Ημέρα 20η: Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015, Invermoriston – John O’ Groats (355,3 km)
Από το John O’ Groats με αγάπη
Mετά από ένα ιδιαίτερα ταραγμένο βράδυ με ελάχιστες ώρες ύπνου, καταφέρνω να σηκωθώ στις 08:00. Όλη τη νύχτα έβρεχε και φυσούσε, ενώ ο απρόσκλητος επισκέπτης (ή απρόσκλητοι επισκέπτες) που έστησε πάρτυ κάτω από τη σκηνή μου, κατάφερε να μoυ κόψει αρκετές φορές την ανάσα από τον φόβο.
Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε με το που ξημέρωσε. Σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη, όπως κάθε ημέρα μέχρι τώρα στην Σκωτία. Βέβαια τα σύννεφα πίσω από το camping, έχουν ένα περίεργο μωβ χρώμα, το οποίο δημιουργεί μια έντονη αντίθεση με το πράσινο των δέντρων που με περιστοιχίζουν. Η θερμοκρασία είναι τόσο ανεκτή που φοράω κοντομάνικο!
Απολαμβάνω το καθιερωμένο μου πρωινό, παγωμένο καφέ και δυο κουταλιές μέλι, ενώ είμαι ο μοναδικός θαμώνας του camping. Μέσα μου υπάρχει μια χαρά και μια αποφασιστικότητα, καθώς σήμερα θα πλησιάσω το βορειότερο άκρο της Σκωτίας και της Μεγάλης Βρετανίας, το περίφημο John O’ Groats.
Mαζεύοντας τη σκηνή, βρέθηκα τετ α τετ με τον απρόσκλητο επισκέπτη που δεν με άφησε να κλείσω μάτι σχεδόν όλη νύχτα. Είναι ένα μικροσκοπικό ποντίκι το οποίο βρίσκεται σωριασμένο στο γρασίδι, ψάχνοντας καταφύγιο για να γλυτώσει το κρύο και τη βροχή. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα θα σηκωθεί και θα φύγει ψάχνοντας άλλο καταφύγιο …
Η ώρα έχει πάει 09:30 και αναχωρώ από το camping. Δεν περνάνε μερικά λεπτά και αντικρίζω ένα πέτρινο γεφύρι πάνω από ένα ποτάμι. Αχ, πόσο μου αρέσουν αυτά τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια …
Κινούμαι στον A82 με θέα την τεράστια και φημισμένη λίμνη Loch Ness. Το κάστρο Urquhart Castle, το οποίο μαζεύει πολλούς τουρίστες, θα με κατεβάσει για λίγα λεπτά από τη σέλα, όχι για να το επισκεφθώ, αλλά μπας και πετύχω μερικές καλές (;) λήψεις.
Με αφορμή αυτό το κάστρο, θα παραχωρήσω το βήμα του λόγου στον Ιάκωβο Σουργουτσίδη, ο οποίος έχει να μας πει την ενδιαφέρουσα άποψή του. Ιάκωβε, σε ακούμε …
Αυτοί οι Σκωτσέζοι αξίζουν συγχαρητήρια διότι έχουν καταφέρει να κάνουν “αξιοθέατο” το σχεδόν τίποτα, και μάλιστα βγάζουν πολλά χρήματα απ’ αυτό. Όπου υπάρχει μισογκρεμισμένη υποψία κάστρου του δίνουν ένα εντυπωσιακό όνομα, δίνουν στόμφο και έμφαση στην ιστορική ή μη ιδιοκτήτρια οικογένεια, του φτιάχνουν κάτι ολοκαίνουργιες αναπαλαιώσεις κουζινών με ψεύτικα σαλάμια και ποντίκια και χρεώνουν πάνω από δέκα λίρες γι’ αυτό. Αν αυτός ο πανέξυπνος λαός αναλάμβανε το μάνατζμεντ από τα σχεδόν αναξιοποίητα διαμάντια μας (βλέπε Φαιστό και εκατοντάδες αρχαιολογικούς χώρους-χωράφια όπως τα Αρχαία Φαλάσερνα και άλλα) θα μας είχαν αναδείξει εύκολα σαν τουριστικότερη χώρα της Ευρώπης. Πλέρωνε τώρα την έκτακτη εισφορά σου και μουρμού.
Πόσο δίκιο έχεις, φίλε μου Ιάκωβε! Αυτή την αίσθηση αποκόμισα κι εγώ, τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στην Ιρλανδία. Με άλλα λόγια, οι τύποι σ’ αυτές τις χώρες, παίρνουν μια πέτρα (σχήμα λόγου) και την παρουσιάζουν ως το “σούπερ ντούπερ και ουάου” αξιοθέατο! Κι εμείς στην Ελλάδα αφήνουμε ανεκμετάλλευτους εκατοντάδες αρχαιολογικούς χώρους στο έλεος της φύσης και του χρόνου! Αλλά τι λέω ο σαχλαμάρας; Εδώ οι Έλληνες ορθόδοξοι τζιχαντιστές με τα γένια και τα ράσα, καταστρέφουν αρχαιολογικούς χώρους για να φτιάξουν χριστιανικούς ναούς! Καταστρέφουν δηλαδή οι αχρείοι, τον πιο αξιοθαύμαστο πολιτισμό της αρχαιότητας που δημιούργησαν πριν χιλιάδες χρόνια οι Αρχαίοι Έλληνες!
Προτείνω λοιπόν χάριν αστεϊσμού (για να μην παρεξηγηθώ) να κρατήσουν οι Άγγλοι για πάντα τα Ελεγίνεια Μάρμαρα. Γιατί αν τα δώσουν σ’ εμάς το πιο πιθανόν είναι να καταλήξουν σε κάποια χωματερή ή σε κάποιον βούρκο, τόσο πολύ που αγαπάμε τον τόπο μας και που τόσο καλά ξέρουμε να αναδεικνύουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Κινούμαι σε μια καταπράσινη διαδρομή πλησίον της Loch Νess, μέχρι να φτάσω στο Inverness.
Eκεί θα σταματήσω για ανεφοδιασμό σε βενζίνη, έλεγχο πίεσης στα ελαστικά αλλά και μερικά ψώνια. Αγοράζω και ένα μικρό μπουκάλι σκωτσέζικο ουίσκι Whyte & Mackay, να μου κρατά συντροφιά τα μοναχικά βράδια που θα γράφω το ημερολόγιο …
Μετά από αυτή τη στάση, παίρνω τον Ε15 – Α9 και περνώ τη γέφυρα Κessock Bridge.
Eν συνεχεία περνώ άλλη μια γέφυρα, τη μήκους 1.464 m, Cromarty Bridge, η οποία βρίσκεται στον κόλπο Cromarty Firth.
Στο Alness εγκαταλείπω τον Α9, μιας και έχω βάλει σκοπό να γράψω ατελείωτα χιλιόμετρα στους b – roads. Eκεί που βρίσκεται η ομορφιά, εκεί που βρίσκεται η μαγεία …
Για αρχή ακολουθώ τον Β9176 με κατεύθυνση το Bonar Bridge. Στην αρχή οδηγώ σ’ ένα καταπράσινο μοτίβο και όσο ανεβαίνω το τοπίο αρχίζει να γίνεται σχετικά απόκοσμο.
Τo σημείο θέας του κόλπου Dornoch Firth, δεν προσφέρει την ιδανική θέα για τον κόλπο. Το μόνο ίσως που με εντυπωσιάζει είναι η αντίθεση του καφέ με του πράσινου χρώματος …
Δεν περνάει ούτε ένα πεντάλεπτο και η θέα από τον λόφο Struie Hill, οφείλω να ομολογήσω πως θα με εντυπωσιάσει. Εκεί θα σταματήσω για λίγα λεπτά, μέχρι να χαλάσει την όμορφη μοναξιά μου, ένα λεωφορείο που θα αποβιβάσει τουρίστες να βγάζουν selfies …
Φτάνω στο όμορφο χωριουδάκι Bonar Bridge, στο οποίο υπάρχει μια φουτουριστική γέφυρα.
Mετά το Bonar Bridge ακολουθώ τον Α836 με σκοπό να επισκεφθώ τους καταρράκτες Falls of Shin. Σε μια διασταύρωση, αντί να στρίψω αριστερά συνεχίζω ευθεία και μετά σκέφτομαι πως έκανα λάθος. Σταματώ σε μια άκρη του δρόμου να κοιτάξω τον χάρτη, μιας και απ’ ότι φαίνεται έκανα αυτό που ξέρω καλύτερα απ’ ο,τιδήποτε άλλο σ’ ένα ταξίδι: να χάνομαι …
Στην ανατολική πλευρά του ποταμού Shin, υπάρχει ο δρόμος Α836 στον οποίο βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Στην δυτική πλευρά του ποταμού υπάρχει ο Α864 στον οποίο και βρίσκονται οι καταρράκτες. Αυτοί οι δρόμοι συνδέονται μεταξύ τους με τη διασταύρωση από την οποία πέρασα πριν λίγο, αλλά και μέσω του χωριού Lairg, λίγο πιο μετά. Eπιλέγω λοιπόν να συνεχίσω ευθεία προς Lairg, κάνοντας έναν μικρό κύκλο για να δω τους καταρράκτες. Κανένα πρόβλημα, όσο περισσότερα χιλιόμετρα γράφω, τόσο το καλύτερο για ‘μενα …
Μετά το Lairg, ακολουθώ τον Α864, ο οποίος είναι ιδιαίτερα στενός. Οι καταρράκτες Falls of Shin έχουν να κάνουν με την αναπαραγωγή σολομού και το εντυπωσιακό με αυτούς είναι πως οι σολομοί ανεβαίνουν αντίθετα στο ρεύμα! Φτάνοντας στο parking, υπάρχουν μόνο δυο – τρία αυτοκίνητα και ο χώρος μοιάζει σαν να είναι εγκαταλελειμμένος. Περίεργο μου φαίνεται αυτό. Ακολουθώ ένα ανηφορικό μονοπάτι μέσα στο δάσος, το οποίο παραχωρεί τη θέση του σε άλλα μονοπάτια και η ανύπαρκτη σήμανση με κάνει να τα χάσω. Δεν ξέρω ποιο απ’ όλα ν’ ακολουθήσω. Σημειωτέον, είμαι με πλήρη εξοπλισμό, κρατώντας στο ένα μου χέρι το κράνος και στο άλλο ένα θεόβαρο tank bag. Ακολουθώ ένα ανηφορικό μονοπάτι το οποίο δεν οδηγεί πουθενά! Ξαναγυρίζω πίσω και ακολουθώ ένα άλλο. Και αυτό επίσης, δεν βγάζει πουθενά! Αφού έριξα με όλη μου τη δύναμη αρκετές χριστοπαναγίες, επιστρέφω πίσω στο parking. Oι 8 στις 10 λέξεις μου είναι “γαλλικά” και υπόλοιπες άρθρα και επιρρήματα.
Έχω καθυστερήσει πάνω από μία ώρα, μπορεί και μιάμιση! Nευρίασα αλλά και κουράστηκα αρκετά με το να ανεβοκατεβώ δυο φορές δυο μονοπάτια και να μη δω τίποτα! Άσε που έχω χάσει και αρκετούς τόνους ιδρώτα! Έχω χάσει πολύτιμο χρόνο για να δω, τι; Τσόντα με σολομούς; Mωρέ, δεν γ@μιόμαστε λέω ‘γω;
Παρένθεσις: η απορία μου για τους Falls of Shin, θα λυθεί στην επιστροφή. Η εικόνα εγκατάλειψης που αντίκρισα, ήταν το αποτέλεσμα μιας πυρκαγιάς που συνέβηκε στην περιοχή τον Μάιο του 2014. Εικάζεται πως προήλθε από ηλεκτρική βλάβη και είχε ως αποτέλεσμα το κέντρο επισκεπτών, να καεί ολοσχερώς. Ευτυχώς δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα αλλά η οικονομική καταστροφή που υπέστη η περιοχή είναι ανυπολόγιστη, καθώς οι καταρράκτες προσέλκυαν περίπου 250.000 επισκέπτες ετησίως. Λέγεται πως οι εργασίες ανακατασκευής του κέντρου θα αρχίσουν εν ευθέτω χρόνω.
Φεύγω επιστρέφοντας από τον Α864. Η θέα του ποταμού Shin θα με χαλαρώσει από αυτή τη μικρή δοκιμασία νεύρων και κούρασης που μόλις πέρασα. Μια στάση ηρεμίας κρίνεται απολύτως αναγκαία αυτή τη στιγμή. Και τι καλύτερο από μερικές γουλιές καφέ, ένα τσιγάρο και το μάτι στο προσοφθάλμιο της φωτογραφικής μηχανής; Ναι, αυτό είναι το στοιχείο μου: o δρόμος και τα υπέροχα τοπία! Γι’ αυτά ταξιδεύω, γι’ αυτά βρίσκομαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που ζω …
H θέα στο Lairg της λίμνης Loch Shin, είναι όμορφη.
Συνεχίζω να ακολουθώ τον Α836 προς Αltnahara για αρκετά χιλιόμετρα, όπως μπορώ να καταλάβω από τον χάρτη. Aπό τα πρώτα χιλιόμετρα συνειδητοποιώ ότι αυτή η διαδρομή είναι ξεχωριστή απ’ ότι έχω κάνει μέχρι τώρα στα Highlands. Το τοπίο μοιάζει αφιλόξενο με όχι και τόση πυκνή βλάστηση. Μου δίνει μια απόκοσμη αίσθηση, σαν να διακτινίστηκα σε άλλον πλανήτη.
Οι ευθείες απέραντες και μοιάζει να μην έχουν τελειωμό. Συνεχίζουν μέχρι εκεί που δεν φτάνει το μάτι σου.
Κατά κανόνα, οι ευθείες σε νανουρίζουν. Όμως εδώ είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, καθώς είσαι στην τσίτα συνέχεια. Λόγω της στενότητας του δρόμου που σε ορισμένες περιπτώσεις ίσα που χωράει ένα αυτοκίνητο, υπάρχουν αρκετές ταμπέλες με την ένδειξη “Passing Place”. Το passing place, είναι ένα πλάτωμα στην άκρη του δρόμου, όπου το ένα όχημα σταματάει για να περάσει το αντιθέτως διερχόμενο όχημα. Κανονικά η στάθμευση εκεί απαγορεύεται, αλλά παραβαίνω τον νόμο κάνοντας τα δικά μου.
Είναι δε, τόσα πολλά που αν κοιτάξεις στο βάθος του δρόμου, θα παρατηρήσεις ένα περίεργο σχήμα που έχουν προσδώσει στον δρόμο. Μοιάζει σαν να έχει αποκτήσει αυτιά ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων που δεν έχω την στοιχειώδη ευφυΐα ή έμπνευση για να παρομοιάσω.
Κάθε φορά που βλέπω αυτοκίνητο από το αντίθετο, σταματώ στο πρώτο passing place του ρεύματός μου, παραχωρώντας του προτεραιότητα. Και όλοι μα όλοι οι οδηγοί με ευχαριστούν δια νεύματος. Ακόμα και σε αυτές τις πρωτόγνωρες για εμένα συνθήκες οδήγησης, φαίνεται να τα πηγαίνω καλά και να συνεννοούμαι άψογα με τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου. Τα πάντα γίνονται τόσο αρμονικά και η συνεννόηση των οδηγών φανερώνει την οδηγική και όχι μόνο παιδεία τους. Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν είχαμε στην Ελλάδα δρόμους που οι οδηγοί είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ρυθμίζουν την κίνηση κατόπιν συνεννόησης, πώς θα ήταν η κατάσταση; Η απάντηση απλή και γνωστή: μούντζες, βρισιές, κωλοδάχτυλα, χριστοπαναγίες με ταυτόχρονες απειλές περί συνουσιασμού οικιών και συγγενικών προσώπων. Επίσης, θα ήθελα να τονίσω πως οι έννοιες “καλός” και “κακός” οδηγός στο εξωτερικό, έχουν τελείως διαφορετική σημασία από αυτήν που έχουν αποκτήσει στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα “καλός” θεωρείται αυτός που πάει γρήγορα, άσχετα αν οδηγεί ριψοκίνδυνα ή επιπόλαια. Ενώ ο συνετός και προσεκτικός οδηγός θεωρείται “κακός”. Αλλά και κουλάδι, κότα, άσχετος και άλλα …
Το πέτρινο τοξωτό γεφύρι στο χωριό Altnahara, θα μου δώσει μια αφορμή για μια στάση μικρής διάρκειας. Ο καιρός μέχρι σήμερα ήταν πότε ηλιόλουστος και πότε συννεφιασμένος. Αυτή τη στιγμή, βγάζει αρκετά πυκνά σύννεφα, κάνοντας την αίσθηση πιο απόκοσμη. Βέβαια, στην Σκωτία πρέπει να συνηθίσω τις απότομες και αλλεπάλληλες μεταβολές του καιρού. Στη μια στροφή έχει ήλιο και στην επόμενη συννεφιά και ούτω καθεξής.
Mετά την Altnahara ακολουθώ τον Α873 προς Syre, με τη διαδρομή αφενός μεν να γίνεται πιο όμορφη και αφετέρου δε, να παραμένει εξίσου απόκοσμη και ακόμα πιο συναρπαστική. Στην αρχή ανεβαίνω έναν μικρό λόφο με το σκηνικό να μου θυμίζει ελληνική επαρχία. Ή αλλιώς για να μιλήσω με βάση τις παραστάσεις και τα βιώματά μου, μοιάζει σαν να είμαι στο οροπέδιο Ασκύφου στα Χανιά και πάω προς το φαράγγι του Καλλικράτη. Ο δρόμος είναι στενός με πολλές κακοτεχνίες, λακκούβες, περιττώματα ζώων, κλαδιά και άλλα. Τα σπίτια δείχνουν φτωχικά και ίσως παραμελημένα. Οι χωρικοί ασχολούνται με αγροτικές εργασίες και πολλά κοπάδια προβάτων βρίσκονται καταμεσής του δρόμου. Μια χαρακτηριστική εικόνα της άγριας Σκωτίας και των Highlands …
H διαδρομή με συναρπάζει, με εξιτάρει θα έλεγα! Κινούμαι δίπλα στη λίμνη Loch Naver και κάνω άλλη μια στάση στο κλασσικό – αγαπημένο μου πλέον σημείο που είναι ένα μικρό γεφύρι. Μέχρι αυτή τη στιγμή, μια πρόταση ψιθυρίζω μέσα από το κράνος μου: ναι, αυτή είναι η Σκωτία που ονειρευόμουνα να δω! Η άγρια, η παρθένα, η αυθεντική, η απόκοσμη …
Κάθε χιλιόμετρο που περνάει μοιάζει πιο όμορφο, πιο απόκοσμο και πιο άγριο από το προηγούμενο. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να εκφράσω επίσης κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να σταματήσω κάπου συγκεκριμένα. Το μόνο πράγμα που κάνω είναι να τραβώ συνέχεια φωτογραφίες με την compact. Σαν να μη θέλω να τελειώσει ποτέ αυτή η ημέρα. Σαν να μην θέλω να φτάσω σήμερα στο John O’ Groats. Σαν να προσπαθώ να φωτογραφίσω τοπία που έχω απειροελάχιστες πιθανότητες να τα ξαναδώ στη ζωή μου …
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το Syre, κινούμαι κατά μήκος του ποταμoύ Naver. Μετά το Syre αφήνω τον Α873 και πλέον κινούμαι στον Α871. Τολμώ να πω πως αυτοί οι δυο δρόμοι είναι ότι πιο απόκοσμο και ερημικό έχω οδηγήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Δεν βλέπω τίποτα άλλο, παρά μια στενή λωρίδα δρόμου να σκίζει ένα καταπράσινο έδαφος, με το υγρό στοιχείο να δηλώνει παρών.
Ένας ποταμός μοιάζει σαν κουλουριασμένος όφις.
Ένα πέτρινο γεφύρι σ’ έναν καταρράκτη και στο βάθος πρόβατα.
Πρόβατα παντού στον δρόμο.
Και σε πολλά σημεία, η γνωστή παγίδα.
Mετά το Kinbrace παίρνω τον Α897, όπου από εκεί και πέρα έχω την αίσθηση πως αρχίζω πλέον να πλησιάζω στον πολιτισμό, εκεί που υπάρχουν σημάδια ζωής.
Ο καιρός μέχρι τώρα εναλλάσσονταν μεταξύ ηλιοφάνειας και συννεφιάς. Αισθάνομαι τόσο τυχερός που καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μου στην Μεγάλη Βρετανία, δεν έχω βάλει ούτε μια φορά τα αδιάβροχα. Έχω έναν καιρό σύμμαχο, οδηγώντας στις ιδανικές καιρικές συνθήκες. Στο Helmsdale με το που στρίβω αριστερά για να πάρω τον Α9, συναντώ μια τρομερή ομίχλη. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω συναντήσει τόσο πυκνή ομίχλη που να μην μπορώ να δω ούτε τη μύτη μου!
Η οδήγηση είναι μαρτύριο. Στον δρόμο υπάρχει αρκετή κίνηση και συνεχείς στροφές. Ο κίνδυνος ατυχήματος είναι ορατός και μη έχοντας άλλη επιλογή, ανάβω και τα αλάρμ, οδηγώντας προσεκτικά στην άκρη του δρόμου. Το τοπίο φαντάζομαι θα είναι τόσο όμορφο, αλλά δεν μπορώ να το θαυμάσω μιας και δεν μπορώ να δω ούτε τη μύτη μου, όπως προείπα. Μόνο σε ελάχιστα σημεία του δρόμου, η ορατότητα ξεπερνάει τα 10 ή 20 m.
H πτώση της θερμοκρασίας είναι αισθητή. Φοράω μόνο ένα κοντομάνικο μέσα από το μπουφάν και οδηγώ με τη μαύρη ζελατίνα. Σε κάποια φάση σταματώ στην άκρη του δρόμου για να την αλλάξω με τη λευκή και το pinlock, το οποίο προσπαθώ να τοποθετήσω σωστά. Γιατί αν τοποθετηθεί σωστά, κάνει θαύματα μη επιτρέποντας το θόλωμα στη ζελατίνα.
Κανονικά θα έπρεπε το ηθικό μου να είναι πεσμένο. Για έναν ανεξήγητο λόγο είμαι χαρούμενος και όση ώρα κινούμαι στην ομίχλη, τραγουδώ ένα εύθυμο τραγουδάκι, το “Ολαρία – Ολαρά” του Σαββόπουλου. Tώρα πώς μου ήρθε στο μυαλό αυτό το τραγούδι, ακόμα απορώ …
Μετά από αυτή τη στάση, δεν περνούν 2 – 3 km και φτάνω στην πόλη Wick και η ομίχλη έχει μειωθεί. Σταματώ στα Lidl για μερικά ψώνια και επιστρέφοντας στη μοτοσυκλέτα, σ’ ένα σπίτι μερικά μέτρα παραπέρα, ένα θέαμα μου προκαλεί έκπληξη και αυθορμήτως, ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Σ’ ένα σπίτι που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, κυματίζει μια ελληνική σημαία! Ποιος ξέρει; Είναι Έλληνες που ζουν εκεί; Φιλέλληνες που απλά ύψωσαν την ελληνική σημαία για μια χώρα που αυτή την περίοδο περνάει τον δικό της Γολγοθά; Κανείς δεν ξέρει …
Λίγο παρακάτω σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και ακολουθώ τον Α99, τον τελευταίο δρόμο που οδηγεί στο John O’ Groats. H ομίχλη κάνει και πάλι την εμφάνισή της και μετά από αρκετή ώρα μια τεμπέλα με καλωσορίζει στο τέλος του δρόμου. Ναι ρε, σιγά μη φτάσαμε και στο τέλος της Γης! Λες και από ‘δω και πέρα βρίσκεται άλλος πλανήτης και θα διακτινιστούμε στο ηλιακό σύστημα. Αυτές οι φανφάρες, αυτές οι αστειότητες μου προκαλούν θυμηδία. Θα μου πεις βέβαια, πως οι Σκωτσέζοι καλά το κάνουν. Προσπαθούν να αναδείξουν ή να προσδώσουν φήμη ή κύρος σ’ ένα γεωγραφικό σημείο της χώρας τους και κατά συνέπεια να το καταστήσουν ως δημοφιλή τόπο προορισμού στους επισκέπτες.
Eν πάση περιπτώσει, σταματώ να βγάλω την απαραίτητη φωτογραφία για χάρη της καλής μου. Αυτής που με ταξίδεψε για άλλη μια φορά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που ζω …
Μάλλον πρέπει να το ‘χει η μοίρα μου, κάθε φορά που πλησιάζω βόρεια άκρα, ο καιρός να μου βάζει εμπόδια. Πώς να ξεχάσω τον τρομερό εκείνο αέρα πριν από δυο χρόνια στο Βόρειο Ακρωτήρι; Πώς να ξεχάσω την τρομερή ομίχλη πριν λίγη ώρα;
Έτσι λοιπόν φτάνω στο John O’ Groats και αντικρίζω την πολυφωτογραφισμένη λιτή πινακίδα που υποδεικνύει τις αποστάσεις από αυτό εδώ το σημείο σε διάφορα μέρη του πλανήτη. To Εδιμβούργο, την Νέα Υόρκη, τα νησιά Οrkney, αλλά και το Τέλος της Γης (Land’s End), το νότιο άκρο της Μεγάλης Βρετανίας.
Απ’ ότι είχα διαβάσει, στο σημείο αυτό σε βγάζουν φωτογραφία και στη στέλνουν σπίτι, αρκεί να πληρώσεις ένα ποσό της τάξης των 18 ή 21 £, αν θυμάμαι καλά. Eκεί δεν βρίσκεται κανείς και βρίσκω την ευκαιρία να βάλω τη μοτοσυκλέτα μου και να στήσω το τρίποδο βγάζοντας φωτογραφίες. Από την απέναντι καφετέρια, βγαίνει ένας κύριος και με πλησιάζει. Στην αρχή νόμισα πως πρέπει να είναι της επιχείρησης που βγάζει φωτογραφίες και ενδεχομένως να παρανόμησα πηγαίνοντας σε αυτό το σημείο χωρίς να με ελέγξει κανείς. Ο κύριος είναι από το Εδιμβούργο και με ρωτάει αν θέλω να με βγάλει φωτογραφίες και αν θέλω να με κεράσει κάτι. Αρνούμαι ευγενικά, μιας και θα αποχωρήσω σε λίγη ώρα.
Μετά από λίγο περιηγούμαι στο μικρό λιμανάκι, όπου ξεχωρίζει το πλοίο που εκτελεί δρομολόγια για τα νησιά Orkney, τα οποία απέχουν ελάχιστα μίλια από εδώ.
Σημειώνω πως στην περιοχή υπάρχουν φώκιες, όπου δεν έτυχε να παρατηρήσω κάποια. Αυτά τα παρατηρούν μόνο οι κύριοι Οικονομάκης – Σάκκος – Παρτσινέβελος, των οποίων η παρατηρητικότητα απέχει παρασάγγας από τη δική μου – χοχοχο! Κι απ’ ότι έχω ακούσει, αν ο καιρός είναι καλός, μπορείς να δεις στο βάθος μέχρι και το Bergen της Νορβηγίας. Λίγα μέτρα παραπέρα υπάρχει και μια πινακίδα σε σχήμα σταυρού, η οποία και αυτή υποδεικνύει τις αποστάσεις από εδώ σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Υπάρχει επίσης και η καντίνα από την οποία ξεκίνησαν οι Ewan Mc Gregor και Charley Boorman, το περίφημο οδοιπορικό τους Long Way Down.
Εκεί γνωρίζω δυο Γερμανούς, οι οποίοι ταξιδεύουν με Triumph Tiger 800 και έχουν στήσει τις σκηνές τους στο camping, το οποίο απέχει μόλις λίγα μέτρα από εδώ. Ειλικρινά το σκέφτομαι να μείνω, άσχετα αν το πρόγραμμά μου για σήμερα λέει να μείνω κάπου στο Thurso.
Με την ώρα να έχει πάει 19:30 φεύγω από το John O’ Groats, κατευθυνόμενος ανατολικά προς το Duncanby Head προκειμένου να δω τους Duncansby Stacks, δυο τεράστιους κωνικούς βράχους. Μόλις φτάνω, παρατηρώ ότι πρέπει να περπατήσω με τα πόδια περίπου 1 km για να τους δω. Και μετά φεύγοντας, έχω να δω και το Dunnet Head, το πραγματικά βορειότερο σημείο της Σκωτίας. Και μετά να πάω στο Thurso, όπου και θα διανυκτερεύσω. Oυφ, κουράστηκα μόνο και μόνο στη σκέψη! Και συν τοις άλλοις, με την ώρα να έχει πάει αργάμιση, βλέπω πως σήμερα δεν είμαι σε θέση να βγάλω τα χιλιόμετρα που έχω υπολογίσει. Έτσι λοιπόν αποφασίζω να γυρίσω πίσω στο John O’ Groats και όσα δεν πρόλαβα να δω σήμερα, θα τα δω αύριο …
Το camping κλείνει στις 21:00 και αποφασίζω να στήσω τη σκηνή μου εκεί. Στο βορειότερο άκρο της Σκωτίας, με τα κύματα να έρχονται από το αχανές πέλαγος και να σκάνε δίπλα μου. Και εκτός αυτών, θα έχω και μια καταπληκτική παρέα μετά από 20 ημέρες μοναξιάς. Τους δυο νέους φίλους μου από την Γερμανία. Τον Τhomas και τον Thomas …
O ένας εκ των δυο Thomas, αποφασίζει να πάει να εξερευνήσει το Duncansby Head. Ο άλλος Thomas θα μείνει στο camping, όπου και έχουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, όση ώρα στήνω σκηνή και τακτοποιούμαι.
Σε κάποια φάση βγάζει ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα όπου πηγαίνουμε με τις φωτογραφικές μας στο λιμανάκι για να το φωτογραφίσουμε! Αυτό θα πει ευμετάβλητος καιρός. Από τη μια στιγμή στην άλλη η ομίχλη γίνεται ηλιοβασίλεμα!
Μετά από αρκετή ώρα επιστρέφει και ο άλλος Thomas αφού εξερεύνησε το Duncansby Head. Απόψε δεν θα είμαι ο μοναδικός μοτοσυκλετιστής στο camping. Θα έχω άλλους δυο φίλους για παρέα. Από τη λίγη ώρα που τους γνώρισα και από αυτά που συζήτησα μαζί τους, με κάνουν να τους αισθάνομαι σαν αδέρφια μου.
Και κάθε φορά που βρίσκονται μοτοσυκλετιστές μεταξύ τους, δεν κάνουν τίποτα άλλο πέραν από το να συζητούν για τα ταξίδια τους αλλά και για μελλοντικούς προορισμούς. Και τι δεν είπαμε; Τα άπαντα για τα ταξίδια μας. Κι ένας από τους λόγους που έβαλα μέσα στην καρδιά μου αυτούς τους δυο ανθρώπους είναι μια κουβέντα που μου είπαν, η οποία συμβαδίζει με τη δική μου φιλοσοφία:
Ταξιδεύουμε για να γνωρίσουμε τον κόσμο. Να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας.
Oι δυο Thomas, έχουν ταξιδέψει πέρσι παρέα στο Bόρειο Ακρωτήρι. Ο ένας έχει πάει Ισλανδία χωρίς μοτοσυκλέτα και ο άλλος Ελλάδα και Τουρκία με κότερο. Του χρόνου σχεδιάζουν να πάνε Ισλανδία με τις μοτοσυκλέτες τους. Και φυσικά σκέφτονται να έρθουν Ελλάδα και Βαλκάνια. Έτσι λοιπόν ανταλλάξαμε διαδικτυακές διευθύνσεις, προκειμένου να είμαστε σε συνεχή επαφή. Πόσο ενώνουν τα ταξίδια τους ανθρώπους …
Κοιτώ κύματα να έρχονται από μακριά για να σκάσουν σχεδόν δίπλα στη σκηνή και τη μοτοσυκλέτα μου.
Κάθε φορά μια τέτοια εικόνα, ένα τετράστιχο μου φέρνει συνέχεια στον νου (Πάρτσι δικό σου) …
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή!
(Κώστας Καρυωτάκης, Κι αν έσβησε σαν ίσκιος)
https://www.youtube.com/watch?v=k8xuIry8yrE
Στην Σκωτία νυχτώνει κατά τις 22:30 με 23:00 και ξημερώνει κατά τις 05:00. Αφού καληνύχτισα τους δυο νέους μου φίλους, πηγαίνω για ντους και μετά από λίγα λεπτά, γράφω το ημερολόγιό μου συντροφιά με σκωτσέζικο ουίσκι, με γερμανικά τσιγάρα από την Σερβία κι ένα τετράδιο με λέξεις γραμμένες στα ελληνικά. Αυτό θα πει να είσαι πολυεθνικός τύπος – χοχοχο!
Τα συναισθήματά μου είναι εκπληκτικά. Έφτασα στο John O’ Groats, σ’ έναν ακόμα μακρινό προορισμό. Και έφτασα ως εδώ μέσω καταπληκτικών διαδρομών που δύσκολα θα σβηστούν από τη μνήμη μου. Αναμφίβολα είμαι σε μια κατάσταση ευφορίας και αποφασίζω να χαλαρώσω κι άλλο τους ρυθμούς του ταξιδιού μου και να το χαρώ. Και να το χαρώ γιατί μέχρι τώρα ήμουν αγχωμένος αρκετά και χωρίς λόγο. Αδυνατώ να εξηγήσω το γιατί …
Σήμερα δεν έβγαλα τα χιλιόμετρα που είχα υπολογίσει. Στους δρόμους των Highlands τα χιλιόμετρα βγαίνουν πολύ δύσκολα. Αλλά τι με νοιάζει; Θα το χαρώ το ταξίδι μου και θα δω αυτά που θέλω να δω, χωρίς να έχω κάποιον από πάνω μου να με κυνηγά. Με την ώρα να δείχνει 23:40 κλείνω τα μάτια μου, κουρασμένος αλλά και γεμάτος από μια ιδιαίτερη ημέρα.
Το 2011 πραγματοποίησα το πρώτο μου ταξίδι με μοτοσυκλέτα στο εξωτερικό, μαζί με τον Στέλιο Οικονομάκη και τον Ιάκωβο Σουργουτσίδη. Λίγους μήνες μετά, βρισκόμουν στην Κατερίνη και έλαβα ένα μήνυμα από τον Στέλιο που βρισκόταν σε αυτό εδώ το σημείο. Τότε νόμιζα πως σε αυτό το μέρος μπορεί και να μην πήγαινα ποτέ στη ζωή μου. Μου φαινόταν ακατόρθωτο. Να λοιπόν που έγινε κατορθωτό. Μέχρι τότε φοβόμουν να ταξιδέψω εκτός Ελλάδας αν και το ήθελα πολύ. Ο Στέλιος όμως μ’ έκανε να απομυθοποιήσω, να ξεφοβηθώ θα έλεγα την έννοια ταξίδι και να αποκτήσω μια ταξιδιωτική αυτοπεποίθηση. Είναι πιστεύω το άτομο που με ενέπνευσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ταξιδιώτη με τα ταξίδια του. Στέλιο, για άλλη μια φορά σ’ ευχαριστώ εκ βαθέων καρδίας …
Aπό το John O‘ Groats με αγάπη, Μερκούρης.
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: John O’ Groats Caravan and Camping Site (14,41 €)
Βενζίνη: 38,92 €
Λοιπά: 23,20 €
Σύνολο: 76,53 €
Γενικό Σύνολο: 1.393,56 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!