Balkan Express: του δρόμου η χαρά

Κείμενο & Φωτογραφίες: Kυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός

Πως μια μοτοσυκλέτα μοναχική και σπάνια, γυρνά μες τα Βαλκάνια (όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα) σ’ ένα οδοιπορικό που διασχίζει έντεκα χώρες και διανύει μια απόσταση 6.500 χιλιομέτρων, από την Αδριατική έως την Μαύρη θάλασσα, κυκλώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη βαλκανική χερσόνησο.

Το Balkan Express τοποθετεί στις ράγες του μια μοτοσυκλέτα με κωδικοποιημένα αρχικά ως The Dream Machine σ’ ένα ταξίδι στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον αυτών των χωρών. Και αυτή, άλλοτε ως “μηχανή” του ονείρου και άλλοτε ως “μηχανή” του χρόνου δείχνει να το απολαμβάνει, παρασέρνοντας με τη σειρά της, τον αναβάτη της, σ’ ένα ονειρικό ταξίδι στο χρόνο.

Η πρώτη στάση του Balkan Express γίνεται στη λίμνη Οχρίδα της ΠΓΔΜ και η δεύτερη στο μαργαριτάρι της Αδριατικής Dubrovnik, αφού προηγουμένως έχει διασχίσει την αλπική Αλβανία και το ακατέργαστο Μαυροβούνιο. Στη συνέχεια, ακολουθεί κατ’ ακτάς τις κοσμοπολίτικες Δαλματικές ακτές, με μια ακόμα στάση στον επίγειο παράδεισο του Krka, αφού προηγουμένως, έχει περάσει ένα μικρό τμήμα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Συνεχίζει να ακολουθεί τις ακτές της Δαλματίας, μέχρις ότου αποχαιρετήσει την Κροατία και φτάσει στην πρωτεύουσα της Σλοβενίας Ljubljana, ενώ έχει προηγηθεί μια μικρή επίσκεψη στη λίμνη του Bled. Σειρά έχει η μεσαιωνική πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, Βουδαπέστη και μετά η Ρουμανία με τα επιβλητικά Καρπάθια και την Τρανσυλβανία. Από το Δέλτα του Δούναβη ακολουθεί τον Παρευξείνιο δρόμο της επιστροφής, ατενίζοντας την Μαύρη θάλασσα με στάσεις, στο λιμάνι της Κωστάντζας αλλά και στην αρχαία Μεσημβρία της Βουλγαρίας. Τελευταίος σταθμός του Balkan Express, είναι το σταυροδρόμι της Δύσης με την Ανατολή, η ιδιαίτερη για εμάς τους Έλληνες, Κωνσταντινούπολη.

Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε, ντιρετέμ λε ντιλέμ

Βαλκάνια: εκεί που συναντιούνται οι πολιτισμοί, η Δύση με την Ανατολή και οι πολλές εθνότητες σ’ έναν γεωγραφικά περιορισμένο χώρο. Ένας χώρος με ιδιαιτερότητες, ένα στρατηγικό σημείο ήσσονος σημασίας, με βίαιες πολεμικές συρράξεις ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν. Άνθρωποι και λαοί που έχουν πολλά να μοιράσουν αλλά και πολλά να χωρίσουν μεταξύ τους. Και επειδή γεωγραφικά είναι γείτονες, είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, να μην έχουν και τις καλύτερες σχέσεις από τα βάθη των αιώνων. Δικαίως ίσως, πολλοί στρατηγικοί αναλυτές, παρομοίωσαν αυτήν την περιοχή ως μια “πυριτιδαποθήκη” που απλά θέλει μια σπίθα για να εκραγεί.

Ως “πυριτιδαποθήκη” λοιπόν, λειτούργησε και στα δίτροχα όνειρά μου, μιας δεν ήθελε πολύ να εκραγεί και να με σκορπίσει σε όλα τα μήκη και πλάτη της βαλκανικής χερσονήσου.

Ε, όχι και mission impossible! Mission I’m – possible!

