Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

4^η μέρα (Σάββατο – 19/8/2017)

Διαδρομή:

Ξυπνήσαμε νωρίς και σήμερα, γύρω στις 08:00. Το βράδυ είχε βάλει κρύο, καμία σχέση με Αύγουστο στην Κρήτη. Αφού μαζέψαμε όλα μας τα πράγματα και τα φορτώσαμε στο v-stromάκι, ο Θανάσης επισκέφτηκε ένα μικρό συνοικιακό φούρνο δίπλα στο διαμέρισμα για να προμηθευτεί το πρωινό μας. Κι ενώ το μασουλούσαμε, όρθιοι δίπλα στη μηχανή, αντιλαμβάνομαι ότι έχει φύγει όλη η πραλίνα από το κρουασάν του Θανάση και έχει απλωθεί πάνω στην εξάτμιση και τη δεξιά βαλίτσα. Με τόση σοκολάτα χαμένη, πόνεσε η καρδιά μου…

Κανά δεκάλεπτο μετά ξεκινήσαμε για Prizren. Μπήκαμε στον ίδιο αυτοκινητόδρομο απ’ όπου ήρθαμε την προηγουμένη μέρα, όμορφη διαδρομή σ’ έναν καταπληκτικό δρόμο.

Το Prizren (Πρίζρεν) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Κοσόβου, με πληθυσμό 221.000 κατοίκων. Βρίσκεται στους πρόποδες του Σκάρδου, 80 χλμ νοτιοδυτικά της Πρίστινας, και διασχίζεται από τον ποταμό Λούμπαρτ (ή Bistrica). Στην πόλη που ιδρύθηκε τον 11^ο μ.Χ. αιώνα οι Αλβανοί αποτελούν τη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα, περίπου 80% του πληθυσμού, κάτι που παρατηρεί κανείς εύκολα μετά από λίγο περπάτημα.

Ο Izmet Jashari, γνωστός και ως Kumanova, ήταν μέλος του UCK που σκοτώθηκε το 1998 στο Klecke. Ζούσε στην Ελβετία αλλά γύρισε στην πατρίδα του για να πολεμήσει ενάντια στους Σέρβους

Χωρίς να είμαι σίγουρος, νομίζω ότι φέρνει στην χλαπατσόφατσα του Τραμπ

Η περιοχή είναι εξαιρετικά γραφική με χριστιανικές εκκλησίες, μουσουλμανικά τεμένη, παλιά οθωμανικά σπίτια του 18^ου – 19^ου αιώνα με κόκκινες κεραμοσκεπές στην κεντρική πλατεία Συντριβανίου (Shadervan), λιθόστρωτους δρόμους και οθωμανικά λουτρά.

Στο κέντρο δεσπόζει το μεγαλοπρεπές Τζαμί του Σινάν Πασά, (Sinan Pasha) με έξοχες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του, αν και χτίστηκε από μάρμαρο που αφαιρέθηκε από την ερειπωμένη σήμερα Μονή του Αρχαγγέλου.

O Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός της Παναγίας της Λιέβισκα (Lady of Ljevis), την οποία είχαν μετατρέψει οι Τούρκοι σε τζαμί, αναστηλώθηκε το 1950. Διαθέτει υπέροχες μεσαιωνικές τοιχογραφίες, έπεσε όμως θύμα της πολιτικής αντιπαράθεσης Σέρβων – Αλβανών και έτσι το 2006 εντάχθηκε από την UNESCO στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς σε κίνδυνο. Μάλιστα, κατά την επίσκεψη μας με τον Θανάση εκεί ήταν τόσο αυστηρός ο έλεγχος που δεν μας άφησαν καν να σηκώσουμε την κάμερα και να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες από τους βανδαλισμούς που έχει υποστεί.

Προς το τέλος, περάσαμε από τα οθωμανικά λουτρά (χαμάμ Γαζή Μεχμέτ Πασά) και την τοξωτή πέτρινη οθωμανική γέφυρα (Old Stone Bridge), κατασκευασμένα και τα δύο τον 15^ο αιώνα.

Η Εκκλησία του Σωτήρος του 14ου αιώνα, φρουρείται από στρατεύματα των Δυνάμεων Κοσόβου (KFOR)

Sinan Pasha Mosque, χτισμένο το 1615

Old Stone Bridge

Στο δρόμο συναντήσαμε περιπολίες της KFOR, πολυεθνική δύναμη του ΝΑΤΟ που στο Prizren αποτελείται από Αυστριακούς, Πολωνούς, Ελβετούς, Τούρκους και Αμερικανούς στρατιώτες και τελεί υπό τουρκική διοίκηση.

Old Stone Bridge

Το Shadervan είναι μια περιοχή γεμάτη καφέ και εστιατόρια.
Ένας μύθος λέει ότι αν πιεις νερό από την παλιά πηγή που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας,
τότε σίγουρα κάποια μέρα θα επιστρέψεις στην περιοχή

Δυστυχώς η βόλτα μας στο Prizren δεν κράτησε πολύ αφού η ώρα περνούσε και στο σημερινό μας πλάνο είχαμε τη διάσχιση της βόρειας Αλβανίας αλλά και ένα τμήμα από το παραθαλάσσιο Μαυροβούνιο. Φεύγοντας προς τα αλβανικά σύνορα, μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο προς Kukes και από εκεί, αντί να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο και να φτάσουμε στη Σκόδρα μέσω Rruga, πήραμε την παράκαμψη για Puke απ όπου θα διασχίζαμε την ορεινή Αλβανία. Ο δρόμος έγινε αρκετά δύσκολος, όμορφος βέβαια αλλά γεμάτος ανηφόρες, κατηφόρες και απότομες στροφές.

Η Αλβανία, με πληθυσμό 2,8 εκατομμυρίων κατοίκων, σε αντίθεση με τα βαλκανικά έθνη είναι σχετικά ομοιογενής χώρα. Υπάρχει ελληνική μειονότητα στο νότιο τμήμα της χώρας (3% του πληθυσμού) και η επικρατέστερη άποψη των ιστορικών είναι ότι οι σύγχρονοι Αλβανοί προέρχονται από τους γηγενείς αρχαίους Ιλλυριούς. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη είναι τα Τίρανα με πληθυσμό σχεδόν ένα εκατομμύριο κατοίκους.

Τμήμα του Δρίνου (White Drin), που διασχίζει Κόσοβο και Αλβανία με μήκος 140 χλμ

Κάποια στιγμή, σε μία απότομη κατηφορική αριστερή στροφή, βρίσκω λίγο χώμα και μου γλιστράει ο μπροστινός τροχός. Δύο κραυγές αγωνίας ακούστηκαν. Η μηχανή ευτυχώς έμεινε όρθια οπότε σε κλάσματα δευτερολέπτου ξαναβρήκαμε το χαμένο μας ανδρισμό συνεχίζοντας τη διαδρομή μας στα αλβανικά βουνά.

Από Puka προς Σκόδρα ο δρόμος ήταν λίγο καλύτερος. Στη Σκόδρα μάλιστα σταματήσαμε για παγωτό μιας και αυτή θα ήταν και η μοναδική μας στάση στην Αλβανία. Περπατήσαμε λιγάκι στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης και τελικά καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στο σημείο που παρκάραμε. Να τονίσω εδώ ότι το παγωτό που παράγγειλα δεν έμοιαζε καθόλου με εκείνο της φωτογραφίας από το μενού αλλά τι να κάνω… μετά από τόσες ώρες οδήγησης κάτω από την ήλιο, συμβιβάστηκα.

Ξανανεβαίνοντας στη μηχανή οδηγήσαμε με τη λίμνη της Σκόδρας στα δεξιά μας. Η λίμνη που πηγάζει από τη χαμηλή κοιλάδα του Μοράτσα, έχει επιφάνεια που μπορεί να ποικίλει μεταξύ 370 και 530 τ.χλμ. κατά τη διάρκεια του χρόνου και ανήκει κατά το ένα τρίτο στην Αλβανία και το υπόλοιπο στο Μαυροβούνιο. Γρήγορα συναντήσαμε τα σύνορα, τα οποία και περάσαμε χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση.

Το Μαυροβούνιο (Montenegro ή Crna Gora) αποτελεί ανεξάρτητο κράτος από το 2006, με πληθυσμό περίπου 600.000 κατοίκους. Το όνομα Crna Gora αναφέρεται για πρώτη φορά το 1296 για τις πολύ ορεινές περιοχές του τόπου. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της είναι η Podgorica ενώ η Cetinje είναι η πρώην Βασιλική Πρωτεύουσα. Παρόλο που δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης, χρησιμοποιεί το ευρώ χωρίς ειδική συμφωνία.

Το 80% περίπου του πληθυσμού αποτελούν Μαυροβούνιοι και Σέρβοι, το 5% Αλβανοί ενώ το υπόλοιπο 15% είναι Σλάβοι μουσουλμάνοι που κατοικούν στην περιοχή Σαντζάκ, η οποία βρίσκεται μισή στο Μαυροβούνιο και μισή στη Σερβία. Οι κάτοικοι του διατήρησαν τα εθνικά τους χαρακτηριστικά λόγω της εγκατάστασής τους ανάμεσα στα τραχιά όρη, τα οποία ήταν απομονωμένα από τη γύρω περιοχή.

Αμέσως μετά τα σύνορα, βλέπω μπροστά μου μια μηχανή μεγάλου κυβισμού και ακούω το Θανάση να μου φωνάζει… “Έλληνες ρεεεε”. Παρατηρώ κι εγώ το GR στην πινακίδα και ανοίγω το γκάζι για να τους φτάσω. Τα παιδιά ήταν από Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος και η Σοφία. Μόλις είχαν διασχίσει την Αλβανία και νομίζω ότι ήταν πικρά μετανιωμένοι για την απόφαση τους αυτή. Πήγαιναν σε ένα τουριστικό θέρετρο εκεί κοντά για διακοπές και όπως μας είπαν, το πέρασμα από Αλβανία προέκυψε εξαιρετικά χρονοβόρο αλλά και επικίνδυνο λόγω της οδήγησης των ντόπιων οδηγών.

Τα βουνά φλέγονταν. Οι υψηλές θερμοκρασίες τις προηγούμενες μέρες
έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτό

Το Petrovac, μεταξύ Budva και Bar

Με το Γιώργο και τη Σοφία

Δεν πέρασε πολλή ώρα από τότε που μπήκαμε Μαυροβούνιο και πέσαμε πάνω σε ένα μπλόκο της αστυνομίας που έκοβε την κυκλοφορία. Μάθαμε ότι ο λόγος ήταν η περιφορά μιας εικόνας, λόγω μιας θρησκευτικής εορτής, που για ένα μισάωρο είχε μπλοκάρει τα πάντα. Συναντήσαμε και κάποια τρακαρίσματα αργότερα. Παρόλη την καλοκαιρινή διάθεση που υπήρχε στην παραλία, στο δρόμο υπήρχε ένας έντονος εκνευρισμός που τον έβλεπες σε όλους τους οδηγούς αυτοκινήτων.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στις 20:00, μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Στην περιοχή δεν υπήρχαν πολλά διαθέσιμα καταλύματα σε λογική τιμή κι έτσι, η ρωσίδα ιδιοκτήτρια βλέποντας μας να αργούμε, έδωσε το δωμάτιο σε κάποιους άλλους που το ζήτησαν, χωρίς να διαθέτει κάτι άλλο για εμάς. Όταν αντιληφθήκαμε τι έγινε ο Θανάσης αποδέχθηκε σχετικά ψύχραιμα το γεγονός, σε αντίθεση με εμένα που δεν αντέδρασα το ίδιο ευγενικά. Σύντομα μας είχαν βρει ένα δεύτερο δωμάτιο και μάλιστα μας είχαν αφήσει δώρο και ένα μπουκάλι κρασί (που τελικά δεν ανοίξαμε) για το μπέρδεμα που δημιουργήθηκε. Κάναμε ένα γρήγορο ντουζάκι και φύγαμε για το Κότορ.

Μια πυρκαγιά που έκαιγε στην περιοχή την προηγούμενη εβδομάδα, είχε εξαφανίσει όλο το πράσινο

Πλησιάζοντας, περάσαμε το τούνελ Vrmac (μήκους 1.600 μέτρων) και στην έξοδο μας περίμενε αυτή η “Νύμφη της Αδριατικής”, ζωντανή και καλοφωτισμένη. Εντυπωσιακή νομίζω είναι η κατάλληλη λέξη. Το Kotor (Κότορ) μαζί με την πόλη Dobrota βορείως δημιουργούν μια πόλη με συνολικό πληθυσμό περίπου 13.000 κατοίκων.

Η περιοχή πρωτοαναφέρθηκε το 168 π.Χ. και στον μεσαίωνα το φυσικό της λιμάνι στην Αδριατική θάλασσα, αποτέλεσε σημαντικό εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Το Κότορ είναι περικυκλωμένο από ένα τείχος το οποίο ανοικοδομήθηκε από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας και οι ενετικές επιρροές φαίνονται στην αρχιτεκτονική της πόλης. Το τοπίο του Κόλπου (Boka Kotorska) αποτελεί πόλο έλξης των τουριστών και αναφέρεται ως το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης. Η φυσική πολιτιστική περιοχή του Κότορ είναι χαρακτηρισμένη από το 1979 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει είχαμε πέσει πάνω στο Boka Night, ένα τοπικό ετήσιο φεστιβάλ. Πάνω από 100 βαρκούλες, άλλες στολισμένες και άλλες όχι, παρέλασαν μπροστά μας. Χιλιάδες κόσμου, μουσικές και χαρούμενες φάτσες παντού.

Το φεστιβάλ της Boka Night

Περάσαμε την κεντρική πύλη Vrata od Mora, κατασκευασμένη το 1555, και βρεθήκαμε εντός των τειχών. Δυνατές μουσικές, όμορφος κόσμος και καλόγουστα μαγαζάκια δημιουργούσαν ένα υπέροχο περιβάλλον.

Από τα σημαντικότερα αξιοθέατα είναι ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Τρύφωνα (Sveti Tripun) του 12^ου αιώνα, πολιούχος και προστάτης της πόλης. Στον ίδιο χώρο υπήρχε ήδη παλαιότερη εκκλησία του 809 μ.Χ. όπου φυλάσσονταν τα λείψανα του Αγίου. Δίπλα σε αυτόν, ο Πύργος του Ρολογιού του 17^ου αιώνα, ο Ναός του Αγίου Λουκά του 12^ου αιώνα και το Prince’s Palace.

Μέσα στο κάστρο της πόλης άπειρος κόσμος, ένας μικρός χαμός.
Πολλά μέρη για να φας, να πιεις ή να χορέψεις.

Ο ναός του Αγίου Τρύφωνα

Ανεβήκαμε στα τείχη και χαζέψαμε το λιμάνι. Μια τεράστια κοκκινομάλλα κούκλα άραζε εκεί έχοντας καβατζώσει το καλύτερο σημείο. Σκέφτηκα να την σπρώξω για να πάρω τη θέση της αλλά ο Θανάσης δεν με άφησε.

Μπροστά από το εκκλησάκι του Άγιου Λουκά

Ο σερβικός Ορθόδοξος Ναός του Αγίου Νικολάου

Σε όσους αρέσει το περπάτημα, επιβάλλεται η ανάβαση στο φρούριο Sveti Ivan με τα 1350 σκαλοπάτια και απίστευτη θέα της πόλης. Στο τέλος, πυροτεχνήματα γέμισαν τον ουρανό αναγκάζοντας όλα τα κεφάλια να γυρίσουν προς τα πάνω.

Μιας και εντός του κάστρου οι τιμές μας φάνηκαν αρκετά τσιμπημένες φύγαμε από εκεί και έπειτα από ένα δεκάλεπτο περπάτημα βρήκαμε ένα μικρό αλλά γεμάτο από κόσμο μαγαζάκι έξω από τα τείχη. Παραγγείλαμε κεμπάμπ, οργανώνοντας με την ευκαιρία την επόμενη μέρα μας. Μετά τα μεσάνυχτα επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για λίγη ξεκούραση, έχοντας συμφωνήσει όμως να ξαναπεράσουμε από την πόλη το επόμενο πρωί, για έναν γρήγορο αποχαιρετισμό.

Έξοδα: