Hμέρα 11η: Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015, Doolin – Westport (333,9 km)
Ιρλανδία: η Γη της Δύσης
Πολλά βράδια πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι, έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν τη σημερινή ημέρα. Η Ιρλανδία είναι ένας άγνωστος σχετικά προορισμός στους πολλούς και κατά συνέπεια δεν είχα την πληθώρα πληροφοριών εν αντιθέσει π.χ. με τα Highlands. Έτσι λοιπόν, κατά τη σχεδίαση του οδοιπορικού, έβαλα το ένστικτό μου πάνω από τους χάρτες και αυτοσχεδίαζα. Το άγνωστο προκαλεί. Και ιδίως όταν δεν έχεις ιδέα για το τι θα δουν τα φτωχά σου μάτια …
Για τη ρότα που έχω χαράξει σήμερα, όλα μου είναι άγνωστα. Δεν έχω ακούσει ή δει απολύτως τίποτα για τα μέρη που καλούμαι να οδηγήσω. Και σίγουρα τις μεγαλύτερες ταξιδιωτικές εκπλήξεις ή συγκινήσεις τις έχω ζήσει σε κάτι τέτοιες “μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες” για να θυμηθώ άλλo ένα τραγούδι των Active Member. Xμ, κάτι μου λέει πως σήμερα θα πάθω μεγάλες πλάκες. Για να δούμε …
Στις 08:00 σηκώνομαι και περπατώ στους χώρους του camping αλλά και στο μικρούλι Doolin. Eίναι ένα ήσυχο και γραφικό χωριουδάκι, το οποίο καταφέρνει να με γοητεύσει ακόμα και σήμερα που φοράει τα γκρίζα και συννεφιασμένα του.
Έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας …
Παντού στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας, βλέπεις σημαίες της ΕΕ και των ΗΠΑ. Κάπως πρέπει να δείξουν την αντιπάθειά τους στους Άγγλους και το Ηνωμένο Βασίλειο …
Το μάτι μου πέφτει σε δυο άλογα. Τα περίφημα ιρλανδέζικα άλογα είναι γνωστά στις ιπποδρομίες και οι Ιρλανδοί τα αγαπούν, όπως εμείς τους σκύλους.
Επιστρέφω στο camping, όπου η αναξιόπιστη εταιρία των τριών διαπασών από το μακρινό Iwata της Ιαπωνίας, μου κάνει νάζια – να, σαν και πέρσι που κάηκε μετά από 9 ολόκληρα χρόνια η λάμπα κωλοφάναρου. Έχουν φύγει οι δυο πλαστικές βίδες οι οποίες συγκρατούν το φτερό του πίσω τροχού στο ψαλίδι. Και επειδή δεν έχω καμιά απολύτως όρεξη να το βλέπω να επιδίδεται σε χορευτικές φιγούρες τύπου χορού της κοιλιάς, σκέφτομαι την πιο απλή λύση. Απλά του τοποθετώ ένα δεματικό, ανάμεσα στις δυο οπές που συγκρατούν τις βίδες και … έχετε γεια βρυσούλες!
