Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

11^η μέρα (Σάββατο – 26/8/2017)

Διαδρομή:

Παραδόξως, το πρωί με βρήκε παρέα με το στρώμα μου στο πάτωμα. Τα δύο διαδοχικά ατυχήματα με τις τάβλες του κρεβατιού, που δεν έλεγαν να μείνουν στη θέση τους, με ανάγκασαν  να επιλέξω την ασφάλεια του δαπέδου παρά το ρίσκο μιας ακόμα επανάληψης.

Σηκωθήκαμε, τελειώσαμε την μακαρονάδα που είχε μείνει και φορτώσαμε τα μπογαλάκια μας στο v-stromάκι. Από τη Λιουμπλιάνα φύγαμε λίγο πριν τις 10:00. Ο δρόμος που συναντήσαμε αρκετά καλός και ο στόχος μας σήμερα ήταν να επιστρέψουμε Κροατία οδηγώντας προς το εθνικό πάρκο του Plitvice. Στη διαδρομή βρήκαμε αρκετές μοτοσυκλέτες που είχαν βγει για σαββατιάτικη βόλτα.

Σε μια στάση για να προσθέσουμε μερικά ρούχα, μας προσπέρασε μία μικρή ομάδα μηχανόβιων Σλοβένων τους οποίους όμως σύντομα φτάσαμε. Ίσως έφταιγε η μοναξιά του ταξιδιού αλλά δεν τους προσπέρασα, έμεινα στην ουρά τους και οδηγήσαμε μαζί για καμιά ώρα. Είχε πλάκα μιας και ο τελευταίος της ομάδας είχε μια εντελώς ανορθόδοξη στάση πάνω στη μηχανή (καθόταν εντελώς παράουρα, λέμε εμείς στην Κρήτη) αλλά σαν οδηγική συμπεριφορά ήταν όλοι τέλειοι. Όταν σταμάτησαν για ανεφοδιασμό τους είδα να με χαιρετάνε, προφανώς μας είχαν πάρει χαμπάρι στον καθρέφτη τους τόση ώρα.

Όχι πολύ αργότερα, συναντήσαμε μπροστά μας μια άλλη παράξενη ομάδα μηχανόβιων, κινούμενες αργά στην άκρη του δρόμου. Μας έκανε εντύπωση και για το λόγο αυτό έκοψα ταχύτητα ώστε να προλάβει ο Θανάσης να τραβήξει μια φωτογραφία. Ξαφνικά, βλέπω από απέναντι ένα διερχόμενο μηχανόβιο που μας πλησίαζε, να τεντώνεται πίσω και να σηκώνει το αριστερό του χέρι χαιρετώντας ναζιστικά. “Ρε ουστ από εδώ” φώναξα καθώς περνούσα από δίπλα του.

10 – 15 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα ο δρόμος στένεψε και χάλασε. Η επιλογή μας να αποφεύγουμε τους κεντρικούς οδούς καταφεύγοντας σε επαρχιακούς, είχε τα καλά του και τα κακά του. Στα σύνορα, η φρουρός μας ρώτησε απορημένη “navigation brought you here?”. Ο Οικονομάκης σκέφτηκα να πω αλλά κρατήθηκα για να αποφύγω τις εξηγήσεις αργότερα.

Φτάνοντας στον προορισμό μας, μετά από 200 χιλιόμετρα οδήγησης σε στενούς και γεμάτους στροφές δρόμους, είχαμε πλέον ανάγκη για λίγο περπάτημα που θα βοηθούσε να ξεπιαστούμε. Ο εθνικός δρυμός του Plitvice (Plitvice Lakes National Park) αποτελεί ένα από τα παλαιότερα πάρκα της νοτιανατολικής Ευρώπης και το μεγαλύτερο σε έκταση στην Κροατία. Το 1979 προστέθηκε στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO με ένα εκατομμύριο ανθρώπους να το επισκέπτονται ετησίως. Εντός αυτού, πλήθος από λίμνες, σπήλαια και καρστικούς βράχους, κυρίως δολομίτες και ασβεστόλιθους.

Περιμένοντας στην ουρά για το ταμείο ανακαλύψαμε ότι δεν δεχόντουσαν ούτε ευρώ, ούτε κάρτες. Βρήκα ένα ανταλλακτήριο, έκανα συνάλλαγμα και πήραμε το εισιτήριο μας πληρώνοντας συνολικά 290 Kuna (38 ευρώ), εγώ ολόκληρο και ο Θανάσης φοιτητικό. Με τέτοιο εισιτήριο και τέτοια επισκεψιμότητα, το Plitvice θα κρατάει όρθια την οικονομία όλης της χώρας σκέφτηκα.

Για το πάρκο υπήρχαν δύο είσοδοι, εμείς μπήκαμε από την “Είσοδο 1” και από τις τέσσερις διαδρομές που μπορούσαμε να επιλέξουμε, πήραμε τη C, διάρκειας 4-6 ωρών σύμφωνα με τον οδηγό. Όμορφα μονοπάτια, καταρράκτες και συνολικά 16 λίμνες. Το τοπίο μαγικό.

Ο μεγάλος καταρράκτης των 78 μέτρων

Η περιοχή ανήκε στο βασίλειο της Κροατίας μέχρι το 1102, έπειτα στο βασίλειο της Ουγγαρίας και το 1528 πέρασε στην κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχε το όνομα “Ο Κήπος του Διαβόλου” λόγω των Κροατών στρατιωτικών οι οποίοι φρουρούσαν τα σύνορα και των θρησκευτικών προσφύγων, οι οποίοι έφευγαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ένας πρώτος ξενώνας κατασκευάστηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1860 για τους ταξιδιώτες και επεκτάθηκε τα επόμενα 30 χρόνια. Το 1893, ο Γκούσταβ Γιάνετσεκ δημιούργησε την “Ένωση για την Προστασία και Φροντίδα των Λιμνών”, για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, με την κατασκευή του πρώτου ξενοδοχείου κοντά στη λίμνη Κόζιακ το 1896, ενώ ταυτόχρονα έφτιαξε μονοπάτια και θέσεις ανάπαυσης.

Με τις κάμερες και τις φωτογραφικές στα χέρια, προσπαθούσαμε να αποτυπώσουμε όλη αυτή την ομορφιά στο φακό περπατώντας σε στενά ξύλινα μονοπάτια.

Το Μάρτιο του 1991, στην περιοχή έλαβε χώρα ένα περιστατικό γνωστό ως το “Ματωμένο Πάσχα του Πλίτβιτσε”, την πρώτη ένοπλη αντιπαράθεση στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Κροατίας. Οι Σέρβοι, με αρχηγό τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, κατέλαβαν την περιοχή, η οποία πέρασε ξανά στην κατοχή των Κροατών τον Αύγουστο του 1995. Η UNESCO τοποθέτησε το πάρκο σε κατάσταση κινδύνου κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στη συνέχεια, λόγω της οικονομικής σημασίας του πάρκου, έλαβε χώρα καθαρισμός των ναρκών, ο οποίος ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1998.

Μετά το πρώτο μισό του πάρκου φτάσαμε σε ένα χώρο ξεκούρασης με καντίνες, από εκεί επιβιβαστήκαμε σε βαρκούλες και διασχίζοντας την κεντρική λίμνη βρεθήκαμε στο δεύτερο μισό.

Ένας περιέργος κορμός – αλιγάτορας παραμόνευε κάτω από το νερό. Φήμες λένε ότι τρεφόταν με μικρά παιδάκια που έβγαιναν από το μονοπάτι

Οι δεκαέξι λίμνες που σχηματίζονται κατεβαίνουν από ένα υψόμετρο 636 στα 503 μέτρα, σε μια απόσταση περίπου οκτώ χιλιομέτρων. Τα δύο υδρολογικά συστήματα που δημιουργούνται συνδέονται μεταξύ τους με υδάτινα ρεύματα, καταρράκτες και βάραθρα. Οι λίμνες χωρίζονται στις 12 Άνω Λίμνες (Gornja jezera) και τις τέσσερις Κάτω Λίμνες (Donja jezera). Τα λεκανοπέδια της πρώτης ομάδας είναι από δολομίτες ενώ της δεύτερης είναι από ηφαιστειογενή ασβεστόλιθο.

Όταν τελικά φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής είχε σχεδόν βραδιάσει. Ένα λεωφορειάκι μας μάζεψε και μας γύρισε στην κεντρική είσοδο.

Μπόλικο περπάτημα σήμερα αλλά ήρθε επιτέλους η ώρα της ξεκούρασης. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στην Korenica, το χωριό του Rade Serbedzija, καμιά 20αριά χιλιόμετρα πιο κάτω από το πάρκο. Στο χωριό του Plitvice, μάλλον λόγω του Σαββατοκύριακου, δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο σε λογική τιμή.

Φτάσαμε στον ξενώνα μας, παρκάραμε τη μηχανή, ξεφορτώσαμε και περπατήσαμε μέχρι ένα γειτονικό εστιατόριο που μας πρότεινε ο οικοδεσπότης μας. Το ένιωθα ότι θα ήταν μια κακή επιλογή και σύντομα επιβεβαιώθηκα, όταν μας έφεραν τις σούπες μας. Αφού το πήραμε απόφαση ότι τα στομάχια μας απόψε δε θα γέμιζαν, γυρίσαμε στον ξενώνα και ξεραθήκαμε στον ύπνο.

Έξοδα: