Κείμενο & φωτογραφίες: Παπαντωνίου Δημήτρης
«Όταν τα πράγματα πάνε στραβά είναι δύσκολο να τα επαναφέρεις. Ο νόμος του Μέρφυ δεν είναι φυσική. Είναι μια θεωρία που είπε ένας τύπος για να βγάλει νόημα μια απαίσια μέρα.
Το γεγονός ότι τα πράγματα πάνε στραβά δεν σημαίνει ότι είναι εκτός ελέγχου.
Είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε τα πράγματα.
Είναι στο χέρι μας να πάρουμε ότι μπορεί να πάει λάθος και να το κάνουμε να πάει σωστά.
ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ»
Κείμενο: Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φωτογραφίες: Μαργιολάκης Θανάσης, Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φέτος έκλειναν 4 χρόνια από το προηγούμενο μεγάλο μας ταξίδι (βλέπε Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”) και ο επόμενος προορισμός δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Μετά από την αναγκαστική αναβολή του 2016, αφού σε όλη την παρέα της Τουρκίας κάτι βρέθηκε να πάει στραβά, το απωθημένο των Βαλκανίων όφειλε να πάψει να αποτελεί απωθημένο.
Μαζί μου και πάλι ο Θανάσης. Και μπορεί η συντροφιά (όχι του Δαχτυλιδιού… της Τουρκίας) να μειώθηκε κατά το ήμισυ, αφού ο Κώστας και η Κατερίνα δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, η παρέα του Θάνου όμως ήταν πέρα για πέρα αρκετή. Είναι παράξενο αλλά το πρώτο μου ταξίδι εκτός Κρήτης, πίσω στο μακρινό 2001, πάλι με τον ίδιο φίλο το είχα κάνει. Πρωτοετείς φοιτητές στο τμήμα Φυσικής τότε, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μαζί για Θεσσαλονίκη. Χωρίς μηχανές αλλά… ποιος νοιαζόταν σε εκείνη την ηλικία; Και τα λεωφορεία μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους.
Kείμενο, φωτογραφίες: Tάσος Ανανιάδης
Όπως για πολλούς συν-αδελφούς, η μοτοσυκλέτα και για μένα είναι συνώνυμη της φυγής. Κάθαρση θα έλεγα. Φυγή από την μαύρη καθημερινότητα, την τρέλα της πόλης και της πάλης για την επιβίωση. Μαζί με το σώμα, ταξιδεύει και η ψυχή, το μυαλό καθαρίζει και η σκέψη γίνεται κρυστάλλινη. Ο αέρας που χτυπάει στο κράνος παίρνει όλη αυτή τη βρωμιά και τα ατέλειωτα χιλιόμετρα την ανακυκλώνουν στο σύμπαν. Ποτέ, λέει ένα γνωμικό , δεν θα δεις παρκαρισμένη μηχανή έξω από ιατρείο ψυχαναλυτή… συμφωνώ απόλυτα!
Κείμενο – φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Νιώθω μια απέραντη ευτυχία, κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους να προσπαθούν να χτίσουν γέφυρες μεταξύ τους και να γκρεμίζουν τα όποια τείχη τους χωρίζουν. Και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα, καταφέρνει να χτίσει αυτές τις γέφυρες και να γκρεμίσει αυτά τα τείχη. To γιατί, μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά πολύ εύκολο να το αντιληφθώ, κάθε φορά που αφήνω δυο ρόδες να κυλούν τα όνειρά μου.
Ίσως, αν προσπαθήσουμε να χτίσουμε γέφυρες και να γκρεμίσουμε τα τείχη, κάποια στιγμή να καταλάβουμε το αυτονόητο. Πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί. Υπάρχουν μόνο, καλοί και κακοί άνθρωποι. Όπως στη μοτοσυκλέτα, τη διαφορά την κάνει ο αναβάτης, έτσι και τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό, την κάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, αισθάνομαι πως δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πατρίδα, θρησκεία, ταυτότητα ή κάτι τέτοιο που να προσδιορίζει την ύπαρξή μου και να με διακρίνει από τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτού του πλανήτη.
Πιστεύω πως η πατρίδα του ταξιδιώτη είναι ο κόσμος όλος και όχι ένα κομμάτι γης που περικλείεται από αυτές τις χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, τα σύνορα. Κι αυτή η ρημάδα η κατασκευή που λέγεται μοτοσυκλέτα, δεν χαμπαριάζει από δαύτα. Μια ζωή θα τα περνάει και μια ζωή θα τα παραβιάζει, βρίσκοντας πάντα τον δρόμο προς την “ελευθερία”…
Κείμενο & φωτογραφίες: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Something for starters
Είναι πολύς καιρός τώρα που προσπαθώ να μεταφέρω στη λευκή κόλλα όλα αυτά που έζησα στο 26ήμερο ταξίδι μας το καλοκαίρι του 2012…
Όλο αναβάλλω τη συγγραφή, μετά γράφω και το σκίζω, μετά ξαναγράφω λίγο και το κρατάω και μετά πάει λέγοντας. Ίσως να φταίει που μπουκώνεις από πληροφορία (τόση που κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να την επεξεργαστείς όλη) και συναίσθημα όσο ταξιδεύεις και γι αυτό δυσκολεύομαι να τα βάλω σε μια τάξη τώρα ώστε να μπορώ να τα περιγράψω. Ίσως πάλι να μην το έχω με την περιγραφή, ποιος ξέρει; Αλλά κι αυτός που δεν ξέρει, θα μάθει και θα μου πει όταν το τελειώσω!
Περάσαμε 8 χώρες (7,5 για την ακρίβεια, μιας και στη Γερμανία κάναμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα μόνο) και κάναμε συνολικά 4906 χιλιόμετρα (ο Σκίουρος έκανε τόσα, εγώ έκανα καμιά 300αριά παραπάνω), άλλα όμορφα, άλλα πανέμορφα, άλλα δύσκολα με χιονόνερα και κρύο μέσα στη μέση του καλοκαιριού, άλλα βροχερά μέχρι αηδίας και ελάχιστα αδιάφορα.
To those who can dream, there is no such place as faraway
Visits since 2007