Έχει πάει 10:00 και ακολουθώ τον R477 ο οποίος εκτείνεται κατά μήκος του Ατλαντικού, σε μια απόσταση 32 km, σύμφωνα με τον χάρτη. Η εν λόγω διαδρομή, ονομάζεται Black Head, σύμφωνα με τις καφέ χρώματος τουριστικές πινακίδες. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο που να με εντυπωσιάζει, από πλευράς φυσικής ομορφιάς. Ο παράκτιος όμως δρόμος είναι γεμάτος στροφές και συνδράμει τα μάλα στην οδηγική απόλαυση. Το τοπίο είναι πετρώδες, σεληνιακό θα έλεγα, προσδίδοντας μια απόκοσμη αίσθηση. Τα δε βράχια, μοιάζουν σαν να είναι ελαφρώς τεμαχισμένα με πολλές χαρακιές …
“Αχ, αυτές οι ηδονικές καμπύλες”, όπως θα έλεγε κι ο Πάρτσι …
Μετά το πέρας της διαδρομής Black Head, οδηγώ στον κεντρικό δρόμο Ν67 με σκοπό να επισκεφθώ το σπήλαιο Aillwee Cave, στο οποίο βρίσκομαι μετά από λίγα λεπτά. Ευκαιρία λοιπόν να δω και να πληρώσω ένα αξιοθέατο, ο τζίφρης και φραγκοφονιάς …
Η κοπελιά στη ρεσεψιόν, είναι πολύ εξυπηρετική και μου δίνει κάποιες πληροφορίες. To tour κοστίζει 12 € και διαρκεί 35 min. Μέχρι να έρθει η σειρά του δικού μου γκρουπ, σκοτώνω τον χρόνο μου στους χώρους του σπηλαίου και δη στην καφετέρια, τα μαγαζιά με αναμνηστικά κτλ.
Ξάφνου το μάτι μου πέφτει σ’ ένα αγαπημένο μου έμβλημα, το τριφύλλι. Λογικό, μιας και είμαι Παναθηναϊκός (άσχετα αν έχω κόψει κάθε σχέση με τον αθλητισμό) που έχει ως έμβλημα του το σύμβολο των Κελτών. Σύμφωνα με τα στερεότυπα, οι Ιρλανδοί, οι Σκώτοι, ίσως και οι Ουαλλοί, θεωρούνται Κέλτες. Όχι όμως και οι Άγγλοι, οι οποίοι θεωρούνται Αγγλοσάξονες. Οι Κέλτες με τους Αχαιούς, αποτέλεσαν τον ινδοευρωπαϊκό κορμό που μετανάστευσε από τη σημερινή Λιθουανία σε πολλές περιοχές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Όσοι πήγαν νότια ονομάστηκαν Αχαιοί (ανάμεσά τους και οι μετέπειτα Αρχαίοι Έλληνες) και όσοι πήγαν βορειότερα, ονομάστηκαν Κέλτες.
Αυτά βέβαια είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, καθώς είναι αυτονόητο πως κανένα έθνος ή φυλή ή ο,τιδήποτε άλλο σ’ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι φυλετικά καθαρό. Άσχετα αν εμείς στην Ελλάδα πάσχουμε από μια ανίατη και επικίνδυνη προγονολατρεία. Γι’ αυτό άλλωστε δεν προοδεύουμε ως έθνος, μιας και έχουμε μείνει προσκολλημένοι στο παρελθόν και απ’ ότι φαίνεται δύσκολα θα ξεκολλήσουμε. Εκτός κι αν ανοίξουμε κάποιο βιβλίο ιστορίας μπας και ξεστραβωθούμε. Αλλά τι λέω; Είναι πολύ πιο εύκολο να ζητωκραυγάζεις πως είσαι (μ)περήφανος α(μ)πόγονος ενδόξων προγόνων, από το να διαβάσεις ένα βιβλίο ιστορίας (εκτός του σχολικού βεβαίως – βεβαίως).
Η ίδια μ@λακία που εξακολουθεί να δέρνει εμάς, έδερνε και πολλά χρόνια πριν και τους Ιρλανδούς. Τον 18ο αιώνα, ήταν της μόδας, οι πάντες να θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους των Αρχαίων Ελλήνων. Έτσι λοιπόν και οι Ιρλανδοί πίστευαν αυτή την ανοησία, λόγω της συγγένειας Αχαιών – Κελτών. Οι Ιρλανδοί βέβαια το ξεπέρασαν στην προσπάθειά τους να κοιτάξουν μπροστά. Εμείς ακόμα να το ξεπεράσουμε κοιτώντας διαρκώς προς τα πίσω. Με αυτή την ηλίθια λογική, θα έπρεπε οι σημερινοί Λιθουανοί, να θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους όλων των Κελτών, των Αχαιών και λοιπών ινδοευρωπαϊκών φυλών. Αλήθεια, άκουσες ποτέ κάποιον Λιθουανό να λέει τέτοιες ανοησίες; Ενώ εμείς, δίνουμε ρεσιτάλ! Τέσπα, κλείνω αυτήν την παρένθεση, συνεχίζοντας περί του ταξιδίου …
To Σπήλαιο Aillwee σημαίνει “κίτρινος γκρεμός” και έχει μήκος 30 km. Υπάρχουν δίοδοι μήκους 1 km, οι οποίοι οδηγούν στην καρδιά του βουνού, όπου μόνο τα 300 m εκτίθενται στο κοινό. Το σπήλαιο αυτό ανακαλύφθηκε το 1940, όταν ένας Ιρλανδός χωρικός εν ονόματι Jacob Mc Gann ακολούθησε τον σκύλο του, ο οποίος κυνηγούσε ένα κουνέλι.
Παρένθεσις: το ίδιο σενάριο διαβάζω για όλα τα σπήλαια, ότι ένας χωρικός κυνηγούσε τον σκύλο του και το βρήκε κατά τύχη και μπλα, μπλα, μπλα. Κλείνει η παρένθεσις.
Ο χωρικός χάραξε τα αρχικά του στο σπήλαιο και το κρατούσε μυστικό για 30 χρόνια. Το 1973 εξερευνήθηκε από σπηλαιολόγους και από το 1976 είναι ανοιχτό για το κοινό. Στο σπήλαιο υπάρχουν υπόγειο ποτάμι, καταρράκτης, σταλαγμίτες, σταλακτίτες αλλά και απολιθώματα αρκούδας. Νομίζω δεν πρέπει να είδα τίποτα απ’ όλα αυτά. Λογικό θα μου πεις, μιας και το ενδιαφέρον μου ήταν εστιασμένο στην όμορφη ξεναγό, όπου δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα, τόσο γρήγορα που μιλούσε …
Οφείλω να ομολογήσω πως το σπήλαιο δεν με εντυπωσίασε. Θα το χαρακτήριζα μούφα και υπερεκτιμημένο, άσχετα αν μπορεί να κάνω λάθος και να το αδικώ με αυτούς τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς. Kαι για να πω την αλήθεια μου, θεωρώ πως το Σπήλαιο Βλυχάδα στον Διρό Μάνης ή το Σπήλαιο των Λιμνών στα Καλάβρυτα, όπου έχω πάει και στα δυο, είναι πολλές κλάσεις ανώτερα από αυτό εδώ. Και όπως αποδείχθηκε, τα 12 € θα μπορούσα να τα αξιοποιήσω καλύτερα π.χ. με μισό ντεπόζιτο βενζίνης ή με δυο μαύρες Guinness …
Το μόνο ίσως που με εντυπωσίασε ήταν η μελαχρινή ξεναγός, η οποία αποτελεί ίσως την πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στην Ιρλανδία. Γιατί μέχρι τώρα, στις Βρετανικές Νήσους, δεν έχω δει ούτε μια γυναίκα που να με κάνει να κόψω φλέβες. Έστω να είναι λίγο όμορφη, ρε παιδί μου. Μα καλά, κι αυτός ο θεούλης μόνο στις σλαβικές και νοτιοσλαβικές χώρες υπήρξε γενναιόδωρος;
Aποχωρώ από το σπήλαιο, μιας και οι ξεναγήσεις και τα αξιοθέατα δεν με συγκινούν όσο με συγκινεί ο δρόμος. Κινούμαι πάλι στον Ν67 και το κάστρο Dunguaire στο Kinvarra, θα με κατεβάσει για μερικά λεπτά της ώρας από τη σέλα. Η θέα ενός κάστρου, με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, αρκετούς αιώνες πίσω.
Εκεί που παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου, υπάρχουν κάποια σπιτάκια, μάλλον παραδοσιακά, των οποίων αδυνατώ να προσδιορίσω την προέλευση. Ωστόσο με εντυπωσιάζουν …
Kινούμαι στον Ν18 και βρίσκομαι στο Galway (Gaillimh) που είναι μια χαρακτηριστική πανέμορφη ιρλανδική πόλη. Όση ώρα κινούμαι στους κεντρικούς δρόμους της, καταφέρνει να με γοητεύσει. Πόσο θα ήθελα να μείνω ένα βράδυ εδώ …
Δυστυχώς δεν έκανα στάση και πλέον κινούμαι στον επαρχιακό R336 με κατεύθυνση το Ballynahown. Ο δρόμος είναι παραθαλάσσιος, με θέα την παραλία του Galway. Το σκηνικό μου θυμίζει τουριστική παραλία ελληνικού νησιού τον χειμώνα και τον δρόμο θα τον χαρακτήριζα αδιάφορο. Μα τελείως αδιάφορο!
Συνεχίζω να ακολουθώ τον ίδιο δρόμο, ο οποίος πλέον κατευθύνεται βόρεια, εγκαταλείποντας την ακτογραμμή. Το τοπίο ομορφαίνει με πολλές μικρές λίμνες. Είναι τόσες πολλές που νομίζω πως βρίσκομαι στην Φινλανδία. Η διαδρομή είναι μαγευτική και ουδεμία σχέση έχει με το αδιάφορο και βαρετό παράκτιο τμήμα του R336.
Η διαδρομή φαντάζει απόκοσμη, καθώς συναντώ ελάχιστους χρήστες του δρόμου. Σε κάποιo σημείο της, το κοντέρ της μοτοσυκλέτας μου, δείχνει μια ιδιαίτερη ένδειξη: 100.000 km! Να ‘σαι καλά καλή μου, σ’ ευχαριστώ για όσα μου έχεις χαρίσει και συνεχίζεις να μου χαρίζεις …
Η διαδρομή εξακολουθεί να με γοητεύει σε κάθε μέτρο που διανύω. Ενώ φαντάζει ορεινή, δεν είναι. Κι αν κοιτάξεις τον χάρτη, θα παρατηρήσεις αμέτρητες λίμνες, λες και κοιτάς τ’ άστρα στον ουρανό. Όσο και να θέλω να μην το πιστέψω, οποιαδήποτε ομοιότητα με την Φινλανδία, είναι τελείως συμπτωματική.
Φτάνω στη διασταύρωση με τον Ν59 και αποφασίζω να στρίψω δεξιά και όχι αριστερά. Απλά θα πεταχτώ μέχρι την Oughterard (Vachtar Ard) όπου ο χάρτης λέει πως υπάρχει ένα σημείο θέας στην τεράστια λίμνη Lough Corrib και μετά θα γυρίσω πίσω στο σημείο που βρίσκομαι. Το γεγονός πως θα γράψω τουλάχιστον 32 km πηγαινέλα με αφήνει αδιάφορο, μιας και έχω χρόνο για εξερεύνηση. Η κατάσταση του δρόμου δεν είναι και η καλύτερη δυνατή και εκτός αυτού, υπάρχει αρκετή κίνηση από αυτοκίνητα και λεωφορεία.
Ακολουθώντας το ένστικτό μου, περιφέρομαι κάπου ανάμεσα σε ένα B&B δίπλα στη λίμνη και ένα κάστρο. Τελικά το σημείο θέας δεν το βρήκα και φυσικά ούτε που κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο. Σάμπως έχει σημασία θα μου πεις …
Το τοξωτό γεφύρι στην Oughterard, από το οποίο περνάει ο κεντρικός δρόμος, αλλά και η εκκλησία, αποσπούν για λίγο την προσοχή μου, καθώς οδηγούμαι στον δρόμο της επιστροφής.
Στον οποίο δρόμο, υπάρχουν κι άλλες λίμνες …
Περνώ από τη διασταύρωση που πέρασα πριν λίγη ώρα και πλέον κατευθύνομαι προς το Clifden. Η διαδρομή εξακολουθεί να είναι μαγευτική, με πολλές λίμνες και έναν δρόμο γεμάτο στροφές και πολύ καλή ποιότητα οδοστρώματος. Έχω την αίσθηση πως από ένα σημείο και μετά της σημερινής ημέρας, μεταφέρθηκα στην Φινλανδία. Αν και αυτή η Φινλανδία (η “ιρλανδική”) μου φαίνεται πιο στριφτερή και ολίγον τι πιο ορεινή. Γιατί ως γνωστόν, η κανονική Φινλανδία, κάθε άλλο παρά στριφτερή και ορεινή είναι. Απλά έχει χιλιάδες λίμνες …
Αφού έκανα μια στάση για βενζίνη στο Clifden, πλέον βρίσκομαι στην είσοδο του Connemara Νational Park και απ’ ότι καταλαβαίνω απαιτείται να του αφιερώσεις αρκετό χρόνο για να το εξερευνήσεις με τα πόδια. Ωχ, πως τα βαριέμαι κάτι τέτοια. Ή πιο σωστά, δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου για πεζοπορία. Δεν το σκέφτομαι καθόλου και συνεχίζω τον μοναχικό μου δρόμο, όπου οι εκπλήξεις που καραδοκούν εκεί, φαντάζομαι θα είναι περισσότερες.
Και σωστά υπέθεσα, καθώς οι στάσεις για φωτογράφιση, διαδέχονται η μία την άλλη. Φωτογραφικός οργασμός θα έλεγα, με μια μεγάλη δόση υπερβολής.
Ένας βράχος ή κάτι σαν σπηλιά, δίπλα σε μια λίμνη, μοιάζει σαν εκκλησάκι.
Οι καμπύλες και το υψομετρικό του δρόμου.
Η εκκλησία Κylemore Abbey των Βενεδικτίνων, είναι χτισμένη στις όχθες μιας λίμνης.
Και από τη λίμνη περνάει ο δρόμος, μια λωρίδα γης, η οποία τη χωρίζει από την απέναντι πλευρά που είναι γεμάτη καταπράσινα βουνά.
Η διαδρομή εξακολουθεί να με μαγεύει. Οι στροφές, ο δρόμος, το υγρό στοιχείο.
Και φτάνω στο Killary Harbour, το οποίο μοιάζει σαν φιορδ.
Εκεί υπάρχει ένα δέντρο στο οποίο οι περαστικοί εναποθέτουν διάφορα πράγματα.
Εκεί ξεχωρίζω ένα κουκλάκι το οποίο αναπαριστά τον παπαγάλο του Ατλαντικού, τον λεγόμενο Atlantic Puffin.
Έχω βάλει σκοπό, να διανυκτερεύσω στο Westport, το οποίο απέχει μια ευθεία από τον κεντρικό Ν59. Φυσικά και δεν θα πάω από εκεί, αλλά μέσω … Λαμίας και δη του επαρχιακού R335. Κάτι μ’ έχει πιάσει σήμερα και την έχω δει Κολόμβος, Μαγγελάνος και Μάρκο Πόλο μαζί. Θέλω να εξερευνήσω τα πάντα, να μην αφήσω τίποτα που να μην το δω. Κι αν έμαθα κάτι τόσες ημέρες στην Ιρλανδία είναι το εξής:
Μακριά από κεντρικούς δρόμους! Η ομορφιά είναι στους επαρχιακούς!
Ο R335 φροντίζει από τις πρώτες κιόλας στροφές, να με αποζημιώσει γι’ αυτήν μου την επιλογή. Περνάω ανάμεσα από λίμνες, βουνά, οροσειρές, ποτάμια κι ένα σωρό άλλα όμορφα πράγματα που η φύση χάρισε απλόχερα σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Παρατήρησες τη μεζούρα;
O Παπασούζας με κάποιον συνάδελφό του επί το έργον …
Οι λίμνες Doo Lough και ιδίως η Glenullin Lough στη συνέχεια, θα με αφήσουν με το στόμα ανοιχτό.
Είναι με διαφορά η πιο όμορφη διαδρομή που έχω κάνει μέχρι τώρα στην Ιρλανδία. Και η θέα της λίμνης Glenullin Lough, είναι με διαφορά το πιο μεγαλειώδες τοπίο που βλέπω μέχρι τώρα στο ταξίδι. Μοιάζει σαν μερικές φωτογραφίες που έχω δει στο διαδίκτυο με λίμνες της Νότιας Αμερικής. Μπορεί να πέταξα και πατάτα μ’ αυτό το τελευταίο, αλλά αυτή η αίσθηση μου έχει καλλιεργηθεί στο μυαλό αυτή τη στιγμή …
Από ‘κει και πέρα η διαδρομή είναι απλά διεκπαιρεωτική, η οποία περνάει από τις παραλίες Glew και Westport. Κάνω μια στάση και βγάζω το GPS από το tank bag προκειμένου να με οδηγήσει στο Westport House, όπου εκεί υπάρχει camping.
Aργά το απόγευμα φτάνω στο camping, όπου η κοπελιά που δουλεύει στη ρεσεψιόν είναι ο θηλυκός … Rory Gallagher! Mιλάμε για εκπληκτική ομοιότητα! Στο camping υπάρχει αρκετός κόσμος και πάρα πολλά κουνούπια! Φαίνεται ότι είναι high class, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη θα το χαρακτήριζα για τον π*ύτ$ο! Δεν έχει κουζίνα και καθόλου καλό σήμα για wi – fi! Το αποτέλεσμα είναι πως δεν μαγείρεψα και τσίμπησα κάτι σουπερμαρκετίστικες σαχλαμάρες που μου είχαν περισσέψει …
Αφού έγραψα το ημερολόγιο, αποφασίζω να κάνω ένα ζεστό ντους. Αλλά τι ζεστό ντους να κάνω, όταν το νερό είναι παγωμένο; Τελικά κάνω με παγωμένο, βρίζοντας συνεχώς θεούς και δαίμονες. Aν με άκουσαν κάποιοι Ιρλανδοί, ακόμα θα αναρωτιούνται τι σημαίνει και από πόσο γράμματα αποτελείται η λέξη “posogiatonpoutsoeisteremalakesgamotocampingsaspaliokariolides” …
Με την ώρα να δείχνει 23:40 οδηγούμαι στη σκηνή για ύπνο. Ήταν μια καταπληκτική ημέρα η σημερινή. Η Ιρλανδία μου φανέρωσε την επιβλητικότητα των τοπίων της. Αμέτρητες λίμνες και ποτάμια, δρόμοι γεμάτοι στροφές. Κάτι σε Φινλανδία μου θύμισε από ένα σημείο και μετά, αλλά στο πολύ πιο όμορφο, στριφτερό και ορεινό. Το γεγονός πως σήμερα δεν ήξερα τι θα συναντήσω, καθώς τα πάντα μου ήταν άγνωστα, με έκανε να γευθώ πολλές εκπλήξεις και συγκινήσεις. Πόσο όμορφα είναι όταν δεν ξέρεις απολύτως τίποτα γι’ αυτά που θα δεις …
Oíche mhaith!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Westport House (12 €)
Βενζίνη: 20,20 €
Αξιοθέατα: Aillwee Cave (12 €)
Λοιπά: 2,39 €
Σύνολο: 46,59 €
Γενικό Σύνολο: 860,98 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!