Κείμενο – φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Νιώθω μια απέραντη ευτυχία, κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους να προσπαθούν να χτίσουν γέφυρες μεταξύ τους και να γκρεμίζουν τα όποια τείχη τους χωρίζουν. Και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα, καταφέρνει να χτίσει αυτές τις γέφυρες και να γκρεμίσει αυτά τα τείχη. To γιατί, μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά πολύ εύκολο να το αντιληφθώ, κάθε φορά που αφήνω δυο ρόδες να κυλούν τα όνειρά μου.
Ίσως, αν προσπαθήσουμε να χτίσουμε γέφυρες και να γκρεμίσουμε τα τείχη, κάποια στιγμή να καταλάβουμε το αυτονόητο. Πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί. Υπάρχουν μόνο, καλοί και κακοί άνθρωποι. Όπως στη μοτοσυκλέτα, τη διαφορά την κάνει ο αναβάτης, έτσι και τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό, την κάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, αισθάνομαι πως δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πατρίδα, θρησκεία, ταυτότητα ή κάτι τέτοιο που να προσδιορίζει την ύπαρξή μου και να με διακρίνει από τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτού του πλανήτη.
Πιστεύω πως η πατρίδα του ταξιδιώτη είναι ο κόσμος όλος και όχι ένα κομμάτι γης που περικλείεται από αυτές τις χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, τα σύνορα. Κι αυτή η ρημάδα η κατασκευή που λέγεται μοτοσυκλέτα, δεν χαμπαριάζει από δαύτα. Μια ζωή θα τα περνάει και μια ζωή θα τα παραβιάζει, βρίσκοντας πάντα τον δρόμο προς την “ελευθερία”…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα μου πεις. Σίγουρα, όχι για να γράψω έκθεση ιδεών ή δοκίμιο ελεύθερου στοχασμού – τρομάρα μου! Αλλά είναι κάποια πράγματα που μόνο οι “ταξιδιώτες” μπορούν να καταλάβουν. Oι “άλλοι” όχι…
(Παρένθεσις: τα εισαγωγικά ας τα ερμηνεύσεις, όπως εσύ νομίζεις. Ελπίζω να καταλαβαινόμαστε…)
Μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία
Αν υπάρχει μια γεωγραφική περιοχή που με γοητεύει όσο καμιά άλλη, αυτή είναι η χερσόνησος του Αίμου ή αλλιώς τα Βαλκάνια. Πέραν από την πανθομολογούμενη φυσική ομορφιά τους, τα Βαλκάνια αποτελούν ένα ψηφιδωτό λαών, πολιτισμών, θρησκειών που συνυπάρχουν επί αιώνες, άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε επεισοδιακά. Εκεί βρίσκεται το μέρος, όπου συναντιούνται δυο διαφορετικοί κόσμοι, η Δύση με την Ανατολή.
Και αν υπάρχει ένα τμήμα των Βαλκανίων το οποίο μου προκαλεί μια ακατανίκητη έλξη, αυτό είναι το τμήμα των χωρών που αποτελούσαν κάποτε την πρώην Γιουγκοσλαβία. Χώρες οικείες αλλά και μυστηριώδεις, έχουν αυτό το κάτι που μου προκαλεί την περιέργεια να εντρυφήσω σε αυτές.
Κάποτε αυτό το ετερόκλητο πλήθος λαών, αποτελούσαν μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία. Μια χώρα που αμφιταλαντευόταν από ένα σημείο και μετά, ανάμεσα σε δυο κόσμους. Μια χώρα ισχυρή και καταξιωμένη στο διεθνές στερέωμα. Μετά ήρθε ο πόλεμος και διαμελίστηκε με βάση τα εθνικά και θρησκευτικά κριτήρια.
Λαοί που μέχρι πριν λίγα χρόνια βρίσκονταν στη δίνη του πολέμου και πλέον συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Άραγε, οι πληγές του πολέμου, έχουν καταφέρει να επουλωθούν; Ή το μίσος παραμένει ακόμα άσβεστο; Δυστυχώς, η βαλκανική χερσόνησος, εδώ και πολλούς αιώνες, αποτελεί μια πυριτιδαποθήκη που απλά περιμένει μια σπίθα για να εκραγεί.
To σίγουρο είναι πως σε αυτές τις χώρες, ο ανήσυχος ταξιδιώτης θα πάρει αρκετά μαθήματα ζωής. Άλλωστε, το ταξίδι δεν είναι μόνο να οδηγείς σε δρόμους με υπέροχα τοπία και να βλέπεις αξιοθέατα. Είναι και κάτι πιο εσωτερικό, κάτι βαθύτερο. Είναι αυτό που θα καλλιεργήσει το “είναι” μας, αυτό που θα μας διδάξει και εν κατακλείδι θα μας βελτιώσει ως ανθρώπους.
Αυτά λοιπόν τα μαθήματα ζωής, θέλω να πάρω σε αυτό το ταξίδι. Και γι’ αυτό λοιπόν, θα οδοιπορήσω σε αυτές τις χώρες. Και στις εφτά που κάποτε αποτελούσαν μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία…
Diarios de Motocicleta
Κάθε φορά που προσπαθώ να γράψω ένα ταξιδιωτικό, θεωρώ ότι αποτυγχάνω. Αποτυγχάνω, γιατί ξεφεύγω γράφοντας το προσωπικό μου ημερολόγιο, με πράγματα που ενδεχομένως να μη σ’ ενδιαφέρουν. Και κάθε φορά το ίδιο πράγμα συμβαίνει. Σαν να μου λέει η ψυχή μου να την καταθέσω. Δεν ξέρω όμως αν αξίζει τον κόπο να τη μοιραστώ. Σε αυτό το ταξιδιωτικό, ήρθα σε μεγάλη κόντρα μαζί της. Ήθελα αυτά που έγραψα στο χαρτί, να μείνουν μεταξύ μας. Αυτή όμως επέμενε και τελικά κέρδισε.
Είναι το προσωπικό μου ημερολόγιο και περιέχει την “περιπέτεια” όπως την έζησα, από τις απλές καθημερινές στιγμές μέχρι τις σκόρπιες σκέψεις που έκανα κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Και οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, μου έδωσαν πολλές αφορμές για τέτοιου είδους σκέψεις…
Είναι αυτονόητο πως ο κάθε ταξιδιώτης, αντιλαμβάνεται και ζει το ταξίδι μέσα από το δικό του οπτικό πρίσμα. Όσο και να ήθελα να δω μόνο τουριστικά (ή ταξιδιωτικά αν θες) αυτές τις χώρες, τελικά δεν τα κατάφερα. Μου ήταν αδύνατο. Πολλές φορές αισθάνθηκα έναν κόμπο στο στομάχι, όταν έβλεπα τα σημάδια του πολέμου. Και άλλες φορές πάλι, αισθανόμουν μια τεράστια θλίψη και απογοήτευση, βλέποντας τον εθνικό και θρησκευτικό φανατισμό, ενίοτε να σιγοβράζει και ενίοτε να καλλιεργείται. Παρατηρώντας αλλά και συζητώντας με ντόπιους, έμαθα από πρώτο χέρι κάποια πράγματα ή ιδιαιτερότητες αυτών των χωρών που μόνος, θα μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο έως απίθανο να αντιληφθώ.
H πρώτη φορά που κύλησα τις ρόδες μου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων ήταν το 2012. Ταξίδεψα με τη λογική του να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα μου, να δω κάποια πραγματάκια και να περάσω καλά, όπως και το 2011 στις Άλπεις. Ταξιδεύοντας όμως σε αυτήν την “ευαίσθητη” περιοχή, πολιορκήθηκα από πολλούς προβληματισμούς και ερωτήματα. Είδα τα πράγματα αλλιώς και αναθεώρησα κάποια πράγματα μέσα μου. Γνώριζα πως η “μοτοσυκλέτα” σημαίνει “ελευθερία” σε πολλά πράγματα. Επιστρέφοντας, συνειδητοποίησα πως ένα από αυτά τα πράγματα, είναι και η ελευθερία σκέψης…
Πλέον σκεφτόμουν διαφορετικά. Προσπάθησα πέραν των όσων είδα και αποκόμισα, να αναζητήσω την “αλήθεια” μέσω της γνώσης και της ιστορίας. Άλλωστε, η αναζήτηση της αλήθειας, αποτελεί από μόνη της ένα συναρπαστικό ταξίδι…
Όπως γράφει ο Γεώργιος – Στυλιανός Ν. Πρεβελάκης στο βιβλίο του “Τα Βαλκάνια Πολιτισμοί και Γεωπολιτική”:
“Δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τον βαλκανικό κόσμο δίχως να γνωρίζουμε την ιστορία του.”
La katastasion tres apelpistic
Επιστρέφοντας από το οδοιπορικό του 2013, πίστευα πως την επόμενη χρονιά δεν θα κατάφερνα να ταξιδέψω, καθώς μου έτυχαν πολλά και διάφορα. Το καλό είναι πως παρόλη την απογοήτευση, η φλόγα μου για ταξίδι δεν έσβησε. Έβαλα προορισμό την Ιρλανδία και τα Highlands της Σκωτίας και άρχισα χωρίς άγχος, τις ασκήσεις επί χάρτου. Περίμενα κάτι χρήματα που μου χρωστούσαν, τα οποία δεν πήρα ποτέ (κι ένας θεός ξέρει πότε θα τα πάρω) και από εκεί που ήμουν έτοιμος 14 Αυγούστου 2014 να την κάνω, λίγες ημέρες πριν, αλλάζω ρότα.
Σπάζομαι, εκνευρίζομαι, μου φταίνε όλοι και όλα! Όμως, δεν το βάζω κάτω και θέτω σ’ εφαρμογή το εναλλακτικό μου πλάνο, το οποίο ήταν ένα ταξίδι χαμηλού προϋπολογισμού στα Βαλκάνια. Όμως δεν απογοητεύομαι, μιας και έχω συνειδητοποιήσει πως… όπου και να ταξιδέψεις με μοτοσυκλέτα, ωραία είναι!
Επίσης, έχω συνειδητοποιήσει πως ένας μακρινός προορισμός όπως η Σκωτία για παράδειγμα, δεν θα μου δώσει βάρος κάτω από το παντελόνι, ούτε θα μου προσθέσει παράσημα που θα τα ζήλευε κι ο ταξίαρχος Θεοχάρης. Απλά θα μου βαράνε κάποιοι παλαμάκια και τίποτα παραπάνω. Να μου λείπει…
Zivela Yugoslavija
Τα Βαλκάνια το 2012, δεν τα χόρτασα και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου, πως κάποια στιγμή θα επιστρέψω να τους αφιερώσω το χρόνο που τους αξίζει. Να λοιπόν που ήρθε ξανά η ώρα…
Από την αρχή, έχω συνειδητοποιήσει πως αυτό το ταξίδι θα είναι τελείως διαφορετικό και ιδιαίτερο, σε σχέση με τα προηγούμενα ταξίδια μου. “Περιορίζω” συνειδητά το πεδίο δράσης μου, μόνο στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να έχω την επιθυμία να προχωρήσω παραπέρα, πιο μακριά.
Το όμορφο και το διαφορετικό
Ζω σε μια χώρα που πολλοί μη υγιώς σκεπτόμενοι κάτοικοί της, πιστεύουν πως δεν υπάρχει ζωή πέραν από τον πλανήτη Ελλάδα. Μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε, με μια εθνικιστικού τύπου ψευδαίσθηση, ότι ζούμε στο καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη και ότι οι Έλληνες, αποτελούμε τους εκλεκτούς της οικουμένης κι άλλες τέτοιες σαχλαμάρες, ανάξιες σχολιασμού.
Αχ, πόσο λίγα πράγματα ξέρουμε για τους γείτονές μας, όταν νομίζουμε πως τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εμάς…
Σ’ αυτό το ταξίδι δεν θα αναζητήσω μόνο το όμορφο. Το τι είναι όμορφο είναι ένα καθαρά υποκειμενικό θέμα. Θέλω να επιζητήσω το διαφορετικό. Αυτό που δεν το βλέπω και δεν το ζω σε καθημερινή βάση, όπως για παράδειγμα να ακούω μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, να γνωρίσω ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες και άλλα πολλά που δεν έχουν τελειωμό. Ο κόσμος των Νότιων Σλάβων ή Γιουγκοσλάβων, με καλεί να τον εξερευνήσω ξανά. Αυτή τη φορά με μια πιο ενδελεχή ματιά…
Eυχή και κατάρα μαζί
Ορίζω ημερομηνία αναχώρησης την 20η Αυγούστου του σωτήριου έτους 2014 και ημερομηνία άφιξης την 8η Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους.
Χρόνο έχω άφθονο, μιας και οι δουλειές δεν πάνε καλά τον τελευταίο καιρό. Μπόλικο χρήμα όμως δεν έχω και αυτό αναπόφευκτα θα με περιορίσει. Ή μήπως όχι;
Τα Βαλκάνια είναι ένας φθηνός και κατά συνέπεια προσιτός προορισμός για τον ταξιδιώτη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων, να ταξιδέψω με χαμηλό προϋπολογισμό, ακόμα και στα “φθηνά” Βαλκάνια. Ευχή και κατάρα μαζί…
Ίσως έτσι, μου παρουσιάζεται η ευκαιρία, να χτίζω τις προσωπικές μου γέφυρες και να γκρεμίσω τα προσωπικά μου τείχη, όπως λέει και ο αλληγορικός τίτλος του ταξιδιωτικού.
Trio Belcanto
Eμπνέομαι από τρεις ταξιδευτές, φίλους και αδελφούς, οι οποίοι έχουν αφήσει πολλά σημάδια με τις ρόδες τους, στους βαλκανικούς δρόμους. Τον Στέλιο Οικονομάκη και τον Δημήτρη Παπαντωνίου από το Moto Adventures και τον Μανώλη Κυριακόπουλο από το Moto Riders Club.
Ο Μανώλης με εμπνέει με τη διαδρομή που ακολούθησε στο τελευταίο του Balkan Tour. Ο Στέλιος και ο Δημήτρης θα με εμπνεύσουν με πολλούς προορισμούς, τους οποίους θα προσθέσω με πινέζες στον χάρτη.
Χαίρουν της εκτίμησής μου, όντας χαμηλών τόνων και ταπεινοί ταξιδιώτες και άνθρωποι, οι οποίοι ποτέ δεν μου το έπαιξαν κάποιοι ή μου εκθείασαν τα κατορθώματά τους. Αντιθέτως, μου έδωσαν τόσες πληροφορίες και μου πρότειναν διαδρομές, λες και θα κάναμε μαζί το ταξίδι!
Όμως, πέραν από τις πληροφορίες που αποσπώ από άλλους ταξιδιώτες, πάνω απ’ όλα, θέλω να κάνω του κεφαλιού μου. Να αυτοσχεδιάζω στον χάρτη και να αναρωτιέμαι τι κρύβεται σ’ εκείνο το σημείο με τις πολύχρωμες γραμμές. Μέρη που θέλω να μου είναι άγνωστα, μέχρι τη στιγμή που θα τα δω από κοντά, εγώ και η αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα.
Ώρα να πηγαίνω
Θέλω να φύγω κι όπου με βγάλει. Θέλω να φύγω απλά για να μετακινήσω πρωτίστως το σώμα μου. Και όσον αφορά την ψυχή μου, σίγουρα θα μετατοπιστεί κι αυτή με τη σειρά της. Και ακόμα πιο σίγουρα, θα πάει πιο μακριά από εκεί που μπορεί να φτάσει το σώμα…
Ημέρα 1η: Tετάρτη 20 Αυγούστου 2014, Ηράκλειο – Πειραιάς
Εν πλω
Η πολυπόθητη ημέρα που θ’ ανοίξω τα πανιά μου και θα σαλπάρω από το λιμάνι του Ηρακλείου για το λιμάνι του Πειραιά, έφτασε. Τις προηγούμενες ημέρες, είχα φορτώσει τα όνειρα 20 ημερών στις βαλίτσες μου και η μοτοσυκλέτα, όπως πριν από κάθε ταξίδι, βρίσκεται για εξονυχιστικό έλεγχο από τον κύριο Ιωάννη Σπυριδάκη και το έμπειρο team του, στην αντιπροσωπεία της Yamaha στο Ηράκλειο Κρήτης.
Κάθε φορά πριν από κάθε ταξίδι, αισθάνομαι έναν φόβο, μια ανασφάλεια ίσως. Και όποιος πει, ότι δεν τα αισθάνεται ακόμα και σε φυσιολογικό βαθμό, απλά λέει ψέματα και του γίνεται η μύτη σαν του Πινόκιο! Μπορεί με το πέρασμα των χρόνων να νικώ τους φόβους και τις ανασφάλειες μου, όμως αυτή τη φορά, έχω την αίσθηση πως είναι μεγαλύτερα.
Πριν λίγες ημέρες, μίλησα στο τηλέφωνο με τον φίλο και αδελφό Νίκο Λουρίδα και έμαθα για την περιπέτεια που είχε με τη μοτοσυκλέτα του, στην Ιρλανδία. Πόνεσα είναι η αλήθεια, καθώς αυτό θα μπορούσε να είχε συμβεί στον καθένα μας. Τέλος καλό – όλα καλά για τον Νίκο, όμως η στεναχώρια μου είναι μεγάλη και απερίγραπτη. Σαν να ήταν η δική μου μοτοσυκλέτα στη θέση της “Αύρας”…
Το μυαλό μου, παίζει περίεργα παιχνίδια. Πολιορκείται από μαύρες σκέψεις, από αυτές που παρακαλάς να μη σου τύχουν ποτέ. Από ένα ατύχημα, από μια κλοπή, από μια βλάβη, από χίλια δυο πράγματα. Φέρνω στο νου ταξιδιωτικές ιστορίες με αναποδιές, τρικλοποδιές και γκαντεμιές που έτυχαν σε μοτοσυκλετιστές και βάζω τον εαυτό μου σε ανάλογη θέση. Να πω ότι αισθάνομαι ήρεμος, ψέματα θα πω…
Βρίσκομαι το πρωί, σε μια από τις πολλές καφετέριες στο κέντρο του Ηρακλείου, παρέα με τον φίλο και συνταξιδιώτη, Γιώργο. Eιλικρινά, έχω ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπια καφέ, πρωινή ώρα στα Λιοντάρια. Μιλάμε για το ταξίδι και σε κάποια φάση, ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
– Ρε Μερκ, τι έχεις; Δεν σε βλέπω καλά…
– Μήπως έχεις μυωπία;
– Χαχα, όχι ρε μ@λάκ@! Απλά σε βλέπω λίγο φοβισμένο.
– Όχι ρε, κάθε φορά αυτό συμβαίνει!
– Έλα πες…
– Να, διάβαζα τις προάλλες ένα ταξιδιωτικό στα Βαλκάνια και η μηχανή του κοπελιού, έπαθε βλάβη, λόγω της νοθευμένης βενζίνης! Κι εγώ από την άλλη, έχω παρατηρήσει πως στα Βαλκάνια, η ποιότητα της βενζίνης είναι καλύτερη από της Ελλάδας!
– Ναι, το ίδιο πιστεύω κι εγώ! Αλλά γιατί ανησυχείς;
– Μη γίνει καμιά στραβή και πάθω κι εγώ τα ίδια!
– Αχαχαχα!
– Γελάς ρε Γιώργο;
– Ναι, γιατί εγώ πέρσι στην Ιταλία, γέμισα κατά λάθος το μισό ντεπόζιτο του TDM με πετρέλαιο και το μηχανάκι δούλευε κανονικά! Άρα και νοθευμένη βενζίνη να σου βάλουν, δεν θα έχεις πρόβλημα!
– Έχεις δίκιο ρε Γιώργο, το τεντέμ μπορεί να είναι για τον πο#τ$ο, αλλά το καλό του είναι πως ακόμα και με σογιέλαιο σογιόλα θα δουλεύει…
– ‘Ελα μου ντε! Δε μου λες; Τι μηχανή ήταν αυτή που έπαθε τη ζημιά;
– Δε σου λέω, γιατί θα με λες πάλι εμπαθή!
– Άσε, κατάλαβα…
Μια ώρα πριν αναχωρήσει το πλοίο, βρίσκομαι στο σπίτι και είμαι έτοιμος να ντυθώ ωσάν τον Robocop. Όταν φτάνει η στιγμή να βάλω το καλοκαιρινό μου μπουφάν, παρατηρώ ότι δεν κουμπώνει το… φερμουάρ! Αιτία τα πολλά κιλά που πήρα τον τελευταίο χρόνο και έγινα double Merkouris!
Γ@μώ την καταδίκη μου μέσα! Δοκιμάζω το χειμερινό και μου πάει μια χαρά! Αλλά πώς θα την παλέψω με τόση ζέστη, εκεί που θα πάω; Δοκιμάζω κάποια παλιά που έχω να τα βάλω κάτι αιώνες και φυσικά, δεν μου κάνουν!
Όχι ρε πού$τη μου, τελευταία στιγμή το πήρα χαμπάρι; Λογικό, μιας και έχω να πάω βόλτα με το μοτοσακό κάτι αιώνες – γ@μημ€νη κρίση! Τι να κάνω, πες μου! Να πάρω τηλέφωνο τους κυρίους κυρίους Σουργουτσίδη και Στασινό και να τους ρωτήσω αν άνοιξαν υποκατάστημα “GAS: μόδα για χοντρούς”; Aυτοί βέβαια, μπορεί να έχουν μεγέθη μέχρι και για ευτραφή μητροπολίτη ελληνικής εκκλησίας, αλλά εγώ δεν προλαβαίνω. Το πλοίο φεύγει σε λίγα λεπτά!
Εν τέλει, σκέφτηκα το πιο απλό. Πήρα μια μεγάλη ανάσα και ρούφηξα όσο μπορούσα την κοιλιά και ως εκ θαύματος, κούμπωσε το φερμουάρ! Τέλος, αυτό ήτανε…
Μπαίνω από τους τελευταίους στο πλοίο κι εκεί που περιμένω σε μια τεράστια ουρά για το κλειδί της καμπίνας, ένας Έλληνας μου τρώει με πού$τικο τρόπο, τη θέση στην ουρά. Την ίδια στιγμή, οι ξένοι τουρίστες περιμένουν υπομονετικά στη σειρά τους. Δεν δίνω σημασία, μιας και γνωρίζω πολύ καλά, τι σημαίνει “αιλ-λυνικός μπολιτιζμός”!
Μετά από λίγη ώρα βρίσκομαι στο εξωτερικό μπαρ του πλοίου, απολαμβάνοντας ένα μεγάλο ποτήρι βαρελίσιας μπύρας. Βλέπεις, το παστίτσιο και τα κεφτεδάκια της μαμάς που έφτασαν σε λίγες μόνο ώρες από την Σύμη στο Ηράκλειο, έκαναν άριστη δουλειά (γεια σου μάνα με τις σπεσιαλιτέ σου!) κι έτσι δεν απώλεσα αρκετά ευρώ από την τσέπη μου, για να δειπνήσω στο πανάκριβο εστιατόριο του πλοίου.
Στη συνέχεια κατευθύνομαι στην κουκέτα και κλείνοντας τα μάτια, άρχιζω να ονειρεύομαι την επόμενη ημέρα και πρώτη on the road, του ταξιδιού. Κι εκεί συνειδητοποιώ πως κάθε φορά, είμαι αγχωμένος σε γενικές γραμμές. Όμως, από την ώρα που μπήκα στο πλοίο, το άγχος, ο φόβος και η ανασφάλεια, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και παραχώρησαν τη θέση τους στην προσμονή…
Από αύριο θα οδοιπορώ στα Βαλκάνια, της Ευρώπης το απότιστο δέντρο. Καληνύχτα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη:30 €
Εισιτήρια πλοίου:68 €
Λοιπά: 3,50 €
Σύνολο: 101,50 €
Γενικό σύνολο: 101,50 €
Μία μικρή διόρθωση το Cetinje προφέρετε Τσετινιε διότι n+j = νιε δηλαδή nja= νια. Όσο για την Λατινική γραφή δεν αποτελούσε ποτέ γραφή του Μαυροβουνίου ιστορικά, μόνο τα Κυριλλικά ήταν η μία και μόνη ιστορική γραφή. Θεωρήθηκε παράλογο που μετά την ανεξαρτησία δεν κράτησε η χώρα το Κιριλλικό αλφάβητο αλλά το λατινικό ,ένα ζήτημα το οποίο αποτελεί πεδίο διαμάχης μέχρι και σήμερα μεταξύ των Μαυροβουνίων, όπως παράλογο είναι που δεν ξαναέκοψαν το παλιό ιστορικό τους νόμισμα την “Περπέρα”. Κανονικά είναι Црна Гора.
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σχόλιο. Το εκτιμώ ιδιαίτερα …
Φίλε μας ταξίδεψες πάλι σε όμορφες γωνιές του πλανήτη και του μυαλού
και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό!
Eγώ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε για άλλη μια φορά, φίλε μου Τάσο! Να είσαι καλά!
Ακομα ενα ευχαριστο ταξιδι διαδυκτιακε φιλε Μερκουρη .θα ερθω χανια την παρασκευη για μια βδομαδα εαν μπορεις κερναω καφε να γνωριμια.
Φίλε Κώστα, με πέτυχες σε φάση που τρέχω πανικόβλητος από το πρωί ως το βράδυ. Μένω στο Ηράκλειο και το κόβω εξαιρετικά δύσκολο να πεταχτώ στα Χανιά, ιδίως αυτή την περίοδο. Αν καταφέρω να ξεκλέψω αρκετό χρόνο, θα επιδιώξω να συναντηθούμε. Κι αν συναντηθούμε, ο καφές θα είναι κερασμένος από ‘μενα!
Στείλε μου σε παρακαλώ το τηλέφωνό σου, στο [email protected].
Γιγαντα Μερκουρη, ετσι π τα λες σαν να ηρθα και γω μαζι. Ενα μπραβο σε ολους εδω στο site καθως βαζετε και σε αλλους το μικροβιο του ταξιδιου με το μηχανακι.Ετσι και γω το τολμησα φετος το καλοκαιρι 1η φορα.Σερβια παιδια, οπως ακριβως τα λεει ο Μερκουρης.. Να σαι καλα φιλε.
Xαίρομαι που προσβλήθηκες από αυτό το μικρόβιο, φίλε Σταύρο. Και τώρα που έκανες την αρχή, σου εύχομαι να το ξανατολμήσεις αμέτρητες φορές …