Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

10^η μέρα (Παρασκευή – 25/8/2017)

Διαδρομή:

Ξυπνήσαμε το πρωί με το Θανάση ευτυχώς σε αρκετά καλύτερη κατάσταση. Σύμφωνα με το πλάνο μας σήμερα θα διασχίζαμε τη βόρεια Σλοβενία και τις Ιουλιανές Άλπεις, με ένα μικρό πέρασμα από Ιταλία και Αυστρία. Η διαδρομή κυκλική, θα μας επέστρεφε πάλι στη Λιουμπλιάνα, πραγματοποιώντας το βορειότερο κομμάτι του ταξιδιού μας.

Φούρνο δεν βρήκαμε αλλά πέσαμε πάνω σε ένα supermarket που μας προμήθευσε με μερικούς χυμούς και φαγώσιμα. Ανεβήκαμε στη μηχανή χωρίς πλαϊνές βαλίτσες, αφού το βράδυ θα επιστρέφαμε στον ίδιο ξενώνα, και ξεκινήσαμε προς Βορρά με τον καιρό συννεφιασμένο. Στο δρόμο, μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός από τροχόσπιτα. Παρασκευή σήμερα, τελικά ήταν πολλοί εκείνοι που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το τελευταίο σαββατοκύριακο του Αυγούστου.

Οι Ιουλιανές Άλπεις ήταν απίστευτες, μου θύμιζαν λίγο από Ελβετία και Αυστρία, αναμνήσεις από ένα roadtrip που είχαμε κάνει 5 χρόνια πριν πάλι με το Θανάση και το smart-άκι του. Παίρνουμε κατεύθυνση προς Jesenice και από εκεί προς Triglav National Park. Το πάρκο πήρε το όνομα του από το βουνό Triglav, σύμβολο της Σλοβενίας, καλύπτει το 4% της συνολικής της έκτασης και βρίσκεται στο βορειοδυτικό της τμήμα.

Φτάνουμε στο πάσο του Vrsic (ή Vrsc), στα 1.611 μέτρα, με συνολικά 50 φουρκέτες, οι οποίες μάλιστα κατά το ανέβασμα ήταν όλες πλακόστρωτες. Το τοπίο μαγικό, πράσινο παντού. To 2006 o δρόμος για το πάσο ονομάστηκε Ruska Cesta (δρόμος των Ρώσων) αφού ένα μέρος αυτού κατασκευάστηκε από Ρώσους αιχμαλώτους, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάνω από 400 νεκροί κατά τη διάρκεια αυτού του έργου βρίσκονται θαμμένοι στο στρατιωτικό νεκροταφείο εκεί κοντά.

Μπεεεεε ρεεεε….

Περνώντας το πάσο, βρίσκουμε το κρυμμένο άγαλμα του Kugyjev (ή Julius Kugy) για το οποίο μας είχε ενημερώσει ο Στέλιος, διάσημος Σλοβένος ορειβάτης και συγγραφέας, που όργωσε τις Ιουλιανές Άλπεις. Ένα όμορφο σημείο για αγνάντεμα και κολατσιό. Να αναφέρω βέβαια ότι, με τη στραβομάρα που με δέρνει, έχασα την κανονική είσοδο προς το μνημείο και έπειτα από μερικά παιχνίδια του gps, προσεγγίσαμε το μέρος από την κάτω είσοδο. Η διαδρομή μακρύτερη αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο. Μία μικρή ξύλινη πεζογέφυρα και ένα όμορφο χωμάτινο μονοπάτι κρυμμένο από τις σκιές των δέντρων.

Συνεχίσαμε για το πάσο του Mangart. Η οδήγηση μέσα στο δάσος δημιουργούσε ένα ωραίο συναίσθημα. Φτάνοντας στην είσοδο του πάρκου πληρώσαμε 5 ευρώ εισιτήριο και συνεχίσαμε ανηφορικά με τη μηχανή για καμιά δεκαριά χιλιόμετρα.

Το Mangart, που ανήκει στις Ιουλιανές Άλπεις, αποτελεί την τρίτη ψηλότερη κορυφή στη Σλοβενία, στα 2.679 μέτρα. Το Mangart Pass βρίσκεται στο δυτικό κομμάτι του όρους, σε υψόμετρο 2.072 μέτρα και ο δρόμος για το σημείο αυτό, γνωστός ως Mangart Saddle, κατασκευάστηκε το 1935 και είναι ο δρόμος με το μεγαλύτερο υψόμετρο σε ολόκληρη τη χώρα. Όταν φτάσεις στην κορυφή, και αν είσαι τυχερός λόγω της συχνής πυκνής νέφωσης, απολαμβάνεις τη θέα της κοιλάδας Koritnica προς τα νότια (Σλοβενία) και τις λίμνες Fusine (Ιταλία) από τα βόρεια. Έπειτα από τις απαραίτητες φωτογραφίες και στίγμα από το δορυφόρο για το LiveTrip Traveller του φίλου Μανώλη που μας συνόδευε σε όλο το ταξίδι, ο Θανάσης πήρε ένα μονοπάτι προς τα βουνά ενώ εγώ έμεινα κοντά στη μηχανή, δίπλα στο γκρεμό, ατενίζοντας προς τα κάτω.

Στο δρόμο μας για Ιταλία περνάμε από το πάσο του Predil στα 1.156 μέτρα και από εκεί καταλήγουμε στην πανέμορφη λίμνη του Predil, διασχίζοντας τα αφύλακτα σύνορα των δύο χωρών.

Ξαφνικά, από το παγωμένο Mangart βρισκόμαστε στην όμορφη παραλία της λίμνης με μπόλικο κόσμο να απολαμβάνει το ζεστό ήλιο στις ξαπλώστρες. Ο Θανάσης, ως γνήσιος θαλασσινός, έβγαλε τα παπούτσια του και άρχισε να τσαλαβουτάει στο νερό. Εγώ βρήκα ένα μεγάλο βράχο δίπλα στο νερό, πήρα τη φωτογραφική μου και άραξα πάνω του για να χαλαρώσω.

Αφήνοντας τη λίμνη και χωρίς το τοπίο να αλλάζει ιδιαίτερα, συνεχίζουμε τη διαδρομή μας προς Αυστρία. Όμορφα ξύλινα σπιτάκια και πράσινο που κατακλύζει τα πάντα.

Τα σύνορα με Αυστρία

Και κάτι για να μασουλάμε…

Στα σύνορα Αυστρίας – Σλοβενίας βρίσκεται το πάσο του Wurzen, στα 1.073 μέτρα, και στην άκρη του δρόμου βρήκαμε ένα εγκαταλελειμμένο σοβιετικό Panzer από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο να αναπαύεται. Φυσικά αρπάξαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες δίπλα στο αντίστοιχης αντοχής v-stromάκι μου. Όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, βλέποντας τα δίπλα – δίπλα, είναι σαν αδερφάκια. Στο συνοριακό φυλάκιο συναντήσαμε μονάδες του στρατού αλλά δε μας ζήτησαν να σταματήσουμε.

Ίδια δεν είναι;;;

Στο κατέβασμα από το πάσο περάσαμε από το Zelenci Springs, ένα φυσικό πάρκο κοντά στην πόλη Kranjska Gora. Αποτελεί την πηγή του Sava Dolinka, παραπόταμου του Δούναβη. Η λέξη Zelenci στα σλοβενικά προέρχεται από το “πράσινο” και δε θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερη λέξη για να περιγράψει αυτή την περιοχή. Σταματήσαμε με το Θανάση και απολαύσαμε το απογευματινό μας κολατσιό με θέα τις απόκρημνες βουνοκορφές που έστεκαν μπροστά μας.

Πριν γυρίσουμε στη Λιουμπλιάνα κάναμε μια στάση στην πανέμορφη λίμνη του Bled με το εντυπωσιακό μεσαιωνικό κάστρο στις όχθες της, το παλαιότερο κάστρο της Σλοβενίας. Η κίνηση στο δρόμο έντονη, τα αμάξια σχημάτιζαν ουρά για πάνω από χιλιόμετρο. Λένε ότι αξίζει να περπατήσετε τον γύρο της λίμνης αν έχετε χρόνο. Εγώ με το Θανάση πάντως, αράξαμε στο γρασίδι δίπλα στους λουόμενους μέχρι που έπεσε ο ήλιος, απολαμβάνοντας στιγμές ηρεμίας και ξεκούρασης.

Γυρνώντας στην πόλη, ο Θανάσης θέλησε να μείνει μέσα αφού μπορεί να ήταν καλύτερα από χθες, όχι όμως όπως θα ήθελε. Παρόλο που σκέφτηκα να κατέβω μόνος μου στο κέντρο, η ιδέα λίγης ξεκούρασης μετά από τόσες μέρες τρέξιμο με κέρδισε.

Πήραμε υλικά για μαγείρεμα και όταν φτάσαμε σπίτι, φτιάξαμε μια πεντανόστιμη μακαρονάδα, μυστική συνταγή του Θανάση. Αφού φάγαμε του σκασμού αράξαμε στη δωματιάρα μας διαλέγοντας ξενώνες για τις επόμενες μέρες. Πλένοντας τα πιάτα αργότερα, το μάτι μου έπεσε σε ένα “Made in Yugoslavia” πίσω από μια τουμπαρισμένη κατσαρόλα, κειμήλιο μιας άλλης εποχής.

Έξοδα: