Hμέρα 32η: Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015, Cesky Krumlov – Novi Sad (790,4 km)
Добродошли у Србију
Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 06:00 και σηκώθηκα στις 05:45, πριν καν αυτό αρχίσει να χτυπάει εκνευριστικά. Σχεδόν όλη τη νύχτα έβρεχε και είχε φασαρία μέχρι αργά, ένεκα του αρκετού κόσμου. Και εκτός αυτού άκουγες τα πάντα από τις διπλανές σκηνές.
Αφού πήγα στο μπάνιο, έφτιαξα τον καθιερωμένο μου καφέ και με τάχιστες κινήσεις αρχίζω να μαζεύω τα πράγματά μου, ενώ η πόλη κοιμάται.
Παίρνω τις συσκευές που είχα δώσει για φόρτιση στη ρεσεψιόν και στις 07:30 απoχωρώ από άλλο ένα camping. Μετά από 3 – 4 km βρίσκομαι στο κέντρο του Cesky Krumlov, όπου θα ήταν ανοησία να μείνω σε αυτό το παραμυθένιο μέρος χωρίς να το δω. Είναι νωρίς το πρωί και στην πόλη βρίσκεται ελάχιστος κόσμος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κινούμαι άνετα με τη μοτοσυκλέτα και χωρίς να ενοχλώ στα σημεία που επιτρέπεται η διέλευση οχημάτων.
Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, η πόλη και το κάστρο χτίστηκαν τον 13ο αιώνα αποτελώντας ένα σημαντικό εμπορικό πέρασμα του ποταμού Μολδάβα. Μέχρι το 1910 αποτέλεσε την πρωτεύουσα του δουκάτου του Krumlov και μετά ακολούθησε την πορεία της Τσεχοσλοβακίας. Στη συνέχεια προσαρτήθηκε στην Γερμανία και μετά τον Β’ ΠΠ επέστρεψε στην Τσεχοσλοβακία. Κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου έζησε μια περίοδο παρακμής και όταν η Τσεχοσλοβακία χωρίστηκε σε δυο κράτη, τότε το Cesky Krumlov αποχαιρέτησε την μακρά αυτή περίοδο παρακμής, εξελισσόμενο σ’ έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
Πόσο λυπάμαι που δεν του αφιέρωσα χρόνο. Που δεν το περπάτησα έστω για μερικά λεπτά. Αλλά δεν πειράζει, το ξέρω. Το ξέρω πως αυτή είναι η μοίρα του ταξιδιώτη. Κάποια πράγματα θα τα δει όπως τους αξίζει και κάποια άλλα πάλι όχι. Γιατί είναι αναγκασμένος να φεύγει συνεχώς αναζητώντας τον επόμενο προορισμό …
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο όπου φουλάρω το ντεπόζιτο, πληρώνοντας μετρητοίς σε €. Χθες το βράδυ συνειδητοποίησα πως έχασα τον USB φορτιστή που μπαίνει στην πρίζα της μοτοσυκλέτας και αγοράζω έναν από το βενζινάδικο. Και οι δυο μου χρεωστικές κάρτες έχουν αδειάσει από την 27η ή 28η ημέρα του ταξιδιού και πλέον έχουν περισσέψει ελάχιστα χρήματα. Στην προσπάθειά μου να τα εξαντλήσω, σκέφτομαι να πληρώσω τον φορτιστή με μια από τις κάρτες. Καμία από τις δυο δεν γίνεται δεκτή. Βγάζω και μια τρίτη, ούτε και αυτή. Και η υπάλληλος τι κάνει; Μου χαρίζει τον φορτιστή! Μια ενέργεια που δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Να’ ναι καλά η γυναίκα …
Μένω στο βενζινάδικο για μερικά λεπτά ακόμα, προκειμένου να ετοιμαστώ ψυχολογικά μιας και από ‘δω και πέρα με περιμένουν πάνω από 700 km μέχρι το Novi Sad. Θέτω λοιπόν στο GPS να με πάει ντουγρού στο στέκι μου, το Homtel Mediteraneo που είχα κάνει τηλεφωνικώς κράτηση από προχθές. Φύγαμε!
Κινούμαι σε μια ανηφορική ορεινή διαδρομή μέσω του 157 αρχικά και εν συνεχεία μέσω του 3, αν τα λέω σωστά. Η διαδρομή είναι πανέμορφη και μετά από περίπου 30 km περνώ τα ανύπαρκτα σύνορα Τσεχίας – Αυστρίας.
Το πρωί είχα τη φαεινή ιδέα να αποχωριστώ τα χειμερινά μπουφάν και παντελόνι και να φορέσω τα αντίστοιχα καλοκαιρινά. Ίσως από πείσμα και ξεροκεφαλιά, μιας και δεν ανέχομαι να γυρνώ την Ευρώπη κατακαλόκαιρο φορώντας χειμερινά! Σαν να μου φαίνεται πως άρχισα να την ψωνίζω πολύ άσχημα. Σαν να μου φαίνεται πως την είδα κάποιος μεγάλος, τρανός, φοβερός και τρομερός. Άκου εκεί “δεν ανέχομαι”! Tι δεν ανέχεσαι ρε βλάκα; Τον καιρό και τη φύση να σου κάνει τερτίπια; Ου να μου χαθείς ηλίθιε!
Η αυστριακή ύπαιθρος είναι καταπληκτική. Ανεβαίνω υψόμετρο και παγώνω και αυτό έχει ως συνέπεια να με κάνει να μετανιώσω που έβαλα τα καλοκαιρινά. Ο καιρός εναλλάσσεται μεταξύ συννεφιάς και ήλιου. Και τι ήλιου! Ήλιου με δόντια καθώς η θερμοκρασία είναι χαμηλή. Σκέφτομαι πως είναι πρωί ακόμα και πως με την πάροδο του χρόνου η θερμοκρασία θα αυξηθεί. Φευ!
Αποφασίζω να συνετιστώ φορώντας ένα μπλουζάκι το οποίο βελτιώνει την κατάσταση. Στην αρχή κινούμαι στον επαρχιακό 310 και μετά από κάποια χιλιόμετρα μπαίνω σ’ έναν αυτοκινητόδρομο και υποθέτω πως πήρα λάθος κατεύθυνση. Γυρίζω πίσω στον επαρχιακό ακολουθώντας πιστά τις υποδείξεις του GPS όπου με πάει για λίγα χιλιόμετρα από τον επαρχιακό 124 και για αρκετά στη συνέχεια από τον επίσης επαρχιακό 123.
Η Αυστρία είναι πανέμορφη χώρα. Η διαδρομή που ακολουθώ μέχρι στιγμής, μου φέρνει θύμισες από εκείνο το παρθενικό μου ταξίδι εκτός Ελλάδος το 2011 στις αυστριακές Άλπεις. Όρεξη και χρόνο να ‘χεις και θα σταματάς συνέχεια για φωτογραφίες …
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για να αγοράσω τη βινιέτα για τα διόδια αλλά δεν έχει. Σταματώ σ’ ένα άλλο το οποίο είναι κλειστό. Ε, στο επόμενο επιτέλους βρήκα και την αγόρασα.
Η συνέχεια με βρίσκει πάλι σε επαρχιακό δρόμο όπου φαίνεται πως τα ‘χω χαμένα. To GPS μπορεί να σε γλυτώνει από κόπο, χρόνο, νεύρα κι άλλα τέτοια ωραία, αλλά έχει το κακό πως σε κάνει να μην ξέρεις προς τα πού τραβάς και προς τα πού πηγαίνεις. Και όταν βιάζεσαι καθώς θες να καταβροχθίσεις χιλιόμετρα μοιάζεις να είσαι αποπροσανατολισμένος μεν, αλλά ασφαλής δε. Έτσι λοιπόν σε μια στάση για κολατσιό βλέπω ένα όμορφο θέαμα σε μια γέφυρα πάνω από έναν ποταμό. Για την εν λόγω τοποθεσία ποτέ δεν μάθω την ονομασία της …
Τα χιλιόμετρα περνούν και πλέον βρίσκομαι στον αυτοκινητόδρομο με τον καιρό να είναι συννεφιασμένος. Λίγο πριν την Βιέννη τρώω μερικές σποραδικές ψιχάλες οι οποίες δεν εμπνέουν ανησυχία.
Τα χιλιόμετρα πλέον κυλούν γρήγορα και 1 km πριν τα σύνορα με την Ουγγαρία, σταματώ για να φουλάρω βενζίνη σε αυστριακό έδαφος.
