Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

15^η μέρα (Τετάρτη – 30/8/2017)

Διαδρομή:

Ξυπνήσαμε με το Θάνο, ευτυχώς χωρίς πονοκέφαλο από το χθεσινό μεθύσι. Το σημερινό μας πλάνο είχε διάσχιση της νότιας Σερβίας με αρκετές ενδιάμεσες στάσεις και τελικό προορισμό το όμορφο Nis. Τα χιλιόμετρα πολλά και κοιτώντας το κοντέρ στο v-stromάκι σκέφτηκα ότι ίσως καταφέρναμε να πιάσουμε σήμερα τα 5.000 χλμ. Φορέσαμε τα φλις αφού έξω η θερμοκρασία ήταν στους 12^ο C και αρχίσαμε να φορτώνουμε τα πράγματα. Κάποια στιγμή βγήκε έξω ο παππούλης που εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει, μας πήρε από μια ζεστή αγκαλιά τον καθένα και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Ο δρόμος επαρχιακός αλλά όχι δύσκολος. Διασχίσαμε χωριουδάκια και κωμοπόλεις. Αρκετός κόσμος βρισκόταν στην άκρη του δρόμου περιμένοντας το λεωφορείο που θα τον πήγαινε στην πόλη. Χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη κίνηση, η οδήγηση μου ήταν συντηρητική λόγω της έλλειψης μπροστινού φρένου.

Περάσαμε από το Uzice (Ούζιτσε), μία πόλη 50.000 κατοίκων στις όχθες του ποταμού Τζέτινια όπου και έμεναν τα παιδιά και τα εγγόνια του ζευγαριού που μας φιλοξένησε το προηγούμενο βράδυ στη Mokra Gora. Βρήκαμε ένα φούρνο στο δρόμο μας και καλύψαμε όλες τις ανάγκες μας για τροφή μέχρι το βράδυ. Συνεχίσαμε για Pozega και από εκεί για Bukovica, διασχίζοντας το εσωτερικό της Σερβίας.

Φτάσαμε στη μονή της Studenica (Στουντένιτσα), το μεγαλύτερο και πλουσιότερο ορθόδοξο μοναστήρι της χώρας. Η μονή ιδρύθηκε το 12^ο αιώνα και βρίσκεται κρυμμένη στο δάσος νοτιοδυτικά του Κράλιεβο, στα κεντρικά της χώρας. Από τους δέκα ναούς που υπήρχαν αρχικά, σήμερα σώζονται μόνο τρεις με αρχαιότερο και  μεγαλύτερο το Ναό της Θεομήτορος. Οι πύλες, τα παράθυρα και τα αρχιτεκτονικά γλυπτά είναι έργα Ιταλών βενεδικτίνων μοναχών και ο δωδεκάγωνος τρούλος έργο Βυζαντινών πρωτομαστόρων. Σε αυτήν φυλάσσονται τα οστά του Συμεών του Μυροβλήτη, ιδρυτή της μονής και πατέρα του Αγίου Σάββα. Το μοναστήρι αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1986.

Μέσα στο ναό της Θεομήτορος, γινόντουσαν έργα συντήρησης. Καμιά δεκαριά όμορφες Σέρβες φοιτήτριες, απλωμένες σε σκαλωσιές στη δεξιά μεριά του ναού και απόλυτα προσηλωμένες στο έργο τους, δούλευαν πάνω στις τοιχογραφίες του 12^ου – 13^ου αιώνα. Όταν τελειώσαμε την περιήγηση μας στο χώρο, βγήκαμε έξω και αράξαμε στο γρασίδι απολαμβάνοντας το δεύτερο μέρος του πρωινού μας.

Φεύγοντας από τη μονή, συνεχίσαμε για τον Εθνικό Δρυμό του Kopaonik (Κοπαόνικ). Ο δρόμος γεμάτος μπαλώματα αλλά το τοπίο πανέμορφο. Το Κοπαόνικ αποτελεί την μεγαλύτερη οροσειρά της κεντρικής Σερβίας, μήκους 83 χιλιομέτρων, γνωστή και ως “Αργυρό Bουνό” από τα μεταλλεύματα αργύρου που βρέθηκαν εκεί. Το βόρειο άκρο του ορεινού όγκου χωρίζεται από το βουνό Ζέλινα και τους ποταμούς Γιοσάνιτσκα Ρέκα και Kόζνιτσκα Ρέκα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η γεωλογία της περιοχής, όταν τα παλαιότερα ιζηματογενή πετρώματα εκτέθηκαν στις ισχυρές τεκτονικές κινήσεις και στην ηφαιστειακή δραστηριότητα, που προκάλεσαν καθοδικές και ανοδικές κινήσεις των μαγματικών βράχων, δημιουργώντας το σημερινό ανάγλυφο.

Το χωριό, αποτελεί χειμερινό τουριστικό θέρετρο με εντυπωσιακά τεράστια σαλέ, σε υψόμετρο 1.800 μέτρα. Ιδανικός προορισμός για σκι και χιονοσανίδα, ένα από τα μεγαλύτερα χιονοδρομικά κέντρα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Μετά από μια μικρή στάση για ξεμούδιασμα, συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κάποιες γυναίκες στην άκρη του δρόμου μάζευαν κάτι από τους θάμνους ενώ σε διάφορα σημεία πλανόδιοι πουλούσαν την πραμάτεια τους, φρούτα και τοπικά λικέρ. Ωπ, να και οι πρώτες μεγάλου κυβισμού μηχανές στη Σερβία, τρεις στον αριθμό, ανέβαιναν το λόφο καθώς εγώ σταματημένος στην άκρη του δρόμου συμπλήρωνα τις σημειώσεις μου περιμένοντας το Θανάση να γυρίσει από μια “επίσκεψη” στους θάμνους.

Πριν τον τελικό μας προορισμό που ήταν το Nis, βγήκαμε εκτός πορείας για μια μικρή παράκαμψη σε ένα φυσικό αξιοθέατο της περιοχής, την “Πόλη του Διαβόλου”. Το gps, που είχε πάλι τις μαύρες του εκείνη τη μέρα, μας έβγαλε σε ένα άκυρο δρόμο, στην κορυφή ενός λόφου. Σταματάω τη μηχανή και λέω του Θανάση, “ρε, μας δουλευεις;”, “το χαζοκούτι ρε φίλε, όχι εγώ” απαντάει.

Μετά την μικρή κωμόπολη Kursumlija σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και ο πιτσιρικάς που δούλευε εκεί, μαζί με 2-3 συνομήλικους του, ενθουσιασμένοι στη θέα της μηχανής μας άρχισαν στις ερωτήσεις. “Από που έρχεστε; Που πάτε; Πόσα πιάνει στην ευθεία το v-stromάκι;” Φροντίσαμε να απαντήσουμε σε όλες τις απορίες τους, έστω και με μικρή δόση υπερβολής για τις επιδόσεις του v-stromακιού. Στο τέλος, αφού τους είπαμε για το μέρος που αναζητούσαμε, μας έδωσαν οδηγίες για το πως θα φτάσουμε εκεί. Βέβαια, αντί να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των παιδιών, εμπιστευτήκαμε και πάλι τις οδηγίες από εκείνο το μαραφέτι του διαβόλου που μας έστειλε στο χωριό Prolom. Οι ντόπιοι να μη μιλάνε αγγλικά ούτε για πλάκα, συνεννόηση μηδέν, χρειάστηκε να κάνω δεήσεις στο μεγαλοδύναμο για να βγάλουμε άκρη.

Μετά από αρκετά τζάμπα χιλιόμετρα που δοκίμασαν τα όρια της υπομονής μας, επιτέλους το βρήκαμε. Ο δρόμος επαρχιακός με τα τελευταία χιλιόμετρα δράμα. Το Davolja Varos ή Devil’s Town είναι ένας ιδιόρρυθμος σχηματισμός βράχων, που βρίσκεται στο βουνό Ράνταν, κοντά στην Κουρσούμλιγια. Διαθέτει 202 εξωτικούς σχηματισμούς που περιγράφονται ως γαιοπυραμίδες ή “ πύργοι”, όπως τους λένε οι ντόπιοι, με 2 – 15 μέτρα ύψος και 4 – 6 μέτρα πλάτος στη βάση τους. Oι σχηματισμοί αυτοί δημιουργήθηκαν από την έντονη αποσάθρωση του εδάφους, όπου συνέβαινε έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα εκατομμύρια χρόνια πριν. Οι περισσότεροι από τους πύργους έχουν “καπάκια” ανδεσίτη, που τους προστατεύει από περαιτέρω διάβρωση. Από το 1959 το Τζάβολια Βάρος προστατεύεται από το κράτος και την απόφαση της Σερβικής Κυβέρνησης το 1995 να το ανακηρύξει σημαντικό μνημείο της φύσης.

Μετά από 15 – 20 λεπτά περπάτημα σε ένα ανηφορικό μονοπάτι φτάσαμε στις πυραμίδες. Στη διαδρομή πολλά ξύλινα γλυπτά και πανύψηλα δέντρα. Η ατμόσφαιρα μυστηριώδης, ίσως λόγου του μύθου που στοιχειώνει το μέρος.

Η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς γράφει για αυτόν: “Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, υπήρχε εκεί ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος που είχε μία κόρη που ήταν ερωτευμένη με κάποιον που δεν τον ήθελε ο πατέρας της γιατί δεν το θεωρούσε αρκετά άξιο για την κόρη του. Η νέα κοπέλα ήταν όμως αποφασισμένη να μην παντρευτεί κάποιον ξένο κι εφόσον δεν μπόρεσε να παντρευτεί τον άνδρα που αγαπούσε, αποφάσισε να παντρευτεί τουλάχιστον τον αδελφό της. Όταν τελικά έγινε ο γάμος, σύμφωνα με το θρύλο, και οι καλεσμένοι έφτασαν στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, τότε ξαφνικά πέτρωσαν όλοι! Ακόμη και σήμερα ψιθυρίζεται ότι τις νύχτες οι πετρωμένοι καλεσμένοι χορεύουν, ότι ακούγεται κάποια παράξενη μουσική, αλλά μόλις πλησιάζει κανείς λίγο πιο κοντά όλα σταματούν. Οι κάτοικοι της περιοχής λένε ότι είναι φύσει αδύνατον να μείνει κανείς εκεί τα μεσάνυχτά χωρίς να τρομάξει.”

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε το ξύλινο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής με τα δεντράκια, μέσα και έξω από αυτό, τυλιγμένα με χαρτί. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν κατάφερα να βρω από που προέρχεται αυτό το παράξενο έθιμο.

Δύο φυσικές πηγές βρίσκονται κάτω από τους σχηματισμούς και έχουν υψηλή συγκέντρωση μετάλλων. Η “Τζάβολια Βοντά” (Νερό του διαβόλου) με εξαιρετικά όξινο νερό και υψηλή συγκέντρωση μετάλλων και η “Τσρβένο Βρέλο” (Κόκκινο Πηγάδι).

Φεύγοντας από το όμορφο αυτό μέρος, επιστρέφοντας από τον ίδιο δρόμο αλλά με κατεύθυνση πλέον προς Βορρά, περάσαμε από το βενζινάδικο με τα πιτσιρίκια. Έπαιξα την κορνά για να πω ένα γεια στους νέους μου φίλους και είδα 3 κορμιά να πετάγονται σαν ελατήρια για να μας χαιρετήσουν. Κανένα δίωρο μετά φτάσαμε στο Nis.

Η πόλη της Νις (ή Ναϊσσός) είναι η 3^η μεγαλύτερη της Σερβίας και βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της. Αποτελεί μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης και είναι επί αιώνες σημαντική γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Δύο χιλιετίες πριν είχε χρησιμοποιηθεί ως σύνδεσμος μεταξύ Βελιγραδίου και Κωνσταντινούπολης. Ιστορικά είναι γνωστή ως η γενέτειρα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Μνημείο Απελευθέρωσης του Nis

Περπατήσαμε στην πόλη που έσφυζε από ζωή. Πέσαμε πάνω σε ένα εντυπωσιακό σόου από πυροτεχνήματα που μας απέσπασε για λίγο την προσοχή και συνεχίσαμε διασχίζοντας τον όμορφο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Γεμάτος καφετέριες και καταστήματα, σταματήσαμε έξω από ένα όμορφο μαγαζάκι που έπαιζε live μουσική και απολαύσαμε τις μελωδικές φωνές του ζευγαριού που τραγουδούσε.

Στο τέλος βρήκαμε ένα μικρό “σουβλατζίδικο”, ακριβώς δίπλα σε ένα μεγάλο Mc Donalds, και κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Παραγγείλαμε pljeskavica, ένα τοπικό τεράστιο και ζουμερό μπιφτέκι που μας είχε συνεπάρει από τότε που το είδαμε στη βιτρίνα. Μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, φύγαμε για το κάστρο συνεχίζοντας την εξερεύνηση μας.

Στην καρδιά της πόλης είναι το Φρούριο της Νις, ένα οικοδόμημα του 18^ου αιώνα που βρίσκεται κατά μήκος της ακτής του Ποταμού Νίσαβα, πάνω στα ερείπια της αρχαίας ρωμαϊκής Ναϊσσού. Το κάστρο χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα οικοδομήματα στην περιοχή των Βαλκανίων. Χρησιμοποιήθηκε ως οπλοστάσιο, χαμάμ και φυλακή ενώ μεγάλο μέρος του αρχικού κτιρίου στέκεται ακόμα. Πρόκειται για ένα ελεύθερο αξιοθέατο, όπου οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι να περπατήσουν στα μονοπάτια και να δουν τις υπόλοιπες κατασκευές στο εσωτερικό του.

Ένα φεστιβάλ ταινιών εντός των τειχών τράβηξε την προσοχή του Θάνου που άρχισε να ψάχνει τρόπο για να εισβάλει μέσα ενώ εγώ του φώναζα να αφήσει τις καγκουριές. Αφού βαρέθηκε, ανεβήκαμε πάνω στα τείχη και χαζέψαμε την πόλη από εκεί.

Επιλέγοντας μικρά δωράκια για τους φίλους πίσω στην Κρήτη

Ένα από τα μέρη που αξίζει να περπατήσετε είναι το “Καζαντζίσκο Σοκάτσε” που σημαίνει “Δρόμος των Γανωματάδων” και βρίσκεται στην παλιά πόλη, μια περιοχή με πολλά κτίρια από την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Επίσης, μη χάσετε τον Πύργο των Κρανίων (Cele Kula ή Skull Tower), άσχετα αν εγώ κι ο Θάνος δεν καταφέραμε να το δούμε. Αφορά ένα πύργο τριών μέτρων, χτισμένο από τους Τούρκους το 1809 με διαταγή του Χουρσίτ Πασά. Οι Οθωμανοί, νικητές στη μάχη με τους Σέρβους, χρησιμοποίησαν τα κεφάλια των ηττημένων φτιάχνοντας ένα πύργο με αυτά. Αρχικά ο τείχος είχε 952 κρανία, σήμερα έχουν παραμείνει μόνο 58, και τοποθετήθηκε σε έναν από τους δρόμους που οδηγούσαν στη Νις ως προειδοποίηση προς το Σερβικό λαό.

Φωτογραφία από το διαδίκτυο

Μετά το κάστρο της Nis περπατήσαμε στην όχθη του ποταμού Nisava όπου συναντήσαμε όλη τη νεολαία της πόλης. Έφηβοι με τις μπυρίτσες τους, ζευγάρια ή μεγάλες παρέες, απολάμβαναν αυτή την όμορφη αυγουστιάτικη βραδιά.

Αφού πήραμε μια καλή γεύση από τη νύχτα στην πόλη, γυρίσαμε στο όμορφο δωματιάκι μας και πέσαμε για ύπνο.

Έξοδα: