Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

9^η μέρα (Πέμπτη – 24/8/2017)

Διαδρομή:

Το ξυπνητήρι χτύπησε βάναυσα στις 06:30. Είχαμε τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια για την σημερινή ημέρα που έπρεπε οπωσδήποτε να θυσιάσουμε λίγο από τον ύπνο μας. Με στόχο το βράδυ να βρισκόμαστε Λιουμπλιάνα, μαζέψαμε γρήγορα τα μπογαλάκια μας και φορτωθήκαμε στο v-stromάκι. Λίγο έξω από το Split βρήκαμε ένα ωραίο φούρνο με δύο χαμογελαστές και με όρεξη για συζήτηση υπαλλήλους. Τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και φύγαμε με κατεύθυνση προς Βορρά. Η διαδρομή ευχάριστη με πανέμορφα τοπία.

Μέχρι τις 09:00 είχαμε φτάσει στο παραθαλάσσιο Ζαντάρ. Ο λόγος που μας έφερε σε αυτή την όμορφη πόλη ήταν ένα περίεργο μουσικό όργανο που λειτουργούσε με τον κυματισμό του θαλασσινού νερού. Το είχε εντοπίσει ο Θανάσης όταν τσεκάραμε τα αξιοθέατα της Κροατίας και ήταν ανένδοτος για την επίσκεψη μας εκεί, όσο κι αν προσπάθησα να του αλλάξω τη γνώμη.

Το Zadar (Ζαντάρ) είναι μία πόλη 75.000 κατοίκων που πρωτοκατοικήθηκε τον 7^ο αιώνα π.Χ., αποκτώντας λίγο αργότερα το ελληνικό όνομα Ιδάσσα. Τα χρόνια του Ιουλίου Καίσαρα και του Αυτοκράτορα Αυγούστου η πόλη οχυρώθηκε και χτίστηκαν τα τείχη με πύργους και πύλες. Το υδραγωγείο που υδροδοτούσε την πόλη διατηρείται εν μέρει. Η παλαιά πόλη είναι χτισμένη σε μια χερσόνησο, η οποία περιβάλλεται από τείχος και είναι πλήρως οικοδομημένη με μικρά δρομάκια και τριώροφα – τετραώροφα κτίρια, εκτείνεται αρκετά και στις δύο πλευρές της παραλίας με τυπική αρχιτεκτονική μεσαιωνικών πόλεων.

Είναι μια τουριστική πόλη με σημαντικότερα αξιοθέατα τον οκτάγωνο πυργωτό ναό του Αγίου Δονάτου, τον καθεδρικό ναό της Αγίας Αναστασίας και τη Ρωμαϊκή αγορά που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη πλακόστρωτη πλατεία Ζελένι. Το πρώτο πανεπιστήμιο του Ζαντάρ ιδρύθηκε το 1396, ως μέρος μοναστηριού Βενεδικτίνων μοναχών, ενώ τα ενετικά οχυρωματικά έργα της πόλης έχουν χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 2017.

Η στάση στην πόλη ήταν μικρή και περιορίστηκε στην περιοχή γύρω από το μουσικό όργανο. Σύντομα πήραμε κατεύθυνση για Ριέκα και από εκεί για τα σλοβενικά σύνορα. Σε μία αναγκαστική στάση σε βενζινάδικο για ανεφοδιασμό άρπαξα την ευκαιρία για μερικά τηλέφωνα πίσω στην πατρίδα. Ήταν η μέρα που έβγαιναν οι βάσεις βλέπετε και ήθελα οπωσδήποτε να ενημερωθώ για τα μαθητούδια μου. Μετά από 15 – 20 τηλέφωνα, με το Θανάση έτοιμο να αρχίσει να κόβει φλέβες, μπήκαμε πάλι στο δρόμο.

Ο δικός μας… Νίκολα Τέσλα

Πιάνοντας τα 3.000 χλμ

Η Σλοβενία, με πληθυσμό 2 εκατομμύρια κατοίκους, έχει πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη την Λιουμπλιάνα. Στο έδαφος της συναντώνται τέσσερις μεγάλες Ευρωπαϊκές γεωγραφικές ενότητες. Οι Άλπεις, οι Δειναρικές Άλπεις, η πεδιάδα της Παννονίας και η Μεσόγειος θάλασσα, με ένα μικρό τμήμα ακτογραμμής κατά μήκος της Αδριατικής θάλασσας. Η χώρα είναι μία από τις πλουσιότερες της Ευρώπης σε νερό, με πυκνό δίκτυο ποταμών και πάνω από το μισό του εδάφους καλύπτεται από δάση, κατατάσσοντας την στην 3^η θέση πίσω από τη Φινλανδία και τη Νορβηγία. Από πολλούς η Σλοβενία δε θεωρείται χώρα των Βαλκανίων αλλά της κεντρικής Ευρώπης με υψηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο.

Οδηγώντας καμιά ωρίτσα μετά τα σύνορα, σε ένα στενό και καταπράσινο δρόμο, φτάσαμε επιτέλους στα σπήλαια Skocjan.

Τα σπήλαια βρίσκονται νοτιοδυτικά της Λουμπλιάνα ενώ η διαδρομή μέσα σε αυτά κρατάει περίπου 1,5 ώρα και γίνεται οργανωμένα με οδηγό. Τα γκρουπάκια φεύγουν σε προκαθορισμένες ώρες, με συχνότητα που ποικίλει ανάλογα την τουριστική περίοδο. Εντός της σπηλιάς η θερμοκρασία είναι σταθερή στους 12^ο C, γι’ αυτό κρατάτε κάτι ζεστό. Αφού λοιπόν πήραμε τα εισιτήρια μας και φτάσαμε στην είσοδο, μας ανακοίνωσαν ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονταν αυστηρά με τους παραβάτες να εντοπίζονται από τις κάμερες που υπήρχαν ανά διαστήματα εντός της σπηλιάς. Τελικά, αυτός ήταν ένας κανόνας που δεν μπορέσαμε με τίποτα να τηρήσουμε. Η ομάδα των επισκεπτών έσπασε σε δύο γκρουπάκια, εμείς  διαλέξαμε το δεύτερο και μένοντας στην πίσω μεριά αυτού, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε όσο πιο ιδιωτικά γίνεται αυτό το θαύμα της φύσης.

Λίγο πριν το μικρό τούνελ που θα μας οδηγούσε εντός της σπηλιάς

Τα σπήλαια δημιουργήθηκαν από τον ποταμό Ρέκα ο οποίος διανύει επιφανειακά μια διαδρομή 55 χιλιομέτρων πριν φτάσει στην περιοχή του Καρστ με τα ασβεστολιθικά πετρώματα. Εκεί τα νερά έχουν διαβρώσει έντονα τον ασβεστόλιθο δημιουργώντας ένα στενό και βαθύ φαράγγι που συνεχίζει επιφανειακά για 4 ακόμα χιλιόμετρα μέχρι το σημείο που εξαφανίζεται σε μία καταβόθρα. Από εκεί διανύει υπογείως μία διαδρομή 34 χιλιομέτρων, τα 6 εκ των οποίων με τη μορφή υπόγειου φαραγγιού, μέχρι τελικά να επανεμφανιστεί στο έδαφος της Ιταλίας. Στο αρχικό τμήμα αυτής της υπόγειας διαδρομής δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου από την διάβρωση δύο μεγάλα σπήλαια, των οποίων η οροφή κατέρρευσε πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, δημιουργώντας δύο συνεχόμενες δολίνες, οι οποίες διαχωρίζονται από μία φυσική γέφυρα, που έχει παραμείνει ακόμα όρθια. Οι δολίνες αυτές είναι η Mala και Velika dolina με βάθη 120 και 165 μέτρα αντίστοιχα.

Η διαδρομή που διανύσαμε εμείς είναι υπόγεια και έχει μήκος περίπου 3 χιλιομέτρων. Το πρώτο μισό αφορά το σιωπηλό τμήμα των σπηλαίων (Tiha jama), το οποίο λέγεται έτσι γιατί είναι στεγνό, δεν διασχίζεται δηλαδή από τον ποταμό και συνεπώς ο απόηχος των υδάτων δεν φτάνει μέχρι εδώ. Αποτελείται από συνεχόμενα και επικοινωνούντα σπήλαια γεμάτα με πανέμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Μετά από ένα μισάωρο φτάνει στα αυτιά ένα απόμακρο βουητό, ένδειξη ότι πλησιάζαμε στο υπόγειο φαράγγι όπου ρέει ο ποταμός Ρέκα. Αυτό είναι το θορυβώδες τμήμα των σπηλαίων (Sumeca jama) το οποίο αποτελείται από μία τεράστια υπόγεια στοά, με την οροφή της να βρίσκεται 80 περίπου μέτρα κάτω από της επιφάνεια του εδάφους. Μπαίνοντας στο θορυβώδες τμήμα βρεθήκαμε στη γέφυρα Cerkvenik, ύψους 45 μέτρων από τον πυθμένα του φαραγγιού, η οποία ενώνει τις δύο απέναντι πλευρές του. Ένας διακριτικός φωτισμός δίνει τη δυνατότητα κίνησης ενώ σποραδικά φωτίζονται ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία του φαραγγιού. Η υπόγεια διαδρομή ολοκληρώνεται βγαίνοντας από μια μεγάλη σπηλιά στην Velika Dolina, ενώ απέναντι βρίσκεται η φυσική γέφυρα κάτω από την οποία ρέει ο ποταμός Ρέκα και η οποία την χωρίζει από την Mala Dolina.

Οι φωτογραφίες όλες κουνημένες και βιαστικές ώστε να μην μας πιάσουν

You shall not pass… κάλλιστα θα μπορούσε να γυριστεί εδώ η γνωστή σκηνή από το Lord of the Rings.

Φυσικές πισίνες απο ασβεστόλιθο (Limestone pools)

Φτάνοντας στην έξοδο του σπηλαίου είχαμε δύο επιλογές. Είτε παίρναμε τον ανελκυστήρα που μας ανέβαζε πίσω στην είσοδο, είτε ακολουθούσαμε ένα πανέμορφο μονοπάτι, το μεγαλύτερο μέρος του σκαλισμένο πάνω στο βράχο, και φτάναμε στο parking από εκεί. Όρεξη για περπάτημα είχαμε οπότε δεν το σκεφτήκαμε πολύ. Τουλάχιστον τώρα είχαμε την ελευθερία να χρησιμοποιήσουμε τις κάμερες μας άφοβα, επιτέλους.

Τα Σπήλαια Skocjan αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και το φαράγγι που δημιουργούν είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο. Και επειδή τα νούμερα σε αυτή την περίπτωση εντυπωσιάζουν, συνολικά στη Σλοβενία υπάρχουν καταγεγραμμένα πάνω από 8.500 σπήλαια, ενώ περίπου 100 καινούρια ανακαλύπτονται κάθε χρόνο.

Όταν τελικά φτάσαμε στη μηχανή νιώθαμε και οι δύο μια μικρή εξάντληση. Το πρωινό ξύπνημα, τα πολλά χιλιόμετρα οδήγησης, η διαδρομή μας στα σπήλαια και τα σχετικά άδεια μας στομάχια. Όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Αράξαμε για λίγο σε ένα παγκάκι και αφού είδαμε ότι δε σώζεται η κατάσταση, ανεβήκαμε στο v-stromάκι και φύγαμε για Λιουμπλιάνα.

Φτάσαμε στη Λιουμπλιάνα των 350.000 κατοίκων αργά το απόγευμα. Μία μικρή ήρεμη κεντροευρωπαϊκή πρωτεύουσα με υπέροχο ιστορικό κέντρο και αρκετά σημαντικά έργα του γηγενούς αρχιτέκτονα Γιόζε Πλέτσνικ. Βρήκαμε τον ξενώνα μας, δίπλα σε ένα αθλητικό κέντρο, κάναμε ένα γρήγορο ντουζάκι και βγήκαμε καθαροί και μυρωδάτοι να νυχτοπερπατήσουμε.

Πρώτα περάσαμε από ένα βενζινάδικο για να πάρουμε μία κάρτα διοδίων (βινιέτα) ώστε να είμαστε νόμιμοι. Ήξερα ότι κοστίζει 7,5 ευρώ και έχει διάρκεια μιας βδομάδας, όταν λοιπόν η κοπελίτσα στο ταμείο μου ζήτησε τα διπλάσια την κοίταξα απορημένος και θυμήθηκα ότι δεν είχα αναφέρει ότι θέλω μηχανής και όχι αυτοκινήτου. Θα μου πεις, το κράνος στο χέρι δεν τον είδε; Όπως και να έχει, πήρε πίσω την κάρτα που είχε προλάβει να ακυρώσει, και μου έδωσε με χαμόγελο μια νέα, αντί να μου γκρινιάξει όπως και δικαιούνταν αφού πρακτικά εγώ είχα κάνει το λάθος.

Φτάσαμε στο κέντρο και αρχίσαμε το περπάτημα. Το ποτάμι και τα κτίρια καλοφωτισμένα, οι άνθρωποι έδειχναν τόσο χαρούμενοι και ευδιάθετοι. Εντυπωσιακές πέτρινες γέφυρες διασχίζουν τον ποταμό Ljubljanica, ένα μεσαιωνικό κάστρο στην κορυφή του λόφου και αρκετές κομψές και γεμάτες με καφετέριες πλατείες. Να σημειωθεί ότι η περιοχή κατείχε τον τίτλο της Πράσινης Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2016, ξεχωρίζοντας για τους πράσινους δημόσιους χώρους της αλλά και για το εκτεταμένο δίκτυο πεζοδρομίων και ποδηλατοδρόμων.

Η καρδιά της πόλης βρίσκεται στην πλατεία Preseren που αποτελεί σημείο συνάντησης και τόπο διεξαγωγής των σημαντικότερων εκδηλώσεων. Βρίσκεται μπροστά από την είσοδο της μεσαιωνικής πόλης, απέναντι από την Τριπλή Γέφυρα, και απέκτησε τη σημερινή της εμφάνιση τον 17^ο αιώνα όταν χτίστηκε η Φραγκισκανική Εκκλησία του Ευαγγελισμού. Στην ανατολική πλευρά της πλατείας, ένα χάλκινο άγαλμα του Σλοβένου εθνικού ποιητή France Preseren που ανεγέρθηκε το 1905.

Κάθε λίγο συναντούσαμε στο δρόμο κι από ένα πλανόδιο ταλαντούχο μουσικό
με μαζεμένο κόσμο τριγύρω του

Η κρήνη Robba (Robba Fountain), γνωστή και ως κρήνη των Τριών Καρδιολάνικων Ποταμών, είναι η βρύση που βρίσκεται μπροστά από το Δημαρχείο της Λιουμπλιάνα. Χτίστηκε το 1751 από τον Ιταλό γλύπτη Francesco Robba και αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα της πόλης.

Η κρήνη Robba

Η Τριπλή Γέφυρα (Tromostovje) είναι μια ομάδα τριών γεφυρών πάνω από τον ποταμό Ljubljanica. Συνδέει την ιστορική, μεσαιωνική πόλη από τη μία μεριά με τη σύγχρονη πόλη της από την άλλη. Αρχικά αναφέρεται μια ξύλινη γέφυρα σε αυτό το σημείο από το 1280. Το 1842 αντικαταστάθηκε από μια νέα γέφυρα που σχεδίασε ο Ιταλός αρχιτέκτονας Giovanni Picco και ονόμασε τη γέφυρα Franz προς τιμή του Αρχιεπισκόπου Franz Karl της Αυστρίας.

Προκειμένου να αποφευχθεί η συμφόρηση της γέφυρας ο αρχιτέκτονας Joze Plecnik σχεδίασε το 1929 την επέκταση της γέφυρας με δύο πεζογέφυρες υπό ελαφρά γωνία σε κάθε πλευρά του. Διασχίζοντας την περίτεχνη Tromostovje περνάμε στην απέναντι όχθη όπου βρίσκεται το κάστρο (Ljubljanski Grad) και χρονολογείται από το 1511. Με τελεφερίκ μπορεί κάποιος να βρεθεί στον πύργο που προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης αλλά και των σλοβενικών Άλπεων, όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή.

Η Φραγκισκανική Εκκλησία του Ευαγγελισμού (Franciscan Church of the Annunciation) βρίσκεται στην πλατεία Preseren και το κόκκινο χρώμα της είναι χαρακτηριστικό της Φραγκισκανικής μοναστικής τάξης. Από το 2008, η εκκλησία προστατεύεται ως πολιτιστικό μνημείο εθνικής σημασίας της Σλοβενίας. Χτίστηκε μεταξύ 1646 και 1660 αντικαθιστώντας μια παλαιότερη εκκλησία στον ίδιο χώρο. Πολλές από τις αρχικές τοιχογραφίες καταστράφηκαν από τις ρωγμές στην οροφή που προκάλεσε ο σεισμός του 1895 ενώ νέες τοιχογραφίες προστέθηκαν το 1936 από τον Σλοβένο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο Matej Sternen.

Η Φραγκισκανική Εκκλησία του Ευαγγελισμού

Μετά από αρκετό περπάτημα πέσαμε πάνω σε ένα υπαίθριο φεστιβάλ με μουσικές και ντόπια φαγητά. Γεμίσαμε τα άδεια μας στομάχια με τοπικά εδέσματα και στο τέλος χτυπήσαμε και μια κρέπα για επιδόρπιο… έτσι για το καλό.

Η πιο διάσημη γέφυρα της Λιουμπλιάνα είναι η γέφυρα του Δράκου (Zmajski most) με τέσσερα αγάλματα δράκων στα άκρα της. Γενικότερα οι δράκοι είναι αγαπημένο μοτίβο της πόλης αφού ένας μύθος λέει ότι την πόλη ίδρυσε ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες, στο σημείο ακριβώς όπου σκότωσε ένα φοβερό δράκο.

Το μεγαλύτερο και ομορφότερο πάρκο της πόλης, το Tivoli, απέχει μόλις 10 λεπτά από το κέντρο ενώ το πάρκο Spica και η περιπατητική διαδρομή Trnovski, με τα πλατιά πέτρινα σκαλοπάτια να κατεβαίνουν μέχρι τα νερά του Ljubljanica, είναι δύο από τις πιο δημοφιλείς επιλογές για χαλάρωση, αλλά και socializing δίπλα στο ποτάμι.

Μετά από μία γερή γεύση της πόλης, γυρίσαμε στον ξενώνα αναζητώντας λίγη ξεκούραση στα άνετα κρεβατάκια μας. Ο Θανάσης ένιωθε λιγάκι πεσμένος. Το συζητήσαμε και αφού το πλάνο μας ήταν να μείνουμε 2 βράδια στη Λιουμπλιάνα, αποφασίσαμε να μη ρισκάρουμε. Το επόμενο πρωί θα τσεκάραμε εάν θα είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του ώστε να συνεχίσουμε παρέα ή εάν θα έμενε στον ξενώνα κι εγώ θα έφευγα μόνος μου για την περιοχή του Mangart, κάνοντας ένα σύντομο πέρασμα από δύο γειτονικές χώρες, πριν γυρίσω το βράδυ πάλι πίσω.

Έξοδα: