Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Βαλκάνια”

16^η μέρα (Πέμπτη – 31/8/2017)

Διαδρομή:

Ξυπνώντας σήμερα στο μυαλό μου είχα μία και μόνο σκέψη, “αύριο επιστρέφαμε Ελλάδα και ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες”. Φτιάξαμε καφεδάκι στο δωμάτιο και αφού φορτώσαμε το v-stromάκι, κάναμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη ώστε να τη δούμε υπό το φως της ημέρας. Δίπλα στο χθεσινό μπεργκεράδικο υπήρχε ένας μεγάλος φούρνος, πήραμε κάτι για πρωινό και μπήκαμε στο δρόμο.

Φεύγοντας από το Νις βρεθήκαμε να κινούμαστε παράλληλα στις γραμμές του σιδηροδρόμου, έχοντας δεξιά μας τον ποταμό Nisava. Η διαδρομή αρκετά όμορφη στην αρχή, χωρίς την ανάλογη συνέχεια όμως. Σε πολλά σημεία είδαμε μαγαζιά με τούρκικες πινακίδες, συνέπεια του μεγάλου αριθμού Τούρκων οδηγών αφού ο δρόμος αυτός αποτελεί τον κύριο οδικό άξονα προς Κωνσταντινούπολη. Στην πορεία μας συναντήσαμε αρκετά έργα με αποτέλεσμα να διασχίσουμε ένα μεγάλο κομμάτι μέσω παραδρόμων. Εν τω μεταξύ, νταλίκες παντού, με τους οδηγούς τους να την έχουν δει πιλότοι της Formula 1. Φτάσαμε στα σύνορα.

Η Βουλγαρία με πληθυσμό 7,2 εκατομμυρίων κατοίκων αποτελεί λόγω της θέσης της το σταυροδρόμι πολλών πολιτισμών. Οι περισσότερες εμπορικές και πολιτιστικές δραστηριότητες συγκεντρώνονται στην πρωτεύουσα Σόφια όπου και ζει το ένα έκτο του συνολικού πληθυσμού. Από τους τομείς των υπηρεσιών ο τουρισμός συμβάλλει περισσότερο στην οικονομική ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια η Βουλγαρία έχει αναδειχθεί ως ταξιδιωτικός προορισμός με τα φθηνά θέρετρα και τις παραλίες της, έξω από την εμβέλεια της τουριστικής βιομηχανίας.

Στο δρόμο συναντήσαμε αρκετά ραντάρ ταχύτητας που δεν ξέρω κατά πόσο δούλευαν. Μετά από τρεις συνολικά ώρες οδήγησης φτάσαμε στη Σόφια.

Παρκάραμε τη μηχανή και περπατήσαμε στην τεράστια πεζοδρομημένη λεωφόρο Βιτόσα (ή Βιτόσκα), γεμάτη από καφέ, εστιατόρια και μπουτίκ μόδας. Στους δρόμους συναντήσαμε μπόλικους Σουηδούς, τους ξεχώριζες εύκολα αφού όλοι κυκλοφορούσαν με τα χρώματα της εθνικής τους ομάδας. Όπως μάθαμε αργότερα, ταξίδεψαν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της εθνικής τους με την αντίστοιχη της Βουλγαρίας, για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2018.

Tα μεγαλύτερα μουσεία τέχνης της Βουλγαρίας βρίσκονται στις κεντρικές περιοχές της πόλης. Δύο εμβληματικές πινακοθήκες της Σόφιας, η Εθνική Πινακοθήκη και η Πινακοθήκη Ξένης Τέχνης συνένωσαν τις συλλογές τους σε ένα κτίριο, γνωστό επίσης και ως βουλγαρικό Λούβρο. Η κρύπτη του Καθεδρικού του Αλέξανδρου Νιέφσκι περιέχει μια συλλογή ανατολικών ορθόδοξων εικόνων από τον 9^ο έως το 19^ο αιώνα ενώ η Εθνική Βιβλιοθήκη των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στεγάζει τη μεγαλύτερη εθνική συλλογή βιβλίων και εγγράφων (πάνω από 1,5 εκατομμύριο βιβλία) και είναι το παλαιότερο πολιτιστικό ίδρυμα της Βουλγαρίας. Η Εκκλησία της Μπογιάνα, που αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, περιλαμβάνει ρεαλιστικές τοιχογραφίες, που απεικονίζουν πάνω από 240 ανθρώπινες μορφές και συνολικά 89 σκηνές.

Αφού διανύσαμε τη λεωφόρο της Βιτόσα, φτάσαμε στον Κήπο Μπορίσοβα, στο κέντρο της πόλης. Χαζέψαμε την περιοχή και έπειτα αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε την τελευταία μέρα του Αυγούστου χωρίς παγωτό. Αράξαμε σε μια κεντρική καφετέρια, με μπόλικους Σουηδούς φιλάθλους τριγύρω, και παραγγείλαμε κάτι σπέσιαλ.

Το θέατρο Ivan Vazov χτίστηκε το 1907 και η πρόσοψη του θυμίζει αρχαιοελληνικό κτίριο. Οι έξι άσπρες μαρμάρινες στήλες απεικονίζουν τον Απόλλωνα και τις μούσες.

Το Δικαστήριο της Σόφιας που λειτουργεί από το 1941.

Οδός Vitosha

National Palace of Culture

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου (4ο μ.Χ. αιώνα) αποτελεί το αρχαιότερο κτίσμα της πόλης.

Το άγαλμα της Αγίας Σοφίας που αντικατέστησε το 2000 εκείνο του Λένιν.

Έχοντας πάρει μια γερή δόση από την βουλγαρική πρωτεύουσα, ήρθε η ώρα να φύγουμε για νότια. Ο προορισμός μας, το ορεινό Melnik (Μελένικο) που πέρα από την φυσική του ομορφιά, μας εξυπηρετούσε λόγω της θέσης του, αφού απείχε μόλις 20 χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα.

Φτάσαμε αργά το απόγευμα, μετά από 2,5 ώρες οδήγηση από τη Σόφια. Το Melnik είναι η μικρότερη πόλη της Βουλγαρίας με 390 κατοίκους και ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα της πόλης Σαντάνσκι. Από τους Θράκες που το ίδρυσαν πέρασε στους Μακεδόνες και από εκεί στους Ρωμαίους, με την Αρχαία Ρωμαϊκή γέφυρα να σώζεται ακόμα και σήμερα. Μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα, το ελληνικό στοιχείο στην πόλη ήταν πολύ έντονο. Το 1895 ξεκίνησαν οι διωγμοί από τους Βουλγάρους και τον Ιούνιο του 1913 απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό στρατό αλλά δύο μήνες αργότερα, επέστρεψε στη Βουλγαρία με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Τότε, ολόκληρος ο πληθυσμός της πόλης μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στο Σιδηρόκαστρο, στις Σέρρες και στη Θεσσαλονίκη.

Το μέρος είναι καλά κρυμμένο στο όρος Πιρίν, το ομορφότερο βουνό της Βουλγαρίας. 96 κτίρια αυτής της μικρής πόλης έχουν χαρακτηριστεί ως πολιτιστικά μνημεία. Ανάμεσά τους το Kordopulov House που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και αποτελεί το μεγαλύτερο σπίτι στα Βαλκάνια από την περίοδο της Αναγέννησης. Το Melnik είναι επίσης γνωστό για το κρασί του, οι λάτρεις του οποίου επιβάλλεται να κάνουν μια στάση στο κελάρι της Shestaka.

Οι “Πυραμίδες” του Μελένικο είναι φυσικές πυραμίδες άμμου που σχηματίζονται λόγω της διάβρωσης του εδάφους. Το ύψος των σχηματισμών αυτών φτάνει τα 100 μέτρα και αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου.

Αφού εξερευνήσαμε την πόλη και τις εντυπωσιακές αμμώδεις “πυραμίδες”, μέχρι που έπεσε το σκοτάδι, βρήκαμε μια ταβερνούλα με όμορφες μυρωδιές και κάτσαμε να δοκιμάσουμε την τοπική κουζίνα. Αύριο γυρνούσαμε Ελλάδα και τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Απολαύσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε την τελευταία μας βραδιά εκτός συνόρων και πήγαμε για ύπνο.

Έξοδα: