Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 5^η: Κυριακή 5 Αυγούστου 2012, Dubrovnik – Κrka (370,2 km)

Ένας επίγειος παράδεισος

Νωρίς το πρωί, βρίσκομαι στην αυλή του σπιτιού και προετοιμάζω εαυτόν και μοτοσακό. Μόνη στην αυλή, η ηλικιωμένη μητέρα της Βάσνα και του Σλόμπονταν με κοιτάει χαμογελαστή, καθώς δεν ξέρει αγγλικά. Θυμήθηκα πως βρίσκομαι σε σπίτι χριστιανών και πριν πατήσω τη μίζα για να ξεκινήσω, είπα να κάνω το χριστιανικό σύμβολο της πίστεως, προκειμένου να κερδίσω τη συμπάθεια της ηλικιωμένης. Και που ξέρεις, μπορεί να κάνει καμιά προσευχή για ‘μένα, όπως η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, κάθε φορά που μ’ έβλεπε ανήσυχη, πιτσιρικά να κλέβω το παπί του μεγάλου μου αδερφού για βόλτα. Μόλις λοιπόν με είδε να κάνω τον σταυρό μου, το βλέμμα της καρφώθηκε πάνω μου και εμφανώς συγκινημένη μου άνοιξε την εξώπορτα για να φύγω. Την ευχή σου δως μου γιαγιά και κάνε καμιά προσευχή για το ελληνόπουλο που ταξιδεύει ολομόναχο στα Βαλκάνια – αχ, καλέ το καημένο!

Δεν πρόλαβα να πιω καφέ και θα σταματήσω, με την πρώτη ευκαιρία. Λίγα λεπτά αργότερα, αποχαιρετώ το Dubrovnik και διασχίζω τα 518 μέτρα της εντυπωσιακής γέφυράς του, η οποία ονομάζεται γέφυρα του Φράνιο Τούτζμαν (Franjo Tudjman) προς τιμήν του άλλοτε προέδρου της Κροατίας. Η γέφυρα άρχισε να κατασκευάζεται το 1989 αλλά ο πόλεμος στην τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία, καθυστέρησε κατά πολύ τη συνέχιση του έργου, το οποίο αποπερατώθηκε το 2002.

Συνεχίζω να κινούμαι στις Δαλματικές ακτές, όπου ο δρόμος και η άσφαλτος είναι σε πάρα πολύ καλά επίπεδα, ενίοτε με λίγη κίνηση, ενίοτε με ασφυκτική, τέτοια ώστε να σου σπάει τα νεύρα, κάθε φορά που πέφτεις σε αυτήν. Το πλάνο μου λέει ότι, όσες μέρες θα μείνω στην Κροατία, θα διασχίσω κατά μήκος, όλες τις Δαλματικές ακτές. Επίσης λέει, πως την Κροατία θα την αποχαιρετήσω κάπου στη μέση της αυριανή μέρας, αλλά η κίνηση που συναντώ σε πολλά σημεία, με κάνει να αμφιβάλλω για το πλάνο, καθώς χάνω πολύτιμο χρόνο. Δεν απογοητεύομαι όμως, συνεχίζω με σύνεση, ηρεμία και υπομονή και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπω στα νεύρα μου, να με κυριεύσουν. Εξάλλου ταξιδεύω και οφείλω να το απολαμβάνω. Και δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να μπλέξω με κορναρίσματα, βρισιές, μούντζες κι άλλα τέτοια ελληνικά, τα οποία εδώ, λάμπουν δια της απουσίας τους.

Αν θέλεις να συνεχίσεις στις Δαλματικές ακτές, πρέπει να περάσεις ένα μικρό κομμάτι της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και μετά από λίγα km θα βρεθείς πάλι σε κροατικό έδαφος. Λίγα km πριν τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, το τοπίο είναι απίστευτο, από τη μία ανεβάζοντας μου τη διάθεση και από την άλλη, κατεβάζοντάς με από τη μοτοσυκλέτα αρκετές φορές, για φωτογράφιση. Λέω να σταματήσω κάπου για καφέ, αλλά είμαι τόσο απορροφημένος από την οδήγηση και το αναβάλλω συνεχώς. Μέχρι που σε κάποια στάση για φωτογράφιση, αναγκάστηκα ν’ αλλάξω μια συνήθεια χρόνων. Ναι, άναψα τσιγάρο, πριν καν πιω τον πρωινό καφέ! Αυτό υπό άλλες συνθήκες θα ήταν, ένα από τα μεγαλύτερα βασανιστήρια που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος. Αλλά αυτή τη στιγμή, το μυαλό και το σώμα μου βρίσκονται σε άλλη διάσταση. Οπότε, αφήστε με ήσυχο Ρούλα, Ελένη, Ελεονόρα (και δε ξέρω ‘γω ποια άλλη) με τους πρωινούς καφέδες σας… τη βρίσκω και με τσιγάρο σκέτο!

Αριστερά μου παρατηρώ πολλά νησιά και νησίδες, τα οποία αποτελούν σύνηθες φαινόμενο στις Δαλματικές ακτές, όπως φυσικά οι παραλίες, ενίοτε και οι θαλασσιοκαλλιέργειες.

Mετά το Kolocepski kanal, αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο, είναι το κάτι σαν Σινικό Τείχος της πόλης Ston, το οποίο φαίνεται απέναντι στο νησί Peljesac. Tα τείχη του Ston, θεωρούνται ως ένα ξεχωριστό κατόρθωμα της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής και εκτείνονται περιμετρικά, σε μήκος 5 km γύρω από την ομώνυμη πόλη. Η κατασκευή τους ολοκληρώθηκε τον 15ο αιώνα, μαζί με 40 πύργους (εκ των οποίων έχουν διασωθεί οι 20) και 5 φρούρια. Οι υποδομές των τειχών όπως σε δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης, εκείνη την εποχή το καθιστούσε μοναδικό στο είδος του, σε όλη την Ευρώπη. Μοιάζει σαν το Σινικό Τείχος και δικαιολογημένα, αποκαλείται και ως το Ευρωπαϊκό Τείχος της Κίνας.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, βρίσκομαι να διασχίζω το μικρό κομμάτι γης της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, το οποίο είναι το μοναδικό της χώρας που περιβάλλεται από την Αδριατική. Ο έλεγχος στα σύνορα, όχι απλά τυπικός, αλλά ανύπαρκτος μιας και μόνο, μου είπαν να περάσω, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο. Μάλλον οι υπάλληλοι εκεί, εκτελούν χρέη τροχονόμου και όχι συνοριοφύλακα. Σε αυτό το μικρό κομμάτι, το τοπίο εξακολουθεί να είναι πανέμορφο και σταματώ κάπου με θέα στην πόλη Νeum, να γεμίσω έστω και με λίγες εικόνες το μυαλό μου, από Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Ο μιναρές, το τζαμί, καθώς και οι ηλικιωμένες γυναίκες με την ανατολίτικη μαντίλα, μαρτυρούν το θρήσκευμα των περισσοτέρων κατοίκων της χώρας.

Η Βοσνία – Ερζεγοβίνη με κέρδισε, ακόμα και σ’ αυτά τα λίγα χιλιόμετρα. Έχω διαβάσει πως πρόκειται για μια χώρα πανέμορφη, η οποία έχει να σου επιδείξει πολλές φυσικές ομορφιές. Τις οποίες ομορφιές, δύσκολα θα τις δεις σε αυτά τα λίγα χιλιόμετρα, έστω κι αν η ίδια σε προδιαθέτει θετικά. Καταλαβαίνω πως την Βοσνία – Ερζεγοβίνη την αδικώ σε αυτό το ταξίδι, τόσο χρονικά, όσο και χιλιομετρικά. Σύντομα την αποχαιρετώ, ελπίζοντας μελλοντικά να μου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα αυτή τη χώρα και τις ομορφιές της…

Αφού άφησα πίσω μου τη μοναδική ακτογραμμή της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, ξαναμπαίνω σε κροατικό έδαφος, επίσης χωρίς έλεγχο. Το τοπίο εξακολουθεί να είναι πανέμορφο και δείχνω να το απολαμβάνω. Το πράσινο σε συνδυασμό με το γαλάζιο – μπλε – θαλασσί (πες το όπως θες, γιατί μάλλον πρέπει να ‘χω πάθει αχρωματοψία) είναι τα κυρίαρχα χρώματα. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται πως κάθε χιλιόμετρο που προστίθεται αυτή τη στιγμή στον χιλιομετρητή, είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Έστω και για λίγο, ο δρόμος αρχίζει και πλαταίνει, παραμένοντας όμως φιδίσιος, με καλοχαραγμένες στροφές και μου δίνει την ευκαιρία να κινηθώ σε πιο γρήγορους ρυθμούς. Και γ@μώ δηλαδή, ευκαιρία να ξύσω βαλίτσες! Μόνο μην το παρακάνω και τις παραξύσω γιατί δεν θα είναι καθόλου και γ@μώ, αλλά …γ@μη$έ τα!

Περνάω τη γέφυρα του ποταμού Neretva στο Neretvanski kanal, αλλά δεν βρίσκω ασφαλή σημείο προκειμένου να κάνω στάση και να τη φωτογραφίσω. Δεν πειράζει όμως, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, αρχίζει μια ανηφορική διαδρομή και η λίμνη Βacinska Jezera σαν να μου λέει, σταμάτα να με φωτογραφίσεις. Ε, μην της χαλάσω χατίρι μιας και είναι πανέμορφη η άτιμη! Aποτελείται από έξι λίμνες, με ακανόνιστο σχήμα στον πυθμένα τους. Το νερό σε αυτές είναι γλυκό και έχει μια πηγή άμεσα συνδεδεμένη με τη θάλασσα. Το αξιοσημείωτο είναι πως η επιφάνεια της λίμνης βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και ο πυθμένας της, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Τα σπάει το καλοκαιρινό μου μπουφ … ωπ, λάθος! Εδώ είμαι στη λίμνη … εεε … πως τη λένε τη λίμνη;

Αφήνω τη λίμνη και επιστρέφω στον δρόμο. Για αρκετή ώρα κινούμαι σε μια ορεινή διαδρομή, με απότομα βράχια να περιβάλλονται από την Αδριατική. Φτάνοντας στο χωριό Omis, σταματώ για συνάλλαγμα. Η νεαρή και όμορφη (Σλάβα γαρ) υπάλληλος, με κοιτάει από τη στιγμή που κατεβαίνω, με εξυπηρετεί και με ρωτάει τι είδους μοτοσυκλέτα είναι αυτή, καθώς την έβλεπε για πρώτη φορά. Της εξήγησα πως είναι το μοντέλο TDM της Yamaha και μου είπε πως της αρέσει πάρα πολύ. Στον ολιγόλεπτο διάλογο που είχα μαζί της, κατάλαβα πως δεν είναι τελείως άσχετη από μοτοσυκλέτες. Και μη σου προξενεί καμιά εντύπωση που δεν ήξερε το TDM, γιατί πολύς κόσμος στην Ευρώπη δεν το ξέρει. Είναι ένα μοντέλο ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα καθώς έχει πουλήσει αρκετά κομμάτια. Πλέον ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και μια δεκαετία (με μόνες αλλαγές το ABS, τα χρώματα και τ’ αυτοκόλλητα) έχει μείνει πίσω σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Στην Ευρώπη θεωρείται πλέον παρωχημένο και ο κόσμος το έχει ξεχάσει. Άσχετα, αν στην Ελλάδα μαζεύονται δέκα-δέκα στα φανάρια. Όμως στην Ευρώπη, έχω την ψευδαίσθηση πως είμαι τυχερός που έχω αυτήν τη σπάνια και συλλεκτική μοτοσυκλέτα (γελάς, ε;) και άλλοτε έχω τη ψευδαίσθηση, ότι οδηγώ ένα καινούριο μοντέλο που μόλις βγήκε στην αγορά. Με κοροϊδεύεις ή μου φαίνεται;

Eυχάριστη έκπληξη της ημέρας, το χωριό Omis το οποίο έβλεπα καθ’ οδόν από ψηλά. Ο ποταμός και το ομώνυμο φαράγγι Cetina, εμφανίζονται μόλις περνώ από τη γέφυρα, η άμμος στην παραλία είναι χαρακτηριστική και ο καταπράσινος ποταμός, εκβάλλει στην Αδριατική.

Στο δρόμο προς τη μεγαλούπολη Split, αν είσαι νησιώτης όπως κι εγώ, το τοπίο θα σου φανεί γνώριμο και ο δρόμος αδιάφορος. Μετά το Split, το φόντο αλλάζει και το κλίμα από κοσμοπολίτικο γίνεται ερημικό ανεβάζοντας κι άλλο τη διάθεσή μου. Η ένδειξη της ρεζέρβας που αναβοσβήνει με αγχώνει κι αμέσως άρχισα να σκαρφίζομαι ιδέες για τι μέλλει γενέσθαι σε αυτήν την περίπτωση. Μέχρι που να εμφανιστεί η πόλη Primosten, όπου και ανεφοδιάζομαι σε βενζίνη. Χαρακτηριστικό όπως και σε άλλα μέρη των Δαλματικών ακτών, είναι το νησάκι με τα τείχη και τους πύργους που ενώνεται με τη στεριά. Στο παρελθόν ήταν μόνο ένα νησί, αργότερα τοποθετήθηκε μια γέφυρα και μετά από μια τουρκική επιδρομή το 1542 που στέφθηκε με αποτυχία, αντικαταστάθηκε από ένα υπερυψωμένο μονοπάτι.

Είναι νωρίς το μεσημέρι και πλησιάζω στην πόλη Sibenik, στην οποία δεν σταματώ, αλλά κατευθύνομαι στον επίγειο παράδεισο του Krka για να δω τους περίφημους καταρράκτες του. Μιας και δεν θέλω να χάσω χρόνο, προσπαθώ να βρω ξενοδοχείο ή δωμάτιο εκεί κοντά. Ρωτώ σ’ ένα ξενοδοχείο το οποίο είναι πλήρες και με τσουχτερή τιμή (500 κούνες). Σύντομα βρίσκω πολυτελή ενοικιαζόμενα δωμάτια με 240 κούνες (~31,9ευρώ) τη βραδιά – μιλάμε για κωλοφαρδία δηλαδή! Σούπερ ουάου –χάι κλας– δωμάτιο με τα πάντα όλα και μπαλκονάρα! Τακτοποιώ τσακ μπαμ τα πράγματά μου, φοράω τη βερμούδα μου, παίρνω το κράνος μου και βουρ για Krka, η είσοδος του οποίου απέχει ένα-δυο χιλιόμετρα από τα δωμάτια που βρήκα. Σημειωτέον, βρίσκομαι στην περιοχή Lozovac και οι κάτοικοι απ’ ότι διαπίστωσα μιλάνε κάτι σαν ιταλοκροατικά ή κροατικά με ιταλική προφορά, δείγμα ότι βρίσκομαι κοντά στην Ιταλία. Το διαπίστωσα τόσο από την ιδιοκτήτρια των δωματίων, όσο και από έναν τύφλα στο μεθύσι, μεσήλικα έξω από το super market. Ο οποίος μ’ ένα κεφαλοκλείδωμα που θα ζήλευε κι ο Hulk Hogan, με πήρε αγκαλιά λέγοντάς μου διάφορα, από τα οποία τα μόνα που καταλάβαινα, ήταν τα “χικ”! Προφανώς λάτρης των δυο τροχών, με διάφορα ιταλοκροατικά, μου είπε να μην τρέχω και να φορώ πάντα κράνος. Το κράνος μπάρμπα, το φοράω πάντα και όσον αφορά το τρέξιμο, να μην κάνω κι εγώ τις μαλακιούλες μου; Εσύ πως τις κάνεις τύφλα, μεσημεριάτικα;

Θέλω να δω τους καταρράκτες και αν με παίρνει, να κάνω και μια κρουαζιέρα σ’ αυτούς. Ρωτάω στην είσοδο και μου λένε ότι θα πάω με λεωφορείο. Εγώ όμως θέλω καραβάκι σαν τρελός. Νόμισα ότι αυτό το καραβάκι που πρόκειται να πάρω θα με ξεναγήσει μέσα στους καταρράκτες, όπου θα έβλεπα και το νησάκι Visovac. Eκ των υστέρων συνειδητοποίησα, ότι κατάλαβα λάθος. Με στέλνουν 8 km πιο κάτω, στο λιμάνι της περιοχής Scardin. Βρίσκω πάρκινγκ για τη μοτοσυκλέτα και ο φύλακας προθυμοποιείται να μου φυλάξει το κράνος στο αυτοκίνητό του, αλλά μέχρι τις έξι το απόγευμα όπου θα τελειώσει η βάρδια του. Μου είπε πως αν αργήσω κι εκείνος φύγει, θα φυλάξει το κράνος μου σε αυτοκίνητο της εταιρίας που έχει αναλάβει τη φύλαξη του χώρου, το οποίο μου υπέδειξε. Με καθησύχασε βέβαια πως εδώ, δεν πειράζουν. Παίρνω το καραβάκι από το λιμάνι, το οποίο μετά από περίπου 15 λεπτά, φτάνει στους καταρράκτες του Krka.

Πληρώνοντας στην είσοδο ρώτησα αν υπάρχει άλλο καραβάκι που να σε ξεναγεί μέσα στους καταρράκτες και μου λένε ναι, αλλά αυτή την ώρα έχει σταματήσει. Γαμώτο μου, τελικά έγινε λάθος συνεννόηση με την είσοδο του πάρκου στο Lozovac. Τ’ αγγλικά μου μέσα γ@μώ (του καμακιού έτσι;), γ@μώ και τις συνεννοήσεις μου! Ίσως να προλάβαινα, ίσως και όχι… αλλά τι σημασία έχει που έχασα την extra κρουαζιέρα; Και τι να κάνω δηλαδή; Να χαλάσω τη ζαχαρένια μου; Όχι, φυσικά και σιγά μην αφήσω τέτοιου είδους λεπτομέρειες, να μου χαλάσουν τη διάθεση. Πλέον βρίσκομαι στον επίγειο παράδεισο που ακούει στο όνομα Krka με τους ξακουστούς καταρράκτες του και ο,τιδήποτε άλλο μπορούσε να είχε συμβεί, πολύ απλά, δεν μ’ απασχολεί. Ζω το παρόν και απολαμβάνω την κάθε στιγμή που βρίσκομαι σ’ αυτό το μέρος.

Το Εθνικό Πάρκο Κrka, οφείλει το όνομά του στον ομώνυμο ποταμό που το περιβάλλει, ο οποίος είναι γνωστός για τους πολλούς καταρράκτες που σχηματίζει. Η πηγή του βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Dinara, στα σύνορα μεταξύ Κροατίας και Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Το πάρκο καλύπτει μια έκταση 109 km² κατά μήκος του ποταμού Krka. Eξαιτίας της ιδιαίτερης θέσης του, αλλά και των πολλών οικοσυστημάτων που περιλαμβάνει, χαρακτηρίζεται από πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Στο πάρκο έχουν εντοπιστεί αλλά και διαβιούν πολλά είδη φυτών, ψαριών καθώς και αμφίβιων πτηνών και ερπετών. Ο ποταμός εκβάλλει στη θάλασσα και χαρακτηριστικό της περιοχής είναι, η παντελής έλλειψη μόλυνσης.

Περπατώντας, συναντώ το Skradinski Buk, την πιο ελκυστική περιοχή του πάρκου, όπου σχηματίζονται 17 καταρράκτες με υψομετρική διαφορά της τάξεως των 47,7m, του πρώτου με τον τελευταίο. Αποτελεί επί της ουσίας μια τεράστια φυσική και καθαρή πισίνα μήκους 400m και πλάτους 100m. Το Roski Slap, είναι το δεύτερο τη τάξει, δημοφιλές αξιοθέατο τoυ Krka, όπου η επαφή με τη φύση είναι πιο άμεση και οι βόλτες πάνω σε ξύλινα μονοπάτια προσελκύουν το ενδιαφέρον του επισκέπτη.

Aξίζει να αναφερθεί, πως στο πάρκο του Krka, βρίσκεται η Jaruga Hydroelectric Power Plant, η πρώτη μονάδα παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη και η δεύτερη στον κόσμο. Τέθηκε σε λειτουργία στις 28 Αυγούστου 1895, τρεις μέρες μετά η λειτουργία του Σταθμού Adams στους Καταρράκτες του Νιαγάρα, όπου τροφοδοτούσε με εναλλασσόμενο ρεύμα την πόλη Sibenik. Ανακαινίστηκε πολλές φορές και σήμερα θεωρείται μια μικρή πλέον, μονάδα παραγωγής ενέργειας με εγκατεστημένη ισχύ 5,6 MW και με μέση ετήσια παραγωγή, τις 35 GWh, καλύπτοντας τις ενεργειακές ανάγκες του πάρκου.

Αφιερώνω αρκετή ώρα σε αυτά τα δυο αξιοθέατα, περπατώντας και φωτογραφίζοντας.

Είμαι σ’ αυτό το μέρος και δεν θα βουτήξω; Αλίμονο!

Για αρκετή ώρα κολυμπώ στα γλυκά νερά της λίμνης, μέχρις ότου πάρω το καραβάκι της επιστροφής. Φτάνοντας στο πάρκινγκ που είχα αφήσει τη μοτοσυκλέτα, είδα ένα σημείωμα του φύλακα ο οποίος έφυγε καθώς είχε λήξει η βάρδια του, στο οποίο μου ανέφερε πως δεν βρήκε τα κλειδιά του άλλου αυτοκινήτου και άφησε το κράνος πάνω στη μοτοσυκλέτα μου. Του έγραψα στο σημείωμα ότι όλα είναι εντάξει και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Σύντομα βρίσκομαι στο δωμάτιο που θα διανυκτερεύσω για σήμερα, αποχωρίζομαι λόγω βάρους, τη τσάντα με τους δυο φακούς, αλλά όχι τη μικρή φωτογραφική, διότι θα κάνω μια σύντομη επίσκεψη στην πόλη Sibenik, η οποία απέχει περίπου 10 km. Ευτυχώς δεν έχει σκοτεινιάσει ακόμα και προλαβαίνω να τη δω και αυτή.

H Sibenik είναι μια ιστορική πόλη της Κροατίας, αλλά και πολιτικό, βιομηχανικό και τουριστικό κέντρο της γύρω περιοχής. Εκεί εκβάλλει ο ποταμός Krka και στα δυτικά υπάρχει το αρχιπέλαγος Κοrnati το οποίο αποτελείται από 150 νησιά σε μια θαλάσσια έκταση 320 km2, καθιστώντας το, το πυκνότερο αρχιπέλαγος στην Μεσόγειο Θάλασσα.

Περπατώ για αρκετή ώρα δίπλα στη θάλασσα και φωτογραφίζω ό,τι μου ελκύει έντονα το βλέμμα. Όπως ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Ιακώβου, ο οποίος κτίστηκε εξ ολοκλήρου από πέτρα την περίοδο 1431–1536, σε γοτθικό και αναγεννησιακό ρυθμό. Μέρος της οροφής του ναού καταστράφηκε, όταν η πόλη βομβαρδίστηκε το 1991 από τους Σέρβους και έκτοτε έχει επισκευαστεί. O Nαός του Αγίου Ιακώβου, συμπεριλαμβάνεται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Λίγη ώρα μετά και αφού έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, σβήνω την πείνα μου σ’ ένα τουριστικό εστιατόριο, με μακαρονάδα και τοπική μπύρα. Kι εκεί, σκάει το πρώτο μήνυμα. Όχι, δεν είναι ένα από τα 1546 μηνύματα κινητής τηλεφωνίας που μου στέλνονται σε κάθε χώρα, αλλά μήνυμα από τον –πατώ pause- το οποίο αναφέρει επί λέξει:

“Σύνομε, εύχομαι να περνάς καλά. Εμείς είμαστε στο χωριό του Κουστουρίτσα, στην Σερβία!”

Η συνέχεια με βρίσκει να επιστρέφω στο Losovac και στο χάι κλας –σούπερ ουάου- δωμάτιο, όπου προετοιμάζω τα πράγματά μου για αύριο. Αφού αράξω απλώνοντας τα πόδια μου στα κάγκελα της μπαλκονάρας, μετά από λίγη ώρα (μάλλον αρκετή) την κάνω για ύπνο. Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς γιατί με περιμένει μια δύσκολη μέρα…