Ημέρα 3η: Τρίτη 30 Ιουνίου 2015, Κragujevac – Hallstatt (985,2 km)
Καλωσήρθατε στην €υρώπη
Ξυπνάω στις 07:00 και ο απαλός ήχος της βροχής, με νανουρίζει κι άλλο. Σηκώνομαι στις 08:00, φτιάχνω καφέ και ετοιμάζω τα πράγματά μου. Αποφασίζω να μην κάνω μια πρωινή βόλτα με τα πόδια στο Kragujevac, μιας και θα χάσω χρόνο. Δυστυχώς και σήμερα με περιμένουν πάρα πολλά βαρετά χιλιόμετρα σε αυτοκινητόδρομους. Και ευτυχώς η βροχή έχει σταματήσει …
Αναχωρώ στις 09:00 και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο. Κάθε φορά που σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο της Σερβίας, χάνω πολύ χρόνο. Όλο και κάποιος Σέρβος θα αντιληφθεί την εθνικότητά μου και θα με πλησιάσει πιάνοντάς μου την κουβέντα. Καλά να είναι ένας, αλλά άμα είναι περισσότεροι, άντε να ξεμπερδέψεις με δαύτους!
Έτσι κι εδώ! “We are brothers” και “All the Serbs we love Greeks” είναι οι πρώτες λέξεις που ακούω από τον υπάλληλο που γεμίζει με καύσιμη ύλη τα οχήματα. Η ντροπαλή και χαμηλόφωνη ταμίας, μου λέει πως σχεδόν κάθε χρόνο έρχεται διακοπές το καλοκαίρι στην Ελλάδα και δη στην Κέρκυρα, η οποία αποτελεί το αγαπημένο και συνάμα πιο δημοφιλές ελληνικό νησί των Σέρβων. Ο λόγος είναι πως κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ ήταν η έδρα της εξόριστης σερβικής κυβέρνησης και αποτέλεσε καταφύγιο για πολλούς Σέρβους στρατιώτες και πολίτες, αποτελώντας το “νησί της σωτηρίας” όπως οι ίδιοι το ονόμασαν.
Ο λόγος που σταμάτησα πέραν από τον ανεφοδιασμό, είναι πως θέλω να τσεκάρω αν δουλεύουν οι κάρτες μου. Η Eurobank και η Eθνική Τράπεζα δεν αναγνωρίζονται από το μηχάνημα παρά μόνο η Alpha Bank, η οποία είναι άδεια! Και εκτός αυτού, στο βενζινάδικο δεν δέχονται € παρά μόνο RSD. Υπάρχει μηχάνημα συναλλάγματος, το οποίο όμως δεν λειτουργεί. Ο υπάλληλος από μόνος του προθυμοποιείται και μου αλλάζει 50 € σε RSD από το μπαρ του βενζινάδικου, με βάση την επίσημη ισοτιμία και όχι με βάση την ισοτιμία της πιάτσας! Τίμιος λαός στην πλειοψηφία τους οι Σέρβοι, δεν θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους για λίγα ευρώ παραπάνω. Εργατικοί, βρίσκονται σε διαρκή κίνηση ή ετοιμότητα και σπάνια συναντάς οκνηρούς ή βαριεστημένους. Θα κάνουν τα πάντα για να σ’ εξυπηρετήσουν και να σε βοηθήσουν.
Αφού αγόρασα και μια κούτα με 10 πακέτα τσιγάρα Davidoff Classic, αποχωρώ από το βενζινάδικο. Βρίσκομαι στον δρόμο 24 που μετά από κάποια χιλιόμετρα, οδηγεί στον αυτοκινητόδρομο Ε75. Από τα νεύρα μου που οι κάρτες μου δεν αναγνωρίστηκαν ούτε εδώ, κινούμαι ταχύτατα και επιπόλαια. Τελευταία στιγμή αντιλαμβάνομαι μια ακινητοποιημένη ουρά από αυτοκίνητα λόγω έργων που γίνονται στον δρόμο. Πλακώνομαι στα φρένα και προσπαθώ να σώσω το μπροστινό. Ελάχιστες στιγμές αργότερα, ευχαριστώ τον θεό του ABS που με γλύτωσε από τα χειρότερα και συνεχίζω την πορεία μου. Όμως μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά μου την έβγαλα …
Το όλο περιστατικό, μου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Έχω συνηθίσει σε κάθε ταξίδι μέχρι τώρα, να είμαι ήρεμος, ψύχραιμος, γαλήνιος θα έλεγα. Όμως σε αυτό το ταξίδι κάθε άλλο παρά τέτοιος είμαι! Χαρακτηρίζομαι από νευρικότητα και επιπολαιότητα.
Βρίσκομαι πλέον στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση το Βελιγράδι. Οι βαρετές ευθείες, η χαλαρή οδήγηση και τα χαρακτηριστικά έντονα σκούρα χρώματα της σερβικής φύσης θα φροντίσουν να με ηρεμήσουν κάπως.
Μετά το Βελιγράδι, κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο Ε70 με κατεύθυνση την Sremska Mitrovica. Από τη σέλα της μοτοσυκλέτας, κατεβαίνω μόνο μετά από αρκετή ώρα, σ’ ένα parking για να ξεκουραστώ. Είναι οι τελευταίες μου στιγμές στην αγαπημένη μου Σερβία, την οποία θα ξαναδώ μετά από περίπου έναν μήνα …
Μετά από λίγη ώρα, εμφανίζονται αιφνιδίως μπροστά μου, τα σύνορα Σερβίας – Κροατίας. Κάνω αναστροφή για να πάω στο προηγούμενο βενζινάδικο, προκειμένου να γεμίσω βενζίνη, να αγοράσω άλλη μια κούτα τσιγάρα και να χαλάσω μερικά RSD που μου έχουν περισσέψει. Κινούμαι δεξιά στον αυτοκινητόδρομο και περνάω από τον δεξί γκισέ του σταθμού διοδίων, όπου δεν βρίσκεται κανείς υπάλληλος και ούτε υπάρχει μηχάνημα που σου δίνει χαρτάκι. Περίεργο …
Φτάνω στο βενζινάδικο και οι κάρτες μου δεν αναγνωρίζονται ούτε και σ’ αυτό! Τρελαίνομαι και αναγκάζομαι να πληρώσω μετρητοίς. Φεύγω και προσπαθώ να βρω την έξοδο που θα με οδηγήσει στο αντίθετο ρεύμα προς Κροατία. To GPS λέει πως πρέπει να διασχίσω 25 km για να βρεθώ στα σύνορα!
Τα 20 πακέτα στην Σερβία κοστίζουν 46,59 €. Στην Ελλάδα 80 € …
Βρίσκω την έξοδο στην οποία υπάρχει σταθμός διοδίων και ο υπάλληλος, μου λέει να του δείξω το χαρτάκι. Ποιο χαρτάκι; Δεν μου έδωσαν κανένα χαρτάκι! Συνειδητοποιώ πως πέρασα από λάθος γκισέ στα τελευταία διόδια και ο ευγενέστατος υπάλληλος σε αυτά δεν μου επιτρέπει να περάσω. Του λέω να πληρώσω εδώ το ποσό και μου λέει πως δεν γίνεται! Εδώ δέχεται μόνο χαρτάκια και όχι χρήματα. Πίσω, μου κορνάρει έντονα μια νταλίκα. Αφού δεν μου ανοίγει την μπάρα, αναγκάζομαι να γυρίσω πίσω απογοητευμένος.
Ξαναβρίσκομαι στον αυτοκινητόδρομο, όπου μετά από 13 km, βρίσκομαι στην έξοδο για Κροατία. Και εκεί υπάρχει σταθμός διοδίων, όπου η αυστηρή και αγενέστατη υπάλληλος, μου λέει να της δείξω το χαρτάκι.
– Ποιο χαρτάκι, δεν έχω κανένα χαρτάκι!
– Κανένα πρόβλημα, πλήρωσε πρόστιμο 4,5 €!
Όπως και πληρώνω. Εν συνεχεία, το GPS με στέλνει … ούτε κι αυτό ξέρει πού! Πρέπει να κάνω έναν ολόκληρο κύκλο μέσα από χωριά για να βρεθώ στα σύνορα με την Κροατία. Όπως και κάνω …
Τα νεύρα μου έχουν γίνει τσατάλια και η ψυχολογία μου καταρρακώνεται κι άλλο. Περνάω μέσα από χωριά και τα χιλιόμετρα φαντάζουν ατελείωτα. Λες και κάνω τον γύρο της Σερβίας από τριτοτέταρτους δρόμους. Με όλη μου τη δύναμη, αρχίζω να βρίζω. Και κάθε φορά που βρίζω, βρίζω πολύ άσχημα με ιδιαίτερη προτίμηση εξέχουσες προσωπικότητες της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως. Τι μου φταίνε θα μου πεις …
Η ψυχολογία μου έχει σπάσει. Από τη μια ρίχνω χριστοπαναγίες σε ήχο πλάγιο β’ και από την άλλη τα βάζω με τον φανταστικό μου φίλο. “Γιατί θεέ μου, γιατί” φωνάζω σχεδόν κλαίγοντας από τα νεύρα μου! Κι επειδή ο φανταστικός μου φίλος μοιάζει να μην συγκινείται, προσπαθώ να παρηγορηθώ μόνος μου. Αποφαίνομαι λοιπόν πως η αγαπημένη μου Σερβία, μου κάνει νάζια καθώς δεν θέλει να την εγκαταλείψω τόσο νωρίς. Ούτε κι εγώ το θέλω αλλά πρέπει …
Βρίσκω άλλη μια έξοδο, όπου παίρνω από το μηχάνημα ένα χαρτάκι και βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο. Πληρώνω το αντίτιμο (0,5 €) στον τελευταίο σταθμό και ξαναβρίσκομαι επιτέλους στα σύνορα Σερβίας – Κροατίας.
Δυο χώρες που τόσο λατρεύω. Και αυτή τη στιγμή έχω την ανάγκη να αισθανθώ όμορφα. Η δοκιμασία που πέρασα πριν λίγο, το επιβάλλει άλλωστε. Και τι ευτυχία ν’ ακούω κάθε φορά έναν Σέρβο κι έναν Κροάτη να τραγουδούν μαζί, ανακατώνοντας ήχους, ανάμεσά τους και ελληνικούς …
https://www.youtube.com/watch?v=ic8ZJbozYFY
Αφού επιδεικνύω μόνο το διαβατήριο, τόσο στους Σέρβους, όσο και στους Κροάτες τελωνειακούς, πλέον οδηγώ στους δρόμους της Κροατίας.
Η Κροατία αποπνέει έναν πιο ευρωπαϊκό αέρα συγκριτικά με την Σερβία. Κροάτες και Σέρβοι, είναι επί της ουσίας ίδιος λαός, όντας Νότιοι Σλάβοι. Όμως, οι Κροάτες ανέκαθεν είχαν ευρωπαϊκές επιρροές εν αντιθέσει με τους Σέρβους.
Ο αυτοκινητόδρομος της Κροατίας μοιάζει με μαγικό χαλί συγκριτικά με αυτόν την Σερβίας, ο οποίος είναι γεμάτος μπαλώματα και κακοτεχνίες. Κι έχω την αίσθηση, πως για κάποιον που ταξιδεύει οδικώς, η εικόνα μιας χώρας που δείχνει το πόσο ευρωπαϊκή είναι, είναι ο αυτοκινητόδρομος. Μπορεί να είναι και εσφαλμένο αυτό που λέω, αλλά αποτελεί μια αίσθηση που έχω αποκομίσει ταξιδεύοντας με μοτοσυκλέτα σε αρκετές χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση το Zagreb και σταματώ για ανεφοδιασμό σ’ ένα βενζινάδικο. Εκεί δέχονται τη μία από τις δυο κάρτες, αυτήν της Eurobank (η της Εθνικής Τράπεζας, δεν έγινε δεκτή). Επιτέλους, εξαφανίστηκαν από πάνω μου αρκετά κιλά άγχους και ανασφάλειας. Πλέον πιστεύω πως είναι καθαρά θέμα κάρτας ή μηχανήματος και όχι των τραπεζών ή της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα.
Η διάθεσή μου έφτιαξε για τα καλά. Είμαι τόσο χαρούμενος που αποφασίζω να το γιορτάσω με σάντουιτς, πατατάκια και νερό, κάνοντας μια στάση αρκετών λεπτών που τόσο έχω ανάγκη. Η ζέστη είναι ανυπόφορη, όμως το καλό είναι πως τόσο χθες όσο και σήμερα, περιορίζομαι μόνο στις απαραίτητες στάσεις. Άλλωστε έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα πως μέχρι το Calais τα χιλιόμετρα είναι διαδικαστικά με όσο πιο πολύ αυτοκινητόδρομο γίνεται, προκειμένου να κερδίσω χρόνο μέχρι να φτάσω στα στενά της Μάγχης.
Μετά το Zagreb, ακολουθώ τον Ε59 και πριν τα σύνορα με την Σλοβενία, ο αυτοκινητόδρομος ανεβαίνει ένα βουνό. Τα τούνελ και η ελικοειδής χάραξη του δρόμου, φροντίζουν να με διασκεδάσουν. Σε κάποια φάση αισθάνομαι την κούραση να με καταβάλλει, σαν να ζαλίζομαι. Ίσως να είναι τα πολλά χιλιόμετρα, η ζέστη, η άσχημη ψυχολογία. Αλλά και το γεγονός πως έχω να οδηγήσω μοτοσυκλέτα σχεδόν έναν χρόνο. Ο φόβος της υπερκόπωσης που με ταλαιπωρούσε πριν λίγες ημέρες, κάνει την εμφάνισή του. Κι αυτή η υπερκόπωση, σου γ@μεί την ψυχολογία: αισθάνεσαι πως έχεις κάτι σοβαρό αλλά επί της ουσίας δεν έχεις τίποτα. Σταματώ εσπευσμένα σ’ ένα parking και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Ευτυχώς, κουβαλώ μαζί μου μερικές πολυβιταμίνες για παν ενδεχόμενο …
Λίγο πριν τα σύνορα, περνώ από έναν σταθμό διοδίων. Τυπικός έλεγχος τόσο από την πλευρά της Κροατίας, όσο και από την πλευρά της Σλοβενίας. Λίγα μέτρα παραπέρα σταματώ να αγοράσω τα αυτοκόλλητα σήματα που είναι απαραίτητα για την κίνηση στον αυτοκινητόδρομο. Αγοράζω τόσο την βινιέτα της Σλοβενίας, όσο και της Αυστρίας.
Mόλις έριξα σπρέι νερού στη ζελατίνα του κράνους …
Η Σλοβενία κάθε φορά με υποδέχεται με ατέλειωτο και κολασμένο στροφιλίκι και ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά. Πόσο γουστάρω κάθε φορά που οδηγώ σ’ αυτή τη χώρα.
Τα χιλιόμετρα που καλούμαι να οδηγήσω στην Σλοβενία είναι λίγα. Κινούμαι στον Α4 Ε57 με κατεύθυνση το Maribor και από εκεί στα σύνορα με την Αυστρία. Σταματώ για βενζίνη σ’ ένα βενζινάδικο όπου και εδώ δεν δέχονται την κάρτα της Εθνικής Τράπεζας, παρά μόνο της Eurobank. Δεν πειράζει, κάτι είναι κι αυτό …
Ο υπάλληλος του βενζινάδικου, έχει όρεξη για κουβέντα. Με ρωτάει για τις εξελίξεις και την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και σε κάποια φάση με ρωτάει:
– Καλύτερα χωρίς το ευρώ, ε;
Για να το λέει, κάτι θα ξέρει. Και αναρωτιέμαι τι π*ύτσ@ θα έχουν φάει και στην Σλοβενία με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Οι Σλοβένοι είναι από τους πιο φιλικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και πολλοί από αυτούς μου έχουν εκφράσει την αγάπη τους για την Ελλάδα.
Τα ανύπαρκτα σύνορα Σλοβενίας – Αυστρίας, βρίσκονται λίγα μέτρα μετά το βενζινάδικο. Καθώς κινούμαι προς αυτά, Σλοβένοι αστυνομικοί σταματούν το προπορευόμενο όχημα.
Βρίσκομαι πλέον στην Αυστρία, την οποία έχω να δω σχεδόν 4 χρόνια. Η χώρα τα σπάει από φυσική ομορφιά. Ο μουντός καιρός καταφέρνει να με ξεγελάσει, δημιουργώντας μου την αίσθηση πως σε λίγη ώρα θα νυχτώσει. Έτσι λοιπόν ανοίγω λίγο παραπάνω το γκάζι.
Κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο με στόχο να βρίσκομαι στο Hallstatt πριν νυχτώσει. Περνάω από πολλά τούνελ, όπου δυο εξ’ αυτών είναι μεγάλα της τάξης περίπου των 10 km. To δεύτερο δε, είναι καμίνι από τη ζέστη που θυμίζει καλοκαιρινή διάσχιση του Θεσσαλικού Κάμπου. Στην έξοδό του υπάρχει σταθμός διοδίων και νομίζω ότι θα περάσω δωρεάν, μιας και έχω το αυτοκόλλητο σήμα. Αμ, δε! Στην Αυστρία πληρώνεις και επιπλέον διόδια, συνήθως σε ορισμένα πάσα και τούνελ. Έτσι λοιπόν, πληρώνω το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 8,50 €.
Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα, οδηγώ σ’ έναν επαρχιακό δρόμο ο οποίος περνάει μέσα από όμορφα χωριά. Η πρώτη εντυπωσιακή εικόνα που συναντώ, είναι το βουνό Grimming.
Καθώς πλησιάζω το Hallstatt, ανεβαίνω ένα βουνό, τίγκα στο πράσινο από τα πυκνά και πανύψηλα κυπαρίσσια. Ο δρόμος στενός, οι στροφές απότομες και η άσφαλτος σε πολύ καλό επίπεδο.
Κατεβαίνοντας το βουνό, βρίσκομαι στο Hallstatt και στο πολυφωτογραφισμένο σημείο του, παρουσία αρκετού κόσμου.
Βρίσκω ένα camping, το οποίο δεν μου γεμίζει το μάτι, λίγα μέτρα παραπέρα, δίπλα στον κεντρικό δρόμο. Η τιμή των 19 € για σκηνή και μοτοσυκλέτα, μου φαίνεται πανάκριβη. Θεωρώ λοιπόν απόλυτα φυσιολογικό να ρωτήσω τη μέσης ηλικίας ιδιοκτήτρια, αν γνωρίζει κάποιο πιο φθηνό camping εδώ κοντά. Μου απαντάει σε έντονο ύφος πως:
– Δεν γνωρίζω κύριε! Γνωρίζω μόνο για το δικό μου camping! Γεια σας!
Και αμέσως μου κλείνει με δύναμη την πόρτα! Πρώτη φορά τυγχάνω τέτοιας απαράδεκτης αντιμετώπισης στην πολιτισμένη Ευρώπη. Εγώ ο άξεστος, τριτοκοσμικός και απολίτιστος Βαλκάνιος, κάτοικος μιας μικρής και φτωχής χώρας, με τόση ευγένεια να κάνω μια απλή ερώτηση σε μια καθωσπρέπει πολιτισμένη Ευρωπαία, κάτοικο μιας πλούσιας χώρας και αυτή αντί να μου απαντήσει, μου κλείνει την πόρτα κατάμουτρα!
Άσε μωρή που θες και 19 € για να στήσω σκηνή! Aυτό είπα από μέσα μου κι έφυγα πηγαίνοντας λίγα χιλιόμετρα πιο πίσω, όπου το μάτι μου είδε πριν λίγη ώρα άλλο ένα camping. Παρόλο που φαίνεται πιο όμορφο και πιο κυριλέ, είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν θα κοστίζει τόσο ακριβά. Πηγαίνω στη ρεσεψιόν, όπου εκεί με υποδέχονται μια συμπαθής κοπελιά και ο πατέρας της, ο οποίος είναι φτυστός ο … Διονύσης Σαββόπουλος! Το άκουσμα των 25,50 € για σκηνή και μοτοσυκλέτα, είναι έτοιμο να με στείλει στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Μη έχοντας άλλη επιλογή και λόγω του ότι αρχίζει να βραδιάζει και είμαι κουρασμένος, αποφασίζω να μείνω εκεί. Έστω και με βαριά καρδιά …
To camping μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται high class, αλλά έχει πολλές ελλείψεις. Δεν έχει κουζίνα, δεν έχει wi-fi, δεν έχει φως το βράδυ στα τραπέζια έξω από το εστιατόριο – μπαρ! Και εκτός αυτών, για να καρφώσεις τα πασαλάκια της σκηνής θες γεωτρύπανο! Και για σκηνή και μοτοσυκλέτα πληρώνεις 25,50 €. Τόσα έχω πληρώσει μόνο στις σκανδιναβικές χώρες και δη στην πιο ακριβή χώρα του κόσμου την Νορβηγία. Και πάλι μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις. Άσε δηλαδή που τα camping εκεί έχουν όλες τις ανέσεις …
Ο “Σαββόπουλος” κάθε φορά που τον ρωτάω κάτι, είναι ατάραχος και αδιάφορος. Κι αν καμιά φορά φιλοτιμηθεί να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, οι απαντήσεις του είναι του στυλ “συγνώμη που δεν έχω wi-fi”, “συγνώμη που δεν έχω κουζίνα”, “συγνώμη που δεν έχω φως”. Ε, τι σκ@τά έχεις ρε δικέ μου και το χρεώνεις τόσο;
Η δε κόρη του, για δυο ψωμάκια που της ζήτησα προκειμένου να συνοδεύσω την κονσέρβα μου, μου ζήτησε 1,20 €. Τα ψωμάκια ήταν πολύ μικρά και μπαγιάτικα. Κι όμως, ακόμα και γι’ αυτά, μου ζήτησε χρήματα! Μα καλά ρε, από τη μύγα, ξύγκι προσπαθούν να βγάλουν;
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ευρώπη. Η όλη αντιμετώπιση που έτυχα σήμερα από τους ασχολούμενους με τον τουρισμό στο Hallstatt με κάνει να αισθάνομαι αηδιασμένος. Το όλο περιβάλλον, μου φαίνεται αφιλόξενο. Νοσταλγώ τη γειτονιά μου τα Βαλκάνια και τους εκεί ασχολούμενους με τον τουρισμό …
Πώς να ξεχάσω το camping στο Zabljak που κατασκήνωσα κάτω από τις επιβλητικές κορυφές του Durmitor; Ή εκείνο στο Lohovo που έστησα τη σκηνή μου δίπλα στα νερά του ποταμού Una;
Πώς να ξεχάσω τον Backo στην Podgorica που γέμιζε συνεχώς το ποτήρι μου με κόκκινο μαυροβούνιο κρασί;
Πώς να ξεχάσω τον Νatko και τον Τin στο Zagreb και τις μπύρες που ήπιαμε;
Πώς να ξεχάσω τον Sasa στο Sarajevo και τον Nenad στην Nis, όπου με αποχαιρετούσαν με τον τριπλό σερβικό ασπασμό στα μάγουλα;
Πώς να ξεχάσω τον Αλβανό ιδιοκτήτη του ξενώνα στο Κόσοβο που έκανε τ’ αδύνατα δυνατά για να αισθάνομαι ασφαλής;
Πώς να ξεχάσω τον Μilos και την Θεοδώρα στο Novi Sad και το ενδιαφέρον που έδειξαν για το ταξίδι μου, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο από τη δουλειά τους για να μου δώσουν κάθε λογής πληροφορίες;
Πώς να ξεχάσω τόσους και τόσους ασχολούμενους με τον τουρισμό στα “τριτοκοσμικά” και “απολίτιστα” Βαλκάνια;
Όχι, δεν βάζω ταμπέλες. Όχι, δεν τρέφω αντιπάθεια για την Ευρώπη. Απλά παρατηρώ τη συμπεριφορά μεμονωμένων ατόμων που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικατοπτρίσει το σύνολο. Άλλωστε, η ηθική είναι θέμα που αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και όχι μια ομάδα ανθρώπων.
Όμως, σε γενικές γραμμές, η αίσθηση που αποκόμισα σήμερα στο πολυδιαφημιζόμενο Hallstatt είναι πως οι ασχολούμενοι με τον τουρισμό εκεί, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς να σου πιάσουν τον κώλο. Αγενείς, απότομοι, είρωνες και απρόθυμοι να σ’ εξυπηρετήσουν. Πιο άνετα αισθάνομαι σε μια βαλκανική χώρα, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί, είναι πιο αγνοί. Το βλέπεις στο χαμόγελό τους που δείχνει ότι είναι γνήσιο. Δεν θα ρίξουν την αξιοπρέπειά τους για μερικά ευρώ παραπάνω. Αν τους παίρνει, μπορεί να στα χαρίσουν κιόλας. Κι αν έχω καταλάβει ένα πράγμα ανάμεσα στους “πολιτισμένους” Ευρωπαίους και τους “απολίτιστους” Βαλκάνιους, είναι πως σε γενικές γραμμές, η φτώχεια άμα θέλει, μπορεί σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αν με εννοείς …
Για να μην παρεξηγούμαι, προσπαθώ να αποφεύγω τις γενικεύσεις και τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς. Ας μην ξεχνάμε πως βρίσκομαι στο Hallstatt, το οποίο αποτελεί την “Μύκονο” της Αυστρίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη συμπεριφορά των ασχολούμενων με τον τουρισμό. Και επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, ας μη λησμονώ πως στο “Mόντε Κάρλο” των Βαλκανίων, την Κotor του Μαυροβουνίου, συνάντησα ανάλογη συμπεριφορά με αυτήν που συνάντησα σήμερα στο Hallstatt. Όπως ανάλογες απαράδεκτες συμπεριφορές, έχω συναντήσει και στα περίφημα ελληνικά νησιά …
Αφού έφαγα την κονσέρβα μου, κάνω ένα μπάνιο και γράφω το ημερολόγιο, λίγο πριν πέσω για ύπνο. Ανάμικτα συναισθήματα μου άφησε η σημερινή ημέρα. Xαλάστηκα που χάθηκα στην Σερβία και έχασα αρκετό χρόνο, γράφοντας τζάμπα πάνω από 50 km. Xαλάστηκα με την ακρίβεια και τη συμπεριφορά των ασχολούμενων με τον τουρισμό στο Hallstatt. Ανακουφίστηκα που τα μηχανήματα διαβάζουν, έστω την μια debit card. Σήμερα έστησα σκηνή και αισθάνομαι στο στοιχείο μου.
Όμως ακόμα δεν είμαι σε φάση να πω ότι χαίρομαι το ταξίδι. Απλά κάνω υπομονή μέχρι να πατήσω το πόδι μου στο Νησί και ακολούθως στην Ιρλανδία. Τότε θα αρχίσει το πραγματικό ταξίδι, ελπίζω. Και κάθε φορά τυχαίνει οι πρώτες ημέρες ενός ταξιδιού να είναι οι πιο δύσκολες και συνάμα οι πιο καθοριστικές. Έτσι ήταν και στο Nordkapp. Περίπου …
Δυστυχώς κάνω ένα λάθος. Επιλέγω στα μακρινά ταξίδια να φορτώνω πολλά χιλιόμετρα τις πρώτες ημέρες. Η αναμφίβολη κούραση με κάνει να προβαίνω σε επιπόλαιες ενέργειες. Και οι κάθε λογής δυσκολίες ή συγκυρίες που συναντώ με κάνουν να χάνω την ψυχραιμία μου. Σήμερα το πρωί παραλίγο να φάω τα μούτρα μου στο Kragujevac – να ‘ναι καλά το ABS. Αρκετή ώρα μετά, χάθηκα από τη μ@λακία που με δέρνει, λίγο πριν μπω στην Κροατία. Άραγε αν δεν είχα την κούραση που επιφέρουν τα πολλά χιλιόμετρα και το άγχος με τις κάρτες μου, θα ήμουν τόσο επιπόλαιος;
Tελοσπάντων, ας πάω να ξεκουράσω το κορμί μου γιατί και αύριο με περιμένουν πολλά χιλιόμετρα μέχρι το Λουξεμβούργο.
Gute nacht!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διόδια: Σερβία (4 σταθμοί / 7,65 €), Κροατία (2 σταθμοί / 13,42 €), Σλοβενία (Τ vinjeta7,50 €), Αυστρία (10DAvinjeta 5 €, 1 σταθμός 8,50 €)
Βενζίνη: 68,76 €
Διαμονή: Camping Parc am See (25,50 €)
Tσιγάρα: 46,59 €
Λοιπά: 5,48 €
Σύνολο: 188,40 €
Γενικό Σύνολο: 422,71 €
Σύνορα Σερβίας – Κροατίας: σύντομος και τυπικός έλεγχος.
Σύνορα Κροατίας – Σλοβενίας: σύντομος και τυπικός έλεγχος.
Σύνορα Σλοβενίας – Αυστρίας: ανύπαρκτα.
Στην Σερβία, λόγω του ότι χάθηκα, πέρασα από δυο επιπλέον σταθμούς διοδίων.
Στα διόδια της Κροατίας μπορείς να πληρώσεις με debit card ή μετρητοίς σε € ή HRK.
Για την κίνηση στους αυτοκινητόδρομους της Σλοβενίας, είναι απαραίτητη η Tool Vignette. Το ίδιο και στην Αυστρία, στην οποία υπάρχουν σε τούνελ ή πάσα, επιπλέον διόδια στα οποία μπορείς να πληρώσεις με debit card ή μετρητοίς σε €.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!