Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

17^η μέρα (Παρασκευή – 1/9/2017)

Διαδρομή:

Ξυπνήσαμε νωρίς, κατά τις 07:00, και μια ώρα μετά ξεκινήσαμε από το πανέμορφο Μελένικο για τα σύνορα. Κάναμε πρώτα μια μικρή γύρα του χωριού με τη μηχανή και μερικά χιλιόμετρα μετά σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο ώστε να μετατρέψουμε όλα τα βουλγάρικα λέβα μας, σε βενζίνη. Το μέρος ήταν ασφυκτικά γεμάτο αφού όλοι προσπαθούσαν να γεμίσουν σε τιμές Βουλγαρίας, μισό ευρώ κάτω το λίτρο σε σχέση με Ελλάδα. Τσιμπήσαμε κάτι για πρωινό και ξαναμπήκαμε στο δρόμο.

Η ουρά στο συνοριακό σταθμό τεράστια με γρήγορο έλεγχο μόνο από την βουλγαρική πλευρά. Περάσαμε τα σύνορα και αμέσως πέσαμε στα πρώτα μας ελληνικά διόδια, που δεν μας είχαν λείψει καθόλου.

Συνεχίσαμε για λίγο ευθεία και έπειτα στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση προς λίμνη Κερκίνη. Η διαδρομή όμορφη, φτάσαμε σε ένα παρατηρητήριο στην όχθη της λίμνης και παρκάραμε για μια βόλτα με τα πόδια. Ένας μεσήλικας εκεί ετοιμαζόταν να βάλει τη βάρκα του στο νερό.

“Καλημέρα” είπα, ανταπέδωσε και με αφορμή τον χαιρετισμό, μας έπιασε την κουβέντα. Του είπα για την βόλτα μας και ότι περάσαμε από εδώ για να δούμε λίγο Ελλάδα που μας έλειψε. “Έτσι είναι”, μου λέει. “Όπου και να πας θα σου λείπει. Γκρινιάζουμε αλλά τα αγαπάμε τα μέρη μας. Λίγο περισσότερη δουλειά και περισσότερο μυαλό να είχαμε” συνέχισε. “Σκέτο μυαλό φτάνει”, σκέφτηκα από μέσα μου, “τα υπόλοιπα έρχονται”.

Φύγαμε από Κερκίνη κάνοντας τη γύρα, προσπαθώντας να χορτάσουμε αυτό το πανέμορφο τοπίο. Ξαναμπήκαμε εθνική οδό οδηγώντας προς Θεσσαλονίκη όπου και θα άφηνα το Θανάση. Ο Θανάσης θα έμενε στη συμπρωτεύουσα για το γάμο ενός φίλου του, 2 μέρες μετά. Εγώ θα επέστρεφα με το v-stromάκι μόνος μου μέχρι Πειραιά και από εκεί αντί να κατευθυνθώ Ηράκλειο, θα έπαιρνα το πλοίο για Χανιά, όπου και θα με περίμενε το team του “Moto Adventures” μιας και είχαμε κι εμείς τα δικά μας ευχάριστα συμβάντα να γιορτάσουμε.

Μετά από 2,5 εβδομάδες, 24 ώρες τη μέρα μαζί, αφήνω το Θανάση σε καλά χέρια και δίνουμε ραντεβού στην Κρήτη. Οι βαλίτσες τις μηχανής χωράνε οριακά τα πράγματα του (κράνος, μπουφάν και όλα τα σχετικά).

Πριν φύγω για Πειραιά κάνω ένα γρήγορο πέρασμα από Χαριλάου ώστε να δω τη Νατάσα, φίλη μου από την περίοδο που κατοικούσε Ηράκλειο. Πίνουμε ένα γρήγορο καφέ για να γιορτάσουμε τα γενέθλια της που ήταν δύο μέρες πριν, αποχαιρετιόμαστε και στις 14:30 βρίσκομαι στο δρόμο. Σε 5-6 ώρες Αθήνα υπολόγιζα, αλλά τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θες.

Γρήγορη στάση στη Θεσσαλονική για να δω το Νατασάκι

Η διαδρομή μονότονη, εθνική οδός με την ταχύτητα σταθερή στα 120 και τα χιλιόμετρα να περνάνε. 50, 100, 150… δεν είχα πλέον το Θανάση να λέω καμιά βλακεία οπότε σφύριζα μέσα από το κράνος μου για να περνάει η ώρα. Η “Συννεφούλα” του Σαββόπουλου πρέπει να έπαιξε σε τριψήφιο αριθμό. Το v-stromάκι συνέχιζε να γράφει χιλιόμετρα, στάση για βενζίνη στο ύψος της Λάρισας και συνέχεια στην κάθοδο μου προς Αθήνα. Έχω διανύσει ήδη 300 χιλιόμετρα και μένουν άλλα 200, υπολογίζω να είμαι στο λιμάνι κατά τις 20:00. Το καράβι έφευγε στις 22:00 για Χανιά οπότε θα είχα και ένα δίωρο να ξεκουραστώ και να χτυπήσω κανένα πειραιώτικο σουβλάκι, κι ας μην τα έχω σε υπόληψη. Να σημειωθεί ότι όλη μέρα είχα μείνει με ένα πρωινό κρουασανάκι και αν δε φορούσα το κράνος είμαι σίγουρος ότι θα άκουγα το στομάχι μου να με βρίζει για το χαζό πρόγραμμα μου.

Περνάω δίπλα από Λαμία και ενώ χαζεύω την πινακίδα για Δομοκό, κινούμενος με τα 120 χιλιόμετρα μου, ακούω ένα “μπαααμ”. Χάνω για κλάσματα του δευτερολέπτου τον έλεγχο της μηχανής, περισσότερο από την τρομάρα μου, και πλακώνομαι στα φρένα. Αμέσως διαπιστώνω ότι το γκάζι έχει νεκρωθεί και σκέφτομαι την αλυσίδα. Σταματάω στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης και διαπιστώνω ότι όντως έλειπε. “Σκατά, σκατά, σκατά!!!”. Ελέγχω για χτύπημα στη μηχανή και καλώ αμέσως οδική βοήθεια. Μετά από 5 λεπτά φτάνει εκεί που ήμουν ένα όχημα της εθνικής οδού. Βάζουμε κώνους και έπειτα από τρία τέταρτα φτάνει και η οδική βοήθεια. Του λέω για το καράβι που πρέπει να προλάβω, φορτώνουμε γρήγορα το v-stromάκι και φεύγουμε για Λαμία.

Βρίσκουμε γρήγορα συνεργείο, μια αντιπροσωπεία της Honda. Ο μηχανικός ελέγχει τη ζημιά και μου λέει: “Αλυσίδα και γρανάζια αδερφέ, οπωσδήποτε”. “Το καράβι;” ρωτάω, “θα βάλω τα δυνατά μου και βλέπουμε” απαντάει. Λύνοντας τον πίσω τροχό διαπιστώνουμε ότι καθώς έφυγε η αλυσίδα έσπασε και ένα κομμάτι από το πλαστικό κάλυμμα, χωρίς όμως κάποια άλλη σοβαρή ζημιά. Μας δυσκολεύει πολύ το μικρό γρανάζι που δεν λέει να ξεβιδώσει με τίποτα. Η ώρα περνούσε, τα περιθώρια στένευαν και τελικά μου το δίνει στο χέρι. “Αλλάζεις το μικρό γρανάζι Κρήτη, σου βάζω τα υπόλοιπα και έφυγες, το καράβι το σώζεις οριακά”. Συμπληρώνει υγρά στο φρένο και τουλάχιστον μπορώ να χρησιμοποιήσω το μπροστινό μου ξανά. “Πιστεύω ότι θα προλάβεις αλλά μην λυπηθείς το γκάζι και μην καθυστερείς στα διόδια”. Πλήρωσα 70 ευρώ οδική βοήθεια, αφού από βλακεία βρέθηκα στο ταξίδι αυτό χωρίς να την περιλαμβάνει η ασφάλεια μου, και 170 ευρώ για το σετ γρανάζια – αλυσίδα.

