Ex – Yugoslavia: χτίζοντας γέφυρες και γκρεμίζοντας τείχη

Ημέρα 19^η: Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014, Novi Sad – Zlatibor (298,8 km)

To Χρυσό Πεύκο

Στις 08:00 νταν σηκώνομαι από το κρεβάτι, φτιάχνω καφέ και αρχίζω να μαζεύω τα πράγματά μου. Στη ρεσεψιόν βρίσκεται η Θεοδώρα, η οποία με ρωτάει:

– Aποφάσισες που θα πας σήμερα;

– Nαι, θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου και θα πάω στο Ζλάτιμπορ!

Αφού ευχαρίστησα για όλα αυτό το ευγενικό κορίτσι, την αποχαιρετώ και λίγα λεπτά πριν τις 10:00, έχω κουμπώσει πρώτη και αποχαιρετώ το Novi Sad, μια πόλη που πλέον έχει εξέχουσα θέση στην καρδιά μου. Όχι δηλαδή, ότι δεν είχε από πέρσι, αλλά λέμε τώρα…

Αισθάνομαι κάπως περίεργα σήμερα. Εκεί που υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα θα ήμουν στην Ελλάδα, βρίσκομαι ακόμα στην Σερβία τρία βράδια τώρα κι έχω βάλει σκοπό να μείνω άλλα τόσα. Kαι στην τελική, σε καλό μου βγήκε που τίναξα το πρόγραμμα στον αέρα, μόνο και μόνο για να δω, δυο γυναικεία μάτια που όμως δεν τα είδα. Καθόλου δεν με χάλασε λοιπόν, μιας και το ταξίδι μου συνεχίζεται και θα διαρκέσει, λες και θα πήγαινα στην Σκωτία…

Η συμβολή της Θεοδώρας υπήρξε τεράστια στο πλάνο που θα χαράξω τις προσεχείς ημέρες στην Σερβία. Διαφώνησε με την επιλογή μου να μείνω σε Kopaonik, Kragujevac, Guca, Βελιγράδι και μου πρότεινε το Zlatibor, όπου εκεί τα πράγματα είναι ασφαλώς πιο όμορφα και ήσυχα.

Πατώ μίζα και αφήνω συμπλέκτη, περνώντας κάτω από την καμάρα του parking. Η περπλάνησή μου στην Σερβία συνεχίζεται περιστοιχισμένη από ελληνικούς και σερβικούς ήχους. Σαν “σερμπέτικος” χορός…

”Τα ρεμπέτικα είναι, μάλλον, η καλύτερη μουσική που έχουν τα Βαλκάνια – ένα φυσικό μείγμα οθωμανικής και ορθόδοξης μουσικής. Η σέρβικη μουσική πάντα υπήρξε κάτω από τη μεγάλη επιρροή της ελληνικής μουσικής. Το ρεμπέτικο, το ανακάτεμα της οθωμανικής και της ορθόδοξης μελαγχολίας, είναι ίσως το καλύτερο που έχουμε στα Βαλκάνια.”

Τάδε έφη, Goran Bregovic …

Ακολουθώ την “οικονομάκεια” διαδρομή (αυτή που δεν πρόλαβα να κάνω, λόγω προχωρημένου της ώρας) προς Sremska Mitrovica, η οποία περνάει μέσα από επαρχιακούς δρόμους και το Fruska Gora Nacionalni Park. O καιρός είναι συννεφιασμένος, αλλά καθόλου δεν με χαλάει, μιας και τον έχω συνηθίσει τόσες ημέρες.

Πανύψηλα δέντρα με περικυκλώνουν σ’ έναν δρόμο φιδίσιο, ο οποίος δεν είναι και σε τόσο καλή κατάσταση. Μόλις βγω έξω από το Fruska Gora, το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι περιπολικά της τροχαίας με τους ένστολους να με χαιρετούν.

