Ex – Yugoslavia: χτίζοντας γέφυρες και γκρεμίζοντας τείχη

Hμέρα 28^η: Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014, Πειραιάς – Ηράκλειο

Το τέλος ενός ιδιαίτερου ταξιδιού

Στις 06:30 το πλοίο άραξε στο λιμάνι του Ηρακλείου. Έχει μια όμορφη δροσούλα σήμερα το πρωί. Η μυρωδιά της αλμύρας μου έχει λείψει. Από την άλλη, η Ελλάδα δεν μου έχει λείψει καθόλου. Ήθελα ακόμα να ταξίδευα…

Πηγαίνω στα Λιοντάρια για καφέ. Είναι πρωί ακόμα και ο κόσμος δεν έχει σηκωθεί. Όλα είναι ήσυχα…

Τον διπλό εσπρέσο τον πλήρωσα 3,50 € και αυτό με προσγείωσε ανώμαλα στην ελληνική πραγματικότητα. Είχα συνηθίσει αλλιώς τόσες ημέρες…

Καλημέρα!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Λοιπά: 3,50 €
Σύνολο: 3,50 €
Γενικό Σύνολο: 1.462,40 €

Eπίλογος

Ο επίλογος πάντα με φέρνει σε αμηχανία. Θεωρώ ότι είχα να πω, τα είπα στο κυρίως κείμενο και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Έτσι λοιπόν, θα κάνω έναν απολογισμό και παράλληλα να συμπληρώσω κάποια πράγματα που ενδεχομένως να μου διέφυγαν.

Γιατί ήταν τόσο ιδιαίτερο αυτό το ταξίδι;

Έχω την αίσθηση πως μετά από κάθε ταξίδι γυρίζω πίσω πιο “πλούσιος”, έχοντας κερδίσει πολλά πράγματα. Σίγουρα κάθε ταξίδι είναι διαφορετικό και σίγουρα μοναδικό. Αυτό όμως το ταξίδι ήταν ιδιαίτερο και όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, το γούσταρα περισσότερο και από το περσινό, όπου ταξίδεψα στο Βόρειο Ακρωτήρι, έναν προορισμό που ονειρεύονται πολλοί μοτοσυκλετιστές.

Και σ’ αυτό το οδοιπορικό, γνώρισα άλλη μια πτυχή της πολυδιάστατης έννοιας “ταξίδι”. Το φετινό ταξίδι ήταν διαφορετικής φιλοσοφίας. Στην Νορβηγία π.χ. ήμουν εγώ, η μοτοσυκλέτα μου, η σκηνή μου και η απαράμιλλη ομορφιά του νορβηγικού τοπίου. Φέτος ήμουν εγώ και οι άνθρωποι. Εγώ και η ιστορία. Εγώ και οι ιδιαιτερότητες των Βαλκανίων. Μοιραία λοιπόν το “μοτοσυκλετιστικό” στοιχείο, ήρθε σε δευτερεύοντα ρόλο, μιας και άλλα πράγματα κέντρισαν την περιέργειά μου. Άλλωστε, ο ταξιδιώτης κοιτάει πέρα από τα αξιοθέατα. Δεν είναι τουρίστας…

Κατάλαβα πως πάνω απ’ όλα είμαι ταξιδιώτης. Απλά έχω επιλέξει τη μοτοσυκλέτα ως μέσο μετακίνησης, καθώς μου προσφέρει ελευθερία και ευελιξία. Ο πόθος, η περιέργεια, η δίψα για γνώση και άλλα πολλά, υπήρξαν τα χαρακτηριστικά αυτού του ταξιδιού. Ένας λόγος παραπάνω, το γεγονός ότι τα Βαλκάνια είναι η γειτονιά μας, με πολλά περίεργα να συμβαίνουν δίπλα μας που εμείς ούτε που τα ξέρουμε αλλά και ούτε τα έχουμε αντιληφθεί. Πολλές φορές έμεινα έκπληκτος με αυτά που παρατηρούσα, καθώς μου φαίνονταν πρωτόγνωρα.

