Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

5^η μέρα (Κυριακή – 20/8/2017)

Διαδρομή:

Αφού ξυπνήσαμε με τη διάθεση στα ύψη και αντικρίζοντας αυτή την υπέροχη θέα από το δωμάτιο μας, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν κρίμα να χάσουμε την ευκαιρία για ένα γρήγορο μπανάκι στην ιδιωτική παραλία του ξενοδοχείου μας. Το νεράκι δροσερό και αναζωογονητικό, ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν.

Φεύγοντας από την περιοχή, κάναμε ξανά ένα πέρασμα από την πόλη. Η αλήθεια είναι ότι μας φάνηκε υπερβολικά ήσυχη σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ αλλά υποθέσαμε ότι θα κοιμόντουσαν όλοι. Μικρή στάση σε ένα supermarket για τις αναγκαίες προμήθειες και κατά τις 10:30 πήραμε το δρόμο προς το εσωτερικό του Μαυροβουνίου.

Καθώς περιμένω τον Θανάση να μου φέρει πρωινό, έξω από το supermarket

Βγαίνοντας από το τούνελ της πόλης ανηφορίσαμε προς τον εθνικό δρυμό του Lovsen και βρεθήκαμε σε ένα δρόμο γεμάτο φουρκέτες, 25 στον αριθμό. Λίγο πριν την κορυφή, αράξαμε στην άκρη του δρόμου, βγάλαμε το πρωινό μας και το κατασπαράξαμε χαζεύοντας τη μαγευτική θέα από τον κόλπο του Κότορ που απλωνόταν εντυπωσιακά κάτω από τα πόδια μας.

Από εκείνο το σημείο ο δρόμος ζόρισε. Κι ενώ μέχρι το Cevo ο δρόμος ήταν δύσκολος, από το Cevo προς το Danilgrad ο δρόμος μετατράπηκε σε ένα κανονικό κατσικόδρομο. Άκουγα το v-stromάκι μου να καταχτυπιέται και να διαμαρτύρεται αλλά τι να του κάνω κι εκείνου… “υπομονή φιλαράκο, κοντά είναι η εθνική” του ψιθύρισα.

Να αναφέρω και ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του ταξιδιού που επιτέλους, εκείνο το μεσημέρι, λύθηκε. Στο μέχρι τώρα ταξίδι, αραιά και που, βρισκόμουν με τη μούρη μου μαυρισμένη. Το διαπίστωνα κάθε φορά που έβγαζα το κράνος και συνεπώς το είχα συνδυάσει με αυτό. Ψάχναμε με το Θάνο να βρούμε ποιο σημείο αφήνει τη μαυρίλα αλλά τίποτα. Το ξέρω ότι οι μαθητές μου με έχουν για πιο έξυπνο και ντρέπομαι που θα το πω αλλά μου πήρε αρκετές μέρες μέχρι να καταλάβω τελικά ότι το κράνος ήταν μια χαρά. Το πρόβλημα ήταν στο σημείο που το άφηνα, πάνω στον καθρέφτη, όπου το κράνος ακουμπούσε σε ένα καμένο από τον ήλιο λαστιχάκι μεταφέροντας τη μουζουδιά στη φάτσα μου.

Στιγμές πριν ανακαλύψω επιτέλους τι μου μαύριζε τη μούρη…

Και η ευτυχία στο πρόσωπο μου μετά την μεγάλη ανακάλυψη

Μετά από μία κουραστική οδήγηση πάνω στο βουνό, σε ένα άγριο τοπίο που συνδύαζε πέτρα και πράσινο, βγήκαμε επιτέλους στον κεντρικό.

Φτάνοντας στην Podgorica κάναμε στάση για λίγη δροσιά. Αράξαμε τα κουρασμένα μας κορμιά σε μια καφετέρια και παραγγείλαμε σπιτικές λεμονάδες, που προέκυψαν όμως ξινές για τα γούστα μας. Πού είσαι μάνα να τους δείξεις πως τις φτιάχνουν…

Η Podgorica (Ποντγκόριτσα) είναι η πρωτεύουσα αλλά και η μεγαλύτερη πόλη του Μαυροβουνίου, με πληθυσμό 140.000 κατοίκους. Έδρα Πανεπιστημίου, διοικητικό, εμπορικό και οικονομικό κέντρο της χώρας. Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Μόρατσα και Ρίβνιτσα και είναι πλούσια σε αρχαιολογικά μνημεία, ορθόδοξους ναούς και μοναστήρια. Την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου βομβαρδίστηκε πάνω από 70 φορές με περισσότερους από 4.100 νεκρούς. Όταν ελευθερώθηκε από τους Γιουγκοσλάβους μετονομάστηκε σε Τίτογκραντ, από το όνομα του ηγέτη τους, και την περίοδο που ακολούθησε άκμασε εντυπωσιακά, μέχρι δεκαετία του 1990 οπότε και διαλύθηκε η Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας.

Διασχίζοντας την Millenium Bridge

Στο σημείο που είχαμε παρκάρει τη μηχανή είχε το μαγαζί του ένας Μαυροβούνιος μηχανόβιος με μια Varadero. Πιάσαμε για λίγο την κουβέντα, μιλήσαμε για ταξίδια και μας ανέφερε πόσο εντυπωσιασμένος ήταν από την επίσκεψη του στο Άγιο Όρος, μερικά χρόνια πριν.

Η ώρα πέρασε όμως κι εμείς είχαμε χιλιόμετρα μπροστά. Ανεβήκαμε στη μηχανή, φουλάραμε βενζίνη και φύγαμε με κατεύθυνση για Kolasin. Η διαδρομή απίστευτη. Οδηγούσαμε δίπλα στο φαράγγι του ποταμού Moraca σε ένα πανέμορφο δρόμο γεμάτο στροφές και τούνελ. Τα νερά του ποταμού είχαν ένα περίεργο πράσινο χρώμα που με μαγνήτιζε, αποσπώντας μου την προσοχή από την άσφαλτο.

Το τοπίο μεγαλειώδες. Θυμάμαι το βράδυ που είχε έρθει ο Μερκούρης σπίτι μου για να μας βοηθήσει στο σχεδιασμό του ταξιδιού και μας περιέγραφε αυτά που θα αντικρίζαμε. Οδηγούσα και τα μέρη μου φαινόντουσαν τόσο οικεία, αλλά αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο μετά από τόσες ώρες που πέρασα χαζεύοντας τις φωτογραφίες των ταξιδιωτών που είχαν περάσει από εδώ πριν από εμένα.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην παράκαμψη για Kolasin, μια μικρή γέφυρα που θα μας περνούσε στην απέναντι μεριά του ποταμού. Το Kolasin, μια ήρεμη μικρή κωμόπολη με πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια. Στάση για ένα γρήγορο σνακ και λίγη πορτοκαλάδα, περισσότερο για να απολαύσουμε το μέρος παρά γιατί το είχαμε ανάγκη. Αράξαμε σε ένα παγκάκι στην κεντρική πλατεία. Απέναντι, μια υπέροχη ξύλινη ταβερνούλα, γεμάτη από κόσμο και όμορφες μυρωδιές με δελέαζε αλλά ήταν νωρίς για γεύμα. Θα μπορούσα να έμενα για ώρες σε εκείνο το παγκάκι, τόσο όμορφα ήταν.

Έχοντας 90 χλμ ακόμα μπροστά μας, μέχρι το Zabljak, ανεβήκαμε στη μηχανή με κατεύθυνση προς Βορρά. Κάνοντας μια μικρή παράκαμψη, βρεθήκαμε στο National Park Biogradska Gora για την πανέμορφη λίμνη της Biograd. Με 6 ευρώ εισιτήριο περάσαμε σε μια ανηφορική διαδρομή με πανύψηλα δέντρα και βρεθήκαμε εντός του πάρκου με τις 7 λίμνες. Η Biograd ήταν η διασημότερη από αυτές σε υψόμετρο 1.094 μέτρα. Αρκετός κόσμος βρισκόταν ήδη εκεί, βόλταραν στα μονοπάτια γύρω από τη λίμνη ή όργωναν τα νερά με μικρές βαρκούλες που μπορούσε κάποιος να νοικιάσει.

Στο δρόμο ξανά. Κατευθυνόμαστε προς το φαράγγι του ποταμού Tara και για κακή μας τύχη ήρθε η ώρα να βραχούμε λίγο. Ξεκίνησε με μερικές ψιχάλες αλλά όσο προχωρούσαμε η βροχή δυνάμωνε. Όταν τελικά το πήραμε απόφαση ότι δεν πρόκειται να σταματήσει, κάναμε μια στάση στην έξοδο ενός τούνελ και βάλαμε τα αδιάβροχα.

Συνεχίζοντας με οδήγηση υπό βροχή φτάσαμε στην πασίγνωστη γέφυρα Durdevica. Με 365 μέτρα μήκος, 172 μέτρα πάνω από τον ποταμό Tara αποτελεί την μεγαλύτερη αψιδωτή γέφυρα της Ευρώπης. Κατασκευάστηκε από το 1937 έως το 1940. Δύο χρόνια μετά, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέρασε υπό ιταλική κατοχή και οι Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι ανατίναξαν την κεντρική της αψίδα ώστε να την καταστρέψουν.

Όταν φτάσαμε εκεί, κοιτάζοντας τις σημειώσεις μου, έψαξα για το “μικρό τελεφερίκ” που μου είχε αναφέρει ο Στέλιος. “Για εσάς που σας αρέσουν τα extreme sport” μου έγραφε αλλά μόνο όταν είδα το zip-line που εκτεινόταν από τη μία μεριά του φαραγγιού στην άλλη κατάλαβα τι εννοούσε. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ήταν κλειστό λόγω βροχής και έτσι δεν χρειάστηκε να μπούμε σε δίλημμα με το Θανάση.

Κάτω από τη γέφυρα, το φαράγγι της Tara με μήκος 80 χλμ και βάθος 1.300 μέτρα. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε βάθος στον κόσμο, μετά το Grand Canyon, και μαζί με το πάρκο του Durmitor ανήκει και αυτό στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Έπειτα από αρκετές φωτογραφίες και μερικά περάσματα με τη μηχανή από τη γέφυρα, συνεχίσαμε για το Zabljak. Το Zabljak (Ζάμπλιακ) βρίσκεται στην καρδιά της περιοχής του Durmitor σε υψόμετρο 1.456 μέτρα και πληθυσμό 1.723 κατοίκων. Κέντρο χειμερινών δραστηριοτήτων και αγαπημένος προορισμός ντόπιων και τουριστών.

Φτάσαμε στον ξενώνα μας και ένα παππούς, ο πατέρας του ιδιοκτήτη όπως καταλάβαμε αργότερα, μας περίμενε έξω για να μας καλωσορίσει. Ανεβήκαμε στο ζεστό δωματιάκι μας, κάναμε ένα ντουζάκι, φορέσαμε στεγνά ρούχα και κατεβήκαμε μια βόλτα προς το κέντρο.

Αφού βρήκαμε το εστιατόριο που μας είχε υποδείξει ο ιδιοκτήτης του ξενώνα, αράξαμε για βραδινό σχεδιάζοντας τα επόμενα βήματα μας. Δυστυχώς, είχα την ατυχή έμπνευση να επιλέξω το “παραδοσιακό μενού” που αποδείχτηκε εντελώς τουριστικό και απείχε πολύ από τις φωτογραφίες του καταλόγου. Μην το δοκιμάσετε, καλύτερα να πειραματιστείτε με τα υπόλοιπα.

Έξω είχε αρκετό κρύο αλλά ευτυχώς το ζεστό μου fleece έκανε καλή δουλειά και γλίτωσα την πνευμονία. Χμμμ… 20 Αυγούστου σήμερα, είμαι σίγουρος ότι οι φίλοι μου πίσω στην Κρήτη απολάμβαναν βουτιές καθώς εμείς ξεπαγιάζαμε στο ορεινό Μαυροβούνιο. Ζήλια τους.

Έξοδα: