Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

7^η μέρα (Τρίτη – 22/8/2017)

Διαδρομή:

Ξυπνήσαμε νωρίς, κατά τις 07:00, μιας και θέλαμε να περάσουμε λίγο χρόνο ακόμα στην πανέμορφη αυτή πόλη πριν φύγουμε για Κροατία. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας, τσεκάραμε τα πλάνα μας και ξεκινήσαμε. Η στάση για φούρνο έγινε μόλις μερικά μέτρα πιο κάτω από τη φοιτητική εστία που μέναμε αφού δύο δίμετροι κρητίκαροι σαν κι εμάς χρειαζόμασταν τροφή για να λειτουργήσουμε.

Αφού λοιπόν φορτωθήκαμε με κάθε λογής λιχουδιές, οδηγήσαμε προς τον “Πύργο των Σκοπευτών” που είχαμε αφήσει την προηγούμενη μέρα σε εκκρεμότητα. Ο Θανάσης βρήκε τρόπο να εισέλθει και να τον φωτογραφίσει ενώ εγώ έμεινα αραχτός σε ένα πάρκο παραδίπλα, γράφοντας σημειώσεις στο ημερολόγιο του ταξιδιού και χαζεύοντας δύο σκυλάκια που προσπαθούσαν να ζευγαρώσουν.

Πέρασε η ώρα όμως και ο επόμενος προορισμός μας καλούσε. Φεύγοντας από το Mostar με κατεύθυνση για Dubrovnik, βρεθήκαμε για μία ενδιάμεση στάση στους καταρράκτες στο Kravice αφού είχαμε σαφείς οδηγίες να μην τους παραβλέψουμε.

Οι καταρράκτες που δημιουργούνται από τον ποταμό Trebizat, έχουν ύψος 25 μέτρα, δημιουργώντας μια πανέμορφη λίμνη. Αγαπημένος προορισμός ντόπιων αλλά και τουριστών για κολύμπι και πικνίκ. Για όσους δεν ενθουσιάζονται με το νερό, κοντά στους καταρράκτες υπάρχει ένα μικρό σπήλαιο με σταλακτίτες.

Νομίζω ότι βρήκα το κατάλληλο σημείο για να παρκάρω το v-stromάκι μου

Και μπορεί να μην το πήραμε απόφαση να κολυμπήσουμε αλλά η δροσιά από τα νερά έπιασε τόπο. Επιστρέψαμε στο parking, φορτώσαμε το v-stromάκι και μπήκαμε στο δρόμο γιατί μας περίμεναν ουκ ολίγα χιλιόμετρα. Μετά το Kravice ακολούθησαν σχεδόν 3 ώρες οδήγηση μέχρι τα σύνορα με την Κροατία και το μαγικό Dubrovnik.

Στο δρόμο συνεχίσαμε να πέφτουμε πάνω σε πυρκαγιές,
κάτι δεν πήγαινε καλά αυτό το καλοκαίρι

Αφού πλησιάσαμε τα κροατικά σύνορα, σταματήσαμε σε ένα μεγάλο βενζινάδικο μετατρέποντας τα βοσνιακά μάρκα που είχα στην τσέπη σε βενζίνη. Όταν διαπίστωσα μάλιστα ότι έμειναν και ρέστα τα έκανα όλα σοκολάτες και χυμούς, με το χαμόγελο στη μούρη μου να φτάνει μέχρι τα αυτιά (ο Θανάσης δεν ενθουσιάστηκε το ίδιο, δεν καταλαβαίνω γιατί). Φτάσαμε στο συνοριακό φυλάκιο και έπειτα από ένα ενδελεχή έλεγχο, μπήκαμε Κροατία.

Η Κροατία, με πληθυσμό 4 εκατομμυρίων κατοίκων, λόγω τις εδαφικής θέσεως της Βοσνίας περιορίζεται σ’ ένα βόρειο τμήμα στεριάς και μιας μακριάς παραλιακής λωρίδας, τα οποία ενώνονται μονάχα στα βορειοδυτικά μεταξύ τους. Το νοτιότερο τμήμα της παραλιακής περιοχής (ο τόπος γύρω από το Dubrovnik) χωρίζεται από την υπόλοιπη Κροατία από ένα μικρό τμήμα της Βοσνίας, την κοινότητα του Neum. Η πρωτεύουσα της Κροατίας είναι το Zagreb με ένα περίπου εκατομμύριο κατοίκους, που αποτελεί οικονομικό κέντρο και σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο.

