Ex – Yugoslavia: χτίζοντας γέφυρες και γκρεμίζοντας τείχη

Ημέρα 25^η: Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014, Aθήνα

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα

Αρκετά λεπτά μετά τις 09:00 το πρωί, απολαμβάνουμε το πρωινό στη βεράντα του σπιτιού. Με τον Γιώργο είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, σε όλα! Ένα ενδεικτικό παράδειγμα του χάσματος που μας χωρίζει, είναι το πρωινό. Ψωμί, βούτυρο, μέλι και τσάι για τον Αφάνα, καφές και τσιγάρο για εμένα. Από ‘κει να καταλάβεις, τι διαφορά επιπέδου και ποιότητας έχουμε σαν άνθρωποι. Το πώς τα βρίσκουμε όμως, είναι μια άλλη ιστορία…

Στο μόνο πράγμα που τα βρίσκουμε, είναι στη μουσική – πουθενά αλλού! Κι όσον αφορά την τελευταία, το πρωί πήγε να μου βάλει στο πικ-απ την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν και μετά είχε σκοπό να βάλει κάτι κουλτουριάρικα ελληνικά cd κι έναν δίσκο του Frank Sinatra, για να έρθουμε λέει στο τσακίρ κέφι!

Δεν άντεξα ούτε 5 λεπτά και αμέσως τα έκλεισα όλα, ανοίγοντας το laptop του, βάζοντας Ana Nikolic, Seka Aleksic, Milica Pavlovic, Jelena Kostov, Elena Velevska και Severina! Όχι ότι καιγόμουν δηλαδή ν’ ακούσω μουσική, απλά ήθελα να δω κάτι που θα με ταρακουνήσει πρωινιάτικα, έτσι ώστε να έρθω στα φυσιολογικά μου. Κι η κάθε μια τραγουδίστρια από αυτές, είναι από φωνή… κορμάρα! Κάτι σαν την δικές μας αντίστοιχες αοιδούς ποιοτικών ασμάτων…

Αμ, το άλλο; Ο Αφάνας ήθελε να κάνει δουλειές στο σπίτι γιατί το είχε λέει, άνω-κάτω. Τόσο άνω-κάτω που ούτε μια κατσαρίδα δεν είδα. Κι όταν έριχνες κέρμα στο κρεβάτι, αυτό ερχότανε πάλι στα χέρια σου από το φίνο στρώσιμο. Κάθε τρεις και λίγο του έλεγα “Γιώργο περίμενε να ‘ρθω να σε βοηθήσω, μην κάνεις τίποτα” αλλά ποτέ δεν πήγα. Δεν πήγα γιατί ήμουν απασχολημένος στο κινητό, στέλνοντας καρδούλες σε κάτι γκομενάκια…

Μόλις τελειώσαμε (βασικά, μόλις ο Γιώργος τελείωσε) τις δουλειές του σπιτιού, πήγαμε στο super market για ψώνια, εννοείται δικαβαλιά με τη μοτοσυκλέτα του, γιατί αν πηγαίναμε με τη δική μου σίγουρα θα χανόμασταν. Τώρα πως γίνεται να εμπιστεύομαι τη ζωή μου στο κουλάδι τον Αφάνα, είναι μια εύλογη απορία την οποία ποτέ δεν κατάφερα να απαντήσω. Υπάρχουν και χειρότερα θα μου πεις, καθώς μια φορά το άλλο κουλάδι ο Πετράκης, επέμενε να με πάει βόλτα με το GS του! Φυσικά και του αρνήθηκα, μιας και δεν θέλω να παίζω τη ζωή μου κορώνα-γράμματα…

Καθώς είμαστε πάνω στο TDM του Γιώργου, είχαμε μπροστά μας ένα αυτοκίνητο το οποίο πήγαινε αλλοπρόσαλλα. Ναι μεν είχε πρωτευουσιάνικες πινακίδες, αλλά είχε τον χάρτη της Κρήτης σε αυτοκόλλητο!

– Αφάνα πρόσεχε τον μπροστινό, είναι Κρητικός και οι Κρητικοί οδηγοί, είναι άστα να πάνε!

– Το είδα από το αυτοκόλλητο της Κρήτης! Είναι σαν προειδοποίηση για να μένεις μακριά τους!

Μπήκαμε στο super market κι εκεί που περίμενα να καθόμασταν το πολύ ‘κανα δεκάλεπτο, μείναμε με τις ώρες. Εγώ συνήθως, αγοράζω ό,τι να ‘ναι! Ο νοικοκύρης Γιώργος όμως, ελέγχει εξονυχιστικά το καθετί που θα πάρει. Μπορεί να κάθεται με τις ώρες πάνω από μια χαρτοσακούλα ζάχαρης και να διαβάζει με ύφος ογδοντάχρονου γέροντα, τα συστατικά της! Φυσικά εκνευρίζομαι και του τη λέω:

– Έλα μωρέ μ@λάκ@, δέκα ώρες για να πάρεις μια ζάχαρη!

– Να σε ρωτήσω, τι λάδια βάζεις στη μηχανή σου;

– Tα καλύτερα!

– Όταν πας να αγοράσεις κάτι για τη μηχανή σου ή για τον εξοπλισμό σου, παίρνεις ό,τι να ΄ναι;

– Όχι φυσικά!

– Και για το στομάχι σου;

– Eεε… να… ερμ… κατάλαβα τι θες να πεις… εεε… έχεις δίκιο τελικά!

Δεν μπορείς να πεις, οι ατάκες του Πάρτσι είναι πάντα εύστοχες και σκοτώνουν! Έχει μεσημεριάσει και επιστρέψαμε σπίτι, με τα στομάχια μας, να βγάζουν μελωδικούς ήχους διαφόρων μοτοσυκλετών με after market εξατμίσεις:

– Αφάνα ξέρεις κανένα καλό ντιλιβεράδικο να παραγγείλουμε σουβλάκια και πιτόγυρα;

– Όχι!

– Καμιά πιτσαρία τουλάχιστον;

– Mην ξαναπείς τέτοιες κουβέντες στο σπίτι μου. Ετοιμάζω παϊδάκια με πατάτες στον φούρνο!

Το φαγητό είναι σχεδόν έτοιμο, ο Αφάνας τρέχει πάνω-κάτω προσπαθώντας να στήσει ένα σκηνικό γεύματος, εφάμιλλο της οικογένειας Γιάγκου Δράκου, με πληθώρα ουγγρικών κρασιών, κρυστάλλινων ποτηριών και πιάτων Βοημίας. Το μόνο που μας λείπει, είναι η Έφη Πίκουλα στο ρόλο της υπηρέτριας…

Μετά από λίγη ώρα έφτασε η εκλεκτή μας προσκεκλημένη, η φίλη μας Μαίρη Κρητικού, κρατώντας στα χέρια, μια κούτα με γλυκά! Μια φίλη μας, την οποία έχω να δω αρκετό καιρό. Οδοντίατρος στο επάγγελμα, κομψότατη και κυρία με τα όλα της. Κι από ομορφιά; Τύφλα να ‘χουν όλες οι Σλάβες μπροστά της!

Ο Γιώργος ετοίμασε το φαγητό και από την κάβα του, επιλέγει ένα λευκό ουγγρικό κρασί. Βρισκόμαστε στην τεράστια βεράντα του σπιτιού του όπου αρχίζουμε να τρώμε και να πίνουμε.

Περιττό να αναφέρω ότι ο Γιώργος και η Μαίρη έτρωγαν με μαχαιροπίρουνο, ενώ εγώ με τα χέρια, όντας άξεστος. Μπορεί από σαβουάρ βιβρ να μην κατέχω πράμα, αλλά από σαβούρα βιβρ δίνω ρέστα!

Το φαγητό που έφτιαξε ο “Μαμαλάκης” Γιώργος, δεν τρωγότανε με τίποτα… ερμ, ήταν από τα πιο νόστιμα που έχω φάει, ήθελα να πω! Μα πού έμαθε να μαγειρεύει τόσο καλά, απορία το ‘χω, μα τον Τουτάτη!

Οι υπόλοιπες ώρες περνούν ευχάριστα. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να είσαι παρέα με δυο φίλους σου που έχεις να δεις αρκετό καιρό. Κι όταν αυτοί οι φίλοι σου κατέχουν ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά σου, τότε είναι αυτές οι στιγμές είναι ανεπανάληπτες.

Μετά από ώρα η Μαίρη μας αφήνει επιστρέφοντας στον Ασπρόπυργο. Στη συνέχεια αποφασίζουμε να κοιμηθούμε έστω και για λίγη ώρα, καθώς το βράδυ μας περιμένει κραιπάλη με Petrakis Rules, δηλαδή κοψίδια και μπύρες. Kοιμήθηκα μισή ώρα, η οποία μου φάνηκε μισή μέρα…

Μόλις έχει νυχτώσει, πάμε δικάβαλο με την μοτοσυκλέτα του Γιώργου στα Βριλήσσια όπου έχουμε δώσει ραντεβού με τον Κώστα, ο οποίος μας περιμένει (που αλλού;) σ’ ένα ψητοπωλείο.

Το όνομα του ψητοπωλείου είναι “η όμορφη Βαυαρία” με επιγραφή “όλα στα κύλινδρα μπεμβέ”. Αφού κοιτάξαμε το μενού, παραγγείλαμε τις σπεσιαλιτέ. Μπόξερ σνίτσελ για τον Πετράκη, φιλέτο κοτόπουλο με σως μουλτιμουστάρδας για τον Αφάνα και αυγά με μάτια τζι-ες για εμένα. Στη μέση βάλαμε σαλάτα με άξονα καθώς και σουβλάκια, μπριζόλες και λοιπά κοψίδια, φυσικά όλα στα κύλινδρα μπεμβέ, όπως λέει και η επιγραφή του μαγαζιού. Όλα αυτά τα συνοδεύσαμε με σερβική pivo Jelen… ερμ, με μπαβαρέζικη μπύρα Kaizer.

Από την πρώτη στιγμή o Πετράκης, άρχισε πάλι να με ζαλίζει με τα BMW. Κι εγώ όταν ακούω αυτήν την ειδεχθή λέξη μου ανάβουν τα λαμπάκια. Σκέφτηκα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας (η οποία κάθε άλλο παρά συζήτηση ήταν, αλλά κοκορομαχία) να του φέρω το τραπέζι στο κεφάλι, αλλά λυπήθηκα τα σουβλάκια και τις μπύρες.

Αυτός ο άνθρωπος έχει βαλθεί να μου ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι!

Όλα τα τραπέζια γύρω μας, μας κοιτούν από τη φασαρία που κάνουμε, με τον Πάρτσι να έχει αναλάβει ρόλο πυροσβέστη.

Έχω ορκιστεί όμως να μην γράψω τις μ@λ@κίες που μου λέει για τα BMW, γιατί θα γελάει όλος ο κόσμος μαζί του. Κι είναι αμαρτία γιατί είναι καλό παιδί ο μπαγάσας. Ο δε ανεκδιήγητος Αφάνας για να μου τη σπάσει, παίρνει ανερυθρίαστα το μέρος του – κάνε φίλους για να μάθεις τους εχθρούς σου που λέει κι ο λαός. Εγώ απλά θα τους συνέστηνα να ξαναπάνε στο δημοτικό και να μάθουν αριθμητική. Εντάξει ρε Πετράκη και Αφάνα, πως κάνετε έτσι; Δεν σας είπα δα να πάτε και σε σχολή οδηγών να μάθετε ισορροπία…

Αφού ο Πετράκης εξακολουθούσε να με προκαλεί συνεχώς με την ακατανόμαστη εταιρία με σήμα την προπέλα, με ρώτησε αν το υπόστρωμα που μου είχε παραγγείλει, έκανε καλή δουλειά. Σούπερ ήτανε Κωστή μου! Α, και πάνω που το είχα ξεχάσει. Ο Πετράκης είναι σκληροπυρηνικός ορειβάτης και κατασκηνωτής, έχοντας στήσει τη σκηνή του σε αμέτρητες ελληνικές βουνοκορφές με συνθήκες που ούτε στον Βόρειο Πόλο δεν συναντάς. Βέβαια όταν ταξιδεύει με μοτοσυκλέτα μένει αυστηρά σε βασιλικές σουίτες, καθώς δεν αρμόζει σε έναν “Έλληνα κάτοχο μοτοσυκλέτας μάρκας BMW παρακαλώ” να μένει σε σκηνή, διότι καταρρακώνει το πρεστίζ και το ίματζ της εταιρίας…

Ο Πετράκης αποτελεί την “αδυναμία” μου από το team του motoadv, όντας ο μοναδικός μπεμβεδάκιας της παρέας. Και επειδή τα αισθήματά μου για την εν λόγω εταιρία είναι τα χειρότερα, δεν τον αφήνω ούτε μια στιγμή σε ησυχία. Άλλο που δεν θέλει κι αυτός με τους επικούς καβγάδες μας να έχουν γράψει ιστορία.

Ο Κώστας θεωρείται ένας από τους καλύτερους Έλληνες φωτογράφους τοπίου. Και βγάζει κάτι φωτογραφίες ο άτιμος, άλλο πράμα σου λέω! Επίσης, αυτό που τον ξεχωρίζει από πολλούς Έλληνες μπεμπέκους, είναι ότι στα ταξιδιωτικά του, δεν θα δεις σχεδόν ποτέ την αφεντιά του στις φωτογραφίες ή ακόμα χειρότερα σε selfies! Άσχετα πως όταν ταξιδεύει με τη μπετονιέρα του, τραβάει φωτογραφίες μόνο με το iphone του! Μπεμβεδάκιας είναι, τι περίμενες να έχει, Νokia;

Στην παρέα προστίθεται άλλο ένα μπουμπούκι από την παρέα του motoadv, ο Γιάννης Κακλέας ή Κακ. Δεν είναι “κάτοχος μοτοσυκλέτας μάρκας BMW παρακαλώ” όπως ο Πετράκης αλλά ένας ταπεινός κάτοχος μιας Honda XL1000V Varadero. Το καλό με τον Κακ, είναι ότι μπορεί να μην μιλάει σε σημείο που σε κάνει να πιστεύεις πως είναι μουγγός, αλλά όποτε ανοίγει το στόμα του σε κάνει να γελάς με τις μ@λ@κίες… ερμ, με τ’ αστεία ήθελα να πω, που λέει. Άσε δε που μονίμως είναι μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη…

Στη συνέχεια αφού μας ήρθε η καμπανιά από το λογαριασμό, οδηγούμαστε σε παραπλήσια μπυραρία η οποία έχει ό,τι μπύρα ποθεί η ψυχή σου. Ο Πετράκης, επιλέγει μπύρες για τον καθένα μας, καθώς ως γνήσιος Έλληνας “κάτοχος μοτοσυκλέτας μάρκας BMW παρακαλώ” πρέπει να αναδείξει την εύρωστη οικονομική του κατάσταση, πληρώνοντας και τον λογαριασμό. Αλλά είπαμε, ο Κώστας μπορεί να έχει BMW αλλά είναι παιδί του λαού. Να, σαν τον Νίκο Ξανθόπουλο ή τον Βασιλάκη Καΐλα ένα πράμα.

Όπως καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Τα πειράγματα και οι χύμα διάλογοι φανερώνουν το κλίμα που επικρατεί στην παρέα του motoadv. Ενδεικτικό του κλίματος είναι ότι μιλάμε τόσο χύμα μεταξύ μας, αν και οι περισσότεροι γνωριστήκαμε από κοντά, μόλις τον Μάιο που μας πέρασε.

Στη μπυραρία, αν εξαιρέσεις τη φορά που με τσάντισε ο Πετράκης με τις π@π@ριές που έλεγε για τα BMW και του είπα να oδεύσει εις συνουσίαν, συζητάμε και οι τέσσερις επί παντός επιστητού σε μια όμορφη και πολιτισμένη ατμόσφαιρα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, από τις 3 ώρες που καθίσαμε, τις 2 ώρες και 59 λεπτά τσακωνόμασταν εγώ κι ο Πετράκης χαλώντας τον κόσμο. Το υπόλοιπο ένα λεπτό ανήκε στον Κακ και τον Αφάνα να ξεστομίζουν τις φράσεις “ηρεμήστε ρε παιδιά”, “ρε ‘σεις σοβαρευτείτε”, “ρε ‘σεις μιλάτε πιο σιγά” , “ρε ‘σεις έχουμε γίνει ρόμπα σ’ όλο το μαγαζί”. Πολλές φορές μάλιστα, μας συγκράτησαν καθώς ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε στα χέρια.

Μα πως φαίνεται όμως, ένας ευτυχής κάτοχος μιας μοτοσυκλέτας που δεν είναι BMW. Λάμπει από ευτυχία!

Εν αντιθέσει με κάποιους άλλους…

Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή το διαλύσαμε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για αύριο το βράδυ. Καληνυχτίζω τον Κακ και τον Πετράκη, ευχόμενος στον δεύτερο να φτάσει σώος και αβλαβής σπίτι του και να μην τον αφήσει το μηχανάκι στο δρόμο και καλεί την οδική βοήθεια μόνο για πελάτες BMW. Στον πρώτο δεν χρειάστηκε να του ευχηθώ τίποτα, μιας και ξέρω ότι το Varadero θα τον πάει σπίτι του, σίγουρα και με ασφάλεια!

Στα Βριλήσσια δεν θυμάμαι αν έχω ξαναέρθει, αλλά η πλατεία της είναι πολύ όμορφη. Σφύζει από κόσμο και ζωή, με μια όμορφη εκκλησία στο κέντρο της. Πιστεύω ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ανάλογες πλατείες άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Επιστρέφουμε στο σπίτι, όπου ο Γιώργος πριν κοιμηθεί, διαβάζει ποίηση και λογοτεχνία. Σήμερα θα διαβάσει το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”. Εγώ από την άλλη, θα μπω στο facebook να κάνω like όλες τις φωτογραφίες της σελίδας “Gorgeus Serbian women/girls (prelepe Srpkinje)”…

Προσπαθώ να κλείσω μάτι αλλά μάταια. Παίρνω τηλέφωνο τον Πετράκη να σιγουρευτώ ότι το GS τον πήγε με ασφάλεια σπίτι του, αλλά δεν το σηκώνει. Αρχίζω ν’ ανησυχώ και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τον παίρνω ξανά τηλέφωνο, αλλά πάλι δεν το σηκώνει! Άραγε ποιος ξέρει σε ποιο σημείο της Αθήνας τον άφησε πάλι…

Καληνύχτα!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Λοιπά: 59,60 €
Σύνολο: 59,60 €
Γενικό Σύνολο: 1.298 €