Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 8^η: Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012, Βudapest (0 km για το Yamaha, πολλά για τα Ducati μου)

Τα spa η Bούδα – Πέστη!

Σήμερα έκανα μια εξαίρεση. Σηκώθηκα πρωί. Ναι, πρωί και όχι νωρίς το πρωί, ως είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. Επιτέλους σηκώθηκα σαν τον άνθρωπο και όχι ωσάν τον… βρυκόλακα! Μαζεύω πληροφορίες από το ευγενικό προσωπικό της υποδοχής του ξενοδοχείου και σύντομα αλλάζω δυο λεωφορεία για να φτάσω στο τελεφερίκ με το οποίο θα ανεβώ στο κάστρο της Βούδας, πρώτο προορισμό της ημέρας. Ναι, η Βουδαπέστη έχει πολλά πράγματα να δεις κι άλλα τόσα να κάνεις και σίγουρα δεν σου φτάνει μια ολόκληρη μέρα. Οπότε χωρίς πίεση, θα προσπαθήσω να δω ό,τι περισσότερο μπορώ.

Μετά την αποβίβαση από το πρώτο λεωφορείο, κατεβαίνω με μια ευγενέστατη κυρία, η οποία θα πάρει το ίδιο λεωφορείο μ’ εμένα, αλλά με διαφορετικό προορισμό. Αμερικανίδα η οποία ζει 30 χρόνια στην Βουδαπέστη, μου δίνει πληροφορίες για την πόλη, όση ώρα περιμένουμε στη στάση. Με ρωτάει για το ταξίδι μου και μου εφιστά την προσοχή για τους οδηγούς που πρόκειται να συναντήσω στην Κωνσταντινούπολη. Με ρωτάει και για την κατάσταση στην Ελλάδα και της λέω την κλασσική μου ατάκα πλέον, σε όποιον με ρωτάει. Με χαλάει αυτή η ερώτηση, καθώς μου φέρνει στο μυαλό, ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές τους, ανθρώπους να μην έχουν να φάνε, κι εγώ είμαι σε… ταξίδι! Κι όταν φέρνω στο μυαλό μου τέτοιες εικόνες, δεν αισθάνομαι προνομιούχος, αλλά κακομαθημένο κωλόπαιδο! Κι ας έχω σκιστεί στη δουλειά, για να μαζέψω πέντε φράγκα για το ταξίδι. Πραγματικά αυτή η ερώτηση με χαλάει. Ναι το καταλαβαίνω, όσοι με ρωτάνε, το κάνουν από ενδιαφέρον για τη δεινή θέση που έχει περιέλθει η χώρα μου. Αλλά εγώ τι φταίω που φέρνω τέτοιες εικόνες στο μυαλό μου; Anyway…

Φαίνεται ιδιαίτερα καλλιεργημένη, καθώς μου κάνει μια πολιτικοκοινωνικοοικονομική ανάλυση της διεθνούς κρίσης και την παρακολουθώ μ’ ενδιαφέρον. Ναι, παρόλο που τ’ αγγλικά μου είναι για τον άντε να μην πω, ωστόσο κάτι λίγα τα πιάνω. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και εξακολουθεί να μου δίνει πληροφορίες για την πόλη. Μου υποδεικνύει πού να αποβιβαστώ και τη χαιρετώ για τελευταία φορά. Το τελευταίο που θυμάμαι από αυτή τη γυναίκα είναι ένα “good luck” και να με κοιτάει όπως η μητέρα μου, κάθε φορά που την αποχαιρετώ, φεύγοντας απ’ το νησί. Ίσως η Αμερικανίδα, να είναι κι αυτή μητέρα και να ‘χει παλαβό γιο, στην ηλικία μου…

Πληρώνω 600 ουγγρικά φιορίνια (περίπου 2,15 ευρώ) για το τελεφερίκ και άλλα τόσα για ένα μικρό μπουκαλάκι νερό – μα του πού$τη εκμετάλλευση! Σύντομα βρίσκομαι στο κάστρο της Βούδας και η πανοραμική θέα του Δούναβη να διασχίζει την Βούδα και την Πέστη, είναι μοναδική.

Το κάστρο της Βούδας ή κάστρο του Λόφου ή Varhegy, βρίσκεται 48 m πάνω από τον Δούναβη. Σ’ αυτό ιδρύθηκε η πόλη της Βουδαπέστης και τα θεμέλιά του τέθηκαν τον 13o αιώνα. Πολιορκήθηκε συνολικά 31 φορές και οι προσθήκες διαφόρων βασιλέων συνεχίστηκαν για πολλούς αιώνες, μέχρι να λάβει τη σημερινή του μορφή.

Περιδιαβαίνοντας συναντώ και φωτογραφίζω πολλά αξιοθέατα, όπως το άγαλμα της Turul, το οποίο είναι ένα αρπακτικό πτηνό (πιθανότατα είδος γερακιού) και το οποίο θεωρείται το πιο σημαντικό πτηνό των Μαγυάρων, αγγελιαφόρος των θεών σύμφωνα με τη μυθολογία.

Περπατώντας προς την καρδιά της Βούδας, αντικρίζω την εκκλησία του Αγίου Ματθαίου ή εκκλησία της Κυράς, η οποία κτίστηκε τον 13ο αιώνα και πήρε το όνομά της από το βασιλιά Ματθαίο, προστάτη των τεχνών και της διαφώτισης. Με το πέρασμα των αιώνων, η δομή της άλλαζε συνεχώς, ανάλογα με την αρχιτεκτονική κάθε εποχής – μέχρι και σε τζαμί μετατράπηκε σε κάποια δόση. Όλα αυτά μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο αρχιτέκτονας Fringes Schylek, ανέκτησε τα σχέδια του 13ου αιώνα και αναστήλωσε τον ναό, επαναφέροντας πολλά από τα αρχικά γοτθικά στοιχεία του, τα οποία είχαν χαθεί με την πάροδο του χρόνου.

Δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Ματθαίου, βρίσκεται το άγαλμα του Στέφανου του Α’, πρώτου χριστιανού βασιλιά της Ουγγαρίας, στον οποίο οφείλεται ο εκχριστιανισμός της χώρας.

Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται ο προμαχώνας των Ψαράδων (Fisherman Bastion) ο οποίος κτίστηκε το 1905 σε νεογοτθικό και νεορωμαϊκό ρυθμό και πήρε το όνομά του από την ψαραγορά που υπήρχε εκεί, κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα. Έχει εφτά πυργίσκους με πολλές απότομες σκάλες, οι οποίοι συμβολίζουν τις εφτά φυλές των Μαγυάρων που ήρθαν στην Ουγγαρία το 1896. Θυμίζει κάτι από Disney και η θέα του Δούναβη από εκείνο το σημείο είναι υπέροχη.

Σ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά ή τζάμπα τα γράφω; Αν βαρέθηκες και μοιάζεις σαν να παρακολουθείς το κανάλι της Βουλής, τότε διακόπτουμε σ’ αυτό εδώ το σημείο, την απευθείας σύνδεσή μας με το κάστρο της Βούδας καθώς ο μέγας ξεναγός μας, αμέλησε την πρωινή συνήθειά του. Δεν έχει πιει ακόμα καφέ οπότε, τι καλύτερο γι’ αυτόν από το να αράξει σε μια από τις πολλές καφετέριες του κάστρου;

Μετά την απαραίτητη ενημέρωση των καταναλωτών, συνεχίζω να σε ζαλίζω με την ξενάγηση στο κάστρο της Βούδας. Σειρά έχει το βασιλικό παλάτι, όπου το εντυπωσιακό σιντριβάνι με τον Βασιλιά Ματθαίο σ’ έναν βράχο να ηγείται κυνηγών, μαγνητίζει τα βλέμματα των επισκεπτών.

Στη συνέχεια αποχωρώ από το κάστρο της Βούδας, απορρίπτοντας την ιδέα του τελεφερίκ, καθώς η σκέψη και μόνο του να περπατήσω ένα κατηφορικό, γραφικό, πλακόστρωτο δρομάκι με θέα τον Δούναβη, με φτιάχνει αφάνταστα. Είναι σαν να μου λες, πως θες να ταξιδέψεις; Με αεροπλάνο ή με μοτοσυκλέτα; Ασφαλώς με μοτοσυκλέτα, θα σου απαντήσω, αν και σ’ αυτή την περίπτωση, θα πάω με τα πόδια.

Περπατώ από τη μεριά της Βούδας

και μετά από μερικά ποδαρίσια χιλιόμετρα βρίσκομαι να ανεβαίνω το λόφο Gellert, ο οποίος πήρε το όνομά του από τον Επίσκοπο Gellert, ο οποίος διέδωσε τον χριστιανισμό στην Ουγγαρία. Μετά τον θάνατο του Αγίου Στέφανου, χριστιανού βασιλιά της Ουγγαρίας, ο θρύλος αναφέρει πως Μαγυάροι επαναστάτες παγανιστές, έκλεισαν τον Gellert σ’ ένα βαρέλι και τον πέταξαν από μια πλαγιά του λόφου.

Η αλήθεια είναι πως είναι λίγο γ@μησ@κι να ανεβείς τον απότομο λόφο, αλλά η καταπράσινη αισθητική του, σε συνδυασμό με τη θέα που κόβει την ανάσα, σε αποζημιώνει.

Κι από αξιοθέατα, άλλο τίποτα. Κάποιοι αράζουν σε μια σκιά ξαπλωμένοι στο γρασίδι, κάποιοι άλλοι τον κατεβαίνουν και κάποιοι άλλοι παίζουν τον… παπά! Ναι παίζουν τον παπά, εξαπατώντας τουρίστες που έχουν άγνοια το πώς στήνεται η κομπίνα του “εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;” Πάνε να ψαρέψουν κι εμένα, αλλά πριν προλάβουν τους σκάω ένα βλέμμα αλά Σφακιανός μαυροπουκαμισάς (αχ, αυτή η σουργουτσίδεια ατάκα) κι αμέσως κάνουν όπισθεν.

Στον λόφο λοιπόν, δεσπόζει το άγαλμα της Ελευθερίας το οποίο ανήγειραν οι Σοβιετικοί το 1947, ως σύμβολο της νίκης κατά των ναζί εν έτει 1945.

Το συγκεκριμένο μνημείο έχει πολλά αξιοπερίεργα στοιχεία όπως:

Η γυναίκα που κραδαίνει ένα φύλλο φοίνικα, κρατούσε αρχικά ένα σπαθί, το οποίο αφαιρέθηκε, διότι την περίοδο της ανέγερσης, καθαιρέθηκε ο αντιβασιλέας.

Στη βάση του αγάλματος δεξιά, υπάρχει ένα άγαλμα δημιουργία του Ζ.Κ. Στρομπλ εν έτει 1943, προς τιμήν του ναύαρχου γιου του Χόρτι, υπέρμαχου των ναζί, ο οποίος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.

Ενώ αριστερά είναι ένας στρατιώτης, σύμβολο της πρώην κομμουνιστικής Ουγγαρίας. Αξίζει να σημειωθεί, πως όλα τα κομμουνιστικά αγάλματα έχουν μεταφερθεί σε πάρκο αγαλμάτων, έξω από την πόλη, εκτός του συγκεκριμένου, το οποίο θεωρείται το πιο σημαντικό της Βουδαπέστης.

(Τα παραπάνω ήταν μια προσφορά των περιοδικών “ανεξήγητα φαινόμενα”, “madame figaro”, “παιδί και νέοι γονείς” καθώς και της εφημερίδας “ριζοσπάστης”.)

Πίσω από το άγαλμα υπάρχει το Citadella, ένα φρούριο που κτίστηκε το 1851, το οποίο σε κάθε πολεμική σύρραξη στο ρου της ιστορίας του, φρόντισε να αναδείξει τη στρατηγική σημασία του. Μερικά αντιαρματικά φιλοξενούνται στην πίσω πλευρά του με πολλούς επισκέπτες να σπεύδουν να φωτογραφηθούν σε αυτά, παίρνοντας τις ανάλογες πόζες. Λίγα πιο πέρα υπάρχει άλλο ένα σημείο θέας προς τον Δούναβη, με πολλά τουριστικά μαγαζιά και λεωφορεία να μεταφέρουν επισκέπτες.

Κάποια στιγμή σταματώ να αγοράσω νερό και παρατηρώ στο κιόσκι, αναμνηστικά του Φέρεντς Πούσκας. Ο Φέρεντς Πούσκας, όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι, είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική μορφή που έχει βγάλει μέχρι τώρα η Ουγγαρία. Ο “Καλπάζων Συνταγματάρχης”, οδήγησε ως προπονητής την ομάδα του Παναθηναϊκού, στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, εν έτει 1971 στο “Wembley”, όπου και ηττήθηκε με 2-0 από τον μεγάλο Άγιαξ της εποχής.

Σύντομα κατηφορίζω τον λόφο από το ίδιο σημείο που τον ανέβηκα, φωτογραφίζοντας ό,τι διέφυγε της προσοχής μου κατά την ανάβαση.

Η θέα με τη γέφυρα της Ελευθερίας (Liberty Bridge), είναι μοναδική. Την οποία γέφυρα δεν πρόλαβα να περπατήσω χθες, καθώς μου έπεφτε λιγάκι μακριά. Xρωστάω όμως από χθες κάποια ιστορικά στοιχεία για την Liberty Bridge, η οποία θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έργα που κατασκευάστηκαν το 1896 με αφορμή την επέτειο των 1000 χρόνων από την άφιξη των Ούγγρων στη λεκάνη των Καρπαθίων. Κατασκευάστηκε από τους Ούγγρους μηχανικούς Janos Feketehay και Antal Czekelius και διαθέτει και αυτή, εντυπωσιακό νυχτερινό φωτισμό.

Μέχρι τώρα η Βουδαπέστη τα spa. Τα σπάει λέμε κι επειδή τα spa, ευκαιρία για spa στα πασίγνωστα ιαματικά λουτρά της. Tι καλύτερο από μια ψυχοσωματική τονωτική ένεση, μετά από τόσα χιλιόμετρα (μηχανόβια και ποδαρίσια) τόσων ημερών; Είμαι περίπου στη μέση του Balkan Εxpress και έχω μπροστά μου άλλες τόσες μέρες. Φυσικά θα αδράξω την ευκαιρία για λίγες ώρες, χαλάρωσης και ξεκούρασης.

Η Βουδαπέστη φημίζεται για τα ιαματικά λουτρά της και τα διασημότερα όλων είναι αυτά που βρίσκονται στο ξενοδοχείο Gellert, στους πρόποδες του λόφου.

Το ξενοδοχείο χτίστηκε το 1918 σε αρτ νουβό ρυθμό, μέσα στο οποίο υπάρχει το Gellert Spa.

Ιστορικές αναφορές λένε πως σ’ αυτόν τον χώρο βρέθηκαν ιαματικά λουτρά από τον 13ο αιώνα. Αφού περιμένω για αρκετή ώρα μέχρι να κόψω το εισιτήριο (4100 φιορίνια, ~14,6 ευρώ) μου δίνουν ένα βραχιολάκι το οποίο φοράω για την είσοδο και έξοδο, όπως και για το ντουλαπάκι που πρόκειται να φυλάξω τα προσωπικά μου αντικείμενα. Πετσέτα δεν κουβαλάω μαζί μου και πάω να ενοικιάσω και ακούω το χτύπο των 4600 φιορινιών! Πιο ακριβά κι από την είσοδο δηλαδή. Κάθομαι με τις ώρες στην ψυχρή αλλά και στη θερμή πισίνα που βρίσκονται στο εσωτερικό του, αλλά και στην εξωτερική με τα τεχνητά κύματα.

Χαλαρώνω ψυχή τε και σώματι, πλέον νιώθω αναζωογονημένος και μετά από αρκετή ώρα επιστρέφω με τα πόδια στο ξενοδοχείο, για έναν απαραίτητο απογευματινό υπνάκο.

Τα ιαματικά λουτρά με έκαναν να αισθάνομαι άλλος άνθρωπος. Με το που ξύπνησα, πήρα πάλι τον δρόμο με τα πόδια προς τον Δούναβη. Μόλις έχει αρχίσει να σουρουπώνει και αρχίζουν να φωταγωγούνται όλες οι γέφυρες καθώς και τα κτίρια. Το θέαμα με τις γέφυρες να ανάβουν σταδιακά και να αλλάζουν φωτισμούς, απλά δεν περιγράφεται. Οποιαδήποτε παρομοίωση και να χρησιμοποιήσω, πιστεύω πως θα είναι άστοχη.

Περπατώ για άλλη μια φορά την Chain Βridge και βρίσκομαι από την πλευρά της Πέστης. Καθ’ οδόν, συναντώ δυο ζευγάρια από Θεσσαλονίκη και έχω σύντομη συνομιλία μαζί τους. Όταν ακούς ελληνικά σε κάποια ξένη χώρα, δεν θα πιάσεις την κουβέντα; Σύντομα βρίσκομαι στη μεριά της Πέστης και στο κέντρο της, το οποίο έχει έντονη ζωή.

Nα και το internet cafe του ομίλου επιχειρήσεών μου που δραστηριοποιείται και στην Ουγγαρία!

Σε κάποια ανύποπτη στιγμή ακούω πάλι ελληνικά από μια κυρία στα πρώτα άντα κι έναν νεαρό. Τώρα γιος της ήτανε, γκόμενός της ήτανε, θα σε γελάσω! Εγώ ΜΟΤΟ διαβάζω κι όχι κίτρινο τύπο. Περπατώ αρκετή ώρα, μέχρι να σταματήσω να τσιμπήσω κάτι. Θα πάω σε γνωστή αλυσίδα fast food καθώς μου έμεινε απωθημένο από χθες που δεν έβρισκα και την έβγαλα με… πατατάκια!.

Μετά το πέρας του φαγητού περπατώ την Εlizabeth Bridge, η οποία με βολεύει στον δρόμο για το ξενοδοχείο, στο οποίο και θα βρεθώ μετά από λίγη ώρα. Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς, θα ξεκινήσω νωρίς και θα μπω Ρουμανία νωρίς (παραφράζοντας Λουκιανό). Οπότε, λίγο μετά τα μεσάνυχτα αρχίζω να βλέπω τα πρώτα όνειρα μου. Βρίσκομαι λέει στην Ρουμανία, κάπου στα Καρπάθια και στην Τρανσυλβανία, βλέπω όρη, βουνά, οροσειρές, στροφιλίκια, μηχανές και άλλα τέτοια ωραία. Σε κάποια φάση, πρέπει να είδα κι εφιάλτη με τον κόμη Δράκουλα, ο οποίος όμως δεν με τρόμαξε και συνέχισα ατάραχος τον ύπνο μου…