Ημέρα 5η: Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015, Letzebuerg – Dover (504 km)
Aπόβαση στο Νησί
Το σημερινό πρόγραμμα είναι χαλαρό, μιας και έχω βάλει σκοπό να φτάσω στο Calais και να διανυκτερεύσω εκεί, όπου την επόμενη ημέρα θα πάρω το πλοίο και θα αποβιβαστώ στο Νησί. Όμως δεν έχω κλείσει εισιτήριο και αυτό μου δίνει τη δυνατότητα, αν φτάσω νωρίς στο Calais και με παίρνει, τότε θα πάρω το πλοίο και θα αποβιβαστώ στο Νησί μια ημέρα νωρίτερα. Η λαχτάρα να βρεθώ απέναντι είναι μεγάλη και μου δίνει το κίνητρο να πάρω σήμερα το πλοίο. Όλα δείχνουν πως θα είναι μια εύκολη υπόθεση, καθώς έχω να καλύψω μια απόσταση 400 και κάτι km σε αυτοκινητόδρομο.
Αφού ξύπνησα στις 08:00, μέχρι να πιω καφέ, να μαζέψω σκηνή και να προετοιμαστώ, έχει πάει 10:00 όπου και αναχωρώ. Σταματώ στο πρώτο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και έλεγχο στην πίεση των ελαστικών. Η κάρτα της Eurobank γίνεται δεκτή και παθαίνω σοκ με την τιμή της βενζίνης να τιμάται 1,254 €/lt! Nαι, τόσο κοστίζει στο χλιδάτο Λουξεμβούργο ενώ στη φτωχή Ελλάδα την τελευταία φορά που έβαλα βενζίνη, αυτή κόστιζε 1,695 €/lt!
Aποφασίζω να μην πάρω επαρχιακούς δρόμους και να μην περάσω από το Ettelbruck, στο οποίο υπάρχει ανδριάντας του Αμερικανού στρατηγού Πάττον. Ήθελα να το δω, γιατί το Λουξεμβούργο αντιστάθηκε σθεναρά στους ναζί κατά την περίοδο του Β’ ΠΠ. Έτσι λοιπόν, κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο Α6 και χωρίς να το καταλάβω, μετά από λίγα λεπτά αλλάζω χώρα. Άφησα πίσω μου το Λουξεμβούργο και πλέον βρίσκομαι στο Βέλγιο.
Οι βελγικοί δρόμοι είναι υποδειγματικοί, αλλά η κίνηση στον αυτοκινητόδρομο και δη στους κόμβους των μεγαλουπόλεων, είναι ανυπόφορη. Κάνω μόνο μια στάση για ολιγόλεπτη ξεκούραση και συνεχίζω το δρόμο μου, ακολουθώντας τις πινακίδες με κατεύθυνση τις Βρυξέλλες. Εκεί που παίζεται το μέλλον της Ελλάδας, αυτές τις ημέρες …
Λίγο πριν τις Βρυξέλλες, αρχίζει να βρέχει. Τι βρέχει, π*ούτ$ες μπλε! Πες ότι με “φτύνει” λίγο ο καιρός, έτσι για να με δροσίσει. Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να φουλάρω ρεζερβουάρ. Η κάνουλα όμως δεν λέει με τίποτα να τρέξει. Συνειδητοποιώ πως έχω δυο επιλογές. Ή να πληρώσω πρώτα μετρητοίς στο ταμείο ή να πληρώσω με debit card στο μηχάνημα. Φυσικά επιλέγω το δεύτερο και το μηχάνημα δεν δέχεται καμία από τις κάρτες μου. Για άλλη μια φορά, το άγχος με κυριεύει …
Τελικά αποφασίζω να πληρώσω το ποσό στο ταμείο και ακολούθως να βάλω βενζίνη. Τσιμπάω κατιτίς (πατατάκια, φέτες ψωμί και την κονσέρβα που περίσσεψε από χθες) και μετά από λίγα λεπτά είμαι ξανά στον δρόμο. Ο καιρός είναι μουντός, αλλά δεν βρέχει. Πού και πού ρίχνει καμιά ψιχάλα, σαν αγιασμό …
Λίγο πριν την Bruges, εμφανίζεται μπροστά μου μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα, η οποία χάνεται στο βάθος. Παρέα μ’ ένα ζευγάρι Βρετανών με BMW R1200GS Adventure κάνουμε ζογκλερικά ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Ο τύπος παρόλο τον όγκο του βυτιοφόρου (διορθώνω, μοτοσυκλέτας) έχει τεράστιες πλαϊνές βαλίτσες και χωρίς πλάκα, καταλαμβάνει χώρο εφάμιλλο ενός μεσαίου αυτοκινήτου. Όμως δείχνει να τα πηγαίνει περίφημα στους ελιγμούς.
Αρχίζω και απελπίζομαι, τέτοια ασφυκτική κίνηση δεν έχω συναντήσει ούτε στην Ελλάδα όπου γκρινιάζουμε με την παραμικρή ουρά που θα συναντήσουμε. Και τότε αρχίζουμε κόρνες, βρισιές και άλλα τέτοια ωραία. Αυτό βέβαια δεν το λες κίνηση αλλά κομφούζιο. Εδώ πέραν του ότι η κίνηση είναι μεγαλύτερη, δεν ακούς ούτε μια κόρνα. Απόλυτη ησυχία. Τόση ησυχία που με κάνει να αισθάνομαι τύψεις που ενοχλώ τους επιβάτες των αυτοκινήτων με τον ήχο των Termignoni …
Η δε αρμονία στην κίνηση των ευρωπαϊκών δρόμων, είναι χαρακτηριστική της παιδείας των οδηγών. Όλοι βρίσκονται στην ουρά τους, χωρίς να προσπαθούν να χωθούν με το έτσι θέλω, δεξιά ή αριστερά ή και στη μέση. Στη μέση μάλιστα, δεν κινείται κανείς. Γι΄ αυτό και βλέπεις μόνο ευθυγραμμισμένες ουρές και όχι ένα συνονθύλευμα ατάκτως κινούμενων αυτοκινήτων που δεν αφήνουν να περάσει ούτε κουνούπι. Στη δε λωρίδα έκτακτης ανάγκης, δεν διανοείται να κινηθεί κανείς, εκτός κι αν παραστεί πραγματική ανάγκη. Διηθήσεις και χωσίματα βλέπεις μόνο από μοτοσυκλέτες.
Στην Bruges, έχει κλείσει ο αυτοκινητόδρομος και πρέπει να συνεχίσεις την πορεία σου μέσω επαρχιακών δρόμων. Υπάρχουν δυο κατευθύνσεις, δεξιά κι αριστερά. Επιλέγουμε με τον Βρετανό να πάμε από αριστερά, σύμφωνα με τις υποδείξεις των αστυνομικών που ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Όμως δεν έχει πουθενά σήμανση για Calais και οι συνεχείς κόμβοι και διασταυρώσεις, μας κάνουν να τα χάσουμε. Σταματάμε σε μια άκρη του δρόμου να κοιτάξουμε τα GPS μας. Τόσο το δικό μου, όσο και του Βρετανού, μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο που ακολουθεί το μπουλούκι με τα αυτοκίνητα. Σε κάποια φάση τον χάνω από μπροστά μου και ακολουθώ τις υποδείξεις του GPS, το οποίο έχει βαλθεί να με κάνει ένα tour de Belgique μέσα από κάθε είδους τερέν. Αφού με περνάει από διάφορα χωριά στην προσπάθειά του να με βγάλει στον αυτοκινητόδρομο, παρατηρώ ότι όλοι οι κόμβοι για Calais είναι κλειστοί!
Έχω χάσει πάνω από 1 ώρα χωρίς να ξέρω πού στο διάολο πάω. Έχω αρχίσει και απελπίζομαι και για άλλη μια φορά τα νεύρα μου δοκιμάζονται.
– Είναι η τρίτη φορά που σε βλέπω να περνάς από εδώ! Στο Calais μπορείς να πας μέσω επαρχιακών, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, ακολουθώντας τις πινακίδες για Dunkerque.
Έτσι μου είπε ένας εκ των πολλών αστυνομικών που ρύθμιζαν την κυκλοφορία, στο σημείο που έκλεισε ο αυτοκινητόδρομος. Ακόμα κι αυτός είχε απελπιστεί βλέποντάς με πηγαινοέρχομαι. Πόσω μάλλον εγώ που υφίσταμαι αυτή την ταλαιπωρία …
Πλέον κινούμαι σ’ έναν επαρχιακό δρόμο με κατεύθυνση τα σύνορα με την Γαλλία. Σ’ έναν κόμβο, η έξοδος για τον αυτοκινητόδρομο είναι κι αυτή κλειστή και οι Βέλγοι αστυνομικοί μου υποδεικνύουν από πού θα συνεχίσω. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, μπαίνω στην Γαλλία από επαρχιακό. Η διαδρομή πανέμορφη, περνάει δίπλα από ένα ποτάμι και η Γαλλία, η χώρα του Διαφωτισμού, καταφέρνει να με γοητεύσει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Αλλά τέτοια ώρα, πού να χαζέψεις ομορφιές;
Aκολουθώ την πρώτη έξοδο για τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί για Calais. Και ω, ναι! Στην Γαλλία είναι ανοιχτή! Αυτή μου όμως η ανακούφιση δεν θα κρατήσει για πολύ, καθώς πάλι συναντώ τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα. Αμέτρητες νταλίκες είναι παρκαρισμένες στην άκρη του δρόμου. Παρατηρώ πολλά υπολείμματα σκασμένων τεράστιων ελαστικών. Μα καλά τι έγινε; Όλες οι νταλίκες έπαθαν λάστιχο;
Φτάνω στο Calais μετά βαΐων και κλάδων και περιφέρομαι για αρκετή ώρα στο λιμάνι προσπαθώντας να βγάλω άκρη. Πού είναι το πλοίο; Πού πρέπει να κόψω τα εισιτήρια; Τι να πω ο έρμος … πιο εύκολα θα βρω τον δρόμο για Μογγολία παρά να κάθομαι να ψάχνω πλοία και εισιτήρια στο Calais.
Περνώ από έναν έλεγχο διαβατηρίων του Ηνωμένου Βασιλείου (United Kingdom) όπου ο έγχρωμος υπάλληλος με ρωτάει για την κατάσταση στην Ελλάδα. Στον επόμενο έλεγχο βρίσκεται μια γοητευτική Γαλλίδα γύρω στα 45, η οποία μου υποδεικνύει από πού θα κόψω εισιτήρια. Bλέποντας στο διαβατήριο μου τη λέξη Ρόδος, σχολιάζει πως έρχομαι από νησί για να πάω σε άλλο νησί …
Μπαίνω στο κτίριο για τα εισιτήρια και πηγαίνω στην τύχη σ’ έναν από τους γκισέδες. Και ναι γ@μώ την πουτ@να μου, η κάρτα της Εθνικής Τράπεζας γίνεται δεκτή! Ναι ρε γαμώτο, ναι! Ήμουν βέβαιος πως ήταν καθαρά θέμα της κάρτας και του εκάστοτε μηχανήματος που την διαβάζει! Δεν ήταν θέμα ούτε της τράπεζας ούτε της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα! Η ανακούφισή μου είναι μεγάλη, όπως και η χαρά μου. Το άγχος φεύγει από πάνω μου, παύει πλέον να ρημάζει τα σωθικά μου! Πλέον δεν θα με λούζει κρύος ιδρώτας κάθε φορά που καλούμαι να πληρώσω με debit card! Ουφ!
(Παρένθεσις: προκειμένου να μην επαναλαμβάνομαι και γίνομαι κουραστικός με το θέμα των καρτών, από αυτό το σημείο και μετά, τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στην Ιρλανδία, θα αναγνωρίζονται επιτέλους και οι δυο μου κάρτες, της Eurobank και της Εθνικής Τράπεζας. Το ξανατονίζω πως δεν ήταν θέμα των τραπεζών ή της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα. Είναι θέμα της κάρτας και του εκάστοτε μηχανήματος που τη διαβάζει. Μπορεί και να είμαι λάθος, αλλά έτσι τουλάχιστον νομίζω. Και όπως θα μάθω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, καλό είναι πριν ταξιδέψει κάποιος στο εξωτερικό να ενημερώσει την τράπεζα ή τις τράπεζες, ποιες χώρες θα επισκεφθεί και πόσες ημέρες θα απουσιάσει. Εγώ δεν το γνώριζα και κατά συνέπεια δεν το έπραξα, με αποτέλεσμα να αγχωθώ άδικα. Όμως μετά το πέρας του ταξιδιού, έμαθα πως τις πρώτες ημέρες μετά την επιβολή των capital controls, οι τράπεζες τα είχαν χαμένα με αποτέλεσμα κάποιες κάρτες να αναγνωρίζονται και κάποιες άλλες όχι. Το τι πραγματικά συνέβη δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω.)
Πλέον πλέω σε πελάγη ευτυχίας, μεταφορικά βέβαια (κυριολεκτικά σε λίγες ώρες). Ξαναπερνώ από τον έλεγχο διαβατηρίων και στον επόμενο γκισέ, ξαναπέφτω πάλι στην γοητευτικότατη Γαλλίδα, η οποία έχει διάθεση για κουβέντα. Σε πολιτικό επίπεδο, η Γαλλία αποτελεί έναν παραδοσιακό “εχθρό” της Γερμανίας και έναν παραδοσιακό “σύμμαχο” της Ελλάδας. Και επίσης, σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, η Γαλλία ενοχλείται από την ηγεμονική παρουσία της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατεί στην Γαλλία, φανερώνει ένα κλίμα συμπάθειας προς της Ελλάδα.
Η Γαλλίδα λοιπόν, συμπαθεί Ελλάδα, Τσίπρα, Βαρουφάκη, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και Ισπανία, Πάμπλο Μανουέλ Ιγλέσιας Τουριόν και Podemos. Σχολιάζει θετικά το γεγονός που η Ευρώπη ξεσηκώνεται τον τελευταίο καιρό και το ίδιο επιθυμεί να γίνει στη δική της χώρα. Όπου δυστυχώς, στη δική της χώρα έχει ξεσηκωθεί η Άκρα Δεξιά με το εθνικιστικό κόμμα της Μαρίν Λε Πεν να αυξάνει τα ποσοστά του.
(Δεν μιλάω πολιτικά και δεν θέλω να τοποθετηθώ πολιτικά για ευνόητους λόγους. Απλά παραθέτω αυτά που ακούω συνομιλώντας με ανθρώπους που βρίσκονται στο διάβα μου. Και ειλικρινά, ενδιαφέρομαι ν’ ακούω την άποψη των Ευρωπαίων για τις εξελίξεις που αφορούν την Ελλάδα. Οτσέι ωρέ;)
Το πλοίο ήταν να αναχωρήσει στις 16:05 αλλά λόγω καθυστέρησης θα αναχωρήσει στις 20:00 και η ώρα αυτή τη στιγμή είναι 18:00. Περιμένω στην Lane 10 παρέα με τον Didier, Γάλλος που ζει στο Λονδίνο μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Είναι κάτοχος μιας Honda CBF 1000F την οποία χρησιμοποιεί για τις καθημερινές μετακινήσεις του. Στο παρελθόν είχε αλλάξει δυο Yamaha ΤDM 850, αλλά το γκάζι του φαινόταν πολύ λίγο και πλέον βρήκε αυτό που ζητούσε στη νέα του μοτοσυκλέτα.
Ιδιαίτερα ομιλητικός άνθρωπος, μου δίνει αρκετές πληροφορίες για την Μεγάλη Βρετανία, εστιαζόμενος στις ιδιαιτερότητες της οδήγησης αριστερά. Φυσικά δεν θα παραλείψει να με ρωτήσει πως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Ο ίδιος εκτιμά πως μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα γυρίσει τη χώρα πολλά χρόνια πίσω …
Ο Didier μου δείχνει ένα πλοίο, στο οποίο υπάρχουν πανό με συνθήματα και ένα ομοίωμα ενός ναυτικού να κρέμεται συμβολικά στη γέφυρα του πλοίου.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Didier, το πλοίο αυτό αγοράστηκε πρόσφατα από νορβηγική εταιρία, η οποία απέλυσε 250 από τους 500 εργαζόμενους!
Τις προηγούμενες ημέρες, οι ναυτεργάτες αλλά και οι απολυμένοι, πραγματοποίησαν διαδήλωση τόσο στο λιμάνι του Calais, όσο και στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί σε αυτό. Τώρα κατάλαβα γιατί έκλεισαν τον αυτοκινητόδρομο στο Βέλγιο και γιατί είδα πολλά ακινητοποιημένα φορτηγά στην άκρη του. Αλλά και τα υπολείμματα των καμένων ελαστικών και τους πολλούς αστυνομικούς. Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν …
Επιβιβαζόμαστε στο πλοίο, το οποίο μετά από 1h 50min θα βρίσκεται στο λιμάνι του Dover. Bρίσκομαι στους εξωτερικούς χώρους του πλοίου, να με χτυπήσει λίγο θαλασσινός αέρας αλλά και να χαζέψω το λιμάνι και την πόλη του Calais. Στο βάθος πολλά χιλιόμετρα επό εδώ, βρίσκονται οι ακτές της Νορμανδίας. Σ’ αυτές τις ακτές, την 6η Ιουνίου 1944 έγινε η περίφημη απόβαση στην Νορμανδία από τους Συμμάχους, η οποία αποτέλεσε και την αρχή του τέλους για τον Β’ ΠΠ με τη συντριβή των ναζιστικών δυνάμεων. Πλέον διασχίζω τα στενά της Μάγχης. Αχ, πόσο μικρός μου φαίνεται ο κόσμος όταν ταξιδεύω. Η Νορμανδία, τα στενά της Μάγχης … για όλα αυτά άκουγα και διάβαζα από μικρό παιδί και τώρα πλέον τα έχω μπροστά μου!
Αξίζει να αναφέρω ένα περιστατικό το οποίο παρατήρησα στους εξωτερικούς χώρους του πλοίου. Ένας μετανάστης από ανατολική χώρα, ζητάει αναπτήρα από δυο Βρετανούς. Αυτοί πράττουν το αυτονόητο και του δίνουν. Και χωρίς πολλά – πολλά πιάνουν κουβέντα σε πολύ εύθυμο τόνο, κάνοντας χαβαλέ. Ειλικρινά αυτό το περιστατικό μου προξένησε μεγάλη εντύπωση γιατί δυστυχώς σε ανάλογα περιστατικά στην Ελλάδα, απλά θα δώσεις τον αναπτήρα, περιμένοντας να ξεφορτωθείς τον έγχρωμο μετανάστη που χάλασε την ηρεμία σου. Αυτό θα πει διαφορά νοοτροπίας και αντιλήψεων. Οι Ευρωπαίοι παραδίδουν μαθήματα πολιτισμού σ’ εμάς τους “(μ)περήφανους α(μ)πόγονους των αρχαίων Ελλήνων” που ουδεμία σχέση έχουμε με τον πολιτισμό που αυτοί δημιούργησαν. Και πώς να έχουμε, όταν έχουμε μάθει να μισούμε τους πάντες εκτός από εμάς; Να κοιτάμε με μισό μάτι αυτούς που τυγχάνει να έχουν διαφορετικό χρώμα επιδερμίδας από το δικό μας;
Το πλοίο φτάνει στην ώρα του στο λιμάνι του Dover. Αποχαιρετώ τον εγκάρδιο Didier και βγαίνουμε μαζί από το πλοίο.
Τον ακολουθώ, οδηγώντας για πρώτη φορά στη ζωή μου στο αριστερό ρεύμα. Στον πρώτο κυκλικό κόμβο, κάνω αυτό που μου είπε ο Didier, στρίβω αριστερά και όχι δεξιά. Θυμάμαι τις κινήσεις των χεριών του και το σχέδιο “αλά Αλέφαντος” που μου έκανε στη στρογγυλή τάπα του ρεζερβουάρ πριν λίγες ώρες. Και να μου εφιστά την προσοχή, καθώς πολλοί την έχουν πατήσει …
Το GPS με οδηγεί στο camping, όπου στήνω τη σκηνή μου. Αφού τακτοποιηθώ, κάνω ένα μπάνιο και χτυπώ μια κονσέρβα με ντολμαδάκια.
Λέω την καληνύχτα μου, μ’ ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο που έγραψα λίγη ώρα πριν:
Tώρα είμαι στο πλοίο, όπου γράφω αυτές τις γραμμές. Πέντε ημέρες τώρα, έχω φτάσει στα όρια μου, κυρίως ψυχολογικά. Η κατάσταση στην Ελλάδα, η οποία επηρεάζει και το ταξίδι μου. Οι κάρτες που δεν διαβάζονταν. Τα πολλά χιλιόμετρα. Η αλητεία. Η απελπισία. Το άγχος. Η κούραση. Η επιπολαιότητα. Όλα αυτά έχουν καταρρακώσει το ηθικό μου και μέχρι στιγμής, δεν χάρηκα καθόλου μα καθόλου το ταξίδι. Αλλά έτσι είναι όταν είσαι αναγκασμένος να καλύψεις με αλήτικο τρόπο πολλά χιλιόμετρα. Σε λίγη ώρα μπαίνω στο Νησί και η ψυχολογία μου έχει φτιαχτεί κάπως. Η προσμονή και η πρόκληση του άγνωστου …
Ξέρω ότι και αύριο θα βγάλω αλήτικα χιλιόμετρα και ίσως με περιμένει ύπνος σε παγκάκι, περιμένοντας το πλοίο που θα με πάει στην Ιρλανδία στις δυόμισι το βράδυ …
Αυτά για την ώρα. Τώρα πρέπει να ξαπλώσω λίγο, στέλνοντας την αγάπη αλλά και την καληνύχτα μου από το Νησί.
Goodnight!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Hawthorn Farm (22,42 €)
Bενζίνη: 32,51 €
Eισιτήρια πλοίου: P&O Ferries (63,50 €)
Λοιπά: 5,27 €
Σύνολο: 123,70 €
Γενικό Σύνολο: 603,79 €
Σύνορα Λουξεμβούργου – Βελγίου: ανύπαρκτα.
Σύνορα Βελγίου – Γαλλίας: ανύπαρκτα.
Στο Βέλγιο δεν υπάρχουν διόδια.
Στην Γαλλία υπάρχουν διόδια, αλλά δεν συνάντησα στη διαδρομή που ακολούθησα.
Για να πας από το Calais στην Μεγάλη Βρετανία, μπορείς να πάρεις ferry boat ή το Eurotunnel και αντίστοιχα θα αποβιβαστείς στο λιμάνι του Dover σε 1h 50min ή του Folkestone σε 30 min.
Aπ’ ότι έχω ακούσει (άρα μην παίρνεις τοις μετρητοίς αυτό που θα γράψω) το εισιτήριο με το Eurotunnel κοστίζει περίπου 150 €, εκτός κι αν το κλείσεις μερικές ημέρες πριν και θα το πληρώσεις περίπου 50 €! To δε εισιτήριο με το ferry boat κοστίζει περίπου 30 € και η τιμή εξαρτάται από την εταιρία, καθώς υπάρχουν πολλές. Η πιο ακριβή είναι η P&O Ferries, από την οποία έκοψα σήμερα το εισιτήριό μου. Δεν το γνώριζα και την πάτησα ο ηλίθιος …
Ο Στέλιος Οικονομάκης, μου έκλεισε προ ολίγων μηνών, όλα τα εισιτήρια των πλοίων μέσω διαδικτύου. Για κάποιον άγνωστο λόγο, δεν μπορούσαμε να κλείσουμε τα εισιτήρια με το Eurotunnel, καθώς δεν δεχόταν καμία από τις 3 χρεωστικές μου κάρτες. Έτσι λοιπόν, βολεύτηκα με τη λογική να πάρω ferry boat πληρώνοντας τα εισιτήρια λίγο πριν την αναχώρηση, τόσο στο “πήγαινε” όσο και στο “έλα”.
H διαδρομή στον χάρτη είναι ενδεικτική, μιας και είναι αδύνατον να θυμηθώ από πού ακριβώς πέρασα μετά την Bruges όπου έκλεισε ο αυτοκινητόδρομος και αναγκάστηκα να οδηγήσω από επαρχιακούς δρόμους.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο γυρίζω το ρολόι άλλη 1h πίσω (η διαφορά ώρας με την Ελλάδα είναι – 2h). Με την ώρα θα ξανασχοληθώ όταν και θα επιστρέψω στο Calais.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!