Ημέρα 27η: Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015, Talsarnau – Dunkerque (635,5 km)
Saving traveller Merkourios
Στις 07:30 ανοίγω τη σκηνή και έξω ο καιρός ψεκάζει μ’ ένα συνεχόμενο σπρέυ. H γυναίκα στη ρεσεψιόν μου λέει πως ο καιρός σήμερα θα είναι έτσι. Αφού πήρα το καθιερωμένο μου πρωινό (καφές και καναδυό τσιγάρα) μαζεύω τη σκηνή, φοράω τ’ αδιάβροχα και στις 09:00 αποχωρώ από το camping.
Στόχος μου για σήμερα είναι να περάσω με πλοίο τα Στενά της Μάγχης και να αποβιβαστώ στο Calais της Γαλλίας. Aν δεν τα καταφέρω, κανένα πρόβλημα, θα μείνω στο λιμάνι του Dover στην Αγγλία, όπως και την 5η ημέρα του ταξιδιού. Σήμερα βρίσκομαι αισίως στην 27η. Πως περνούν έτσι γρήγορα οι μέρες …
Πριν όμως φτάσω εκεί, έχω βάλει σκοπό να φέρω εις πέρας τις διαδρομές που έχω σημειώσει για το Snowdonia από το bestbikingroads.com με την ελπίδα να καλυτερεύσει ο καιρός. Κατευθύνομαι στο Harlech μέσω όμορφων γραφικών χωριών και μετά φτάνω στο Barmouth στο οποίο ο ποταμός Afon Mawddach εκβάλλει στη θάλασσα.
Οι ελπίδες μου για καλυτέρευση των καιρικών συνθηκών θα αποδειχθούν φρούδες. Εις μάτην και οι διαδρομές που έχω βαλθεί ν’ ακολουθήσω στο Snowdonia ένεκα του καιρού. Μη έχοντας πολλές επιλογές, θέτω στο GPS να με πάει κατευθείαν στο Dover δια της συντομότερης οδού. To Dover απέχει καμιά 500αριά km από εδώ και το GPS μου λέει πως θα βρίσκομαι εκεί κατά τις 15:30. Βάλε και τις στάσεις, καλές 17:00 δηλαδή …
Με περνάει όπως αυτό ξέρει από διάφορους δρόμους, μέχρι και b – roads. Το Snowdonia είναι ένας συναρπαστικός τόπος που αξίζει να αφιερώσεις αρκετές ημέρες προκειμένου να το εξερευνήσεις. Και δυστυχώς φεύγω μ’ ένα αίσθημα πικρίας που γνώρισα μόνο ένα ελάχιστο μέρος του μέσα σ’ αυτές τις λίγες ώρες που κύλησα σε αυτό τις ρόδες μου.
Σε κάποια φάση χάνεται το σήμα από το GPS και μετά από αρκετά λεπτά σταματώ σε μια άκρη του δρόμου για να δω τι παίζει. Αφού λοιπόν το πρόβλημα αποκαταστάθηκε συνεχίζω υπό βροχή τον μοναχικό μου δρόμο …
Μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται απροσδόκητα μπροστά μου μια τεράστια ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Πλακώνομαι στα φρένα πιστεύοντας πως δεν θα γλυτώσω την πτώση. Αυτό μας έλειπε τώρα! To ABS απέδειξε τη χρησιμότητά του στο βρεγμένο οδόστρωμα όπου ναι μεν αύξησε την απόσταση πέδης αλλά απέτρεψε μια σίγουρη πτώση. Η αύξηση της απόστασης πέδης, μου έγινε αισθητή μιας και στην απέλπιδα προσπάθειά μου να μην καρφωθώ στο παρμπρίζ του προπορευόμενου οχήματος έκανα στην αριστερή άκρη του δρόμου! Και ευτυχώς είχε χώρο να χωρέσω! Η μοτοσυκλέτα σταμάτησε μετά από 2 – 3 αυτοκίνητα …
Η τύχη στάθηκε σύμμαχός μου για δεύτερη φορά σε αυτό το ταξίδι. Ένα ανάλογο περιστατικό αντιμετώπισα την 3η ημέρα φεύγοντας από το Kragujevac. Aφού λοιπόν μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας και έβγαλα μερικές άσπρες τρίχες στα μαλλιά, συνεχίζω τον δρόμο μου ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του GPS, το οποίο με βγάζει στον αυτοκινητόδρομο. Ωραία λοιπόν, θα κινηθώ σχετικά γρήγορα ακόμα και με βροχή. Αλλά φευ …
Στον αυτοκινητόδρομο γίνεται της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα! Από την πρώτη μου επαφή με τους αυτοκινητόδρομους της Μεγάλης Βρετανίας και δη της Αγγλίας και της Ουαλίας, συνειδητοποίησα πως η οδήγηση σε αυτούς είναι πραγματικό μαρτύριο. Πόσο μάλλον να βρέχει κιόλας …
Ατελείωτες ουρές από αυτοκίνητα που κινούνται για χιλιόμετρα που μοιάζουν ατελείωτα με ρυθμούς σημειωτόν. Κι εσύ με μια μοτοσυκλέτα να προσπαθείς να ελιχθείς ανάμεσά τους έχοντας στο κιβώτιο 1η ή 2α. Το καλό με τους Βρετανούς οδηγούς (το οποίο έχω παρατηρήσει και στους Ούγγρους) είναι πως κάνουν συστηματικά στην άκρη και παραχωρούν χώρο στον μοτοσυκλετιστή να ελιχθεί ανάμεσά τους. Να όπως στην Ελλάδα για παράδειγμα, όπου αρκετοί αυτοκινητιστές σου κλείνουν τον δρόμο μη αφήνοντάς σε να τους προσπεράσεις. Λες και το θεωρούν προσβολή ή ατίμωση να τους προσπεράσει ένας δικυκλιστής.
Το νευρικό μου σύστημα είναι έτοιμο να κλονιστεί ελέω της ανυπόφορης κίνησης. Η δε βροχή που δεν έχει σταματήσει ούτε μία στιγμή καθιστά την οδήγηση μαρτυρική. Koιτώ ψηλά στο βάθος προσπαθώντας να διακρίνω έστω μια ηλιαχτίδα. Τίποτα! Τα πάντα είναι κάτασπρα! Κινούμαι συνεχώς με 1η και 2α ανάμεσα σε χιλιάδες αυτοκίνητα. Αχ, πόσο ζηλεύω τη χάρη που κινούνται οι ντόπιοι δικυκλιστές ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα. Εγώ πάλι έτσι όπως κινούμαι μοιάζω με πρωτάρη που ανεβαίνει πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα. Όταν σπάνια καταφέρνω να ξεκολλήσω για πολύ λίγο από την κίνηση, η τελική μου ταχύτητα δεν υπερβαίνει τα 60 km/h! Δεν νομίζω να έχω ξαναζήσει ποτέ μου τέτοιο μαρτύριο …
Για να σου δώσω να καταλάβεις, φαντάσου να πηγαίνεις με τη μοτοσυκλέτα σου από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη. Και σχεδόν σε όλη τη διαδρομή να πηγαίνεις με 1η – 2α κινούμενος σε ατέλειωτες και συνεχείς ουρές αυτοκινήτων. Και να βρέχει ασταμάτητα καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής! Πώς σου φαίνεται;
Δεν φτάνει που έσκισα ο μπουνταλάς το αδιάβροχο κάλυμμα του tank bag, τώρα έχω κι άλλον μπελά. Η δεξιά μου μπότα σκίστηκε παραδίνοντας πνεύμα. Το μπροστινό μέρος της πατούσας αποκολλήθηκε από την μπότα, λίγο ευτυχώς, αλλά μπάζει νερά που τρέχουν με ροή εφάμιλλη του Caledonian Canal.
Σταματώ αποκαμωμένος σ’ ένα βενζινάδικο επί του αυτοκινητόδρομου προκειμένου να ανεφοδιαστώ σε καύσιμα και να τσιμπήσω κάτι από τις προμήθειές μου. Ευκαιρίας δοθείσης αλλάζω και τη μαύρη ζελατίνα του κράνους με τη λευκή! Καιρός ήτανε μου φαίνεται …
Ένας μοτοσυκλετιστής με Yamaha XJR 1300 περνώντας από δίπλα μου, μου κάνει νόημα με τον αντίχειρά του αν είμαι καλά! Μα καλά ρε γαμώτο, τόσο χάλια δείχνω; Μπα, δεν νομίζω. Προφανώς είναι το απλό ενδιαφέρον για έναν συνάνθρωπο που τυγχάνει να έχει το ίδιο πάθος μ’ εσένα …
Με τη λευκή ζελατίνα βελτιώνεται ασφαλώς η ορατότητά μου, όμως η κίνηση στον αυτοκινητόδρομο παραμένει το ίδιο εφιαλτική. Τα χιλιόμετρα περνούν αργά και βασανιστικά. Από τη σέλα θα κατέβω μόνο εάν παραστεί ανάγκη. Ο χρόνος με κυνηγά. Ή μάλλον εγώ κυνηγώ τον χρόνο. Θέλω να προλάβω το πλοίο για το Calais και δεν ξέρω πότε είναι το τελευταίο δρομολόγιο. Θέλω επιτέλους να γλυτώσω τη βροχή των Βρετανικών Νήσων ελπίζοντας να βρω τουλάχιστον καλύτερους καιρούς στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Προσπαθώ εδώ και ώρα να βρω ένα σημείο που να μη βρέχομαι για μια στάση ξεμουδιάσματος. Θέλω να ρίξω μια μπιστολιά και να καπνίσω ένα τσιγάρο να ξεχαρμανιάσω. Για να οδηγηθείς σε parking ή σε βενζινάδικο πρέπει να βγεις εκτός αυτοκινητόδρομου κι έτσι λοιπόν αποφασίζω να σταματήσω κάτω από μια γέφυρα. Αν δεν κάνω λάθος το παρκάρισμα κάτω από τη γέφυρα δεν επιτρέπεται. Δεν περνάνε 5 λεπτά και βλέπω ένα περιπολικό της αστυνομίας να έχει σταματήσει περίπου 100 m πιο πίσω και έναν αστυνομικό να έρχεται προς το μέρος μου. Ωχ, την έβαψα θα με γράψει σίγουρα! Καθώς με πλησιάζει αποκτώ το καλύτερο χαμόγελό μου και του ζητώ συγνώμη που σταμάτησα κάτω από τη γέφυρα και πως φεύγω αμέσως. Χαμογελαστός, μου λέει πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ο λόγος που με πλησίασε είναι πως στο σημείο που πάρκαρε το περιπολικό βρίσκεται παρκαρισμένη μια γκρι Mercedes με τον οδηγό της να έχει εξαφανιστεί! Με ρωτάει αν τον είδα και του λέω πως μόλις σταμάτησα και δεν αντιλήφθηκα τίποτα, ούτε καν το αυτοκίνητο. Ωχ, έχει γούστο τώρα να με θεωρούν ύποπτο και να με τρέχουν στο τμήμα για κατάθεση και άλλα τέτοια. Ο αστυνομικός, ευγενέστατος μου εύχεται καλή συνέχεια και με αποχαιρετά κατευθυνόμενος στο σημείο του συμβάν. Φαντάζομαι πως στον αυτοκινητόδρομο έχουν σε πολλά σημεία κάμερες και ελέγχουν τα πάντα. Και ίσως από αυτές να εντόπισαν τη γκρι Mercedes που σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Και σημειώνω εδώ πως η αντιμετώπιση που έτυχα από τον αστυνομικό ήταν η πρέπουσα και φυσικά χωρίς ίχνος καχυποψίας απέναντί μου. Εύχομαι ο οδηγός της γκρι Mercedes να βρέθηκε και να είναι καλά, τίποτα άλλο …
Το GPS μου έλεγε το πρωί πως θα φτάσω κατά τις 15:30 στο Dover. Yπολόγισα πως θα φτάσω κατά τις 17:00. Τελικά έφτασα στις 19:30 κατεβαίνοντας 3 φορές όλες κι όλες από τη μοτοσυκλέτα. Ήταν ίσως η πιο μαρτυρική διαδρομή από άποψη συνθηκών που έχω οδηγήσει.
Στην είσοδο του λιμανιού γίνεται το έλα να δεις από κίνηση. Σύντομα περνάω από μια πύλη στην οποία υπάρχουν γκισέδες διαφόρων εταιριών. Επιλέγω από ένστικτο αυτή της P&O Ferries που έτυχε να ήταν η εταιρία που ταξίδεψα πριν αρκετές ημέρες. Η νεαρή αυπάλληλος αφού έλεγξε το διαβατήριό μου, μου λέει πως το εισιτήριο κοστίζει 110 £! Δηλαδή 141,32 € ενώ από το Calais στο Dover με την ίδια εταιρία πλήρωσα 63,50 €! Πριν προλάβω να κάνω μια πρόποση στον εαυτό μου λέγοντας “εβίβα Μερκ, μόλις τον ήπιες”, σκέφτομαι την πιο απλή ερώτηση:
– Ακριβό! Ξέρετε πού μπορώ να βρω φθηνότερο εισιτήριο;
– Προχωρήστε στο κτίριο και θα βρείτε εισιτήρια και από άλλες εταιρίες.
Μετά από λίγα μέτρα μπαίνω στο κτίριο και πηγαίνω στον γκισέ της εταιρίας DFDS Seaways όπου βρίσκω εισιτήριο με 45 £ ήτοι 63,60 €! Πιο κάτω κι από το μισό δηλαδή!
Ο υπάλληλος μου λέει πως το πλοίο φεύγει στις 22:00 και βλέπω πως έχω 2 ώρες στη διάθεσή μου. Κατευθύνομαι στο Lane 104 και σκέφτομαι πως δεν θα την παλέψω με το βρόχινο σπρέυ.
Φεύγω από το λιμάνι και κατευθύνομαι σ’ ένα βενζινάδικο το οποίο απέχει περίπου 2 km από εδώ προκειμένου να γεμίσω ρεζερβουάρ και να κάνω μερικά ψώνια.
Στη συνέχεια κατευθύνομαι στο λιμάνι, περνώ ξανά την πύλη και ξαναβρίσκομαι στο Lane 104. Και μετά από λίγα λεπτά δίνεται σήμα στους επιβάτες να επιβιβαστούν στο πλοίο. Στην αρχή απορώ αλλά σύντομα συνειδητοποιώ ότι το πλοίο αναχωρεί στις 21:15 και όχι στις 22:00 όπως μου είπε ο υπάλληλος! Κι εγώ ο μ@λάκας πιάστηκα από τα λόγια του χωρίς καν να κοιτάξω την ώρα που γράφει με θεόρατα γράμματα στο εισιτήριο! Προφανώς ο Άγγλος υπάλληλος, μου είπε την ώρα Γαλλίας ενώ στο εισιτήριο αναγράφεται η ώρα Αγγλίας! Και σημειωτέον, η Γαλλία είναι 1h μπροστά! Να κατάλαβα λάθος αποκλείεται! Να εξαπολύω μύδρους εναντίον του υπαλλήλου δεν το θεωρώ ηθικό, μιας και πρόκειται για λάθος συννενόηση ή ανθρώπινο λάθος. Αν για παράδειγμα μου έλεγε την ώρα Αγγίας για καθαρά σοβινιστικούς λόγους, τότε ναι θα τον έλουζα με αμέτρητα κοσμητικά επίθετα. Αλλά αυτά τα κοσμητικά επίθετα θα πρέπει να τα λουστώ εγώ που δεν κοίταξα καν το εισιτήριο. Τέλοσπάντων από τύχη δεν έχασα το πλοίο, το οποίο θα με περάσει για δεύτερη φορά από τα Στενά της Μάγχης …
Βρίκομαι στους εξωτερικούς χώρους του πλοίου καθισμένος σ’ ένα τραπέζι σε σημείο που δεν βρέχει. Αφού γεμίσω “σουπερμαρκετίστικα” το άδειο μου στομάχι, προσπαθώ με βάση το GPS να βρω camping στο Calais. Αλλά το αποκλείω αμέσως γιατί πού να στήνω σκηνή περασμένα μεσάνυχτα με βροχή. Ίσως να είναι και κλειστό. Μη έχοντας άλλη επιλογή, σκέφτομαι να μείνω σε ξενοδοχείο για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι. Και αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα ένα – ένα τα ξενοδοχεία τα οποία υπάρχουν στο GPS. Μετά από αρκετά τηλεφωνήματα που φούσκωσαν τον τηλεφωνικό μου λογαριασμό, δεν κατάφερα τίποτα! Απολύτως τίποτα! Το πιο φθηνό κόστιζε 119 €! Bρήκα ένα με 60 € με parking αλλά ήταν πλήρες.
Πηγαίνω στις πληροφορίες του πλοίου όπου ο υπάλληλος ασχολείται μαζί μου και μου σημειώνει σ’ ένα χαρτί ένα φθηνό ξενοδοχείο. Ωραία λοιπόν, εκεί θα πάω! Σε κάποια φάση το smarthphone (δηλαδή το GPS) σβήνει απότομα! Παρόλο που του έβαλα σακουλάκι για να μη βρέχεται, δείχνει να έχει πάρει νερά. Και πώς θα το βρω αυτό το ξενοδοχείο; Γαμώτο, άλλο ένα πρόβλημα προστέθηκε σ’ αυτό το ταξίδι …
Αράζω στο σαλόνι του πλοίου μέχρι αυτό να φτάσει στον προορισμό του. Μετά από 1h 50min εν πλω φτάνω στο λιμάνι του Calais. Την ώρα που πάω να βγω από το πλοίο, νομίζω πως ξέχασα την compact στο σαλόνι. Για φαντάσου τώρα να μείνω και χωρίς φωτογραφική μηχανή, ήδη η DSLR είναι χαλασμένη! Ανεβαίνω τρομοκρατημένος πάνω, ρωτώ το προσωπικό, ψάχνω εδώ, ψάχνω εκεί, ψάχνω παρακεί … τίποτα! Τελικά ήταν μέσα στο tank bag! Ανακουφίστηκα …
Bγαίνω από το πλοίο και σταματώ λίγα μέτρα παραπέρα προκειμένου να ηρεμήσω πίνοντας μερικές γουλιές καφέ και καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Πλέον βρίσκομαι στην αγκαλιά της μητρός Ευρώπης. Έχω την αίσθηση πως από την 5η ημέρα έως και την σημερινή 27η που ακόμα δεν έφτασε στο τέλος της, βρισκόμενος στις Βρετανικές Νήσους, ήμουν σε άλλο πλανήτη. Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση πως στην καλλιέργεια αυτής μου της αίσθησης μπορεί να έπαιξε ρόλο η οδήγηση στ’ αριστερά, τα μίλια και άλλες συνήθειες διαφορετικές από αυτές που είχα συνηθίσει.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή τη στιγμή είμαι κατάκοπος από την κούραση. Με το smartphone να έχει παραδώσει πνεύμα, είμαι χωρίς GPS. Αυτό έχει ως συνέπεια να αποκλείσω το ενδεχόμενο να βρω μέρος να μείνω στο Calais. Έτσι λοιπόν αποφασίζω να οδηγήσω στον αυτοκινητόδρομο Α16 με κατεύθυνση το Βέλγιο και να σταματήσω στο πρώτο motel ή ξενοδοχείο ή ο,τιδήποτε άλλο βρω στον δρόμο μου και να κοιμηθώ. Είμαι τόσο κουρασμένος που θα έδινα ακόμα και 50 και 60 και 80 μπορεί και 100 € για να κοιμηθώ!
Το καλό είναι ότι δεν βρέχει. Τι το ‘θελα και το είπα; Λίγα δευτερόλεπτα πριν ανεβώ στη μοτοσυκλέτα αρχίζει να ψιχαλίζει. Μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο και η βροχή αρχίζει να δυναμώνει για τα καλά! Σταματώ σε μια άκρη, φορώ τ’ αδιάβροχα και συνεχίζω τον δρόμο μου ακολουθώντας της πινακίδες για Δουνκέρκη (Dunkerque).
Tόση δυνατή βροχή δεν έτυχε να έχω ξανασυναντήσει. Δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου και είναι πίσσα σκοτάδι. Τα δε φώτα των αντιθέτως διερχόμενων αυτοκινήτων με τυφλώνουν. Μαρτύριο σκέτο. Οι ήχοι από τις αστραπές και τις βροντές με τρομοκρατούν λες και βλέπω σκηνές από την απόβαση των Συμμάχων στην Νορμανδία στις 6 Αυγούστου του 1944. Oι κεραυνοί κάνουν τη νύχτα – μέρα με τη λάμψη τους. Κυριολεκτικά όμως! Σαν να φωτίζεται όλος ο κόσμος και αμέσως μετά να βυθίζεται πάλι στο σκοτάδι. Μοιάζει με εφέ χολιγουντιανής υπερπαραγωγής. Μοναδικό αλλά και τρομακτικό θέαμα. Αμέσως ο νους μου πάει στον φίλο μου τον Παπασούζα ο οποίος θα έκανε παπάδες με τη θαυματουργή φωτογραφική του μηχανή.
Για όλα αυτά τα χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο έχω την αίσθηση πως βλέπω μια αναβίωση της D- Day, της ημέρας που έγινε η απόβαση των Συμμάχων στην Νορμανδία, θυμίζοντάς μου σκηνές από διάφορες πολεμικές ταινίες όπως την “ Τhe Longest Day” (1962) ή την “Saving Private Ryan” (1998). Για την ώρα όμως προέχει η διάσωση όχι του στρατιώτη Ράιαν αλλά αυτή του ταξιδιώτη Μερκούριου που προσπαθεί να βρει μέρος να κοιμηθεί μετά από μια περιπετειώδη ημέρα.
Βγαίνω από τον αυτοκινητόδρομο μπαίνοντας πλέον στην ιστορική Δουνκέρκη μια πόλη που έγινε γνωστή κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο. Κινούμαι στους άδειους δρόμους της πόλης και σύντομα βλέπω στα δεξιά μου ένα ξενοδοχείο (;) εστιατόριο (;) μπαρ (;) και σταματώ. Ωραία, εδώ αποκλείεται να μου ζητήσουν 119 € για ένα βράδυ. Μπαίνω μέσα όπου βρίσκονται δυο τύποι. Ένας νεαρός μπάρμαν κι ένας μεσήλικας θαμώνας. Ναι, υπάρχει δωμάτιο με 39 € και αποφασίζω να μείνω εκεί κι ας μην το έχω δει. Και τέλος, καταφέρνω να πείσω τον μπάρμαν να βάλω τη μοτοσυκλέτα μου μέσα στο μαγαζί για λόγους ασφαλείας.
Ωραία λοιπόν, αφού εξασφάλισα ύπνο για ‘μενα και την καλή μου, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να πιω και μια μισόλιτρη βαρελίσια μπύρα μετά από μια κοπιαστική ημέρα.
Ο μπάρμαν μου έκανε το χατίρι και έμεινε μισή ώρα παραπάνω για να πιω την μπύρα που τόσο είχα ανάγκη και περασμένες 02:00 πηγαίνω για ύπνο. Tο δωμάτιο είναι μια σταλιά με ντους και νιπτήρα. Η τουαλέτα βρίσκεται έξω από αυτό και είναι κοινόχρηστη. Καθόλου δεν χαλιέμαι όμως, καθώς ένα καυτό ντους και ένα κρεβάτι θα με κάνουν να ξεχάσω όλη αυτή τη δοκιμασία που πέρασα σήμερα. Αυτό το δωμάτιο μου φαντάζει σαν βασιλική σουίτα εμίρη στην Ελούντα της Κρήτης. Είναι μόλις η τρίτη φορά που θα κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι (από αυτό με το στρώμα ωρέ) σε αυτό το ταξίδι …
Σήμερα σούβλισα Ουαλία και Αγγλία υπό βροχή και ταχύτητες σημειωτόν. Η δε ηπειρωτική Ευρώπη με υποδέχθηκε με δυνατή βροχή και τρομακτικούς κεραυνούς. Μια ημέρα που δύσκολα θα ξεχάσω …
Ώρα Γαλλίας 03:00 ξαπλώνω στο κρεβάτι. To μέρος αυτό μου φαίνεται για γαμιστρώνας. Από το διπλανό δωμάτιο ακούω τις φωνές δύο αντρών και μιας γυναικός να κάνουν φασαρία. Βρε λες να κάνουν παρτούζα; Μπα, γιατί περίεργους ήχους δεν ακούω …
Βonne nuit!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Hotel Bar Restaurant Le Lion d’ Or (39 €)
Βενζίνη: 50,17 €
Εισιτήριαπλοίου: DFDS Seaways (63,60 €)
Λοιπά: 16,55 €
Σύνολο: 169,32 €
Γενικό Σύνολο: 1.891,76 €
Στην Γαλλία, γυρίζω το ρολόι μία ώρα μπροστά (+1h).
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!