Μετά περνώ τα αφύλακτα αλλά όχι και ανύπαρκτα σύνορα Αυστρίας – Ουγγαρίας, όπου κάνω μια στάση για ν’ αγοράσω την ουγγρική βινιέτα.
Ντουγρού λοιπόν για Βουδαπέστη σ’ έναν αυτοκινητόδρομο που έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές τον έχω διασχίσει πάνω – κάτω. Τα χιλιόμετρα είναι πολλά μιας και πρέπει να σουβλίσεις όλη την Ουγγαρία, αλλά φεύγουν σχετικά γρήγορα. Το μόνο που με ανησυχεί είναι να μη συναντήσω κυκλοφοριακό χάος στην Βουδαπέστη από την οποία δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις. Ακόμα θυμάμαι τις φορές που χάθηκα εκεί και τα λάθη που έκανα την περίοδο που το GPS ακόμα και σε smartphone, μου ήταν λέξεις άγνωστες.
Από τότε που κύλησα τις ρόδες μου στον αυστριακό αυτοκινητόδρομο μέχρι αυτή τη στιγμή που βρίσκομαι στον ουγγρικό, ο ήλιος λάμπει δια της απουσίας του. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και η θερμοκρασία χαμηλή που με κάνει να τα έχω βάλει με την πάρτη μου. Μα καλά, σήμερα βρήκα την ευκαιρία να φορέσω τα καλοκαιρινά;
Mη έχοντας άλλη επιλογή, σταματώ σ’ ένα parking προκειμένου να φορέσω και το ισοθερμικό. Εκεί βρίσκονται πολλά αυτοκίνητα με γερμανικές πινακίδες, τα οποία απ’ ότι μπορώ να καταλάβω ανήκουν σε Τούρκους οι οποίοι ταξιδεύουν οδικώς από την Γερμανία στην Τουρκία για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ελπίζω οι γυναίκες με μαντίλα να μην σοκαρίστηκαν βλέποντάς με ημίγυμνο να βγάζω το μπλουζάκι και να φορώ το ισοθερμικό …
Φτάνω στην Βουδαπέστη και για καλή μου τύχη δεν συναντώ κυκλοφοριακό κομφούζιο. Για κακή μου όμως τύχη, λίγα λεπτά αφού απομακρύνθηκα από αυτήν αρχίζει να βρέχει. Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για να βάλω αδιάβροχα και αγοράζω ένα μπουκάλι νερό το οποίο πλήρωσα μετρητοίς στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Τιμή; Μόλις 1,80 €! Όχι παίζουμε! Ρε, τόσο ακριβά δεν το πλήρωσα πουθενά σε κανένα βενζινάδικο της υπόλοιπης Ευρώπης!
Η βροχή ευτυχώς κράτησε για λίγη ώρα και πλησιάζοντας τα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας ο ήλιος αυτή τη φορά λάμπει δια της παρουσίας του. Σταματώ σ’ ένα parking προκειμένου να αποχωριστώ τα αδιάβροχα.
Στα τελευταία χιλιόμετρα πριν τα σύνορα κινούμαι παράλληλα μ’ έναν Σέρβο μοτοσυκλετιστή, ο οποίος κατευθύνεται προς την πατρίδα του μαζί με τη συνεπιβάτιδά του. Προσπερνώντας με, με χαιρετάνε και οι δυο!
Στρίβω δεξιά διανύοντας τα τελευταία χιλιόμετρα επί ουγγρικού εδάφους. Περνάω έναν τυπικό έλεγχο από την ουγγρική πλευρά, ανάμεσα από πολλές ουρές αυτοκινήτων και φορτηγών. Φτάνω στη σερβική πλευρά και όπως κάθε φορά που ετοιμάζομαι να εισέλθω σ’ αυτή τη χώρα, ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου λες και συμπιέζει το κράνος με σκοπό να το σπάσει! Πριν όμως περάσω τον έλεγχο, κρίνω σκόπιμο να κατεβώ για λίγα λεπτά από τη σέλα. Γιατί κάθε φορά το ίδιο πράγμα αισθάνομαι σ’ αυτή τη χώρα. Σαν να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Α, ρε Σερβία πόσο σε πεθύμησα …
Περνάω τον έλεγχο από τη πλευρά της Σερβίας και μετά από λίγα μέτρα σταματώ στο βενζινάδικο για μια στάση αρκετών λεπτών.
Φουλάρω το σχεδόν άδειο μου ρεζερβουάρ πληρώνοντας σε €. Χωρίς να είμαι απόλυτος, ίσως η Σερβία να είναι η μόνη χώρα εκτός ΕΕ που αν πληρώσεις σε €, συνήθως δεν σε κλέβουν στην ισοτιμία. Τουλάχιστον δεν θα προσπαθήσουν να σε κλέψουν. Κι αν σε κλέψουν θα είναι μόνο σε μερικά λεπτά ή σεντς για λόγους πρακτικής στρογγυλοποίησης. Σε άλλες χώρες, εκεί που είναι να πληρώσεις π.χ. 12 € πληρώνεις 15€! Ε, στην Σερβία τέτοια που$τιά δεν έτυχε να μου παίξουν ποτέ! Απλά εκεί που είναι να πληρώσεις π.χ. 11,90 € θα πληρώσεις 12€! Ενδεχομένως να είμαι και λάθος, αλλά αυτό τουλάχιστον έχω παρατηρήσει σε γενικές γραμμές ταξιδεύοντας σε χώρες εκτός ΕΕ. Η υπάλληλος μου δίνει τον κωδικό wi –fi! Στα βενζινάδικα της υπόλοιπης Ευρώπης δεν έτυχε να μου τον δώσει κανείς. Ακόμα και γι’ αυτό μου ζητούσαν χρήματα. Κι εδώ στην Σερβία που μετά τον πόλεμο προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, οι πολίτες της παραμένουν αξιοπρεπείς και δεν προσπαθούν να αφαιμάξουν την τσέπη του τουρίστα.
Και αυτό που έχω καταλάβει, είναι πως η Σερβία δεν έχει ανάγκη τους τουρίστες. Και γι’ αυτό και δεν τους εκμεταλλεύεται. Η οικονομία της στηρίζεται σε γερές βάσεις λόγω της πλούσιας γης που διαθέτει και είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα ορθοποδήσει κάποια στιγμή. Απλά τώρα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από πολλούς κυκεώνες που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες, βασισμένη κυρίως στις δικές της δυνάμεις. Όπως και η πρώην Γιουγκοσλαβία η οποία ήταν ανεξάρτητη, αυτοδύναμη και ισχυρή χώρα. Και έχω την εντύπωση πως η Σερβία παρόλο που αποτίναξε το γιουγκοσλαβικό παρελθόν της, θέλει να κρατήσει κάποια πράγματα από την πρώην Γιουγκοσλαβία. Όπως το να κρατάει ίσες αποστάσεις από τους Ρώσους, τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Όπως το να μην γίνει επαίτης ζητώντας συνέχεια δανεικά, όπως εμείς. Κι απ’ ότι βλέπω, οι ξένοι δεν την καλομαθαίνουν κάνοντάς της όλα τα χατίρια για να την έχουν προτεκτοράτο τους, όπως εμάς. Ανυπότακτη και περήφανη χώρα η Σερβία που όμως θα υποταχτεί και αυτή κάποια στιγμή, όπως δείχνουν τα πράγματα. Ελπίζω όχι ολοκληρωτικά όπως εμείς …
Και τη χαίρομαι αυτή τη χώρα, γιατί δεν ψάχνει και ούτε έχει ανάγκη από προστάτες. Εμείς αντίθετα, από τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους ψάχνουμε συνεχώς για προστάτες μιας και απ’ ότι φαίνεται δεν μπορούμε χωρίς αυτούς. Και δεν φτάνει αυτό, τους βρίζουμε κιόλας …
Ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα καθώς μέχρι το Novi Sad με περιμένουν κάτι παραπάνω από 100 km σ’ έναν αυτοκινητόδρομο κάκιστης ποιότητας με πολλά μπαλώματα που θα με κρατούν συνεχώς σε εγρήγορση. Τουλάχιστον δεν με παίρνει ο ύπνος …
Φτάνω στο Novi Sad και σταματώ για λίγα λεπτά στην Πλατεία Ελευθερίας (Trg Slobode). Στη συνέχεια βρίσκομαι στο Homtel Mediteraneo. Τρίτη φορά σ’ αυτή την πόλη, τρίτη φορά σ’ αυτό το κατάλυμα το οποίο είναι κάτι μεταξύ ξενώνα και ξενοδοχείου.
Εκεί με υποδέχεται η Danjela, την οποία θυμάμαι από πέρσι. Εκεί βρίσκεται και μια φίλη της η οποία μου αναποδογυρίζει το σύμπαν με την ομορφιά της. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να συγκρατηθώ και να το παίξω σοβαρός. Οφείλω να ομολογήσω πως υπέβαλλα τον εαυτό μου σε μια δύσκολη δοκιμασία …
Αφού παρκάρω τη μοτοσυκλέτα στο κλειστό parking, μπαίνω μέσα στο δωμάτιο το οποίο τυγχάνει να είναι το ίδιο ακριβώς που έμεινα και πέρσι. Κάνω ένα ντους και στη συνέχεια περπατώ στην αγαπημένη μου πόλη …
Κατευθύνομαι στα Mc Donalds. Μα καλά θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο, βρίσκεσαι στην Σερβία και πας στα Mc Donalds; Κι ακόμα πιο πολύ δίκιο θα έχεις αν μου πεις, μα καλά τόσες φορές στο Novi Sad και δεν έχεις μάθει ένα εστιατόριο με καλό φαγητό; Τι να κάνω ο έρμος, όταν στο φαγητό κοιτώ να τη βολέψω όπως – όπως;
Tελοσπάντων, συνεχίζω την αφήγηση. Η κοπελιά που μ’ εξυπηρετεί με κάνει να βλέπω τον κόσμο ανάποδα με την ομορφιά της. Και με κερνάει και έναν χυμό πορτοκάλι μαζί με διάφορα εκπτωτικά κουπόνια.
Περπατώ στην Trg Slobode με τη μέρα να φεύγει και τη νύχτα να έρχεται.
Περπατώ στην Trg Slobode με τη μέρα να φεύγει και τη νύχτα να έρχεται. Και ναι, επιτέλους ρε παιδί μου, βλέπω τόσες πολλές ωραίες γυναίκες σε αυτό το ταξίδι. Κι άντε μετά να μην υποκλιθείς στην ακαταμάχητη γυναικεία ομορφιά της νοτιοσλαβικής φυλής. Και μην ξεχνάμε πως βρίσκομαι στο λίκνο της σερβικής γυναικείας ομορφιάς αλλά και τη γενέτειρα πόλη της Σέρβας καλλονής Nina Senicar. Aμ, πως …
Στη συνέχεια περνάω τη γέφυρα και κατευθύνομαι στο κάστρο Petrovaradin στην αντίπερα όχθη του Δούναβη.
Φτάνοντας εκεί, σταματώ σ’ ένα μαγαζί με τουριστικά αποφασισμένος να αγοράσω ένα αναμνηστικό. Βλέπω ένα λιτό μαύρο t – shirt που γράφει στα κυριλλικά “Νόβι Σαντ” και σκέφτομαι να αγοράσω ένα το ίδιο με το όνομα της χώρας. Εκεί βρίσκεται μια γοητευτική Σέρβα, με την οποία ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
– Συγνώμη, μήπως έχετε t- shirt που να γράφουν “Σερβία” στα κυριλλικά;
– Έχουμε αλλά γράφουν “Novi Sad”.
– Εντάξει, σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εκεί που είμαι έτοιμος να κάνω μεταβολή και να φύγω, με ρωτάει:
– Γιατί δεν αγαπάς το Novi Sad;
– Φυσικά και το αγαπάω. Κάθε χρόνο έρχομαι εδώ και είναι η αγαπημένη μου πόλη! Αλλά πάνω απ’ όλα αγαπάω την Σερβία …
Αφού η γοητευτική αλλά αντιπαθέσταση Σέρβα το έκανε τουμπεκί, την έκανα με ελαφριά εμφανώς δυσαρεστημένος με το αποκρουστικό ύφος που με κοίταξε. Λες και της είπα κάτι κακό! Έτσι βρίσκομαι να απολαμβάνω στην παρακείμενη καφετέρια – εστιατόριο τη θέα του Δούναβη να διασχίζει το φωταγωγημένο Novi Sad συνοδεία σερβικής βαρελίσιας μπύρας με τα 0,5 lt να κοστίζουν μόλις 160 RSD ήτοι 1,33 €!
Άλλη μια νύχτα στο αγαπημένο μου Novi Sad. Άλλη μια νύχτα στην αγαπημένη μου Σερβία …
Στη συνέχεια επιστρέφω στο γραφικό κέντρο της πόλης, όπου με παγωτό ανά χείρας περιμένω να περάσει κάπως η ώρα.
Και η ώρα περνάει ευχάριστα με την εκθαμβωτική παρουσία του ωραίου φύλου.
Αγοράζω μια μπύρα Jelen και τσιγάρα και κατευθύνομαι κατάκοπος στο δωμάτιο του homtel, όπου η Danjela μου δίνει ένα χαρτί A4 που περιέχει έναν χάρτη με οδηγίες.
Λίγο πριν πω την καληνύχτα μου, θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα, γιατί ενδεχομένως να παρεξηγηθεί αυτή η αθώα αγάπη μου για την Σερβία. Η οποία είναι μια χώρα που μου χάρισε στα ταξίδια μου δυνατές αναμνήσεις και συγκινήσεις. Είναι φυσικό λοιπόν να κατέχει περίοπτη θέση μέσα στην καρδιά μου. Και αυτή τη θέση την κατέκτησε επάξια με καθαρά ταξιδιωτικά κριτήρια. Και γιατί το λέω αυτό;
Kάποτε η Σερβία έγινε η αγαπημένη των Ελλήνων με βάση άλλου είδους κριτήρια. Κατά την περίοδο του γιουγκοσλαβικού πολεμικού δράματος, ξαφνικά οι Έλληνες αγάπησαν παράφορα τους Σέρβους και το αντίστροφο, με βάση εθνικιστικούς και θρησκευτικούς μύθους περί “αδελφικών λαών” και “ορθόδοξων αδελφών”. Και δυστυχώς πολλοί Σέρβοι σφαγείς που πρωτοστάτησαν στο αιματοκύλισμα της Γιουγκοσλαβίας εκείνη την εποχή, έγιναν “ήρωες” στην Ελλάδα.
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν αδελφικοί λαοί, υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Και αυτά τα συμφέροντα είναι που φτιάχνουν σχέσεις όχι μόνο μίσους αλλά και αγάπης μεταξύ των λαών. Δεν πιστεύω στους εθνικούς έρωτες, πιστεύω μόνο στους προσωπικούς που τουλάχιστον είναι πιο αληθινοί.
Στο σημείο αυτό, παραθέτω κάποια λόγια του Νίκου Δήμου τα οποία ασπάζομαι:
Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου («ποιόν λαό αγαπώ;») είναι απλή και σύντομη: Κανένα! Διότι μου είναι αδύνατο να αγαπήσω ένα λαό. Έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, μάλιστα. Όμως ο λαός είναι μια αφηρημένη έννοια που δεν μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα – εκτός από εθνικιστικά ή ρατσιστικά. (Δύο όψεις του ιδίου νομίσματος). Κι επειδή δεν είμαι εθνικιστής ή ρατσιστής δεν τρέφω συναισθήματα απέναντι σε λαούς. Και προσπαθώ, όσο γίνεται, να αποφεύγω τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. (Ξέρετε: «Οι Βέλγοι είναι έτσι», «οι Ιταλοί αλλιώς»).
Αργά το βράδυ πέφτω κατάκοπος αλλά πανευτυχής για ύπνο. Κανονικά και όπως λέει το πλάνο, αύριο θα πρέπει να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Για άλλη μια φορά δεν θα το τηρήσω, καθώς έχω ανάγκη να μείνω άλλη μια νύχτα στην Σερβία. Μου είναι ιδιαίτερα σκληρό να την αποχωριστώ τόσο γρήγορα …
Лаку ноћ!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Homtel Mediteraneo (35 €)
Βενζίνη: 60,50 €
Διόδια: Aυστρία (5 €), Ουγγαρία (6,5 €), Σερβία (1 σταθμός / 1,41 €)
Λοιπά: 13,78 €
Σύνολο: 122,19 €
Γενικό Σύνολο: 2.244,48 €
Σύνορα Τσεχίας – Αυστρίας: ανύπαρκτα.
Σύνορα Αυστρίας – Ουγγαρίας: κανένας έλεγχος.
Σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας: τυπικός έλεγχος.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!