Ημέρα 33η: Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015, Novi Sad – Nis (562,2 km)
Лепа Србија
Χθες αποφάσισα να μείνω άλλο ένα βράδυ στην Σερβία. Προορισμός μου η πόλη Nis, όπου θα μείνω στον ξενώνα Aurora Hostel του φίλου μου Nenad, με τον οποίο μίλησα χθες στο τηλέφωνο προκειμένου να μου κρατήσει ένα κρεβάτι.
Το θέμα όμως είναι μέσω ποιας διαδρομής θα φτάσω στην Nis. Χθες λοιπόν βρέθηκα αντιμέτωπος μ’ ένα τεράστιο δίλημμα. Σκέφτηκα να πάω μέσω Uvac, κοντά στα σύνορα με το Μαυροβούνιο και το Κόσοβο. Ο ποταμός Uvac είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα που έχω δει σε φωτογραφίες μέχρι τώρα. Πέρσι πέρασα σχεδόν δίπλα από εκεί, αλλά δεν πήρα πρέφα. Όμως τα χιλιόμετρα είναι σχεδόν 600 και απαιτούν περίπου 10 ώρες οδήγησης χωρίς τις στάσεις. Και εκτός αυτού δεν γνωρίζω πώς θα φτάσω στο πολυφωτογραφισμένο σημείο θέας. Kι αν χρειάζεται να περπατήσω 1 ώρα με τα πόδια; Κι αν χρειάζεται να οδηγήσω κάμποσα χιλιόμετρα σε κακοτράχαλο χωματόδρομο; Το αφήνω λοιπόν για την επόμενη φορά που θα έρθω στην Σερβία, όπου θα έχω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου.
Η άλλη μου επιλογή είναι να πάω μέσω Golubac και Kladovo, σε μια διαδρομή που ο ποταμός Δούναβης χωρίζει την Σερβία με την Ρουμανία, αποτελώντας και το φυσικό τους σύνορο. Και αυτό θα κάνω μιας και μίλησα τηλεφωνικώς με τον φίλο μου τον Κυριακόπουλο, του οποίου αυτά τα μέρη του είναι γνωστά και με ενθάρρυνε να περάσω από εκεί. Και εκτός αυτού τα χιλιόμετρα είναι περίπου 550 και απαιτούν περίπου 7,5 ώρες οδήγηση χωρίς τις στάσεις. Άρα λοιπόν θα ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή, η οποία φαίνεται πιο “ξεκούραστη”.
Σηκώνομαι στις 09:00 και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι να απολαμβάνω άλλον έναν πρωινό περίπατο στην αγαπημένη μου πόλη.
Και φυσικά κάθομαι σε μια καφετέρια όπου απολαμβάνω έναν frappe και απ’ ότι παρατηρώ έχει και μια μπάλα παγωτό μέσα. Ο καφές φυσικά δεν πίνεται. Και ακόμα πιο φυσικά, δεν πήγα στην καφετέρια για να απολαύσω καφέ – αν ήταν έτσι θα έφτιαχνα από τον δικό μου. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα στον κόσμο από το να βρίσκεσαι σε μια πόλη της Σερβίας πίνοντας καφέ και να θαυμάζεις το ωραίο φύλο να δίνει ρεσιτάλ με την παρουσία του.
Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο homtel, όπου λίγο πριν φύγω συζητώ με μια άλλη κοπελιά που δουλεύει εκεί. Ένα ζευγάρι μεσήλικων Σέρβων δίπλα μας, παρακολουθεί τη συζήτηση καρφώνοντας το βλέμμα τους πάνω μου με συμπάθεια. Μάλλον κατάλαβαν τα αισθήματά μου γι’ αυτή τη χώρα. Τη χώρα που μισούμε σχεδόν όλος ο πλανήτης πριν μερικά χρόνια …
Κατά τις 10:30 αποχωρώ από το Novi Sad και στα φανάρια ένας Σέρβος οδηγός, μου παίζει έντονα την κόρνα, βγάζοντας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου το χέρι του και με χαιρετάει. Ούτε η πρώτη φορά είναι και φαντάζομαι ούτε και η τελευταία που γίνομαι δέκτης τέτοιας συμπεριφοράς στους σερβικούς δρόμους …
Ούτε 100 km χωρίζουν τις δυο μεγαλύτερες πόλεις της Σερβίας, το Novi Sad και το Βελιγράδι, μέσω του αυτοκινητόδρομου. Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο προκειμένου να φουλάρω βενζίνη. Όμως έχει πάρα πολύ κόσμο και σκέφτομαι πως θα χάσω αρκετά λεπτά της ώρας περιμένοντας τη σειρά μου. Και την ώρα που είμαι έτοιμος να βάλω το κράνος και να φύγω, περνάει από δίπλα μου μια Σέρβα θεά, η οποία για πλάκα με στέλνει στο νοσοκομείο για καρδιογράφημα! Μπαίνει σ’ ένα BMW X4 και ξεκινάμε σχεδόν μαζί …
Για αρκετά χιλιόμετρα κινούμαστε μαζί. Σε κάποια φάση με προσπερνάει – φαίνεται γρήγορη οδηγός. Και σιγά μην αφήσω τέτοια “πρόκληση” αναπάντητη. Την προσπερνάω με πάνω από 180 km/h. Eπόμενη κίνηση: μήπως να της κλείσω τον δρόμο και να της πιάσω την κουβέντα; Όχι – όχι, είμαι σοβαρό παιδί! Μπαίνω στο Novi Beograd και ελαττώνω ταχύτητα και τότε με προσπερνάει και χάνεται από μπροστά μου.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο και κλασσικά ο υπάλληλος μου την πέφτει. Βασικά κάθε φορά που σταματώ σε βενζινάδικο της Σερβίας, έχω αυτήν την αντιμετώπιση. Μην δουν Έλληνα οι Σέρβοι, αμέσως να του πιάσουν την κουβέντα. Όμως αυτός εδώ είναι περίπτωση. Κι ο άτιμος, έχει πάρει φόρα και δεν σταματά να μιλάει:
– Έχω κι εγώ μηχανή και κάθε χρόνο ταξιδεύω στην Ελλάδα! Η Ελλάδα είναι η αγαπημένη μου χώρα! Kάθε φορά που έρχομαι αισθάνομαι πολύ όμορφα! Την αισθάνομαι σαν πατρίδα μου!
Ω, τι σύπτωσις! Λες να γνώρισα το σερβικό alter ego μου; Σίγουρα, αλλά αυτός φαίνεται χειρότερος κι από εμένα! Αφού μιλάει, στο τέλος μου πετά και τη γνωστή παπ@ριά περί “orthodox brothers” που μου γυρίζουν τ’ άντερα κάθε φορά που την ακούω. Του λέω πως δεν με νοιάζει η θρησκεία μιας και έχω πολλούς φίλους καθολικούς, μουσουλμάνους και άλλους. Δείχνει κατανόηση και συμφωνεί μαζί μου. Ωραίος τύπος, φαίνεται πολιτισμένος γιατί υπάρχουν αρκετοί ούγκανοι Σέρβοι, οι οποίοι αν τους πεις πως η θρησκεία σε αφήνει παγερά αδιάφορο, σε κοιτούν μ’ ένα περιφρονητικό ύφος.
Μπαίνω μέσα στο ταμείο να πληρώσω, όπου η ταμίας είναι χωρίς υπερβολές, από τις πιο όμορφες γυναίκες που έχω δει. Ένα κράμα από Svetlana “Ceca” Raznatovic, Sandra Prodanovic “Afrika”, Mia Borisavljevic και Milica Pavlovic! Αφού την ευχαρίστησα και τη χαιρέτησα στα σερβικά, μου σκάει ένα χαμόγελο και με στέλνει στον έβδομο ουρανό! Κι άντε μετά να μου κάνει όρεξη να φύγω από το βενζινάδικο …
Κάθομαι σ’ ένα τραπέζι έξω προσπαθώντας να ανακτήσω δυνάμεις, χτυπώντας δυο κομμάτια πίτσας.
Μετά από λίγο συνεχίζω τον δρόμο μου ακολουθώντας τις υποδείξεις του GPS, το οποίο με περνάει από κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας.
Eυκαιρία λοιπόν να σιγοτραγουδήσω μέσα από το κράνος μου μια “μπαλάντα αντιφρονούντων” από το δημοφιλέστερο hip – hop συγκρότημα της Σερβίας, τους Beogradski Sindikat, οι οποίοι διακρίνονται για τον ακτιβιστικό στίχο τους. Κάτι σαν τους δικούς μας Active Member ας πούμε …
Στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου πληρώνω το αντίτιμο και πλέον βρίσκομαι να οδηγώ στον επαρχιακό δρόμο, ο οποίος περνάει κοντά από τις πόλεις Smederevo και Pozarevac. Το Smedervo ήταν η τελευταία πρωτεύουσα της Σερβίας πριν την οθωμανική κυριαρχία και το Pozarevac ήταν η γενέτειρα πόλη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Ουδέν σχόλιο για τον κύριο και το καθεστώς του.
Οδηγώντας σ’ αυτή τη διαδρομή, αμέσως μου γίνεται αντιληπτή η εικόνα της σερβικής επαρχίας που προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της με αξιοπρέπεια. Φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς οι κάτοικοι της επαρχίας. Και αυτό το παρατηρείς στα σπίτια. Ναι μεν, κάποια είναι “φτωχικά” αλλά νοικοκυρεμένα. Πουθενά δεν βλέπεις εικόνες μιζέριας, ένδειας καις εγκατάλειψης. Κεραμίδια, μικροί κήποι και λουλούδια σε όλα τα μπαλκόνια των σπιτιών. Πουθενά δεν βλέπεις τετράγωνα εκτρώματα που παραπέμπουν σε εγκαταλελειμμένους στάβλους. Τα συντηρούν όσο μπορούν και αυτό δείχνει πόσο αγαπάνε τα σπίτια και τον τόπο τους. Θέλουν να είναι περήφανοι και αξιοπρεπείς, παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.
Και φυσικά τα ορθόδοξα μοναστήρια ξεφυτρώνουν από παντού σαν τα μανιτάρια. Δυστυχώς μετά το καθεστώς αθεΐας ή και θρησκευτικής ανοχής του Τίτο, ήρθε η θρησκεία να οδηγήσει στον σκοταδιστικό μεσαίωνα, όχι μόνο την Σερβία αλλά και τις άλλες ομόσπονδες δημοκρατίες που αποτελούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία. Εξαίρεση αποτελεί η Σλοβενία, από την οποία απουσιάζει η θρησκευτική ψύχωση που έχει προσβάλλει τα τελευταία χρόνια Σέρβους, Κροάτες και Βόσνιους.
Ο δρόμος κατηφορίζει μέσω μιας καταπράσινης διαδρομής με πολλές στροφές και στο τέλος αντικρίζω τον ποταμό Δούναβη. Με μήκος 2.872 km είναι ο 2ος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης και ο 29ος στον κόσμο, χαρακτηριζόμενος ως διεθνής υδάτινος δρόμος. Σε αυτό το σημείο αλλά και στη διαδρομή που προτίθεμαι να ακολουθήσω, αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ Σερβίας και Ρουμανίας.
Από τα πρώτα χιλιόμετρα η διαδρομή με προϊδεάζει για το τι θα δουν τα μάτια μου στη συνέχεια.
Ένας παραποτάμιος δρόμος γεμάτος στροφές κατά μήκος μιας καταπράσινης διαδρομής που περνάει μέσα από τούνελ και σε ορισμένες περιπτώσεις κάτω από θεόρατους βράχους! Απέναντί μου η γεμάτη ανεμογεννήτριες Ρουμανία. Η κίνηση των πλοίων και των αυτοκινήτων είναι αρκετή.
Παρένθεσις: επιστρέφοντας από το ταξίδι, μετά από αρκετούς μήνες ανακάλυψα ένα όμορφο videoclip, το οποίο γυρίστηκε σ’ αυτή τη διαδρομή. Είναι από το μουσικό συγκρότημα Uciteljice, με τρεις όμορφες κοπελιές από την Κροατία και την Σλοβενία. Ας απολαύσουμε λοιπόν, τις φυσικές ομορφιές των Βαλκανίων αλλά και τις φυσικά όμορφες Uciteljice…
Σύντομα βρίσκομαι στο Golubac όπου πάνω στον δρόμο βρίσκεται το φημισμένο κάστρο στο οποίο αυτή τη στιγμή γίνονται εργασίες συντήρησης. Το κάστο χτίστηκε τον 14ο αιώνα και στο οποίο το 1428 έλαβε χώρα άλλη μια από τις πάμπολες μάχες που έδωσαν οι Σέρβοι εναντίον των Οθωμανών. Οι Σέρβοι ήταν αυτοί που δημιούργησαν τα περισσότερα και διαρκέστερα προβλήματα στους Οθωμανούς με συνεχείς εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Γι’ αυτό και η ιστορία τους έχει προσδώσει τη φήμη του πιο ανυπότακτου και δυσκολοκατάβλητου λαού των Βαλκανίων.
Κινούμενος προς Kladovo, συνειδητοποιώ πως αυτή η διαδρομή είναι από τις πιο όμορφες και ξεχωριστές που έχω οδηγήσει στα Βαλκάνια και όχι μόνο.
Σε κάποια φάση βλέπω στ’ αριστερά μου μια πινακίδα που γράφει “Lepenski Vir” και σε κλάσματα δυτερολέπτου ο εγκέφαλος μου δίνει εντολή να στρίψω και να την ακολουθήσω. Αμέσως ανακαλώ τη μνήμη μου, η οποία λέει πως αυτές τι δυο περίεργες λέξει τις είχα διαβάσει στο βιβλίο “Μυστική Σερβία” των συγγραφέων Γιώργου Στάμκου και Μίλιτσα Κοσάνοβιτς. Tόσο η “Μυστική Σερβία” όσο και τα “Στοιχειωμένα Βαλκάνια” των εν λόγω συγγραφέων, είναι δυο βιβλία τα οποία με έκαναν να δω με διαφορετικό μάτι τα Βαλκάνια από δυο συγγραφείς που τα γνωρίζουν όσο λίγοι.
Ακολουθώντας την πινακίδα οδηγούμαι σ’ έναν χώρο όπου εκεί υπάρχει ένα εστιατόριο με θέα τον Δούναβη. Η πινακίδα λέει πως αν περπατήσω 400 m θα βρεθώ στον αρχαιολογικό χώρο των Lepenski Vir και φυσικά δεν χάνω ευκαιρία.
Στην αρχή βλέπω κάτι μικρά παραδοσιακά σπιτάκια. Περπατώ ένα μονοπάτι ανάμεσα σε δέντρα και φτάνω στον αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος είναι κρυμμένος σε μια δασώδη όχθη του Δούναβη.
Οι Lepenski Vir, ήταν ένας αυτόχθων βαλκανικός πολιτισμός, ο οποίος εντοπίστηκε στην κοιλάδα του Δούναβη και χρονολογείται μεταξύ 7.000 – 6.000 πΧ. Και οι σερβικοί σοβινιστικοί κύκλοι τονίζουν πως οι Σέρβοι αποτελούν τους απόγονους αυτού του πολιτισμού! Τελικά είναι να κλαις και να γελάς με τους σοβινιστικούς κύκλους ανεξαρτήτου προελεύσεως …
Η γνωστή επιδημία του αυτοχθονισμού που έχει προσβάλλει όλους τους λαούς των Βαλκανίων. Οι Αλβανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους απόγονους των αρχαίων Ιλλυριών, οι Έλληνες ως απόγονους των αρχαίων Ελλήνων, οι Σλαβομακεδόνες των αρχαίων Μακεδόνων, οι Βούλγαροι των αρχαίων Θρακών. Ώρες – ώρες αναρωτιέμαι πόσο ανόητοι είμαστε. Τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος έχει τους πιο ένδοξους προγόνους. Η μ@λακία μας δεν έχει όρια. Και στην τελική, αρχίζω να πιστεύω πως όλοι εμείς οι Βαλκάνιοι αντί να αγωνιστούμε και να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον, πιο πολύ αγωνιζόμαστε για το πώς θα φτιάξουμε ένα καλύτερο παρελθόν. Έτσι για να αισθανθούμε ανώτεροι από τον γείτονα. Άμα είσαι σοβινιστής και εθνικιστής, είναι πολύ λογικό να έχεις πολλά κενά αέρος στο κρανίο σου. Γι’ αυτό λοιπόν και τα Βαλκάνια αποτελούν τον φτωχό συγγενή της Ευρώπης. Τα φτωχά και κολλημένα μυαλά, είναι αναγκασμένα να μένουν στάσιμα πιστεύοντας σ’ αυτές τις ηλιθιότητες. Τα ανεξάρτητα και υγιή μυαλά όμως προοδεύουν και εξελίσσονται.
Μετά από αυτήν την ενδιαφέρουσα στάση, ανεβαίνω ξανά στη μοτοσυκλέτα μου, συνεχίζοντας την πορεία μου προς Kladovo. Η διαδρομή μπορεί να είναι καταπληκτική, όμως ο δρόμος είναι σε κακή κατάσταση. Συνεχόμενα μπαλώματα υποβάλλουν σε σκληρό έλεγχο τις αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας και αμέτρητα τρομακτικά τούνελ χωρίς φωτισμό με κάνουν να νομίζω πως βρίσκομαι στο “τρένο του τρόμου”. Σ’ ένα από αυτά τα τούνελ υπάρχει χαλίκι το οποίο με κάνει να χάσω για ελάχιστες στιγμές τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας, ευτυχώς χωρίς δυσάρεστες συνέπειες.
Η διαδρομή συνεχίζει να μ’ εντυπωσιάζει πιο πολύ. Ο Δούναβης στενεύει κι άλλο, φέρνοντας πιο κοντά την Σερβία και την Ρουμανία. Σε κάποια σημεία το τοπίο “νορβηγίζει” επικίνδυνα κάνοντάς με να νομίζω πως βρίσκομαι σ’ ένα νορβηγικό φιόρδ …
Πλησιάζοντας το Kladovo, βλέπω μια γέφυρα η οποία και οδηγεί στην Ρουμανία. Αχ, αυτή η Ρουμανία πόσο με γοήτευσε στην πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής επίσκεψή μου σε αυτή. Κάνω την καρδιά μου πέτρα υποσχόμενος πως την επόμενη φορά θα ξαναπάω σ’ αυτήν την πανέμορφη χώρα.
Σταματώ στο Kladovo για μια στάση ξεμουδιάσματος και πλέον αλλάζω πορεία κινούμενος νότια προς Nis.
Η κατάσταση του οδοστρώματος χειροτερεύει και φαίνεται πως βρίσκομαι κάπου απόμερα. Nαι, αυτή την Σερβία θέλω να δω. Την απόμακρη, αυτήν που δεν τραβάει τουρίστες και κόσμο. Αυτήν της επαρχίας που δεν βρίσκεται στους “must to see” προορισμούς. Αυτήν που δεν τραβάει τα φώτα πάνω της. Εκεί που βλέπεις την φτώχεια να εναγκαλίζεται με την περηφάνια. Την αγνότητα με την αξιοπρέπεια. Εκεί που οδηγείς σχεδόν μόνος χωρίς να ξέρεις πού θα σε βγάλει ο δρόμος. Αυτό έζησα πέρσι στην Σερβία και γι’ αυτό ήθελα να μείνω άλλη μια ημέρα σ’ αυτήν.
Στα πρώτα χιλιόμετρα μετά το Kladovo, αντικρίζω μια γέφυρα που είναι κατεστραμμένη, για άγνωστο λόγο. Ίσως να είναι από τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 2014; Δεν γνωρίζω να απαντήσω με σιγουριά …
Είμαι σε μια φτωχική πλευρά αυτής της χώρας και σκέφτομαι πόσο πίσω την γύρισε ο πόλεμος. Πόσο ανεπανόρθωτο κακό της έκανε, τόσο στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, όσο και στον τρόπο σκέψης της μάζας. Πολλά μυαλά γύρισαν στον μεσαίωνα τυφλωμένα από εθνικιστικά πάθη. Άλλα βρήκαν καταφύγιο στη θρησκεία. Δυστυχώς οι σημαίες και οι θρησκείες πάντα βρίσκουν τον τρόπο σε τέτοιου είδους καταστάσεις να επηρεάζουν αρνητικά τη σκέψη πολλών αφελών (αν και συχνά καλοπροαίρετων) ανθρώπων …
Και σκέφτομαι πόσα χρόνια πίσω την γύρισαν οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ και το απάνθρωπο εμπάργκο της Δύσης. Λες και δεν ήθελαν ν’ αφήσουν τίποτα όρθιο! Την καταδίκασαν σε μαρασμό, αφού πρώτα την εξευτέλισαν και τη συκοφάντησαν διεθνώς. Πιστεύω πως κάποια στιγμή θα σταθεί όρθια στα πόδια της. Πόσες φορές την βομβάρδισαν και την πολέμησαν οι Δυτικοί; Πολλές! Κι όμως, κάθε φορά τη βλέπεις και ορθώνει το ανάστημά της. Δεν πέφτει αμαχητί. Διαθέτει άφθονο πλούτο τόσο σε έδαφος όσο κα υπέδαφος, έχει αξιόλογους επιστήμονες, βιομηχανική υποδομή κι άλλα πολλά. Και παραδοσιακά, είναι μια χώρα που δεν υποτάσσεται εύκολα. Αυτό με κάνει να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της.
Βέβαια, αν κοιτάξουμε και την άλλη όψη του νομίσματος, η Σερβία είναι εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Από τη μια αυτό της δίνει το δικαίωμα να είναι κύρια του εαυτού της και από την άλλη την έχει αφήσει πίσω όσον αφορά την ανάπτυξη και την ασφάλεια. Και αυτό το παρατηρείς βλέποντας την πιο σύγχρονη ευρωπαϊκή εικόνα που έχουν για παράδειγμα η Σλοβενία και η Κροατία. Και δυστυχώς η Σερβία δεν έχει προοδεύσει και κατά συνέπεια αναπτυχθεί όπως οι άλλες δυο χώρες. Λες και θέλει να μείνει καθηλωμένη στη βαλκανική φτώχεια ενώ έχει όλα τα φόντα να γίνει μια πλούσια χώρα όπως ήταν κάποτε η Γιουγκοσλαβία. Αναμφίβολα, το μέλλον της Σερβίας είναι στην Ευρώπη. Γιατί είναι μια χώρα που ανήκει στον δυτικό πολιτισμό. Η Σερβία έχει όλα τα φόντα για να μπει στην ΕΕ αλλά το κόβω πολύ δύσκολο καθώς πρέπει να έρθει σε ρήξη με το παρελθόν της αναγνωρίζοντας το Κόσοβο. Θα βρεθεί όμως μια μελλοντική κυβέρνηση να το αναγνωρίσει με την προοπτική να μπει η Σερβία στην ΕΕ; Δύσκολο έως απίθανο μου φαίνεται. Και νομίζω πως οι Σέρβοι πρέπει να αναρωτηθούν το πιο απλό: θέλουν να καλυτερεύσουν τη ζωή τους ή θέλουν να τραβήξουν έναν μοναχικό δρόμο υποταγμένοι σε εθνικιστικούς μύθους; Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θα καλυτερεύσει η ζωή του μέσου Σέρβου αν η χώρα μπει στην ΕΕ …
Mετά το Zajecar οδηγώ σε μια ανηφορική διαδρομή όπου ο δρόμος είναι εκπληκτικός. Τέτοια ποιότητα οδοστρώματος συναντάς μόνο σε ευρωπαϊκούς δρόμους. Kαι φυσικά δεν χάνω ευκαιρία να το διασκεδάσω αυξάνοντας τους ρυθμούς μου.
Η ένδειξη της ρεζέρβας αρχίζει να αναβοσβήνει και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο στο Svrljig, όπου κάνω μια στάση αρκετών λεπτών. Ο βενζινοπώλης αν και μιλάει μόνο σερβικά, έχει όρεξη για κουβέντα. Άλλο που δεν θέλω κι εγώ. Με ρωτάει αν είμαι Grcki (Γκρέτσκι = Έλληνας) παρατηρώντας την πινακίδα μου. Είναι ωραία φάση να μιλάς σε μια ξένη γλώσσα από την οποία γνωρίζεις ελάχιστες λέξεις.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω στην Nis, όπου κινούμαι στον κεντρικό δρόμο.
Σε κάποια φάση παραλίγο να χάσω τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας και να γίνω χαλκομανία στο παρμπρίζ του προπορευόμενου αυτοκινήτου, σε παρακείμενο στύλο και παραπλήσιο κάδο απορριμμάτων. Αιτία μια εντυπωσιακή μελαχρινή νεαρά, μια Σέρβα θεά για να το πω απλά και χωρίς λυρισμούς. Τα προπορευόμενα οχήματα της έπαιζαν δυνατά τις κόρνες με συχνότητα εφάμιλλη γαμήλιας πομπής. Κι όταν την αντιλαμβάνομαι από το στόμα μου βγαίνει μια μακρόσυρτη ιαχή “ωωωωωωωωωωωωω”! Τελικά το να κυκλοφορείς σε σερβικούς δρόμους είναι κάτι το οποίο αυξάνει την πιθανότητα τροχαίου ατυχήματος. Αν το σκεφτούν καλύτερα οι ιθύνοντες της BMW, πιθανότατα να γράφουν στα εγχειρίδια χρήσης των μοτοσυκλετών τους προτάσεις του στυλ “μην κυκλοφορείτε σε σερβικούς δρόμους, γιατί αυξάνoνται κατά 96,456790 % οι πιθανότητες ατυχήματος” …
Κατά τις 19:30 φτάνω στον γνώριμό μου ξενώνα Aurora Hostel όπου με υποδέχεται ο ιδιοκτήτης και πλέον φίλος μου, ο Nenad μ’ ένα “γειά σου” στα ελληνικά. Γνωριστήκαμε πέρσι όταν έφθασα εκεί. O Νenad, όπως είχα γράψει και τότε, έζησε από το 1993 έως το 1996 στο Άργος και στο Ηράκλειο, την πόλη που μένω δηλαδή. Ε, δεν ήθελε και πολύ για να γίνουμε δυο καλοί φίλοι.
Το Aurora Ηostel, παλαιότερα ήταν το τουρκικό προξενείο στην Nis και ανακατασκευάστηκε, όπου σήμερα λειτουργεί ως ξενώνας. Eκεί συναντάς ταξιδιώτες, κυρίως νεαρής ηλικίας από διάφορα μέρη του κόσμου.
Τα λέμε για αρκετή ώρα, και στη συνέχεια παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου στο κλειστό υπόγειο parking. Μέχρι να κάνω ντους και να ετοιμαστώ έχει πάει 22:00 και χαιρετώ τον Nenad κατευθυνόμενος στο κέντρο της πόλης, το οποίο απέχει περίπου 5 λεπτά με τα πόδια.
Δεύτερη φορά στην Nis, μια ιστορική πόλη της Σερβίας. Τεράστιος πεζόδρομος, αρκετός κόσμος να πηγαινοέρχεται, ο ποταμός Nisava, το κάστρο της πόλης, αρκετά μαγαζιά και καφετέριες. Η πόλη σφύζει από ζωή …
Για την Nis έχω γράψει στο παρελθόν και αυτή τη φορά θα αναφέρω δυο προτάσεις για φαγητό, από τον Nenad. Tην καλύτερη pljeskavica θα την βρεις στην καντίνα στον πεζόδρομο, δίπλα στα Mc Donalds. Εγώ δυστυχώς μπερδεύτηκα και δοκίμασα και φέτος από την άλλη καντίνα, λίγο παραπάνω. Για καλό φαγητό, το εστιατόριο Kafana Kod Rajka είναι πολύ καλή επιλογή.
Η Νis, αποτέλεσε τη γενέτειρα πόλη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο οποίος εκτός από παιδοκτόνος, συζυγοκτόνος, γαμπροκτόνος, εγγονοκτόνος κι ένα σωρό άλλα μακάβρια που τελειώνουν σε “όνος”, προκάλεσε και χιλιάδες άλλα θύματα στους πολέμους του. Κι όμως η “θρησκεία της αγάπης” τιμάει ως Άγιο έναν “ορθόδοξο τζιχαντιστή”! Ναι μεν κάθαρμα ο Μέγας Κωνσταντίνος, αλλά πανέξυπνος. Χαίρω πολύ, κι ο Αδόλφος ήταν πανέξυπνος, αλλά κάθαρμα και αυτός. Είχε πιάσει το νόημα ο τυπάς, βρίσκοντας τον τρόπο να κάνει ό,τι θέλει τον λαό του. Και για να ελέγξεις τον λαό σου, θες έναν αυτοκράτορα να ελέγχει το σώμα του κι έναν θρησκευτικό ηγέτη να ελέγχει τη σκέψη του. Ήταν αυτός που θεμελίωσε το σύμβολο της χριστιανικής πίστεως και αυτός που σκαρφίστηκε τρόπους χριστιανικής λατρείας. Και αυτά που σκαρφίστηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος, τα πιστεύουμε ακόμα και χιλιάδες χρόνια μετά! Αλλά δεν επιμένω σ’ αυτό μιας και είναι θέμα προσωπικής πίστης …
Είχα ξαναγράψει παλαιότερα πως πολλοί Έλληνες λανθασμένα πιστεύουν πως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς. Φυσικά αυτό το ψέμα, αυτή η ανοησία δεν ισχύει. Και αν δεν κάνω λάθος, το ίδιο πιστεύουν και οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Ρουμάνοι και άλλοι ορθόδοξοι λαοί, πως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία τους ανήκει ολοκληρωτικά. Άμα είσαι γρόθος ατελείωτος που λένε και στην Κρήτη, μπορείς να πιστέψεις ό,τι ανοησία βάλει το αρρωστημένο σου κεφάλι. Όσοι έχουν έστω και μια μικρή γνώση από ιστορία, γνωρίζουν πως το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, της οποίας μέρος αποτελούσαν και οι Έλληνες. Απλά η κοινή γλώσσα της αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή ήταν αρχικά τα λατινικά και μετά τα ελληνικά. Και ακόμα καλύτερα γνωρίζουν πως εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε εθνική συνείδηση. Και πώς να υπάρξει όταν εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν εθνικά κράτη παρά μόνο αυτοκρατορίες χωρίς καθορισμένα σύνορα; Ο δε χαρακτηρισμός Έλληνας, αποκτούσε διαφορετικές έννοιες στο πέρασμα των χρόνων. Χαρακήριζε τον ειδωλοάτρη στην αρχή, τον ορθόδοξο στη συνέχεια και τον αστό μετέπειτα, ανεξάρτητα από ποια γλώσσα μιλούσε ή από πού κρατούσε η σκούφια του. Κι όμως εμείς στην Ελλάδα έχουμε μάθει να οικειοποιούμαστε τα πάντα! Όπως οικειοποιούνται οι γείτονες της πΓΔΜ τη μακεδονική ιστορία για παράδειγμα. Και αν ρωτήσεις το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, θα σου πουν πως το Βυζάντιο και η Κωνσταντινούπολη, αποτελούν ελληνική γη! Και ότι η Αγιά Σοφιά ανήκει μόνο στους ορθόδοξους Έλληνες. Με τέτοια σοβινιστική ιστορία που μας μαθαίνουν στο σχολείο, είναι φυσικό και επόμενο να πιστεύουμε αυτές τις ανοησίες. Η Μεγάλη Ιδέα μπορεί να σταμάτησε το 1922, αλλά δυστυχώς τα κατάλοιπά της βρίσκονται ακόμα και σήμερα σε πολλούς βρώμικους εγκεφάλους που ελπίζουν πως πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά τους θα ‘ναι …
Και μια επισήμανση για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία: η ονομασία της ήταν Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όχι Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο χαρακτηρισμός Βυζάντιο ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν μεταγενέστερος και χρησιμοποιήθηκε από ιστορικούς για να χαρακτηρίσουν εκείνη την περίοδο. Και από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, κανείς τους δεν γεννήθηκε στον τωρινό ελλαδικό χώρο, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Σλάβοι, Ιλλυριοί κτλ. Και το τραγελαφικό είναι πως εμείς, τους θεωρούμε όλους Έλληνες! E, λογικό είναι όταν μας έχουν καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση πως το Βυζάντιο ήταν το παλαιό ελληνικό κράτος …
Ο βυζαντινός πολιτισμός, επηρεάστηκε από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλη σχέση έχουν δυο εντελώς διαφορετικοί πολιτισμοί; Τι σχέση έχει ο χριστιανισμός με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Τι σχέση έχει η μεταφυσική με τον ορθολογισμό; Η μεγαλύτερη ίσως προσφορά του βυζαντινού πολιτισμού στον ελληνισμό ήταν η διατήρηση της ελληνικής γλώσσας, έστω και αλλοιωμένης …
Όντως ο βυζαντινός πολιτισμός επηρέασε όλους τους ορθόδοξους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης (που δεν είναι τυχαία ορθόδοξοι). Εμείς οι μεταγενέστεροι Έλληνες, επηρεαστήκαμε σε μεγαλύτερο βαθμό από τον βυζαντινό πολιτισμό παρά από τον αρχαίο ελληνικό. Και ίσως περισσότερο πολιτιστική σχέση έχουμε με τους Βυζαντινούς παρά με τους αρχαίους Έλληνες. Κι ακόμα πιο πολύ σχέση έχουμε με τους ορθόδοξους ή μη γείτονές μας παρά με τους Ευρωπαίους. Οι Ευρωπαίοι ίσως έχουν περισσότερη πολιτιστική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες απ’ ότι εμείς. Εμείς απλά έχουμε γλωσσική …
Και κάτι τελευταίο: μετά το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054 (προφανώς μ.Χ.) οι χριστιανικοί λαοί της Ανατολικής Ευρώπης ακολούθησαν την Ορθόδοξη Εκκλησία και οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης ακολούθησαν την Καθολική. Είναι άραγε τυχαίο που οι ορθόδοξες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης διακατέχονται από έναν έντονο και ανεξήγητο αντιευρωπαϊσμό ή αντιδυτικισμό; Αλλά ας όψεται η συστηματική προπαγάνδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έχει κάνει χώρες όπως η Ελλάδα που παραδοσιακά ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Δύσης, να αντιμετωπίζει με καχυποψία καθετί ευρωπαϊκό ή δυτικό. Γι’ αυτό και κάποιοι αφελείς περιμένουν το ομόδοξο “ξανθό γένος που θα μας σώσει”, άσχετα αν μας έχει προδώσει αρκετές φορές στο παρελθόν …
Λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα επιστρέφω στον ξενώνα γεμάτος από μια συναρπαστική ημέρα σε μια χώρα που τόσο λατρεύω. Το δωμάτιο θα το μοιραστώ με τρία άτομα, από τα οποία γνώρισα τον έναν, ο οποίος είναι Καναδός.
Αύριο λοιπόν επιστρέφω στην Ελλάδα. Λείπω πάνω από έναν μήνα και την άφησα σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Δεν έζησα όλες αυτές τις καταστάσεις και αγωνιώ να δω πως έχουν διαμορφωθεί πλέον τα πράγματα εκεί. Έχουν μείνει τα ίδια; Άλλαξαν προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Ίδωμεν …
Лаку ноћ!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Αurora Hostel (9 €)
Βενζίνη: 32,93 €
Διόδια: (2 σταθμοί / 2,50 €)
Λοιπά: 12,64 €
Σύνολο: 57,07 €
Γενικό Σύνολο: 2.301,55 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!