Μου φαίνονταν πρωτόγνωρα, γιατί στην Ελλάδα που ζω, υπάρχει μια εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια, οι οποίες απέχουν παρασάγγας από αυτές των βαλκανικών χωρών. Πολλές από αυτές τις χώρες, αποτελούν ως γνωστό ένα μωσαϊκό εθνοτήτων, θρησκειών και κατ’ επέκτασιν πολιτισμών που συμβιώνουν μεταξύ τους. Η μουσουλμανική και η χριστιανική εκκλησία, απέχουν μόλις λίγα μέτρα μεταξύ τους. Οι μειονότητες που υπάρχουν σε κάθε χώρα, καθιστούν τις ισορροπίες ιδιαίτερα λεπτές. Τα σημάδια του πολέμου δεν λένε να εξαφανιστούν από κάθε κτίριο και τοίχο. Και πάρα πολλά άλλα τα οποία είναι αδύνατον να τα αναφέρω ένα-ένα…

Όλα τα παραπάνω, καθιστούν αυτό το ταξίδι μοναδικό. Ήθελα να πραγματοποιήσω κάποια στιγμή και τελικά τα κατάφερα. Μπορεί να είχα στόχο άλλον προορισμό, πιο μακρινό, αλλά τα οικονομικά δεν μου το επέτρεψαν. Όμως, κάθε άλλο παρά χαλάστηκα. Γύρισα πίσω πλούσιος και γεμάτος… για να μην πω πλήρης! Απέδειξα στον εαυτό μου, ότι δεν χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου για να νιώσεις ταξιδιώτης. Πετάχτηκα μέχρι τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και εκτινάχθηκα στο υπερπέραν! Οι ανήσυχοι ταξιδιώτες, καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Οι πουλ μουρ και αυτοί που νομίζουν ότι ένα μακρινό ταξίδι θα τους προσδώσει πόντους στον φαλλό τους, δεν πρόκειται να καταλάβουν τι θέλω να πω…

Το τι παρατήρησα και το συμπεράσματα έβγαλα, τα έχω γράψεις εκτενώς όποτε μου παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Τώρα θα πω κάποια πράγματα πιο γενικά:

To βάρος των αλυσίδων

Ξεκινάω από την Γιουγκοσλαβία. Κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. αναδείχθηκε η πολιτική και η ηγετική φυσιογνωμία του Τίτο. Με το πέρας του πολέμου, κατόρθωσε να ενώσει τους Τσέτνικς με τους Παρτιζάνους στην Σερβία, μαζί με τους ναζί Ούστασι της Κροατίας. Ένωσε τους ορθόδοξους, τους καθολικούς και τους μουσουλμάνους. Το γεγονός ότι κατάφερε να απαλλάξει την Γιουγκοσλαβία από τα εθνικιστικά και θρησκευτικά μίση που κυριαρχούσαν στον Β’ Π.Π., αποτελεί κάτι το αξιοθαύμαστο. Αντιθέτως στην Ελλάδα, από το 1944 έως το 1949 πολεμούσαμε μεταξύ μας και θρηνήσαμε περισσότερα θύματα στον Εμφύλιο Πόλεμο, απ’ ότι στον Β’ Παγκόσμιο!

Ο Γιόζιπ Μπρος Τίτο, ίδρυσε την Γιουγκοσλαβία βασισμένος στο κομμουνιστικό πρότυπο της Ρωσίας. Στη συνέχεια διαφοροποιήθηκε από το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ρωσίας και επέβαλε έναν “εκλεπτυσμένο” κομμουνισμό στη δική του χώρα. Δυστυχώς όμως, όπως έχει διδάξει η ιστορία, όποτε αποκτά την εξουσία ο κομμουνισμός, χρησιμοποιεί πρακτικές του αντίπαλου δέους του, του φασισμού. Λογικό, μιας και τα δύο αποτελούν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Η διαφορά όμως με τον Τίτο, είναι πως βρισκόταν ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό.

Μπορεί ο Τίτο να την είχε δει ως ο “Στάλιν των Βαλκανίων”, αλλά γρήγορα αποστασιοποιήθηκε από τον Στάλιν, ερχόμενος σε ρήξη μαζί του. Η Γιουγκοσλαβία επί των ημερών του, ήταν μια μεγάλη δύναμη με ισχυρό νόμισμα, βαριά βιομηχανία, ισχυρή οικονομία και το βιοτικό επίπεδό του λαού ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Η Γιουγκοσλαβία τότε ήταν η πιο αναπτυσσόμενη χώρα στον πλανήτη, η μεγαλύτερη δύναμη των Βαλκανίων και μια από τις μελλοντικές υπερδυνάμεις του πλανήτη. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένας “επίγειος παράδεισος” ένεκα της φυσικής ομορφιά της, αλλά και λόγω του υψηλού βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της. Και το κυριότερο, υπήρξε μια χώρα ανεξάρτητη και όχι προτεκτοράτο! Ο θάνατός του στις 4 Μαϊου 1980, σήμανε κα την αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση της χώρας, καθώς οι μεγάλες δυνάμεις που ενοχλούνταν από την παντοδυναμία της Γιουγκοσλαβίας στα Βαλκάνια, καραδοκούσαν. Οι Δυτικοί όμως ενοχλούνταν που στα Βαλκάνια, μια χώρα σχεδόν κομμουνιστική, ήταν υπερδύναμη. Και μετά το θάνατό του, άδραξαν την ευκαιρία να τη διαλύσουν. Πως; Χτυπώντας στην αχίλλειο πτέρνα της που δεν ήταν άλλη από τα εθνικιστικά πάθη.

Κακά τα ψέματα, την Γιουγκοσλαβία τη διέλυσαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία υπό τις ευλογίες του Βατικανού, καθώς ήθελαν να έχουν αυτοί υπό την εποπτεία τους, τη βαλκανική χερσόνησο. Και στο όνομα των συμφερόντων και του χρήματος, δεν δίστασαν να διαλύσουν ένα έθνος και δεν αισθάνθηκαν ούτε μια ενοχή, βλέποντας ανθρώπους που αποτελούσαν κάποτε πολίτες της ίδιας χώρας, να σκοτώνονται μεταξύ τους…

Δημιουργήθηκαν εφτά ανεξάρτητες χώρες, οι οποίες κάθε άλλο παρά ανεξάρτητες είναι. Τα αμερικανικά και γερμανικά συμφέροντα σχεδόν τις έχουν υποτάξει μιας και πλέον πάτησαν το πόδι τους στην Βαλκανική, ως σύγχρονοι αποικιοκράτες. Η μόνη χώρα που δεν υποτάχθηκε ακόμη, είναι η Σερβία. Κάποια στιγμή όμως θα έρθει και η σειρά της.

Παρατήρησα σε πολλές χώρες ότι υπάρχει μια νοσταλγία για την Γιουγκοσλαβία. Δυστυχώς ο πόλεμος, γύρισε πίσω πολλές δεκαετίες το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της. Κάποιες χώρες έχουν βρει το δρόμο τους και κάποιες άλλες πάλι, προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Όλοι παραδέχονται πως επί Τίτο, η οικονομική κατάσταση και το βιοτικό επίπεδο ήταν σε υψηλά επίπεδα και όλοι ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους. Μετά τη διάλυση όλες οι χώρες και οι άνθρωποι εξουθενώθηκαν, τόσο ψυχικά όσο και οικονομικά. Κάποιοι επιθυμούν τη δημιουργία μιας νέας Γιουγκοσλαβίας ή κάτι παρόμοιου και κάποιοι άλλοι πάλι όχι. Κάποιοι πιο ορθολογιστές, σκέφτονται πως δεν θα έχει μέλλον. Όπως μου είπε χαρακτηριστικά, ένας πρώην Γιουγκοσλάβος:

“Αν ξαναδημιουργηθεί μια νέα Γιουγκοσλαβία ή κάτι παρόμοιο, σε είκοσι χρόνια θα ξαναδιαλυθεί! Είμαι τόσο σίγουρος γι’ αυτό, που βάζω και στοίχημα! Το σπίτι μου, το αμάξι μου και ό,τι άλλο θες!”

Δυστυχώς τα μίση υπάρχουν ακόμα σε μερικούς και ίσως είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Όμως πάνω απ’ όλα σημασία έχει να ζουν αρμονικά μεταξύ τους και να αποτινάξουν τα όποια πάθη έχουν, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται στους συγκεκριμένους. Επίσης, όλοι εύχονται να ξαναβρούν το δρόμο τους και να αποκτήσουν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, εφάμιλλο της γιουγκοσλαβικής εποχής.

Θεώρησα σκόπιμο να μην παραθέσω κανένα βίντεο σχετικά με τον πόλεμο, καθώς τα περισσότερα που υπάρχουν στο διαδίκτυο, είναι δυτικής προελεύσεως (π.χ. BBC ή CNN), πράγμα που σημαίνει ότι είναι προπαγανδιστικά υπέρ του ΝΑΤΟ. Με τη γνωστή μέθοδο της γκεμπελικού τύπου προπαγάνδας, τάσσονται υπέρ των Κροατών και των Βόσνιων και κατά των Σέρβων. Παρουσιάζουν δηλαδή τη μία όψη της αλήθειας. Όμως σε έναν πόλεμο, όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Και οι μεν και οι δε…

Το μόνο βίντεο το οποίο μπορώ να παραθέσω, το οποίο θεωρώ ότι είναι το πιο αντικειμενικό είναι το “Weight of Chains” (Το Βάρος των Αλυσίδων). Αν και Σερβοκαναδός, ο σκηνοθέτης Boris Malagurski, είναι ιδιαίτερα αντικειμενικός, καθώς παραθέτει μαρτυρίες απ’ όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να μάθει κάποια πράγματα για τους πολέμους που ακολούθησαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Η όμορφη Ex – Yugoslavia

Δεν είναι τυχαίο πως η Γιουγκοσλαβία κάποτε εθεωρείτο ένας επίγειος παράδεισος, ένεκα της φυσικής ομορφιάς της, προσελκύοντας έναν μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Ακόμα και μετά τη διάσπασή της, παραμένει ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός με τη μόνη διαφορά ότι, η ομορφιά έχει πλέον μοιραστεί.

Αν ενώσω όλες αυτές τις χώρες σε μία, αναμφίβολα προκύπτει μια χώρα με αδιαμφισβήτητη φυσική ομορφιά και με συχνή αλληλουχία του τοπίου που την καθιστούν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και συναρπαστική. Μέσα σε μια στροφή το βουνό εναλλάσσεται με τη θάλασσα, το καταπράσινο τοπίο με το σεληνιακό και άλλα πολλά. Αυτό το πράγμα το έχω δει μέχρι τώρα μόνο σε δυο χώρες: την Ελλάδα και την Νορβηγία! Και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, η Ελλάδα, η Νορβηγία και η πρώην Γιουγκοσλαβία είναι οι πιο συναρπαστικές και μη βαρετές χώρες που έχω ταξιδέψει.

Οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας έχουν τα πάντα. Από εύφορες πεδιάδες, πυκνή βλάστηση, επιβλητικά βουνά και οροσειρές, φαράγγια, λίμνες, ποτάμια, θάλασσα μέχρι και χιλιάδες νησιά στις δαλματικές ακτές! Αξέχαστη θα μου μείνει η διαδρομή από την Cetinje στην Kotor, όπου από εκεί που νόμιζα ότι ήμουν στην κορυφή του Έβερεστ, μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκα δίπλα στη θάλασσα!

Ζεις παράλληλα στη μεσαιωνική και τη σύγχρονη εποχή. Κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο ζώντας σε τρεις αυτοκρατορικές εποχές: τη ρωμαϊκή, τη βυζαντινή και την οθωμανική. Από εκεί που αναπνέεις την θαλασσινή αλμύρα, ξαφνικά ανοίγεις το γκάζι και βρίσκεσαι στις Άλπεις! Έχει ότι ποθεί η ψυχή ενός ανήσυχου ταξιδιώτη κι ενός ανήσυχου μοτοσυκλετιστή. Τα πάντα και κάτι παραπάνω…

Τι θα μου μείνει απ’ όλα αυτά

Αν μου έκανες την κλασσική ερώτηση για το ποια χώρα μου φάνηκε πιο όμορφη, ειλικρινά θα ερχόμουν σε δύσκολη θέση. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα απαντούσαν Σλοβενία ή Μαυροβούνιο, μιας και αυτές οι δυο χώρες είναι η χαρά του μοτοσυκλετιστή.

Όμως ο καθένας από εμάς τους ταξιδιώτες, βλέπει τα πράγματα μέσα από το δικό του οπτικό πρίσμα και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο υπάρχει και μια διαφορετικότητα στις απόψεις.

Η κάθε μία από αυτές τις χώρες έχει κάτι το ξεχωριστό που το αγάπησα και το κράτησα.

Aπό την πΓΔΜ κρατάω τον φιλήσυχο χαρακτήρα των κατοίκων της. Από την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα αποτέλεσε την χώρα-έκπληξη, καθώς δεν περίμενα να συναντήσω τόσο υπέροχους ανθρώπους. Δεν κρατάω το εθνικιστικό καρακιτσαριό που είδα στην πρωτεύουσα από τους σλαβόφωνους αλλά και το ανάλογο με τις σημαίες από τους αλβανόφωνους.

Από το Κόσοβο, κρατάω την ταπεινότητα και την ευγένεια που ξεχειλίζει από τους κατοίκους του. Κάνουν τα πάντα για να σ’ εξυπηρετήσουν ακόμα και στο παραμικρό. Δεν κρατάω τις ουτσεκάδικες φάτσες που με κοιτούσαν καχύποπτα, μόνο τις φορές που δεν ήμουν πάνω στην μοτοσυκλέτα.

Από το Μαυροβούνιο κρατάω τα δυσπρόσιτα βουνά, τις καταπληκτικές διαδρομές και τη συχνή εναλλαγή του τοπίου. Δεν κρατάω τις συνέπειες του υπερβολικού τουρισμού που έχουν παρεισφρήσει στα παράλια.

Η Βοσνία – Ερζεγοβίνη ήταν η χώρα που με κέρδισε. Η χώρα που μίλησε στην ψυχή μου. Η χώρα με το κάτι διαφορετικό απ’ όσα έχω δει. Μια χώρα έμπνευση. Μια χώρα που μου έβγαζε έναν βαθύ αναστεναγμό, κάθε στιγμή που κυλούσα τις ρόδες μου. Κρατάω τα πάντα από αυτήν και δεν αφήνω τίποτα…

Η Κροατία βρίσκεται με το ένα πόδι στα Βαλκάνια και με το άλλο πόδι στην Ευρώπη. Μου φάνηκε σαν μια χώρα η οποία ψάχνει την ταυτότητά της. Εξευρωπαϊσμένος λαός οι Κροάτες και προσφέρουν πολύ καλές υπηρεσίες στον τουρίστα. Η Κροατία μαζί με την Σερβία, μου είναι οι πιο οικείες χώρες. Αισθάνομαι πιο άνετα και πιο γαλήνια κάθε φορά που τις επισκέπτομαι. Μου θυμίζουν την Ελλάδα, η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους.

Από την Σλοβενία κρατάω την απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου, τις κορυφαίες μοτοσυκλετιστικές διαδρομές και την οικειότητα των κατοίκων της. Άλλος πλανήτης, καμία σχέση με Βαλκάνια, όμως οι κάτοικοί της έχουν κρατήσει την βαλκανική ζεστή καρδιά.

Η Σερβία είναι η μόνη χώρα που αισθάνομαι τόσο οικεία λες και βρίσκομαι στην Ελλάδα. Οι Σέρβοι είναι ο πιο “έξω καρδιά” λαός που έχω συνατήσει. Λαός ανυπότακτος από τη φύση του και όσο κι αν τον πληγώσεις αυτός συνεχίζει να μάχεται. Σε όποια γωνιά της και να βρεθώ αισθάνομαι όμορφα. Δεν κρατάω τα πολλά αρνητικά που έχουν μιας και έχουν πολλά κοινά στην ιδιοσυγκρασία τους με τους Έλληνες.

Τολμώ να πω πως η αγαπημένη μου γεωγραφική περιοχή είναι τα Βαλκάνια. Και από τα Βαλκάνια η αγαπημένη μου περιοχή, είναι αυτή των χωρών που αποτελούσαν κάποτε τη χώρα της Γιουγκοσλαβίας. Και με το χέρι στην καρδιά, τις αγαπώ όλες το ίδιο…

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε

Βαλκάνια: μια έννοια που εμφανίστηκε πρώτη φορά πριν 2- 3 αιώνες. Μια περιοχή που είναι δύσκολο έως αδύνατο, να προσδιοριστεί με βάση τα γεωγραφικά της όρια. Άλλοτε αναφερόταν με βάση την μορφολογία του εδάφους, άλλοτε με βάση το σύνολο των ανθρώπων. Το σίγουρο είναι ένα: τα Βαλκάνια υπάρχουν μέσα στην ψυχή μας και μετά στον χάρτη…

Βαλκάνιοι: oι Ανατολίτες της Ευρώπης ή οι Ευρωπαίοι της Ανατολής; Το σίγουρο είναι και εδώ ένα: αυτοί οι τόσο ίδιοι μα και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ξέρουν να βρίσκουν τον τρόπο να χτίζουν γέφυρες και να γκρεμίζουν τείχη. Όπως ξέρουν να κάνουν και το αντίθετο όταν κυριεύονται από πάθη, όπως δυστυχώς έχει διδάξει η ιστορία…

Η γειτονιάς μας είναι τα Βαλκάνια. Με το να λέμε πως η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα, ενδεχομένως από ελιτισμό ή σνομπισμό, ίσως να θεωρούμε πως αποτελούμε χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Όμως, γεωγραφικά η Ελλάδα ανήκει στα Βαλκάνια και όχι στην κεντρική Ευρώπη. Οι γείτονές μας είναι οι Βαλκάνιοι. Και εμείς είμαστε Βαλκάνιοι. Εξάλλου, με όλους αυτούς τους λαούς συνυπάρχουμε εδώ και πολλούς αιώνες…

Χτίστε γέφυρες και γκρεμίστε τα τείχη!

Τελειώνοντας, θα ήθελα να παραθέσω την πιο όμορφη φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο. Έτσι θέλω να είναι οι λαοί των Βαλκανίων, αδελφωμένοι, αγαπημένοι και να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους. Ας βγάλουμε τα σύνορα από το μυαλό μας κι ας τα αφήσουμε να υπάρχουν μόνο στον χάρτη. Ας απαλλαγούμε μια και καλή από τα εθνικιστικά και θρησκευτικά μας πάθη. Ας αφήσουμε το παρελθόν και να μην κυνηγάμε αρνητικά σύνδρομα. Ας κοιτάξουμε το μέλλον μας, γιατί κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει στιγμές που αμαύρωσαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ας χτίσουμε γέφυρες και ας γκρεμίσουμε τα τείχη…

Kάτι τελευταίο

Σ’ ευχαριστώ πολύ που διάβασες αυτό το ταξιδιωτικό. Για να μην παρεξηγηθώ, να ξέρεις πως αν και καταπιάστηκα με θέματα που δεν αφορούν ένα ταξιδιωτικό κείμενο όπως π.χ. η ιστορία, δεν το έκανα για να το παίξω ειδήμονας ή βαλκανιολόγος (εδώ γελάμε). Ούτε προσπάθησα να γράψω δοκίμιο ή διατριβή (εδώ πάλι γελάμε). Προσπάθησα εκτός από την ψυχή μου, να καταθέσω τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς μου. Σε κάποια μπορεί να συμφωνήσαμε, σε κάποια μπορεί να διαφωνήσαμε. Φυσιολογικό και ανθρώπινο είναι. Όμως εύχομαι και θέλω να πιστεύω πως ταξιδέψαμε παρέα. Και στην τελική, αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης. Δεν σου κρύβω πως όλα όσα έγραψα σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ήθελα να τα μοιραστώ. Ήθελα να τα κρατήσω μόνο για την πάρτη μου. Τελικά δεν τα κατάφερα…

Πολλά – πολλά ευχαριστώ

Σε όλα τα αδέρφια του Moto Adventures για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί: Κακλέας Ιωάννης, Παπαδόπουλος Δημοσθένης, Πετράκης Κωνσταντίνος καθώς και το ζεύγος Δημητρίου και Γεωργίας Σάκκου.

Στα αδέρφια Παυλίδη Αχιλλέα, Μανιατόπουλο Βασίλειο και Λουρίδα Νικόλαο, για την τιμή που μου έκαναν, να τους γνωρίσω από κοντά.

Στον αδερφό Παρτσινέβελο Γεώργιο για την τριήμερη φιλοξενία στην Αθήνα. Ευχαριστώ τον αδερφό του Χάρη και τη φίλη μας Κρητικού Μαρία.

Στους Στασινό Γεώργιο και Σουργουτσίδη Ιάκωβο από το GAS Motosport Culture, όπου κάθε φορά τους “τρέχω” τελευταία στιγμή με τις ιδιοτροπίες μου και τα ψώνια της τελευταίας στιγμής.

Τον κυρίους Σπυριδάκη Ιωάννη και Καζέπη Νικόλαο όπως και όλο το team της Υamaha για την φροντίδα που έδειξαν στην μοτοσυκλέτα μου.

Στον φίλο John TheSon για τις πληροφορίες που μου έδωσε.

Στους Οικονομάκη Στυλιανό, Παπαντωνίου Δημήτριο, Κυριακόπουλο Εμμανουήλ για όλες τις πληροφορίες που μου έδωσαν αλλά κυρίως για την έμπνευση που μου έδωσαν με τα ταξιδιωτικά τους.

Mια γενική αποτίμηση:

Ημερομηνία: 20 Αυγούστου – 16 Σεπτεμβρίου 2014

Συνολικά km: 7.425,6 km

Xώρες: Eλλάδα, Αλβανία, Π.Γ.Δ.Μ., Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Κροατία, Σλοβενία, Σερβία, Βουλγαρία.

Το φετινό μου ταξίδι διήρκεσε 28 ημέρες και ξόδεψα συνολικά 1.462,40 €. Aπό τις 28 ημέρες, οι 2 ήταν στα καράβια και οι 3 στην Αθήνα, άρα πάμε στις 23 ημέρες.

Αν από τα 1.462,40 € αφαιρέσω τα προσωπικά μου έξοδα που έκανα κατά τη διάρκεια παραμονής μου στην Αθήνα αλλά και τα εισητήρια πλοίων (σύνολο 292 €) πάμε στα 1.170,40 €.

Από τις 28 διανυκτερεύσεις, οι 11 ήταν σε ξενώνες, οι 6 σε camping, οι 5 σε ξενοδοχεία, οι 2 σε καράβι και 3 σε φιλοξενία.

Και που θέλω να καταλήξω:

Με ένα ποσό της τάξεως 1.000 € μπορείς να ταξιδέψεις άνετα για πάνω από 20 ημέρες στα Βαλκάνια. Με 500 € ταξιδεύεις άνετα για 10 ημέρες. Με 1.500 € ταξιδεύεις άνετα για 30 ημέρες. Κι όταν λέω άνετα, εννοώ ότι δεν θα σου λείψει τίποτα. Με ~5 € τρως και πίνεις σαν πασάς! Αν είσαι καπνιστής, το πακέτο με τσιγάρα το αγοράζεις περίπου στη μισή τιμή απ’ ότι στην Ελλάδα! Με το πολύ 10 € μένεις σε camping, με 10 έως 15 € σε ξενώνα και με 20 έως 30 € σε ξενοδοχείο. Κι άμα ξέρεις να δουλεύεις το booking (γιατί εγώ δεν σκαμπάζω από δαύτα) τότε οι διαμονές θα σου στοιχίσουν σημαντικά φθηνότερα.

Σε μια δύσκολη οικονομικά χρονιά με πολλές αναποδιές, εκεί που πίστευα ότι δεν θα ταξίδευα, τελικά τα κατάφερα. Προτίμησα από το να μην ταξίδευα καθόλου, να ταξίδευα με τα λίγα. Από τη στιγμή που υπάρχει όρεξη για ταξίδι, όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες…

Εύχομαι σε όλους τους ταξιδιώτες (δίτροχους και μη) πολλά, όμορφα και “γεμάτα” ταξίδια.

Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός.

« Προηγούμενη Σελίδα