Hμέρα 12η: Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015, Westport – Bushmills (394 km)
Από την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο
Κατά τις 08:00 σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ και πριν αναχωρήσω θα κάνω μια μικρή βόλτα στο Westport House. Χθες, προσπαθούσα να βρω έστω μια πρίζα προκειμένου να φορτίσω τις συσκευές μου, αλλά μάταια. Οι πρίζες λάμπουν δια της απουσίας τους …
Στη ρεσεψιόν δεν βρίσκεται ο θηλυκός Rory Gallagher, αλλά ένας νεαρός ο οποίος μιλάει τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνεις τι λέει και κουνάει το κεφάλι του τόσο έντονα που σου προκαλεί ζαλάδα. Του λέω αν μπορώ να του δώσω το κινητό μου για φόρτιση, όση ώρα θα βολτάρω στο Westport House. Και μου ζητάει 2 € για τη φόρτιση! Φιλαράκι, μήπως θες να σου δώσω τρία;
Η ιστορία του Westport House ξεκινάει περίπου από το 1500, όταν ήταν ένα από τα πολλά κάστρα της θρυλικής βασίλισσας των πειρατών του Connacht, Grace O’ Malley. Μέχρι και σήμερα ανήκει στην οικογένεια Browne, οι οποίοι αποτελούν τους απόγονους της εν λόγω βασίλισσας. Σχεδιάστηκε τον 18ο αιώνα από τους διάσημους αρχιτέκτονες Richard Cassels και James Wyatt και αποτελεί ένα από τα πιο ιστορικά ιρλανδέζικα σπίτια, τα οποία είναι ανοιχτά για το κοινό. Άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό το 1960 και από τότε μέχρι σήμερα έχει φιλοξενήσει πάνω από 4.000.000 επισκέπτες. Ο χώρος προσφέρεται για ξενάγηση, περιήγηση, φαγητό, κατασκήνωση και διαφόρου τύπου δραστηριότητες.
Eλληνική σαρκοφάγος;
Mάλλον αυτή πρέπει να είναι …
Ο χώρος μπορεί να είναι μαγευτικός, αλλά την αισθητική του θα την χαρακτήριζα κακόγουστη. Μου φαίνεται πολύ “ψεύτικη” ή “πλαστική” θα έλεγα, καθώς τα πάντα φαίνεται πως έχουν φτιαχτεί απλά και μόνο για να εντυπωσιάζουν τα σμήνη των επισκεπτών. Kαι αν δεν κάνω λάθος, η εικόνα του Westport House βρίσκεται στο εξώφυλλο του χάρτη της Ιρλανδίας που έχω! Το θεωρώ τουλάχιστον υπερβολή και αυτός που επέλεξε αυτήν την εικόνα για να κοσμεί τον χάρτη της πανέμορφης αυτής χώρας, προφανώς είναι άσχετος.
Μετά από αυτή τη σύντομη βόλτα, κατά τις 10:00 είμαι έτοιμος να φύγω και πηγαίνω στη ρεσεψιόν να πληρώσω. Στη ρεσεψιόν δεν έχουν μηχάνημα που να διαβάζει την debit card, απλά περνάνε τα στοιχεία της στον υπολογιστή. Ο υπολογιστής χθες δεν δέχθηκε καμία από τις κάρτες μου, όπως και τώρα. Ο νεαρός μου λέει να πάω στο μαγαζί με τα σουβενίρ, όπου εκεί έχουν μηχάνημα. Πηγαίνω και αφού περιμένω αρκετά λεπτά μέχρι να έρθει η σειρά μου, η υπάλληλος απλά μου λέει να πάω στα κεντρικά γραφεία, λίγα μέτρα παραπέρα. Πηγαίνω και εκεί δεν έχουν μηχάνημα και προσπαθούν να περάσουν τα στοιχεία στον υπολογιστή. Φυσικά, ούτε και εδώ γίνονται δεκτές και απεγνωσμένος πηγαίνω ξανά στη ρεσεψιόν. Ο νεαρός συνεννοείται και με στέλνει ξανά στο μαγαζί με τα σουβενίρ. Κι εκεί η υπάλληλος φιλοτιμείται και περνάει την κάρτα στο μηχάνημα, το οποίο φυσικά και τη δέχεται.
Έχασα σχεδόν μία ολόκληρη ώρα για να βγάλω άκρη με τους χαζούς. Τόση ταλαιπωρία, ούτε σε ελληνική δημόσια υπηρεσία δεν έχω συναντήσει. Μα καλά, είναι τόσο βλάκες εκεί στο Westport House; Δεν τους κόβει καθόλου; Μιλάμε για iq ραδικιού …
Φεύγοντας, λέω τα δικαιολογημένα παράπονά μου στον νεαρό της ρεσεψιόν και του είπα ότι θα γράψω τα χειρότερα για το camping στο διαδίκτυο. Εκτός του ότι με έστελναν για μία ώρα από γραφείο σε γραφείο για να πληρώσω, το camping δεν είχε πρίζες και είχαν το θράσος να μου ζητήσουν 2 € για τη φόρτιση! Πολλά κουνούπια και καθόλου ζεστό νερό στα ντους! Και φυσικά, δεν έχει κουζίνα, ούτε και καλό σήμα wi – fi. Κατά τ’ άλλα θεωρείται high class αλλά όλα τα παραπάνω θα με κάνουν να το χαρακτηρίσω για τον … εεε, όπως το χαρακτήρισα χθες τελοσπάντων!
Φεύγω επιτέλους από εκεί και σταματώ στο λιμάνι του Westport το οποίο βρέχεται από τον Ατλαντικό, προκειμένου να το θαυμάσω για λίγη ώρα. Φαίνεται όμορφη και συμπαθητική πόλη, χωρίς όμως να μου κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Αξίζει να αναφερθεί πως το Westport (Cathair na Mairt) θεωρείται ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός και έχει λάβει αρκετές διακρίσεις σχετικά με την ποιότητα ζωής ή το καλύτερο μέρος για να ζήσει κανείς στην Ιρλανδία.
Σήμερα έχω θέσει ως στόχο να μπω στην Βόρεια Ιρλανδία και να διανυκτερεύσω κάπου στο Bushmills, όπου εκεί κοντά υπάρχουν δυο ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Πριν από αυτά όμως, με περιμένει άλλη μια ενδιαφέρουσα στάση που έχει να κάνει με μουσικές, μελωδίες, κιθάρες, ροκιές και τέτοια.
Κινούμενος στον Ν5 αρχικά και εν συνεχεία στον Ν17, προσπερνώ εν ριπή οφθαλμού τις πόλεις Castlebar (Caislean an Bharraigh) και Charlestown (Baile Chathail) και φτάνω στο Sligo (Sligeach), μέσω μια βαρετής και αδιάφορης διαδρομής. Λογικό, αφού κινούμαι σε ιρλανδέζικο αυτοκινητόδρομο (και καλά).
Στο Sligo πέφτω πάνω σε κυκλοφοριακό κομφούζιο, ένεκα των έργων που γίνονται στον δρόμο. Και κάπου εκεί, κάνω μια στάση για να ξελαμπικάρω από τα ανιαρά χιλιόμετρα.
Στη συνέχεια κινούμαι στον Ν15, όπου η διαδρομή καλυτερεύει κάπως από άποψη θέας, χωρίς όμως να αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο.
Και φτάνω λοιπόν στο Ballyshannon (Beal Atha Seanaidh), την πόλη που γεννήθηκε ο κατά πολλούς, καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών, o Rory Gallagher.
Σ’ ένα κεντρικό σημείο της πόλης υπάρχει ένα άγαλμά του.
Στη βάση του αγάλματος, αναγράφεται ο τίτλος του τραγουδιού “Follow Me” και οι δυο πρώτοι στίχοι από το ομώνυμο τραγούδι:
“I want to plant to the star in the sky,
One you can find at the end of the night.”
(Rory Gallagher 1948-1995)
Λίγα μέτρα παρακάτω υπάρχει το Rory Galagher Festival Office.
Περπατώ για λίγη ώρα στην πόλη, η οποία διαρρέεται από τον ποταμό Erne και λέγεται πως αποτελεί την αρχαιότερη πόλη της Ιρλανδίας.
Εξακολουθώ να κινούμαι στον Ν15 και φτάνω στο Donegal, το οποίο μου φαίνεται πολύ όμορφη πόλη.
Κυριότερο αξιοθέατο του αποτελεί το ομώνυμο κάστρο, το οποίο βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Eske. Η θέα από το σημείο που βρίσκομαι δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, αλλά η αλήθεια είναι πως τα κάστρα και ιδίως τα γεφύρια, αυτομάτως διεγείρουν τις κόρες των οφθαλμών μου.
Στο Ballybofey κάνω μια στάση προκειμένου να κάνω μερικά ψώνια από super market. Από το στομάχι μου ακούγονται ήχοι που παραπέμπουν σε desmo κινητήρα και βρίσκω την ευκαιρία να φτιάξω τα κλασσικά μου μικρογεύματα.
Μοτοσυκλέτα από τα LIDL.
Kι εκεί την πατάω για δεύτερη φορά με τα λουκάνικα. Αγοράσω ένα τέτοιο το οποίο είναι μαύρου χρώματος κι όταν πάω να το δοκιμάσω, αμέσως το φτύνω για να μην κάνω εμετό! Λογικά πρέπει να είναι το Black Pudding, το οποίο είναι λουκάνικο ψημένο με αίμα, αν διάβασα σωστά από τα γραφόμενα του Οικονομάκη και του Σουργουτσίδη. Αυτή η αηδία, μου φάνηκε κάτι σαν ψωμί παρά κάτι σαν λουκάνικο …
Στο Bridge End, κάνω άλλη μια στάση προκειμένου να φουλάρω βενζίνη και λίγα μέτρα παραπέρα περνώ τα ανύπαρκτα σύνορα Ιρλανδίας και Βόρειας Ιρλανδίας. Είναι η πρώτη φορά που περνώ ανύπαρκτα σύνορα και αισθάνομαι τόση μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε δυο χώρες! Ο κύριος λόγος είναι οι οδικές πινακίδες, όπου στην Ιρλανδία είναι σε km/h ενώ στην Βόρεια Ιρλανδία είναι σε miles/km. Επίσης, το νόμισμα είναι η λίρα ή στερλίνα (£) και όχι το ευρώ (€), διότι η δεύτερη ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η αίσθηση που μου δίνεται είναι πως η Βόρεια Ιρλανδία είναι πιο “πλούσια” από την “φτωχή” Ιρλανδία. Ίσως το γεγονός πως ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο, να συνδράμει τα μάλα σε αυτή μου την αίσθηση …
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να τονίσω κάποια πράγματα, σχετικά με την κόντρα των Ιρλανδών με τους Άγγλους, η οποία μεταφέρθηκε και στο νησί της Ιρλανδίας με την παρουσία δυο χωρών, της Ιρλανδίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. Οι Ιρλανδοί υπέστησαν καταπίεση για πολλούς αιώνες από τους Άγγλους και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι Άγγλοι αποτελούν τους εχθρούς των Ιρλανδών. Έτσι λοιπόν, οι μεν Ιρλανδοί ήθελα πλήρη ανεξαρτησία από την Αγγλία, εν αντιθέσει με αυτούς της Βόρειας Ιρλανδίας και μοιραία έχουν μια κόντρα μεταξύ τους.
Ανυπότακτοι οι Ιρλανδοί, αλλά συνάμα και σοβινιστές. Επί αιώνες σκαρφίζονται τρόπους προκειμένου να διαφοροποιηθούν από τους Βρετανούς, τους Άγγλους, τους Βόρειους Ιρλανδούς. Φανατικοί καθολικοί οι Ιρλανδοί, προτεστάντες οι Βόρειοι Ιρλανδοί. Δεν είναι τυχαίο που η Ιρλανδία αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο του παπισμού στον Βορρά και οι Ιρλανδοί θεωρούνται από τους πιο φανατικούς καθολικούς στον κόσμο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι Βόρειοι Ιρλανδοί, στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι Ιρλανδοί. Δεν είναι τυχαίο που παντού στην Ιρλανδία βλέπεις σημαίες των ΗΠΑ και της ΕΕ, ενώ στην Βόρεια Ιρλανδία βλέπεις μόνο σημαίες του Ηνωμένου Βασιλείου. Βλέπεις, κάπως πρέπει να εκδηλώσουν την αντιπάθειά τους. Και απ’ ότι έχω ακούσει, οι Ιρλανδοί γιορτάζουν την 4η Ιουλίου που είναι η εθνική επέτειος των ΗΠΑ, έτσι για να την σπάσουν στους Άγγλους …
Δεν ξέρω αν αυτός ο σοβινισμός, τους βγήκε σε καλό των Ιρλανδών. Η μεν Ιρλανδία καθηλώθηκε στην ιρλανδική φτώχεια, ενώ η Βόρεια Ιρλανδία ευημερεί υπό καθεστώς αυτοδιοίκησης. Και είναι ορατό αυτό, στις πόλεις και στον δρόμο. Στην Ιρλανδία έχω δει στους δρόμους, έστω και σε ελάχιστες περιπτώσεις, από τρακτέρ μέχρι ιππήλατα κάρα, εικόνες που παραπέμπουν σε βαλκανική χώρα. Στην Βόρεια Ιρλανδία, τέτοιες εικόνες δεν συναντάς ούτε κατά διάνοια.
Αλλά πώς γίνεται να μισείς τους Άγγλους και τα 9/10 σου να μην μιλούν την ιρλανδική γλώσσα αλλά την αγγλική; Πώς να ξεχάσεις ότι ο προστάτης άγιος της χώρας σου, ο Άγιος Πατρίκιος, ήταν Άγγλος; Kαι πώς να αισθανθείς όταν πολλοί Ιρλανδοί λογοτέχνες όπως ο Τζωρτζ Μπέρναρ Σω και ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν άντεξαν τον ιρλανδικό σοβινισμό και πολιτογραφήθηκαν Άγγλοι;
Αυτά δεν τα γράφω από αντιπάθεια, αλλά από αγάπη για την Ιρλανδία. Ακόμα και αυτές τις λίγες ημέρες που ταξιδεύω σ’ αυτή τη χώρα, ήταν αρκετές για να την αγαπήσω και να τη βάλω σε περίοπτη θέση μέσα στην καρδιά μου. Και όταν αγαπάς κάτι (ό,τι κι αν είναι αυτό) θα πεις αυτά που σ’ ενοχλούν γιατί θες να το δεις καλύτερο, σύμφωνα πάντα με την προσωπική σου αντίληψη. Ας μην ξεχνάμε πως η Ιρλανδία κυριαρχεί στην παγκόσμια λογοτεχνία και έχει προσφέρει πολλά στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το τι προσωπικότητες έχει βγάλει αυτή η μικρή χώρα στον χώρο των τεχνών και των γραμμάτων είναι το κάτι άλλο: Tζωρτζ Μπέρναρ Σω, Όσκαρ Ουάιλντ, Τόμας Μουρ, Τζόναθαν Σουίφτ, Όλιβερ Γκόλντσμιθ, Ρίτσαρντ Σέρινταν, Τζωρτζ Μίλιγκτον Συνγκ, Γουίλιαμ Γητς, Σην Ο’ Κέησυ, Τζαίημς Τζόυς, Ευγένιος Ο’ Νηλ και άλλοι. Αλλά και ο Τόμας Έντουαρτ Λώρενς, ο περίφημος Λώρενς της Αραβίας ο οποίος ήταν και πεζογράφος.
Η Βόρεια Ιρλανδία με καλωσορίζει με βροχή. Μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα βρίσκομαι στο Derry (Derry Doire), την πρώτη μεγάλη πόλη που συναντώ στη χώρα, όπου κάνω μια ολιγόλεπτη στάση. Είναι γνωστή για την “Ματωμένη Κυριακή”, όταν στις 30 Ιανουαρίου 1972 ο Βρετανικός Στρατός άνοιξε πυρ σε μια ειρηνική διαδήλωση, σκοτώνοντας 13 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους τόσους. Αυτό το γεγονός οδήγησε δεκάδες Ιρλανδούς στο να καταταγούν στις τάξεις του Προσωρινού IRA, σε μια ένοπλη εξέγερση που κράτησε 22 χρόνια, μέχρι το 1994 όταν και υπογράφτηκε εκεχειρία.
Aποχωρώντας από το Derry, οδηγώ σ’ έναν επαρχιακό δρόμο, όπου μετά από καμιά 10αριά km, συνειδητοποιώ πως έκανα λάθος και πρέπει να γυρίσω πίσω και να κατευθυνθώ στην αντίπερα όχθη του ποταμού Foyle. Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο, όπου βγάζω το GPS από το tank bag και του λέω να με πάει σ’ ένα camping στο Bushmills. Οδηγώ στον Α2 προς Limavady (Leim an Mhadaidh) και Α37 προς Coleraine (Cuil Raithin) και μετά από μερικά χιλιόμετρα βρίσκομαι στο camping.
Αφού η γιαγιά μου εξηγεί τα περί διαμονής, σε κάποια φάση την ρωτάω να μου πει τον κωδικό του wi – fi. Και μου λέει με μια φυσικότητα πως το camping δεν έχει wi – fi! Μα καλά, στην Oυγκάντα ήρθα;
Αφού έστησα σκηνή, ανεβαίνω πάνω στη μοτοσυκλέτα, πηγαίνοντας σε δυο ενδιαφέροντα αξιοθέατα που υπάρχουν στην περιοχή. To πρώτο είναι το Giant’s Gauseway, όπου μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στην είσοδό του. Αφού πάρκαρα τη μοτοσυκλέτα μου, παρατηρώ ότι το κέντρο επισκεπτών είναι κλειστό αλλά η είσοδος είναι ελεύθερη. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως αρκετά αξιοθέατα είναι ανοιχτά μέχρι κάποια ώρα, όπου πληρώνεις είσοδο. Όταν κλείνουν, κάποια είναι ανοιχτά και κατά συνέπεια μπαίνεις δωρεάν! Ο τζάμπας ζει, λοιπόν, στις Βρετανικές Νήσους …
Περνάω την είσοδο και αρκετοί επισκέπτες κατηφορίζουν τον δρόμο που οδηγεί στην παραλία, όπου βρίσκεται το αξιοθέατο. Η όμορφη θέα θα με αναγκάσει να ανεβώ έναν μικρό λόφο, προκειμένου να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.
Στη συνέχεια, ενώ διαβάζω κάποιες πινακίδες σχετικές με το αξιοθέατο, ακούω μια δυνατή φωνή να με ρωτά, στα ελληνικά παρακαλώ!
– Από ποιο μέρος της Ελλάδας είσαι; Είδα το TDM και λέω “Έλληνας είναι”!
– Κι όταν είδες το GR, το επιβεβαίωσες, ε;
Μόλις γνώρισα τον Πασχάλη και την Τόνια από την Αθήνα και δη τον Κορυδαλλό. Πολυταξιδεμένοι, έχουν ταξιδέψει σε πολλές μακρινές περιοχές του κόσμου όπως την Ισπανία, την Κούβα, το Περού, το Βιετνάμ και αλλού. Από την πρώτη στιγμή δέσαμε ως παρέα, μιας και μας ενώνουν πολλά πράγματα, όσον αφορά τη φιλοσοφία ταξιδιού. Μόνο και μόνο που συνομιλείς με τέτοιους ανθρώπους και ανταλλάσσεις εμπειρίες και απόψεις, καθιστά αυτή τη γνωριμία ενδιαφέρουσα και σημαντική.
Αποφασίζουμε λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες να περπατήσουμε μαζί στο Giant’s Gauseway αλλά και αργότερα σ’ ένα άλλο αξιοθέατο που απέχει μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα. Ο Πασχάλης αν και είναι κάτοχος ενός Yamaha TDM 850, αρέσκεται στο να ταξιδεύει αεροπλανικώς και να ενοικιάζει αυτοκίνητο. Λογικό, γιατί το να πας με τη μοτοσυκλέτα σου στο Περού ή στο Βιετνάμ, θες ένα κάρο λεφτά για τη μεταφορά της. Στην Ιρλανδία για παράδειγμα, τα παιδιά ενοικίασαν ένα πετρελαιοκίνητο Opel Insignia με μόλις 180 € για 10 ημέρες!
Όση ώρα περπατάμε, οι παύσεις στη συζήτησή μας, είναι ανύπαρκτες. Λες και έχουμε βάλει σκοπό να αφηγηθούμε όλα μας τα ταξίδια έκαστοι. Γνωριστήκαμε τυχαία πριν λίγα λεπτά και έχουμε αποκτήσει μια οικειότητα, λες και μας δένουν πολλά χρόνια φιλίας.
Το Giant’s Gauseway ή αλλιώς το “λιθόστρωτο μονοπάτι του γίγαντα” αποτελείται περίπου από 40.000 στήλες βασάλτη, ως αποτέλεσμα μια αρχαίας ηφαιστειακής έκρηξης. Αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, από το 1986.
Η θέα είναι μοναδική και μοιραία αποσπά πολλά κλικ από τις φωτογραφικές μας μηχανές.
Μετά από αρκετή ώρα, επιστρέφουμε στο parking και αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε παρέα στο άλλο αξιοθέατο της περιοχής, την Rope Bridge. Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας το Opel Insignia, μετά από περίπου 15 λεπτά βρισκόμαστε στην είσοδο του αξιοθέατου. Και αυτό είναι κλειστό, με την είσοδο όμως να είναι ελεύθερη. Λόγω του ότι έχει αρχίσει να βρέχει και πρέπει να περπατήσεις ένα μονοπάτι 1 km, θα πάμε εγώ και ο Πασχάλης. Η Τόνια θα μείνει στο αμάξι, καθώς είναι έγκυος στο πρώτος τους παιδί.
Το γνωστό σπρέυ βροχής, ψεκάζει εμένα και τον Πασχάλη, αλλά καθόλου δεν μας πτοεί, καθώς η θέα μας αποζημιώνει.
Φτάνουμε στην Rope Bridge, η οποία είναι κλειστή για λόγους ασφαλείας.
H Carrick-a-Red Rope Bridge, συνδέει με τη στεριά το νησί Carrick-a-Red, έχει μήκος 20 m και βρίσκεται σε ύψος 30 m πάνω από τη θάλασσα. Η γέφυρα κατασκευάστηκε πριν από περίπου 350 χρόνια, από ντόπιους αλιείς, οι οποίοι πήγαιναν στο νησί για να ψαρέψουν σολομούς. Στην αρχή είχε μόνο μια κουπαστή και όταν έγινε δημοφιλής στους τουρίστες, η κατασκευή της έγινε πιο σταθερή με δυο κουπαστές. Παρόλο που η διάσχισή της είναι επικίνδυνη, ωστόσο δεν έχει καταγραφεί κανένα ατύχημα μέχρι τώρα. Λόγω των ισχυρών ανέμων που πνέουν στην περιοχή, πολλοί επισκέπτες που τη διασχίζουν, φοβούνται να την ξαναδιασχίσουν και επιστρέφουν από το νησί με πλοίο!
Εγώ κι ο Πασχάλης, έχουμε απογοητευθεί που είναι κλειστή, καθώς θέλαμε να τη διασχίσουμε. Όμως η εκπληκτική θέα, θα μας αποζημιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Είναι ένα από τα πιο μεγαλειώδη θεάματα που έχω δει μέχρι στιγμής σε αυτό το ταξίδι.
Ευτυχώς που βρήκα έναν καλό φωτογράφο σαν τον Πασχάλη, να με βγάλει μια φωτογραφία …
Στη συνέχεια παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, όπου η Τόνια μας περίμενε μέσα στο αμάξι για σχεδόν μία ώρα. Της είπαμε ότι έχασε που δεν ήρθε, αλλά ας όψεται η εγκυμοσύνη της. Έφτασε λοιπόν, η στιγμή να αποχαιρετήσω δυο εξαιρετικούς ανθρώπους και ταξιδευτές, τον Πασχάλη και την Τόνια, οι οποίοι σήμερα θα διανυκτερεύσουν στο Belfast. Πασχάλη και Τόνια, σας εύχομαι κάθε ευτυχία και να συνεχίσετε να ταξιδεύετε. Πόσο χάρηκα που σας γνώρισα …
Πλέον και αφού μίλησα για αρκετή ώρα ελληνικά μετά από τόσες ημέρες, παίρνω τον μοναχικό δρόμο της επιστροφής για το camping, ακολουθώντας την ίδια πορεία με αντίθετη όμως κατεύθυνση. Ο δρόμος στον οποίο κινούμαι έχει την ονομασία Gauseway Road ή 147 και στο Dunseverick βλέπω ένα μισοκατεστραμμένο κάστρο, σ’ έναν μεγάλο βράχο δίπλα στη θάλασσα.
Είναι το ομώνυμο κάστρο, στο οποίο ο Άγιος Πατρίκιος, ο οποίος θεωρείται ο προστάτης Άγιος της Ιρλανδίας, τον 5ο αιώνα βάφτισε έναν κάτοικο από την περιοχή, τον Olcan, o οποίος αργότερα έγινε επίσκοπος της Ιρλανδίας. Το 870 το πέτρινο φρούριο κατελήφθηκε όταν και δέχθηκε επίθεση από τους Βίκινγκς.
Έχει αρχίσει να σουρουπώνει για τα καλά και περνάω από το Bushmills, όπου κάνω μια μικρή στάση. Διαρρέεται από τον ποταμό Bush και είναι γνωστό για το ομώνυμο ουίσκι.
Στη συνέχεια οδηγούμαι στο camping, όπου τσιμπάω κάτι από τις σουπερμαρκετίστικες προμήθειές μου, φορτίζω συσκευές και κάνω ένα ντους. Στους εσωτερικούς χώρους του camping, δυο ζωγραφιές σχετικές με τους δυο τροχούς, θα αποσπάσουν την προσοχή μου.
Πλέον έχει βραδιάσει για τα καλά, ενώ το βρόχινο σπρέι έχει μετατραπεί σε κανονική βροχή. Φυσάει δυνατά και παράλληλα ακούγονται δυνατές βροντές. Οι αστραπές κάνουν τη νύχτα μέρα. Το όλο σκηνικό με τρομάζει. Βρε, λες να έχω σκηνικό Σλοβενίας; Οι θύμισες από εκείνο το εφιαλτικό βράδυ στην Nova Gorica με πολιορκούν, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Η τελευταία στιγμή που κοίταξα το ρολόι, αυτό έδειχνε 13 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.
Goodnight!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Bush Caravan Park (8,35 €)
Βενζίνη: 21,30 €
Λοιπά: 11,99 €
Σύνολο: 41,64 €
Γενικό Σύνολο: 902,62 €
Στην Βόρεια Ιρλανδία, ισχύει ό,τι ακριβώς ισχύει και στις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!