Κείμενο & φωτογραφίες: Παπαντωνίου Δημήτρης
«Όταν τα πράγματα πάνε στραβά είναι δύσκολο να τα επαναφέρεις. Ο νόμος του Μέρφυ δεν είναι φυσική. Είναι μια θεωρία που είπε ένας τύπος για να βγάλει νόημα μια απαίσια μέρα.
Το γεγονός ότι τα πράγματα πάνε στραβά δεν σημαίνει ότι είναι εκτός ελέγχου.
Είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε τα πράγματα.
Είναι στο χέρι μας να πάρουμε ότι μπορεί να πάει λάθος και να το κάνουμε να πάει σωστά.
ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ»
Κείμενο: Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φωτογραφίες: Μαργιολάκης Θανάσης, Γιατρομανωλάκης Γιάννης
Φέτος έκλειναν 4 χρόνια από το προηγούμενο μεγάλο μας ταξίδι (βλέπε Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας: “Τουρκία”) και ο επόμενος προορισμός δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Μετά από την αναγκαστική αναβολή του 2016, αφού σε όλη την παρέα της Τουρκίας κάτι βρέθηκε να πάει στραβά, το απωθημένο των Βαλκανίων όφειλε να πάψει να αποτελεί απωθημένο.
Μαζί μου και πάλι ο Θανάσης. Και μπορεί η συντροφιά (όχι του Δαχτυλιδιού… της Τουρκίας) να μειώθηκε κατά το ήμισυ, αφού ο Κώστας και η Κατερίνα δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, η παρέα του Θάνου όμως ήταν πέρα για πέρα αρκετή. Είναι παράξενο αλλά το πρώτο μου ταξίδι εκτός Κρήτης, πίσω στο μακρινό 2001, πάλι με τον ίδιο φίλο το είχα κάνει. Πρωτοετείς φοιτητές στο τμήμα Φυσικής τότε, βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μαζί για Θεσσαλονίκη. Χωρίς μηχανές αλλά… ποιος νοιαζόταν σε εκείνη την ηλικία; Και τα λεωφορεία μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους.
Κείμενο – φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Νιώθω μια απέραντη ευτυχία, κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους να προσπαθούν να χτίσουν γέφυρες μεταξύ τους και να γκρεμίζουν τα όποια τείχη τους χωρίζουν. Και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα, καταφέρνει να χτίσει αυτές τις γέφυρες και να γκρεμίσει αυτά τα τείχη. To γιατί, μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά πολύ εύκολο να το αντιληφθώ, κάθε φορά που αφήνω δυο ρόδες να κυλούν τα όνειρά μου.
Ίσως, αν προσπαθήσουμε να χτίσουμε γέφυρες και να γκρεμίσουμε τα τείχη, κάποια στιγμή να καταλάβουμε το αυτονόητο. Πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί. Υπάρχουν μόνο, καλοί και κακοί άνθρωποι. Όπως στη μοτοσυκλέτα, τη διαφορά την κάνει ο αναβάτης, έτσι και τη διαφορά για έναν χαρακτηρισμό, την κάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, αισθάνομαι πως δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πατρίδα, θρησκεία, ταυτότητα ή κάτι τέτοιο που να προσδιορίζει την ύπαρξή μου και να με διακρίνει από τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτού του πλανήτη.
Πιστεύω πως η πατρίδα του ταξιδιώτη είναι ο κόσμος όλος και όχι ένα κομμάτι γης που περικλείεται από αυτές τις χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, τα σύνορα. Κι αυτή η ρημάδα η κατασκευή που λέγεται μοτοσυκλέτα, δεν χαμπαριάζει από δαύτα. Μια ζωή θα τα περνάει και μια ζωή θα τα παραβιάζει, βρίσκοντας πάντα τον δρόμο προς την “ελευθερία”…
Κείμενο: Γιάννης Κατάκης, Θεόδωρος Λεκάκος
Φωτογραφίες: Ελένη Λειβαδιτάκη, Κώστας Τζαγκαράκης, Γιώργος Καλατζάκης, Γιάννης Κατάκης
Η κρίση υπαρκτή, και συνεχίζεται άλλωστε, παρόλα αυτά μετά από προσωπικές συζητήσεις-τσακωμούς (ο καθένας μας με τον εαυτό του) και με αρκετή οικονομία, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε και αυτό το καλοκαίρι που μας πέρασε ένα ταξιδάκι.
Κείμενο & Φωτογραφίες: Kυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Πως μια μοτοσυκλέτα μοναχική και σπάνια, γυρνά μες τα Βαλκάνια (όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα) σ’ ένα οδοιπορικό που διασχίζει έντεκα χώρες και διανύει μια απόσταση 6.500 χιλιομέτρων, από την Αδριατική έως την Μαύρη θάλασσα, κυκλώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη βαλκανική χερσόνησο.
Το Balkan Express τοποθετεί στις ράγες του μια μοτοσυκλέτα με κωδικοποιημένα αρχικά ως The Dream Machine σ’ ένα ταξίδι στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον αυτών των χωρών. Και αυτή, άλλοτε ως “μηχανή” του ονείρου και άλλοτε ως “μηχανή” του χρόνου δείχνει να το απολαμβάνει, παρασέρνοντας με τη σειρά της, τον αναβάτη της, σ’ ένα ονειρικό ταξίδι στο χρόνο.
Visits since 2007
