Ex – Yugoslavia: χτίζοντας γέφυρες και γκρεμίζοντας τείχη

Ημέρα 6^η: Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014, Podgorica – Zabljak (403,3 km)

Tara! Tara! Tara!

Στις 07:00 και κάτι σηκώνομαι από το κρεβάτι, καθώς η σημερινή ημέρα προβλέπεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και με αρκετά χιλιόμετρα. Γνωρίζοντας, ότι τα χιλιόμετρα στους δρόμους του Μαυροβουνίου βγαίνουν δύσκολα, λόγω των στενών δρόμων, στο αρχικό μου πλάνο έχω βάλει πέντε πραματάκια που θέλω να δω και θα διανυκτερεύσω όπου με βγάλει ο δρόμος. Χθες ο Βacko, μου έδωσε πάρα πολλές πληροφορίες για τη χώρα, κι εγώ μπριζώθηκα τόσο που είπα να προσθέσω κι άλλους προορισμούς. Κι επειδή τα προγράμματα είναι για ν’ αλλάζουν, αυτό θα κάνω και σήμερα.

Φτιάχνω γκρηκ κόφι φραπέ και ρουφώ μερικές τζούρες από ηλεκτρονικό τσιγάρο. Είπα να κόψω το κανονικό εδώ και πέντε μήνες, αλλά τα ζόρια που πέρασα τον τελευταίο καιρό, μ’ έκαναν να το ξαναρχίσω. Έχω μείνει από τσιγάρα και ο Βacko μου προσφέρει ένα βοσνιακό τσιγάρο Drina (το πακέτο κοστίζει 1,40 €) για να απολαύσω καλύτερα τον πρωινό καφέ.

Κατά τις 08:30 αποχαιρετώ τον Βacko. Είναι ένας από τους πιο φιλόξενους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ταξιδιώτης και ο ίδιος, αρέσκεται στο να ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του, ανά την Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Τις δε χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τις ξέρει απέξω κι ανακατωτά. Και όταν με ξαναβγάλει ο δρόμος από την Podgorica, πάλι στου Βacko θα μείνω. Αισθάνομαι πως απόκτησα έναν φίλο, με τον οποίο έχουμε πολλά κοινά…

Ήταν να κινηθώ βόρεια προς Kolasin, αλλά για αρχή θα κινηθώ νότια για περίπου 20 km και μετά θα ξαναγυρίσω πάλι πίσω προς Podgorica και Kolasin. Θα πάω προς τη λίμνη Skadarsko Jezero (jezero = λίμνη) και στο χωριό Virpazar.

Σταματώ στο πρώτο βενζινάδικο για βενζίνη και αέρα στα λάστιχα. Αμέσως αποσπώ όλα τα βλέμματα, μ’ έναν τύπο να μου πιάνει την κουβέντα. Και δεν χρειάζεται να αναφέρω ποια ήταν η αφορμή. H πινακίδα μου, αν δεν κατάλαβες…

Ο δε υπάλληλος του βενζινάδικου, με πλησιάζει σχεδόν γκαρίζοντας, με διάφορα “Γκρέτσκα”. Μου πιάνει την κουβέντα για ποδόσφαιρο, αλλά προσπαθώ να την αποφύγω μιας και έχω σταματήσει να βλέπω εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτός όμως εκεί, επιμένει! Μου λέει για τον Ολυμπιακό Πειραιώς και τον ΠΑΟΚ, οι οργανωμένοι φίλαθλοι των οποίων έχουν συνάψει αδελφικές σχέσεις με τον Ερυθρό Αστέρα και την Παρτιζάν Βελιγραδίου αντίστοιχα. Όταν του λέω ότι είμαι Παναθηναϊκός, δεν δείχνει να δυσφορεί. Πιστεύω πως χάρηκε μόνο που συνάντησε έναν “Γκρέτσκι”…

Η διαδρομή είναι παντελώς αδιάφορη, μέχρι να εμφανιστεί η γέφυρα της λίμνης Skadarsko. Το τοπίο είναι ιδιαίτερης ομορφιάς και αποφασίσω να κάνω τη στάση μου στην επιστροφή.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, φτάνω στο Virpazar, ένα μικρό γραφικότατο χωριουδάκι. Έχει πάρα πολλά πράγματα να δεις, περπατώντας σε πολλά και διάφορα αξιοθέατα που υπάρχουν τόσο εντός, όσο και εκτός του. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να του αφιερώσω τον χρόνο που θα του άξιζε. Όμως το ερωτεύτηκα, ανανεώνοντας το ραντεβού μου μαζί του.

Πλέον παίρνω τον δρόμο της επιστροφής, κάνοντας στάση στη λίμνη Skadarsko. Περνάω τις γραμμές του τρένου που βρίσκονται στη γέφυρα, προκειμένου να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.

Χθες το βράδυ ο Βastian κρατούσε έναν ταξιδιωτικό οδηγό, στο εξώφυλλο του οποίου υπήρχε αυτή η λίμνη. Ήταν η αφορμή για να έρθω εδώ, καθώς και οι φωτογραφίες που μου έδειξε στο κινητό του.

Μετά από λίγα λεπτά, βρίσκομαι ξανά στην Podgorica, όπου η μ@λ@κία το GPS, μου κάνει πάλι νούμερα με το να μην έχει σήμα. Αφού του έκανα μερικά “άμπρα κατάμπρα” συνοδεία των απαραίτητων καντηλιών, το πρόβλημα αποκαταστάθηκε.

Θα οδηγήσω στο δρόμο 2 Ε65 Ε80 προς Kolasin, ο οποίος περνάει μέσα από το φαράγγι του ποταμού Moraca. Ο Οικονομάκης βέβαια, μου είπε να μην πάω από εκεί αλλά από τον άλλο δρόμο γιατί είναι λέει, πιο γραφικά. Aλλά μπορείς να τον εμπιστευθείς αυτόν τον άνθρωπο; Είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος που μου πρότεινε, θα ήταν κακοτράχαλος χωματόδρομος με φυτευτή πέτρα και θα περιελάμβανε διασχίσεις ποταμών, παρουσία άγριων ζώων της ζούγκλας. Προφανώς, μου τα κάνει επίτηδες αυτά, προκειμένου να μ’ εκδικηθεί επειδή σε μια βόλτα στην Κρήτη, του γκρίνιαξα όλη κι όλη μια φορά κι αυτή για να ρίξω μια μπιστολιά (aka πιπί), αφού μας είχε χωρίς στάση για 300 km! Tι κακός και εκδικητικός αυτός ο άνθρωπος! Οπότε η πρόταση του Οικονομάκη, τρώει άκυρο χωρίς δεύτερη σκέψη…

Από τα πρώτα χιλιόμετρα κιόλας, το τοπίο είναι συναρπαστικό. Αμέτρητες στροφές και αμέτρητα τούνελ μικρού μήκους. Κινούμαι στο Moraca Klisura ( klisura = φαράγγι).

Αλλά αυτό που μ’ εντυπωσιάζει περισσότερο, είναι τα πράσινα νερά του ποταμού Moraca.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κυριακόπουλου, περίπου 15 km πριν το Manastir Moraca, υπάρχει μια ξύλινη κρεμαστή γέφυρα, την οποία δεν βλέπω πουθενά. Φτάνοντας στο μοναστήρι, παρκάρω το μοτοσακό και με πλησιάζει μια πενταμελής οικογένεια, όπου τα παιδιά θέλουν να φωτογραφηθούν με την αγαπημένη μου. Ένα συγκινητικό στιγμιότυπο που όσο και να το αναλύσω, ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί μου κάνει την καρδιά κομμάτια κάθε φορά…

Σ’ αυτό εδώ το σημείο, θα παραχωρήσω για άλλη μια φορά τον λόγο στον Μανώλη Κυριακόπουλο, ο οποίος έχει να μας πει μερικά ενδιαφέροντα πράγματα για το Manastir Moraca:

Η κεντρική είσοδός του διέθετε μεταξύ άλλων την τοιχογραφία του Αγίου Δημητρίου και την Κρίση που ήταν φιλοτεχνημένα από έναν Έλληνα ιερέα που ζούσε στο Άγιο Όρος, γεγονός που επιβεβαίωναν οι ελληνικές λέξεις της τοιχογραφίας. Το εσωτερικό του ναού ήταν γεμάτο τοιχογραφίες παντού! Ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό του τοίχου δεν ήταν ελεύθερο!!! Διέθετε αναπαραστάσεις από την ζωή του προφήτη Ηλία, του Ιωάννη του Βαπτιστή, Αγίων και άλλα διάφορα που εγώ δεν είμαι και ο πλέον ειδικός για να αναγνωρίσω. Επίσης σε κάποιο σημείο της φιλοξενεί -μέσα σε μια ειδική θήκη- το χέρι του Αγίου Χαραλάμπους!!!

Λίγο παρακάτω βρισκόταν ο πιο λιτός ναός του Αγίου Νικολάου, πιο μικρός και με λιγότερες αγιογραφίες. Δίπλα ακριβώς ήταν κάποιοι τάφοι ιερέων του μοναστηριού και περιμετρικά στα τείχη ήταν οι χώροι του μοναστηριού (πχ. δωμάτια, κουζίνα, κτλ). Έξω από τα τείχη υπήρχε μια μικρή καντίνα και ένα ορμητικό ρυάκι που κατέληγε σε μια μικρή υδροηλεκτρική μονάδα, που -προφανώς- τροφοδοτούσε το μοναστήρι με ρεύμα.

Πλάκα κάνεις, Μανώλη! Εμένα δεν πήρε τίποτα το μάτι μου απ’ όλα αυτά που λες! Δυο-τρεις φωτογραφίες τράβηξα και μπήκα μέσα στο μοναστήρι ν’ ανάψω ένα κερί και να φιλήσω καμιά εικόνα μαζί με τους άλλους πιστούς, αλλά εις μάτην. Με το που μπήκα, βγήκα αμέσως γιατί δεν την πάλευα!

Εν πάση περιπτώσει, Μανώλη σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά, αλλά εγώ δεν έχω δει καμιά ξύλινη κρεμαστή γέφυρα και αρχίζω να σε μισώ! Όχι, δεν σου ρίχνω κατάρες, γιατί ξέρω ότι εκεί στον Καύκασο που βρίσκεσαι τώρα, περνάς δύσκολες ώρες με τον δικτάτορα Οικονομάκη να σας έχει κάνει τη ζωή κόλαση, ενώ βρίσκεστε στον παράδεισο! Γι’ αυτό λοιπόν, θα ξαναγυρίσω πίσω καμιά 20αριά km, στην απέλπιδα προσπάθειά μου, να δω αυτή τη γέφυρα.

Πάλι δεν βλέπω καμιά γέφυρα! Να δεις που είναι δίπλα μου και δεν τη βλέπω. Αν ήτανε εδώ κάποιος σαν τον Σάκκο ας πούμε, σίγουρα θα την έβρισκε. Αλλά εδώ βρίσκεται ο Μερκούρης και είναι κομματάκι δύσκολο έως απίθανο να τη βρει. Mην αναλύουμε το γιατί…

Απογοητευμένος που δεν βρήκα τη γέφυρα, συνεχίζω τον δρόμο μου. Μάλλον την έβγαλαν, ποιος ξέρει;

Σε καλό όμως μου βγήκε αυτό το πηγαινέλα, καθώς αυτή τη διαδρομή δεν την χορταίνεις μόνο μια φορά. Πρέπει να τονίσω εδώ, πως τα πάντα στο Μαυροβούνιο είναι επιβλητικά! Τα βουνά, οι οροσειρές, τα φαράγγια και άλλα πολλά.

Ο δρόμος προς Kolasin, εξακολουθεί να είναι γραφικός.

Φτάνοντας εκεί, παρατηρώ ότι είναι ένα όμορφο και γραφικό χωριό, με ωραία ξύλινα σπιτάκια που σε δελεάζουν να μείνεις εκεί. Δεν κάνω στάση, γιατί πλέον την έχω καταβρεί στη σέλα της καλής μου, κινούμενος πλέον στον γραφικό επαρχιακό δρόμο 9, προς Berane.

Από τα πρώτα χιλιόμετρα, μου δίνεται η αίσθηση πως απομακρύνομαι από τον πολιτισμό (αν μπορώ να το πω αυτό στο Μαυροβούνιο), γεμίζοντας εικόνες από τη ζωή των ανθρώπων στην ύπαιθρο.

Οδηγώ σχεδόν ολομόναχος, περιστοιχισμένος από το πράσινο χρώμα των πανύψηλων δέντρων.

Αν κοιτάξεις προς τα πάνω, αισθάνεσαι σαν να σ’ έχει πιάσει ζαλάδα και χάνεις τον κόσμο!

Η διαδρομή είναι πανέμορφη, ο δρόμος ιδιαίτερα στενός και γεμάτος λακκούβες. Οι αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας βαράνε υπερωρίες και τα τραντάγματα ταλαιπωρούν τη βουβωνική μου χώρα. Η δε προσοχή μου, βρίσκεται στα ύψη, ένεκα των εκπλήξεων που καραδοκούν σε κάθε μέτρο του δρόμου.

Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις, όσο όμορφη και να είναι η διαδρομή, είναι ότι περιμένω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ανώδυνα. Μοιραία οι στάσεις θαυμασμού του τοπίου, είναι ελάχιστες και αυτές κάπου τυχαία στον δρόμο.

Στη διασταύρωση της Andrijevica, ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο δυσκολεύει μια νταλίκα να στρίψει. Ο οδηγός της νταλίκας κόρναρε επί αρκετή ώρα στο χωριό προκειμένου να ειδοποιηθεί ο οδηγός του αυτοκινήτου, ο οποίος δεν εμφανίστηκε ποτέ. Με χειρουργικές κινήσεις, οι οποίες κράτησαν περίπου 10 λεπτά, καταφέρνει να πάρει τη στροφή και να δώσει τέλος στην αναμονή των οδηγών που σχημάτισαν μια μικρή ουρά στον δρόμο.

Φτάνοντας στο Berane, αποφάσισα εκείνη τη στιγμή να ακολουθήσω κάποιες τουριστικές πινακίδες, οι οποίες οδηγούν σε διάφορα αξιοθέατα. Μετά είδα ότι μοιραία θα χάσω χρόνο κι έτσι είπα να εγκαταλείψω τη σκέψη μου, συνεχίζοντας την πορεία που έχω χαράξει.

H όμορφη θέα του Berane, ως φαίνεται από τον δρόμο, θα μου χαρίσει μερικές όμορφες στιγμές ξεκούρασης και ξεμουδιάσματος. Ένα ποταμός, μια εκκλησία, ένας λόφος μ’ έναν σταυρό, ένα τούνελ. Αρχίζει να ψιχαλίζει…

Πλέον κινούμαι στον 2 Ε65 Ε80, με κατεύθυνση το Mojkovac, κατά μήκος του ποταμού Lim. Γραφική διαδρομή με το πράσινο χρώμα να κυριαρχεί, αλλά και τα μικρά χωριά με τα περιποιημένα σπίτια, να προσδίδουν θετική αύρα στον ταξιδιώτη. Κρατώ σταθερό ρυθμό, απολαμβάνοντας τη διαδρομή, χωρίς στάσεις. Οι φωτογραφίσεις μου, περιορίζονται μόνο on board, με την compact να βγαίνει αρκετές φορές από την τσέπη…

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Βacko, φτάνοντας στο Mojkovac, ακολουθώ τις πινακίδες για το Biogradska Gora Nacionalni Park. Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στο εθνικό πάρκο, όπου πληρώνω είσοδο (κάτι σαν διόδια) 3 €. Μα καλά, σε κάθε πάρκο θα μου ζητάνε και χρήματα; Δε βαριέσαι, χαλάλι τους όμως, μιας και τα εθνικά πάρκα σε αποζημιώνουν με την αναμενόμενη φυσική ομορφιά τους.

Οδηγώντας στο Biogradska Gora, σε μια ανηφορική διαδρομή περιστοιχισμένη από πανύψηλα δέντρα, φτάνω στη λίμνη. Εκεί υπάρχει αρκετός κόσμος και αρκετές εγκαταστάσεις με εστιατόριο, ξενοδοχείο, camping και άλλα.

Το τοπίο είναι ειδυλλιακό και θα με κρατήσει για αρκετά λεπτά της ώρας, να το απολαμβάνω…

Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής και αποφασίζω να φουλάρω ρεζερβουάρ σε βενζινάδικο της EKO. Πηγαίνω στο ταμείο να πληρώσω και μια παρέα τριών Μαυροβούνιων, με καλεί να πιω μια μπύρα μαζί τους. Αρνούμαι ευγενικά, μιας και οδηγώ μοτοσυκλέτα. Αυτός που με κάλεσε, είναι ο υπεύθυνος του βενζινάδικου ο οποίος είναι εκτός βάρδιας και είναι ντίρλα στο μεθύσι! Όλοι τους ξέρουν ελάχιστα έως καθόλου αγγλικά, αλλά μπορούμε να συνεννοηθούμε με διάφορα σερβοαγγλικά και με τη συνδρομή της διεθνούς γλώσσας της νοηματικής.

Ο ντίρλας, επιμένει να με κεράσει μπύρα, αλλά αρνούμαι. Μου φέρνει μια και μου λέει πως δεν έχει αλκοόλ. Πίνω μια γουλιά για να μην τους προσβάλλω, αλλά και να τους πως ένα “ziveli” (εις υγεία). Όταν τους το είπα στη γλώσσα τους, τρελάθηκαν από τη χαρά τους.

Σε κάποια φάση, ο ντίρλας με ρωτάει στ’ αγγλικά:

– Εnglish?

Για να του απαντήσω στα σερβικά:

– Grcka!

Kαι μετά έγινε χαμός, κάηκε το πελεκούδι που λέμε! Kαι τι κάνει ο τύπος; Με αγκαλιάζει και με φιλάει στο μάγουλο!!! Ε, όχι δεν το πιστεύω! Θα μου πεις, ντίρλα είναι ο τύπος, τι περίμενες να κάνει;

Aμέσως μου λέει πόσο αγαπάει την Ελλάδα και διάφορα μέρη και νησιά της, τα οποία έχει επισκεφθεί. Είναι Μαυροβούνιοι, αλλά αισθάνονται Σέρβοι, μιας και πριν λίγα χρόνια αποτελούσαν την ίδια χώρα. Ανταποδίδω, λέγοντας:

– Volim Srbija! Volim Crna Gora!

Για να εισπράξω απ’ όλους την απάντηση:

– Volim Grcka!

Ο ένας από τους τρεις, αρκετά σωματώδης που φέρνει σε Σέρβο παραστρατιωτικό που πολεμούσε ουτσεκάδες στο Κόσοβο, με ρωτάει:

– Orthodok?

Μου τη σπάει αυτή η ερώτηση που μου κάνουν οι Σέρβοι και οι Μαυροβούνιοι. Δηλαδή αν του απαντούσα ότι είμαι καθολικός ή μουσουλμάνος, θα με συμπαθούσε λιγότερο; Δεν μπορώ να καταλάβω ρε παιδί μου, αυτή τη νοοτροπία της μάζας. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, τι σε νοιάζει ρε αθρώπα σε τι θεό πιστεύω και αν πιστεύω;

Από αντίδραση και μόνο, θέλοντας να του τη σπάσω, του απαντώ με νόημα:

– Νothing…

Αμέσως με κοίταξε περιφρονητικά και γυρνώντας το κεφάλι του για να μην καταλάβω τι λέει, ψελλίζει στους άλλους δυο:

– Komunisticka!

Έλα όμως που κατάλαβα! Φορτώνω ακόμα πιο πολύ, για να του απαντήσω με κατηγορηματικό τρόπο, κουνώντας δεξιά – αριστερά το κεφάλι χωρίς να χάσω το χιούμορ μου:

– Νο, Ι am not a communist!

Aμέσως οι άλλοι δυο, έβαλαν τα γέλια και τον πείραζαν, επειδή κατάλαβα τι είπε. Πλέον τσουγκρίζουμε τις μπύρες μας, με το “ziveli” αλλά και το “γεια μας” να βγαίνουν από τα στόματα όλων μας.

Φεύγοντας από το βενζινάδικο, μπαίνω μέσα στο Mojkovac και σταματώ σ’ έναν φούρνο να τσιμπήσω μια pljeskavica, προκειμένου να πάρω δυνάμεις. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα πού θα διανυκτερεύσω και δεν με απασχολεί κιόλας. Κοιτώ τον χάρτη και τα πράσινα, κίτρινα και μπλε χρώματα σ’ εκείνο το σημείο, θα σχηματίσουν ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Πλέον κινούμαι στο φαράγγι του ποταμού Tara ή Tara Klisura, όπως αναφέρεται στον χάρτη. Ο ουρανός στο βάθος κλείνει.

Η ψιχάλα γίνεται βροχή που όσο περνάνε τα χιλιόμετρα δυναμώνει. Η φύση οργιάζει, η διαδρομή είναι καταπληκτική και άλλα πολλά τα οποία δεν θέλουν και πολλά-πολλά για να με φέρουν σε κατάσταση οδηγικής νιρβάνας. Η βροχή όμως μου τα χαλάει, καθώς δεν μπορώ να χαρώ τη διαδρομή όπως θέλω. Έχω ξενερώσει, έχω απογοητευθεί…

Νευριάζω τόσο που καταριέμαι την τύχη μου, την καταδίκη μου, την ιερόδουλή μου, την άτιμη ζωή μου, την τρέλα μου, την γκαντεμιά μου και ένα σωρό άλλα. Είμαι τόσο τσαντισμένος που παρόλη τη βροχή, δεν βάζω αδιάβροχα! Το υποσυνείδητό μου, μου λέει πως πρέπει να την σπάσω στον καιρό. Ρίξε όσο θες ρε πού$τη, δεν σε φοβάμαι! Όσο και να με ταπεινώσεις, όσο κι αν μου χαλάσεις τη διάθεση, εγώ ξέρεις που σ’ έχω γραμμένο…

Από πείσμα, από ξεροκεφαλιά ίσως, δεν βάζω αδιάβροχα. Θέλω να την σπάσω στον καιρό. Δεν γίνεται ρε δικέ μου, να έχω φάει βρόχα του κερατά στις Άλπεις, στα Καρπάθια, στον Αρκτικό Κύκλο κι εδώ στη γειτονιά μου, τα Βαλκάνια, να κάνω την κότα! Ναι, καλά τα λες, αλλά εδώ είναι Τσέρνα Γκόρα. Και το Μαύρο Βουνό δικέ μου, δεν αστειεύεται…

Φτάνω στη γέφυρα Durdevica, του ποταμού Tara. Ψιχαλίζει, αλλά είμαι βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο. Περιορίζομαι μόνο σε μερικές πρόχειρες φωτογραφίες. Η γέφυρα είναι τεράστια και εντυπωσιακή. Απ’ όποια μεριά κι αν την κοιτάξεις, μοιάζει να έχει διαφορετικό σχήμα. Άραγε είναι ευθεία ή καμπυλωτή;

H γέφυρα βρίσκεται 172 m πάνω από τον ποταμό Tara, έχει μήκος 365 m και αποτελείται από πέντε καμάρες, όπου το μέγιστο ύψος τους είναι 116 m. Kατασκευάστηκε την περίοδο 1937-1940 και όταν ολοκληρώθηκε, ήταν η μεγαλύτερη του είδους της στην Ευρώπη.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. μετά τη γερμανική εισβολή στην Γιουγκοσλαβία το 1941, η γέφυρα πέρασε σε ιταλική κατοχή το 1942. Το ορεινό ανάγλυφο του εδάφους διευκόλυνε τον ανταρτοπόλεμο και οι Παρτιζάνοι του Τίτο, ανατίναξαν τη γέφυρα με τη βοήθεια του μηχανικού Lazar Jaukovic, o οποίος συνελήφθηκε από τους Ιταλούς και εκτελέστηκε. Η γέφυρα αναφέρεται τόσο σε πολεμικές ταινίες όσο και μυθιστορήματα, τα οποία αναφέρονται στην περίοδο του Β’ Π.Π.

Όσον αφορά το φαράγγι του ποταμού Tara, τα 1.333 m βάθος του, το καθιστούν το πιο βαθύ στην Ευρώπη και το δεύτερο στον κόσμο, μετά από αυτό του Colorado. Ο δε ποταμός Tara, έχει μήκος 146,4 km.

Σκέφτομαι να μείνω εκεί, αλλά δεν θέλω. Θα προχωρήσω καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα προς Zabljak…

Η βροχή αρχίζει να δυναμώνει. Αφήνω τα πείσματά μου απέναντι στον καιρό και βάζω τα αδιάβροχα. Αλλά έτσι όπως έχω γίνει, είτε τα φορώ είτε όχι, είναι ένα και το αυτό.

Στην Zabljak έχω σημειώσει ένα camping. Αλλά που να στήνω σκηνή τώρα με τη βροχή, έτσι όπως έχω γίνει, σαν Innova και Crypton μαζί! Στον ξενώνα, όλα τα κρεβάτια είναι πιασμένα κι έτσι οδηγούμαι μετά από περίπου 6 km, στο camping.

Το camping περιστοιχίζεται από βουνά και οροσειρές. Το όλο σκηνικό μου ανεβάζει την πεσμένη ψυχολογία μου, η οποία καταρρακώθηκε στο τέλος της ημέρας. Στήνω υπό βροχή τη σκηνή (η συνήθεια που μου έγινε λατρεία)…

“Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου, εμείς θα ταξιδέψουμε κι ας είμαστε φτωχοί”, κατά παράφρασιν του λαϊκού άσματος…

Στη συνέχεια, καβαλώ τη μοτοσυκλέτα και πηγαίνω σ’ ένα μεγάλο super market, προκειμένου να αγοράσω προμήθειες, τόσο για σήμερα, όσο και για αύριο. Ψωμί, σαλάμι, τυρί, πατατάκια, σοκολάτα κι ένα μικρό μπουκάλι κόκκινο κρασί. Ένας ντόπιος θα μου φάει με πού$τικο τρόπο, τη θέση στην ουρά. Τελικά, δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα αυτά…

Έχει βραδιάσει για τα καλά και επιστρέφω στο camping. Αφού έφτιαξα μερικά σάντουιτς, αποφασίζω να πάω για ντους. Κι εκεί μου λένε πως δεν έχει νερό. Την ακούω στερεοφωνικά, βρίζοντας θεούς και δαίμονες. Γιατί η παραξενιά μου είναι, πως πριν κοιμηθώ πρέπει οπωσδήποτε να κάνω μπάνιο. Αν δεν κάνω, δεν αισθάνομαι καλά και δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα.

H Ζabljak, είναι μια μικρή πόλη, η οποία λόγω του χιονοδρομικού κέντρου, συγκεντρώνει αρκετό κόσμο. Έχει πολλά ξενοδοχεία, η ύπαρξη των οποίων δημιουργεί πολλές φορές προβλήματα είτε με το ρεύμα, είτε με το νερό. Και αρκετά συχνά λόγω των πολλών ξενοδοχειακών μονάδων, γίνονται διακοπές τόσο στην ηλεκτροδότηση, όσο και στην υδροδότηση.

Βρίσκω ένα μεγάλο τραπέζι, όπου γράφω το ημερολόγιό μου, πίνοντας το κρασί που είχα αγοράσει. Εκεί γνωρίζω ένα ζευγάρι Πολωνών που ταξιδεύουν στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητό τους, κάνοντας παράλληλα ορειβασία. Εκεί βρίσκεται επίσης, άλλος ένας Πολωνός, με τους οποίους τα λέμε για αρκετή ώρα, έχοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Περασμένα μεσάνυχτα, πηγαίνω στη σκηνή. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του προσωπικού της κατασκήνωσης, αύριο το πρωί θα έχει νερό. Είμαι όλος νεύρα και ξενερωμένος από την ημέρα που πέρασε. Δεν χάρηκα όσο θα ήθελα τη διαδρομή και ιδίως το τελευταίο σκέλος της. Όμως, ξέρω ότι αύριο ξημερώνει μια καινούρια ημέρα και αυτό από μόνο του με γεμίζει αισιοδοξία.

Laku noc!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 33,60 €
Διαμονή: Camping Ivan Do (4,60 €)
Eισιτήρια: Ν.P.Biogradska Gora (3 €)
Super Market: 8,60 €
Λοιπά: 6,50 €
Σύνολο: 53,30 €
Γενικό Σύνολο: 350,30 €