Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 2^η: Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012, Πειραιάς – Ohrid

Πρώτος σταθμός η λίμνη Οχρίδα (760,2 Km)

Oι προβλέψεις γι’ αυτή τη μέρα έδειχναν βροχές και καταιγίδες, οι οποίες θα με συνόδευαν από την Λάρισα έως τη λίμνη Οχρίδα. Μετά όμως το περσινό και την τόση βροχή που έφαγα στις Άλπεις, τίποτα πλέον δεν είναι ικανό να με αποvθαρύνει. Ξύπνησα ωσάν τον βρικόλακα πριν καν αράξει το πλοίο στο λιμάνι, για να είμαι από τους πρώτους που θα έβγαιναν έξω, καθώς με περίμενε πολύς δρόμος και πολλά… διόδια!

Σύντομα βρίσκομαι στον Αθηνών – Λαμίας, σ’ έναν καταπληκτικής πρόσφυσης και απαράμιλλης θέας δρόμο – μην κουνάς με έκπληξη το κεφάλι, είναι οι γνωστές κρυάδες που πετώ συνέχεια! Κι επειδή το διώροφο tank bag μου, το οποίο πανεύκολα αναγείρει άλλο ένα διαμέρισμα στον τρίτο, πλέον φτάνει μέχρι τον ουρανό με συνέπεια να μη μπορώ να δω τις ενδείξεις στο κοντέρ, ούτε και να καταλάβω με τι ταχύτητα κινούμαι. Έχω την αίσθηση ότι πηγαίνω κανονικά και καθώς νιώθω το λουρί του κράνους να μου πνίγει τον λαιμό, από περιέργεια κοιτώ το κοντέρ και τι βλέπω; Εκατόν ογδόντα! Ωιμέ, έτσι και με πιάσει κανένα ραντάρ, βλέπω να κάνει φτερά ο προϋπολογισμός του ταξιδιού, μέχρι να φτάσω τα σύνορα. Λες να την πιω την πορτοκαλάδα κι ακόμα δεν έχω καλά-καλά, ξεκινήσει;

Όχι φυσικά, γιατί θα πιω καφέ! Σε μια στάση πριν την Λαμία για ανεφοδιασμό σε υγρά καύσιμα αλλά και για πρωινό πλούσιο σε πολυακόρεστα, συναντώ τον Ευριπίδη και την Γιώτα από την Θεσσαλονίκη με Kawasaki Versus 650, οι οποίοι επέστρεφαν από τις καλοκαιρινές τους διακοπές σε ελληνικά νησιά. Τη λίγη ώρα που διήρκησε ο καφές μαζί τους, πιάσαμε κουβέντα για δίτροχες κρητικές ταξιδιωτικές ιστορίες, καθώς είχαν επισκεφθεί πέρσι την Κρήτη.

Αφού χαιρέτησα τα παιδιά, σύντομα αφήνω τη γκρηκ οτοστράντα και μπαίνω από Λάρισα για να κόψω δρόμο και να κατευθυνθώ μέσω Ελασσόνας προς Κοζάνη, όπου θα έβλεπα τη γέφυρα στα Σέρβια. Ίσως το μόνο ενδιαφέρον σημείο της διαδρομής, καθώς επέλεξα χρόνου χάριν, να κινηθώ στην Ελλάδα μέσω αυτοκινητόδρομου ή εθνικής τελοσπάντων. Κάπου μεταξύ Λάρισας και Ελασσόνας, μπερδεύομαι με τις εξόδους και γράφω τζάμπα περίπου 10 km. Ακόμα δεν πέρασα τα σύνορα και την έκανα τη μ@λ@κία μου, αλλά δεν πειράζει, μικρό το κακό.

Μετά από ώρα βρίσκομαι στην πόλη της Φλώρινας και από ‘κει στο συνοριακό φυλάκιο της Νίκης. Σύντομος έλεγχος τόσο από την ελληνική πλευρά, όσο και από την πλευρά της ΠΓΔΜ. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω μπαίνοντας στην πλευρά της ΠΓΔΜ, είναι η σημαία της. Υποσυνείδητα, το σύμβολο της, μου θυμίζει τη διαφορά με την ονομασία της συγκεκριμένης χώρας.

Εδώ όμως, θα μου επιτρέψεις να ανοίξω μια παρένθεση και να μη σχολιάσω το θέμα της ονομασίας, ούτε και τα “welcome to the country of Alexander the Great” που διάβασα κάπου, καθώς αυτό το άρθρο έχει σκοπό να αναδείξει τις έννοιες ταξίδι και μοτοσυκλέτα και όχι να γίνει πεδίο εθνικών αντιπαραθέσεων. Η αλήθεια είναι πως, σχεδόν σε κάθε διεθνές έγγραφο αναφέρεται η λέξη “Macedonia” ή τα διακριτικά “MK”, εκτός βέβαια αν πρόκειται για ελληνικό, στο οποίο θα δεις μόνο FYROM ή ΠΓΔΜ ή Σκόπια στο προφορικό, για τους γνωστούς ευνόητους λόγους, οι οποίοι τουλάχιστον εδώ, δεν μας αφορούν. Και κλείνω την παρένθεση τονίζοντας, πως κατά τη διάρκεια του ταξιδιού παρατήρησα πως πολλοί Ευρωπαίοι, τη συγκεκριμένη χώρα δεν τη γνωρίζουν ως FYROM ή Σκόπια, αλλά ως Μακεδονία.

Αφήνω μια και καλή στην άκρη τα πολιτικά κι επιστρέφω στου δρόμου τη χαρά με μοτοσυκλετιστικές ταξιδιωτικές ιστορίες. Στον συνοριακό σταθμό συνάντησα δυο ζευγάρια Πολωνών μοτοσυκλετιστών οι οποίοι έμπαιναν κι αυτοί στην ΠΓΔΜ για τη συνέχεια του ταξιδιού τους. Μιλάμε για λίγη ώρα με τα παιδιά και σύντομα βρίσκομαι να ακολουθώ έναν επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στην πόλη Bitola. Oδηγώντας στο δρόμο, έχω την αίσθηση πως δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα από την Ελλάδα, καθώς πολλές ελληνικές πινακίδες κάνουν την εμφάνισή τους, ανά τακτά διαστήματα, όπως κέντρα διασκεδάσεως, κομμωτήρια, ιατρεία και άλλα διάφορα καθώς και ταμπέλες με διάφορες ελληνικές φίρμες. Παρατηρώ επίσης πολλά κτίρια με ασοβάτιστη την πίσω όψη τους, χαρακτηριστικό πολλών σλαβικών οικοδομημάτων. Αλλά σε γενικές γραμμές, τα κτίρια είναι σύγχρονα και καλαίσθητης αρχιτεκτονικής.

Μέσα στην Bitola, κάνω και το δεύτερο λάθος της μέρας και φτάνω κάθετα σ’ έναν πεζόδρομο, όπου φυσικά απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων. Πρόθυμος ο τύπος που βρίσκεται σ’ ένα cafe, σηκώνεται από την καρέκλα και μου υποδεικνύει από πού θα πάω και με αποχαιρετά χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη. Αδυνατώ να εξηγήσω αυτή τη φιλική χειρονομία από έναν άγνωστο, αλλά μάλλον είναι μέρος της μαγείας, του να είσαι μοτοσυκλετιστής. Ευχαριστώ φιλαράκι, μου έφτιαξες κι άλλο τη μέρα κι ας χωρίζει τους λαούς μας, η ονομασία της χώρας σου.

Πριν αφήσω την Bitola, κάνω στάση για πλήρη ανεφοδιασμό, δεν έχω κάνει συνάλλαγμα και πληρώνω το υπέρογκο ποσό των 15 ευρώ. Εντάξει με έκλεψαν στην ισοτιμία περίπου 2 ευρώ, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο αν δεν έχεις κάνει συνάλλαγμα. Κι όμως από μέσα μου γελάω, καθώς λίγες ώρες πριν στην Ελλάδα, σε δυο ανεφοδιασμούς πλήρωσα πάνω από 30 ευρώ στον καθένα. Ας μη μιλήσω και για τα διόδια, όπου στην ΠΓΔΜ δεν συνάντησα ούτε έναν σταθμό. Προφανώς, επειδή έχω επιλέξει να κινηθώ μέσω επαρχιακών, γραφικών δρόμων.

Για την Οχρίδα υπάρχουν δυο δρόμοι, ο εθνικός και ο επαρχιακός. Αν θες απλά να μετακινηθείς σε σύντομο χρόνο, διαλέγεις τον πρώτο, ενώ αν θες να εξερευνήσεις, διαλέγεις τον δεύτερο. Και επειδή διαθέτω αρκετό χρόνο, ακολουθώ φυσικά τον επαρχιακό, ο οποίος περνάει πλησίον της Μεγάλης Πρέσπας, η οποία με τα υδάτινα σύνορά της, χωρίζει ΠΓΔΜ, Αλβανία και Ελλάδα. Ο καιρός μέχρι στιγμής ξηγιέται καλά, με συννεφιά και λίγα διαστήματα ήλιου, καθώς περίμενα καταιγίδες σύμφωνα με τις προβλέψεις. Όμως μετά τη διασταύρωση από Κozjak προς Carev Dvor, άκουγα και έβλεπα τα πρώτα αστραπόβροντα. Και λίγο πριν το Otesevo, η Πετρούλα είχε διαφορετική άποψη καθώς με πιάνει μια απότομη καταιγίδα που έκανε εμένα και το TDM… παπί! Σταματώ στην άκρη του δρόμου να φορέσω τ’ αδιάβροχα και ευτυχώς η Αγία Πετρούλα (μεγάλη η χάρη της) λίγα λεπτά αργότερα σταμάτησε την οργή του καιρού.

Πλέον ο δρόμος γίνεται γραφικός καθώς η Μεγάλη Πρέσπα κάνει την εμφάνισή της, μαζί με πλαζ στις οποίες συρρέουν πλήθη λουομένων. Σ΄εκείνη την περιοχή βρίσκεται και το Galichica National Park με μέγιστο υψόμετρο τα 1.801m, όπου σύντομα ανεβαίνω ένα ορεινό επαρχιακό στροφιλίκι, περικυκλωμένος από πολλά δέντρα, κάνοντας το πράσινο χρώμα κυρίαρχο, ενώ ανά διαστήματα οι ψιχάλες κάνουν την εμφάνιση, εξαφάνιση και επανεμφάνισή τους. Ο δρόμος είναι ιδιαίτερα στενός και χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, ελέω των πολλών λακκουβών, πόσω μάλιστα, όταν βρέχει. Ανηφορίζοντας συνάντησα ελάχιστα αυτοκίνητα και έναν ποδηλάτη να οδηγεί στη βροχή μονολογώντας μέσα από το κράνος μου ένα “χαρά στο κουράγιο σου αδερφέ”. Εκεί αισθάνθηκα τον εαυτό μου αυτοκινητιστή και τον ποδηλάτη μοτοσυκλετιστή, κάνοντας αυτόν τον ενστικτώδη παραλληλισμό…

Η Μεγάλη Πρέσπα μου κάνει παρέα μέχρι να πιάσω το ψηλότερο σημείο του περάσματος και στη συνέχεια αφήνει τη θέση στη λίμνη της Οχρίδας όπου απλώνεται στα πόδια μου. Απαραίτητη στάση για φωτογράφιση, καθώς το θέαμα είναι μοναδικό. Πλέον ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του, μαζί με χοντρές ψιχάλες βροχής. Η συνέχεια είναι κατηφορική με το οδόστρωμα να καλυτερεύει κάπως. Και το τονίζω το “κάπως” καθώς στα πέταλα οι αντιθέτως διερχόμενοι ντόπιοι οδηγοί πάνε τάπα και πολλές φορές μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα. Μάλιστα, παραλίγο να με πετύχει ένας τέτοιος με Alfa Romeo, o oποίος πάνω στη στροφή ερχόταν κατά πάνω μου, αλλά ευτυχώς επιστράτευσα όλες τις ζογκλερικές μου ικανότητες, προκειμένου να τον αποφύγω. Ελπίζω να μην τον έκανα να αισθάνεται άσχημα που δεν έχει καλό σημάδι…

“Mε στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι…”
GAS Motosport Culture & Moto Adventures.

Μετά τη διασταύρωση στην -να σ’ ακούσω να τη συλλαβίζεις– Trpezjca, παίρνω την κατεύθυνση προς την πόλη Οχρίδα. Οδηγώντας σ’ αυτόν τον δρόμο, έχω την αίσθηση πως οδηγώ σε μια ατελείωτη πλαζ, με πολλές παραλίες όπου πλήθη λουομένων κάθε ηλικίας, απολαμβάνουν το μπάνιο τους. Υπάρχουν πολλά τουριστικά θέρετρα, αρκετά beach bar με δυνατή μουσική και πολλή κίνηση στο δρόμο.

Νωρίς το απόγευμα φτάνω στην Οχρίδα και σε μια διασταύρωση με πετυχαίνει ένας νεαρός με ποδήλατο και με ρωτάει αν θέλω να μείνω σε ενοικιαζόμενα δωμάτια με 15 έως 20 ευρώ τη βραδιά. Του λέω ότι ψάχνω ένα ξενοδοχείο που έχω στα υπόψιν και με οδηγεί εκεί. Καλού κακού παίρνω την κάρτα του, μήπως τον χρειαστώ. Μπαίνω στο ξενοδοχείο και μου λένε πως δεν έχουν άλλα δωμάτια. Πηγαίνω σε ένα δεύτερο και η καμπανιά των 49 ευρώ τη βραδιά, με κάνει να περιστραφώ κατά 180 μοίρες γύρω από τον εαυτό μου και να συνεχίσω αλλού την αναζήτηση. Μα τι λέτε μωρέ, με τόσα λεφτά, βρίσκω και στην πανάκριβη Ελλάδα. Ευτυχώς βρίσκομαι δίπλα στη λίμνη, όπου υπάρχουν αρκετά ξενοδοχεία και δε μπορεί, κάπου θα βρω. Πηγαίνω σ’ ένα τρίτο και μπαίνοντας στη ρεσεψιόν, ο Θεός Έρωτας με χτυπά με τα βέλη του, τη στιγμή που αντικρίζω την πανέμορφη, γλυκύτατη και χαμογελαστή, ξανθιά υπάλληλο. Εδώ είμαστε, λέω από μέσα μου. Όσο και να κοστίζει το ξενοδοχείο εδώ θα μείνω, για πάρτη σου και μόνο κοπελιά μου. Μόνο 35 ευρώ με πρωινό, ένα άριστο, καινούριο ξενοδοχείο, με όλες τις ανέσεις και φυλασσόμενο χώρο στάθμευσης για το μοτοσακό.

Μετά από τάχιστη τακτοποίηση, είμαι έτοιμος να περπατήσω στην πόλη της Οχρίδας, μιας και μέχρι να βραδιάσει, θέλει πολλές ώρες ακόμη. Ήμουν διαβασμένος για το τι αξιοθέατα θα δω, αλλά το να αποσπάσω και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες από την πανέμορφη ρεσεψιονίστ δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα. Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ και δεν έχασα την ευκαιρία για ένα γκρηκ καμάκι, αρχίζοντας να τη ρωτώ για τα αξιοθέατα της πόλης, αν και ήξερα βέβαια, πάνω κάτω τι θα μου απαντούσε. Έννοια σου καλή μου και που θα πάει; Δεν θα με κάνουν κάποια μέρα υπουργό εξωτερικών; Tότε, θα τους δείξω εγώ πως λύνεται το μακεδονικό! Χωρίς διαξιφισμούς και χωρίς διενέξεις. Έτσι απλά, όμορφα κι ειρηνικά. Αλλά μέχρι τότε, δεν πάω μια βόλτα στη λίμνη;

Μέχρι όμως να με κάνουν υπουργό εξωτερικών και πριν πάω τη βόλτα μου στη λίμνη θα ήθελα να τονίσω κάτι που μου έκανε εντύπωση στην κοπελιά, πέραν από την ομορφιά της. Της είχα ζητήσει πληροφορίες για ένα εκκλησάκι που υπάρχει σ’ έναν βράχο της λίμνης, όπως είχα δει σε κάτι φωτογραφίες και τη ρώτησα πως μπορώ να πάω εκεί. Αμέσως το χαμόγελό της έγινε ακόμα πιο έντονο και με μεγάλη προθυμία μου πρότεινε να επισκεφθώ και άλλες χριστιανικές εκκλησίες. Πρέπει να έπεσα σε χριστιανή -αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρησκόληπτος– κι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως ίσως η θρησκεία, ενώνει τους λαούς μας, παρόλες τις διαφορές τους. Και γιατί το λέω αυτό; Η πλειοψηφία των κατοίκων της ΠΓΔΜ είναι χριστιανοί, με μια μειοψηφία μουσουλμάνων – κυρίως Αλβανών. Μοιραία έχουν μια μεγάλη κόντρα μεταξύ τους και ίσως να κέρδισα κι άλλους πόντους συμπάθειας από την όμορφη ξανθιά υπάλληλο με το άσπρο πουκάμισο και τη μπλε φούστα. Ίσως με αυτά τα χρώματα να “θυμίζεις κάτι από Ελλάδα” όπως λέει γνωστός Έλλην αοιδός σ’ ένα άσμα καψούρας. Mαντάμ, αφιερωμένο…

Αφού λοιπόν η γλυκύτατη ρεσεψιονίστ, απάντησε σε όλες τις χαζομάρες που τη ρωτούσα, είπα να πάρω σβάρνα την πόλη με τα Ducati μου. Nαι σωστά διάβασες, το TDM είναι ακόμα της Yamaha, δεν άλλαξε κάτι από αυτά που ήξερες – αν και μ’ εμένα, καλό θα ήταν να ξεχάσεις ακόμα κι αυτά που ξέρεις. Στην Οχρίδα λοιπόν εγκαινίασα τα καινούρια μου Ducati, ένα νέο ζευγάρι παπούτσια που αγόρασα από την Ελλάδα, λίγες μέρες πριν φύγω. Κι επειδή Ducati και περπάτημα πάνε μαζί, είπα να τα συνδυάσω, καθώς πέραν από το να γράφω χιλιόμετρα στους δρόμους, ήθελα να γράφω κι άλλα τόσα χιλιόμετρα με τα πόδια, εξερευνώντας και περπατώντας τον κάθε τόπο. Κι αν είσαι ducatisti, μην τσαντίζεσαι. Στο λέω με κάθε ειλικρίνεια (γκούχου, γκούχου) πως είμαι φανατικός οπαδός των Ducati, τα οποία πέραν από εξαιρετικές μοτοσυκλέτες, τα θεωρώ και έργα τέχνης. Εμπρός λοιπόν καλά μου Ducati… ερμ, ποδαράκια ήθελα να πω, πάμε για ένα Ducati keep walking on lake Ohrid!

Ας σοβαρευτούμε τώρα λίγο (καιρός ήτανε) καθώς το πρόγραμμα έχει ξενάγηση στη λίμνη. Η λίμνη Οχρίδα είναι μια φυσική λίμνη με μέγιστο βάθος 294m και μέσο 155m, καλύπτει μια έκταση 358 km² και θεωρείται από τις βαθύτερες και αρχαιότερες της Ευρώπης. Αξιοπερίεργο της είναι, πως παρά το σχετικά υψηλό της υψόμετρο, δεν παγώνει ποτέ, λόγω του ήπιου κλίματος της περιοχής. Το υδατικό οικοσύστημά της περιλαμβάνει περισσότερα από 200 ενδημικά είδη και σε συνδυασμό με τα πολλά μνημεία που μαρτυρούν την πλούσια ιστορία της, από το 1979 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Δικαιολογημένα λοιπόν, αποτελεί το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της ΠΓΔΜ.

Aρχίζω να περπατώ δίπλα στη λίμνη, εγκαινιάζοντας παράλληλα, τον πρώτο μαραθώνιο περπατήματος του Balkan Express. Λίγα μέτρα έξω από το ξενοδοχείο, βλέπω το μνημείο του Ολλανδού συγγραφέα Α. den Doolaard το οποίο ανεγέρθηκε το 2006 προς τιμήν του. Γνωστός για τα μυθιστορήματά του “Orient Express” (1934) και “O Γάμος των Επτά Τσιγγάνων” (1939) με τα οποία δείχνει το ενδιαφέρον του για τη συγκεκριμένη περιοχή. Ο σεβασμός απέναντί του είναι δεδομένος και εξαιτίας του, οι σχέσεις μεταξύ Ολλανδίας και ΠΓΔΜ είναι εξαιρετικές. Δεν είναι τυχαίο πως, ένα μεγάλο ποσοστό επισκεπτών της Οχρίδας, προέρχεται από την Ολλανδία.

Συνεχίζοντας το περπάτημα δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβω, πως η λίμνη σφύζει από ζωή και τουρισμό. Βάρκες για ψάρεμα, πλοία στο λιμάνι που σε καλούν για μια κρουαζιέρα στη λίμνη καθώς και αναψυκτήρια που δροσίζουν τους πολλούς περιπατητές.

-Πού θα πάμε για ποτό; -Μα στου Ζιγκολό, φυσικά!

Λίγο πιο πέρα υπάρχει το άγαλμα των Κύριλλου και Μεθόδιου, όπου σε αυτούς αποδίδεται ο εκχριστιανισμός των Σλάβων, καθώς και η απόδοση γραφής στη σλαβική γλώσσα κατά την ιεραποστολική τους δράση.

Λίγα λεπτά αργότερα, αρχίζει η πρώτη μου επαφή με τα στενά σοκάκια της Οχρίδας, όπου η σλαβική αρχιτεκτονική, τα πετρόκτιστα σπίτια, άλλα σε καλή και άλλα σε κακή κατάσταση, καθώς και η κυριλλική γραφή σε πολλές πινακίδες, έχουν έντονη παρουσία.

Σε ένα από αυτά τα σοκάκια, βρίσκεται το τριώροφο Robevi family house, το οποίο εντυπωσιάζει με την αρχιτεκτονική του. Χτίστηκε στις 15 Απριλίου 1827 από τον Todor Petkov, όπως μαρτυρά η μαρμάρινη επιγραφή – στην ελληνική γλώσσα παρακαλώ! Ήταν σπίτι επιφανούς οικογένειας εμπόρων και την περίοδο 1861 – 1862 κάηκε ολοσχερώς από τον Ustref Beg, γνωστό εγκληματία της Οχρίδας και ξαναχτίστηκε την περίοδο 1863 – 1864, από τον ίδιο οικοδόμο. Την περίοδο 1913 – 1919, όπου έλαβαν χώρα οι δυο Βαλκανικοί Πόλεμοι, καθώς και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, φιλοξενούσε Σέρβους στρατιώτες. Ανακαινίστηκε το 1990 και πλέον, αυτό το όμορφο οικοδόμημα βρίσκεται υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Προστασίας των Πολιτιστικών Μνημείων της Οχρίδας.

Η εκκλησία της Αγίας Σοφίας κάνει την εμφάνισή της, ως ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της πόλης με χαρακτηριστική την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική τέχνη του Μεσαίωνα.

Αφού λοιπόν χάνομαι οικειοθελώς ανεβοκατεβαίνοντας τα στενά σοκάκια, βρίσκομαι πλησίον της λίμνης περπατώντας ένα πλωτό μονοπάτι πάνω σε πασσάλους το οποίο με οδηγεί σε μικρές πλαζ με καφετέριες και ψαροταβέρνες.

Λίγα λεπτά αργότερα, αντικρίζω την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, η οποία είναι κτισμένη πάνω σ΄έναν βράχο και φαντάζει σαν να αιωρείται πάνω από τη λίμνη. Είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης και βρίσκεται στη συνοικία Kaneo, των φτωχών ψαράδων.

Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να μπω μέσα στην εκκλησία, μια θεία μου λέει κάτι στα σλαβικά και κατάλαβα πως πρέπει να πληρώσω είσοδο! Αυτό ήταν ότι έπρεπε για να σπαστώ. Δε λέω, όπου υπάρχει τουρισμός υπάρχει και εκμετάλλευση, αλλά όταν αυτή η εκμετάλλευση υπάρχει από τη μεριά της Εκκλησίας, τότε μου τη σπάει ακόμα περισσότερο. Βλέπω και το τι συμβαίνει στην ελληνική εκκλησία με τους γενειοφόρους παχύσαρκους τράγους και τον θρησκευτικό τουρισμό και δεν χρειάζομαι και πολλά για να κάνω μεταβολή. Ρε δεπαναγά λέω εγώ, που θέλετε να σας δώσω και λεφτά για να προσκυνήσω; Να με συγχωρείς που γίνομαι καυστικός, αλλά κάθε φορά που παρατηρώ θρησκευτική εκμετάλλευση, τα παίρνω στο κρανίο περισσότερο κι από την ανάλογη τουριστική.

Την έχω καταβρεί με το περπάτημα (ας είναι καλά τα καινούρια μου Ducati) και δεν θέλω ν’ αφήσω τίποτα ανεξερεύνητο. Πλακόστρωτα ανηφορικά σκαλιά μου κάνουν νόημα να περπατήσω ένα δάσος όπου υπάρχουν πολλές τουριστικές πινακίδες. Άλλο που δεν θέλω και φυσικά το ακολουθώ. Είχα μπροστά μου, μια κωλαρού (με το μπαρδόν, αλλά πως αλλιώς να το πω;) την οποία τελικά χρησιμοποίησα ως πλοηγό μου. Ρε την άτιμη, ούτε GPS να ήτανε! Ήξερε από πού να πάει κι έτσι δεν χάθηκα στο δάσος. Πρέπει να είχε περάσει τα πρώτα άντα και συνοδευόταν, προφανώς από τον άντρα και το γιο της. Περιποιημένη και ωραία ντυμένη για βόλτα, ήτανε πιο καυτή κι από εικοσάρα. Εκείνη βέβαια την ημέρα είχα πάθει το πρώτο σοκ με τις όμορφες Σλάβες κάθε ηλικίας, για τις οποίες θα κάνω ιδιαίτερο λόγο, σε άλλη μέρα του ταξιδιού. Στην πορεία είδα τουλάχιστον δυο αξιοθέατα τα οποία δεν μπορούσα να τα φωτογραφίσω καθώς ήταν σκεπασμένα με δίχτυ, προφανώς λόγω έργων συντήρησης.

Σύντομα βρίσκομαι σε ένα κάστρο, το οποίο παρατήρησα από τα πρώτα βήματα του περιπάτου, κάτω στη λίμνη. Ο λόγος για το επιβλητικό κάστρο του Σαμουήλ το οποίο δεσπόζει χτισμένο στο ψηλότερο σημείο του λόφου. Η Οχρίδα ήταν σημαντική Βυζαντινή πόλη και μάλιστα ήταν έδρα επισκοπής. Όταν κατελήφθη από τους Βούλγαρους, έγινε η πρωτεύουσα του τσάρου τους, Σαμουήλ. Οι μήκους 3 km πύργοι και τείχη κατασκευάστηκαν για να προστατεύσουν την πόλη από τις τρεις πλευρές που βλέπουν στη λίμνη. Πλέον αυτά τα τείχη, αποτελούν τα τείχη της παλαιάς πόλης της Οχρίδας. Πλήρωσα μια συμβολική είσοδο 0,60 ευρώ (το οποίο δέχονται όλοι αν και το εθνικό τους νόμισμα είναι το “μακεδονικό” δηνάριο) και μετά απολάμβανα πανοραμικά τη λίμνη. Η πανοραμική θέα είναι υπέροχη προς όλες τις κατευθύνσεις. Έμεινα εκεί για αρκετή ώρα περπατώντας στο κάστρο, ανεβοκατεβαίνοντας τα ψηλά και πολύ απότομα σκαλιά και περπατώντας στα τείχη, φωτογράφιζα προς πάσα κατεύθυνση.

Αποχωρώντας από το κάστρο, κατηφορίζω και η περπατάδα συνεχίζεται ακόμα στα σοκάκια της παλαιάς πόλης, όπου πολλές εκκλησίες και πολλά σαραβαλάκια μαγνητίζουν το βλέμμα μου – και οι πολύ ωραίες γυναίκες, για να μην ξεχνιόμαστε!

The new models of “Saravalaki Motors”.

Πέρασα την Άνω Πύλη και βγήκα εκτός παλαιάς πόλης για λίγο, αλλά σύντομα ξαναμπήκα μέσα από το ίδιο σημείο. Είδα το αρχαίο θέατρο, στο οποίο γίνονταν προετοιμασίες για κάποια εκδήλωση.

Κατηφορίζοντας βρίσκομαι στην κεντρική πλατεία, όπου υπάρχει το άγαλμα του Sveti Clement (Άγιος Κλήμης της Οχρίδας) του πιο επιφανή μαθητή των Κύριλλου και Μεθόδιου, ο οποίος θεωρείται προστάτης της γλώσσας και της εκπαίδευσης από τα περισσότερα σλαβικά έθνη.

Η συνέχεια με βρίσκει να περπατώ στον κεντρικό, πλακόστρωτο πεζόδρομο. Πολυσύχναστος με ασφυκτική κίνηση και πολλά μαγαζιά.

Δυο νεαρά κορίτσια προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου, έχοντας τυλιγμένα στο σώμα τους φίδια, δείχνοντας στον κόσμο πόσο ακίνδυνα είναι, προτρέποντας μάλιστα, πολλούς παρευρισκόμενους να δοκιμάσουν το ίδιο.

Κάπου στο τέλος της πλατείας, υπάρχει κι ένας μιναρές που μαρτυρά τη διακριτική ύπαρξη του μουσουλμανικού στοιχείου στην περιοχή.

Από το πρωί είμαι με μια τυρόπιτα κι έναν καφέ, όμως το στομάχι μου δε λέει να γουργουρίσει ακόμα. Τα πόδια μου σηκώνουν κι άλλο περπάτημα και χωρίς να το πολυσκεφτώ, ξαναπερπατώ δίπλα στη λίμνη, μέχρι περίπου το ξενοδοχείο και ξανά πίσω στον κεντρικό πεζόδρομο. Και μιλάμε για απόσταση, όχι αστεία.

H εικόνα που έχω σχηματίσει μέχρι τώρα για την ΠΓΔΜ ή FYROM ή Σκόπια ή όπως αλλιώς τη λένε αυτή τη χώρα, είναι θετική. Καλαίσθητη δόμηση και αρχιτεκτονική, οι περισσότεροι δρόμοι σε καλή κατάσταση, καθαρές πόλεις, πράγματα τα οποία μαρτυρούν ένα οργανωμένο σε γενικές γραμμές, κράτος. Σε κάθε αυλή σπιτιού, μαζί με το νέο σούπερ ντούπερ αυτοκίνητο, υπάρχει σε μια γωνιά ως μουσειακό είδος το σαραβαλάκι, δείγμα του ότι είναι λαός που δεν ξεχνά το παρελθόν του. Κι όσον αφορά τα σαραβαλάκια, κυκλοφορούν ακόμα, πολλά εκ των οποίων βελτιωμένα, κυρίως από νεαρής ηλικίας ανήσυχους ιδιοκτήτες.

Όπως και σε κάθε τουριστικό σημείο του πλανήτη, έτσι και εδώ υπάρχουν πολλά μαγαζιά με αναμνηστικά δώρα, όπως είδη ρουχισμού και κάθε λογής αντικείμενα. Απολύτως λογικό, αλλά εδώ είναι στον υπερθετικό βαθμό, τείνοντας σε κατάσταση κορεσμού. Παντού σε κάθε είδους μαγαζί, υπάρχει και μια σημαία του κράτους ή κάτι που να υποδηλώνει την ονομασία του ή την ταυτότητά του.

Shopping therapy: μάλλον οι Έλληνες τουρίστες, επιστρέφουν χωρίς αναμνηστικά από την Οχρίδα.

Όσον αφορά τις σημαίες, σε κάθε σημείο υπάρχει και μια τεράστια σε μέγεθος, με σκοπό να προκαλέσει δέος με την επιβλητικότητά της. Μέθοδοι και πρακτικές που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και καθεστώτα. Η αλήθεια είναι, πως λόγω του ότι η ΠΓΔΜ αποτελεί νεοσύστατο κράτος, μοιραία προσπαθεί με αυτούς τους τρόπους, να υψώσει το εθνικό της ανάστημα.

Έφτασε πλέον η στιγμή να τσιμπήσω κάτι και βλέπω κατά τύχη μια πιτσαρία που το όνομά της σαν να μου λέει κάτι. Θυμάμαι τις σημειώσεις μου και ναι, είναι αυτή που δείπνησε ο Οικονομάκης (μεγάλη η χάρη του) στην Οχρίδα.

Η πίτσα τεράστια κι από τις πιο νόστιμες που έχω φάει ποτέ κι εκείνη τη στιγμή είπα “ρε τον φούστη τον Κονομάκη, που τα βρίσκει τέτοια μαγαζιά;”. Φυσικά δοκίμασα και τοπική μπύρα της οποίας η γεύση ήταν ιδιαίτερα γλυκιά και στο καπάκι πίνω και δεύτερη. Ήθελα να πιω και τρίτη, αλλά πως θα την πέσω μετά στη ρεσεψιονίστ, τύφλα στο μεθύσι; Αν φάω χυλόπιτα τότε ναι, να πιω και τρεις και τέσσερις και δέκα και είκοσι μπύρες, παρέα με το cd “οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Βασίλη Τερλέγκα”. Αχρείαστος να ‘σαι Μπίλλυ μου, αχρείαστος …

Με μια τεράστια πεντανόστιμη πίτσα, δυο μπύρες κι ένα μπουκαλάκι νερό πλήρωσα μόνο 8 ευρώ! Πλέον είχε σκοτεινιάσει για τα καλά και μετά το φαγητό, περπατώ το δρόμο δίπλα στη λίμνη και σύντομα οδηγούμαι στο ξενοδοχείο. Είπα τα καλύτερα στην υπάλληλο για τη χώρα και την πόλη της, την ώρα που με ρωτούσε για το πού πήγα, τι είδα, τι μου άρεσε και τα λοιπά. Μου είπε πως δεν φτάνει μια μέρα για να δω όλη την Οχρίδα και της υποσχέθηκα πως θα ξανάρθω στο μέλλον να την γνωρίσω καλύτερα… αυτήν!

Αξίζει να σημειώσω πως, η ρεσεψιονίστ ήταν κυρία σε όλα της, όπως και στη συμπεριφορά της. Ήξερε ότι ήμουν Έλληνας και όταν μου μιλούσε για τη χώρα της, δεν ανέφερε τη λέξη “Μακεδονία” αλλά τη λέξη “η χώρα μου” για τους γνωστούς λόγους. Ήξερε πως θα μιλήσει το κορίτσι, χωρίς να προκαλέσει. Η γλυκιά και χαμογελαστή καληνύχτα της, με έστειλε αμέσως στο δωμάτιό μου μετά από μια γεμάτη και ιδιαίτερη ημέρα. Ιδιαίτερη καθώς ήταν η πρώτη οδηγικά ημέρα του ταξιδιού και η ΠΓΔΜ η πρώτη ξένη χώρα που κύλησα τις ρόδες μου για σήμερα. Αποκοιμήθηκα γεμάτος εικόνες από τη σημερινή ημέρα και προσμονή για την επόμενη, όπου θα διέσχιζα τέσσερις χώρες…