Ο δρόμος είναι μια απέραντη ευθεία η οποία εκτείνεται κατά μήκος αχανών πεδιάδων. Πρέπει να τονίζω πως βρίσκομαι στην επαρχία της Vojvodina (Βοϊβοντίνα), η οποία αποτελεί μια αυτόνομη επαρχία της χώρας, στην πεδιάδα της Παννονίας και έχει ως κύριο της χαρακτηριστικό, τις τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Βρίσκομαι στην πόλη Sremska Mitrovica, όπου θέλω να τη δω έστω και για λίγο, να μου φύγει μια περιέργεια που είχα. Όταν σχεδίαζα το ταξίδι για Ιρλανδία – Σκωτία, είχα βάλει σκοπό να διανυκτερεύσω σ’ ένα camping εκεί κοντά και βλέποντας κάποιες φωτογραφίες στο διαδίκτυο, εντυπωσιάστηκα από την κεντρική πλατεία της. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να τη δω φέτος, αλλά όχι στον πηγαιμό για τα Highlands αλλά σε αυτόν για την Ex – Yugoslavia.

Sremska Mitrovica ή Syrmia (Σίρμιο), ήταν κάποτε μια από τις πρωτεύουσες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της Τετραρχίας. Μάλιστα σε αυτή την πόλη και σε περιοχές πλησίον αυτής, έχουν γεννηθεί 10 Ρωμαίοι αυτοκράτορες.

Αποχωρώντας από την πόλη, περνώ τη γέφυρα του ποταμού Sava, ο οποίος τη διασχίζει, μέχρι να βρεθώ μετά από περίπου 54 km στο Petlovaca. Oδηγώ και πάλι σε τεράστιες ευθείες με φόντο απέραντες πεδινές εκτάσεις.

Αφού διεκπεραίωσα και αυτήν την “οικονομάκεια” διαδρομή, πλέον κινούμαι στον 19 με κατεύθυνση το Sabac, όπου από εκεί και πέρα θα κάνω του κεφαλιού μου. Οδηγώ στον 21 προς Valjevo, με φόντο και εδώ ατέλειωτες ευθείες και πεδιάδες.

Περνάω από πολλά όμορφα χωριουδάκια, όπου σε ένα από αυτά, η οπίσθια όψη μιας πεζής λίγο ακόμα και θα με έκανε να συνάψω σχέσεις αγαστής σύμπνοιας με στύλο της ΔΕΗ και παραπλήσιο κάδο απορριμμάτων. Τελικά, τη γλύτωσα χωρίς παρατράγουδα…

Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση σ’ αυτή τη διαδρομή, είναι ότι οι τεράστιες ευθείες, οι οποίες σε πολλά σημεία διακόπτονται απότομα και αλλάζουν πορεία, είτε δεξιά είτε αριστερά. Θέλει κάποια προσοχή, γιατί αν μαζέψεις πολλά χιλιόμετρα, σίγουρα θα βρεθείς προ εκπλήξεων.

Mετά από περίπου 64 km, φτάνω στο Valjevo, όπου ακούω πολλές μουσικές, ήχους από μεγάφωνα και πολύ κόσμο να φοράει τα καλά του. Λογικά θα γίνεται κάποια εκδήλωση, μπορεί και γάμοι, λόγω του ότι σήμερα είναι Κυριακή. Αξέχαστη θα μου μείνει η εικόνα μιας δίμετρης ξανθιάς θεάς με μπλε φόρεμα, η οποία θα με κάνει να σιγοτραγουδώ για αρκετή ώρα, όλο το ρεπερτόριο των Τερλέγκα – Καρρά – Μακρόπουλου…

Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για κάθε είδους ανεφοδιασμό αλλά και μια ολιγόλεπτη στάση. Το Valjevo, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα πόλη, αλλά η γραφική διαδρομή που θα ακολουθήσω από εδώ και στο εξής, δεν θα με κρατήσει στην πόλη μιας και ανυπομονώ να οδηγήσω σε αυτήν.

Οδηγώ στον 21 με κατεύθυνση το Pozega, όπου η διαδρομή στο χάρτη είναι σημειωμένη ως γραφική. Από τα πρώτα χιλιόμετρα όμως, αρχίζει να βρέχει. Την καταδίκη μου μέσα, ο καιρός δεν θα με αφήσει τίποτα να χαρώ…

Το αρνητικό σε όλες τις βαλκανικές χώρες (πλην της Σλοβενίας) είναι ότι παντού υπάρχουν σκουπίδια. Μην πάει το μάτι σου στο TDM, αλλά στη σακούλα ακριβώς πίσω του…

Η διαδρομή είναι ωραία σε γενικές γραμμές και ο δρόμος είναι αρκετά πλατύς για επαρχιακός. Το δε οδόστρωμα είναι χάλια με πολλές λακκούβες. Η χάραξη των στροφών θα έλεγα πως είναι άριστη, αλλά το οδόστρωμα είναι αρκετά γλυστερό με ελάχιστα κομμάτια να έχουν καλή ποιότητα ασφάλτου.

Αφού ένιωσα το σώμα μου υγρό, αφήνω τα πείσματά μου απέναντι στον καιρό και σταματώ σε μια άκρη του δρόμου να βάλω αδιάβροχα. Εκεί υπάρχει ένα ηρώο, αγνώστων στοιχείων…

Καθώς βάζω αδιάβροχα, περνάνε δυο Σέρβοι μοτοσυκλετιστές οι οποίοι με χαιρετάνε και φαίνονται ενθουσιώδεις, μιας και κάτι μου φώναξε ό ένας στην γλώσσα του, το οποίο δεν κατάλαβα.

Είναι Κυριακή σήμερα και πολλοί μοτοσυκλετιστές έχουν ξεχυθεί στους δρόμους για την κυριακάτικη βόλτα τους. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί τέσσερις ημέρες στην Σερβία, δεν έτυχε να δω αρκετές μοτοσυκλέτες. Αυτό που παρατήρησα στους Σέρβους μοτοσυκλετιστές, είναι ότι όλοι σε χαιρετάνε! Και σε χαιρετάνε πρώτοι! Αυτό δεν το έχω ξαναδεί σε καμία χώρα. Προσωπικά, πάντα χαιρετάω μια μοτοσυκλέτα στον δρόμο. Μου έχει τύχει όμως πολλές φορές να μη μου ανταποδώσουν τον χαιρετισμό (συνήθως οι τσοπεράδες και οι κάτοχοι της Άριας εταιρίας).

Όμως αυτό το πράγμα που συμβαίνει στην Σερβία, το βλέπω πρώτη φορά. Όλοι οι μοτοσυκλετιστές σε χαιρετούν και μάλιστα πρώτοι! Δεν είδα ούτε έναν, όχι απλά να μη με χαιρετήσει, αλλά να μη με χαιρετήσει πρώτος! Μάλιστα, περνώντας από ένα χωριό, ένας μοτοσυκλετιστής ο οποίος καθόταν σε μια καφετέρια σηκώθηκε όρθιος από την καρέκλα του, για να με χαιρετήσει! Είναι τελικά ωραίος λαός, αυτοί οι Σέρβοι… και όταν είναι και μοτοσυκλετιστές, είναι ακόμα πιο ωραίοι! Το έχω διαπιστώσει από πέρσι στον πηγαιμό για Βελιγράδι…

Μετά το Pozega, σταματάει επιτέλους να βρέχει και βρίσκομαι να οδηγώ στον γραφικό 5, ο οποίος είναι όντως γραφικός. Η ιδιαίτερη θέα της πόλης Uzice θα με κατεβάσει για λίγα λεπτά από τη σέλα της μοτοσυκλέτας, προκειμένου να έχω μια άποψη… αφ’ υψηλού!

Το Uzice διαρρέεται από τον ποταμό Detinja και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ από αυτό το σημείο, είναι η διττή της δόμηση (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο). Αριστερά βλέπω τα όμορφα χαρακτηριστικά οικοδομήματα της σλαβικής αρχιτεκτονικής και δεξιά τα γκρίζα και χωρίς γούστο οικοδομήματα της γιουσκοσλαβικής εποχής, τα οποία δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτά, άλλων πρώην κομμουνιστικών χωρών. Ο Τίτο μπορεί να απoστασιοποιήθηκε από την τότε κομμουνιστική ΕΣΣΔ, αλλά οι επιρροές τουλάχιστον στην δόμηση πόλεων ήταν εμφανείς.

Το Uzice ήταν ένα μεγάλο βιομηχανικό κέντρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας και μέχρι το 1992 ονομαζόταν Titovo Uzice, όντας μια από τις 8 πόλεις που εμπεριείχαν το όνομα του Τίτο στην ονομασία τους. Το 1999 βομβαρδίστηκε από την μπάντα των Γιάνκηδων του σαξοφωνίστα Βασιλάκη και στις 6 Μαΐου του ίδιου έτους, σημειώθηκε ο ισχυρότερος βομβαρδισμός. Ήταν μια προσπάθεια διάλυσης και καταστροφής της Σερβίας, όπου γέφυρες, κυβερνητικά κτίρια, εργοστάσια, οδικά δίκτυα, σχολεία, σπίτια, νοσοκομεία και πολλά άλλα, βρέθηκαν στη δίνη της “σωτήριας”, “ανθρωπιστικής” και “ειρηνικής” επιχείρησης Allied Force του ΝΑΤΟ. Χιλιάδες πολίτες βγήκαν τότε στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για την καταστροφή της πόλης και τους νεκρούς αμάχους. Τους οποίους νεκρούς άμαχους, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ τους βάφτισαν “παράπλευρες απώλειες”. Έτσι απλά και χωρίς τύψεις…

Στην συνέχεια αφήνω τον 16 και παίρνω τον 21, όπου μετά από λίγη ώρα φτάνω στο Zlatibor. Κατά τύχη βρίσκω το γραφείο τουριστικών πληροφοριών, όπου μπαίνω μέσα για να με βοηθήσουν να βρω κατάλυμα. Δεν υπάρχουν ξενώνες στην περιοχή και ο υπάλληλος με στέλνει στο φθηνότερο ξενοδοχείο που υπάρχει, το οποίο βρίσκεται περίπου 800 m από αυτό το σημείο.

Από την πρώτη στιγμή το Zlatibor, μου δίνει την εικόνα μιας ιδιαίτερα τουριστικής περιοχής, με πολλές ξενοδοχειακές μονάδες αλλά και πολλά αθλητικά κέντρα. Βρίσκω το ξενοδοχείο, το οποίο αν και είναι το φθηνότερο της περιοχής, είναι πολυτελέστατο. Η κοπελιά στη ρεσεψιόν πληκτρολογεί συνεχώς και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, την μετατροπή δηναρίου σε ευρώ για όλα τα πακέτα διαμονής. Οι οποίες τιμές, είναι εξευτελιστικές για τέτοιο ξενοδοχείο σε μια τόσο τουριστική περιοχή: μόνο ύπνος 24 €, με πρωινό 26 €, με πρωινό και βραδυνό 29 €! Επιλέγω το τελευταίο αλλά το ξεχνάω μιας και δεν έχει κλειστό parking. Ο δε μάνατζερ, απαγορεύει να παρκάρουν μοτοσυκλέτες ακόμα και στην αυλή σου ξενοδοχείου. Αμέσως η κοπελιά τηλεφωνεί σε άλλο ξενοδοχείο που έχει parking και του οποίου η τιμή εκτοξεύεται στα 78 € με πρωινό. Aμέσως το ξεχνώ και αποφασίζω να μείνω εδώ, αφήνοντας ανοιχτό το θέμα με το parking της μοτοσυκλέτας. Η κοπελιά, μου υποσχέθηκε πως θα προσπαθήσει να βρει λύση.

Το ξενοδοχείο αποτελείται από δυο κτίρια, τα οποία απέχουν περίπου 100 m μεταξύ τους. Πηγαίνω στο απέναντι κτίριο και μπαίνω στο δωμάτιο. Με μόνο 29 € είμαι μέσα στη χλίδα. Αισθάνομαι σαν τον Πετράκη που μόλις έφτασε στο Χίλτον!

Ωραία λοιπόν, θα κάνω ένα ντους και θα καθίσω στο γραφείο δίπλα στο παράθυρο, να γράψω το ημερολόγιό μου και να χαλαρώσω. Ο μουντός καιρός με φτιάχνει τα μάλα…

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, πηγαίνω στο εστιατόριο εν ονόματι “Srbija” το οποίο ανοίγει στις 18:00. Είμαι ο μοναδικός πελάτης καθώς το στομάχι μου διαμαρτύρεται επικίνδυνα. Κανείς από το προσωπικό δεν μιλάει αγγλικά και ο κατάλογος είναι μόνο στην κυριλλική. Με τα πολλά με τα λίγα, καταφέρνω να συνεννοηθώ και μετά από λίγη ώρα καταβροχθίζω μια μερίδα μπιφτέκια, σαλάτα λαχανικών και γλυκό, υπό τη συνοδεία της σερβικής pivo, Jelen.

Βγαίνοντας από το εστιατόριο, με πλησιάζει ο νεαρός που είδα πριν λίγη ώρα στο ξενοδοχείο, προσπαθώντας να βγάλω άκρη με το parking. Είναι ο David, το αγόρι της κοπελιάς που δουλεύει στη ρεσεψιόν, ο οποίος μου λέει ότι βρήκε parking για τη μοτοσυκλέτα μου. Ανεβαίνει πάνω στο σκούτερ του και μου λέει να τον ακολουθήσω για λίγα μέτρα.

Είμαστε σ’ ένα συγκρότημα διαμερισμάτων, στην αυλή του οποίου θα παρκάρω την Yamapa… ερμ, την Yamaha ήθελα να πω! Έχεις τρεις κάμερες και φύλακα.

Kι εκεί που όπως θα περίμενε κανείς, ότι θα χώριζαν οι δρόμοι μας, πιάσαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία μπορεί να κράτησε και 45 λεπτά! Βέρος Σέρβος ο David, μου είπε πολλά πράγματα για την Σερβία και κατάλαβε πόσο γουστάρω αυτή τη χώρα. Σε κάποια φάση, του μιλούσα με τόσο πάθος για τη χώρα του και σχεδόν βούρκωσε! Βάζω μια άνω τελεία εδώ, γιατί έχει και συνέχεια με άλλο περιστατικό.

Αρχίζει να σουρουπώνει και αναβάλλω την επίσκεψή μου, στο μνημείο που μου πρότεινε να δω η Θεοδώρα και αποφασίζω να πεταχτώ στο κέντρο της πόλης που απέχει περίπου 10 λεπτά με τα πόδια.

Ο περίπατος που οδηγεί σε αυτό είναι απολαυστικός. Tο Zlatibor έχει μια μικρή λίμνη και είναι αρκετά ήσυχη περιοχή. Πολλές οικογένειες και ζευγαράκια, απολαμβάνουν τον περίπατό τους, τόσο στη λίμνη όσο και στη μικρή πόλη. Τα σπιτάκια είναι ξύλινα και παραδοσιακά, έχει εστιατόρια, καφετέριες και πολλά ταχυφαγεία, τα οποία φτιάχνουν το παραδοσιακό σερβικό burger, την pljeskavica. Αυτό όμως που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι πως τα πάντα είναι σε πλήρη τάξη και αρμονία. Και όσον αφορά την καθαριότητα, ούτε λόγος να γίνεται.

Όμως, για κάτσε λίγο ρε πο#$τη μου! Σαν γνωστό μου φαίνεται αυτό το μέρος, σαν κάπου να το έχω ξαναδεί…

Το κέντρο είναι πάρα πολύ περιποιημένο, φτιαγμένο με γούστο. Δασάκι, λιμνούλα, παραλίμνια μαγαζάκια, υπαίθριος παιδότοπος, λουλούδια και όλα αυτά σε απόλυτη τάξη. Ένα μέρος που δίνει την δυνατότητα στον καθένα -από ερωτευμένα ζευγαράκια μέχρι παντρεμένους με παιδιά (πιστεύω να προσέξατε πως διαχωρίζω επιμελώς τις κατηγορίες)- να περάσει όμορφες στιγμές.

Όλα αυτά κάτι μου θυμίζουν και ιδίως το τελευταίο, με τον επιμελή διαχωρισμό των κατηγοριών…

Ωπ, η κουφάλα ο Παπαντωνίου έγραφε αυτές τις σαχλαμάρες κι εγώ δεν τα πρόσεξα! Και η πλάκα είναι πως, τα ταξιδιωτικά του στα Βαλκάνια τα είχα ξεκοκκαλίσει, αν εξαιρέσεις αυτά που έγραφε για την Σερβία, στα οποία δεν έδωσα τη δέουσα προσοχή. Γιατί ως γνωστόν, στην Σερβία ήταν να μείνω μόνο δυο ημέρες, άσχετα αν εξελίχθηκαν αλλιώς τα πράγματα.

Σ’ αυτό εδώ το σημείο, επειδή βαριέμαι να ψάχνω, θα παραχωρήσω το λόγο στον ακούλτουρο Παπαντωνίου, να μας πεις κάποια πράγματα για το Zlatibor. Κυρίες, δεσποινίδες και αγαπητές μας ευειδείς κορασίδες, υποδεχτείτε τον Αντρέα Πίρλο του motoadv, Δημήτρη Παπαντωνίου – ουάου:

Το Zlatibor είναι βουνό στην Σερβία που καλύπτει μια έκταση περίπου 1000 τετραγωνικών χλμ. Έχει 55 χλμ πλάτος και 20 χλμ μήκος. Επεκτείνει σε κατεύθυνση από βορειοδυτικά της νοτιοανατολικά κι ανήκει της Δειναρικές Άλπεις. Η ψηλότερη κορυφή είναι η Τορνίκ με υψόμετρο 1496 μέτρα. Οι ψηλότερες κορυφές του βρίσκονται στο νότιο τμήμα του Zlatibor και το υψόμετρο μειώνεται κατευθυνόμενοι βόρεια. Είναι γνωστό καλοκαιρινό και χειμερινό θέρετρο της Σερβίας.

Το Ζλάτιμπορ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Σερβίας στη περιοχή των συνόρων μεταξύ Ράσκα, Ερζεγοβίνης και Πολίμλια (πηγή: Βικιπαίδεια).

Ναι, τo ξέρουμε Παπαντωνίου, ότι η πηγή σου ήταν η Βικιπαίδεια, δεν ήταν ανάγκη να μας το πεις! Αλλά βρε άτιμε, ακόμα και στο Zlatibor κουβάλησες το γέρικο κορμί σου; Κι εγώ που νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος Έλληνας που πήγε εκεί και την είδα Χριστόφορος Κολόμβος που ανακάλυψε την Αμερική;

Ζlatibor σημαίνει Χρυσό Πεύκο. Εκεί βρισκόταν η παραθεριστική κατοικία του Τίτο αλλά και εκεί γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία του Κουστουρίτσα “Life is a miracle”. Επί 8 χρόνια ο Σέρβος προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, επέλεγε το Zlatibor για την καλοκαιρινή προετοιμασία της ομάδας που κατέκτησε 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (τα 5 με τον Ζέλικο στο τιμόνι).

Βρίσκομαι σε μια καφετέρια, η τεράστια οθόνη της οποίας δείχνει έναν αγώνα μπάσκετ. Ναι, παίζουν Ελλάδα – Σερβία για το μουντομπάσκετ, όπως άκουγα από διάφορους Σέρβους αυτές τις ημέρες. Επειδή όμως δεν βλέπω καλά από αυτό το σημείο, ρωτάω ένα ζευγάρι μεσήλικων που βρίσκονται δίπλα μου, να μου πουν ποιες ομάδες παίζουν. Ο άντρας, μου λέει ότι είναι όντως ο αγώνας Ελλάδα – Σερβία και με ρωτάει από πού είμαι. Του λέω ότι είμαι Έλληνας και αυτός έρχεται αμέσως κατά πάνω μου και με αγκαλιάζει! Έτσι απλά, χωρίς να συμβαίνει τίποτα, ένας άγνωστος ήρθε και με αγκάλιασε!

– Δεν πειράζει φίλε μου Έλληνα, θα κερδίσετε την επόμενη φορά!

– Κανένα πρόβλημα. Είτε η Ελλάδα κέρδιζε, είτε η Σερβία, για ‘μενα είναι το ίδιο.

– Γιατί;

– Η Σερβία είναι μια χώρα που την έχω στην καρδιά μου…

Μου έσφιξε δυνατά το χέρι και με χαιρέτησε, συνεχίζοντας τον περίπατο με τη γυναίκα του. Διέκρινα ένα βουρκωμένο βλέμμα στο πρόσωπό του καθώς έφευγε. Βάζω μια άνω τελεία και σ’ αυτό το περιστατικό για να επανέλθω στη συνέχεια…

Η κοπελιά που μου σερβίρει παγωτό, μου λέει χωρίς πολλά-πολλά, να περάσω μέσα για να δω τον αγώνα. Είναι οι τελευταίες στιγμές του, όπου η Σερβία προηγείται με αρκετούς πόντους, εξασφαλίζοντας θέση στον τελικό του Μουντομπάσκετ. Η Σερβία μας νίκησε με 90-72…

Στην καφετέρια βρίσκεται λίγος κόσμος και κανείς δεν φωνάζει. Μάλλον εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να δει κάποιος έναν αγώνα μπάσκετ. Σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα έναν αγώνα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου. Πρέπει να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Έκτοτε παρακολουθώ μόνο τα εξώφυλλα των αθλητικών (κωλο)φυλλάδων κι αυτά από το διαδίκτυο.

Οι λόγοι που σταμάτησα να ασχολούμαι, είναι πάρα πολλοί. Δυστυχώς ο αθλητισμός καλλιεργεί ένα είδος φανατισμού στους οπαδούς, οι οποίοι θέλουν να δείξουν ότι είναι κάποιοι υποστηρίζοντας μια ομάδα. Λες και μια νίκη επί του αντιπάλου, θα τους δώσει βάρος κάτω από το παντελόνι. Και δυστυχώς, είναι λίγοι εκείνοι οι φίλαθλοι που απλά θέλουν να βλέπουν όμορφο θέαμα χωρίς να πέφτουν στην παγίδα του φανατισμού.

Κι ένας λόγος παραπάνω που σταμάτησα να βλέπω μπάσκετ και ποδόσφαιρο, είναι ότι στην Ελλάδα δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Κερδίζει πάντα αυτός που έχεις καλύτερες άκρες στο παρασκήνιο και επιβραβεύεται αυτός που κάνει που$τιές και όχι αυτός που παίζει έντιμα. Και δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον αθλητισμό, αλλά και σε άλλους τομείς όπως στην πολιτική ή στις εργασιακές σχέσεις φερ’ ειπείν.

Και όσον αφορά τις εθνικές ομάδες, για να πω την αλήθεια μου, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Βλέπω κάποιους που έγιναν ξαφνικά Έλληνες, επειδή σηκώσαμε μια ευρωπαϊκή κούπα όταν κοιμήθηκε ο θεός και νομίζουν ότι κάποιοι είμαστε…

Tελοσπάντων, μη μακρηγορώ. Μας κέρδισε η Σερβία σήμερα, αλλά δεν πειράζει. Για ‘μενα ήταν μια γλυκιά ήττα. Πιστεύω πως θα ήταν το ίδιο γλυκιά και για τους Σέρβους αν έχαναν από εμάς… ειρήνη υμίν!

Στη συνέχεια αποχωρώ από το κέντρο της όμορφης πόλης και κατευθύνομαι στο ξενοδοχείο, προκειμένου να ξεκουραστώ.

Έβαλα προηγουμένως δυο άνω τελείες σε δυο περιστατικά. Το ένα με τον David και τον άλλο με τον μεσήλικα κύριο, οι οποίοι σχεδόν βούρκωσαν όταν κατάλαβαν την εκτίμησή μου για την Σερβία. Κι εδώ λοιπόν θα τονίσω το εξής:

Πάντα σε όποια χώρα και να βρίσκομαι, όταν μιλάω στους ντόπιους λέω π.χ. ένα “Ι love your country”. Αυτό πιστεύω πως δεν το κάνω διπλωματικά, αλλά μου βγαίνει από μόνο του. Σ’ έναν κάτοικο μιας χώρας, το να του πεις ότι αγαπάς τη χώρα του, είναι κάτι το οποίο, αναμφίβολα του αρέσει. Όπως και σ’ εσένα, αν έρθει ένας τουρίστας και σου πει “I love Greece”.

Oι Σέρβοι αισθάνονται μια ιδιαίτερη χαρά και το βλέπεις στο πρόσωπό τους, όταν τους λες ένα “I love Serbia” ή ένα “Volim Srbija” στη γλώσσα τους. Κατά τη διάρκεια των πολέμων που ακολούθησαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και αργότερα με το θέμα του Κοσσυφοπεδίου, ένας ολόκληρος λαός υπέστη μια αρνητική κριτική σχεδόν από ολόκληρη την υφήλιο. Ναι δεν λέω, οι Σέρβοι έκαναν και αυτοί πολλές μ@λ@κίες στον πόλεμο. Δεν εξετάζω αν ο Μιλόσεβιτς ή ο Κάρατζιτς ή ο Μλάντιτς για παράδειγμα, ήταν καλοί ή όχι. Και όποιες μ@λ@κίες έκαναν αυτοί, θα ήταν άδικο να χρεωθούν σ’ έναν ολόκληρο λαό.

Όμως, η Σερβία ήταν ο προκαθορισμένος εχθρός σε όλους τους πολέμους που ακολούθησαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, της οποίας το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού αποτελούνταν από Σέρβους. Μοιραία λοιπόν, η Σερβία βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και στην προσπάθειά τους οι δυτικοί να διαμελίσουν την Γιουγκοσλαβία, ξεκίνησαν πρώτα απ’ όλα, από τον διαμελισμό της Σερβίας. Σύμφωνα με σερβικούς σοβινιστικούς κύκλους, η Σερβία υπέστη τις μεγαλύτερες εδαφικές απώλειες π.χ. Βοσνία, Κράινα, Σλαβονία, Κοσσυφοπέδιο και αργότερα Μαυροβούνιο. Η δε Βοϊβοντίνα αποσχίστηκε με άλλον τρόπο, οικονομικό και όχι εδαφικό, μιας και αποτελεί ανεξάρτητη επαρχία της χώρας.

Η Σερβία υπέστη μια αρνητική προπαγάνδα από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ως η “κακιά” και η “εχθρική” χώρα, λες και ήταν η ναζιστική Γερμανία του Β’ Π.Π.! Οι δε ηγέτες της, παρουσιάζονταν λες και ήταν η μετεμψύχωση του Χίτλερ! Λες και ο Τούτζμαν ή ο Ιζεντμπέγκοβιτς ήταν καλύτεροι από τον Μιλόσεβιτς…

Kι αν παρατηρήσεις, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, δικάζονται για εγκλήματα πολέμου μόνο οι Σέρβοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες. Το θεωρείς λογικό;

Εν κατακλείδι για να μην ξεφεύγω, o σερβικός λαός στιγματίστηκε αρνητικά σε αυτό τον πόλεμο, είτε θεμιτά είτε αθέμιτα. Φορτώθηκε άδικα τόσο την δυτική προπαγάνδα όσο και τα παραπτώματα των πολιτικών του ηγετών. Σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης είχε σχηματίσει μια αρνητική εικόνα γι’ αυτή τη χώρα και για το λόγο αυτό, οι Σέρβοι γουστάρουν να ακούν από έναν ξένο “ Ι love Serbia” και “Volim Srbija”…

Βέβαια είναι τόσο περήφανοι που δεν έχουν και την ανάγκη να ακούσουν όμορφα λόγια για να αυτοεπιβεβαιωθούν. Αλλά το γουστάρουν…

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, σταματώ σ’ ένα περίπτερο να αγοράσω δυο μπύρες Jelen, οι οποίες μου αρέσουν ιδιαίτερα. Πλέον είμαι στο δωμάτιο χαλαρώνοντας, σκεφτόμενος τι δρόμους θα πάρω αύριο…

Laku noc!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 16,40 €
Διαμονή: Hotel Ratko Mitrovic (28,40 €)
Λοιπά: 8,90 €
Σύνολο: 53,70 €
Γενικό Σύνολο: 969,30 €