Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 6^η: Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012, Κrka – Ljubljana (595,9 km)

Δαλματικών ακτών συνέχεια

Ξύπνησα πριν το πρώτο φως του ηλίου και από τις έξι το πρωί είμαι στο πόδι. Μισή ώρα αργότερα ανοίγει και το σούπερ μάρκετ, από το οποίο αγοράζω συσκευασμένο καφέ και κρουασανάκια για το δρόμο. Σήμερα αν όλα πάνε όπως τα ‘χω σχεδιάσει, θα έχω φέρει εις πέρας τη διάσχιση των Δαλματικών ακτογραμμών και θα μπω Σλοβενία, πράγμα που από μόνο του έκανε δύσκολη και φορτωμένη, τη σημερινή μέρα. Και για να κερδίσω χρόνο αποφεύγοντας την κίνηση, θεώρησα επιβεβλημένο το να ξεκινήσω όσο πιο νωρίς γίνεται.

Ξεκινώ με κατεύθυνση προς Sibenik και κάνοντας ένα λάθος σε μια έξοδο του δρόμου, κατευθύνομαι προς Primosten – από ‘κει δηλαδή που ερχόμουνα χτες! Καλά αρχίσαμε, μονολογώ μέσα από το κράνος μου με μια διάθεση αυτοσαρκασμού. Ευτυχώς δεν αργώ να το συνειδητοποιήσω και γρήγορα διορθώνω το λάθος μου, αλλάζοντας κατεύθυνση. Δεν πειράζει όμως, συμβαίνουν αυτά.

Η συνέχεια με βρίσκει να οδηγώ στον επαρχιακό δρόμο προς την πόλη Zadar. Έχω την αίσθηση πως αυτό το κομμάτι είναι μακράν το πιο αδιάφορο των Δαλματικών ακτών που έχω διασχίσει μέχρι τώρα. Θες κι απόδειξη; Δεν σταμάτησα για να βγάλω έστω μια φωτογραφία! Σ’ ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής, η ύπαρξη δέντρων και δεντροστοιχιών, δεν μου επιτρέπει να έχω θέα στην Αδριατική. Το καλό βέβαια της υπόθεσης, είναι η λιγοστή κίνηση. Στη διασταύρωση της Zadar, στρίβω αριστερά με κατεύθυνση την Rijeka, εκεί που πλέον τελειώνουν οι Δαλματικές ακτές, κοντά στα σύνορα με Ιταλία και Σλοβενία. Μετά από 16 km βρίσκομαι στην είσοδο του αυτοκινητόδρομου, όπου κάνω μια μικρή στάση. Η σχέση μου μέχρι στιγμής στο ταξίδι με τον αυτοκινητόδρομο είναι, μακριά κι αγαπημένοι. Όμως για να συνεχίσω στις Δαλματικές ακτές, πρέπει να οδηγήσω 11 km σε αυτόν. Ο Κροάτης υπάλληλος των διοδίων με εξυπηρετεί, δίνοντάς μου πληροφορίες. Πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε λογής απορία μου, με ρωτάει για το πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που μου κάνουν αυτή την ερώτηση, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και για να μη χαλάσω τη διάθεσή μου, του πετώ την ατάκα που έμελλε να γίνει η κλασσική μου απάντηση σε ανάλογη ερώτηση:

“Βέρι ντίφικολτ, μπατ γουί χοπ ιν μπέτερ ντέις ον δε φιούτσερ”

Για να πας από την Zadar στην Rijeka, πάντα μέσω επαρχιακού δρόμου, υπάρχουν δυο δρόμοι. Ο πρώτος είναι να πάρεις τον 106, να διασχίσεις το κάτι σαν νησί – κόλπο – χερσόνησο του Velebitski kanal και στη συνέχεια με το καραβάκι, να φτάσεις απέναντι στην Prizna. Ο δεύτερος, εφόσον διανύσεις 11 km στον αυτοκινητόδρομο Α1, να συνεχίσεις στον 8 – Ε65 κι επειδή το πλάνο μου λέει το δεύτερο, αυτό θα ακολουθήσω. Πληρώνοντας 3 κούνες για 11km, σύντομα βρίσκομαι στο κόμβο της Maslenica και ακολουθώ τον παράκτιο επαρχιακό δρόμο, ο οποίος στον χάρτη είναι σημειωμένος με πράσινο χρώμα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι γραφικός.

Πλέον κινούμαι στον 8 – Ε65 και το τοπίο αλλάζει δραματικά σε σχέση με ό,τι έχω δει μέχρι τώρα στις Δαλματικές ακτές. Τοπίο ερημικό και σεληνιακό, το οποίο με φτιάχνει αφάνταστα και σε συνδυασμό με τη λίγη έως μηδαμινή κίνηση, με εξιτάρει ακόμα πιο πολύ. Αν συνυπολογίσεις τις συνεχόμενες ανηφοροκατηφορικές καλοχαραγμένες στροφές και την υψηλού επιπέδου άσφαλτο, τότε δεν θέλω και πολλά για να φτάσω στα πρόθυρα της οδηγικής νιρβάνας. Αριστερά μου έχω το σεληνιακό τοπίο του Velebitski kanal αλλά και των νησιών Rab και Κrk – αλήθεια πως προφέρεται το δεύτερο; Δρόμοι που περνούν από απότομα απόκρημνα ψηλά βράχια που προκαλούν δέος. Το απολαμβάνω, το διασκεδάζω, το χαίρομαι με την ψυχή μου. Ίσως είναι το καλύτερο κομμάτι των Δαλματικών ακτών. Και λέω ίσως γιατί μέχρι τώρα το τοπίο, μου ήταν γνώριμο. Γεννημένος σε νησί (Ρόδος), μεγαλωμένος σε νησί (Σύμη), ζώντας σε νησί (Κρήτη), μοιραία οι ακτές της Δαλματίας, μου φέρνουν στο μυαλό παραστάσεις όπως, νησιά, παραλίες, θάλασσα, πολυκοσμία και άλλα πολλά που δεν έχουν τελειωμό. Η συγκεκριμένη διαδρομή όμως, έχει να μου επιδείξει κάτι ξεχωριστό το οποίο δεν είδα μέχρι τώρα.

Πάμε Τερλέγκα; Tραγουδάει στην πίστα των Δαλματικών ακτών!
“Κι όπως θα παίρνω τις στροφεεεέςςς…”

Η μέρα είναι εργάσιμη (Δευτέρα γαρ) και στον δρόμο συναντώ αρκετούς κατόχους supersport και superbike μοτοσυκλετών, οι οποίοι με πλήρη εξοπλισμό, ακονίζουν μαρσπιέ στην άσφαλτο. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Κίνηση μόνο δημιουργούν τα τροχόσπιτα των Σκανδιναβών αλλά με λίγη υπομονή τα προσπερνώ με ασφάλεια, συνεχίζοντας να παίρνω τις στροφές ενός ασίκικου χορού. Συνεχίζω να χορεύω το ζεϊμπέκικό μου και μεθυσμένος από τη διαδρομή, φτάνω στο τσακίρ κέφι, αιτία που δεν έκανα στάσεις για φωτογράφιση σε πολλά σημεία, τα οποία σίγουρα αδίκησα. Όπως την εντυπωσιακή γέφυρα, λίγα χιλιόμετρα πριν την Bakar, όπου λόγω κίνησης δεν μπορούσα να στρίψω αριστερά, στο σημείο θέας.

Πλέον η διάσχιση όλων Δαλματικών ακτών φτάνει στο τέλος της. Και ναι, τις διέσχισα από επαρχιακούς γραφικούς δρόμους. Αν εξαιρέσει κανείς την πολυκοσμία και την ασφυκτική κίνηση σε πολλά σημεία, άξιζε τον κόπο. Πολυδιαφημισμένες, θυμίζουν έντονα Ελλάδα με τα πολλά νησιά και τους τουρίστες.

Σύντομα κοιτώ πανοραμικά την πόλη Bakar

και λίγο αργότερα μπαίνω μέσα στην πόλη της Rijeka, όπου κινούμαι με ρυθμούς χελώνας, λόγω της κίνησης, καθώς γινόντουσαν πολλά έργα.

Αμέσως μετά μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο, πληρώνοντας 5 κούνες, με πορεία προς Rupa, στα σύνορα Κροατίας–Σλοβενίας. Ο έλεγχος τυπικός, σταματώ για συνάλλαγμα να ξεφορτωθώ ό,τι κούνες μου περίσσεψαν, ανταλλάσσοντας τες με ευρώ και να αγοράσω τη μικρότερης διάρκειας βινιέτα για μοτοσυκλέτες, η οποία κοστίζει 7,5 ευρώ για 7 ημέρες, την οποία κολλάω σε εμφανές σημείο της μοτοσυκλέτας.

Η Σλοβενία δεν θεωρεί των εαυτό της χώρα των Βαλκανίων, αλλά χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Δεν ξέρω αν το υποστηρίζει γεωγραφικά ή ως ένδειξη σνομπισμού και ελιτισμού, αλλά η αλήθεια είναι πως το βαλκανικό στοιχείο, δεν είναι και ιδιαίτερα έντονο. Χαρακτηρίζεται όμως από πολλούς, ως η πύλη των Βαλκανίων στην Ευρώπη. Στα πρώτα χιλιόμετρα επί σλοβενικού εδάφους, έχω την αίσθηση πως απομακρύνομαι από τα Βαλκάνια και πλέον βρίσκομαι σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Το τοπίο, τα σπίτια, η φύση μου θυμίζουν έντονα Αυστρία. Λογικό, καθώς αποτελούσε τμήμα του Ιλλυρικού Βασιλείου και μάλιστα την περίοδο 1816 – 1849, η τωρινή πρωτεύουσά της Ljubljana, αποτελούσε την πρωτεύουσα αυτού του βασιλείου που ανήκε στην Αυστριακή αυτοκρατορία.

Στις πρώτες στροφές μετά τα σύνορα, κινούμαι στον επαρχιακό σε μια καταπράσινη πανέμορφη διαδρομή, γεμάτη στροφές, σαν τις Άλπεις ένα πράμα. Κι εκεί που έχεις αρχίσει να ζεσταίνεσαι με τις στροφές, σύντομα σε καλωσορίζει μια πινακίδα που απεικονίζει έναν μοτοσυκλετιστή εν πτώση, θέλοντας να σε προειδοποιήσει ή να σου περάσει το μήνυμα “μεγάλε, μην το παρακάνεις διότι θα βρεθείς προ εκπλήξεων και μάλιστα δυσάρεστων” ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Αξίζει να σημειωθεί πως η Σλοβενία, είναι μια καταπράσινη κυριολεκτικά χώρα και θεωρείται τρίτη στην Ευρώπη σε κάλυψη πρασίνου, μετά την Φιλανδία και την Νορβηγία, με ποσοστό μάλιστα 65%. Εν συνεχεία στο ύψος της Postojnska (κάτι μου λέει αυτό, αλλά next time) παίρνω τον αυτοκινητόδρομο (ναι, κάνω και τέτοια) με κατεύθυνση την Ljubjana και επειδή είναι μεσημέρι προς απόγευμα, πράγμα που σημαίνει, ότι έχω αρκετό χρόνο, συνεχίζω προς… ωπ! Πριν σου πω πού θα πάω, θα σου κάνω κάποιες ερωτήσεις:

To ξέρεις ότι η Σλοβενία δεν περιβάλλεται από θάλασσα πέραν από μια μικρού μήκους ακτογραμμή; Κι αν σου πει κάποιος ότι στην Σλοβενία, υπάρχει μόνο ένα νησί, το οποίο δεν βρίσκεται σ’ αυτήν την ακτογραμμή, θα τον πιστέψεις; Ναι, πίστεψέ τον και μην τον πάρεις στο ψιλό γαζί, όπως κι εμένα που ισχυρίζομαι ότι έκανα μπάνιο σ’ ένα ωραίο νησί, το Καρπενήσι κι εκεί μάλιστα, έφαγα το νοστιμότερο ψάρι της ζωής μου, το ψαρονέφρι!

Δεν ξέρω αν με πιστεύεις, εγώ πάντως δεν το πιστεύω ότι τη σημερινή φορτωμένη μέρα θα βρεθώ στο Bled, το οποίο είχα με αστερίσκο στο πλάνο, καθώς είχα αμφιβολία για το αν θα προλάβαινα να το δω. Nαι θα πάω στο Bled, να δω την πολυφωτογραφισμένη λίμνη του, το ομώνυμο κάστρο στον λόφο αλλά και το νησάκι μέσα στη λίμνη. Κι όλα αυτά με φόντο τις Ιουλιανές Άλπεις! Τι άλλο πια να ζητήσω;

Τη μονοτονία των ευθειών διακόπτει η επιβλητική θέα των Ιουλιανών Άλπεων στο βάθος, οι οποίες προκαλούν δέος από μόνες τους. Η συνέχεια με βρίσκει στη λίμνη του Bled να παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου και να απομακρύνομαι μερικά μέτρα παραπέρα για φωτογραφίες. Ένα ζευγάρι λουόμενων κοιτάει τη μοτοσυκλέτα μου για αρκετή ώρα. Η δικιά τους είναι μια ΤDM μοντέλο του 2007, στο εντυπωσιακό άσπρο χρώμα, την οποία παρατήρησα καθώς πάρκαρα. Σύντομα πιάνουμε κουβέντα με το ζευγάρι των Σλοβένων, η οποία κράτησε αρκετή ώρα και οι οποίοι είχαν κάνει διακοπές στην Κρήτη πριν λίγα καλοκαίρια.

Αμέσως ο άντρας, μου έλεγε διάφορα μέρη της Κρήτης που είχαν επισκεφθεί, κι εγώ του έλεγα τα δικά μου με τον εξής απολαυστικό διάλογο:

– Κρέτα ις βέρι μπιούτιφολ μάι γκρικ φρεντ! Στάλιντα…
– Αααα, Σταλίδα!
– Γιεεές! Μαλία…
– Γιεεές, Μάλια…
– Βάι…
– Γιεεές, Βάι!
– Γκεράπετρα…
– Ιεράπετρα; Nτου γιου νόου Μανώλης – Πατέρας; Tαβέρνα Ναπολέων; Μπι – εμ – ντάμπλιγιου τζι ες, μάπα μοτόρ;
– Άι θινκ τζι ες, ιτς χόριμπολ μοτόρ!

Ε, με το τελευταίο που μου είπε, δεν θέλει και πολύ κάποιος, για να τον ανεβάσω κι άλλους πόντους στην εκτίμησή μου. Μην παρεξηγείς μπεμβεδάκια αναγνώστη, χαβαλέ κάνουμε! Για δες τον ντουκατίστι φίλο σου, πως λύθηκε στα γέλια με τα ducati παπούτσια μου κι εσύ μου στραβώνεις; Βέβαια, η σχέση μου με τις συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες, είναι μια σχέση λατρείας. Λατρεύω να τα… μισώ! Να, όπως οι ολυμπιακοί, τον Σωτήρη Κυργιάκο ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Αλλά στα πλαίσια της μοτοσυκλετιστικής καζούρας και του ανάλογου χαβαλέ, όχι της καφρίλας που συναντάς στο ποδόσφαιρο, μιας και το ‘φερε το παράδειγμα. Και τα Ducati τα κράζω και πιο ξεδιάντροπα ίσως. Ναι, αλλά τα λατρεύω! (Ήθελα δεν ήθελα, βρήκα αφορμή να πετάξω τη μπηχτή μου!)

Τόσο ο άντρας, όσο και η γυναίκα ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν με πληροφορίες και να απαντήσουν σε κάθε λογής ερωτήσεις μου, σχετικά με τη λίμνη. Με αποχαιρέτησαν εγκάρδια και μου ευχήθηκαν καλή συνέχεια στο ταξίδι μου. Ακολουθώ τον δρόμο δίπλα στη λίμνη και σταματώ σε αρκετά σημεία για φωτογραφίες. Χαζεύω το τοπίο τόσο που λίγο χάζεμα ακόμα, είναι ικανό να με φέρει στα πρόθυρα της… χαζομάρας!

Η λίμνη Bleb, βρίσκεται κάτω από τις Ιουλιανές Άλπεις, σ’ ένα ειδυλλιακό περιβάλλον. Μέσα στη λίμνη υπάρχει το μοναδικό νησί της Σλοβενίας, στο οποίο υπάρχει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με τα 99 σκαλιά. Εκεί γίνονται πολλοί γάμοι και η παράδοση θέλει τον γαμπρό να συνοδεύει αμίλητος τη νύφη, ανεβαίνοντας αυτά τα σκαλιά. Επίσης είναι ιδιαίτερα γνωστή στο χώρο της κωπηλασίας, καθώς εκεί φιλοξενούνται αγώνες του είδους σε διεθνές επίπεδο.

Φτάνει η ώρα να αποχωρήσω από το Bled, με σκοπό να πάω στην πρωτεύουσα Ljubljana, προκειμένου να βρω ξενοδοχείο και να διανυκτερεύσω. Μπέρδεψα λίγο τις εξόδους στον αυτοκινητόδρομο και εν τέλει καταφέρνω να βρεθώ στο κέντρο, όπου άρχισα την αναζήτηση ξενοδοχείου. Σε κάποια φανάρια, ακούω μια δυνατή φωνή στα ελληνικά:

– Έλληνας ρε! Ρε, Έλληνας είναι!

Κοιτώ δίπλα μου και βλέπω δυο μοτοσυκλέτες (Yamaha ΤDM 900A και Triumph Tiger 1050) δυο Έλληνες και μια Ελληνίδα. Μιλάμε για λίγη ώρα και συνεχίζω το ψάξιμο, το οποίο με ταλαιπώρησε αρκετά. Βρίσκω το ξενοδοχείο που έχω στις “οικονομάκειες” σημειώσεις μου, αλλά είναι πλήρες. Ταλαιπωρούμαι η αλήθεια και το πρώτο που βρίσκω, είναι με 66 ευρώ με πρωινό, συν 10 ευρώ για πάρκινγκ στο υπόγειο γκαράζ. Μέχρι στιγμής, είναι το πιο ακριβό ξενοδοχείο που μένω, αλλά η τι να κάνω σ’ αυτήν την περίπτωση; Να συνεχίζω να ψάχνω; Μπα, δε λέει…

Η υπάλληλος στη ρεσεψιόν βλέπει τη λέξη Rhodes και γεμάτη χαρά μου λέει πως είχε πάει διακοπές στην Ρόδο πριν χρόνια. Ναι, αλλά είμαι από την Σύμη, όμορφη κοπελιά μου. Ναι και στην Σύμη είχε πάει, με ημερήσιο καραβάκι από την Ρόδο και μου αναφέρει το πόσο την εντυπωσίασε, αυτός ο μεγάλος παραδοσιακός οικισμός της Ελλάδος. Φαίνεται να έχει καλή εικόνα για την Ελλάδα (και τώρα που γνώρισε και ‘μένα, θα ‘χει σίγουρα καλύτερη) και με ρωτάει για το πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Τα ίδια Παντελάκι μου, τα ίδια Παντελή μου… ουφ!

Τακτοποιώ εαυτόν και πραμάτεια και σε λίγη ώρα περπατώ στο κέντρο της πρωτεύουσας. Στον δρόμο συναντώ τους Έλληνες από την Αθήνα, τους οποίους είδα πριν λίγη ώρα στα φανάρια. Τα λέμε για αρκετή ώρα, διότι τα παιδιά ερχόντουσαν από Βουδαπέστη και Πράγα και σκέφτονται να επιστρέψουν Ελλάδα από Κροατία. Ανταλλάξαμε πληροφορίες και χαιρετηθήκαμε, ευχόμενοι καλή συνέχεια, εκατέρωθεν.

Στον πεζόδρομο της πρωτεύουσας υπάρχει αρκετός κόσμος, αλλά ήσυχος, θυμίζοντας χαμηλόφωνους Ευρωπαίους και όχι φωνασκούντες Βαλκάνιους. Ίσως να είναι η κουλτούρα τους έτσι. Μην ξεχνάμε πως κατά τη διάρκεια του γιουγκοσλαβικού πολέμου η Σλοβενία, ως μετριοπαθής και φιλήσυχη χώρα, απέφυγε οξύνσεις και διεκδικήσεις. Επιστροφή στο κέντρο όμως, με αρκετή νεολαία, κατά βάση φοιτητές καθώς θεωρείται φοιτητούπολη, πολλά μαγαζιά και πολλά μπαράκια με δυνατή, όχι όμως εκκωφαντική μουσική. Υπάρχουν πολλά κτίρια, όμορφα φωταγωγημένα και ο ομώνυμος ποταμός που διασχίζει την πόλη, στον οποίο υπάρχουν τρεις γέφυρες. Οι οποίες γέφυρες, όντας φωταγωγημένες το βράδυ, δείχνουν εντυπωσιακές ελκύοντας όλα τα βλέμματα.

Στην είσοδο της παλαιάς πόλης, με καλωσορίζουν ο ποταμός Ljubjanica με τις τρεις γέφυρες Tromostovje. Η παράδοση λέει πως είναι η γέφυρα των χωρισμένων.

Λίγο πιο πέρα υπάρχει η γέφυρα των δράκων με τις γυρισμένες ουρές και η παράδοση λέει πως οι δράκοι γύριζαν τις ουρές τους, όταν περνούσε τη γέφυρα μια παρθένα κόρη.

Εγώ πάντως περίμενα αρκετή ώρα παρατηρώντας γυναίκες να την περνούν, αλλά κανείς δράκος δεν γύρισε την ουρά του!

Επίσης ξεχωρίζουν η παλαιά πόλη με τα πλακόστωτα δρομάκια και τα κουκλίστικα σπίτια της και λίγο πιο ψηλά το κάστρο της.

Βέβαια η Ljubljana, δεν μου θύμιζει με τίποτα πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους, αλλά κάτι σε μικρή πόλη, καθώς έχει μόλις 252.070 κατοίκους (εκτίμηση απογραφής 2012). Ευκαιρία λοιπόν να λιώσω για άλλη μια φορά στο περπάτημα, φωτογραφίζοντας ό,τι ερεθίζει το φακό της Nikon, αλλά και του βλέμματός μου.

Το διαπεραστικό μάτι του φακού.

Σε κάποια φάση πετυχαίνω έναν πλανώδιο μουσικό να παίζει “ρέγκε και σαρδέλε” μ’ ένα γκομενάκι δίπλα του να κουνιέται στους ρυθμούς της μουσικής του. Τα μαλλιά του φαίνονται από μακριά ράστα, αλλά δεν είναι. Μα ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει; Hasta la rasta Στασινέ…

Περπατώ για αρκετή ώρα και καθώς είμαι μόνο με μερικά κρουασανάκια από το πρωί, προσπαθώ να βρω κάπου να φάω. Η καυτερή πίτσα και η τοπική μπύρα, φροντίζουν να μην αφήσουν παραπονεμένο το στομάχι μου. Και μετά, παγωτό στο χέρι για το λίγο περπάτημα μέχρι να πάω σαν καλό παιδάκι (είπε κανείς τίποτα;) για ύπνο.

Μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, γράφοντας τις σημειώσεις μου, έκανα τον απολογισμό της ημέρας ο οποίος ήταν κάτι παραπάνω από θετικός. Ναι έβγαλα μια δύσκολη ημέρα και δεν περίμενα ότι θα έβλεπα τόσα πολλά πράγματα κατά τη διάρκειά της. Όταν σχεδίαζα το ταξίδι, έβαλα το Bled στην άκρη του μυαλού μου και θεώρησα ότι με το να πάω εκεί, θα φόρτωνα πολύ το πρόγραμμά μου. Τελικά κατάφερα να το δω και αυτό. Και για να μην ξεχνιέμαι, η διάσχιση των περίφημων Δαλματικών ακτών, έλαβε τέλος με τον καλύτερο τρόπο. Το μόνο που δεν είδα, είναι το κέντρο της Ljubljana τη μέρα. Αλλά τι με νοιάζει; Κι αύριο μέρα είναι και πριν ξεκινήσω για Βουδαπέστη, θα ξανακάνω μια βόλτα σ’ αυτό…