Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 17^η: Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012, Πειραιάς – Ηράκλειο

Και το Balkan Express έλαβε τέλος

Tώρα γι’ αυτήν την ημέρα τι να γράψω πέραν από το ότι το πλοίο έδεσε στο καράβι στις έξι το πρωί και σε λίγα λεπτά, ήμουν στο σπίτι μου. Xωρίς φυσικά αυτή τη φορά, να μου κάνει αναστροφή κάποια ξανθιά γκόμενα – σωσίας της Τζούλιας, όπως 17 μέρες πριν, που λίγο έλειψε, το ταξίδι να τελειώσει, πριν καν αρχίσει …

Τίτλοι τέλους

Με τον επίλογο δεν έχω καλές σχέσεις. Κάθε φορά που καλούμαι να γράψω αισθάνομαι κάπως άβολα και περίεργα. Όπως όταν τελειώνω ένα ταξίδι και περιμένω να μπω στο καράβι της επιστροφής. Το συναίσθημα του τέλους μου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Αφενός μια ικανοποίηση που πραγματοποίησα ένα ταξίδι και αφετέρου μια στεναχώρια καθώς ήθελα να μην τελείωνε και να συνεχιζόταν ακόμα. Το ίδιο έπαθα και στο τέλος αυτού του ταξιδιού. Ήθελα να έχω κι άλλες ημέρες κι άλλα χρήματα (λίγα μωρέ, όχι πολλά) να έμπαινα Ουκρανία, Μολδαβία, Υπερδνειστερία…

Ήθελα αυτό το ταξίδι να συνεχιζόταν κι άλλο. Θέλω όμως να πιστεύω, πως δεν έχω κλείσει λογαριασμό με καμιά απ’ αυτές τις χώρες. Θέλω να ξαναπεράσω από την ΠΓΔΜ, ένας σημαντικός οδικός κόμβος που συνδέει την Ελλάδα με την υπόλοιπη Ευρώπη. Να χαθώ στα αλβανικά βουνά, νομίζοντας ότι βρίσκομαι στις Άλπεις και παράλληλα να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου, με τον κόσμο να με πλησιάζει μιλώντας μου ελληνικά λες και είμαστε γνωστοί κι έχουμε ανταμώσει μετά από χρόνια – για τέτοια οικειότητα μιλάμε. Στο άγνωστο Μαυροβούνιο, του οποίου η θέα των βουνών και μόνο, με προκαλεί να ξανανοίξω τον χάρτη. Να μπω στα ενδότερα της Κροατίας ή σε κάποιο νησί των Δαλματικών ακτών. Να γνωρίσω τις ομορφιές της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης που μου έκανε κλικ, έστω και σ’ αυτό το μικρό κομμάτι της ακτογραμμής. Στην Σλοβενία που με παραπέμπει σε αλπικές καταστάσεις. Στην Ουγγαρία θα προσπαθήσω να βρω διαδρομές με στροφές, γιατί με τις ευθείες δεν θα την ξαναπαλέψω, όση υπομονή κι αν διαθέτω. Τώρα για την Ρουμανία, τι να πω; Δεν θέλω ν’ αφήσω γωνιά για γωνιά της, ανεξερεύνητη. Στην Βουλγαρία θέλω να μπω στα ενδότερα. Όπως επίσης και στην Τουρκία, από την ασιατική πλευρά.

“Ελληναράς” ποτέ δεν ήμουν, ούτε και είμαι, ούτε θέλω να φτάσω στην τραγική κατάσταση του να πιστεύω πως δεν υπάρχει ζωή πέραν από τον πλανήτη Ελλάδα. Ναι, η Ελλάδα έχει απίστευτα μέρη τα οποία προσπαθώ να εξερευνώ, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Όμως δεν δέχομαι με τίποτα να ακούω υποτιμητικά σχόλια για κάποιες “τριτοκοσμικές” χώρες ή για κάποιες χώρες που οι σχέσεις που έχουν με την Ελλάδα είναι ιδιάζουσες, όπως φερ’ ειπείν η ΠΓΔΜ, η Αλβανία ή η Τουρκία. Το ότι διαθέτουν απίστευτη ομορφιά το θεωρώ δεδομένο. Όπως πλέον θεωρώ δεδομένο πως το κλίμα σε αυτές τις χώρες, κάθε άλλο παρά εχθρικό είναι. Άνθρωποι που σε πλησιάζουν και ειλικρινά χαίρονται όταν του λες ότι είσαι Έλληνας, ότι είσαι από την Ελλάδα. Και όταν βλέπεις τέτοιου είδους ενέργειες αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στη χώρα σου. Έχω καταλάβει πως τα σύνορα είναι μια τυπική διαδικασία που απλά πρέπει να την περάσεις. Μετά από αυτά, ο δρόμος συνεχίζει, είναι ο ίδιος όπως και οι άνθρωποι. Άνθρωποι πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, να απαντήσουν σε κάθε λογής ερωτήσεις σου κι ας μη μιλάτε την ίδια γλώσσα κι ας υπάρχουν διαφορές μεταξύ τω λαών σας.

Kι αν εμείς βλέπουμε κάπως υποτιμητικά κάποιους Βαλκάνιους μετανάστες στην πατρίδα μας και τους αντιμετωπίζουμε ρατσιτσικά, άραγε πως θα αισθανόμαστε εμείς, όταν κάποια στιγμή βρεθούμε μετανάστες στη δική τους πατρίδα και μας αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζουμε εμείς αυτούς; Mη γελάς καθόλου, γιατί έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα για τη χώρα μας, είναι ένα σενάριο κάθε άλλο παρά επιστημονικής φαντασίας.

Έχω όμως κι ένα συναίσθημα πικρίας για τη χώρα μας. Όταν αγαπάς και πονάς κάτι, θα πεις τ’ αρνητικά του κι αυτά που σε πικραίνουν, γιατί θέλεις να το δεις καλύτερο (με το “αγαπάς και πονάς” δεν το παίζω Ελληναράς, το ξανατονίζω).

Κι όμως… ακόμα και σε ορισμένες “τριτοκοσμικές” χώρες, ποτέ δεν με έσπρωξαν στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα ή στο λεωφορείο για να μου πάρουν τη θέση. Για να είμαι όμως δίκαιος, η οδική συμπεριφορά των οδηγών πολλών βαλκανικών χωρών, είναι κατά πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη των Ελλήνων, όπως τα περιέγραψα στο κείμενο. Τα ίδια ισχύουν και για τους περισσότερους δρόμους.

Είχα την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση πως το να λέμε πως η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα, ενδεχομένως από ελιτισμό ή σνομπισμό, να θεωρούμε πως αποτελούμε χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Όμως η Ελλάδα δεν ανήκει στο συγκεγκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα, αλλά στη χερσόνησο του Αίμου ή την βαλκανική χερσόνησο. Ναι, οι γείτονές μας δεν είναι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Βέλγοι. Είναι οι Βαλκάνιοι…

Έχω την αίσθηση (αμάν πια μ’ αυτές τις αισθήσεις) πως σε αυτές τις χώρες του οδοιπορικού, τον μοτοσυκλετιστή τον σέβονται και τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά, απ’ ότι στην Ελλάδα, όπου σχεδόν τον… μισούν! Αδυνατώ να το εξηγήσω, αλλά στο εξωτερικό ο μοτοσυκλετιστής τυγχάνει διαφορετικής αντιμετώπισης από τους πολίτες, είτε είναι στον δρόμο, είτε όχι. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω, πως περισσότερο καχύποπτα κοιτάνε τον αυτοκινιτιστή απ’ ότι τον μοτοσυκλετιστή, ενώ στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σε κάθε συνοριακό σταθμό περνούσα χωρίς πρόβλημα την ώρα που στα αυτοκίνητα γινόταν εξονυχιστικός έλεγχος. Όταν σταματούσα να ρωτήσω ντόπιους, όλοι με πλησίαζαν με το χαμόγελο στα χείλη, πρόθυμοι να απαντήσουν σε κάθε λογής απορίες και ερωτήσεις μου. Πολλοί με χτυπούσαν φιλικά στον ώμο λέγοντάς μου λέξεις όπως “καλό ταξίδι φίλε” και “να προσέχεις”. Ίσως ο μοτοσυκλετιστής κάθε φορά που βγάζει το κράνος του ή ανοίγει τη ζελατίνα του κράνους του, έχει ένα άδηλο πελώριο χαμόγελο, δείγμα του ότι η οδήγηση της μοτοσυκλέτας, του το έχει ζωγραφίσει στο πρόσωπό του. Ίσως σπάνια θα δεις μοτοσυκλετιστή – ταξιδευτή να μη χαμογελάει και να είναι στριφνός. Θεωρώ πως αν δεν ήμουν με μοτοσυκλέτα αλλά με αυτοκίνητο, να μην είχα αυτή τη συγκινητική αντιμετώπιση από ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί και ίσως να μη ξαναδώ. Για το επίσης συγκινητικό στιγμιότυπο με τα παιδιά στον δρόμο να σου ζητάνε ν’ ανοίξεις το γκάζι ή να κάνεις σούζα, αδυνατώ ακόμα να το εξηγήσω. Όπως και γιατί με χαιρετάνε μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου…

Το γιατί έτυχε να κάνω αυτό το ταξίδι μόνος, νομίζω το απάντησα από την αρχή. Όμως θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα που έχω στο μυαλό μου. Ναι καλές οι βόλτες με μηχανές, καλή η παρέα και ο χαβαλές, αλλά δεν αποτελούν την πεμπτουσία του μοτοσυκλετισμού. Πάντοτε απέφευγα βόλτες με είκοσι–σαράντα άτομα, να είμαστε πέντε ώρες στην καφετέρια, άλλες πέντε ώρες στην ταβέρνα και το πολύ μια–δυο ώρες στον δρόμο, έτσι για να θυμηθούμε ότι οδηγάμε και μοτοσυκλέτα. Προτιμώ μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού κάποια άτομα από την παρέα με τους οποίους δένει η χημεία μας, να κινούμαστε σε γραφικές διαδρομές, όπως εμείς θέλουμε άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά. Κι αν η παρέα μου δεν δέχεται να μ’ ακολουθήσει κάπου (π.χ. σ’ έναν χωματόδρομο) δεν θα καθίσω με τις πιτζάμες σπίτι να βλέπω τηλεόραση ή να χαζεύω στον υπολογιστή. Θα πάω ακόμα και μόνος κι αν μου κάτσει στραβή, έκατσε. Άλλωστε πάντα ήθελα να βλέπω τη μοτοσυκλέτα μου μάχιμη σε κάθε είδους τερέν και όχι παρκαρισμένη σε κάποια καφετέρια.

Η αλήθεια είναι πως αυτό το ταξίδι μ’ έκανε να με γνωρίσω κι άλλο. Να γνωρίσω, να παρατηρήσω, να δω, να αφουγκραστώ νέους τόπους, νέους ανθρώπους, νέες κουλτούρες και πολλά άλλα νέα πράγματα στη βαλκανική γειτονιά μας. Η αναζήτησή όμως μέσα μου για τα Βαλκάνια ακόμα συνεχίζεται, καθώς έπιασα τον εαυτό μου μετά το τέλος του ταξιδιού να ψάχνει ιστορικά στοιχεία για τους λαούς των Βαλκανίων. Ερωτήματα όπως “άραγε η ιστορία είναι όπως μα της μαθαίνουν στο σχολείο;” με κάνουν να ψάχνω και την αντίθετη άποψη. Δεν ξέρω αν θα τη δεχτώ, αλλά το σίγουρο είναι πως θα την ακούσω. Άλλωστε η αναζήτηση της αλήθειας αποτελεί από μόνη της ένα συναρπαστικό ταξίδι… μην ξεχνάμε πως μοτοσυκλέτα σημαίνει ελευθερία σε πολλά πράγματα. Ένα από αυτά, είναι και η ελευθερία σκέψης…

Από το ταξίδι αυτό καταευχαριστήθηκα την κάθε του στιγμή. Κι αν με ρωτήσεις αν θα το ξαναέκανα μόνος, πάλι ναι θα σου απαντήσω. Ναι, ήταν εκ φύσεως ένα μοναχικό ταξίδι στο οποίο δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή μοναξιά. Δεν ξέρω, ίσως αυτό να είναι ένα περίεργο συναίσθημα που μόνο η οδήγηση μιας μοτοσυκλέτας μπορεί να προσφέρει…

Μια βαθιά υπόκλιση στους …

– Μπιτζανάκη Γρηγόριο, Ζεάκη Ευάγγελο, Ποτώνη Μιχαήλ για την πολύτιμη βοήθειά τους.

– Σπυριδάκη Ιωάννη (αντιπρόσωπος της Yamaha στο Ηράκλειο Κρήτης)
Δεν αρκεί μόνο να έχεις καλή μοτοσυκλέτα, αλλά πρέπει να έχεις και ικανό μηχανικό να τη συντηρεί όπως πρέπει, την ώρα που πρέπει. Kαι όταν εμπιστεύεσαι τον ίδιο μηχανικό επί 12 συναπτά έτη, αυτό το πράγμα από μόνο του κάτι σημαίνει. Όταν μια μοτοσυκλέτα συντηρείται σωστά, τότε θα σου αποδείξει έμπρακτα την αξιοπιστία της. Kαι η Yamaha μου έχει αποδείξει την αξιοπιστία της, με μια σχέση εμπιστοσύνης που κρατάει χρόνια. Κύριε Σπυριδάκη, ευχαριστώ πολύ.

– Στασινό Γεώργιο και Σουργουτσίδη Ιάκωβο (GAS Motosport Culture)
Κάποτε σας γνώριζα μέσα από τις σελίδες του ΜΟΤΟ. Αργότερα έμαθα ότι έχετε κατάστημα με είδη αναβάτη και αξεσουάρ στα Χανιά. Ήρθα, σας γνώρισα από κοντά και πλέον όταν θέλω κάτι έρχομαι στα Χανιά (κι ας έχει πάει η βενζίνη στα ύψη) γιατί ξέρω ότι εκτός από τις καλές τιμές, θα με αντιμετωπίσετε με σεβασμό και όχι να μου τα “πάρετε”. Όπως επίσης συζητώντας κανείς μαζί σας, σίγουρα έχει να μάθει πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με την κουλτούρα των δυο τροχών και όχι μόνο. Ξέρω ότι είστε γνώστες του αντικειμένου, όπως ξέρω ότι μπαίνω σε μαγαζί μοτοσυκλετιστικό και όχι σε μπουτίκ ρούχων. Πλέον σας θεωρώ αδερφούς, θα σας διαφημίζω χωρίς να μου τα “σκάτε” γιατί έτσι γουστάρω και γιατί έτσι σας πάω.

– Οικονομάκη Στυλιανό (εμπνευστής και δημιουργός του Moto Adventures)
Σύνομε (έστω και τα τα το ήμισυ) αν χρωστάω σε κάποιον τα περισσότερα (για να μην πω τα πάντα και μου γκρινιάξουν οι από πάνω) αυτός είσαι ‘συ. Ένα ευχαριστώ θα ήταν λίγο μπροστά σε όσα έκανες για ‘μένα όλον αυτό τον καιρό. Ντάξει δεν με πήρες κι από το χεράκι να με πας άτα, αλλά οι πληροφορίες, οι συμβουλές σου και κυρίως το ενδιαφέρον σου για το ταξίδι μου είναι πράγματα που τα εκτιμώ απεριόριστα. Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, αν και ταξίδευα μόνος, σε αισθανόμουνα συνταξιδιώτη. Βλέπεις κάθε φορά που πήγαινα σε έναν τόπο ή μου τύχαινε κάτι, μου ερχόντουσαν στο μυαλό τα λόγια σου όπως και οι περιγραφές των ταξιδιωτικών σου. Βλέπεις, τα έχω φτάσει σε σημείο αποστήθισης! Να είσαι πάντα καλά, να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις…

Γενικές πληροφορίες:

Hμερομηνία: 1 – 17 Αυγούστου 2012

Συνολικά km: 6.490,9

Xώρες: Eλλάδα, Π.Γ.Δ.Μ., Αλβανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Σλοβενία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τουρκία

« Προηγούμενη Σελίδα