Ex – Yugoslavia: χτίζοντας γέφυρες και γκρεμίζοντας τείχη

Ημέρα 24^η: Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014, Ohrid – Aθήνα (734 km)

Η ιστορίας μιας λάμπας

Στις 09:30 σηκώθηκα από το κρεβάτι, χορτάτος από ύπνο καθώς ήμουν πτώμα από την κούραση. Μετά από λίγα λεπτά κατεβαίνω κάτω για πρωινό και η ρεσεψιόν έχει καταληφθεί από πολλές όμορφες γυναίκες που εργάζονται στο ξενοδοχείο. Όλες τους είναι μία και μία…

Είναι ηλιόλουστη ημέρα σήμερα και απολαμβάνω στην αυλή του ξενοδοχείου το πρωινό μου. Ομελέτα, μπέικον και αρκετά ποτήρια από χυμό πορτοκάλι. Και στο τέλος ήπια έναν τριπλό εσπρέσο – μη γελάς!

Στη συνέχεια περπατώ στον παραλίμνιο δρόμο. Η Οχρίδα προσφέρεται για έναν απολαυστικό περίπατο, όλες τις ώρες της ημέρας. Αρκετός κόσμος και πολλά παιδιά δίνουν ζωντάνια στην πόλη.

(Πολλά περισσότερα για την Οχρίδα, στο ταξιδιωτικό “Balkan Express: του δρόμου η χαρά”.)

Ένας από τους λόγους τους οποίους λατρεύω την Οχρίδα, είναι ότι είναι γραφική πόλη και ιδιαίτερα κοσμοπολίτικη. Λάμπει τόσο από ομορφιά, όσο και από καθαριότητα. Τα πάντα είναι σε τάξη και αρμονία και δεν βλέπεις τίποτα απολύτως που να σου χαλάει τη διάθεση. Αισθάνομαι γαλήνια σε όποιο μέρος κι αν κοιτάξω. Λίμνη, όμορφα σπιτάκια, αρκετό πράσινο, το κάστρο στην κορυφή του λόφου και αμέτρητες χριστιανικές εκκλησίες, μαρτυρούν την πλούσια ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά αυτής της πόλης.

Τα όμορφα και προσεγμένα αγάλματα των Κύριλλου και Μεθόδιου, του Sveti Neum και του Sveti Clement, ουδεμία σχέση έχουν με αυτά τα τερατουργήματα που υπάρχουν στην πρωτεύουσα της χώρας.

Οι κάτοικοι φαίνεται πως αγαπούν ιδιαίτερα την πόλη τους και την προσέχουν. Οι δε ασχολούμενοι με τον τουρισμό προσφέρουν καλές υπηρεσίες. Και εδώ θα τονίσω ότι, παρόλο που η Οχρίδα αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, δεν είδα ούτε ένα μαγαζί με κράχτες! Αυτά να τα βλέπουμε εμείς οι “Ευρωπαίοι” και να παραδειγματιστούμε σε αυτό το πράγμα από τους “τριτοκοσμικούς Σκοπιανούς”…

Η γνωστή μου καφετέρια με το όνομα “Ζigolo” θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μου, όπως και μια milf, τι να σου λέω τώρα! Φωτιά και λάβρα με τεράστιες βυζ… ωπ, σόρι, μου ξέφυγε!

Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να περπατήσω ξανά στα στενά σοκάκια της κι έτσι λοιπόν, βρίσκομαι στο ξενοδοχείο όπου ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Τακτοποιώντας τις αποσκευές μου έξω στην αυλή του ξενοδοχείου, έχω μια ευχάριστη συζήτηση με την πανέμορφη μελαχρινή κοπελιά που δουλεύει στη ρεσεψιόν κι ένα κοπέλι που δουλεύει ως σερβιτόρος.