Τέτοια γράφω και μοιάζει σαν να προλογίζω πολεμική ταινία υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Αλλά αν συνεχίσω να χρησιμοποιώ αυτές τις βαρύγδουπες εκφράσεις, το πιο πιθανόν, είναι να πάω ολοταχώς για Χρυσή… Μπιέλα! Η αλήθεια είναι, πως στο άκουσμα της λέξης Βαλκάνια, ο περισσότερος κόσμος φέρνει στο μυαλό του εικόνες από πολεμικά σκηνικά, ελέω του όχι και τόσο μακρινού, αιματοβαμμένου παρελθόντος. Και ίσως η ιδέα ενός ταξιδιού με μοτοσυκλέτα στην εν λόγω περιοχή να τον τρομάζει και να την παρομοιάζει ως επικίνδυνη αποστολή. Και όποιος θεωρεί επικίνδυνο ένα ταξίδι σ’ αυτήν την περιοχή, πολύ απλά, πλανάται πλάνην οικτράν.

Τα Βαλκάνια είναι ένας προορισμός άλλοτε κοσμοπολίτικος, άλλοτε ερημικός, άλλοτε ειδυλλιακός, άλλοτε παράξενος αλλά πάντα μαγευτικός και σαγηνευτικός, προκαλώντας τον οποιοδήποτε να εξερευνήσει κάθε γωνιά του και να γνωρίσει τα μυστικά του. Οπότε, μην ακούω μ@λ@κί€ς περί επικίνδυνης αποστολής και άλλα τέτοια ψωνίστικα κι ηρωικά, γιατί όπως θα αποδειχθεί και στη συνέχεια, αυτή η αποστολή –ο Θεός να την κάνει– κάθε άλλο παρά επικίνδυνη αποδείχθηκε.

Tο πλάνο και η “Χάρτα”

Θα μου επιτρέψεις να γυρίσω τον χρόνο λίγο πίσω, προκειμένου να διηγηθώ μια σύντομη ιστορία, γιατί όπως και να το κάνουμε, ο κάθε δρόμος είχε τη δική του ιστορία…

Βρισκόμαστε περίπου στα μέσα του έτους 2010 και μόλις έχω επιστρέψει από άλλο ένα εν Ελλάδι οδοιπορικό. Αμέσως αρχίζω να δουλεύω στο μυαλό μου το επόμενο, το οποίο αυτή τη φορά θα ήταν εκτός συνόρων και συνάμα το πρώτο ταξίδι με μοτοσυκλέτα εκτός Ελλάδος. Ήμουν μεταξύ δυο προορισμών, Άλπεις ή Βαλκάνια. Εκείνη την περίοδο ο φίλος Ιάκωβος Σουργουτσίδης είχε επιστρέψει από το Balkan Express του περιοδικού ΜΟΤΟ και λίγο πιο μετά, ο επίσης φίλος Στέλιος Οικονομάκης με τους συνταξιδιώτες του, μετέτρεψαν τις μοτοσυκλέτες τους σε “μηχανές” του χρόνου και γύρισαν πίσω το χρόνο ταξιδεύοντας στα ανατολικά Βαλκάνια. Τότε λοιπόν, η προαναφερόμενη “πυριτιδαποθήκη” του μυαλού μου, πήρε την πρώτη σπίθα και ήταν έτοιμη να εκραγεί…

Παρένθεσις: συγκράτησε αυτά τα δυο ονόματα γιατί το στόρι έχει μπόλικο πράμα.

Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να φτιάχνω την περίφημη “Χάρτα”, όχι αυτή του Ρήγα Φεραίου – Βελεστινλή, που οραματιζόταν πριν δυο αιώνες μια βαλκανική συνομοσπονδία υπό την κηδεμονία της Ελλάδος, αλλά μια σύγχρονη “Χάρτα” του… Κυπραίου Μερκούριου – Στυλιανού (τρομάρα μου!) που οραματίζεται ένα ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα του, στα Βαλκάνια. Με άλλα λόγια, άρχισα σιγά-σιγά να φτιάχνω το πλάνο και στη συνέχεια πήραν σειρά οι ασκήσεις επί χάρτου. Η σκέψη μου ήταν να περικυκλώσω τη βαλκανική χερσόνησο, από την Αδριατική έως την Μαύρη Θάλασσα.

“Μαζί με την σχεδίαση, ξεκινά και το ταξίδι… έτσι κι εγώ σου εύχομαι καλό ταξίδι”.

Αυτά ήταν τα λόγια του Στέλιου, μόλις του εξέθεσα το πλάνο μου. Κυρίως προσπάθησα κατ’ ιδίαν αλλά και μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας, με ενδελεχή ανάγνωση των ταξιδιών του, να αποσπάσω χρήσιμες πληροφορίες και συμβουλές από αυτόν τον έμπειρο ταξιδευτή. Ο Στέλιος ευγενικός όπως πάντα, απαντούσε με προθυμία σε κάθε λογής απορίες και ερωτήσεις μου, ακόμα και στις πιο χαζές, γιατί όπως και να το κάνουμε, θα ήταν το πρώτο ταξίδι με μοτοσυκλέτα στο εξωτερικό και δικαιολογημένα ήμουν κάπως αγχωμένος.

Οι Άλπεις

Φτάνουμε αισίως στο 2011 και τα Βαλκάνια έχουν σφηνωθεί για τα καλά μέσα στο μυαλό μου. Κάπου εκεί έρχεται ο Ιάκωβος να με κάνει ν’ αλλάξω πλάνο. Πως; Με τον παρακάτω τηλεφωνικό διάλογο:

– Δικεεέ μου, σχεδιάζουμε με τον Οικονομάκη ταξίδι στις Άλπεις!
– Ναι μα εγώ ετοιμάζομαι για Βαλκ…
– Για Άλπεις, το ξέρω ότι θα έρθεις μαζί μας τρελέ συνταξιδιώτη!
– Μα τι λες ρε Ιάκωβε, έχω κανονίσει να …
– Να έρθεις μαζί μας στις Άλπεις! Θα περάσουμε γαμάτα, θα γίνει τσι πουτ@ν@ς σου λέω!
– Ναι μα …
– Και με ποιους θα πας στα Βαλκάνια;
– Mόνος!
– Να σε κλέψει καμιά Σλάβα, και σου ‘χω έτοιμη νύφη Χαννιώτισσα; Έλα μαζί μας, να γίνουμε δεκατέσσερις νοματαίοι και δώδεκα μοτοσακά!
– Εεε … ξέρεις … εεε … καλά … θα το σκεφτώ και θα …
– Μου πεις ναι! Το ξέρω αγόρι μου ότι θες να ‘ρθεις μαζί μας!

Άντε τώρα να μην υποκύψεις στο ασφυκτικό πρέσινγκ του Ιάκωβου. Η απόφαση για κάτι που σχεδίαζα καιρό και έπρεπε να την ακυρώσω, ήταν ιδιαίτερα σκληρή για εμένα. Όμως, η ιδέα να διασχίζω τα αλπικά περάσματα ήταν κάτι που πάντα με συνάρπαζε. Πόσο μάλλον, παρέα με τον Ιάκωβο και τον Στέλιο. Έτσι λοιπόν, από ‘κει που ονειρευόμουνα Transfagarasan, πλέον ονειρεύομαι Grossglockner και passo delo Stelvio.

Αφού ζήσαμε μεγαλειώδεις στιγμές στις ιταλικές, αυστριακές κι ελβετικές Άλπεις, επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη με συμπτώματα κατάθλιψης και μελαγχολίας. Όμως ταξιδεύοντας με τον Ιάκωβο και τον Στέλιο, έμαθα πολλά πράγματα δίπλα τους και συνάμα αναθεώρησα πολλές από τις απόψεις που είχα σχετικά με το ταξίδι με μοτοσυκλέτα. Μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση πως ένα τέτοιου είδους ταξίδι, είναι μια απλή χιλιομετρική κάλυψη. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Πέραν από το να οδηγήσεις σε γραφικές διαδρομές, είναι να περπατήσεις τον κάθε τόπο που θα επισκεφθείς, να γνωρίσεις την κουλτούρα των ανθρώπων του, να αφεθείς στα αρώματά του, να δοκιμάσεις τα παραδοσιακά εδέσματά του, να πιείς την τοπική μπύρα του και άλλα πολλά που δεν έχουν τελειωμό…

Με άλλα λόγια οι Άλπεις ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα. Τα Βαλκάνια όμως δεν βγήκαν ούτε στιγμή από το μυαλό μου. Το πλάνο ήδη υπήρχε και το μόνο που απέμενε ήταν να το δουλέψω και να το επεξεργαστώ περισσότερο.

Οι ξερόλες και του δρόμου η χαρά

“Καλά ρε, είσαι τρελός, τι θα πας να κάνεις στα Βαλκάνια με τη μηχανή; Να σε πετύχουν τίποτα Αλβανοί και Τούρκοι να σε πάρουν στο κυνήγι έτσι και δουν ότι είσαι Έλληνας; Ανάθεμά με, αν επιστρέψεις ζωντανός από ‘κει που θα πας!”

“Ρετιταθές τα Βαλκάνια με τη μηχανή; Ρεδεπανά κλείσεις κανένα αεροπορικό εισιτήριο γιακαμιά Ρώμη, γιακάνα Μιλάνο, γιακάνα Παρίσι πούναι και πιο χάικλας ναπούμε;”

Αυτές ήταν οι χαρακτηριστικότερες ατάκες που άκουγα από τον κάθε ξερόλα – έχω άποψη για τα πάντα – τύπο, αν τύχαινε και με ρωτούσε για το ταξίδι. H αλήθεια είναι πως έγινα δέκτης, διαφόρου τύπου κακοπροαίρετων σχολίων, σαν κι αυτό το κορυφαίο που μου είπε κάποιος, μη μοτοσυκλετιστής:

– Mόνος με τη μηχανή σε δέκα χώρες, ε; Μάλλον δεν την παλεύεις καθόλου!

Για να λάβει την εξής, αποστομωτική απάντηση:

– Μάλλον δεν παλεύομαι με τίποτα φιλαράκι …

Οπότε, τουμπεκέισον πλιζ μάι φρεντ και να ‘σαι σίγουρος πως όσο ονειρευόμαστε σε δυο ρόδες, άλλο τόσο θα την παλεύουμε. Εσύ;

Δεν έδινα σημασία και απλά κατέβαζα ειρωνικά το κεφάλι και τους αγνοούσα επιδεικτικά. Τώρα τι σημασία να δώσεις σε κάτι τέτοιους τύπους; Aπλά τους αγνοείς, καθώς δεν θέλουν και δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ, το γιατί είναι στη φύση του μοτοσυκλετιστή να ανακαλύπτει και να εξερευνεί προορισμούς όχι και τόσο γνωστούς στο ευρύ κοινό. Ούτε θα καταφέρουν ποτέ να διαχωρίσουν τις έννοιες, ταξίδι και μετακίνηση. Και φυσικά, όσο κι αν τους αναλύσεις, δε θα καταλάβουν ποτέ τους στίχους του soundtrack της ταινίας “Βαλκανιζατέρ” πως,

“δεν είν’ η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά”.

Άσε δηλαδή που αυτοί οι απλοί στίχοι, μπορεί να τους φαίνονται δυσνόητοι, αλλά τι να κάνω; Μήπως να τους το κάνω λιανά μ’ ένα άσμα των Ρεμοπλουταρχοτσαλίκηδων μπας και το πιάσουν; Προσπάθησα είναι η αλήθεια, αλλά δεν βρήκα ανάλογους στίχους …

Αντικατοπτρίζοντας τα παραπάνω, αντιγράφω μερικά εύστοχα λόγια του Βασίλη Καραχάλιου, από το περιοδικό ΜΟΤΟ (τεύχος 397, 15/07/2007) με το mega test on-off εκείνης της χρονιάς, να λαμβάνει χώρα στην γειτονική Αλβανία:

“…απόλυτες απόψεις κυκλοφορούν στην Ελλάδα, από όλους αυτούς που δεν πήγαν, δεν είδαν, δεν ταξίδεψαν, αλλά ‘ξέρουν’. Εμείς δεν ‘ξέραμε’, αλλά θέλαμε να μάθουμε”.

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου

Οι κάθε λογής υποχρεώσεις μου και το γενικότερο κλίμα της κρίσης, δε μου επέτρεψαν να ορίσω ακριβή ημερομηνία για το ταξίδι, όπως και τους συνταξιδιώτες. Kι επειδή είχα μπει για τα καλά στην πρίζα, αποφάσισα να πραγματοποιήσω μόνος μου, αυτό το εγχείρημα. Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο ωρίμαζε μέσα μου αυτή η σκέψη και το μόνο που απέμενε, ήταν να λάβει σάρκα και οστά. Οπλισμένος λοιπόν με αρετή και τόλμη (σαν αυτά τα ωραία που ακούς στην εκπομπή των ενόπλων δυνάμεων της κρατικής τηλεόρασης) και ακούγοντας όλα αυτά τα αποθαρρυντικά από τους ξερόλες, τόσο πιο πολύ με εξίταρε η ιδέα να ταξιδέψω μόνος με τη μοτοσυκλέτα μου, στα Βαλκάνια.

Και μην απορήσεις, δεν είμαι κάποιος μοναχικός καβαλάρης ή κάποιος “πλούσιος επαρχιώτης μηχανόβιος” που λένε κι οι Πυξ Λαξ, ούτε μ’ έπιασε υπαρξιακή κρίση απ’ τα τριανταδυό. Ούτε κανένας απογοητευμένος που “έτσι, γιατί περίεργα την είδα” όπως λέει κι ο Γονίδης, για να στο πω στα σκυλάδικα. Αλλά ούτε και κανένας κολλημένος με τη “μοναξιά του σχοινοβάτη” όπως λένε κι οι Κατσιμιχαίοι, αν θες να στο πω και στο πιο κουλτουριάρικο. Είμαι ένα παιδί του λαού (λαουτζίκος δηλαδή) που δεν τον κρατάει τίποτα σπίτι και θέλει να φεύγει με κάθε ευκαιρία από το κλεινόν άστυ. Αρκεί να υπάρχει δρόμος ή χωματόδρομος και μια μοτοσυκλέτα. Πυροβολημένος δηλαδή …

Σκεπτόμενος πάντα θετικά, θα μου δινόταν η ευκαιρία να δοκιμάσω τα όριά μου, ψυχικά και σωματικά, καθώς τόσα χιλιόμετρα για τόσες μέρες, θα ήταν η πρώτη φορά που θα το τολμούσα. Ναι, έχω γράψει χιλιάδες χιλιόμετρα μόνος σε δύσκολες και απαιτητικές διαδρομές, αλλά έχω γράψει κι άλλες τόσες χιλιάδες, με παρέες. Ήθελα λοιπόν αυτό το ταξίδι να το κάνω με τους δικούς μου όρους και όπως πραγματικά, εγώ επιθυμώ.

Και μη μου πεις κι εσύ για μοναξιά, γιατί θα πέσεις έξω από τόσο νωρίς κι είναι κρίμα. Μοναξιά και μοτοσυκλέτα, δεν πάνε μαζί και αυτό θα το διαπιστώσεις διαβάζοντας όλο το ταξιδιωτικό. Και για να σε προδιαθέσω θετικά, στο λέω από τώρα, δεν αισθάνθηκα μοναξιά σε καμιά στιγμή του ταξιδιού. (Τι με πέρασες μωρέ, ‘κάνα βλαχογιάπι μεγαλωμένο με στοργή και προδέρμ;)

Greek Grafeiocrateiacy

Πολλές από τις χώρες που ήθελα να επισκεφθώ είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που σημαίνει ότι προϋποθέτει λίγο παραπάνω τρέξιμο σε διάφορα γραφειοκρατικά θέματα και σε χαρτούρα. Εκεί συνάντησα για πολλοστή φορά το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας. Κι επειδή ήθελα να ήμουν τύπος και υπογραμμός σε αυτές τις χώρες προκειμένου να αποφύγω τυχόν κωλύματα στα σύνορα, προσπάθησα να έχω μαζί μου ακόμα και το πιο ασήμαντο χαρτί – υπογραφή – σφραγίδα. Και ξέρεις τι είναι να τα κυνηγάς αυτά στην Ελλάδα, ε;

Ένας άθλιος και ανάλγητος κρατικός μηχανισμός που με ταλαιπώρησε αφάνταστα και με έκανε να τρέχω μέχρι και λίγες ώρες πριν μπω στο καράβι. Λάθη από τον ένα δημόσιο φορέα στον άλλο, χάσιμο εγγράφων που έπρεπε να μου είχαν σταλεί και είχαν χαθεί στην πορεία, ο ένας φορέας έριχνε την ευθύνη στον άλλον, αποποιούμενοι των ευθυνών τους εκατέρωθεν. Το τι τράβηξα για να τ’ αποκτήσω είναι κάτι που δεν περιγράφεται σε λίγες γραμμές, εκτός κι αν βρεθεί εκδοτικός οίκος να μου παραχωρήσει περισσότερο χώρο κι από τη σειρά εγκυκλοπαιδειών της Νέας Δομής. Υπήρξαν πάντως στιγμές που οι εκπρόσωποι της ελληνικής γραφειοκρατίας, με έκαναν να πιστέψω πως αυτό το ταξίδι που σχεδίαζα σχεδόν δυο χρόνια, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ!

Αλλά έτσι είστε ρε κερατάδες; Πάρτε μνημόνιο στη μάπα να γουστάρετε! Αλλά το θέμα είναι ότι μαζί μ’ εσάς, το μνημόνιο το τρώμε στη μάπα κι εμείς οι απλοί πολίτες που δεν φταίμε σε τίποτα και ειλικρινά δεν το γουστάρουμε καθόλου. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι… δεν εξαπολύω μύδρους σε όλους, παρά μόνο στους ανεύθυνους οκνηρούς καρεκλοκενταύρους που με ταλαιπώρησαν, αδιαφορώντας επιδεικτικά να πράξουν το αυτονόητο. Αυτό που αποτελεί υποχρέωση τους να κάνουν, να εξυπηρετήσουν δηλαδή, έναν Έλληνα πολίτη. Και η πλάκα τελικά είναι πως, πιο πολύ με ταλαιπώρησαν στην ίδια μου τη χώρα, απ’ ότι στις υποτιθέμενες τριτοκοσμικές χώρες που έμελλε να επισκεφθώ. Ελλάς το μεγαλείο σου…

Xαλαρά κι όπου με βγάλει

Δεν είχα ιδιαίτερο άγχος για το ταξίδι, ούτε αν θα βρω ξενοδοχείο και το πού θα διανυκτερεύσω. Καλού κακού, σημείωσα στο ημερολόγιό μου τα ξενοδοχεία που έτυχε να μείνει σε κάποιες από αυτές τις πόλεις ο Στέλιος και αν τα έβρισκα είχε καλώς, αν όχι θα έψαχνα εκείνη τη στιγμή. Είχα όμως την αβεβαιότητα, καθώς δεν ήξερα αν θα μου κάτσει καμιά στραβή (ή καμιά χοντρή) και δεν ήμουν σε θέση να γνωρίζω, αν θα βγω εκτός προγράμματος για να κάνω νωρίτερα τις κρατήσεις, οι οποίες θα μου στοίχιζαν φθηνότερα. Ναι, είχα ένα πρόγραμμα το οποίο δούλεψα καιρό, αλλά πάνω απ’ όλα ήθελα να ζήσω του δρόμου τη χαρά…

Eπίσης πέραν από το να γράψω χιλιάδες χιλιόμετρα στο δρόμο, ήθελα να γράψω και πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια, σε κάθε τοποθεσία ή πόλη που θα επισκεπτόμουν ή θα έμενα. Τι να κάνω ο κα-η-μένος, είμαι φανατικός λάτρης του περπατήματος – τα χιλιόμετρα που έχει γράψει το Peugeot 2 μου, δεν πρόκειται να τα δει ποτέ του, το TDM κι ας είναι και πιο γρήγορο! Άλλωστε, ασπάζομαι την άποψη πως για να μάθεις μια πόλη, πρέπει να χαθείς περπατώντας σ’ αυτήν.

Όπως επίσης δεν είχα μαζί μου GPS, παρά μόνο καλούς χάρτες. Προσωπικά πιστεύω πως το GPS είναι χρήσιμο μόνο μέσα στην πόλη. Θες να σε πάει στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στην οδό Καραμανωλοδημητροπαπαδoμιχαλοπούλου 127; Ναι, θα σε πάει και ιδίως, όταν δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Αλλά εκτός πόλης προτιμώ χάρτη δαγκωτό, γιατί δεν θέλω να χάσω τη μαγεία της εξερεύνησης κι ας χάσω χρόνο. Δεν θέλω να με καθοδηγεί ένα μηχάνημα και να μου λέει “στρίψε μετά από 200 μέτρα δεξιά”. Γιατί; Γιατί μου αρέσει να ταξιδεύω, όχι να μετακινούμαι. Ευτυχώς ο φίλος – αλπικός συνταξιδιώτης – γκατζετάκιας – Γρηγόρης Μπιτζανάκης, μου δάνεισε γι’ αυτό το ταξίδι, το ένα από τα πεντακόσια ογδοντατέσσερα GPS του, στην περίπτωση που τα βρω σκούρα και το χρειαστώ.

“Ουφ, πολλά λες ρε δικέ μου, μπες στο θέμα να τελειώνουμε!”

Είδες πως σε πιάνω, ε; Λες και διαβάζω τη σκέψη σου! Η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκαν πολλές σελίδες κι ακόμα δεν μπήκα στο καράβι της γραμμής Ηράκλειο – Πειραιάς. Ίσως να πλατειάζω, αλλά θεώρησα απαραίτητη αυτήν την εισαγωγή καθώς θεωρώ, πως μέρος του ταξιδιού αποτελούν και ο σχεδιασμός μαζί με την προετοιμασία. Πριν το ταξίδι ταξιδεύει ο νους και η φαντασία και όταν αυτό με το καλό αρχίσει, ταξιδεύει η ψυχή και το σώμα, μιας και αυτά που φανταζόσουν καιρό, πλέον τα απολαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις.

Ναι, γράφω πολλά γιατί…

H αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό το ταξίδι, καταευχαριστήθηκα την κάθε του στιγμή και μου βγήκε όπως το ονειρευόμουνα κι ακόμα καλύτερα, μη σου πω. Ενδεχομένως λόγω του ενθουσιασμού μου, να θέλω να μοιραστώ πολλές σκηνές απ’ αυτό το ταξίδι, μαζί με εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Και γι’ αυτόν τον λόγο, θα γράψω τα άπαντα. Από την ξενάγηση μέχρι και τα ευτράπελα. Κι όσον αφορά τα δεύτερα, ήταν πάρα πολλά και δεν θα κρύψω τίποτα. Και επειδή, όπως προείπα, καταευχαριστήθηκα την κάθε στιγμή του, ειλικρινά, δεν με νοιάζει να γράψω την κάθε ανοησία – χαζομάρα – βλακεία – μ@λ@κία που έκανα. Λοιπόν, είσαι έτοιμος; Φύγαμεεε…

Ημέρα 1^η: Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012, Hράκλειο – Πειραιάς

Εν πλω

Είχα προετοιμάσει σωστά τη μοτοσυκλέτα μου από τις προηγούμενες ημέρες, πράγμα που σημαίνει εξονυχιστικός έλεγχος από τον αντιπρόσωπο της Yamaha στο Ηράκλειο, κύριο Ιωάννη Σπυριδάκη. Πολλά αναλώσιμα που ήταν απαραίτητο να αντικατασταθούν, αντικαταστάθηκαν. Άριστα service-ρισμένο το TDM, πλέον είναι ετοιμοπόλεμο να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες του παρουσιαστούν αλλά και να υπακούσει σε κάθε βίτσιο του αναβάτη του. Όσον αφορά τον εξοπλισμό μου, κάθε άλλο παρά σπαρτιάτικος ήταν. Κι αυτό είναι απολύτως λογικό όταν οι προσωπικοί σου ενδυματολόγοι – υπεύθυνοι της ατομικής σου προστασίας, αλλά και της ιατροφαρμακευτικής σου περίθαλψης, Ιάκωβος Σουργουτσίδης και Γιώργος Στασινός από το GAS Motosport Culture, έχουν φροντίσει έτσι ώστε να είσαι πλήρως οργανωμένος και σωστά εξοπλισμένος.

Πλέον ο δικύλινδρος V εν σειρά, αρχίζει να γουργουρίζει και όχι να βρυχάται, καθώς έχουν τοποθετηθεί σιγαστήρες στις θορυβώδεις Termignoni. Είπαμε, θα είμαι καλό παιδί στα Βαλκάνια και όχι (T)e (D)i (M)πόης.

Μόλις έφυγα από το σπίτι μου, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, βρίσκομαι στη λεωφόρο έξω από το φωταγωγημένο λόγω συναυλίας, Παγκρήτιο Στάδιο, με κατεύθυνση προς το λιμάνι. Εκείνη τη στιγμή, βλέπω μπροστά μου ένα καραφτιαγμένο πεζόραλλο, να ανάβει τελευταία στιγμή φλας για να κάνει αναστροφή, έχοντας μπροστά του απαγορευτική πινακίδα. Μην απορήσεις, κλασσικό φαινόμενο στους κρητικούς και δη, ηρακλειώτικους δρόμους. Ευτυχώς πήγαινα χαλαρά και πρόλαβα τα χειρότερα πριν ακόμα μπω στο πλοίο. Τη στιγμή όμως που πήγα να κάνω στον οδηγό τη γνωστή χειρονομία που υποδεικνύει την πράξη του αυνανισμού, ξεστομίζοντας παράλληλα “ρε γρόθε, τι κάνεις;” κοιτώ τον οδηγό και βλέπω μέσα … δυο γκόμενες! Η οδηγός με πλατινέ ξανθό μαλλί – φτυστή η Τζούλια σου λέω – με ξανοίγει και αμέσως η χειρονομία μου αλλάζει θέμα. H παλάμη μου πλέον δεν παλινδρομεί, αλλά περιστρέφεται ορθάνοιχτη κάνοντας ημικυκλικές κινήσεις του στυλ “αχ, ξύλο που θα σου δώσω”. Για να είμαι κι ειλικρινής, είπα και κάτι σεξοσχόλια (τα οποία δε γράφονται) που θα τα ζήλευε ακόμα και πρωταγωνιστής της Sirina Entertaiment!

Ευτυχώς το ταξίδι, δεν πρόλαβε να φτάσει στο τέλος του πριν καν ξεκινήσει και λίγα λεπτά αργότερα περνώ τη μπουκαπόρτα του πλοίου, παρκάροντας και ασφαλίζοντας τη μοτοσυκλέτα που πρόκειται να με ταξιδέψει σε έντεκα χώρες και να αυξήσει κατά 6.500 την ένδειξη του χιλιομετρητή της.

Αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου, βρίσκομαι στο ανοιχτό μπαρ, να απολαμβάνω την παγωμένη βαρελίσια μπύρα μου, την ώρα που το πλοίο αποπλέει από το λιμάνι του Ηρακλείου. Σύντομα οδηγούμαι στην καμπίνα για ύπνο καθώς αύριο με περιμένουν πάνω από 700 km και τα πρώτα από τα έντεκα συνολικά σύνορα που πρόκειται να περάσω.

Επόμενη Σελίδα »