεκάδες χιλιομέτρων από την Brasov και οδηγώ σχεδόν ολομόναχος σ’ έναν ανηφορικό γραφικό δρόμο και η βροχή ολοένα και αυξάνει. Δεν έχει μπει ακόμα σταγόνα μέσα μου κι εκείνη τη στιγμή, επικαλούμαι τη χάρη των αγίων Γεώργιου Στασινού του ρασταφόρου και του Ιάκωβου Σουργουτσίδη του οργανοπαίχτη, προστάτες και οι δυο των απανταχού σωστά εξοπλισμένων αναβατών. Είμαι στεγνός και το απολαμβάνω ακόμα πιο πολύ.

Ο δρόμος είναι γραφικός αλλά δείχνει ερημικός και σε συνδυασμό με το μουντό τοπίο με κάνουν να αισθάνομαι πως οδηγώ κάπου στη μέση του πουθενά. Κάπου λοιπόν εκεί στη μέση του πουθενά βρίσκω ένα βενζινάδικο, όπου φουλάρω καθώς τα χιλιόμετρα μέχρι την πόλη Buzau, πρέπει να τείνουν στην εκατοντάδα. Κι εκεί λοιπόν, παρατηρώ το πίσω λάστιχο να έχει χάσει αέρα κι αμέσως διαπιστώνω πως, πάτησα ένα μικρό μεταλλικό αντικείμενο σε σχήμα “Π”.

Ο ιδιοκτήτης(;) του πρατηρίου μου λέει ότι μερικά μέτρα παρακάτω θα βρω πολλά βουλκανιζατέρ ανοιχτά. Kαι για λίγα μέτρα τώρα, σιγά μην καθίσω να φτιάχνω λάστιχα – να λερώσω και τα απαλά μου χεράκια; Βρίσκω δυο βουλκανιζατέρ και τα δυο είναι κλειστά! Μήπως είναι Κυριακή σήμερα; Ναι είναι Κυριακή, αν και έχω χάσει τις ημέρες. Τι να κάνω ο δυστυχής μες τη βροχή; Eυτυχώς βρίσκω ένα παντοπωλείο ανοιχτό με τέντα, η οποία θα με διευκολύνει να κάνω τις εργασίες μου χωρίς την ενοχλητική βροχή. Και στο παντοπωλείο μέσα δούλευε μια καλίγραμμη νεαρά… τι να σου πω, άλλο πράμα! Ξανθιά, με μακρύ σγουρό μαλλί και πράσινα μάτια! Εν πάση περιπτώσει, σε λίγη ώρα τοποθετώ το μακαρόνι στο λάστιχο, βάζω και αέρα με την ποδοκίνητη τρόμπα (και όχι με αμπούλα), ευχαριστώ την κούκλα (γιατί περί κούκλας επρόκειτο) και συνεχίζω.

Βρίσκομαι στο χωριό Intorsura Buzaului και βλέπω ένα βουλκανιζατέρ ανοιχτό. Ευκαιρία να μου βάλει μπάλωμα σκέφτηκα, γιατί με το μακαρόνι, τη βγάζω δεν τη βγάζω. Ο ιδιοκτήτης του βουλκανιζατέρ, ευγενέστατος, κερδίζει αμέσως τη συμπάθειά μου. Με τα λίγα αγγλικά που μιλούσε κατάλαβα πως δεν έχει ξαναβάλει μπάλωμα σε λάστιχο μοτοσυκλέτας και ούτε είχε τα σωστά εργαλεία για να το κάνει. Σκέφτομαι και το χάσιμο χρόνου, όπως βάλε–βγάλε τροχό, πρόσεχε το γρανάζι, τα σινεμπλόκ, το δισκόφρενο και τα λοιπά… καληνύχτα! Αποφασίζω να το ρισκάρω οδηγώντας με μακαρόνι και όχι μπάλωμα μέχρι να βρω. Ο τύπος προθυμοποιείται να με κεράσει καφέ ανεβαίνοντας κι άλλο στην εκτίμησή μου, αλλά αρνούμαι ευγενικά λέγοντάς του πως έχω χάσει χρόνο, έχω να καλύψω μεγάλη απόσταση, μέχρι να πάρω και καραβάκι κι έχω και τη βροχή να με βαράει αλύπητα. Ένοιωσα σκληρή τη καρδιά μου και το αίμα μου παγωμένο, καθώς μέσα μου θεώρησα ότι ίσως και να τον προσέβαλα που δεν ήπια καφέ μαζί του. Άι ριμέμπερ γιου, μάι φρεντ εντ ι χοπ του σι γιου αγκαίν, μάι νεξτ τάιμ ιν μπιούτιφολ Ρομάνια, θενκ γιου! (Το σπικάρω ή δεν το σπικάρω βέρι γουέλ, το εγγλέζικο;)

Η βροχή αρχίζει και κοπάζει με την ώρα, με μόνη παρουσία κάποιες ψιχάλες, αλλά ο καιρός, πάντα απειλητικός. Ο δρόμος είναι γλιστερός με λακκούβες και λίγα χώματα. Η όλη διαδρομή από την Brasov μέχρι την Buzau στον χάρτη δείχνει γραφική και αυτό δείχνει να επαληθεύεται στον δρόμο. Τι άλλο θέλω για να τραγουδήσω για πολλοστή φορά το ρεφρέν που λέει κάτι για “του δρόμου τη χαρά”; Ήδη έχω αρχίσει τις δεήσεις στον μεγαλοδύναμο, να μη βρέξει άλλο, αλλά ούτε και να βγάλει ήλιο. Ούτε την παραμικρή ηλιαχτίδα! Γουστάρω έτσι, με τον μουντό καιρό να μου φανερώνει καλύτερα την ομορφιά της φύσης κι εμένα να έχω την αίσθηση ότι οδηγώ κάπου μακριά από τον πολιτισμό, κάπου ερημικά, κάπου που να μη φαίνεται ότι υπάρχει ίχνος ζωής. Ζωή βέβαια υπάρχει εκεί, καθώς ο δρόμος έχει κίνηση, ελάχιστη όμως. Εγώ όμως θέλω να έχω αυτή την ψευδαίσθηση, τουλάχιστον για την ώρα…

Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής κινούμαι κατά μήκος του ποταμού Buzau και λίγο πριν το χωριό Siriu συναντώ την ομώνυμη τεχνητή λίμνη. Το τοπίο σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες, δημιουργεί μια απόκοσμη ομορφιά. Η λίμνη με ακολουθεί για αρκετή ώρα και πριν την είσοδο στο χωριό, υπάρχει το φράγμα η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1982 και το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο ισχύος 42 MW, το οποίο άρχισε να λειτουργεί από το 1994.

Μετά το Siriu και κατευθυνόμενος από τον ίδιο δρόμο προς Buzau, συναντώ πολλούς τσιγγάνους (πιθανώς Ρομά). Βλέπω ένα κάρο το οποίο έχει πέσει σε γκρεμό και απ’ ότι παρατηρώ οι επιβαίνοντες σ’ αυτό δεν έχουν πάθει το παραμικρό. Το ζώο που έσερνε το κάρο δεν πρόλαβα να δω, μόνο ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας που ήταν δίπλα στο συμβάν.

Φτάνω στην Buzau και ο καιρός συνεχίζει να ικανοποιεί τα σημερινά μου γούστα, παραμένοντας μουντός. Μάλλον θα πρέπει να ξύπνησα μες τη μελαγχολία – ωχ, μη με βάζεις να μπλέκω σε βαθιές εσωτερικές αναζητήσεις, δεν έχω κάνει ακόμα ψυχανάλυση, άσχετα αν μου το προτρέπουν φίλοι και γιατροί. Πλέον βρίσκομαι στον δρόμο που οδηγεί στην Braila, όπου θα πάρω το ferry boat να με πετάξει στην απέναντι όχθη του Δούναβη, έτσι για να ‘χει και περιπέτεια το πράμα. Και όσο πλησιάζω την Braila, ο δρόμος είναι βρεγμένος, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να είχε βρέξει. Η βροχή όμως, δεν με ακολουθεί. Λογικά κάποιος θα με σκέφτεται. Jack the GASτόνε, δε πιστεύω να ήρθε και τ’ άλλο αδιάβροχο που σου ‘χω παραγγείλει, ε;

Η όλη διαδρομή υπό άλλες συνθήκες θα μου φαινόταν αδιάφορη διότι αποτελεί μια απέραντη ευθεία. Όμως το γεγονός πως κινούμαι κάπου στα σύνορα με την Ουκρανία και την Μολδαβία και έχοντας στη φαντασία μου τις ρωσικές αχανείς στέπες, φτιάχνει ένα περιπετειώδες σκηνικό σαν κι αυτά που διαβάζω σε διάφορα ταξιδιωτικά. Κάτι τέτοιο με συναρπάζει, οπότε δεν θέλω και πολύ να ζω έντονα την κάθε στιγμή. Να είχε και χωματόδρομο, τι ωραία που θα ήτανε…

Ποιου Έλληνα μοτοσυκλετιστή την πόζα, προσπαθεί αποτυχημένα ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία, να μιμηθεί;

Αλλά μια που έφερε η κουβέντα τον χωματόδρομο, πλησιάζοντας την Braila θα προτιμούσα χάριν ευκολίας να είχα έναν τέτοιο γιατί ο δρόμος είναι άστα να πάνε. Ξυσμένη άσφαλτος και πάρα πολλές λακκούβες κρατούν σώμα και νου σε εγρήγορση. Κάθε φορά που περνώ από ξυσμένη άσφαλτο, αρχίζω να σκέφτομαι τρόπους αξιοποίησης του οικοπέδου που κατά πάσα πιθανότητα θ’ αγοράσω. Λίγα χιλιόμετρα πριν την Braila, είδα ένα τροχαίο και δύο ή τρία ασθενοφόρα σε διαφορετικά σημεία. Σταματώ σ’ έναν σταθμό για βενζίνη, αναψυκτικό και σοκολατάκια. Η αίσθηση ότι βρίσκομαι πολύ κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία είναι εμφανής με διαφόρων ειδών πινακίδες.

Η Braila βρίσκεται στις όχθες του Δούναβη, δίπλα στα σύνορα με την Ουκρανία. Το 19ο αιώνα αποτελούσε ένα από τα τρία πιο σημαντικά λιμάνια του Δούναβη στην περιοχή της Βλαχίας. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829) είχε υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές, όπου και ανοικοδομήθηκε, διατηρώντας όμως πολλά στοιχεία που υποδηλώνουν το μεγαλείο, εκείνου του αιώνα. Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα αποτελούσε σημαντικό εμπορικό λιμάνι και από το 1989 με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, βρίσκεται σε οικονομική ύφεση. Παρόλα αυτά, σήμερα αποτελεί ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο με πολλά εργοστάσια. Αξίζει να αναφερθεί πως στην Braila, όπως και σε άλλες πόλεις της Ρουμανίας υπάρχει ελληνική κοινότητα. Δυστυχώς λόγω περιορισμένου χρόνου δεν μπόρεσα να έρθω σε επαφή. Από το 2006 και με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Braila προσπαθεί να γίνει ένα τουριστικό θέρετρο της ευρύτερης περιοχής.

Περνώντας μέσα από το κέντρο της πόλης, το μάτι μου πέφτει στην εντυπωσιακή νέα Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι το μόνο αξιοθέατο που προλαβαίνω να φωτογραφίσω.

Στη συνέχεια προσπαθώντας να βρω τον δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι, σταματάω να ρωτήσω έναν αστυνομικό, έξω από το αστυνομικό τμήμα. Νομίζω πρέπει να ήταν σε μπλόκο, καθώς είχε σταματημένο αυτοκίνητο δίπλα του. Δε ξέρει αγγλικά, αλλά στη διεθνή γλώσσα της νοηματικής καταλαβαίνει πού θέλω να πάω και σταμάτησε ένα αυτοκίνητο να με οδηγήσει στο λιμάνι. Δε ξέρω αν ήταν γνωστός του ή όχι, σημασία έχει πως ο ένστολος προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ωραίος τύπος ο μπάτσος! Τώρα πλέον έχω και –ποιος τη χάρη μου– όχημα συνοδείας με τον νεαρό ντόπιο οδηγό και την –προφανώς- κοπέλα του. Τον ακολουθώ μέχρι το λιμάνι, όπου βγαίνει έξω από τ’ αυτοκίνητο δείχνοντάς μου από πού θα πάω.

Όσο θετική εντύπωση μου προκάλεσαν με τις πράξεις τους ο αστυνομικός και ο οδηγός άλλο τόσο αλγεινή μου προκάλεσαν, τόσο στα εισιτήρια όσο και στο ferry boat. H αγενέστατη υπάλληλος στο κιόσκι μου λέει να βιαστώ να το προλάβω πληρώνοντας 10,40 λέι. Της δίνω τα 10 κι εκεί που ψάχνω τα σαράντα, μου κάνει νόημα να φύγω φωνάζοντας αυστηρά “go!”. To ίδιο φωνασκούντες και στο ferry boat μ’ ένα αναλόγου ηχητικής έντασης “stop!”.

Είμαι στο ferry boat μαζί με λίγα αυτοκίνητα και διασχίζω ένα τμήμα του Δούναβη πηγαίνοντας από την Braila στην απέναντι όχθη. Kι αυτός ο Δούναβης πια… υδάτινη λεωφόρος είναι, όχι ποταμός! Με πλησιάζει ένας χαμογελαστός ντόπιος οικογενειάρχης, ο οποίος μιλάει φαρσί τ’ αγγλικά και τον ρωτώ αν μπορεί να με βγάλει κάποια αναμνηστική φωτογραφία. “Ευχαρίστησή μου” μου είπε και συζητάμε μέχρι να φτάσουμε απέναντι.

Φτάνω στην απέναντι όχθη Smirdan και η σημερινή βροχή έχει μετατρέψει τα λίγα μέτρα χωματόδρομου σ’ έναν βούρκο από λάσπη, ο οποίος με αναγκάζει να οδηγώ με τα δυο πόδια κάτω. Και σα να μη φτάνει αυτό, πρέπει να περάσω και μια απότομη ανηφόρα για να βγω στον κεντρικό δρόμο. Τα καταφέρνω αφού παίζω και κάτι σαν burn out αλλά δεν ξέρω αν ο πίσω οδηγός του αυτοκινήτου, με βρίζει ακόμα για τη λάσπη που ενδεχομένως να τον κέρασα. Οδηγώ στις όχθες του Δούναβη, σε καταπράσινους βάλτους με το συννεφιασμένο καιρό να συμπληρώνει ένα όμορφο σκηνικό. Δεν περνούν λίγα χιλιόμετρα και κάνω στάση ν’ ανάψω τσιγάρο και να χαρώ τη στιγμή.

Κι εκείνη τη στιγμή βλέπω κλήσεις και μήνυμα στο κινητό. Οικονομάκης λέει – θ’ ανησυχεί ο καημένος κι εγώ ο αναίσθητος δεν κοιτάω ποτέ το κινητό. Kαι το οποίο μήνυμα, αναφέρει:

“Φιλαράκι, πήρε τηλέφωνο ο Mihai στην πανσιόν και δεν έχει δωμάτια. Έχει κάποια γιορτή εκεί και θα δυσκολευτείς να βρεις. Πάρε το δρόμο προς Κωστάντζα και ίσως βρεις.”

Στις διαταγές σαν κάπτεν – Οικονομάκη, θα κάνω ό,τι μου πείτε. Εξάλλου ποτέ δεν παράκουσα συμβουλή σας και όσες φορές την ακολούθησα δε βγήκα χαμένος!

Δεν με νοιάζει πού θα διανυκτερεύσω. Kωστάντζα έλεγε το πλάνο, Tulcea έλεγε χθες με τον Mihai, ξανά Κωστάντζα το βλέπω να γίνεται. Ε και τι έγινε; Η διανυκτέρευση, είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί, τουλάχιστον για την ώρα. Ζω συναρπαστικές στιγμές και θέλω να τις ζήσω όσο καλύτερα μπορώ. Είμαι σε δρόμο που σπάνια βλέπω αυτοκίνητα, μοιάζει σαν να είμαι στη μέση του πουθενά κι έχω δίπλα μου τον Δούναβη κι απέναντί μου, η Ουκρανία και η Μολδαβία. Τι άλλο θέλω;

Πριν μπω στο χωριό Macin, γίνομαι μάρτυρας ενός τροχαίου, το οποίο έχει ως εξής: μπροστά μου είναι ένα πολυτελές Audi (νομίζω) σε άσπρο περλέ χρώμα και φαίνεται της κούτας. Στα δεξιά υπάρχει ένα βενζινάδικο από το οποίο βγαίνει στρίβοντας αριστερά, χωρίς να ελέγξει, μια γυναίκα μ’ ένα αμάξι τουλάχιστον εικοσαετίας. Το Audi προσπαθώντας να αποφύγει το σαράβαλο, χάνει τον έλεγχο και πέφτει σε μια σωρό από άμμο έξω από μια αυλή σπιτιού. Ευτυχώς και η άμμος δηλαδή, γιατί αλλιώς ή θα ‘κλαιγε ο τύπος τ’ αμάξι ή θα τον κλαίγανε. Τελοσπάντων… ακόμα θυμάμαι τη γελοία φάτσα της χοντρής που τρόμαξε λες κι είπες σόκιν ανέκδοτο σε καθηγήτρια θρησκευτικών. Ξύπνιος ο άντρας της, ήξερε γιατί της έδωσε το σαράβαλο και όχι το καινούριο…

Περνώντας τα χωριά Jijila και Garvin έχω στ’ αριστερό μου χέρι τον Δούναβη, το φυσικό σύνορο που χωρίζει την Ρουμανία από την Ουκρανία και την Μολδαβία. Η όλη διαδρομή μέχρι την Tulcea είναι γραφική και πανέμορφη και γεμάτη ανηφοροκατηφόρες. Διασχίζω αρκετά χωριά και η βροχή ανά διαστήματα μου κρατά συντροφιά με λίγες σταγόνες. Όποτε μου παρουσιάζεται η ευκαιρία, σταματώ για λίγο βγάζοντας εκτός της φωτογραφικής, το πακέτο με τα τσιγάρα, τον αναπτήρα κι έναν βαθύ αναστεναγμό, ελέω της μεγαλειώδους στιγμής.

Προς αξιότιμους κυρίους του GAS Motosport Culture και του Moto Adventures:
αν μου δώσετε κατιτίς παραπάνω, τότε σας υπόσχομαι πως θα κάθομαι με τις ώρες να καθαρίζω με ειδικό γυαλλιστικό τις βαλίτσες, κάθε φορά που θα λερώνονται!

Φτάνοντας στην Tulcea, o Δούναβης με αποχαιρετά για να καταλήξει στο Δέλτα του κι εγώ στο πρώτο ξενοδοχείο που θα βρω στην Κωστάντζα. Με περιμένουν καμιά εκατοστή χιλιόμετρα και βάλε και σε λίγες ώρες θα νυχτώσει.

Σύντομα κινούμαι σ’ έναν δρόμο με θέα την Μαύρη Θάλασσα, απέραντες πεδιάδες και πολλές ανεμογεννήτριες, μέχρι εκεί που δεν φτάνει το μάτι σου.

Ο δρόμος έχει πολλά δέντρα στις δυο του άκρες σ’ ένα μεγάλο τμήμα του. Πλησιάζοντας την Κωστάντζα, τα χθεσινά λόγια του Mihai επαληθεύτηκαν. Στον δρόμο γίνονται έργα και βρίσκομαι σε μια συνεχή εναλλαγή ασφάλτου και χώματος. Πέντε χιλιόμετρα άσφαλτος, πέντε χιλιόμετρα χώμα. Και πάλι… και δωσ’ του εκεί. Σκατά δηλαδή! Τουλάχιστον σ’ έχει στην τσίτα γιατί εκεί που έχεις σηκωθεί όρθιος στα μαρσπιέ και την έχεις δει ως η μετεμψύχωση του Fabrizio Meoni σε ειδική του Dakar, να σου το σκαλοπάτι της ασφάλτου και το τράνταγμα να σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν είσαι κωλόφαρδος που δεν στράβωσες ζάντα!

Μόλις έχει νυχτώσει και μπαίνω μέσα στην Κωστάντζα. Σήμα κατατεθέν της το πολυφωτογραφισμένο καραβάκι, όπου σταματώ στο απέναντι βενζινάδικο για την περίσταση.

Ρωτώ πού θα βρω φθηνό ξενοδοχείο και ο υπάλληλος με στέλνει λίγα μέτρα παρακάτω σ’ ένα restore με 120 λέι τη βραδιά (περίπου 26 ευρώ) χωρίς πρωινό, αλλά με την κουζίνα και το μπαρ ανοιχτά, όλο το εικοσιτετράωρο. Α, και κλειστό φυλασσόμενο χώρο στάθμευσης, με το δωμάτιο για τα λεφτά του, πάρα πολύ καλό. Εκεί γνωρίζω και τον Cristian, γιο του ιδιοκτήτη, ο οποίος όταν ήταν μικρός είχε πάει Ρόδο, Κρήτη, Μύκονο και Σαντορίνη. Μου έδειξε και τη custom του πατέρα του η οποία ήταν φυλαγμένη στο γκαράζ. Αφού τακτοποιώ τα πράγματά μου ετοιμάζομαι για βόλτα στο κέντρο της Κωστάντζας, θυσιάζοντας τη βραδιά ζωντανής παραδοσιακής ρουμανικής μουσικής στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Κρίμα, ρε γαμώτο γιατί μου αρέσουν οι βαλκανικοί ήχοι, αλλά ας όψεται η βόλτα στο κέντρο της Κωστάντζας.

Ρωτώντας μου είπαν πως το κέντρο της Κωστάντζας απέχει περίπου 30 λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο και άδραξα την ευκαιρία να ξεπιαστώ μετά από τόσες ώρες οδήγησης. Τελικά πρέπει να περπατούσα πάνω από μια ώρα, όλο για κέντρο άκουγα και κέντρο δεν έβλεπα.

Βρίσκομαι κάπου κεντρικά, όπου δεν βλέπω πουθενά το λιμάνι της και κάθομαι κάπου να τσιμπήσω κάτι, πίτσα με τοπική μπύρα. Στη συνέχεια παίρνω ταξί (γιατί τόσος δρόμος πάλι με τα πόδια, δε λέει) το οποίο με οδηγεί πίσω στο ξενοδοχείο. Ο οδηγός ξέρει αγγλικά και συζητάμε για την Ρουμανία, τις ομορφιές της, τα πολλά χωριά της ελληνικής παροικίας και το ελληνικό χωριό Izvoarele, κάπου εκεί στον Δούναβη, το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να επισκεφθώ.

Αποκαμωμένος, πηγαίνω για ύπνο στο δωμάτιο καθώς αύριο θα διανύσω τα τελευταία χιλιόμετρα στην Ρουμανία και θα μπω στην Βουλγαρία. Και πριν απ’ αυτό πρέπει να βρω βουλκανιζατέρ να μου τοποθετήσει μπάλωμα στο λάστιχο…