Δέχομαι έναν καταιγισμό ερωτήσεων από τα παιδιά και αισθάνονται χαρούμενοι όταν τους λέω ότι έχω ξαναμείνει στο ξενοδοχείο, αλλά και σε ποια μέρη της χώρας τους έχω πάει. Ίσως και να μην το περίμεναν από έναν Έλληνα να τους εκθειάζει τις ομορφιές της χώρας τους – ποιος ξέρει; Xαιρετώ τα παιδιά ελπίζοντας να πιάσει η ευχή που μου έδωσε η κοπελιά:

– Θα χαρούμε πολύ να σας ξαναδούμε στο μέλλον!

Eγώ να δεις κοπελιά μου, πόσο θα χαρώ να σε ξαναδώ, είσαι και πανέμορφη του λόγου σου!

Στις 12:30 (13:30 ώρα Ελλάδος) αναχωρώ από την Οχρίδα, οδηγώντας στον ίδιο δρόμο με χθες. Ωραία λοιπόν, σήμερα θα απολαύσω τη διαδρομή που δεν μπόρεσα χθες, λόγω νύχτας, βροχής, ομίχλης, λιονταριών, τίγρεων, δράκων και φαντασμάτων που με κυνηγούσαν. Όπως κατάλαβες, ποτέ δεν τα παραλέω…

Ο διαδρομή ανεβαίνει ένα βουνό και είναι πολύ γραφική.

Περνάω από πολλά μικρά γραφικά χωριουδάκια, όπου μοιάζει σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Πολλά φτωχικά σπίτια αλλά αξιοπρεπή! Και όταν λέω αξιοπρεπή, εννοώ ότι ναι μεν μπορεί να είναι φτωχικά, αλλά είναι νοικοκυρεμένα και καθαρά. Είναι ένα πράγμα το οποίο γουστάρω κάργα σε όλους τους Σλάβους.

Tα δε σαραβαλάκια Yugo, κάθε άλλο παρά σαραβαλάκια είναι, μιας και αφθονούν και είναι λειτουργικά ακόμα και στη σημερινή εποχή. Kαλύπτουν τόσο τις καθημερινές ανάγκες μετακίνησης των κατοίκων, όσο και τις ανησυχίες κυρίως νεαρής ηλικίας ιδιοκτητών με διαφόρου τύπου μετατροπές και αναβαθμίσεις. Σε άλλες περιπτώσεις δε, αποτελούν μουσειακό είδος.

To 2012 στην Οχρίδα, είχα γράψει το εξής:

Σε κάθε αυλή σπιτιού, μαζί με το νέο σούπερ ντούπερ αυτοκίνητο, υπάρχει σε μια γωνιά ως μουσειακό είδος το σαραβαλάκι, δείγμα του ότι είναι λαός που δεν ξεχνά το παρελθόν του.

Εν έτει 2014, θα συμπληρώσω το αυτονόητο, πως λαός που δεν ξεχνά το παρελθόν του, έχει μέλλον. Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχνάς από που προήλθες και πως ζούσες πριν μερικά χρόνια.

Περνάω από την πόλη Bitola (Μοναστήρι για τους Έλληνες) η οποία δείχνει ενδιαφέρουσα και την έχω βάλει στην πίσω άκρη του μυαλού μου για μια μελλοντική επίσκεψη ίσως, ένεκα της ιστορικής παρακαταθήκης της. Ελληνικές επιχειρήσεις παντού και πινακίδες γραμμένες στα ελληνικά.

Σταματώ στο ίδιο βενζινάδικο με χθες, προκειμένου να ανεφοδιαστώ για τελευταία φορά με φθηνή βενζίνη. Μετά από 13 km, βίσκομαι στα σύνορα με την Ελλάδα, όπου δείχνω διαβατήριο και πράσινη κάρτα στον Σλαβομακεδόνα τελωνειακό.

Πέον οδηγώ ξανά σε ελληνικό έδαφος. Τι περίεργο πράγμα. Κάθε φορά που ταξιδεύω στο εξωτερικό, βλέπω την Ελλάδα μόνο στην αρχή και στο τέλος του ταξιδιού. Αυτή τη φορά παρεβλήθηκε κατά τη διάρκειά του…

“Μακεδονία γεννημένη Ελληνίδα”. Έτσι αναγράφεται στα ελληνικά και στα αγγλικά, στον ελληνικό συνοριακό σταθμό της Νίκης, κατά την είσοδο από την πΓΔΜ.

– Μπράβο, καλά έκανες!

Έτσι μου είπε με εμφανή χιουμοριστική διάθεση, ο Έλληνας τελωνειακός καθώς με έβλεπε να φωτογραφίζω το έμβλημα του ήλιου της Βεργίνας με την επίμαχη επιγραφή.

Λίγα μέτρα παρακάτω η Ελληνίδα τελωνειακός, κοιτώντας το διαβατήριο μου, μου λέει:

– Kαλά, ήρθες από την Ρόδο για να κάνεις τουρισμό εδώ πέρα;

Kι άντε τώρα να της εξηγήσεις τι τρέλα κουβαλάει ο μοτοσυκλετιστής. Κι άντε να της αναλύσεις πως σκέφτεται ο ταξιδιώτης…

Ελάχιστα μέτρα παραπέρα βρίσκεται ένα λιτό άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποτε αυτό το άγαλμα κοιτούσε προς τα Σκόπια και μετά από διαμαρτυρίες των γειτόνων μας, έστριψε και πλέον κοιτάει προς την Θεσσαλονίκη. Ήταν τις εποχές που η Ελλάδα με την πΓΔΜ έπαιζαν την γάτα με το ποντίκι ή τον σκύλο με τη γάτα.

Όμως, είναι ένα λιτό, απέριττο άγαλμα το οποίο απέχει παρασάγγας από το τεράστιο τερατούργημα που βρίσκεται στην Πλατεία “Μακεδονίας” των Σκοπίων. H Eλλάδα πλέον, δείχνει να έχει αποφύγει την παγίδα της γείτονος χώρας, η οποία με προκλητικό τρόπο, οικειοποιείται την ιστορία γειτονικών της χωρών. Η Ελλάδα στο συγκεκριμένο θέμα, βαδίζει σε πιο πολιτισμένα μονοπάτια και δείχνει να έχει αποβάλλει παιδικές της ασθένειες όπως τον εθνικισμό, τον επεκτατισμό, τον αλυτρωτισμό και τον μεγαλοϊδεατισμό.

Ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και λίγα χιλιόμετρα μετά τα σύνορα στον δρόμο που συνδέει την Νίκη με την Φλώρινα, βλέπω ένα στιγμιότυπο το οποίο θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη μου. Δυο παιδιά από αυτά που γυρίζουν τον κόσμο μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, περπατούν στο δρόμο. Τα σακίδια που έχουν φορτωμένα στην πλάτη τους, είναι τεράστια. Τι τραβάνε κι αυτά τα παιδιά, προκειμένου να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Eμείς απλώς, καθόμαστε σε μια αναπαυτική σέλα κι ανοίγουμε το γκάζι. Eιλικρινά θαυμάζω την όρεξη και την διάθεση που έχουν για ταξίδι. Πάντα αυτά τα παιδιά, θα έχουν την εκτίμηση και τον σεβασμό μου…

Στην Αθήνα θα μείνω για δυο, ίσως και τρία βράδια, όπου θα με φιλοξενήσει σπίτι του, ο αδελφικός μου φίλος Γιώργος Παρτσινέβελος. Απ’ ότι μου είπε, θα φτάσει στην Αθήνα αεροπορικώς από την Βουδαπέστη γύρω στις 21:00 το βράδυ και θα είναι σπίτι του κατά τις 22:00. Χρόνο άφθονο έχω λοιπόν και οδηγώ με χαλαρό ρυθμό, το πολύ μέχρι 120 km/h.

Aκολουθώ την πιο σύντομη διαδρομή προς Πτολεμαΐδα – Κοζάνη – Βέροια – Κατερίνη και από ‘κει και πέρα θα πάω ντουγρού για Αθήνα. Λίγο πριν την Κατερίνη, σταματώ για λουκάνικο στα ΣΕΑ Κορινού, προκειμένου να αναπληρώσω δυνάμεις. Ο λογαριασμός που μου ήρθε για ένα μικροσκοπικό και άγευστο σάντουιτς και μια coca-cola, με έτσουξε. Ρε δεπαναγά λέω εγώ! Το εντυπωσιακό είναι πως σε άλλες βαλκανικές χώρες, θα σου φτιάξουν σάντουιτς τριπλάσιο σε μέγεθος, πιο γευστικό και στη μισή τιμή! Και εκτός αυτού, θα μου πουν “ευχαριστώ” και “παρακαλώ”. Σε αυτές τις λεπτομέρειες, πρέπει να παραδειγματιστούμε από τους “τριτοκοσμικούς” μας γείτονες…

Την ώρα που είμαι έτοιμος να φύγω, με πλησιάζει ένας τύπος, ο οποίος μου λέει πως είναι μοτοσυκλετιστής, αλλά έχει καιρό να ταξιδέψει. Έχουμε μια ολιγόλεπτη συνομιλία, όπου με ρωτάει για το ταξίδι μου…

Αμέσως μετά, με πλησιάζει και μου μιλάει πρώτος, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, ένας Έλλην κάτοχος μοτοσυκλέτας μάρκας BMW παρακαλώ και και τύπου R1150GS. Με ρωτάει προς τα πού πάω και όταν του απαντώ μου λέει:

– Ε, λογικά θα με φτάσεις!

Εννοείται και θα τον φτάσω, αλλά αυτό που με παραξενεύει είναι ότι, ένας Έλλην κάτοχος της Άριας μπαβαρέζικης εταιρίας, όχι απλά καταδέχτηκε να συνομιλήσει μαζί μου, αλλά μου έπιασε πρώτος την κουβέντα. Τι έγινε ρε πού$τη μου, σε λάθος χώρα βρέθηκα;

Από ‘κει και πέρα κάθε τρεις και λίγο περνάω από αμέτρητους σταθμούς διοδίων με μόνο ενδιαφέρον κομμάτι τα Τέμπη και τον Πλαταμώνα με τις συνεχόμενες στροφές. Ο ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να δύει…

Είμαι με ρεζέρβα και τα χιλιόμετρά της εκτοξεύονται σε υψηλό αριθμό. Σε κάποια φάση βλέπω μια ταμπέλα η οποία γράφει πως το επόμενο βενζινάδικο είναι μετά από αρκετά χιλιόμετρα. Δεν θυμάμαι τον αριθμό, γιατί η μνήμη μου, με κεράτωσε φαίνεται…

Με ζώνουν μαύρα φίδια, καθώς έχω την αίσθηση πως θα μείνω από βενζίνη. Eλαττώνω κατά πολύ την ταχύτητά μου και οδηγώ λες και ανεβαίνω πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα και προσπαθώ να διατηρήσω την ισορροπία μου…

Ευτυχώς στα ΣΕΑ του Αλμυρού εμφανίζεται ένα βενζινάδικο στα δεξιά μου και βάζω βενζίνη! Το κοντέρ της ρεζέρβας έγραψε τον υψηλότερο αριθμό που είδα μέχρι τώρα: 58 km! Όσον αφορά την τιμή της βενζίνης, έτσουξε τόσο πολύ που η credit card λίγο ακόμα και θα έπαιρνε φωτιά! Βλέπεις, ο πρώτος και συνάμα ακριβότερος ανεφοδιασμός στην Ελλάδα μετά από καιρό, μου ήρθε κάπως…

Έχει πλέον νυχτώσει για τα καλά και είμαι ξανά στον δρόμο. Σ’ έναν σταθμό διοδίων, η υπάλληλος μου ζητάει το ποσό των 2,80 € για να της απαντήσω:

– E, μα! Τι είναι, αυτοκίνητο;

– Όχι, μοτοσυκλέτα είναι!

– Μπράβο, το βρήκες!

Τι βούρλο θεέ μου! Αφού ξεχώρισε τον τύπο του οχήματος σημαίνει ότι έχει φυσιολογικό δείκτη iq και κακώς την αποκαλώ έτσι. Αλλά τα πιάνα και τα γαλλικά τα κατέβασα, όχι σε αυτήν (δεν μου φταίει σε τίποτα) αλλά σε αυτούς που εκμεταλλεύονται τα διόδια.

Ωπ, να σου και το κουλάδι ο μπεμβεδάκιας λίγα χιλιόμετρα παρακάτω. Όπως το είπε, έγινε! Όχι μόνο τον έφτασα, αλλά τον προσπέρασα κιόλας…

Σ’ έναν σταθμό διοδίων, μου κορνάρει διακριτικά από πίσω μου, ένα βαν. Ο οδηγός του, μου λέει πως το πίσω μου φως δεν ανάβει. Κάηκε η λάμπα κωλοφάναρου μετά από 9 χρόνια! Δηλαδή από τότε που αγόρασα το TDM ολοκαίνουργο! Εντελώς αναξιόπιστη εταιρία αυτή η Yamaha, ρε παιδί μου! Να δω πότε θα μου κάψει και καμιά λάμπα φλας και απελπισμένος να τρέχω στα συνεργεία για να την αλλάξω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα προχωρήσω σε διάβημα διαμαρτυρίας στο μακρινό Iwata της Ιαπωνίας…

Βλέπω ότι κάηκε μόνο ο ένας πόλος της λάμπας, αυτός για το φως πορείας και λειτουργεί μόνο το φως της πέδης. Αποφασίζω να μην την αλλάξω και να αυξήσω ρυθμό, προσπερνώντας τα άλλα οχήματα. Κι αν δω κάποιο από πίσω μου απλά θα τσιμπάω το φρένο και θα κάνω στην άκρη. Αυτό το έκανα για λίγα μόλις χιλιόμετρα και σ’ έναν σταθμό διοδίων παρκάρω τη μοτοσυκλέτα στην άκρη του δρόμου, προκειμένου να την αλλάξω. Έλα μωρέ, δυο λεπτά δουλειά είναι…

Αν και ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, ποτέ μου δεν άλλαξα λάμπα στο TDM, γιατί 9 χρόνια τώρα ποτέ δεν χρειάστηκε. Κι αυτή η Yamaha ρε παιδί μου, ούτε το επάγγελμά μου δεν μ’ αφήνει να εξασκήσω…

Βγάζω τη σέλα και προσπαθώ να βάλω το χέρι μου στην ουρά, εκεί που βρίσκεται το ντουί. Μάταιος κόπος, γιατί το χοντρό χέρι μου, δεν χωράει. Τα μόνα χέρια που χωράνε εκεί πέρα είναι τα παιδικά και τα γυναικεία. Εδώ κυρά Yamaha είσαι φάουλ! Ναι, είσαι τίμια και αξιόπιστη, αλλά αυτές οι λεπτομέρειες φανερώνουν ηλιθιότητα. Μάλλον οι σχεδιαστές πρέπει να τον παίζανε όταν έφτιαχναν το TDM…

Αφού έγδαρα το χέρι μου από το οποίο έτρεξε μέχρι και αίμα, κατάφερα να βγάλω τη λάμπα από το ντουί. Η εφεδρική όμως λάμπα που είχα ήταν μονοπολική, πράγμα που σημαίνει ότι θα βραχυκυκλώνει! Και αυτό γιατί στη διπολική ο ένας πόλος είναι για τα φώτα πορείας και ο άλλος για το φως του φρένου. Άρα, τζάμπα κόπος.

Την εφεδρική λάμπα την αγόρασα πέρσι, όπως και πολλά άλλα ανταλλακτικά από την αντιπροσωπεία της Yamaha για έκτακτες περιστάσεις. Ήταν ένα ανθρώπινο λάθος το οποίο δεν αντιλήφθηκε ούτε η αντιπροσωπεία ούτε κι εγώ. Δεν πειράζει αυτά είναι πταίσματα, μιας και λάμπες και ανταλλακτικά για τα Yamaha, βρίσκεις οπουδήποτε, ακόμα και στο περίπτερο που λέει ο λόγος. Ακούτε κύριε Πετράκη μας;

Προσπαθώ να ξαναβάλω το ντουί μέσα με την ήδη καμένη λάμπα, για να έχω τουλάχιστον φως για το φρένο. Το χέρι μου όμως, δεν χωράει. Ένα Honda XL1000V Varadero με επιβαίνοντες ένα ζευγάρι Ελλήνων, σταματάει να δει τι έχω. Ο άντρας προθυμοποιείται να την κουμπώσει, μιας και όπως μου είπε “εγώ έχω λεπτά χέρια”. Tελικά δεν τα κατάφερε. Εκτιμώ αφάνταστα την κίνηση των παιδιών και τους χαιρετώ…

Ένας Έλληνας με το αυτοκίνητό του σταμάτησε για ξεκούραση και προθυμοποιείται να με βοηθήσει, μιας και αυτός έχει πιο λεπτά χέρια από τα δικά μου. Δυστυχώς, πάλι δεν έγινε τίποτα…

Όση ώρα βρίσκομαι σταματημένος, είναι δίπλα μου ένα τουριστικό λεωφορείο με Γερμανούς τουρίστες. Κανείς από αυτούς δεν μου δίνει σημασία, κανείς από αυτούς δεν καταδέχεται καν να με κοιτάξει, κανείς από αυτούς δεν έρχεται από ψεύτικο ενδιαφέρον να μου πει τι έχω πάθει κι αν χρειάζομαι βοήθεια. Κανείς! Και αυτά τα γράφω γιατί πολλές φορές και με κάθε αφορμή, κράζω την Ελλάδα και τους Έλληνες! Όμως οφείλω ως απλός ταξιδιώτης, να καυτηριάζω όσα μου την δίνουν απ’ όποια χώρα κι αν προέρχονται. Με αντικειμενικότητα και ουδετερότητα, αποφεύγοντας όμως να βάζω ταμπέλες, σωστά;

Τελικά εκεί που περίμενα ότι αυτή η ιστορία θα διαρκούσε 2 λεπτά, διήρκησε 45! Χτυπάει το τηλέφωνο και γράφει “Παπαδόπουλος Δημοσθένης”. Πριν προλάβω να τον καλέσω, ξαναχτυπάει και αυτή τη φορά γράφει “Σάκκος Δημήτριος”:

– ‘Ελα Σακ, αλλάζω μια λάμπα κι έρχομαι. Θα φτάσω κατά τις 11 στην Αθήνα και θα μείνω τρία βράδια στου Πάρτσι. Σήμερα δεν θα προλάβουμε να τα πούμε αλλά αύριο, μεθαύριο και παραμεθαύριο σίγουρα! Πως πέρασες στην Βαλτική και στην Σκανδιναβία; Τέλεια θα ήτανε, ε;

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο στον Δημήτρη, αυτό ξαναχτυπάει. “Πετράκης Κωνσταντίνος” γράφει. Ωχ, αυτός μας έλειπε τώρα:

– Έλα ρε Πετράκη, πάνω στην ώρα! Εσένα σκεφτόμουνα γιατί έπαθα μια βλάβη κι εσύ με το BMW έχεις γίνει ειδικός σ’ αυτές!

– Αχαχαχα, κλαίω! Έπαθε βλάβη το TDM; Τι βλάβη;

– Kάηκε η λάμπα κωλοφάναρου μετά από εννιά χρόνια κι αυτή κατά το ήμισυ…

– Αχαχαχα, κλαίω απ’ τα γέλια…

– Μη γελάς καθόλου Πετράκη, γιατί εγώ μπορεί να αλλάζω μια λάμπα κάθε 9 χρόνια, αλλά εσύ στο GS αλλάζεις 9 λάμπες το χρόνο!

– …

– Τουμπεκέησον πληζ μίστερ Πετράκης και πρόσεχε μη βάλεις πάλι τα κλάματα με αυτά που σου λέω για το τριμπούρδελο που καβαλάς! Σ’ αφήνω τώρα γιατί με περιμένει ο Πάρτσι. Αύριο θα πλακωθούμε στα κοψίδια και θα γίνουμε λιώμα από τις μπύρες. Φτύνω το μηχανάκι σου και σε φιλώ σταυρωτά στο μάγουλο… ματς-μουτς!

Με το που κλείνω το τηλέφωνο στον Πετράκη, αυτό ξαναχτυπάει. Ε, ρε πού$τη μου, την πιο ακατάλληλη ώρα με θυμηθήκανε όλοι; Αυτή τη φορά είναι η μάνα μου! Κι αν της πω ότι προσπαθώ να επιδιορθώσω μια μικρή βλάβη, αυτή δεν θα κλείσει μάτι όλη νύχτα! Άσε δηλαδή που μπορεί να προσεύχεται και ν’ αρχίσει τις δεήσεις και τις παρακλήσεις στον μεγαλοδύναμο και τις προσευχές στον Άγιο Χριστόφορο, προστάτη των οδοιπόρων…

– Έλα μάνα, σε λίγα λεπτά φτάνω στην Αθήνα! Ναι έχω φάει και είμαι καλά! Η κλήση σας προωθείται, παρακαλώ περιμένετε… γκουντνάιτ μάδερ!

Αφού λοιπόν έκλεισα το τηλέφωνο στη μαμά, αυτό ξαναχτυπά! Είναι ο Πάρτσι και αφού του εξήγησα τι συμβαίνει, αυτός μου λέει!

– Έλα ρε! Ακόμα κι εγώ που έχω πολύ λεπτά χέρια ζορίζομαι να την αλλάξω. Μη μασάς… άνοιξ’ το γκάζι κι έλααα!

Με μόνο φως στο κωλοφάναρο, αυτό της πέδης, κάνω αυτό που μου είπε ο Γιώργος. Ανοίγω το γκάζι κι έρχομαι…

Όχι απλά το ανοίγω, αλλά το σανιδώνω, κινούμενος με ταχύτητες της τάξης των 140-180 km/h. Η Ελλάδα έχει δρομάρες συγκριτικά με τις βαλκανικές χώρες. Ο φωτισμένος στα περισσότερα σημεία του αυτοκινητόδρομος, μου δίνει τη δυνατότητα να κινηθώ με υψηλές ταχύτητες, εμπνέοντάς μου εμπιστοσύνη. Θυμάμαι πέρσι που με πήρε η νύχτα σε αυτοκινητόδρομο της πΓΔΜ όπου έμοιαζα να παίζω τη ζωή μου κορώνα-γράμματα με τις κακοτεχνίες και τον ανύπαρκτο φωτισμό.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αυτή τη στιγμή, με αυτές τις ταχύτητες και αυτόν τον φωτισμό, έχω την αίσθηση πως οδηγώ στο νυχτερινό GP του Κατάρ κι ας το έχω δει μόνο σε φωτογραφίες…

Το ηλίθιο μηχάνημα με στέλνει ακριβώς έξω από το σπίτι του Γιώργου, όπου αυτός κατεβαίνει κάτω και με βρίσκει. Αφού βάλω την καλή μου δίπλα στην ιδίου μοντέλου και χρώματoς δική του αγαπημένη, στο κλειστό γκαράζ της πολυκατοικίας, βρισκόμαστε στο διαμέρισμά του.

– Αφάνα παρήγγειλε καμιά δεκαριά σουβλάκια με απ’ όλα για τον καθένα μας και άλλες τόσες μπύρες!

– Δεν κατάλαβες, έχω φτιάξει μια μακαρονάδα που θα γλύφεις μέχρι και τα δάχτυλά σου. Και εκτός αυτού, θα πιούμε κόκκινο ουγγρικό κρασί που έχω φέρει από την Βουδαπέστη…

Ο Γιώργος με άφησε μ@λάκ@! Εργένης και αυτός, αλλά εν αντιθέσει μ’ εμένα τα πηγαίνει άριστα στην μαγειρική και δεν υπερβάλλω καθόλου. Τα πιάτο μου με τη μακαρονάδα και μια περίεργη σάλτσα που έφτιαξε, δεν χρειαζόταν καθόλου πλύσιμο. Το έκανα να λάμπει σαν αυτά της Βοημίας…

Μετά το πέρας του δείπνου, βρισκόμαστε στο τεράστιο μπαλκόνι του σπιτιού του και αδειάζουμε ούτε που θυμάμαι πόσα μπουκάλια κόκκινου ουγγρικού κρασιού. Του εξιστορώ μέρα προς μέρα όλο το ταξιδιωτικό μου και ο Γιώργος δεν με διακόπτει σχεδόν καθόλου.

Ο λόγος είναι πως όταν σχεδίαζα αυτό το ταξίδι, του πρότεινα να συνταξιδέψουμε. Αν και μοναχικοί ταξιδιώτες και οι δυο μας, το θέλαμε πάρα πολύ. Ο Γιώργος είναι από εκείνους τους ανθρώπους που θα ταξίδευα σαν τρελός μαζί τους. Ξέρω ότι παρόλο που είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, έχουμε πάνω-κάτω την ίδια φιλοσοφία ταξιδιού και δένει η χημεία μας. Ξέρω ότι ο Γιώργος κοιτάει πιο πέρα από τ’ αξιοθέατα και ξέρω ότι θέλει να χαίρεται το ταξίδι. Ξέρω ότι δεν αρέσκεται να καταβροχθίζει χιλιόμετρα αλλά να εντρυφεί σε κάθε τόπο που επισκέπτεται. Όντας καλλιεργημένος άνθρωπος, δεν αρκείται μόνο στο να ταξιδεύει απλά για να ταξιδεύει…

Δυστυχώς οι υποχρεώσεις του, δεν του επέτρεπαν να ακολουθήσει έστω και για λίγες ημέρες. Δουλειές, γάμοι, οικογενειακές υποχρεώσεις, επαγγελματικό ταξίδι στην Βουδαπέστη. Κρίμα γιατί τα Βαλκάνια δεν είναι Νορβηγία που απλά οδηγείς όλη τη μέρα και βρίσκεις ένα camping να στήσεις τη σκηνή σου και αύριο πάλι απ’ την αρχή. Στα Βαλκάνια θα πιεις μια μπύρα παραπάνω, θα κάνεις τις τσάρκες σου και χρειάζεσαι έναν άνθρωπο δίπλα σου να ανταλλάξεις δυο κουβέντες. Ή να σχολιάζεις την εκθαμβωτική παρουσία του ωραίου φύλου η οποία βρίθει στις χώρες αυτές…

Το μόνο αρνητικό που σκέφτομαι είναι πως και οι δυο μας είμαστε σχεδόν φρεσκοχωρισμένοι, άρα ελεύθεροι κι ωραίοι. Και πολύ πιθανόν να είχαμε παίξει μπουκέτα για το ποιος θα κατακτήσει την καρδιά μιας όμορφης Σλάβας που θα είχαμε ερωτευθεί…

Όλη την ώρα μιλούσαμε για ταξίδια, για μοτοσυκλέτες και φυσικά για τα γκομενικά μας. Κατά τις 03:00, ζαλισμένοι από το κρασί οδηγηθήκαμε στα κρεβάτια μας, σχεδόν πτώματα από την κούραση…

Καληνύχτα!

Έξοδα – Σημειώσεις:

Βενζίνη: 41,80 €
Διόδια: Ελλάδα (11 σταθμοί, 21,30 €)
Διαμονή: –
Λοιπά: 9,20 €
Σύνολο: 72,30 €
Γενικό Σύνολο: 1.238,40 €