Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Ημέρα 9^η: Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012, Βudapest – Sibiu (593 km)

Ο δρόμος των φορτηγών

O ήχος αφύπνισης σημαίνει παράλληλα και τη σημερινή επιστροφή στους δρόμους, μετά το χθεσινό ρεπό. Η χθεσινή ημέρα είχε διακοπές αναψυχής με περιήγηση αλλά και -ποιος τη χάρη μου– spa! Η μοτοσυκλέτα αφού πήρε τις απαιτούμενες ανάσες (αν και δεν τις χρειάζεται, εδώ που τα λέμε) σήμερα έχει άλλη μια φορτωμένη μέρα, η οποία θα αυξήσει τουλάχιστον κατά 500 km την ένδειξη του χιλιομετρητή της. Βέβαια η Τεντέμω, αυτά τα χιλιομετράκια τα ‘χει για πρωινό, εν αντιθέσει με τον αναβάτη της που στο άκουσμα της λέξης πρωινό, σκέφτεται μόνο καφέ και τσιγάρο.

Κατεβαίνω στη ρεσεψιόν και ακούω ένα καλημέρα στα ελληνικά, από έναν υπάλληλο που δεν τον είδα μέχρι τώρα. Έπεσε σύρμα ότι υπάρχει Έλληνας στο ξενοδοχείο ή είναι η ιδέα μου; Τον ρώτησα αν έχει πάει Ελλάδα και μου είπε όχι, αλλά ξέρει κάποιες ελληνικές λέξεις. Παραγγέλνω έναν διπλό εσπρέσο από την όμορφη σερβιτόρα και τον χτυπώ στα γρήγορα στην εξωτερική καφετέρια του ξενοδοχείου. Mια γριά τύφλα στο μεθύσι (που πας καλέ γιαγιά, ντίρλα πρωί πρωί;) διακόπτει την άκρα του τάφου σιωπή, μεταξύ εμένα και του καφέ, κάνοντάς μου τράκα ένα τσιγάρο.

Σύντομα βρίσκομαι στο γεμάτο κίνηση, κέντρο της Βουδαπέστης και μετά από λίγα km, αφήνω πίσω μου το κλεινόν άστυ παίρνοντας ντουγρού τον Μ5 – Ε75 με κατεύθυνση τη Szeged. Kαι αυτός ο αυτοκινητόδρομος, είναι μια ατελείωτη και απέραντη ευθεία που χάνεται στον ορίζοντα. Δε βαριέσαι (που βαριέμαι) θα τον ξεπετάξω μέχρι να πεις “κύμινο” αλλά τα ραντάρ θα με κάνουν να τον ξεπετάξω μέχρι να τελειώσεις όλο τον γλωσσοδέτη “ο γιος του ρουμπή, του κουμπή, του ρουμπουκομπολογή”. Kαλά κρασιά δηλαδή, Ρουμανία θα φτάσω του Αγίου… ανήμερα!

Για να σπάσω τη μονοτονία του αυτοκινητόδρομου, προσπαθώ με διάφορες ζογκλερικές κινήσεις, να τραβήξω on board φωτογραφίες, με την ιδανική για τέτοιες περιστάσεις, compact. Κινούμαι διακριτικώς γρήγορα, κάνοντας μόνο μια στάση για ανεφοδιασμό και ολιγόλεπτη ξεκούραση.

Mετά τη Szeged ακολουθώ τον Μ43 – Ε68 προς Mako και μετά απ’ αυτόν, ακολουθώ έναν κάκιστης ποιότητας και ανύπαρκτης πρόσφυσης επαρχιακό δρόμο, γεμάτο σαμαράκια, σαν κι αυτά που δημιουργούν τα φορτηγά απ’ τα φρεναρίσματα. Είμαι στην Nagylak δίπλα στα σύνορα με την Ρουμανία. Ανύπαρκτος ο έλεγχος από την πλευρά της Ουγγαρίας, απλά τυπικός στην πλευρά της Ρουμανίας, όπου προσπερνώ μια μεγάλη ουρά φορτηγών. Σταματώ μόνο για συνάλλαγμα, όχι όμως και για κάρτα διοδίων, καθώς οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια.

Μόλις πάτησα Ρουμανία και δεν το κουνώ ρούπι από τον σταθμό. Ξεδιπλώνω τον χάρτη της χώρας και … άσε με κόσμε, άσε με!

Ναι, είμαι στην Ρουμανία, μια χώρα παράδεισο για τον μοτοσυκλετιστή, όπου εδώ αναμένονται να λάβουν χώρα, πολλά από τα highlights του οδοιπορικού. Με το χαμόγελο να φτάνει μέχρι τ’ αφτιά, το μάτι μου γυαλίζει καθώς σταμπάρει διαδρομές στον χάρτη. Κλείνω προ στιγμήν τα μάτια και ψελλίζω δυο λέξεις που αρχίζουν αμφότερες από Trans… σταματώ όμως εδώ, γιατί αν αρχίσω να τα μαρτυρώ από τώρα όλα, δεν θα ‘χει κανένα νόημα! Και πως θα συναγωνιστώ μετά, τα τούρκικα σίριαλ της τηλεόρασης, μου λες;

Η εικόνα που έχω πλάσει μέσα στο μυαλό μου για την Ρουμανία, είναι πως πρόκειται για μια χώρα – μοτοσυκλετιστικό παράδεισο. Αφενός με τα επιβλητικά βουνά της και αφετέρου με τις αμέτρητες διαδρομές, των οποίων η θέα και μόνο στον χάρτη, είναι ικανή να ερεθίσει τη φαντασία σου. Αν συνυπολογίσεις και τα πολλά κάρα αλλά και τα πολλά κάστρα (λέγε με κόμη Δράκουλα) έχεις ένα ιδανικό σκηνικό που σε παραπέμπει σε άλλες εποχές. Παρόλα αυτά είχα ακούσει και τα χειρότερα, τόσο για τους δρόμους, όσο και για τους οδηγούς της. Δρόμοι στενοί με πάρα πολλές λακκούβες και ιδιαίτερα επικίνδυνοι όταν βρέχει. Οδηγοί που δεν υπολογίζουν τίποτα και την έχουν δει ως η μετεμψύχωση του Άιρτον Σένα. Κάθε νόμισμα όμως, έχει δυο όψεις και συνήθως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσα. Θα προσπαθήσω να τη βρω καθώς στην Ρουμανία, θα μείνω τέσσερις ημέρες, τις περισσότερες από κάθε άλλη χώρα του οδοιπορικού.

Τα πρώτα χιλιόμετρα επί ρουμανικού εδάφους, με βρίσκουν να κινούμαι σ’ έναν ευθείο δρόμο που βρίσκεται κάπου στη μέση μιας αχανής πεδιάδος, στις άκρες του οποίου υπάρχουν δέντρα που δεν επιτρέπουν στις ακτίνες του ήλιου να σε χτυπάνε ανελέητα. Χιλιόμετρα αδιάφορα (αφού είναι ευθεία, τι περίμενες;) με μικρή κίνηση από αυτοκίνητα και ιδίως φορτηγά. Κινούμαι κατά μήκος του ποταμού Mures, ο οποίος με ακολουθεί από την Szeged, τη θέα του οποίου θα συναντήσω μόνο ελάχιστες φορές.

Η Arad, είναι η πρώτη μεγαλούπολη που συναντώ στο δρόμο μου κι εκεί βλέπω για πρώτη φορά τι εστί Ρουμάνος οδηγός, με το ακόλουθο σκηνικό, να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου.

Είμαι σταματημένος στο κόκκινο φανάρι μιας διασταύρωσης κι ένα αυτοκίνητο περνάει από δίπλα μου, αγνοώντας τον ερυθρό σηματοδότη. Συνεχίζει την πορεία του χωρίς να ελαττώσει ταχύτητα μέχρι να βρει μπροστά του ένα άλλο αυτοκίνητο, που έχει περάσει με πράσινο τη διασταύρωση. Πλακώνονται και οι δύο στα φρένα, γλυτώνοντας το στούκο. Και το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ο οδηγός που παραβίασε το κόκκινο, ζητάει και τα ρέστα από αυτόν που πέρασε με πράσινο, όπου με φωνές και χειρονομίες μοιάζει σαν να του λέει “καλά ρε, που πας με πράσινο;”

Aμέσως συνειδητοποιώ πως τα φανάρια έχουν διακοσμητικό ρόλο και είναι σαν να μην υπάρχουν για πολλούς. Τώρα, πολλοί ή λίγοι δεν έχει σημασία, καθώς ένας τέτοιος να μου τύχει, απλά τη γ@μη$α! Με προσοχή λοιπόν, ακολουθώ τον κεντρικό δρόμο που περνάει μέσα από το κέντρο της πόλης, όπου τα καλοδιατηρημένα και καλαίσθητα κτίρια με σταματούν σε μια του άκρη. Είναι η πρώτη μου επαφή με μια πόλη της Ρουμανίας, είμαι εντυπωσιασμένος και θέλω να το απολαύσω, σταματώντας για τσιγάρο. Η Arad, είναι η 13η μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανίας και συνάμα, σημαντικός βιομηχανικός και συγκοινωνιακός κόμβος. Η νέα Μητρόπολη, το Δημαρχείο και κεντρικά κτίρια, είναι τα αξιοθέατα της Arad που βλέπω κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτής μου παραμονής σε αυτήν. Επίσης οι ελληνικές φίρμες ξαναδίνουν και πάλι το παρόν, μιας και έχω να τις δω από την εποχή του… Μαυροβουνίου!

Ψιλομπερδεύομαι να βρω την έξοδο από την πόλη, αλλά με τη βοήθεια ενός ντόπιου μοτοσυκλετιστή, τη βρίσκω και κατευθύνομαι προς Lipova. Kατά μήκος του δρόμου στο χωριό Paulis, υπάρχει το εντυπωσιακό μνημείο των ηρώων του B’ Παγκοσμίου Πολέμου Eroilor de la Paulis.

Μετά την Lipova ο δρόμος γίνεται γραφικός, με πολύ πράσινο και πολλές στροφές, διατηρώντας το αρκετά καλό θα έλεγα μέχρι τώρα, επίπεδο της ασφάλτου.

Η κίνηση υποφερτή μέχρι στιγμής και ανά περιόδους βλέπω από το αντίθετο ρεύμα κι ένα φορτηγό να ξεφυτρώνει, κινούμενο με μεγάλη ταχύτητα.

Εντύπωση μου προκαλεί, πως ανά διαστήματα στον δρόμο, υπάρχει ένα μεγάλο πλάτωμα, προφανώς για να διευκολύνει το παρκάρισμα, ιδίως των φορτηγών.

Μάλιστα σε ορισμένα σημεία υπάρχουν και service φορτηγών. Όπως επίσης παρατήρησα και τα πολλά πέτρινα κολωνάκια, σε ασπροκόκκινο χρώμα τα οποία υπάρχουν ανά ορισμένη απόσταση σε όλη την Ρουμανία και τα οποία σου υποδεικνύουν τη χιλιομετρική απόσταση που απέχουν διάφορες πόλεις, από το σημείο που βρίσκεσαι.

Διασχίζω αρκετά χωριά, άλλα με πολύχρωμα εντυπωσιακά σπίτια, άλλα φτωχικά και σχεδόν ερημωμένα και άλλα πιο καλοδιατηρημένα. Όλα όμως με εντυπωσιάζουν, διότι είναι η πρώτη μου επαφή με αυτή τη χώρα.

Στο χωριό Gurasada, σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για αλμυρό (σαν του Ιτς) για γλυκό (παγωτό) και για υγρό (νερό και αναψυκτικό) αλλά όχι για βενζίνη. Σημειώνω εδώ πως, στην Ρουμανία τα βενζινάδικα τα σπάνε καθώς έχουν ό,τι ποθεί το στομάχι σου σε τιμές ασυναγώνιστες – πάντα για τα ελληνικά δεδομένα.

Συναντώ έναν Ολλανδό ιδιοκτήτη custom μοτοσυκλέτας που ερχόταν από Sebes προς Arad. Με ρώτησε για τον δρόμο και του είπα ότι είναι αρκετά καλός με λίγη κίνηση. Έβγαλε αμέσως μια κραυγή ανακούφισης, λέγοντάς μου ότι ο δρόμος προς Sebes, είναι απαίσιος και επικίνδυνος. Συζητάμε για αρκετή ώρα ανταλλάσοντας μοτοσυκλετιστικές ταξιδιωτικές ιστορίες. Εξηγώντας του από πού ξεκίνησα και που πάω, του ανέσυρα μνήμες από το παρελθόν. Είχε περάσει κι αυτός πριν 15 χρόνια από την Αλβανία, καυτηριάζοντας την κατάσταση των δρόμων αλλά και τη συμπεριφορά των οδηγών. Ίσως να μην έχουν αλλάξει δραματικά αυτά τα δυο από τότε, αλλά συμφωνήσαμε και οι δυο πως πρόκειται για μια πανέμορφη χώρα. Είχαμε όμως δρόμο να διανύσουμε και σύντομα χαιρετιόμαστε ανταλλάσσοντας ευχές για καλή συνέχεια στα ταξίδια μας. Μη με ρωτήσεις όμως τι μάρκα ήταν η μοτοσυκλέτα του Ολλανδού, γιατί κάθε φορά που βλέπω custom να κινείται με την –πιο αργά κι απ’ το replay– ταχύτητά της, μέχρι να φτάσω στο δεύτερο γράμμα, μ’ έχει πάρει ο ύπνος! Aν θυμάμαι καλά, το πρώτο γράμμα πρέπει να ήταν το “H”. Μα ποιο μοντέλο της Husqvarna είναι ρε γαμώτο; Που θα πάει, δε θα το βρω μέχρι να νυχτώσει; Λίγα λεπτά αργότερα είμαι στον δρόμο και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ολλανδού, με περιμένει δύσκολη συνέχεια…

Στο σημείο εκείνο τελειώνει κι η γραφική διαδρομή και όσο πλησιάζω την Deva, η κίνηση αυξάνει σταδιακά. Κι όσο δε, πλησιάζω την Sebes, η κίνηση αυξάνεται περισσότερο. Αιτία τα πολλά φορτηγά που ξεκινούν από το Βουκουρέστι και άλλες μεγάλες πόλεις της Ρουμανίας για την κεντρική Ευρώπη. Και ο δρόμος που κινούμαι, αποτελεί την κύρια οδική αρτηρία που συνδέει την Ρουμανία με αυτήν. Μοιραία λοιπόν αυτός ο δρόμος, έχει πάρα πολλή κίνηση και παρόλο που είναι ιδιαίτερα στενός για να καλύψει τέτοια κίνηση. Ωστόσο έχει μια υποτυπώδη υποδομή, όπως τεράστιους χώρους στάθμευσης και χώρους συντήρησης των φορτηγών. Θεωρώ πως ακόμα και ένας σύγχρονος αυτοκινητόδρομος με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση θα ήταν ο ιδανικός για να καλύψει αυτή την κίνηση, αλλά μάλλον είναι απίθανο να κατασκευαστεί, λόγω της ιδιαίτερης μορφολογίας της περιοχής. Τελοσπάντων, ας τα βρουν οι συγκοινωνιολόγοι μεταξύ τους, δεν θα του πω εγώ, ο –έχω άποψη για τα πάντα– Μερκούριος Πολυξερίδης, τι θα κάνουν.

Η κατάσταση του δρόμου και ιδίως μέσα στις πόλεις και στα χωριά, θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Λακκούβες, σαμαράκια, τεμαχισμένη άσφαλτος, σκόνη, πέτρες, χώμα και άλλα διάφορα που ούτε σε κακοτράχαλο χωματόδρομο δεν συναντάς. Ευκαιρία να ξελαμπικάρω λίγο, κάνοντας μια στάση για βενζίνη στην Simeria. Φουλάρω και σκέφτομαι τον Ολλανδό. Πόσο δίκιο είχες φίλε μου, πόσο δίκιο! Κι εγώ σε πέρασα για βουτυροευρωπαίο που μόλις δει ένα πετραδάκι στον δρόμο, τρέμει η ψυχή του!

Χορεύοντας με τη σκιά μου

Παντού υπάρχει κίνηση ακόμα και εκτός δρόμου. Άλλοι σταματάνε για φαγητό, άλλοι για ξεκούραση, άλλοι για βλάβη, άλλοι για service. Γίνεται με άλλα λόγια της πουτ@ν@ς. Και μια που είπα “πουτ@ν@ς” σε μια ανύποπτη στιγμή είδα στην άκρη του δρόμου ιερόδουλες να ψαρεύουν φορτηγατζήδες. Και τι να σου κάνουν οι καημένοι οι φορτηγατζήδες, τόσες μέρες στο δρόμο; Με κάποιον τρόπο, πρέπει να φύγουν τα χοντράδια…

Βρίσκομαι πλέον στο χωριό Sibot το οποίο απέχει μόλις 13 km από την πόλη Sebes. Eκεί συναντώ μια τεράστια ακίνητη ουρά από πολλά φορτηγά και ελάχιστα αυτοκίνητα. Σκέφτηκα πως θα είναι προσωρινό κώλυμα, αλλά φευ! Κι όμως δεν υπερβάλλω καθόλου, η ουρά ξεκινούσε από τη Sibot και έφτανε μέχρι τη Sebes. Οδηγοί να κατεβαίνουν από τα φορτηγά για να ξεπιαστούν, ανοίγοντας χωρίς να ελέγξουν, την πόρτα. Άλλοι να παίζουν χαρτιά και άλλοι να στήνουν πηγαδάκια. Και όλα αυτά έξω, στον δρόμο. Και το TDM μετά πλαϊνών βαλιτσιών να καταλαμβάνει χώρο, περίπου 3/4 του χώρου ενός μέσου αυτοκινήτου, να επιχειρεί προσπέραση. Και από το αντίθετο ρεύμα του στενού δρόμου να περνάνε σφαίρα φορτηγά και λεωφορεία. Προσπερνώ μόνο όταν είμαι 100% σίγουρος και με τεράστια προσοχή. Δεν χαλιέμαι όμως, ούτε νευριάζω. Προσπαθώ να το διασκεδάσω, βγάζοντας φωτογραφίες, τις στιγμές που είμαι ακινητοποιημένος. Γίνεται της Πόπης, της Τατιάνας και της Καλομοίρας μαζί!

Με αρκετή υπομονή, μετά από πολλή ώρα, αυτό το μαρτύριο φτάνει στο τέλος του. Ίσως να ήταν από τα πιο μαρτυρικά χιλιόμετρα που έχω κάνει μέχρι τώρα στη μοτοσυκλετιστική μου… σταδιοδρομία! Το μόνο που θα ήθελα, ήταν να έβλεπα αυτή την ουρά σε αεροφωτογραφία. Ειλικρινά είμαι πολύ περίεργος…

Πενηνταπέντε χιλιόμετρα χωρίζουν την Sebes από την Sibiu, τα οποία ναι μεν έχουν κίνηση, αλλά ο δρόμος είναι πιο φαρδύς δε. Αργά το απόγευμα φτάνω στην Sibiu και προσπαθώ να βρω το ξενοδοχείο που έχω σημειωμένο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Σταματώ στην άκρη ενός πλακόστρωτου για τσιγάρο και για καλή μου τύχη, ένα ταξί σταματάει για να αποβιβάσει μια ωραιότατη δεσποινίδα, επιμελώς ατημέλητη (είδες πως παίζει το μάτι μου;) Ρωτάω τον οδηγό να μου πει πού βρίσκεται το ξενοδοχείο. Δεν ξέρει αγγλικά και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Τον ακολουθώ και μετά από δυο–τρία λεπτά, φτάνουμε στην είσοδο του ξενοδοχείου. Τον ρωτώ πόσα χρήματα θέλει που με εξυπηρέτησε, αλλά αυτός αρνείται. Επιμένω να τον πληρώσω, αυτός σηκώνει το χέρι σαν να μου λέει όχι, με χαιρετά και φεύγει. Ωραίος ο ταρίφας! Πρώτη εντύπωση από την Sibiu, θετική. Στο μεγάλο εξωτερικό και φυλασσόμενο πάρκινγκ του ξενοδοχείου, υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.

Την επόμενη μέρα τους γνώρισα όλους. Μου ξέφυγε μόνο το ανάποδα παρκαρισμένο, Triumph Tiger 800…

Το ευγενικό προσωπικό του ξενοδοχείου, μου βρίσκει κατευθείαν δωμάτιο για δυο βράδια. Τιμή μόνο 149 λέι (~32,5 ευρώ) η βραδιά μαζί με πρωινό. Μπαίνω στο δωμάτιο και είναι σουπερουάου! Α, ρε Οικονομάκη, στα καλύτερα μ’ έστειλες πάλι!

Στην Sibiu θα μείνω δυο βράδια καθώς πέραν του ότι είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πόλη, εκεί πέφτουν τα Καρπάθια αλλά και η ευρύτερη περιοχή της Τρανσυλβανίας. Το πρόγραμμά μου λέει πως, αύριο θα κάνω τον Transalpina και αν με παίρνει χρονικά θα πεταχτώ να δω και την Sighisoara η οποία είναι σημειωμένη με αστερίσκο στα “αν”. Και μεθαύριο φεύγοντας από την Sibiu για την Brasov, θα κάνω τον Transfagarasan. Ο καιρός για αύριο δείxνει καλός και στα δυο αυτά περάσματα, με τη θερμοκρασία να κυμαίνεται από 5 έως 13 βαθμούς κελσίου. Μεθαύριο όμως, δείχνει βροχές και στα δυο περάσματα. Όμως αυτά τα περάσματα θέλω να τα χαρώ, να κάνω αμέτρητες στάσεις για φωτογραφίες και πολλά άλλα “να” και το μόνο που δεν θέλω είναι να βρέχει. Δεν έχω θέμα με τη βροχή (σου ‘χω δείξει το δίπλωμα του αμφίβιου;) ούτε με τη σπαστική διαδικασία “βάλε–βγάλε αδιάβροχα”. Αλλά όταν θες να οδηγήσεις σε δυο περάσματα που θεωρούνται από τους καλύτερους δρόμους στον κόσμο, θες να απολαύσεις τη θέα κάνοντας πολλές στάσεις κι αν σε παίρνει να οδηγήσεις σε πιο γρήγορους ρυθμούς. Ε, άντε θαύμασε θέα, άντε κάνε στάσεις και άντε οδήγησε γρήγορα μες τη βροχή! Είμαι σε δίλημμα με το σενάριο να τα κάνω και τα δυο την αυριανή μέρα που θα ‘χει καλό καιρό, να παίζει πιο έντονα απ’ όλα. Να ‘ναι καλά το παλληκάρι στη ρεσεψιόν που με πληροφόρησε για τον καιρό, καθώς δεν έχω laptop μαζί μου, oύτε internet στο παρωχημένης τεχνολογίας κινητό μου. Είμαι φραγκοφονιάς, τι να κάνουμε…

Κι επειδή έχω να διευθετήσω και θέματα τεχνικής και στιλιστικής φύσεως, μιλάω με έναν εκ των δυο προσωπικών μου ενδυματολόγων, τον Ιάκωβο, όπου λαμβάνει χώρα ο παρακάτω τηλεφωνικός διάλογος:

– Iάκωβε να σου πω, αύριο λέω να κάνω Transfagarasan και ίσως Transalpina. Tα καλοκαιρινά μου μπουφάν και παντελόνι θα τη βγάλουν με 5 και 13 βαθμούς κελσίου ή θα το δαγκώσω;
– Aν φορέσεις τ΄αδιάβροχα από πάνω, δεν θα το δαγκώσεις!
– Μα έχω και τα χειμερινά μαζί…
– Τα ‘χεις τα χειμερινά; Φόρα τα χειμερινά!
– Έγινε, θα τα φορέσω! Να φορώ και ισοθερμικά; Από γάντια, τι να βάλω; Να φορέσω μπαλακλάβα ή φλις; N’ ανοίγω πού και πού, τους αεραγωγούς του κράνους; Το pinlock για τη ζελατίνα να το κρατώ μαζί μου;
– Δε μου λες, πότε θα συναντήσεις τον…

Πατώ εδώ ένα pause στη συνομιλία με τον Ιάκωβο, γιατί θα τα μαρτυρήσω όλα και δεν θα ‘χει σασπένς η όλη ιστορία.

Έχει ήδη νυχτώσει και βρίσκομαι να περπατώ στον δρόμο προς την παλαιά πόλη της Sibiu.

H Sibiu γνωστή και ως Hermannstadt, βρίσκεται κεντρικά στην Ρουμανία και ανήκει στην περιοχή της Τρανσυλβανίας. Μεσαιωνική πόλη γαρ, θεωρείται από τις πιο γραφικές και συνάμα, από τις πιο όμορφες της χώρας. Εν έτει 2007 και με την ένταξη της Ρουμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιλέχτηκε ως η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για εκείνη τη χρονιά, μαζί με την πόλη του Λουξεμβούργου. H μεσαιωνική πόλη χωρίζεται σε δυο τμήματα, την Άνω Πόλη και την Κάτω Πόλη, οι οποίες συνδέονται από τον 13ο αιώνα με μια μικρή γέφυρα. Ο μύθος λέει πως αυτή η γέφυρα καταρρέει όταν την περάσει κάποιος ψεύτης. Ψιτ, τρακόσιοι (όχι εσείς του Λεωνίδα, εσείς του ελληνικού κοινοβουλίου) μην κάνετε καμιά απερισκεψία και περάσετε από ‘κει, γιατί είναι κρίμα! Η γέφυρα είναι τόσο, μα τόσο ωραία…

Χαρακτηριστικό της Άνω Πόλης, είναι οι δυο πλατείες της, η μεγάλη Piata Mare και η μικρή Piata Mica. Είμαι εντυπωσιασμένος από την Sibiu, που δεν χορταίνω να την περπατώ. Είναι όμορφα φωτισμένη το βράδυ και με πάρα πολύ κόσμο να πηγαινοέρχεται. Πολλά μαγαζιά στα οποία δύσκολα βρίσκεις κάπου να καθίσεις. Παρατηρώ πως γίνονται ετοιμασίες για εκδηλώσεις και συναυλίες. Σίγουρα μου προκαλεί την περιέργεια να τη δω και την ημέρα, όποτε βρω ευκαιρία, αύριο ή και μεθαύριο. Η Sibiu έχει αυτό το κάτι που μου κάνει κλικ. Θες τα εντυπωσιακά κτίρια που σε παραπέμπουν σε άλλον αιώνα, θες ο καλός κόσμος, θες οι ευγενικοί άνθρωποι που συνάντησα μέχρι τώρα; Κι όσον αφορά τους τελευταίους, μου φαίνεται πως δεν τους έχει διαφθείρει μέχρι τώρα ο τουρισμός και διατηρούν ακόμα την ταυτότητά τους. Πρόθυμοι να μ’ εξυπηρετήσουν και να μου δώσουν κάθε λογής πληροφορίες.

Σύντομα βρίσκομαι κάπου σ’ ένα εστιατόριο για να τσιμπήσω κάτι σε μερίδα ντόνερ, αλλά δεν χορταίνω. Στο καπάκι παραγγέλνω και κάτι ανάλογο σε πίτα και ο σερβιτόρος με ρωτάει για τη σως. Μου λέει τα είδη σως που έχει και στο καπάκι μου πετάει κι ένα “tzatziki”. Καρφώνομαι από τον ενθουσιασμό μου, λέγοντάς του ότι είμαι από την Ελλάδα, αλλά ακόμα έχω την απορία τι θα μου έλεγε για την προέλευση αυτής της σως, αν δε βιαζόμουν ο χαζός να του πω, ότι είμαι Έλληνας. Στη συνέχεια, με το απαραίτητο παγωτό ανά χείρας, κάνω μια μικρή βόλτα στη μεσαιωνική Sibiu και λίγο αργότερα, επιστρέφω στη βάση μου.

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είναι η πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που είμαι προβληματισμένος. Είμαι σε δίλλημα καθώς δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω την αυριανή ημέρα. Στο τετράδιο των σημειώσεων εκείνης της ημέρας, σ’ ένα σημείο γράφω επί λέξει:

“Ημε μπερδεμενως γιατη μεθαβριο διχνη βρωχες στο Τραγκασφασαραν και ησος το κανο αβριο μαζη με το τρασλαπεινα και να αφησο εξο τη Σησοαρα”

(Μετέφρασα όσο καλύτερα μπορούσα –τύφλα να ‘χει η Νατάσα Συρεγγέλα- αυτές τι λίγες λέξεις που ήταν γραμμένες σε μορφή Γραμμικής Β’.)

Τα βαριά βλέφαρά μου πλέον κλείνουν, μακριά από σκέψεις και διλήμματα. Ε, δεν θα αγχωθώ κιόλας, σε ταξίδι είμαι και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Κι αύριο μέρα είναι…