Ημέρα 23η: Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015, Balmacara – Glenbrittle House (269,2 km)
Ιsle of Skye: πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου
Ξύπνησα στις 07:30 και μέχρι να βάλω πρώτη, πήγε 09:00. Κινούμαι στον A87 και σταματώ στο βενζινάδικο που ήταν κλειστό χθες, προκειμένου να φουλάρω ρεζερβουάρ και να βάλω αέρα.
Μετά από αυτή τη στάση, ξεκινάω φουριόζος για το Isle of Skye, περνώντας για άλλη μια φορά την Skye Bridge. Σήμερα θα έχω όλη την ημέρα στη διάθεσή μου προκειμένου να το εξερευνήσω και είμαι αποφασισμένος να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Και κλασσικά θα μείνω όπου με βγάλει ο δρόμος, η κούραση, το σκοτάδι …
Το Σκάι, (αγγλικά: Skye) είναι νησί του Ηνωμένου Βασιλείου και συγκεκριμένα το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του νησιωτικού συμπλέγματος των Εβρίδων και το μεγαλύτερο των Εσωτερικών Εβρίδων. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Σκωτίας και το τέταρτο μεγαλύτερο του Ηνωμένου Βασιλείου με έκταση 1.656 τ.χλμ. και έχει 10.008 κατοίκους (2011). Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Portree με 2.491 κατοίκους και ανήκει διοικητικά στην περιφέρεια του Χάιλαντ.
Aυτά είναι τα βασικά για το Isle of Skye ή Νήσο Σκάι από την Βικιπαίδεια. Tα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψουμε παρέα στους δρόμους και τα τοπία του. Πάμε λοιπόν!
Στην αρχή η διαδρομή μου φαίνεται αδιάφορη. Πολλή κίνηση στον δρόμο και πολλά έργα επί αυτού, κυρίως με τοποθέτηση πίσσας. Όσο κινούμαι στον Α87 με κατεύθυνση το Portree, το τοπίο ολοένα και ομορφαίνει. Συγκεκριμένα στις λίμνες Loch Ainort και Loch Sligachan (η οποίες δεν είναι λίμνες αλλά κόλποι) δεσπόζει μια εντυπωσιακή οροσειρά, η οποία αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι η The Cuillin Hills. Στο πέλαγος και σε μικρή απόσταση από τη στεριά ξεχωρίζουν μεγάλα νησιά Scalpay και Raasay. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και απειλητικός για βροχή. Όμως τίποτα δεν μας πτοεί, έτσι;
Περνώντας από το Sligachan βλέπω στ’ αριστερά μου μια γέφυρα, αλλά δεν θα κάνω στάση μιας και από ‘κει θα ξαναπεράσω, μάλλον αύριο. Συνεχίζω λοιπόν στον Α87 μέσω μια γραφικής διαδρομής.
Φτάνοντας στην πρωτεύουσα του νησιού, το γραφικό Portree, εντυπωσιάζομαι από τρία πράγματα: από το πράσινο που αναδεικνύεται ιδιαιτέρως ελέω του συννεφιασμένου καιρού,
τον μικρό κόλπο που θα ανάγκαζε κι ένα κρουαζιερόπλοιο να κάνει ελιγμούς (σχήμα λόγου)
και τα πολύχρωμα σπίτια εν σειρά στο μικρό και γραφικό λιμανάκι. O χαρακτηριστικός πολύχρωμος καμβάς των βρετανικών γραφικών σπιτιών …
Kαι μετά το Portree, η θέα στο βάθος θα με προϊδεάσει για το τι θα δουν τα μάτια μου στη συνέχεια. Η οποία συνέχεια, προβλέπεται συναρπαστική. Πλέον κινούμαι στον Α855, ο οποίος σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού μοιάζει σαν να ξεδιπλώνει τη θέα.
Στο βάθος φαίνεται ο βράχος Old Man of Storr, με τις λίμνες Loch Fada και Loch Leathan να δημιουργούν ένα απίστευτης ομορφιάς σκηνικό.
Aν είχα μουσική μαζί μου, θα άκουγα στη διαπασών το Iron Sky του Σκωτσέζου Paolo Nutini. Μόνο με τη μουσική, τους στίχους και το συναίσθημα του Nutini μπορώ να βγάλω προς τα έξω αυτά που νιώθω τούτη τη στιγμή, καθώς η γλωσσική πενία μου, αδυνατεί να τα περιγράψει …
Στο σημείο αυτό η θέα με καθηλώνει και σταματώ σε μια άκρη του δρόμου. Εκεί γνωρίζω ένα ζευγάρι Πολωνών φωτογράφων οι οποίοι μου πιάνουν την κουβέντα. Είναι γεγονός πως η Σκωτία, τα Highlands και το Isle of Skye προσελκύουν πολλούς επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφους, οι οποίοι για να πετύχουν μια καλή λήψη μπορεί να κάθονται ώρες, ίσως και μέρες ολόκληρες περιμένοντας το “κλικ”. Φυσικά εγώ δεν είμαι τέτοιος, δεν είμαι καν φωτογράφος παρά ένας άσχετος χειριστής φωτογραφικής μηχανής που την βλέπει σαν ένα μέσο καταγραφής στιγμών από τα ταξίδια του, αρκούμενος πολλές φορές σε βιαστικές και πρόχειρες λήψεις.
O βράχος Old Man of Storr, έχει ύψος 50 m και υψώνεται σε μια οροσειρά, αποτελώντας ένα από τα πολλά σήματα κατατεθέντα του Isle of Skye. Εκεί συρρέουν αρκετοί τουρίστες όπου ανεβαίνουν σε αυτόν μέσω ενός μονοπατιού.
Συνεχίζω αμέριμνος της πορεία μου και σε κάποια φάση βλέπω αρκετό κόσμο να κατευθύνεται σ’ ένα αξιοθέατο. Μπαίνω στον πειρασμό κι εγώ για να δω περί τίνους πρόκειται. Περπατώ μαζί με αρκετό κόσμο ένα μονοπάτι, όπου στην αρχή βλέπω πίσω μου έναν καταρράκτη.
Και στη συνέχεια η θέα είναι εκπληκτική.
Καθώς φωτογραφίζω με πλησιάζει μια οικογένεια, όπου ο πατέρας μου λέει πως αυτό το μέρος αξίζει. Ο γιος του, ένα παιδί ηλικίας ούτε 5 ετών, μου λέει να πάω παραπέρα! Χαμογέλασα …
Ακολουθώντας την προτροπή του λιλιπούτειου εξερευνητή, προχωρώ παραπέρα και η θέα με ανταμείβει. Βρίσκομαι στο Skye Diatomite το οποίο είναι διατομίτες που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών που λειτούργησαν στο νησί από το 1890 έως και το 1915. O διατομίτης ή γη διατόμων είναι ένα ορυκτό φυτικής προέλευσης που σχηματίζεται από τη συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού απολιθωμένων διατομιτών. Έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα διηθητικό μέσο και συναντάται κυρίως στα ορυχεία. Στη βάση του βράχου διακρίνεται ο κλίβανος στον οποίο είχαν υποστεί ξήρανση οι διατομίτες. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, καθώς φαίνεται πως ακόμα είμαι χαμένος στη μετάφραση …
Αποχωρώ και μετά από ελάχιστα λεπτά βρίσκομαι στο Valtos. Το αξιοθέατο που συγκεντρώνει αρκετό πλήθος επισκεπτών είναι o καταρράκτης Kilt Rock Waterfall. Eίναι ένας βράχος που υψώνεται 200 m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και δίπλα του τρέχουν τα νερά ενός εντυπωσιακού καταρράκτη.
Περπατώ προς την αντίθετη πλευρά του βράχου, όπου ένας τύπος μου πιάνει την κουβέντα. Κι όταν μου λέει ότι είναι από την Νέα Ζηλανδία με αφήνει κάγκελο! Βρε, πως έχουν εκμηδενιστεί οι αποστάσεις τη σήμερον ημέρα …
Συνήθως σε πολλά σημεία με θέα, υπάρχει ένα παγκάκι το οποίο έχει τη δική του ιστορία. Το παγκάκι εδώ είναι αφιερωμένο στους γονείς ενός τύπου που η εν λόγω θέα ήταν η δυνατότερη ανάμνηση τους από το Isle of Skye.
Εκεί υπάρχει και η μικρή λίμνη Loch Mealt και κάθομαι για λίγα λεπτά, χαζεύοντας τον Χαϊλάντερ να παίζει με την πίπιζα τους κλασσικούς σκωτσέζικους σκοπούς.
Ανεβαίνω πάνω στη μοτοσυκλέτα και πλέον έχω βρει το κουμπί του Isle of Skye. Ο αναλυτικότατος χάρτης της Σκωτίας, γράφει τα πάντα … ή σχεδόν τα πάντα. Και το εκμεταλλεύομαι αυτό το γεγονός, αποφασισμένος να κάνω στάσεις στα σημειωμένα σ’ αυτόν σημεία ενδιαφέροντος.
Αλλά πιο πολύ εκμεταλλεύομαι κάτι παμπάλαιες πληροφορίες που μου έδωσε ο φίλος μου ο Κώστας ο Πετράκης, από την εποχή που σχεδίαζα να πάω πρώτη φορά στα Highlands, το 2014 και τελικά δεν τα κατάφερα. Ο οποίος πέραν από εξέχων μέλος του motoadv είναι και φωτογράφος και κάποτε (νομίζω την εποχή του Νώε) είχε κάνει ένα φωτογραφικό ταξίδι στα Highlands και φυσικά στο Isle of Skye. Φυσικά όχι με την μπουλντόζα του το GS, γιατί αν πήγαινε μ’ αυτήν θα έβγαζε φώτος από iphone που θα περιείχαν μπυροκοψίδια. Οι εκπληκτικές φωτογραφίες του και τα τοπία που απαθανάτισε με τον φωτογραφικό του φακό, γυρόφερναν συνεχώς μες στο μυαλό μου. Και ιδίως δυο σημεία: το Quiraing και το Neist Point τα οποία και ανυπομονώ να δω.
Επόμενο σημείο ενδιαφέροντος είναι το Staffin στην ομώνυμη παραλία. Αράζω σε μια άκρη του δρόμου τη μοτοσυκλέτα μου και θαυμάζω στο βάθος κάτι επιβλητικές κορυφές που δεν είναι άλλες από αυτές της οροσειράς Quiraing.
Μετά από ελάχιστα λεπτά στρίβω αριστερά πηγαίνοντας στο Quiraing, όπου φτάνω στο ψηλότερο σημείο του. “Oυάου” που θα ‘λεγε κι ο Βαρουφάκης! Το θέαμα είναι από τα πιο μεγαλειώδη, από τα πιο συναρπαστικά και από τα πιο συγκλονιστικά που έχω δει στη ζωή μου … (ναι, το ξέρω ότι τα παραλέω και να με συγχωρείς). Για αρκετά λεπτά της ώρας (μπορεί και πάνω από ώρα) περπατώ θαυμάζοντας άλλο ένα μεγαλειώδες φυσικό μνημείο: αυτό του Quiraing …
Λίμνη σε σχήμα καρδιάς.
Αυτή τη στιγμή, μου έρχεται στο μυαλό η επική ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη σ’ ένα τραγούδι σε στίχους του Κώστα Κινδύνη που μελοποιήθηκαν από τον Σταύρο Ξαρχάκο:
Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
O ουρανός δικός μου,
η θάλασσα στα μέτρα μου.
Σκέφτομαι να συνεχίσω ευθεία, όμως τελικά προτιμώ να γυρίσω πίσω και να κυκλώσω όσο μπορώ το Isle of Skye. Και σιγά μη χάσω ευκαιρία να ξαναοδηγήσω κατεβαίνοντας αυτή τη φορά το τόσο συγκλονιστικό τοπίο.
Η διαδρομή προς Kilmaluag είναι συμπαθητική με τα βράχια να στέκονται αγέρωχα πάνω από τη θάλασσα.
Απομακρυνόμενος από το Quiraing, οι κορυφές του εξακολουθούν να μου αποσπούν το ενδιαφέρον και να κερδίζουν τον θαυμασμό μου.
Ένας μικρός κόλπος ο οποίος μοιάζει σαν να χαράχτηκε με ακρίβεια μοιρογνωμονίου ελκύει το βλέμμα μου, όπως και το νησάκι στη μέση του κόλπου και το κάστρο Duntulm Castle στο οποίο η είσοδος είναι κλειστή.
Ακολουθώ τον Α855 μέχρι το τέλος του στο Uig και ακολούθως οδηγώ στον Α87.
Σ’ ένα σημείο με θέα κάνω μια στάση, όπου ένα πλοίο προσπαθεί να αράξει στο λιμάνι του Uig.
Mετά το πέρας αυτής της στάσης, ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και μετά από λίγα χιλιόμετρα, αρχίζει να βρέχει. Σταματώ σε μια άκρη του δρόμου για να βάλω τα αδιάβροχα και στη συνέχεια στρίβω αριστερά προς Carbost όπου και οδηγώ στον Α850 προς Dungevan. Φτάνοντας στο Dungevan, πλησιάζω να δω το ομώνυμο κάστρο το οποίο δεν είναι ορατό από κάποιο σημείο του δρόμου. Φτάνοντας στο κάστρο, αντί αυτού βλέπω κάτι που παραπέμπει σε μια πλήρως οργανωμένη τουριστική επιχείρηση, ιδιαίτερα προσεγμένη και με αρκετό κόσμο. Δεν θα κάτσω να χάσω χρόνο και χωρίς δεύτερη σκέψη την κάνω …
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για βενζίνη και μερικά ψώνια. Η υπάλληλος μου λέει πως πρέπει να στρίψω δεξιά σε μια διασταύρωση για τον επόμενο προορισμό μου που είναι το Neist Point. Κάθομαι για λίγη ώρα στο παρακμιακό βενζινάδικο προκειμένου να πάρω μερικές ανάσες. Πολλά βενζινάδικα στα Highlands νομίζεις πως έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου, μοιάζουν λες και είναι εγκατελειμμένα. Τέτοιο χάλι δεν το περίμενα στην Σκωτία …
Λίγο πριν φύγω αρχίζει να ψιχαλίζει. Η εικόνα μιας Γερμανίδας η οποία με κοιτάζει λάγνα μέσα από ένα αμάξι θα με κάνει να … ωπ, το κόβω εδώ γιατί όλο και κάποια σαχλαμάρα θα ξεστομίσω πάλι και θα παρεξηγηθώ! Πάω για Neist Point …
Στρίβω δεξιά στη διασταύρωση που μου υπέδειξε η υπάλληλος και στο βάθος τα πάντα είναι κάτασπρα, μαρτυρώντας τον βροχερό καιρό.
Πουπαρέ Καραμήτρο …
Όσο προχωρώ, τόσο η βροχή δυναμώνει. Ο Α884 είναι ένας καταπληκτικός δρόμος όπου η σκωτική φύση με συναρπάζει για ακόμα μια φορά, αλλά δεν μπορώ να τη χαρώ όπως θα της άξιζε ένεκα των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Τόσο απόκοσμα τοπία δεν νομίζω να έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου …
Ευτυχώς στις διασταυρώσεις υπάρχουν πινακίδες κι έτσι οδηγώντας αργά και προσεκτικά φτάνω επιτέλους στο Neist Point. Αρκετά αυτοκίνητα περιμένουν παρκαρισμένα και ελάχιστοι επιβαίνοντες σε αυτά βγαίνουν έξω. Αυτή τη στιγμή ψιχαλίζει αλλά φυσάει τόσο δυνατός αέρας που εκτοξεύει με δύναμη τις ψιχάλες πάνω σου που νομίζεις ότι σε τρυπούν βελόνες! Βγάζω για λίγες στιγμές το κράνος προκειμένου να πιω λίγο νερό και η μπαλακλάβα γίνεται μούσκεμα!
Δεν έχω πολλά περιθώρια επιλογών, μιας και έχω σκοπό να περπατήσω σ’ ένα απόμερο μέρος όπου υπάρχει μια καταπληκτική θέα. Χωρίς να το σκεφτώ, όπως είμαι χωρίς να βγάλω το αδιάβροχο και το κράνος και κρατώντας στο ένα χέρι το θεόβαρο tank bag, ανεβαίνω το βουνό.
Έχω ανοιχτή τη ζελατίνα του κράνους για να μπορώ να αναπνεύσω. Και όπως προείπα ο αέρας εκσφενδονίζει πάνω μου τις ψιχάλες λες και με τρυπούν βελόνες! Μαρτύριο σκέτο …
Φτάνω μετά δυσκολίας στο πολυφωτογραφισμένο σημείο. Φυσάει τόσο δυνατά που ο άνεμος με παρασέρνει και με κάνει να περπατώ σαν μεθυσμένος που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του. Ειλικρινά, τόσο αέρα δεν έχω ξανασυνατήσει. Για ευνόητους λόγους, αποφεύγω να πλησιάσω τα βράχια καθώς μια ριπή του ανέμου θα με στείλει στα παγωμένα νερά για ελεύθερη κατάδυση. Περιμένω σχεδόν μισή ώρα και με ιδιαίτερη δυσκολία καταφέρνω να βγάλω δυο – τρεις βιαστικές φωτογραφίες και επιστρέφω στο parking.
Το Neist Point ή Rubha na n – Eist στη σκωτική γαελική, είναι το δυτικότερο σημείο του Isle of Skye και βρίσκεται στη χερσόνησο Duirinish. O φάρος χρονολογείται από το 1909 και εκεί μπορείς να φτάσεις μέσω ενός απότομου μονοπατιού. Στην περιοχή υπάρχει βασάλτης, ο οποίος είναι παρόμοιος με αυτόν του Giant’s Gauseway της Βόρειας Ιρλανδίας. Επίσης στην περιοχή μπορείς να δεις φάλαινες, δελφίνια, φώκιες, καρχαρίες και εκεί ευδοκιμούν αρκετά σπάνια φυτά όπως τα saxifrages.
Ο καιρός στο Neist Point μου τα χάλασε όλα. Είχα σκοπό να περπατήσω μέχρι κάτω, όπου βρίσκεται ο φάρος. Το μέρος είναι μοναδικό και με ανεπανάληπτη θέα. Από τα μέρη που μόνο στα όνειρά σου έχεις δει. Οι πιθανότητες να σταματήσει να βρέχει είναι λίγες. Ακόμα θυμάμαι τη συμβουλή του φίλου μου του Σάκκου που μου είπε πως “αν θες να αποφύγεις τη βροχή, απλά περιμένεις πέντε λεπτά και συνεχίζεις”. Το έχω εμπεδώσει πως ο καιρός στην Σκωτία είναι ευμετάβλητος, όμως αυτή τη στιγμή όπου περιμένω αρκετά λεπτά της ώρας, δεν δείχνει να έχει διάθεση να αλλάξει.
Φεύγω πιστεύοντας πως δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη. Θα ξανάρθω! Ή σήμερα ή αύριο! Θα ξανάρθω σίγουρα! Σε κάποια φάση βλέπω ένα B&B και σκέφτομαι να μείνω εδώ. Όμως είναι νωρίς ακόμα, θέλω να γράψω κι άλλα χιλιόμετρα. Άσε που μια πιθανή διαμονή θα μου κοστίσει μια περιουσία …
Τώρα πλέον καλούμαι να επιστρέψω πίσω στον Α863 μέσω του Α884. Η βροχή δυναμώνει κι άλλο και σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορώ να δω τίποτα. Και υπό αυτές τις συνθήκες καλούμαι σε κάθε διασταύρωση να επιλέγω ενστικτωδώς την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσω για να επιστρέψω πίσω. Το παίζω κορώνα – γράμματα και όλως παραδόξως δεν καταφέρνω να χαθώ! Δεν το πιστεύω μα τον Αλλάχ, τον Βούδα και τον Κομφούκιο …
Βρίσκομαι ξανά στον A863 με κατεύθυνση το Drynoch. Σ’ ένα parking για καλή μου τύχη είναι σταματημένη μια νταλίκα και σταματώ ακριβώς από πίσω της προκειμένου να μου κόβει τον αέρα και τη βροχή. Τσιμπάω στα γρήγορα το κολατσό και συνεχίζω τον δρόμο μου.
Επόμενος προορισμός που έχω θέσει είναι το Talisker. Όμως η βροχή και ο αέρας με αποτρέπουν από αυτήν την επίσκεψη. Συνεχίζω λοιπόν στον επόμενο προορισμό που είναι το Grenbrittle House. Στρίβοντας δεξιά στο Drynoch, κινούμαι σε μια περιοχή με πυκνή βλάστηση και πανύψηλα δέντρα. Στη συνέχεια κατηφορίζω το βουνό και τα πράγματα γίνονται απόκοσμα. Πουπαρέ Καραμήτρο, ξαναλέω για άλλη μια φορά …
Δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα. Υπερβολικός αέρας και βροχή. Τα πάντα είναι κατάγκριζα! Βλέπω ένα hostel και αμέσως σταματώ για να ρωτήσω αν υπάρχει κρεβάτι. Η κοπελιά μου λέει πως δεν έχει κανένα διαθέσιμο και πως ο κοντινότερος ξενώνας βρίσκεται πίσω στο Carbost. Χμ, δύσκολο να ξαναγυρίσω πίσω …
Προχωρώ πιο πέρα, στο άγνωστο. Ακόμα δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα. Έχω την αίσθηση πως πηγαίνω στο πιο απόκοσμο μέρος του πλανήτη. Στην κόλαση ίσως. Τα πάντα εξακολουθούν να είναι γκρίζα. Η Σκωτία ώρες – ώρες μοιάζει σαν την κακιά μάγισσα …
Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένα camping δίπλα στη θάλασσα. Μπαίνω μέσα και ο νεαρός που σε λίγη ώρα θα σχολάσει, μου δίνει πληροφορίες για το camping. Και αυτός μου λέει πως εδώ κοντά δεν πρόκειται να βρω hostel ή B&B.
Αυτό το απόμακρο μέρος με φοβίζει! Λες και μ’ έστειλε ο Άγιος Πέτρος στην κόλαση να στήσω τη σκηνή μου – μάλλον ο Παπασούζας πρέπει να τον λάδωσε επειδή δεν τα παίρνω τα γράμματα στη φωτογραφία! Αφού το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι, θεωρώ πως θα ήταν ανοησία να ξαναγυρίσω πίσω και αποφασίζω να στήσω τη σκηνή μου εδώ. Αφού περιμένω αρκετά λεπτά προκειμένου να κοπάσει ο αέρας και η βροχή, στήνω τη σκηνή σ’ ένα απόμακρο μέρος του camping, μακριά από τον πολύ κόσμο. Δίπλα μου υπάρχει άλλη μια σκηνή.
Aφού τακτοποιήθηκα, πλέον έχει σταματήσει να βρέχει και αποφασίσω να περιηγηθώ ανεβαίνοντας έναν λόφο όπου θα έχω μια πανοραμική άποψη της περιοχής. Bρίσκομαι στο Glenbrittle House και στη λίμνη (θάλασσα πιο σωστά) Loch Brittle. Aπό αυτό το σημείο το μέρος φαίνεται απίστευτο ή επιβλητικό πιο σωστά. Μου θυμίζει κατά κάποιον τρόπο τη διαμονή στο Lysebotn …
Βρίσκομαι μέσα στη σκηνή γράφοντας το ημερολόγιο. Σε κάποια φάση έρχεται ένας μεσήλικας υπάλληλος του camping προκειμένου να μου δώσει πληροφορίες. Ευτυχώς που ήρθε ο άνθρωπος γιατί η ρεσεψιόν έκλεισε την ώρα που έφτασα. Και γιατί ευτυχώς; Μα φυσικά για να μου δώσει τον κωδικό της πόρτας των ντους. Αυτό θα πει οργάνωση …
Την ώρα που έφυγε ο τύπος, άρχισε πάλι να βρέχει. Ευτυχώς όμως η βροχή κράτησε για λίγο. Χλαπακιάζω μερικά σάντουιτς, πίνω λίγο ουίσκι και κατευθύνομαι για ένα ζεστό ντους.
Tι να πρωτοπώ για τη σημερινή ημέρα; Καταπληκτικά τοπία, καταπληκτικοί δρόμοι. Βασικά τα πάντα είναι καταπληκτικά στα Highlands που μοιάζουν να είναι βγαλμένα μέσα από τα ονείρατα. Όμως σήμερα κατάλαβα πως η Σκωτία άμα θέλει να σ’ εκδικηθεί με τον καιρό, θα σ’ εκδικηθεί. Σαν κακιά μάγισσα που δεν σηκώνει αστεία. Η Νορβηγία μπροστά της μου φαίνεται παιχνιδάκι …
Tελευταία φορά που κοίταξα την ώρα, αυτή έλεγε 22:40. Πάλι έχω ένα κακό προαίσθημα γι’ απόψε. Ίσως να είναι ο καιρός που με φοβίζει, ίσως πάλι να είναι ο ήχος των κυμάτων που σκάνε με δύναμη στην ακτή …
Οidhche mhath!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Glenbrittle Campsite (10,67 € / ντους 0,29 €)
Βενζίνη: 43,43 €
Λοιπά: 7,03 €
Σύνολο: 61,42 €
Γενικό Σύνολο: 1.533,22 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!