O τουρισμός στην Κροατία είναι μια αρκετά αναπτυγμένη βιομηχανία. Πολλοί τουρίστες την επισκέπτονται για να γνωρίσουν την εκτεταμένη ακτογραμμή και τις καλοδιατηρημένες παραλιακές αναγεννησιακές πόλεις ενώ 8 περιοχές έχουν ανακηρυχθεί εθνικά πάρκα.

Φτάσαμε στο Dubrovnik (Ντούμπροβνικ) που με πληθυσμό 43.000 κατοίκους ήταν για αιώνες το σημαντικότερο λιμάνι των Βενετών στην Αδριατική, μετά τη Βενετία. Η πόλη εμφανίστηκε στα αριστερά μας, πανέμορφη. Ιδρύθηκε τον 7^ο αιώνα, σε ένα βραχώδες νησί ονόματι Λάους, και αποτέλεσε καταφύγιο για πρόσφυγες από την κοντινή πόλη Επίδαυρο. Σήμερα αποτελεί μία από τις διασημότερες κροατικές τουριστικές τοποθεσίες, χαρακτηριστικό δείγμα του Αναγεννησιακού πολιτισμού, ενώ έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1979. Παρκάραμε έξω από το κάστρο, σε ένα ελεύθερο parking για μηχανές, και αρχίσαμε την εξερεύνηση. Άπειρος κόσμος, τουρίστες κατά κύριο λόγο.

Περνώντας εντός των τειχών βρισκόμαστε στον κεντρικό πεζόδρομο Stradum ή Placa που με μήκος 300 μέτρων διασχίζει το ιστορικό κομμάτι της πόλης. Στο βάθος, το καμπαναριό των 31 μέτρων, που χτίστηκε το 1444 αλλά ανακατασκευάστηκε το 1929 έπειτα από ένα σεισμό. Το ορειχάλκινο πρόσωπο του ρολογιού δείχνει τις φάσεις της σελήνης ενώ δύο ανθρώπινες μορφές χτυπάνε το κουδούνι κάθε ώρα.

Δεξιά μας η κρήνη Onofrio, ένα από τα top αξιοθέατα της περιοχής. Κατασκευασμένη το 1483 για την ύδρευση της πόλης, φέρνοντας νερό από μία πηγή 12 χιλιόμετρα μακριά. Αρχικά ήταν διακοσμημένη με γλυπτά αλλά έπειτα από τις σοβαρές ζημιές που υπέστη στο σεισμό του 1667, μόνο 16 λαξευμένες μάσκες παραμένουν. Το νερό πόσιμο και δροσερό, γέμισε τα μπουκάλια μας, από τα λίγα πράγματα που προσφέρονταν χωρίς χρέωση στην περιοχή.

Ο πεζόδρομος Stradum

Η κρήνη Onofrio

Η πιο ονομαστή εκκλησία είναι του Αγίου Βλασίου, χτισμένη το 18^ο αιώνα προς τιμή του πολιούχου αγίου της πόλης, που σήμερα στεγάζει ένα εντυπωσιακό Θησαυροφυλάκιο με τα λείψανά του. Η εκκλησία χτίστηκε το 1715 από τον βενετσιάνικο αρχιτέκτονα και γλύπτη Μαρίνο Γκρόπελι.

H μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Βλασίου

Το άγαλμα του ιππότη Orlando Furioso, χτισμένο το 1419

Σημαντικότερο αξιοθέατο είναι το Ανάκτορο Σπόντσα (Sponza Palace), που χρονολογείται από το 16^ο αιώνα και χρησιμοποιείται σήμερα για τη στέγαση των Εθνικών Αρχείων. Επίσης, το Ανάκτορο του Κυβερνήτη (Rector’s Palace), ένα κτίριο με λεπτοσκάλιστα κιονόκρανα και περίτεχνη σκάλα καθώς και η Εκκλησία του Αγίου Σωτήρα, δίπλα στο Μοναστήρι Φραγκισκανών, με την περίφημη βιβλιοθήκη των 30.000 τόμων και ανεκτίμητων εκθεμάτων από τον 15^ο αιώνα. To Μοναστήρι Δομινικανών της πόλης μοιάζει με φρούριο στο εξωτερικό του αλλά το εσωτερικό περιέχει ένα μουσείο τέχνης και μία Γοτθική – Ρομανική εκκλησία.

