Ημέρα 24η: Τρίτη 21 Ιουλίου 2015, Glelbrittle House – Fort William (460,8 km)
H ανέγγιχτη από τον χρόνο και τον άνθρωπο Σκωτία
Το βράδυ δεν είχα καλό ύπνο, καθώς έβρεχε και φυσούσε. Κι άντε μετά να κλείσεις μάτι όσο κουρασμένος και να είσαι. Από τη μια η βροχή δεν σε αφήνει σε ησυχία λόγω του ότι ο θόρυβός της μοιάζει σαν να σου πετούν στραγάλια στη σκηνή. Και από την άλλη, ο αέρας να πηγαίνει πέρα πώδε τη σκηνή και να σε κάνει να νομίζεις πως την επόμενη στιγμή θα σε πλακώσει και θα βρεθείς μες στο σκοτάδι να προσπαθείς να την ξαναστήσεις υπό τη συνοδεία βροχής. Εφιαλτικά σενάρια …
Ακόμα και ο ήχος των κυμάτων που σκάνε στην παραλία, υπό κανονικές συνθήκες θα συνέθετε την ιδανική ηχητική πανδαισία, φαίνεται ενοχλητικός. Και αυτό γιατί φυσάει τόσο πολύ που τα κύματα σκάνε με αρκετή δύναμη στην παραλία βγάζοντας έναν τρομακτικά εκκωφαντικό ήχο.
Δεν πειράζει όμως. Αυτές οι μικρές δοκιμασίες αποτελούν το αλατοπίπερο ενός ταξιδιoύ. Το κυρίως πιάτο είναι όλα τα υπόλοιπα που βλέπεις και αισθάνεσαι κατά τη διάρκεια κάθε ημέρας.
Σηκώνομαι στις 07:30 ενώ βρέχει και φυσάει. Η θάλασσα είναι αγριεμένη. Αφού απόλαυσα τον καφέ μου, ετοιμάζομαι να φύγω. Επειδή βρέχει φορώ αμέσως αδιάβροχα και μαζεύω τη σκηνή. Στις 09:00 είμαι στον δρόμο με τις καιρικές συνθήκες αλλά και τις συνθήκες ορατότητας να είναι κάπως καλύτερες από χθες. Ευκαιρία λοιπόν να δω σε τι δρόμους οδήγησα …
Ο ποταμός Brittle περνάει κάτω από τις επιβλητικές κορυφές των Cuillin Hills και σύντομα ανηφορίζω έναν δρόμο με πυκνή βλάστηση.
Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο parking των Fairy Pools, οι οποίοι βρίσκονται στο βάθος μιας χαράδρας. Αμέσως συνειδητοποιώ πως πρέπει να περπατήσω αρκετή ώρα προκειμένου να τoυς δω κι έτσι αρκούμαι σε αρκετές μακρινές λήψεις με τη φωτογραφική. Άλλωστε είναι πρωί ακόμα και ο οδηγικός εθισμός υπερισχύει έναντι μιας ενδιαφέρουσας πεζοπορίας στη φύση.
Oι Fairy Pools αποτελούν έναν υδάτινο παράδεισο που αποτελείται από πολλές γαλαζοπράσινες φυσικές “πισίνες”. Επί της ουσίας πολλοί ποταμοί κατεβαίνουν από την χαράδρα Glen Brittle προς τη ρεματιά δημιουργώντας τις μικρές αυτές λίμνες.
Και αυτό το μέρος μου το πρότεινε ο φίλος μου ο Σάκκος. Βέβαια εγώ μπορεί να μην είδα τίποτα αλλά άξιζε τον κόπο! Ναι, το ξέρω ότι γελάς Σακ με αυτήν την κοτσάνα που πέταξα, αλλά ξέρεις τι θεούλης είμαι. Φαντάσου δηλαδή και να έβλεπα κατιτίς, τι θα έγραφα …
Αποχωρώ και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στην ίδια διασταύρωση με χθες, στον Α863. Kαι σ’ αυτό το σημείο βρίσκομαι αντιμέτωπος μ’ ένα δίλημμα: να στρίψω δεξιά και να συνεχίσω την πορεία μου αποχαιρετώντας το Isle of Skye ή να στρίψω αριστερά και μετά από περίπου 50 km να ξαναπάω στο Neist Point; Κι αν δεν δω πάλι τίποτα όπως χθες; Να γράψω δηλαδή τζάμπα 100 km για ένα πείσμα; Για το ξερό μου το κεφάλι;
Στρίβω αριστερά προς Neist Point και μετά από λίγα μέτρα σταματώ στην άκρη του δρόμου. Συνειδητοποιώ ότι δεν αξίζει τον κόπο και κάνω αναστροφή, επιλέγοντας να αποχαιρετήσω οριστικά το Isle of Skye. Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στο Sligachan, όπου παρατήρησα την τοξωτή γέφυρα χθες, αλλά σήμερα θα κάνω μια στάση εκεί παρέα με αρκετούς επισκέπτες. Τα Cuillin Hills στο βάθος ξεχωρίζουν, όπως και τα ορμητικά νερά του ομώνυμου ποταμού. Απέναντι από την τοξωτή γέφυρα υπάρχει άλλη μια.
Αμέσως μετά κινούμαι στον Α87 σε πολλά σημεία του οποίου τοποθετείται πίσσα. Αυτό έχει ως συνέπεια αρκετές στάσεις πολλών λεπτών με ουρές αυτοκινήτων και φορτηγών. Στην προσπάθειά μου να κινηθώ γρήγορα ακολουθώ ένα κομβόι Σκωτσέζων μοτοσυκλετιστών, οι οποίοι το έχουνε στις προσπεράσεις και τις διηθήσεις εν αντιθέσει μ’ εμένα που μπροστά τους φαντάζω ψαρωμένος.
Σε άλλη μια αναγκαστική στάση λόγω έργων, μόλις ανάβει πράσινο ο κινητός φωτεινός σηματοδότης που τοποθετείται σ’ αυτές τις περιστάσεις, προσπερνάω μια νταλίκα με δέντρα. Η προσπέρασή μου μάλλον τρόμαξε τον οδηγό της νταλίκας, ο οποίος μου έπαιξε την κόρνα. Αμέσως με κυριεύουν αισθήματα ενοχής. Κοιτώ πίσω τον καθρέφτη και βλέπω ότι όλα βαίνουν καλώς και συνεχίζω την πορεία μου ντροπιασμένος για την οδηγική μου παιδεία. Ειλικρινά αισθάνομαι άσχημα, σχεδόν ένοχος λες και διέπραξα έγκλημα. Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη της μοτοσυκλέτας και λέω “κοίτα έναν μ@λάκα”.
Περνώ τη γέφυρα του Skye Bridge αποχαιρετώντας το Isle of Skye και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο Eilean Donan Castle, όπου θα πραγματοποιήσω μια ολιγόλεπτη στάση να το δω για δεύτερη και τελευταία φορά σ’ αυτό το ταξίδι. Δίπλα μου είναι δυο Γερμανοί μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι δεν μου έδωσαν καθόλου σημασία όταν τους χαιρέτησα. Σαν να μην υπήρχα. Κανένα πρόβλημα αδέρφια, εύχομαι να έχετε καλούς δρόμους πάντα …
Όση ώρα βρίσκομαι στο Eilean Donan Castle, έχει βγάλει ήλιο. Λίγα χιλιόμετρα όμως πιο μετά αρχίζει να βρέχει, ευτυχώς σιγά. Ένα δρόμος ενώνει δυο όχθες της λίμνης Loch Duich, έχοντας απέναντί μου τις επιβλητικές κορυφές Five Sisters of Kintail. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον αυτές πρέπει να είναι. Μη με παίρνεις τοις μετητοίς σ’ αυτά γιατί δεν είμαι και “ειδικός” …
Σε κάποια φάση ενώ είμαι σταματημένος, περνάει ο ένας εκ των δυο Γερμανών μοτοσυκλετιστών και με χαιρετάει πρώτος. Ίσως και να μην με αντιλήφθηκε προηγουμένως στο Eilean Donan Castle …
Η διαδρομή είναι καταπληκτική και παρόλο που βρέχει, αυτό δεν μου χαλάει τη διάθεση. Ο χάρτης λέει πως βρίσκομαι στον Α87 που περνάει μέσα από οροσειρές, βουνοκορφές, ποτάμια, φαράγγια κι άλλα τέτοια ωραία εν ονόματι Kintail, Five Sisters, Glen Shiel. Κι άντε να βγάλεις άκρη τι είναι τι και προπαντός όταν έχεις χαμηλό iq, εφάμιλλο του δικού μου …
O καιρός το ‘χει γυρίσει πλέον σε συννεφιά με αραιά διαστήματα ηλιοφάνειας. Μάλλον στην Σκωτία πρέπει να απέκτησα ειδικότητα μετεωρολόγου με επιστημονική κατάρτιση Πετρούλας Κωστίδου, ένεκα των πολλών και απότομων μεταβολών του καιρού. Aνά διαστήματα κάνουν την εμφάνισή τους λίμνες που μου χαρίζουν απλόχερα όμορφες εικόνες όπως η Loch Cluanie,
η Loch Loyne
και η Loch Garry.
Και φτάνω στη διασταύρωση του Invergarry, όπου ακολουθώ τον Α82 μέχρι το Spean Bridge, μια διαδρομή που ακολούθησα υπό αντίθετη κατεύθυνση την 19η ημέρα. Στη συνέχεια φτάνω στο Fort William, όπου σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο απέναντι από το αποστακτήριο του Ben Nevis για ανεφοδιασμό, έλεγχο πίεσης ελαστικών και λίγη ξεκούραση.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, από τότε που ήμουν στο Isle of Man αισθάνθηκα ένα πόνο στον παράμεσο του αριστερού μου χεριού. Το δάκτυλό μου μελάνιασε και πρήστηκε και αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της εκάστοτε ημέρας, ο πόνος γινόταν ανυπόφορος. Και όλο αυτό το διάστημα απέφευγα να χρησιμοποιώ το εν λόγω δάκτυλο. Την ώρα που είμαι έτοιμος να στήσω τη μοτοσυκλέτα στο διπλό σταντ για τον ανεφοδιασμό, το δάκτυλό μου μαγκώνει στη ζελατίνα του κράνους, το οποίο και κρατώ στο χέρι. Ο πόνος είναι ανυπόφορος και θα περιμένω αρκετά λεπτά της ώρας για ν’ ανακουφιστώ …
Η ηλιοφάνεια θα με κάνει να αποχωριστώ τα αδιάβροχα και να συνεχίσω τον δρόμο μου, ακολουθώντας τον Α830. Κάνω ένα λάθος και ξαναγυρνάω στον Α82, πίσω προς Spean Bridge. Ευτυχώς το αντιλαμβάνομαι γρήγορα και πλέον οδηγώ στον Α830 προς Glenfinnan. H διαδρομή είναι αδιάφορη και σταματώ στο Glenfinnan Monument που βρίσκεται σε μια όχθη της λίμνης Loch Shiel, για το οποίο θα μας μιλήσει ο Lonely Platet Οικονομάκης:
Το μνημείο στήθηκε στο σημείο που ο Bonnie Prince Charlie κήρυξε την έναρξη του αγώνα του, για να ξανακερδίσει το θρόνο της Αγγλίας και της Σκωτίας για τη Δυναστεία των Στιούαρτ.
Μετά από αυτήν την αναλυτική παρουσίαση του Στέλιου, το μέγεθος της οποίας ξεπέρασε τις 10 σελίδες στο Word με 8άρι μέγεθος γραμματοσειράς, περιηγούμαι στο μνημείο για λίγα λεπτά της ώρας εντελώς δωρεάν.
Το μάτι μου πέφτει στο βάθος σε μια τεράστια τοξωτή γέφυρα πίσω από το parking για την οποία θα μας μιλήσει ο Σάκκος αυτή τη φορά:
Ακριβώς εκεί δίπλα, βρίσκεται και η διάσημη γέφυρα από όπου περνάει το τρένο που πάει τον Harry Potter και τους φίλους του στο Xόγκουαρτς…
Όσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει την ομώνυμη ταινία, ξέρετε για τι λέω. Πέραν αυτού όμως, καλό είναι να γνωρίζετε, ότι η συγκεκριμένη διαδρομή με τραίνο, συγκαταλέγεται στο τοπ 10 του κόσμου…
Εγώ πάλι Σακ δεν ξέρω για τι πράγμα λες, αλλά δεν πειράζει. Παμ’ παρακάτω …
Αποχωρώντας από το μνημείο, το τοπίο ομορφαίνει κατά πολύ. Σε μια στάση ακούω το τρένο να περνάει από τις ράγες και το βλέπω κιόλας. Αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω να το απαθανατίσω.
Λίγο παραπέρα η θέα της λίμνης Loch Eilt είναι πανέμορφη.
Στη συνέχεια αφήνω τον Α830 και παίρνω τον Α861 στην αρχή το οποίου, κυρίαρχη θέση κατέχουν οι ακτές και οι βραχονησίδες.
Εν συνεχεία κινούμαι πλησίον της λίμνης Loch Moidart και όσο γράφω χιλιόμετρα στον Α861, το τοπίο αρχίζει να γίνεται πιο απόκοσμο. Ένα σκουριασμένο πλοίο στις όχθες της λίμνης θα μου θυμίσει εκείνες τις εικόνες στο Isle o Man με το φαινόμενο της άμπωτης και της πλημμυρίδας.
Μετά από λίγα λεπτά στρίβω δεξιά κατευθυνόμενος προς το Castle Tioram ακολουθώντας έναν κακοτράχαλο και ιδιαίτερα στενό δρόμο. Το δε τοπίο είναι εκπληκτικό και με αφήνει κάγκελο. Δεν κάνω στάση και συνεχίζω τον δρόμο μου μιας και θα ξαναπεράσω από εδώ στην επιστροφή. Φτάνω στο Castle Tiroam, όπου η θέα είναι συμπαθητική.
Μετά την απαραίτητη στάση επιστρέφω πίσω, όπου αράζω για αρκετά λεπτά της ώρας στο σημείο που έπαθα κοκομπλόκο! Ο ποταμός Shiel της ομώνυμης λίμνης. Ένα από τα ομορφότερα τοπία που έχω δει σ’ αυτό το ταξίδι …
Επιστρέφω στη διασταύρωση όπου ακολουθώ τον Α861 προς Salen όπου εκεί στρίβω δεξιά και ακολουθώ τον Β8007 προς Point of Ardnamurchan. Η θέα και μόνο της διαδρομής στον χάρτη με εξιτάρει. Eίναι περίπου 40 km και θες περίπου μία ώρα για να πας εκεί. Και εκτός αυτού πρέπει να επιστρέψεις από τον ίδιο δρόμο. Χμ, ενδιαφέρον …
Η διαδρομή περνάει μέσα από μικρά χωριουδάκια, ο δρόμος είναι ιδιαίτερα στενός, σε άθλια κατάσταση με αμέτρητα passing places. Πολλοί ποδηλάτες, πολλοί “γρήγοροι” οδηγοί και πολλά πρόβατα καταμεσής του δρόμου.
Η διαδρομή στην αρχή είναι παραθαλάσσια και στη συνέχεια γίνεται ορεινή. Είναι μια από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές που πραγματοποιώ στα Highlands. Και αυτά τα απομακρυσμένα σημεία έχουν μια τάση να με ελκύουν σαν μαγνήτης. Μου δίνουν να κατανοήσω για πολλοστή φορά πως είναι όμορφο συναίσθημα να πλησιάζεις ένα απομακρυσμένο σημείο το οποίο αναμφίβολα σου προσφέρει μια ηθική ικανοποίηση. Αλλά το σημαντικότερο είναι όλη η διαδρομή που ακολούθησες μέχρι να φτάσεις εκεί …
Ο δρόμος κάθε φορά μου φαίνεται πως τελειώνει αλλά τελειωμό δεν έχει. Μοιάζει σαν να μην έχει τέλος. Αισθάνομαι σαν να μη θέλω να τελειώσει αυτή η διαδρομή, μέχρι να φτάσω εκεί.
Στο τέλος του δρόμου, υπάρχει ένας φωτεινός σηματοδότης προκειμένου να περάσεις έναν στενό δρόμο για να βρεθείς στο Point of Ardnamurchan. Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, σε τέτοιο δρόμο είναι αδύνατον να χωρέσουν δυο αυτοκίνητα και ο σηματοδότης πρέπει να τηρείται ευλαβικώς.
Εκεί βρίσκεται το κέντρο επισκεπτών το οποίο είναι κλειστό και λιγοστοί επισκέπτες. Ο φάρος που μοιάζει σαν μιναρές είναι επισκέψιμος στο κοινό και λειτουργεί και ως μουσείο.
Περιηγούμαι για αρκετά λεπτά της ώρας στους εξωτερικούς χώρους του φάρου, όπου η θέα είναι μαγευτική …
Μετά από αρκετή ώρα αποχωρώ τελευταίος από τους επισκέπτες και έχω την ευκαιρία να ξαναοδηγήσω στα 40 αυτά συναρπαστικά χιλιόμετρα μέχρι να γυρίσω πίσω στο Salen.
Μετά το Salen ακολουθώ τον A861 προς Corran, έχοντας για αρκετή ώρα συντροφιά τη θέα της λίμνης Loch Sunart. Στο Resipol σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για ν’ αγοράσω κάτι να φάω αλλά είναι κλειστό.
Συνεχίζoντας τον δρόμο μου, παρατηρώ πως παντού σκεπάζεσαι από δέντρα! Λες και οδηγείς σ’ ένα τούνελ δέντρων. Η συνέχεια είναι εξίσου όμορφη χωρίς αυτού του είδους τα τούνελ.
Στο Corran, μοτοσυκλετιστές που πίνουν μπύρες σε μια pub περιμένοντας το ferry boat να τους πάει απέναντι, με χαιρετούν ενθουσιωδώς. Βρίσκομαι στη λίμνη Loch Linnhe και σταματώ σ’ ένα σημείο να τραβήξω μερικές φωτογραφίες με την DSLR. Και η φωτογραφική δεν δουλεύει! Μου γράφει συνέχεια “Error! Please release button again”. Σπάζομαι για άλλη μια φορά. Αυτό το ταξίδι έχει βαλθεί να μου χαλάσει τη διάθεση στις λεπτομέρειες. Aφού τραβώ μερικές φωτογραφίες με την compact, συνεχίζω γεμάτος νεύρα τον δρόμο μου.
Ο δρόμος στενός, σε άθλια κατάσταση με πολλούς “γρήγορους” και πολλά πρόβατα. Ο δε ήλιος μετά το Trislaig όπου κατευθύνομαι δυτικά με χτυπάει στο πρόσωπο και με τυφλώνει κάνοντας την οδήγηση πραγματικό μαρτύριο μέχρι και το Drumsallie, όπου στρίβω δεξιά και κατευθύνομαι ανατολικά προς Fort William.
Φτάνοντας στο Fort William σταματώ σ’ ένα super market για ν’ αγοράσω κάτι να φάω. Τη βγάζω μ’ ένα σάντουιτς κοτόπουλο – μπέικον και μια fanta πορτοκάλι. Σε κάποια φάση με πλησιάζει ένας πρόσχαρος νεαρός Γάλλος που φτάνει στο super market με τη μοτοσυκλέτα του, μια Honda NC700X. Mε ρωτάει σε ποια χώρα ανήκει το διακριτικό “GR” το οποίο βλέπει για πρώτη φορά. Aποχωρώντας μου λέει ότι μένει σ’ ένα camping λίγο παραπέρα και με προσκαλεί να μείνω εκεί το βράδυ. Τώρα θυμήθηκα πως είναι αυτό που έβαλα στο μάτι το πρωί, περνώντας από το Fort William.
Μετά τις 20:00 φτάνω στο camping όπου ξανασυναντώ τον νέο μου φίλο τον Thibault και στήνω τη σκηνή μου δίπλα στη δική του. Είναι πραγματικά ένα καταπληκτικό παιδί, γεμάτος ζωντάνια και χαμόγελο. Φυσικά δεν σταματάμε στιγμή να μιλάμε για τα ταξίδια μας …
Μετά από ώρα τηλεφωνώ στους γονείς μου με τους οποίους έχουμε να μιλήσουμε αρκετές ημέρες, λόγω του ότι σε αρκετά σημεία των Highlands τα κινητά τηλέφωνα δεν εκπέμπουν. Τους εξηγώ το πρόβλημα και τους λέω να μην ανησυχούν …
Τηλεφωνώ επίσης και στον φίλο μου φωτογράφο και εξέχων μέλος του Moto Adventures, Παπασούζα και κατά κόσμον Δημοσθένη Παπαδόπουλο, να τον ρωτήσω για το πρόβλημα που παρουσιάστηκε στην DSLR. Μου λέει να βγάλω την μπαταρία και να την ξαναβάλω και το πρόβλημα λύνεται. Ή μάλλον μοιάζει σαν να λύθηκε καθώς λίγα λεπτά αργότερα ξανακάνει πάλι τα ίδια. Μου λέει πως πρέπει να την κοιτάξει κάποιος τεχνικός. Η ώρα είναι περασμένες 22:00 και σημειωτέον στην Ελλάδα το ρολόι δείχνει 2 ώρες μπροστά αλλά ο Παπασούζας μοιάζει να μην ενοχλήθηκε που τον διέκοψα από τη μεταμεσονύκτια θεία λειτουργία, καθώς ήταν χαρούμενος που άκουσε τη φωνή μου, όπως κι εγώ τη δική του αλλά και τις ευχές του για δρόμον ανθόσπαρτον …
Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και αφού έκανα μπάνιο, κατευθύνομαι στη σκηνή για να κοιμηθώ. Είμαι σπασμένος. Έχω την αίσθηση πως αυτό το ταξίδι δεν με πάει καθόλου. Κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται μια λεπτομέρεια που μου χαλάει τη διάθεση. Συναγερμός, κάρτες, φωτογραφίες που χάθηκαν, χαλασμένη φωτογραφική μηχανή, πρησμένο δάχτυλο. Όλα αυτά μου έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια …
Εν πάση περιπτώσει, η σημερινή ημέρα είχε κάτι το ιδιαίτερο. Είναι η πρώτη ημέρα στα Highlands (μετά τη διανυκτέρευση στην Loch Ness) που κατάφερα να βγάλω τα χιλιόμετρα που είχα στο πλάνο μου! Aπίστευτο κι όμως “μερκουριακό” …
H εικόνα που μου δίνει η Σκωτία, είναι πως πρόκειται για μια χώρα με απίστευτου κάλλους τοπία. Αλλά το εντυπωσιακό δεν είναι αυτό. Είναι πως αυτά τα τοπία μοιάζουν να έχουν μείνει ανέγγιχτα από τον άνθρωπο και τον χρόνο. Για παράδειγμα και στην Νορβηγία υπάρχουν ανάλογα τοπία αλλά ο άνθρωπος εκεί έχει παρέμβει σε ορισμένα από αυτά, ιδίως σε φιόρδ με μεταλλικές εξέδρες. Όχι ότι το θεωρώ κακόγουστο, αλλά στην Σκωτία δεν έχω δει τέτοιους είδους παρεμβάσεις. Μοιάζει να είναι ακόμα “παρθένα”. Και σε πολλές περιπτώσεις ιδίως στα Highlands, τα πράγματα μοιάζουν τριτοκοσμικά ή παρακμιακά. Για παράδειγμα πολλά βενζινάδικα είναι σχεδόν παραμελημένα. Σε πολλά σημεία δεν έχει σήμα για κινητό. Για wi – fi ούτε λόγος να γίνεται. Αυτό φαντάζομαι είναι ένα γεγονός που δεν συνάδει με την εικόνα μια ευρωπαϊκής ή δυτικής χώρας. Στην Νορβηγία για παράδειγμα, ακόμα και στον Αρκτικό Κύκλο, τέτοιου είδους καταστάσεις έλαμπαν δια της απουσία τους. Όμως η Σκωτία διαθέτει κάτι μοναδικό: έχει το χάρισμα να σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο …
Οidhche mhath!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Lochy Caravan and Camping Park (11,38 €)
Βενζίνη: 20,34 €
Λοιπά: 11,51 €
Σύνολο: 43,23 €
Γενικό Σύνολο: 1.576,45 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!