Hμέρα 2η: Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015, Πειραιάς – Kragujevac (1.075,1 km)
Από την ανυπότακτη και περήφανη Σερβία
Ο διακριτικός ήχος του κινητού με ξυπνάει στις 05:55. Έχω μήνυμα από τον Γιώργο:
Kαλημέρα φιλαράκι. Τώρα ξεκινάω, πάω να πάρω καφεδάκια.
Στις 06:40 το πλοίο δένει στο λιμάνι και μετά από λίγα λεπτά συναντώ τον Γιώργο, ο οποίος με περιμένει έξω από το καράβι, κρατώντας καφέδες, τυρόπιτες κι ένα … μπουκαλάκι βαλβολίνη για τη λίπανση της αλυσίδας!
Αυτός είναι ο Γιώργος ο Τζανιδάκης. Μαζί έχουμε γράψει δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα σε δρόμους της Κρήτης και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε χαθεί, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεών μας. Μεταξύ Κρήτης και Αθήνας ο Γιώργος, μεταξύ Κρήτης και κάθε απομακρυσμένης γωνιάς της Ελλάδας, εγώ. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, ο Γιώργος ήθελε να με αποχαιρετήσει. Πέρσι από το Ηράκλειο, φέτος από τον Πειραιά. Γιώργο, σ’ ευχαριστώ …
Λέμε για αρκετή ώρα τα δικά μας, μέχρι να πάει 07:30 όπου και χωρίζουν οι δρόμοι μας. Aμ, δεν χώρισαν ακόμα! Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ακούω δίπλα μου μια φωνή να μου λέει ότι πάω λάθος. Γυρίζω και βλέπω ότι είναι ο Γιώργος με το TDM του και με προτρέπει να τον ακολουθήσω για να με βγάλει στη διασταύρωση για Λαμία.
– Μα ρε Τζανιδάκη, από δω στρίβω κάθε φορά!
– Ναι, αλλά εδώ χάνεσαι κάθε φορά!
– Ποιος λέει αυτές τις σαχλαμάρες;
– Εσύ! Και δεν φτάνεις που τις λες, τις γράφεις κιόλας στο motoadv!
Με περιμένουν περίπου 1.000 km μέχρι να φτάσω στον σημερινό μου προορισμό που είναι η πόλη Kragujevac της Σερβίας. Έχω αποφασίσει να οδηγήσω οικονομικά, χαλαρά και ξεκούραστα, με τις στάσεις μου να περιορίζονται στις απολύτως απαραίτητες.
Στο ΣΕΑ Αλμυρού πραγματοποιώ την πρώτη μου στάση για ανεφοδιασμό σε βενζίνη. Όταν έφτασε η ώρα να πληρώσω, δίνω την dedit card στον υπάλληλο του βενζινάδικου, ο οποίος μου λέει πως δεν την δέχονται!
– Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε; Είστε το πρώτο βενζινάδικο που μου λένε ότι δεν δέχονται debit card!
– Κανονικά δεχόμαστε, αλλά από σήμερα μας είπαν να δεχόμαστε μόνο μετρητοίς για να μπορεί να κινηθεί το χρήμα.
– Γιατί, τι έγινε σήμερα;
– Kαλά δεν τα έμαθες;
– Tι;
– Aπό σήμερα όλες οι τράπεζες είναι κλειστές και από τα ΑΤΜ μπορείς να τραβήξεις μέχρι 60 € την ημέρα!
Το σοκ που υπέστη μετά από αυτόν τον διάλογο είναι πρωτόγνωρο. Κλειστές τράπεζες, άσχημο σημάδι αυτό. Κάτι μου είπε χθες η μητέρα μου, αλλά δεν άκουσα καλά λόγω κακού σήματος. Ο Γιώργος το πρωί στο λιμάνι δεν μου είπε τίποτα, για να μη με αγχώσει κι άλλο. Ήθελε να χαρώ το ταξίδι και να βγάλω από τη σκέψη μου την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
Ένα αυτοκίνητο με δυο γυναίκες μέσης ηλικίας παρκάρει για ανεφοδιασμό. Η μια γυναίκα βγαίνει εξοργισμένη από το αμάξι και φωνάζει διαμαρτυρόμενη:
– Eίστε το μόνο βενζινάδικο που δεν δέχεται κάρτα!
Iδέα δεν έχετε μαντάμ, όπως κι εγώ πριν λίγη ώρα. Συμβιβάζομαι και πληρώνω μετρητοίς. Αυτό όμως που μου την έσπασε, ήταν η συνομιλία με τον υπάλληλο:
– Αν ήμουν από μια ξένη χώρα και δεν είχα μετρητά μαζί μου αλλά μόνο debit card, τι θα έκανες;
– Aπλά, δεν θα σου έβαζα βενζίνη.
Το αφήνω ασχολίαστο. Πίνω λίγο νερό, μερικές γουλιές καφέ και καπνίζω ένα τσιγάρο προκειμένου να ηρεμήσω. Μετά από λίγα λεπτά είμαι ξανά στον δρόμο.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν με ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Οι σταθμοί διοδίων φροντίζουν με αρκετή συχνότητα την αφαίμαξη μετρητών από το πορτοφόλι μου. Αποφασίζω να πάω τα χιλιόμετρα σιδερόκωλα μέχρι να φτάσω στον σημερινό μου προορισμό. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά να μη με κοροϊδεύει ο Οικονομάκης λέγοντας “έλα μωρέ, εσύ κάθε 10 km θες στάση σαν τον Αχιλλέα τον οδοντογιατρό – μουαχαχαχα”.
Δεύτερη στάση σ’ ένα parking λίγο πριν την Θεσσαλονίκη. Τρώω την τυρόπιτα που μου έδωσε ο Γιώργος και συνομιλώ με μια οικογένεια Σέρβων από το Βελιγράδι που κάνουν διακοπές στην Ελλάδα με το αυτοκίνητό τους.
Πλησιάζοντας τον συνοριακό σταθμό των Ευζώνων, παρατηρώ ότι σχεδόν τα 8 στα 10 αμάξια, έχουν σερβικές πινακίδες. Βρε, λες οι Σέρβοι να έμαθαν για την κατάσταση στην Ελλάδα και ήρθαν να μας βοηθήσουν; Ικανούς τους έχω …
Φτάνοντας στα σύνορα της Ελλάδας με την πΓΔΜ, απευθύνομαι στην Ελληνίδα τελωνειακό και την ρωτώ – χωρίς υπονοούμενο παρακαλώ:
– Tι να σας δείξω;
– Τίποτα καλέ, πήγαινε!
Λίγα μέτρα παραπέρα, κατεβαίνω για τρίτη φορά από τη μοτοσυκλέτα, ακριβώς στα σύνορα των δυο χωρών. Θέλω να αποχαιρετήσω την πολύπαθη Ελλάδα την οποία αφήνω σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Άραγε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται όταν θα την ξανασυναντήσω μετά από έναν και βάλε μήνα;
Aν και τα κάθε είδους εθνικά σύμβολα αδυνατούν να με ντοπάρουν εθνικά, ωστόσο κοιτώντας τη γαλανόλευκη, φορτίζομαι συναισθηματικά. Βλέπω σ’ αυτή τη σημαία αυτούς που υπέφεραν και υποφέρουν όλα αυτά τα χρόνια από την κρίση. Αυτούς που αυτοκτόνησαν, αυτούς που έμειναν άστεγοι, αυτούς που έμειναν άνεργοι, τα παιδιά που λιποθυμούσαν στο σχολείο από την πείνα …
Το μάτι μου πέφτει στην πινακίδα της γειτονικής χώρας, της “πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας” για εμάς και “Δημοκρατία της Μακεδονίας” για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Aς μην τρέφουμε αυταπάτες, είτε μας αρέσει είτε όχι, όλος ο υπόλοιπος κόσμος έτσι γνωρίζει αυτή τη χώρα.
Αυτή τη στιγμή καταλαβαίνω πως, τόσο η ταλαίπωρη Ελλάδα όσο και η ταλαίπωρη πΓΔΜ, έχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσουν στο εσωτερικό τους, παρά να μαλώνουν σαν την γάτα με το ποντίκι για ένα όνομα το οποίο ντοπάρει εθνικιστικά τους κρετίνους υπερπατριώτες των δυο χωρών. Και το οποίο όνομα, είναι οφθαλμοφανές πως αποτελεί ένα πολιτικό παιχνίδι και τίποτα παραπάνω.
Η κατάσταση στο εσωτερικό αυτών των δυο χωρών, έχει ξεφύγει τους τελευταίους μήνες. Η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Η πΓΔΜ ταλανίζεται από τα σκάνδαλα του κυβερνητικού καθεστώτος Γκρούεφσκι αλλά και από την εθνικιστική κόντρα μεταξύ Σλαβομακεδόνων και Αλβανών. Τα πρόσφατα γεγονότα στο Kumanovo πριν λίγες ημέρες, έφεραν για άλλη μια φορά αυτή τη χώρα στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου.
Ο ευγενέστατος τελωνειακός, έχει εμφανή όρεξη για κουβέντα:
– Πού πας;
– Σκωτία.
– Πόσες ημέρες;
– Έναν μήνα.
– Γιατί τόσες πολλές; Σε 4 – 5 ημέρες το πολύ, θα είσαι εκεί!
– Ναι, αλλά ταξιδεύω!
Αφού κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι, μου επιστρέφει τη χαρτούρα που του παρέδωσα και λίγα μέτρα παραπέρα, σταματώ στο βενζινάδικο να φουλάρω ρεζερβουάρ.
Η διάσχιση της πΓΔΜ είναι κάτι λιγότερο από 200 km, τα οποία φεύγουν με χαρακτηριστική ευκολία, υπό την προϋπόθεση να κινείσαι με σύνεση, ένεκα των αρκετών κακοτεχνιών που υπάρχουν στον αυτοκινητόδρομο “Αlexander of Macedon”.
Συναντώ κίνηση λόγω έργων που γίνονται στον δρόμο, από το Κatlanovo μέχρι το Veles. Εκεί αντικρίζω μια εικόνα που με γοήτευσε πριν δυο χρόνια. Μια λίμνη κι ένα καραβάκι αραγμένο στην προβλήτα.
O αυτοκινητόδρομος περνάει από το Kumanovo. Η πόλη του Kumanovo στις 9 Μαΐου 2015 αποτέλεσε για άλλη μια φορά ένα πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα στους Σλαβομακεδόνες και τους Αλβανούς, οδηγώντας τη χώρα στο χείλος μιας δεύτερης εμφύλιας διαμάχης μετά το 2001. Λέγεται πως στο Kumanovo ήρθε μια ομάδα Αλβανών παραστρατιωτικών από άλλη χώρα (μάλλον το Κόσοβο) με σκοπό να πραγματοποιήσει επιθέσεις σε κρατικούς θεσμούς. Επίσης, λέγεται πως αυτή η ένοπλη σύγκρουση, ήταν ένα καλοστημένο σκηνικό που στήθηκε από το κυβερνητικό καθεστώς Γκρούεφσκι που κατηγορείται για σωρεία σκανδάλων, προκειμένου να στρέψει την κοινή γνώμη αλλού. Το αποτέλεσμα είναι πως στην ένοπλη αυτή σύγκρουση, σκοτώθηκαν 8 Σλαβομακεδόνες αστυνομικοί και 14 Αλβανοί παραστρατιωτικοί. Κανείς δεν ξέρει αν αυτό το σκηνικό ήταν στημένο ή όχι, αλλά το αποτέλεσμα είναι πως 22 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ως πότε εμείς οι Βαλκάνιοι, θα ανεχόμαστε διεφθαρμένους πολιτικούς; Ως πότε εμείς οι Βαλκάνιοι, θα χύνουμε το αίμα μας για χάρη ηλίθιων, ανούσιων και ανόητων εθνικισμών;
Μετά από έναν σύντομο και τυπικό έλεγχο αποχαιρετώ τη συμπαθή και ταλαίπωρη πΓΔΜ. Λίγα μέτρα παραπέρα κάνει την εμφάνισή της, η πινακίδα που με καλωσορίζει στην Σερβία. Κάθε φορά που την αντικρίζω, ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου, μάλλον από την αύρα αυτής της ιδιαίτερης και ξεχωριστής χώρας …
Η χώρα που δεν συμφιλιώθηκε ποτέ και με κανέναν κατακτητή. Η πιο “μισητή” χώρα της Ευρώπης, κάποτε και ολόκληρου του κόσμου. Η χώρα που στο πέρασμα των αιώνων, έδωσε πολλές φορές το αίμα της για την Ευρώπη. Και η Ευρώπη όχι μόνο δεν έδωσε τίποτα γι’ αυτήν, αλλά αντιθέτως την πολεμούσε συνεχώς και με κάθε τρόπο. Η χώρα που αρνείται να προσδεθεί στο άρμα του ΝΑΤΟ, ίσως και της ΕΕ, ακολουθώντας τον δικό της μοναχικό δρόμο. Η ανυπότακτη και περήφανη Σερβία …
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που αγάπησα αυτή τη χώρα, επειδή ταξίδεψα σε αυτήν. Και δεν την αγάπησα όπως πολλοί Έλληνες, παρασυρόμενος από ανυπόστατους εθνικιστικούς και θρησκευτικούς μύθους του τύπου “Ελλάς – Σερβία – Ορθοδοξία – Συμμαχία” κι άλλες τέτοιες άρες, μάρες, σαχλαμάρες …
Αφού υφίσταμαι έναν σύντομο και τυπικό έλεγχο, πλέον κυλώ τις ρόδες μου στην Σερβία. Στα πρώτα χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου, το μάτι μου χαζεύει στο βάθος τα σπίτια και τα τζαμιά της πόλης του Presevo, η οποία κατοικείται από Αλβανούς σε ποσοστό άνω του 90%.
Ο αυτοκινητόδρομος παραχωρεί τη θέση του σ’ έναν κάκιστης ποιότητας επαρχιακό δρόμο, στον οποίο γίνονται χρόνια έργα. Δρόμος ιδιαίτερα επικίνδυνος και με αρκετή κίνηση. Αν κάποιος με αυτοκτονικές τάσεις αρέσκεται στο να παίζει τη ζωή του κορώνα – γράμματα, μπορεί κάλλιστα να διασχίσει αυτόν τον δρόμο.
Σ’ έναν σταθμό διοδίων, καμιά από τις χρεωστικές μου κάρτες δεν γίνεται δεκτή και αναγκάζομαι να πληρώσω μετρητοίς σε ευρώ. Σ’ ένα βενζινάδικο του αυτοκινητόδρομου κοντά στην Νis, σταματώ για ανεφοδιασμό. Πάλι καμία από τις χρεωστικές μου κάρτες δεν γίνεται δεκτή και πληρώνω μετρητοίς. Κανένα μηχάνημα μέχρι τώρα στην Σερβία, δεν αναγνωρίζει καμιά από τις κάρτες μου, εν αντιθέσει με την πΓΔΜ που δεν είχα θέμα! Μα τι έγινε; Συνέβη κάτι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και δεν το έμαθα; Λες να μην αναγνωρίζονται πλέον στο εξωτερικό οι κάρτες των ελληνικών τραπεζών; Λες να χρεοκοπήσαμε και δεν το έμαθα; Ρε, ίντα διάολο συμβαίνει;
Κάθομαι στην καφετέρια και βλέπω το κινητό. Έχω αναπάντητες κλήσεις από τη μάνα μου και τον Τζανιδάκη! Ωχ, άσχημο σημάδι αυτό. Τους είπα πως αν γίνει καμιά στραβή στην Ελλάδα, να με πάρουν άμεσα τηλέφωνο, έτσι ώστε να δω τι θα κάνω. Ή να τραβήξω τα χρήματά μου από ΑΤΜ ή να επιστρέψω άμεσα στην Ελλάδα.
Η μάνα μου, δεν μου λέει τίποτα. Μόνο να μείνω μερικές ημέρες στην Σερβία να ξεκουραστώ και μετά να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Θέλει να πάω στην Σύμη, έχει να με δει δυο χρόνια …
Ο Γιώργος προσπαθεί να με καθησυχάσει, λέγοντάς μου πως δεν είναι θέμα της Ελλάδας αλλά των καρτών ή του μηχανήματος. Κάποια από τα μηχανήματα μπορεί να μην αναγνωρίζουν την ένδειξη visa, mastercard ή maestro. Το ξέρω ρε Γιώργο, μου έχει τύχει πολλές φορές αυτό …
Έχω την αίσθηση πως η μάνα μου προσπαθεί να με φοβίσει προκειμένου να γυρίσω πίσω. Μάταια όμως. Ο δε Γιώργος, έχω την αίσθηση πως θέλει να με κάνει να ξεχάσω τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και να αφοσιωθώ στο ταξίδι μου και να το χαρώ. Όμως, ακόμα δεν είμαι σε θέση να βγάλω από το μυαλό μου αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Γιατί αυτά που συμβαίνουν εκεί, αναμφίβολα επηρεάζουν και την πορεία του οδοιπορικού μου.
Έχω απογοητευθεί. Αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου παίζουν τα πιο απίθανα σενάρια, βασισμένα σε θεωρίες συνωμοσίας. Αισθάνομαι ανασφαλής, μετέωρος. Και εκτός αυτού, βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα και δεν μπορώ να έχω γνώση και γνώμη για τίποτα. Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για ‘μενα χωρίς εμένα …
Είμαι κατηφής και δεν μιλιέμαι με τίποτα. Ακόμα και οι δυο Σέρβες θεές, μια ξανθιά και μια μελαχρινή που δουλεύουν στο NIS PETROL, θα μου φανούν αδιάφορες! Δεν το πιστεύω αυτό πράγμα, όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν! Η ξανθιά Σέρβα θεά καθώς καθαρίζει τα τραπέζια, με ρωτάει αν θέλω κάτι. Όχι της λέω, θα φύγω σε λίγο. Υπό διαφορετικές συνθήκες, όχι απλά θα της έπιανα την κουβέντα αλλά μέχρι και πρόταση γάμου θα της έκανα! Κι αντιθέτως της είπα ότι φεύγω, ο μ@λάκ@ς …
Μόνο από αυτό το περιστατικό, καταλαβαίνεις τώρα δικέ μου, σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκομαι. Άκου εκεί, να μου φανούν αδιάφορες οι δυο Σέρβες θεές …
Βρίσκομαι ξανά στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση το Βελιγράδι. Στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου για το Κragujevac, δείχνω το χαρτάκι στην υπάλληλο του σταθμού διοδίων προκειμένου να πληρώσω το αντίτιμο. Πάλι το μηχάνημα δεν διαβάζει καμιά από τις κάρτες μου. Κι εκεί που είμαι έτοιμος να της δώσω ένα εικοσάευρο, της δίνω την κάρτα της Alpha Bank, την οποία και δέχεται το μηχάνημα! Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, ανεβάζοντάς μου τη διάθεση. Η εν λόγω κάρτα βέβαια, είχε ένα μικρό μονοψήφιο ποσό μέσα, καθώς σήκωσα όλο το ποσό στο Ηράκλειο.
Η πόλη του Kragujevac με καλωσορίζει μ’ έναν τεράστιο σταυρό σ’ έναν οδικό κόμβο! Είναι ο Σταυρός του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος έχει ύψος 18 m, όπου στη μια πλευρά του απεικονίζει την Σταύρωση του Χριστού και στην άλλη τον Άγιο Γεώργιο. Ο εν λόγω σταυρός, ευλογήθηκε από τον Πατριάρχη Ειρηναίο της Σερβίας στις 21 Ιουλίου 2010.
Το όλο θέαμα δεν με εντυπωσιάζει καθόλου. Κατά την προσωπική μου πάντα γνώμη, το θεωρώ κακόγουστο. Αυτά τα ορθόδοξα καραγκιοζιλίκια τα έχω συναντήσει μόνο στην Σερβία. Σε κάθε γωνιά της ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια εκκλησίες και σύμβολα τα οποία μαρτυρούν την ορθόδοξη πίστη της. Και πολλά από αυτά έχουν ανεγερθεί μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τους πολέμους που ακολούθησαν. Το θεωρώ ηλίθιο να έχεις εξουθενωθεί από πολέμους και εμπάργκο και αντί να φτιάχνεις σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία ή κάτι κοινωφελές τελοσπάντων, να φτιάχνεις σταυρούς και εκκλησίες. Εκτός βέβαια κι αν σου περισσεύουν τα χρήματα. Πόσο με αηδιάζει αυτή η ορθόδοξη ψύχωση που έχει προσβάλλει τα τελευταία χρόνια αρκετούς Σέρβους. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που μου χαλάει τη διάθεση σ’ αυτή τη χώρα που τόσο λατρεύω …
Kαι μια σημαντική λεπτομέρεια: στην Σερβία υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους. Και ίσως αυτός ο σταυρός, να χρηματοδοτήθηκε από την Σερβική Εκκλησία. Στη θεοκρατική Ελλάδα, τη μόνη χώρα της ΕΕ που δεν υπάρχει διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους, ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει από την τσέπη του το παπαδαριό και τα λούσα της Εκκλησίας, όπως π.χ. το Άγιο Φως. Κατά τ’ άλλα, είμαστε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα που ανήκει στον δυτικό πολιτισμό …
H πόλη Kragujevac γνωστή και ως η “καρδιά της Σερβίας”, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, είναι η 4η μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας. Έχει πληθυσμό 179.417 κατοίκους (απογραφή 2011) και διαρρέεται από τον ποταμό Lepenica. Mεταπολεμικά αποτέλεσε μεγάλο βιομηχανικό και επιστημονικό κέντρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με την αυτοκινητοβιομηχανία Zastava (κατασκευάστρια των θρυλικών Yugo) να αποτελεί τη μεγαλύτερη βιομηχανία που υπήρχε στην πόλη. Τα κεντρικά γραφεία της βρίσκονται ακόμα εκεί. Kατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του 1999 από το ΝΑΤΟ, καταστράφηκε μεγάλο μέρος από τα εργοστάσια και τις βιομηχανίες του Kragujevac. Είπα κι εγώ! Σιγά μην άφηναν οι “υπερασπιστές της παγκόσμιας ειρήνης” τέτοια πόλη έξω από τα πλαίσια της “ανθρωπιστικής” και “ειρηνικής” επέμβασης τους …
Kι αν κάποιες “ειρηνικές” σου βόμβες δεν βρουν στόχο, βαφτίζεις τους νεκρούς “παράπλευρες απώλειες” και καθάρισες. Και για να μην αισθάνεσαι και τύψεις ως “υπερασπιστής της παγκόσμιας ειρήνης”, ζητάς και μια συγχώρεση από τον θεό (τον καλό ντε, των χριστιανών). Κι από συγχωρέσεις ο θεός, άλλο τίποτα! Σου δίνει κάθε φορά που θα του το ζητήσεις! Κι άντε μετά να μην ξανακάνεις τα ίδια …
Καθώς πλησιάζω το κέντρο της πόλης, σ’ έναν κόμβο βλέπω ένα έμβλημα της FIAT, η οποία απορρόφησε την Zastava το 2008. Η FIAT κατέχει το 67% του κεφαλαίου της Zastava και το υπόλοιπο 33% ανήκει στη σερβική κυβέρνηση.
Kινούμαι στον κεντρικό δρόμο της πόλης, όπου υπάρχει αρκετή κίνηση από αυτοκίνητα και πεζούς. Το GPS με οδηγεί στο Spomen Park Κragujevacki Octobar, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Είναι ένα τεράστιο πάρκο, στο οποίο συρρέει αρκετό πλήθος. Άλλοι απολαμβάνουν τον περίπατό τους, άλλοι το τρέξιμό τους και άλλοι τη βόλτα με τα ποδήλατά τους. Εκεί υπάρχει μουσείο, εκκλησία και ένα από τα πολλά φουτουριστικά μνημεία (γνωστά και ως Spomenik), από αυτά που έφτιαξε ο Τίτο και βρίσκονται διάσπαρτα σε όλες τις χώρες που αποτελούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Kατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π. και στις 21 Οκτωβρίου 1941, διαδραματίστηκε μια από τις πιο μακάβριες στιγμές εκείνου του πολέμου, καθώς οι ναζί εκτέλεσαν περίπου 7.000 αθώους ανθρώπους. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και μια ομάδα παιδιών, λούστροι παπουτσιών, που αρνήθηκαν να καθαρίσουν τις μπότες των ναζί.
Η κτηνωδία των ναζί δεν σταμάτησε εκεί, καθώς στον θάνατο οδηγήθηκε και ολόκληρη η Ε’ τάξη δημοτικού. Παιδιά 11 χρονών εκτελέστηκαν μαζί με τους δασκάλους τους …
Το σχήματος V φουτουριστικό μνημείο, συμβολίζει τον ρωμαϊκό αριθμό 5 προς τιμήν της Ε’ τάξης δημοτικού.
Για το εν λόγω μνημείο, είχα διαβάσει από το βιβλίο “Στοιχειωμένα Βαλκάνια” των συγγραφέων Γιώργου Στάμκου και Μίλιτσα Κοσάνοβιτς, το οποίο κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί για τα Βαλκάνια.
Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί, είναι πως ακόμα και στις μέρες μας, τα ναζιστικά κτήνη έχουν αρκετούς νοσταλγούς τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κάποιοι προφανώς δεν λένε να εξελιχθούν σε ανθρώπους, παραμένοντας ανθρωποειδή. Και για να μετατραπείς από ανθρωποειδές σε άνθρωπο προϋποθέτει αγώνα. Και κυρίως μυαλό …
Αποχωρώ από το Spomen Park και αρχίζω να αναζητώ ξενώνα. Πηγαίνω στον πρώτο που έχω στις σημειώσεις μου, ο οποίος αποδεικνύεται ξενοδοχείο και μάλιστα ακριβό για την τσέπη μου. Ο δεύτερος αποδεικνύεται apartment, αλλά είναι κλειστά. Ο τρίτος και ο τέταρτος αποδεικνύονται λανθασμένες διευθύνσεις. Αφού περιφέρομαι αρκετή ώρα (μπορεί και ώρες) στους δρόμους της πόλης, αποφασίζω να πάω στον δεύτερο (το apartment που λέγαμε).
Παίρνω τηλέφωνο και το σηκώνει μια γυναίκα, η οποία θα είναι σε 5 λεπτά εκεί. Μου δείχνει τα δωμάτια και με κατατοπίζει. Έρχεται και ένας άντρας, ο οποίος μου πιάνει την κουβέντα. Το χέρι μου ακόμα με πονάει, έτσι δυνατά που μου το έσφιξε από τη χαρά του, όταν του είπα πως είμαι από την Ελλάδα. Είναι τελικά να μη λες στους Σέρβους ότι είσαι Έλληνας γιατί υπάρχει κίνδυνος να σε “σκοτώσουν” με την αγάπη τους …
Το δωμάτιο είναι μεγάλο, πεντακάθαρο και πολυτελές για τα δικά μου δεδομένα. Έχει διπλό κρεβάτι, μπάνιο, υπολογιστή, κλειστό parking και βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Και όλα αυτά σε μια εξευτελιστική τιμή που δεν υπερβαίνει τα 17 €. Τόσο κυριλέ και τόσο φθηνά, δεν έχω ξαναμείνει πουθενά!
Έχει βραδιάσει εδώ και αρκετή ώρα και αφού τακτοποιήθηκα, αποφασίζω να κάνω μια βόλτα με τα πόδια στο κέντρο της πόλης. Όλως παραδόξως, ο κόσμος που είδα το απόγευμα, μοιάζει σαν να εξαφανίστηκε. Περίεργο πράγμα, καθώς οι σερβικές πόλεις σφύζουν από ζωή και το βράδυ. Το απόγευμα μου φάνηκε μεγάλη και πολυπληθής πόλη, ενώ τώρα μου φαίνεται μικρή και στοιχειωμένη, με μια μεγάλη δόση υπερβολής. Ένα ταξιτζής σε μια πιάτσα μου λέει πως το Kragujevac, έχει πολλά πράγματα να δεις, αλλά τώρα η ώρα είναι “νεκρή”. Ακόμα και οι πολλές καφετέριες έχουν λίγο κόσμο, ενώ λίγες ώρες πριν δεν έβρισκες ούτε τραπέζι να καθίσεις.
Για άλλη μια φορά εντυπωσιάζομαι στην Σερβία από την παρουσία του ωραίου φύλου. Θυμάμαι πέρσι τον φίλο μου Νatko που γνώρισα στο Ζagreb, να μου λέει πως στο Kragujevac ζουν οι πιο όμορφες γυναίκες. Μπα, αποκλείεται, σκέφτηκα. Δεν νομίζω να είναι πιο όμορφες κι από αυτές στο Dubrovnik ή στο Novi Sad. Τελικά φίλε μου Νatko, είχες δίκιο. Στο Kragujevac, έχω δει τις πιο όμορφες γυναίκες. Λίγες βέβαια, αλλά είναι όλες μία και μία. Αξέχαστη θα μου μείνει μια πανύψηλη μελαχρινή Σέρβα με θεϊκό πρόσωπο, αμυγδαλωτά μάτια, από αυτά που σε ζαλίζουν όταν τα κοιτάς, η οποία δούλευε σε μια κρεπερί. Αμ, εκείνη η ξανθιά στον πεζόδρομο, μόνο που με κοίταξε για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου και παραλίγο να πέσω κάτω ξερός; Αμ, εκείνες οι τρεις που καθόντουσαν στο παγκάκι; Οι άλλες τέσσερις που χάζευαν τη βιτρίνα ενός καταστήματος; Όλη την ώρα έλεγα “ουάου” σαν τον Βαρουφάκη …
Βλέπω ένα ΑΤΜ της Eurobank και τραβάω ένα συμβολικό πόσο της τάξεως των 1.000 RSD (~12€). Η συναλλαγή μου έγινε δεκτή κι έτσι ανακουφίστηκα. Ήθελα να βεβαιωθώ πως το σημερινό πρόβλημα που μου παρουσιάστηκε με τη μη αποδοχή των καρτών, είχε να κάνει με το μηχάνημα ή την ανάγνωση της κάρτας και όχι με τις ελληνικές τράπεζες και την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
Η συνέχεια με βρίσκει να τρώω pljeskavica σε fast food, μετά παγωτό και πριν επιστρέψω στο δωμάτιο, κάνω μερικά ψώνια από ένα περίπτερο.
Μετά από αυτή τη σύντομη βραδυνή βόλτα, επιστρέφω στο δωμάτιο στις 22:40. Τακτοποιώ τα πράγματά μου και αφού κάνω ένα μπάνιο, βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι γράφοντας το ημερολόγιο. Συνομιλώ διαδικτυακά με τον φίλο μου Μανώλη Κυριακόπουλο, όπου του εκθέτω τον προβληματισμό μου για το σημερινό συμβάν με τις κάρτες. Ο Μανώλης με καθησυχάζει, λέγοντάς μου πως είναι θέμα της κάρτας και του μηχανήματος που τις διαβάζει.
Η πρώτη οδηγικά ημέρα του ταξιδιού έφτασε στο τέλος της. Από τη μια είμαι ευτυχής που βρίσκομαι ξανά στους δρόμους και ταξιδεύω. Από την άλλη, το σοκ που υπέστη τις τελευταίες ώρες με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μου (αλλά και στις κάρτες μου) δεν με αφήνει σε ησυχία.
Η ώρα είναι 01:00 και ετοιμάζομαι να κλείσω τα μάτια μου. Αύριο με περιμένουν πολλές χώρες. Η Σερβία, η Κροατία, η Σλοβενία και η Aυστρία. Έξω αρχίζει να βρέχει …
Лаку ноћ!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διόδια: Ελλάδα (12 σταθμοί / 21,40 €), πΓΔΜ (3 σταθμοί / 3,25 €), Σερβία (2 σταθμοί / 2,66 €)
Βενζίνη: 64,44 €
Διαμονή: Vila Amazon (16,68 €)
Λοιπά: 6,77 €
Σύνολο: 115,20 €
Γενικό Σύνολο: 234,31 €
Σύνορα Ελλάδας – πΓΔΜ: τυπικός έλεγχος.
Σύνορα πΓΔΜ – Σερβίας: τυπικός έλεγχος.
Στα διόδια της Ελλάδας, πληρώνεις μόνο μετρητοίς και μόνο σε €.
Στα διόδια της πΓΔΜ πληρώνεις και μετρητοίς (σε MKD ή €) και με debit card. Σε € γίνονται δεκτά πλέον και κέρματα των 2€, 1€ και 0,50€. To κουφό είναι πως οι τιμές MKD και € δεν συμπίπτουν. Π.χ. σε έναν σταθμό αναγράφεται 80 ΜΚD ή 1,50 € και σε άλλον 60 ΜΚD ή 1,50 €. Μάλλον ο κάθε σταθμός έχει τη δική του ισοτιμία …
Στα διόδια της Σερβίας, πληρώνεις και μετρητοίς (σε RSD ή €) και με debit card.
Στην πΓΔΜ, γυρίζω το ρολόι 1 h πίσω. Μαζί του θα ξανασχοληθώ στην Μεγάλη Βρετανία.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!