Στις 19:55 ανέβηκα στη μηχανή. Βγήκα γρήγορα από Λαμία και χώθηκα στην εθνική οδηγώντας όσο γρηγορότερα μπορούσα. Άρχισα να καταπίνω χιλιόμετρα χωρίς να έχω ιδιαίτερες καθυστερήσεις στα διόδια, αφού για καλή μου τύχη ήταν σχεδόν άδεια. Κι ενώ οδηγούσα σαν τρελός στην αριστερή λωρίδα του δρόμου, αντιλήφθηκα ότι η δείκτης της βενζίνης είχε φτάσει στις δύο γραμμές, αφού στον πανικό μου είχα ξεχάσει να ανεφοδιαστώ στη Λαμία.

Ήξερα ότι με την ταχύτητα που έτρεχα η κατανάλωση έφτανε στο θεό αλλά… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Είτε έπαιρνα το ρίσκο και έμενα εθνική χωρίς να μειώσω ταχύτητα, είτε έχανα το πλοίο. Φτάνω στην τελευταία γραμμή και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Στα επόμενα διόδια ρωτάω για βενζινάδικο και μου λένε ότι το επόμενο, εντός εθνικής, είναι στα 40 χιλιόμετρα. Κοιτάω το κοντέρ και αντιλαμβάνομαι ότι πλέον η τελευταία γραμμή αναβοσβήνει. “Σκατά… σκατά… σκατά!!!”. Κόβω ταχύτητα για να μη με μαζέψει για δεύτερη φορά η οδική βοήθεια, από βενζίνη τώρα. Μετράω τα χιλιόμετρα αντίστροφα από τα 40 που μου είπαν και προσπαθώ να θυμηθώ τις φετινές μου αμαρτίες για να δω τι ελπίδες έχω. Την ώρα που έταζα μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου σε όποιο Άγιο ήταν εκεί κοντά, βλέπω από μακριά μια φωτεινή πινακίδα βενζινάδικου. Χώνομαι δεξιά, φτάνω εκεί και ξεκαβαλάω. Ανοίγω ντεπόζιτο, σηκώνω κεφάλι και πουθενά ο υπάλληλος. Τον βλέπω να αράζει σε μία πλαστική καρέκλα κάνοντας ένα τσιγαράκι. “Εεεε…” φωνάζω και πετάγεται έντρομος. Έρχεται, γεμίζω, φεύγω.

Σε όλη τη διαδρομή μετά τη Λαμία φορούσα μόνο το αριστερό μου γάντι αφού δεν προλάβαινα να ξαναφορέσω το δεύτερο μετά από κάθε διόδια. Λίγο μετά τις 9 πυκνώνει η κίνηση. Πλέον δεν έχω ελεύθερο ρεύμα οπότε αναγκάζομαι να κινούμαι ζιγκ ζαγκ για να μην κολλάω στην κίνηση. 21:35 βλέπω φωτεινή ένδειξη, “8 λεπτά για ΣΕΦ”, και παίρνω την πρώτη μου ανάσα. Με ένα τεράστιο χαμόγελο στην μούρη μένω επιτέλους στο ρεύμα μου κατευθυνόμενος προς λιμάνι. Φτάνω έξω από το πλοίο 21:48, προσπερνάω 1-2 φορτηγά που πάλευαν να παρκάρουν και κατεβάζω στέκα. Ανεβαίνω στο κατάστρωμα, αράζω σε μια καρέκλα και αφήνω το πλοίο να με πάει Χανιά… εγώ αρκετά έκανα σήμερα.

Έξοδα: