Ex – Yugoslavia: χτίζοντας γέφυρες και γκρεμίζοντας τείχη

Hμέρα 23^η: Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014, Skopje – Ohrid (538,4 km)

Αχ, Σαλονίκη μου γυρίζω πάλι…

Ξύπνησα στις 06:30 και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τσεκάρω αν η μοτοσυκλέτα μου ήταν στη θέση της και… αρτιμελής! Όλα καλά κι όλα ωραία που λέει και το άσμα…

Αφού έφτιαξα καφέ, τακτοποίησα τα πράγματά μου και περπατώ στους δρόμους της πρωτεύουσας. Θέλω να τη δω και υπό το φως της ημέρας και πριν φύγω θέλω να πω μια καλημέρα στο φιλαράκι μου, τον Μεγαλέξαντρο!

Σε καμία περίπτωση δεν ειρωνεύομαι την γείτονα χώρα ούτε τους αξιοπρεπείς κατοίκους της, αλλά το κυβερνητικό καθεστώς της. Και με τι καρδιά να ειρωνευτώ μια χώρα, όταν στις 26 Ιουλίου 1963, ένας καταστροφικός σεισμός ισοπέδωσε την πρωτεύουσα, με τις πλάκες στην Πλατεία “Μακεδονίας” να θυμίζουν εκείνη την αποφράδα ημέρα;

Στις 05:17 το πρωί εκείνης της ημέρας, σημειώθηκε ένας σεισμός 6,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ισοπέδωσε το 75% των κτιρίων της πόλης, με αποτέλεσμα 1.070 νεκρούς, 3.000 τραυματίες και 200.000 άστεγους.

Η εικόνα της πρωτεύουσας το πρωί, δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο εντυπωσιακή όπως το βράδυ, η οποία αναδεικνύεται λόγω του εντυπωσιακού φωτισμού. Τα Σκόπια σφύζουν από ζωή και τουρισμό. Η πόλη θυμίζει ένα απέραντο εργοτάξιο, καθώς γίνονται κι άλλα έργα. Ποιος ξέρει πόσα αγάλματα και πόσα κτίρια θα φτιάξει πάλι ο Γκρούεβσκι…

Περπατάω στους ίδιους δρόμους με χθες και βρίσκομαι στο σπίτι της Μητέρας Τερέζας.

Καθώς φωτογραφίζω την πέτρινη γέφυρα του Βαρδάρη, με πλησιάζει ένας κύριος με εμφανή διάθεση για κουβέντα:

– Iταλιάνο;

– No, Γκρις…

Μόλις γνώρισα τον Στέφανο, ο οποίος μιλάει ιταλικά, αγγλικά και… ελληνικά! Ενθουσιάζεται που είμαι Έλληνας και αρχίζει να μου λέει την ιστορία της ζωής του. Tον ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον:

“Είμαι “Μακεδόνας” και η καταγωγή μου είναι από την Bitola. Έχω ζήσει αρκετά χρόνια στην Ελλάδα και ιδίως στην Έδεσσα όπου δούλευα αρκετά χρόνια. Είμαι σιδεράς στο επάγγελμα και αυτή τη στιγμή δεν έχω δουλειά. Είμαι άνεργος εγώ και η γυναίκα μου και έχουμε δυο παιδιά. Στην Ελλάδα, έχω πολλούς φίλους. Και να σου πω την αλήθεια πιο πολύ συμπαθώ τους Έλληνες από τους “Μακεδόνες”. Πιο πολύ μου αρέσει η Ελλάδα σαν χώρα παρά η “Μακεδονία”. Ξέρω ότι εκεί έχετε κρίση, αλλά εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Ο Γκρούεβσκι παίρνει ένα σωρό λεφτά από την Ευρώπη, τα βάζει στην τσέπη του και χτίζει αγάλματα και κτίρια ενώ την ίδια ώρα πολύς κόσμος δεν έχει να φάει και δυστυχεί. Όπως κι εγώ! Πώς να τα βγάλουμε πέρα εγώ κι η γυναίκα μου που είμαστε άνεργοι και έχουμε δυο μικρά παιδιά;”

Στο πρόσωπο του Στέφανου, έβλεπα την απόγνωση ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού που δείχνει να μην μασάει κουτόχορτο από τις πρακτικές των κυβερνώντων του.

Στη συνέχεια περιπλανιέμαι στο παλιό παζάρι Bedesten, όπου πριν την είσοδο σε αυτό υπάρχει το τεράστιο άγαλμα του Φίλιππου Β’. Τόσο στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσο και στο άγαλμα του Φίλιππου Β’, δεν αναγράφεται πουθενά ποιους απεικονίζουν.

Από αυτόν τον χαμό με τα αγάλματα ξεχωρίζει το λιτό των Κύριλλου και Μεθόδιου. Ως γνωστόν, αυτά τα δυο αδέλφια από τη Θεσσαλονίκη, ανέλαβαν τον εκχριστιανισμό των Σλάβων και παράλληλα δημιούργησαν το κυριλλικό αλφάβητο.

To Βedestan σφύζει από ζωή με το ανατoλίτικο στοιχείο να κυριαρχεί και να του προσθέτει πόντους γραφικότητας.

Mετά από αυτό βρίσκομαι πάλι στην αντίπερα όχθη του Βαρδάρη, με την κακόγουστη γέφυρα Eye Bridge και τα αρχαιοπρεπή επιβλητικά κτίρια. Το μόνο ίσως που αποσπά τον θαυμασμό μου είναι η οθωμανική πέτρινη γέφυρα του ποταμού…

Όση ώρα βρίσκομαι στην κακόγουστη γέφυρα Eye Bridge που είναι τιγκαρισμένη αγάλματα, σκέφτομαι πόσα από αυτά είναι δικά τους και πόσα από αυτά είναι κλεμμένα από ιστορία άλλων λαών. Ειλικρινά το ‘χω απορία…

Το μάτι μου πέφτει στο άγαλμα του Tose Proeski.

Ο Todor “Τose” Proeski γεννήθηκε στις 25 Ιαννουαρίου 1981 και ήταν ο διασημότερος Σλαβομακεδόνας τραγουδιστής με τη φήμη του να έχει εξαπλωθεί και στο εξωτερικό. Το BBC news μάλιστα, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον “Έλβις Πρίσλεϊ των Βαλκανίων”. Στις 16 Οκρωβρίου 2007 κοντά στην περιοχή Nova Gradiska της Κροατίας, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μαζί με άλλα δυο άτομα, συγκρούστηκε με φορτηγό. Από τους άλλους δυο επιβαίνοντες, η μάνατζέρ του ήταν σώα και ο οδηγός υπέστη σοβαρά τραύματα. Ο Τose που είχε αποκοιμηθεί στο κάθισμα του συνοδηγού, βρήκε ακαριαίο θάνατο. Ήταν μόλις 26 ετών…

https://www.youtube.com/watch?v=s5PSw6rcdKo

Επιστρέφω στον ξενώνα και κάθομαι στο τραπέζι του σαλονιού. Χθες είδα ένα κοπέλι γύρω στα 20 μ’ ένα σακκίδιο στην πλάτη, όπου χωρίς υπερβολές πρέπει να ήταν πιο μεγάλο κι από το μπόι του! Νόμιζα ότι ήταν Έλληνας και ήμουν έτοιμος να του μιλήσω στα ελληνικά! Δεν του μίλησα όμως, καθώς ήθελα να φανώ διακριτικός. Σήμερα στο τραπέζι, μου πιάνει τη συζήτηση και τελικά είναι Τούρκος! Είναι ο Χουσείν από την Άγκυρα, ο οποίος μ’ ένα σακκίδιο στην πλάτη ταξίδεψε μέχρι την Ισπανία και πλέον βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα του. Έχει επισκεφθεί πολλές φορές στην Ελλάδα και έχει πολλούς φίλους στην Θεσσαλονίκη. Μου εκθειάζει την Ελλάδα και τις ομορφιές της, λέγοντας ότι παρόλο που είναι Τούρκος, αγαπάει υπερβολικά την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αμοιβαία τα αισθήματα φίλε Χουσείν.

Τελικά αναρωτιέμαι πόσο όμορφο μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο, εμείς οι ταξιδιώτες…

Στο τραπέζι βρίσκεται άλλος ένας νεαρός από την Σκωτία, ο οποίος συμμετέχει στη συζήτηση για αρκετή ώρα. Σε κάποια φάση είμαι απασχολημένος στο ιντερνετοκινητό κοιτώντας google maps και σημειώνοντας αποστάσεις, διευθύνσεις, τηλέφωνα κι ένα σωρό άλλα, προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη το πλάνο της σημερινής ημέρας. Τα παιδιά συζητούν και αποφεύγω διακριτικά να παρέμβω στη συζήτησή τους. Απλά κάθομαι και τους ακούω, καθώς λένε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Σε κανέναν από τους δυο δεν άρεσε η πρωτεύουσα, μιας και της θεωρούν κακόγουστη, καυτηριάζοντας τον υπερβολικό αριθμό των αγαλμάτων. Θεωρούν πως είναι ένα εθνικιστικό καρακιτσαριό. Και από την ιστορία που έχουν διαβάσει, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας και οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά.

Αυτό που κατάλαβα παρακολουθώντας τη συζήτηση δυο ταξιδιωτών από άλλες χώρες, είναι πως, τα καμώματα των εθνικιστών αυτής της χώρας, την έχουν εκθέσει διεθνώς. Η δε μορφή της πρωτεύουσας, την έχει διαπομπεύσει…

Στις 11:00 ώρα πΓΔΜ (ή 12:00 ώρα Ελλάδος) αναχωρώ από τον ξενώνα και σταματώ στο πρώτο βενζινάδικο για κάθε είδους ανεφοδιασμό. Την ώρα που τσεκάρω τις πιέσεις στα ελαστικά, ένας μεσήλικας κύριος έχει βγει από το αυτοκίνητό του και σπεύδει να με βοηθήσει. Είναι ευγενέστατος και η σοφιστικέ εμφάνισή του, παραπέμπει σε καθηγητή πανεπιστημίου. Και αυτός ο άνθρωπος δεν με κοίταξε καχύποπτα λόγω της εθνικότητάς μου. Αντιθέτως και αυτός μου έδειξε πόσο φιλικοί είναι οι κάτοικοι αυτής της χώρας…

Μετά από πολύ σκέψη χθες το βράδυ, αποφάσισα να μείνω άλλη μια μέρα στην πΓΔΜ. Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του και αυτά που είδα χθες και σήμερα στα Σκόπια με ξενέρωσαν. Και σε καμία περίπτωση δεν θέλω η τελευταία εντύπωση πριν επιστρέψω στην Ελλάδα να είναι άσχημη. Θέλω να είναι γλυκιά και όμορφη και αποφασίζω σήμερα να μείνω σ΄ έναν αγαπημένο μου προορισμό στην πΓΔΜ, την λίμνη Οχρίδα. Είμαι σίγουρος, πως εκεί θα ξεχάσω μια και καλή αυτό το καρκιτσαριό που είδα στην πρωτεύουσά της.

Επίσης ένας άλλος σημαντικός λόγος που θέλω να μπω στην Ελλάδα, είναι ότι θέλω να τη δω με αμιγώς τουριστικό χαρακτήρα. Θέλω να ζήσω το πρωτόγνωρο συναίσθημα, πως είναι να μπαίνεις και να βγαίνεις από τη χώρα σου σε μια ημέρα…

Η Οχρίδα απέχει από τα Σκόπια, περίπου 170 km ή αλλιώς περίπου 2,5 ώρες. Όμως εγώ θα κάνω άλλη μια φορά του κεφαλιού μου και θα πάω μέσω Θεσσαλονίκης, όπου θα πιω ένα καφεδάκι μ’ έναν φίλο που με περιμένει και μετά θα συνεχίσω τον μοναχικό μου δρόμο…

Τη διαδρομή την έχω ξανακάνει και το τμήμα του αυτοκινητόδρομου όπου χωρίζεται σε δυο ανεξάρτητα ρεύματα που διαπερνούν ένα βουνό δίπλα από τον ποταμό Βαρδάρη, είναι καταπληκτικό. Έίναι μια από τις ωραιότερες διαδρομές των Βαλκανίων. Έχω έναν ολόκληρο δρόμο δικό μου, με τα δυο ρεύματα να μου ανήκουν! Η θέα υπέροχη, όπως και ο δρόμος με τις πολλές στροφές και την καλή άσφαλτο, με προδιαθέτουν για μια απολαυστική και γρήγορη οδήγηση.

Μετά ο δρόμος αποκτάει μορφή κανονικού αυτοκινητόδρομου, με μόνη παραφωνία τα πολλά μπαλώματα που κλονίζουν το αναρτησιακό σύστημα της μοτοσυκλέτας, με τα συνεχή αλλά καθόλου επικίνδυνα τραντάγματα.

Μια ασήμαντη λεπτομέρεια: συνολικά έχω περάσει από τρεις σταθμούς διοδίων. Στον δεύτερο σταθμό, ο υπάλληλος, μου έκανε νόημα να περάσω χωρίς να πληρώσω!

Οι αναγραφόμενες τιμές σε “μακεδονικά” δηνάρια και την αντιστοιχία τους σε ευρώ, είναι λίγο κουφές! Αναλυτικά:

1^ος σταθμός: 40 MKD ή 1 €

2^ος σταθμός: 80 MKD ή 1,5 €

3^ος σταθμός: 60 MKD ή 1 €

Πέρσι σε αυτόν τον αυτοκινητόδρομο ο οποίος ως γνωστόν ονομάζεται “Alexander of Macedon”, δεν δεχόντουσαν ευρώ σε κέρματα παρά μόνο σε χαρτονομίσματα! Μπορείς όμως να πληρώσεις και με credit card. Φέτος δεν μπορούσα να το διαπιστώσω αυτό, μιας και πλήρωσα με κάτι “μακεδονικά” δηνάρια που μου είχαν περισσέψει.

Φέτος, στον άλλο αυτοκινητόδρομο “Μother Tereza” πλήρωσα τόσο με debit card, όσο και με κέρματα. Δεν μπόρεσα λοιπόν να δω, αν δέχονται φέτος ευρώ σε κέρματα και στον “Αlexander of Macedon” ή απλά είναι τακτικές για να σπάνε τα νεύρα στους οδηγούς που κινούνται στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη χώρα τους με την Ελλάδα. Σίγουρα πάντως, οι αμέτρητες πινακίδες με την ονομασία του εν λόγω αυτοκινητόδρομου, είναι μια κίνηση η οποία προκαλεί το αίσθημα των Ελλήνων που οδηγούν σε αυτόν.

Τα χιλιόμετρα φεύγουν στο άψε-σβήσε. Πλέον μετράω αντίστροφα για την είσοδό μου στην Ελλάδα.

Σταματώ στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα να συμπληρώσω όση βενζίνη έκαψα από τα Σκόπια, γιατί η βενζίνη στην Ελλάδα είναι τόσο ακριβή που δεν θέλω να βάλω ούτε σταγόνα! Εκεί με πλησιάζει ένας Σλαβομακεδόνας μοτοσυκλετιστής με εμφανή διάθεση για κουβέντα. Και το ξαναγράφω για τους κακόπιστους: oι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι πολύ καλοί άνθρωποι και φιλήσυχοι! Χωνέψτε το, όσοι δεν έχετε πάει στη γείτονα χώρα ή δεν έχετε γνωρίσει ανθρώπους από αυτήν!

Υφίσταμαι έναν τυπικό έλεγχο από τους ευγενικούς τελωνειακούς και των δύο χωρών και παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου σε ελληνικό έδαφος μετά από τόσες ημέρες. Πρώτη μου δουλειά να κάνω δυο τηλεφωνήματα. Στο ξενοδοχείο που έμεινα πριν δυο χρόνια στην Οχρίδα και στον φίλο μου τον Αχιλλέα να του πω, πως σε περίπου 45 λεπτά θα έχω φτάσει στην Θεσσαλονίκη.

Πρέπει εδώ να τονίσω, πως λόγω του ότι η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει τη γείτονα χώρα με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά ως πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (που είναι και η επίσημη ονομασία της σε διεθνές επίπεδο) τοποθετεί το αυτοκόλλητο “FR” (ήτοι former Yugoslav Republic of Macedonia) στις πινακίδες οχημάτων της χώρας που έχουν το διακριτικό “MK”.

Μπαίνοντας στην Ελλάδα, βγάζω από το μυαλό μου την ταμπέλα “Έλληνας” και βάζω την ταμπέλα “ταξιδιώτης” που βλέπει ουδέτερα και κρίνει αντικειμενικά. Παρατηρώ ότι αυτή η χώρα συγκριτικά με τις άλλες βαλκανικές χώρες (πλην της Σλοβενίας) εκπέμπει ευρωπαϊκή αύρα. Αισθάνεσαι ότι μπαίνεις σε άλλον πλανήτη, ότι αναπνέεις έναν άλλον αέρα πιο ευρωπαϊκό. Και αυτό το καταλαβαίνεις από τον δρόμο και τα κτίρια. Δεν βλέπεις σχεδόν πουθενά εγκατάλειψη και ένδεια. Και πουθενά δεν βλέπεις κατάλοιπα παλαιότερων εποχών, όπως αυτά του κομμουνιστικού καθεστώτος που υπάρχουν σε αρκετές χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ κομμουνιστικό καθεστώς και χάραξε μια πορεία διαφορετική και πιο ευρωπαϊκή από τις άλλες βαλκανικές χώρες. Δυστυχώς θα μπορούσε να ήταν πιο ανεπτυγμένη και σε καλύτερη μοίρα με τόσα χρήματα που δανείστηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Δυστυχώς αυτά τα χρήματα δεν τα επένδυσε για την ανάπτυξή της, μιας και αυτά ως γνωστόν, κατέληξαν στις τσέπες των πολιτικών της. Αυτά να τα βλέπουμε εμείς οι απλοί πολίτες που ανήκουμε στις χαμηλότερα οικονομικές τάξεις που πληρώνουμε καθημερινά αυτές τις αμαρτίες…

Από τα πρώτα χιλιόμετρα στην Ελλάδα, αυτό που παρατηρώ, είναι τα πολλά αυτοκίνητα με σερβικές πινακίδες που κινούνται στον δρόμο. Μη σου πω ότι είναι και περισσότερα από τα ελληνικά – τρόπος του λέγειν! Οι Σέρβοι γουστάρουν Ελλάδα και την προτιμούν για τις διακοπές ή τις βόλτες τους.

Η Θεσσαλονίκη αποτελεί την αγαπημένη μου ελληνική πόλη. Την έχω επισκεφθεί αμέτρητες φορές μέχρι τώρα. Κάθε φορά που πηγαίνω σ’ αυτήν, μόνο έναν σκοπό τραγουδώ μέσα από το κράνος μου:

“Αχ, Σαλονίκη μου γυρίζω πάλι, σ’ ένα σου μπαρ φτιάχνω κεφάλι”…

Στην Πλατεία Αριστοτέλους συναντώ τον Αχιλλέα Παυλίδη. Δεν γνωριζόμασταν μέχρι τώρα, αλλά ήρθαμε σε διαδικτυακή επαφή μέσω του Μανώλη Κυριακόπουλου, μιας και ο Αχιλλέας αποτελεί μέλος του Moto Riders Club. Και εφόσον είναι φίλος του Μανώλη, είναι και δικός μου. Κι όμως, παρόλο που τον βλέπω πρώτη φορά, αισθάνομαι σαν να τον γνωρίζω χρόνια…

Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε μια επικοινωνία σχετικά με το πότε θα είμαι στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν μπορούσα να γνωρίζω με ακρίβεια, γιατί αλλιώς σχεδίαζα το πρόγραμμα κι αλλιώς αυτό εξελίχθηκε.

Καθόμαστε σε μια καφετέρια στην Αριστοτέλους και αρχίζουμε να συζητάμε, για τι άλλο; Για ταξίδια, για μοτοσυκλέτες, για τον Κυριακόπουλο, για τον Οικονομάκη, για το ταξίδι μου. Ο Αχιλλέας είναι ένας ευχάριστος άνθρωπος και αυτό που τον διακρίνει, είναι ότι έχει απίστευτη αίσθηση του χιούμορ!

Ο Αχιλλέας είναι οδοντίατρος στο επάγγελμα και είναι πατέρας δυο παιδιών. Είναι ευτυχής κάτοχος μιας Honda XL1000V Varadero κι όμως έχει έρθει να με υποδεχτεί με μια BMW K1300GT! Και εκτός αυτού, φοράει μπλουζάκι της BMW! Όχι για να μου τη σπάσει, αλλά σήμερα τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς για τον Αχιλλέα.

Έχει το Varadero στο συνεργείο για το καθιερωμένο service του και για να μην χρονοτριβεί με το αυτοκίνητο στην κίνηση της πόλης, δανείστηκε το BMW ενός συναδέλφου του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την τελευταία στιγμή πριν έρθει να με υποδεχτεί, του χύθηκε ο καφές και λέρωσε το άσπρο πουκάμισό του! Τελικά ο συνάδελφός του που είναι φανατικός μπεμβεδάκιας, του έδωσε να φορέσει μια μπλούζα της εν λόγω εταιρίας.

Ο Αχιλλέας που μισεί τα BMW πιο πολύ κι από εμένα, μοιραία είναι εκνευρισμένος με όσα του έτυχαν σήμερα. Τον καταλαβαίνω, γιατί φαντάζομαι τον εαυτό μου στη θέση του. Το να οδηγώ BMW και παράλληλα να φοράω μπλουζάκι της εν λόγω εταιρίας, είναι ένας από τους χειρότερούς μου εφιάλτες.

– Αχιλλέα, να σε βγάλω μια φωτογραφία να την ανεβάσω και στο ταξιδιωτικό;

– Όχι! Αυτό να το ξεχάσεις! Ρε συ, είμαι οδοντίατρος κι έχω καλό όνομα στην πιάτσα! Γιατί λοιπόν να μου σπιλώσεις την υπόληψη, βγάζοντάς με φωτογραφία πάνω σ’ ένα BMW και μάλιστα με πλουζάκι ΒΜW;

– Βρε Αχιλλέα, μην αγχώνεσαι! Τα καλύτερα θα γράψω σου λέω! Θα πω την αλήθεια, ότι έχεις Varadero και πως το BMW ήταν δανεικό από έναν φίλο!

– Οκέι λοιπόν, βγάλε με μια φωτογραφία αλλά μην την ανεβάσεις στο motoadv, εντάξει;

– Έχεις το λόγο μου Αχιλλέα! Αυτή τη φωτογραφία θα τη δούμε μόνο εσύ κι εγώ!

– Ουφ, ησύχασα μ΄αυτό που μου είπες. Θα σου στείλω και μια φωτογραφία μου με το Varadero να την ανεβάσεις προς αποκατάστασιν της αλήθειας!

– Εννοείται Αχιλλέα! Να μην νομίζει κι κόσμος που μας διαβάζει ότι λέμε ψέματα. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά να μην σε πάρουν με κακό μάτι οι μελλοντικοί πελάτες σου που θα σε δουν καβάλα πάνω σε ένα BMW! Με το Varadero θα δείξεις μια καλύτερη εικόνα και θα φανείς πιο συμπαθής! Να μου το θυμάσαι αυτό!

Μετά από αρκετές ώρες, αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας, καθόμαστε σε παραπλήσιο fast food να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα. Ο Αχιλλέας μάλιστα δεν με άφησε να πληρώσω τίποτα, λέγοντας στους σερβιτόρους ότι είμαι… Αθηναίος!

Είμαστε μαζί από τις 14:00 μέχρι και λίγα λεπτά πριν τις 18:00, όπου ο Αχιλλέας ετοιμάζεται να ξαναπάει στο οδοντιατρείο του. Αφιέρωσε όλες αυτές τις ώρες που μεσολαβούν από την πρωϊνή και βραδυνή του βάρδια, μόνο για την πάρτη μου.

Δυστυχώς δεν μπορούσα να αποδεχτώ την πρόσκλησή του να με φιλοξενήσει για όσες ημέρες θέλω, μιας και έχω άλλα πράγματα στο μυαλό μου για σήμερα. Σίγουρα όμως κρατάω αυτήν την πρόσκληση για το μέλλον, καθώς είμαι πεπεισμένος πως θα ξανασυναντηθούμε αρκετές φορές. Αχιλλέα, ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα, φίλε…

Δυο λόγια για την Θεσσαλονίκη: ναι, είναι η αγαπημένη μου πόλη. Αυτό μαρτυρά και το γεγονός πως είναι η ελληνική πόλη την οποία έχω επισκεφθεί περισσότερες φορές από κάθε άλλη. Η θέα του Λευκού Πύργου και στο βάθος το απέραντο γαλάζιο, κάθε φορά μου προκαλούν μια ευφορία. Πόσο μάλλον, τώρα που έχω να δω θάλασσα και να μυρίσω αλμύρα, εδώ και αρκετές ημέρες. Οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς είναι έξω καρδιά άνθρωποι και κιμπάρηδες, όπως λένε στη συμπρωτεύουσα. Και όσον αφορά το ωραίο φύλο, προσωπικά πάντα, θεωρώ τις Θεσσαλονικιές τις ομορφότερες γυναίκες που έχω δει στην Ελλάδα. Και τέλος, είδα στους δρόμους της, πολλές μοτοσυκλέτες με όλους σχεδόν τους επιβαίνοντες να φορούν κράνος. Στην Αθήνα αλλά και στο Ηράκλειο που ζω, δυστυχώς βλέπω πολλά ξεκράνωτα κεφάλια…

Φεύγω από τη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη και πλέον η πυξίδα με στέλνει πάλι πίσω σε άλλη χώρα. ΠΓΔΜ και πόλη Οχρίδα στην ομώνυμη λίμνη…

Επιλέγω να ακολουθήσω τη σύντομη διαδρομή από αυτοκινητόδρομο προς Βέροια – Κοζάνη – Πτολεμαΐδα – Φλώρινα και όχι τη γραφική που περνάει από γνώριμά μου μέρη όπως τα Γιαννιτσά, η Έδεσσα και η λίμνη Βεγορίτιδα.

Περνάω από δυο σταθμούς διοδίων, όπου στον πρώτο, ο υπάλληλος μου λέει να περάσω! Δεν το πιστεύω! Τρεις φορές, μέσα σε δυο ημέρες και σε δυο χώρες, οι υπάλληλοι με άφησαν να περάσω χωρίς να πληρώσω! Μου συμβαίνει πρώτη φορά.

Ο καιρός σήμερα είναι ηλιόλουστος και όσο πλησιάζω την Φλώρινα, μαύρα σύννεφα φαίνονται στο βάθος. Στην Πτολεμαΐδα θα σταματήσω στην άκρη του δρόμου για την απαραίτητητη στάση ξεμουδιάσματος.

Η εικόνα του ατμοηλεκτρικού σταθμού στο βάθος, θα μου ξυπνήσει τον “Εφιάλτη της Περσεφόνης”, ένα ποίημα του Νίκου Γκάτσου που μελοποίησε ο Μάνος Χατζηδάκις και ερμήνευσε πρώτη η Μαρία Φαραντούρη…

Φτάνοντας στη διασταύρωση Βεύης – Φλώρινας, αρχίζει να βρέχει και όσο πλησιάζω τον συνοριακό σταθμό της Νίκης, βρέχει της πουτ@νας! Στο βάθος δε, ο ουρανός έχει κλείσει επικίνδυνα και το τοπίο γίνεται πιο απόκοσμο…

Το μότο αυτού του ταξιδιωτικού πρέπει να λέει “όσο και να βρέξεις, εγώ δεν βάζω αδιάβροχα”. Κι έτσι λοιπόν, για άλλη μια φορά γίνομαι μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο! Ώρες-ώρες η μαλ@κία που με δέρνει, δεν έχει όρια…

Στην Νίκη, υφίσταμαι έναν τυπικό έλεγχο από την ελληνική πλευρά και φτάνω στην πλευρά της γείτονος χώρας, όπου δείχνω διαβατήριο και πράσινη κάρτα. Ο τελεωνειακός που έχει επωμιστεί τον έλεγχο των αποσκευών, μου κάνει την τυπική ερώτηση για το τι κουβαλάω, για να του απαντήσω:

– Άι αμ ε τράβελερ! Τεντ, σλιπινγκ μπανγκ κι ετσ’…

– Οκέι γκόου!

Συνεχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς και 13 km μετά τα σύνορα, βλέπω το πρώτο βενζινάδικο. Έχω γράψει πολλά χιλιόμετρα με ρεζέρβα, ρισκάροντας να μείνω, μιας και ήθελα να ανεφοδιαστώ στην πΓΔΜ, ένεκα της φθηνής βενζίνης.

Είμαι ο ηλίθιος μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο και αντικαθιστώ το t-shirt με το ισοθερμικό, το οποίο δεν το διαπερνάει τίποτα. Τι ωραία που είναι να αισθάνεσαι ζεστός…

Σε λίγη ώρα θα σκοτεινιάσει και σκέφτομαι να ακολουθήσω τον γρήγορο δρόμο που περνάει από Bitola και σε οδηγεί κατευθείαν στην Οχρίδα. Η διαδρομή μέχρι την Bitola, μου είναι γνωστή. Από ‘κει και πέρα άγνωστη…

Μόλις έχει σταματήσει να βρέχει, ανεβαίνω πάλι στη μοτοσυκλέτα για τον τελικό σημερινό μου προορισμό. Και απ’ ότι φαίνεται, την οδήγηση στο σκοτάδι δεν θα την γλυτώσω…

Ο δρόμος είναι καλός σχετικά, όμως σε αρκετά σημεία έχει λακκούβες. Ευτυχώς προνόησα και αυτή τη φορά έβαλα τα αδιάβροχα, γιατί σε κάποια φάση ρίχνει καρέκλες. Έχει πλέον σκοτεινιάσει και ο συνδυασμός όλων αυτών, καθιστά την οδήγηση ιδιαίτερα επικίνδυνη. Σε κάποια σημεία έχει ομίχλη χαμηλά στο δρόμο (τώρα αν αυτό λέγεται υγρασία δεν ξέρω, αφού είμαι άσχετος από κάτι τέτοια)…

Οι περισσότεροι ντόπιοι οδηγοί, έχουν την κακιά συνήθεια να μην σβήνουν τη μεγάλη σκάλα των φώτων τους και να με τυφλώνουν. Κουράγιο δικέ μου, σε λίγη ώρα θα είσαι στη ζεστασιά ενός ξενοδοχείου που έχεις ξαναμείνει και στο οποίο τότε ερωτεύτηκες κάργα την όμορφη ξανθιά ρεσεψιονίστ…

Μετά από αρκετή ώρα φτάνω στην πόλη της Οχρίδας, όπου κινούμαι στον κεντρικό της δρόμο. Ένας τύπος μ’ ένα μηχανάκι σαράβαλο σκέτο, με πλησιάζει και μου λέει:

– Έι Γκρέκο, Γκρέκο! Ντου γιου γοντ ρουμ το στέι;

– No μάι φρεντ, θενκ γιου!

– Νάθινγκ! Τσάο Γκρέκο!

Λίγο παραπέρα, με σταματάει άλλος ένας τέτοιος, πεζός όμως, για να μου πει για δωμάτιο. Αυτό το έχω ξανασυναντήσει και τότε στην Οχρίδα, η οποία είναι μια κοσμοπολίτικη περιοχή. Τότε με είχε πλησιάσει ένας τύπος με ποδήλατο…

Βρίσκω το γνωστό μου ξενοδοχείο και εκεί με υποδέχεται ο υπάλληλος της ρεσεψιόν. Ευγενέστατος και πρόθυμος να μ’ εξυπηρετήσει σε ό,τι ζητήσω! Καθόμαστε έξω από το ξενοδοχείο, όπου έχουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση η οποία περιστρέφεται γύρω από τις ομορφιές της χώρας του αλλά και την κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν.

Παραγγέλνω μια τοπική μπύρα Skopsko, η οποία είναι μια από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει. Μπορεί από φαγητά να μην δοκιμάζω πολλές τοπικές λιχουδιές, αλλά από μπύρες δίνω ρέστα. Πλέον έχω γίνει ειδικός στην ζυθολογία με τόσες πλούσιες εμπυρίες (σωστά το γράφω) που έχω αποκομίσει…

Αφού τακτοποιήθηκα, μετά από αρκετή ώρα, βρίσκομαι να περπατώ στον κεντρικό παραλίμνιο δρόμο της πόλης. Έξω από το ξενοδοχείο ξεχωρίζει το μνημείο του Ολλανδού συγγραφέα Α. Den Doolard.

Λίγα μέτρα παραπέρα, βλέπω παρκαρισμένες αρκετές λασπωμένες μοτοσυκλέτες, προερχόμενες προφανώς από αγώνα Trial Ride. Που ‘σαι ρε Παπασούζα να τις φωτογραφίσεις;

Στην Οχρίδα έχω σκοπό να φάω πίτσα στο γνωστό στέκι που ανακάλυψε ο Οικονομάκης και δείπνησε εκεί το 2008 και το 2013 κι εγώ το 2012, την πιτσαρία “Leonardo”. Εκεί έφαγα μια από τις νοστιμότερες πίτσες έβερ κι όσο για την τιμή, άστο καλύτερα! Θα γελάν’ μέχρι κι οι κότες!

Ο υπάλληλος στη ρεσεψιόν, μου πρότεινε να δοκιμάσω την πιτσαρία “Di Angolo” και αυτό θα πράξω, μιας και είναι ντόπιος και ξέρει πολλά παραπάνω! Ευκαιρία λοιπόν να κάνω αντιπερισπασμό στον Οικονομάκη και να του αποδείξω ότι μπορώ κι εγώ να προσφέρω στην κοινωνία με τις γαστριμαργικές προτάσεις μου…

Βρίσκω την πιτσαρία όπου ο σερβιτόρος, είναι ένας τύπος ξυρισμένος γουλί και τρέχει σαν τον Βέγγο! Μιλάμε, ο τύπος δεν υπάρχει! Σου φέρνει με τόση ταχύτητα ό,τι του ζητήσεις και σε κάνει να νομίζεις ότι διαβάζει τη σκέψη σου! Και εκτός αυτού, έχει ένα χαμόγελο και μια ευγένεια που ξεχειλίζει. Ειλικρινά τέτοια περίπτωση σερβιτόρου δεν έχω ξαναδεί… ο τύπος με άριστα το 10 παίρνει 11!

Τώρα όμως πρέπει να κάνω τον ειδικό γευσιγνώστη, μιας και ο Οικονομάκης, πρέπει να νιώσει περηφάνια για εμένα που ανακάλυψα… νέα πιτσαρία! Το λοιπόν, δεν ξέρω ποια από τις δυο πιτσαρίες φτιάχνει την καλύτερη πίτσα, αλλά το σίγουρο είναι ένα. Και οι δυο πίτσες είναι πεντανόστιμες και πάμφθηνες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και στις δυο, είναι ότι γαρνίρονται πάντα με λίγο γιαούρτι.

Την χλαπάκιασα στο άψε-σβήσε και μετά άρχισα να παραγγέλνω μπύρες, τη μία μετά την άλλη. Νομίζω έχω κάθε δικαίωμα. Είναι η τελευταία μου βραδιά πριν γυρίσω οριστικά στην Ελλάδα…

Με παγωτό ανά χείρας, περπατώ στον κεντρικό πεζόδρομο, στον οποίο δεν επικρατεί αυτό το “πατείς με-πατώ σε” όπως πριν δυο χρόνια. Αυτή την εποχή μάλλον, τα πράγματα είναι πιο ήσυχα το βράδυ.

Το μόνο κακό που έχει η ερωτεύσιμη πόλη της Οχρίδας, είναι ότι δεν προσφέρεται για βραδυνή φωτογράφιση, λόγω του ότι δεν είναι εντυπωσιακά φωταγωγημένη. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι θα μου πεις…

Στη συνέχεια κατευθύνομαι στο ξενοδοχείο, όπου παραγγέλνω μια Skopsko για το δωμάτιο. Καταπληκτική η σημερινή ημέρα. Πρωτόγνωρο το συναίσθημα να μπαίνω και να βγαίνω από τη χώρα μου μέσα σε μια ημέρα. Ναι, αυτό το ταξίδι δεν θα στιγματιστεί από το ξενέρωμα που έφαγα στα κακόγουστα Σκόπια. Η πΓΔΜ είναι μια χώρα που την λάτρεψα από την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα πριν δυο χρόνια. Σ’ αυτήν εδώ την πόλη και σ’ αυτό εδώ το ξενοδοχείο. Και η Οχρίδα θα μου αφήσει την τελευταία γλυκιά εντύπωση από τη χώρα, αντί της άσχημης που θα μου άφηνε η πρωτεύουσα. Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το ταξίδι μου θα τελειώσει από εκεί που άρχισε, αρκετές ημέρες πριν. Στη λίμνη Οχρίδα…

Γνώρισα άλλον έναν άνθρωπο από τον μαγικό κόσμο των δυο τροχών. Έναν φίλο δυο φίλων μου, του Μανώλη και του Στέλιου. Τώρα πλέον είναι και δικός μου φίλος, ο Αχιλλέας. Κλείνω τη σημερινή ημέρα με τα παρακάτω λόγια του:

Αυτά είναι συναισθήματα και στιγμές που μόνο η κοινή αγάπη και το πάθος για το ταξίδι με μοτοσυκλέτα μπορεί να σου προσφέρει.

Τώρα πάω να την πέσω γιατί είμαι είμαι πτώμα από την κούραση. Θα χορτάσω όσο ύπνο μπορώ, γιατί αύριο επιστρέφω ξανά στην Ελλάδα και με περιμένουν κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα.

Dobra nok!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 53,90 €
Διόδια: Π.Γ.Δ.Μ. (3 σταθμοί, 1,60 €), Ελλάδα (2 σταθμοί, 1,70 €)
Διαμονή: Hotel Garden (29,80 €)
Λοιπά: 14 €
Σύνολο: 101 €
Γενικό Σύνολο: 1.161,10 €