Rector’s Palace

Το κύριο χαρακτηριστικό της πόλης είναι τα τείχη της, με μήκος 2 χλμ. και πάχος από τέσσερα ως έξι μέτρα στην πλευρά της ξηράς και λεπτότερα στην πλευρά της θάλασσας, τα οποία προστατεύαν την ευάλωτη πόλη. Να έχετε κατά νου βέβαια ότι για να περιπλανηθείτε πάνω στα τείχη θα πρέπει να πληρώσετε εισιτήριο γύρω στα 10 ευρώ, τζάμπα δεν ανεβαίνετε. Ακριβώς έξω από το Dubrovnik είναι και το δασωμένο νησί Λόκρουμ. Στο μικρό νησί βρίσκεται ένα κάστρο, ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων ηλικίας χιλίων ετών και ένας βοτανικός κήπος που ξεκίνησε από τον αρχιδούκα Μαξιμιλιανό το 19^ο αιώνα.

Στο δρόμο κράχτες που διοργάνωναν μονοήμερες εκδρομές με διάφορες θεματικές ενότητες. Κάποιες από αυτές βασισμένες στη σειρά “Game of Thrones” που έκανε διάσημη την πόλη αφού το κάστρο του Dubrovnik χρησιμοποιήθηκε για τα γυρίσματα του King’s Landing, την πρωτεύουσα των 7 βασιλείων.

Το 1991, όταν η Κροατία και η Σλοβενία ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, στο Dubrovnik, παρά την αποστρατικοποίηση της παλιάς πόλης σε μια προσπάθεια να μη γίνει ποτέ θύμα πολέμου, αυτό δεν αποφεύχθηκε. Το καθεστώς στο Μαυροβούνιο, πιστό στη Σερβική κυβέρνηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, δήλωσε ότι το Ντούμπροβνικ δεν θα επιτρεπόταν να παραμείνει στην Κροατία, γιατί ισχυρίζονταν ότι ήταν ιστορικά τμήμα του Μαυροβουνίου. Κι αυτό παρά τη μεγάλη Κροατική πλειοψηφία στην πόλη και το ότι ελάχιστοι Μαυροβούνιοι κατοικούσαν εκεί.

Το 1991 το Ντούμπροβνικ δέχθηκε επίθεση με μια πολιορκία που κράτησε επτά μήνες. Οι συνολικές απώλειες της σύγκρουσης σύμφωνα με τον Κροατικό Ερυθρό Σταυρό ήταν 114 νεκροί πολίτες, ανάμεσά τους ο διάσημος ποιητής Μίλαν Μίλισιτς. Οι ξένες εφημερίδες έχουν επικριθεί ότι μεγαλοποίησαν τις ζημιές που υπέστη η παλιά πόλη αντί να επισημάνουν τις ανθρώπινες απώλειες. Το Μάιο του 1992 ο Κροατικός στρατός ήρε την πολιορκία και απελευθέρωσε τα περίχωρα του Ντούμπροβνικ, αλλά ο κίνδυνος ξαφνικών επιθέσεων κράτησε άλλα τρία χρόνια. Μετά το τέλος του πολέμου επισκευάστηκαν οι ζημιές που προκλήθηκαν από τους βομβαρδισμούς της παλιάς πόλης και ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές της UNESCO οι επισκευές έγιναν στην αρχική μορφή.

Εντυπωσιακός πάντως είναι ο τρόπος εκμετάλλευσης της περιοχής από τους ντόπιους. Οι τιμές σε ό,τι κι αν συναντήσαμε ήταν εξωφρενικά υψηλότερες από τα μέρη που είχαμε επισκεφθεί μέχρι τώρα. Εισιτήρια για τον πύργο, εισιτήρια για τα τείχη, εισιτήρια παντού.

Ψάχναμε απεγνωσμένα ώστε να βρούμε ένα μέρος για διαμονή, αφού για πρώτη φορά Booking και Airbnb δεν έδειχναν κάτι οικονομικό, αλλά δυστυχώς ούτε από κοντά βρήκαμε. Αναφέρω ενδεικτικά ότι η οικονομικότερη πρόταση που είχαμε ήταν κρεβάτι σε τετράκλινο δωμάτιο ενός hostel, με 34 ευρώ το άτομο… καταραμένε Αύγουστε. Τώρα τουλάχιστον καταλαβαίνω πως νιώθουν οι τουρίστες πίσω στα μέρη μας.

Αφιερώσαμε σχεδόν 4 ώρες στην πόλη περπατώντας στα στενάκια της. Βρήκαμε ένα supermarket απ’ όπου πήραμε υλικά για τοστ μαζί με φρούτα και αράξαμε σε ένα παγκάκι με πανέμορφη θέα πάνω από τα τείχη. Κουβεντιάσαμε τις επιλογές μας και το δίλημμα ήταν το εξής. Να βρούμε μία παραλία λίγο έξω από το Dubrovnik και να χρησιμοποιήσουμε επιτέλους τη σκηνή μας ή να προχωρήσουμε προς το Split που ήταν και ο επόμενος προορισμός μας, ώστε να κερδίσουμε και λίγα χιλιόμετρα από την επόμενη μέρα;

Το σκεφτήκαμε λιγάκι και τελικά καταλήξαμε ότι θα ήταν σοφότερο να αφήσουμε το Dubrovnik και να φύγουμε για βόρεια. Κλείσαμε ένα δωμάτιο σε ξενώνα, λίγο έξω από το Split και πήραμε το δρόμο για το parking όπου είχαμε αφήσει τη μηχανή μας. Στην έξοδο, μερικοί τυπάδες είχαν μαγνητίσει τον κόσμο παίζοντας ντόπια μουσική. Οι μουσικοί έβγαζαν τόση ενέργεια που είχαν δημιουργήσει πραγματικά τρελό κέφι. Χαζέψαμε για λίγο απολαμβάνοντας τις μελωδίες τους, αναβάλλοντας τη έξοδο μας από το κάστρο αλλά… το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.

Φύγαμε για Split στις 19:00. Η διαδρομή απίστευτη. Ο ήλιος έδυε μπροστά μας σε μια εναλλαγή υπέροχων χρωμάτων. Το γαλάζιο έγινε πορτοκαλί, κόκκινο και τέλος μωβ, χαρίζοντας μας ένα υπέροχο θέαμα, καθώς κινούμασταν κατά μήκος των Δαλματικών ακτών. Ο δρόμος καλός και παραδόξως χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Περάσαμε τα σύνορα με Βοσνία όπου βλέποντας ελληνικά διαβατήρια μας άφηναν αμέσως. Βρεθήκαμε στην περιοχή του Neum, μοναδική έξοδο της Βοσνίας στη θάλασσα με ακτογραμμή 20 χιλιομέτρων.

Ξαναμπήκαμε Κροατία και συναντήσαμε ένα φοβερό αυτοκινητόδρομο. Η σήμανση και ο φωτισμός έδιναν μια αίσθηση απόλυτης ασφάλειας που επέτρεπε οδήγηση στη νύχτα με αρκετά μεγάλη ταχύτητα. Φτάσαμε στις 22:30 σε μια συνοικία βόρεια του Split, βρήκαμε γρήγορα τον ξενώνα που είχαμε κλείσει και μπήκαμε για ένα γρήγορο ντουζάκι. Μόλις ετοιμαστήκαμε, αφήσαμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο, τη μηχανή στο parking και περπατήσαμε προς την παραλία.

Στη βόλτα μας δε βρήκαμε πολλές επιλογές για φαγητό και έτσι συμβιβαστήκαμε με μια μικρή γωνιακή πιτσαρία που εμφανίστηκε τυχαία μπροστά μας. Χωρίς να έχουμε προνοήσει ώστε να έχουμε αρκετό συνάλλαγμα σε κροατικά Kuna, με τους ντόπιους να μην είναι ιδιαίτερα δεκτικοί σε πληρωμές με ευρώ, περιοριστήκαμε στην παραγγελία μιας μικρής πίτσας την οποία πήραμε μαζί μας και τελικά απολαύσαμε σε ένα παγκάκι δίπλα στην παραλία. Μετά το γευστικότατο αλλά μικρό σε ποσότητα δείπνο μας, επιστρέψαμε στον ξενώνα και χωθήκαμε στα άνετα και καθαρά κρεβατάκια μας.

Έξοδα: