Ημέρα 27η: Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014, Αθήνα – Πειραιάς (23,4 km)
Ταξιδευτές του Καυκάσου και της Ιρλανδίας
Ξυπνάω από τ’ άγρια χαράματα μιας και το κινητό μου χτυπάει σαν σειρήνα συναγερμού που ακούγεται στην ΤΑΜΣ Παρμενίων. Ποιος διάολος είναι τέτοια ώρα και μου χαλάει τον ύπνο μου πιο πολύ κι απ’ ότι μου τον χάλαγε κάθε φορά ο Οικονομάκης στις Άλπεις, φωνάζοντάς μου “σήκω σκουλήκι, σε τρία λεπτά φεύγουμε”!
Επειδή το έχω βάλει να φορτίζει σε μια μακρινή πρίζα, σηκώνομαι σαν υπνοβάτης να το σηκώσω. Απ’ όσα μπορώ να διαβάσω, γράφει κάτι σε “SS” και κάτι σε “ο Ρούντολφ Ες σας καλεί”. Το σηκώνω και απαντώ:
– Γιαβόλ;
– Τι γιαβόλ ρε; Εφιάλτη βλέπεις;
– Μάλλον γιατί νομίζω ότι συμμετέχω σε στρατιωτικά γυμνάσια! Ποιος είναι;
– O Oικονομάκης!
– Ωχ, εσύ μας έλειπες τώρα! Μη μου πεις ότι έφτασες;
– Nαι, πριν λίγη ώρα και είμαι στο σπίτι του Μανώλη.
– Μη μου πεις ότι θα περάσεις κι από δω να μας δεις;
– Σωστά κατάλαβες!
– Δεν πιστεύω να μας βάλεις να κάνουμε τον γύρο της Αθήνας με ποδήλατο και μετά να μας τρέχεις με τα πόδια στην Ακρόπολη να βλέπουμε Παρθενώνες; Kαι μετά να μας πας στο Μουσείο Μπενάκη και στην Εθνική Λυρική Σκηνή;
– Όχι ακριβώς, αλλά κάτι τέτοια έχω στο μυαλό μου…
– Πες μου τη διεύθυνση του σπιτιού να την βάλω στο gps!
– Mισό, περίμενε… έλα γράφεις;
– Ναι, πες…
– Bulevar kneza Aleksandra Karadjordjevica 658, Βeograd. Σε περιμένω γεμάτος χαρά και ανυπομονησία! Τα λέμε Κονομάκηηη…
Ο Γιώργος έχει φύγει για δουλειά και μένω σπίτι εγώ με τον Χάρη, όπου απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας στη βεράντα. Το καφεδάκι μου το έφτιαξα σ’ ένα ποτήρι από το Isle of Man που είχε αγοράσει ο Γιώργος. Κρίμα που δεν κατάφερα να πάω φέτος εκεί, αλλά καθόλου δεν με χάλασε μιας και αισθάνομαι γεμάτος από το ταξίδι που μόλις πραγματοποίησα.
Ο Χάρης είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από τον Γιώργο. Μοτοσυκλετιστής και αυτός, αλλά γρήγορος, όχι κουλάδι σαν κι εμάς (Suzuki GSXR1000). Μάγειρας στο επάγγελμα, έχει εμφυσήσει όλα τα μυστικά της μαγειρικής στον αδελφό του και γι’ αυτό ο Γιώργος τα πηγαίνει περίφημα στην μαγειρική. Κι εγώ που νόμιζα ότι ο Αφάνας το είχε έμφυτο…
Σε κάποια φάση ο Χάρης φεύγει γιατί έχει να κάνει μερικές δουλειές κι έτσι μένω στο σπίτι μόνος, ετοιμάζοντας σιγά-σιγά τα πράγματά μου, καθώς το βράδυ φεύγω. Ήταν να έφευγα από χθες, αλλά έμεινα εξαιτίας του Οικονομάκη, μιας και θα συναντηθούμε όλοι κάποια στιγμή.
Αργά το απόγευμα φτάνει ο Κονόμης στο σπίτι και μετά από αυτόν καταφθάνουν όλοι ένας-ένας. Ο Χάρης και μετά ο Γιώργος, ο οποίος έχει αρχίσει να μαγειρεύει. Εκπληκτικά φιλόξενος οικοδεσπότης…
Μετά έρχεται ο Παπασούζας και τελευταίος και καταϊδρωμένος φτάνει για άλλη μια φορά ο Πετράκης. Όλοι βρισκόμαστε γύρω από το τραπέζι και βομβαρδίζουμε τον Οικονομάκη στις ερωτήσεις για το ταξίδι του σε Τουρκία – Γεωργία – Αρμενία – Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Εγώ κλασσικά, ρωτάω τον Κονόμη να μου πει μόνο δυο πράγματα. Που έχει τις ωραιότερες γυναίκες και τις καλύτερες μπύρες.
– Πέρασα υπέροχα στην Αρμενία – χικ!
Ο Πετράκης για τον αν έχει μπόλικες αντιπροσωπείες ΒΜW για να τις έχει υπόψιν του σε περίπτωση που πάει προς τα εκεί. Το δε πυροβολημένο ο Παπασούζας, δεν το βουλώνει ούτε μια στιγμή, καθώς φαίνεται σαν να έχει πάει ο ίδιος στον Καύκασο, τόσες φορές που έχει διαβάσει τα απομνημονεύματα του Βροχίδη! Όλη την ώρα του μιλάει για τα ορθόδοξα μοναστήρια της Αρμενίας και τίποτα άλλο…
Αργά το απόγευμα και αφού φάγαμε το κοτόπουλο που μαγείρεψε ο Γιώργος και αφού δεν αφήσαμε μπύρα για μπύρα, το διαλύουμε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την άλλη φορά με το καλό.
Ο Κυριακόπουλος τελικά δεν τα κατάφερε να έρθει, καθώς με το που πάτησε το πόδι του στο λιμάνι του Πειραιά, πλάκωσαν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις.
Το πως κατάφερε να μαζέψει στο site τρόφιμους από το Δαφνί, είναι απορίας άξιον…
Ο Γιώργος και ο Χάρης, συνοδεύουν εμένα και τον Στέλιο, στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί φτάνουμε στις 20:00 το βράδυ και μέχρι να κόψω εισιτήριο έχει πάει 20:20. Γαμώτο μου, το πλοίο φεύγεις στις 21:00 και επειδή καθυστέρησα αδικαιολόγητα, έχω έναν φίλο να με περιμένει και αγχώνομαι μήπως τελικά δεν καταφέρω να τον δω.
Τελικά τον είδα, καθώς βρέθηκε στο σημείο που βρίσκονται ο Στέλιος, ο Γιώργος και ο Χάρης. Είναι ο Νίκος Λουρίδας, τον οποίο επιτέλους γνώρισα πρώτη φορά από κοντά. Ήταν κάτι που το επεδίωξα διαβάζοντας ένα ταξιδιωτικό του που με ενέπνευσε (71oς παράλληλος: η μοναξιά του αναβάτη). Μέχρι τώρα τα λέγαμε μόνο μέσω mail, τηλεφώνου και skype. Πλέον τα λέμε κι από κοντά.
Με τον Νίκο φέτος είχαμε κοινό προορισμό, την Ιρλανδία και την Σκωτία. Θα ταξιδεύαμε περίπου την ίδια εποχή αλλά εγώ δυστυχώς δεν τα κατάφερα λόγω των συγκυριών που μου έτυχαν. Ο Νίκος από την άλλη, το τόλμησε και στάθηκε άτυχος και τυχερός συνάμα.
Την περιπέτεια του Νίκου, θα τη διαβάσεις εδώ. Μια συγκινητική ιστορία που αναδεικνύει τη δύναμη του ανθρώπου και των δυο τροχών.
Αισθάνομαι όμορφα αλλά και άσχημα. Όμορφα επειδή επιτέλους τον συνάντησα και άσχημα επειδή δεν είχα περισσότερο χρόνο να τον δω. Δεν πειράζει όμως, αντίο δεν λέμε γιατί πάντα θα υπάρχει η αφορμή για την επόμενη φορά…
Αναμνηστική φωτογραφία με… photobombing!
Τους χαιρετώ όλους και μπαίνω στο καράβι 10 λεπτά πριν λύσει τους κάβους. Ο Εκόνομι εν πλω για Χανιά, εγώ για Ηράκλειο.
Μπαίνω στην καμπίνα του πλοίου και κάθε φορά συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Όλα όσα έζησα αυτές τις ημέρες περνούν να κινηματογραφικό φιλμ από μπροστά μου…
Καληνύχτα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 28 €
Eισιτήρια πλοίου: 68 €
Λοιπά: 12,20 €
Σύνολο: 108,20 €
Γενικό Σύνολο: 1.458,90 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μία μικρή διόρθωση το Cetinje προφέρετε Τσετινιε διότι n+j = νιε δηλαδή nja= νια. Όσο για την Λατινική γραφή δεν αποτελούσε ποτέ γραφή του Μαυροβουνίου ιστορικά, μόνο τα Κυριλλικά ήταν η μία και μόνη ιστορική γραφή. Θεωρήθηκε παράλογο που μετά την ανεξαρτησία δεν κράτησε η χώρα το Κιριλλικό αλφάβητο αλλά το λατινικό ,ένα ζήτημα το οποίο αποτελεί πεδίο διαμάχης μέχρι και σήμερα μεταξύ των Μαυροβουνίων, όπως παράλογο είναι που δεν ξαναέκοψαν το παλιό ιστορικό τους νόμισμα την “Περπέρα”. Κανονικά είναι Црна Гора.
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σχόλιο. Το εκτιμώ ιδιαίτερα …
Φίλε μας ταξίδεψες πάλι σε όμορφες γωνιές του πλανήτη και του μυαλού
και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό!
Eγώ ευχαριστώ που συνταξιδέψαμε για άλλη μια φορά, φίλε μου Τάσο! Να είσαι καλά!
Ακομα ενα ευχαριστο ταξιδι διαδυκτιακε φιλε Μερκουρη .θα ερθω χανια την παρασκευη για μια βδομαδα εαν μπορεις κερναω καφε να γνωριμια.
Φίλε Κώστα, με πέτυχες σε φάση που τρέχω πανικόβλητος από το πρωί ως το βράδυ. Μένω στο Ηράκλειο και το κόβω εξαιρετικά δύσκολο να πεταχτώ στα Χανιά, ιδίως αυτή την περίοδο. Αν καταφέρω να ξεκλέψω αρκετό χρόνο, θα επιδιώξω να συναντηθούμε. Κι αν συναντηθούμε, ο καφές θα είναι κερασμένος από ‘μενα!
Στείλε μου σε παρακαλώ το τηλέφωνό σου, στο [email protected].
Γιγαντα Μερκουρη, ετσι π τα λες σαν να ηρθα και γω μαζι. Ενα μπραβο σε ολους εδω στο site καθως βαζετε και σε αλλους το μικροβιο του ταξιδιου με το μηχανακι.Ετσι και γω το τολμησα φετος το καλοκαιρι 1η φορα.Σερβια παιδια, οπως ακριβως τα λεει ο Μερκουρης.. Να σαι καλα φιλε.
Xαίρομαι που προσβλήθηκες από αυτό το μικρόβιο, φίλε Σταύρο. Και τώρα που έκανες την αρχή, σου εύχομαι να το ξανατολμήσεις αμέτρητες φορές …