Ημέρα 34η: Παρασκευή 31 Ιουλίου 2014, Nis – Πειραιάς (923,3 km)
Επιστροφή στην Ελλάδα
Σηκώνομαι στις 07:30 και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στην αυλή του όμορφου ξενώνα να απολαμβάνω τον πρωινό καφέ μου. Κι εκεί έχω μια ευχάριστη συζήτηση με τον ευγενέστατο υπάλληλο, ο οποίος είναι Σέρβος και έχει έρθει και αυτός στην Ελλάδα και δη στην Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Οι περισσότεροι Σέρβοι που έχω γνωρίσει έχουν έρθει στην Ελλάδα!
Λίγα λεπτά μετά έρχεται ο Nenad και στη συνέχεια μαζεύονται και άλλοι ταξιδιώτες στην αυλή του ξενώνα όπου έχουμε πιάσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Γνωρίζω έναν Ολλανδό, ο οποίος ταξιδεύει στα Βαλκάνια και μου λέει πως βρισκόταν στην Ελλάδα την περίοδο που γινόταν το δημοψήφισμα και μου εξηγεί πως ήταν η κατάσταση εκεί. Πριν λίγες ημέρες βρισκόμουν στη χώρα του κι αυτός στη δική μου. Οι άνθρωποι που ταξιδεύουν μοιάζουν σαν μπάλες του μπιλιάρδου εν κινήσει. Από το ένα σημείο στο άλλο.
Έχουμε πιάσει την κουβέντα με τον Nenad όπου λέμε πολλά και διάφορα με την ώρα να περνάει ευχάριστα. Έχω απορροφηθεί από τη συζήτηση και δεν λογαριάζω ότι με περιμένουν σχεδόν 900 km μέχρι το λιμάνι του Πειραιά. Κάποια στιγμή αποχαιρετώ τον Nenad με τον τριπλό σερβικό ασπασμό ευχόμενος να ξανασυναντηθούμε την επόμενη φορά με το καλό …
Στις 10:30 ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και το GPS λέει πως θα βρίσκομαι στο λιμάνι του Πειραιά στις 22:44!!! Και το GPS υπολογίζει τη διαδρομή χωρίς στάση και με βάση τα όρια ταχύτητας. Πράγμα που σημαίνει πως το χάνω το πλοίο μιας και τα πλοία φεύγουν για Κρήτη συνήθως στις 21:00 και στις 22:00. Επίσης, δεν έχω κοιτάξει τα δρομολόγια και δεν ξέρω αν θα βρω θέση, μιας και βρίσκομαι σε περίοδο full season! Και η πλάκα είναι πως πρέπει να βρίσκομαι πάση θυσία αύριο στο Ηράκλειο!
Με ζώνουν τα φίδια και το GPS μου κάνει πάλι κόλπα, περιφέροντάς με από ‘δω κι από κει! Εν τέλει τη βρίσκω την άκρη και σύντομα βρίσκομαι στον αυτοκινητόδρομο. Οι ενδείξεις των οργάνων θυμίζουν αυτές των μοτοσυκλετών motoGP, με το ταχύμετρο να αλλάξει αστραπιαία ενδείξεις που δεν μπορείς να τις διακρίνεις και το στροφόμετρο να ανεβαίνει συνεχώς λες και ανέβηκε ευτραφής μητροπολίτης πάνω σε ζυγαριά!
Το κομμάτι από Nis μέχρι τα σύνορα είναι ιδιαίτερα δύσκολο και επικίνδυνο. Έχει λίγο αυτοκινητόδρομο στην αρχή και λίγο στο τέλος και το ενδιάμεσο είναι ένας στενός επαρχιακός με αρκετή κίνηση. Κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο με ταχύτητες από 140 έως 180 km/h. Περνάω από έναν σταθμό διοδίων και στη συνέχεια οδηγώ στον ιδιαίτερα στενό και επικίνδυνο δρόμο που οδηγεί στα σύνορα με την πΓΔΜ. Αυτό το κομμάτι φοβάμαι πως θα με καθυστερήσει, καθώς η κίνηση είναι υπερβολική και τα έργα που γίνονται στον δρόμο είναι αρκετά. H μέση ταχύτητα πέφτει και επειδή δεν έχω καμιά διάθεση να περιμένω για ώρα πίσω από φορτηγά και αυτοκίνητα, αρχίζω τις προσπεράσεις, γρήγορα και με ασφάλεια. Προσπαθώ να μην προκαλώ τη τύχη μου, καθώς χίλιες φορές να χάσω το πλοίο παρά να μην φτάσω ποτέ …
Με το στροφόμετρο να βρίσκεται καρφωμένο στην κόκκινη περιοχή, έχει ως φυσικό επακόλουθο το TDM να ζητάει βενζίνη σαν μεθυσμένος θαμώνας μπαρ που ζητάει να του γεμίσεις το ποτήρι. Ή σαν διψασμένος οδοιπόρος στην Σαχάρα που λέει και ο φίλος μου ο Οικονομάκης. Σκέφτομαι να σταματήσω σ’ ένα βενζινάδικο αλλά το ακυρώνω. Γιατί αν σταματήσω σε βενζινάδικο της Σερβίας σίγουρα θα καθυστερήσω. Γιατί όλο και κάποιος Σέρβος θα βρεθεί και θα μου κάνει την γνωστή επίθεση ελληνοσερβικής φιλίας κι άντε μετά να ξεμπερδέψω!
Δεν κατεβαίνω ούτε γι’ αστείο από τη μοτοσυκλέτα. Κατεβαίνω μόνο στον συνοριακό σταθμό, λίγα μέτρα μετά τον έλεγχο, προκειμένου να αποχαιρετήσω την χώρα που τόσο λατρεύω, ανανεώνοντας το ραντεβού μαζί της για την επόμενη φορά. Και θα την αποχαιρετήσω με το “Tamo Daleko”, ένα σερβικό τραγούδι που γράφτηκε την περίοδο του Α’ ΠΠ στην Κέρκυρα (Krfu όπως αναφέρεται στο τραγούδι), η οποία είχε φιλοξενήσει χιλιάδες Σέρβους στρατιώτες αλλά και την εξόριστη σερβική κυβέρνηση. Εκεί μακριά, πολύ μακριά από τη θάλασσα …
Μάλιστα, το εν λόγω τραγούδι παίχτηκε στην κηδεία του μεγάλου Σέρβου εφευρέτη Νίκολα Τέσλα, συνοδεύοντάς τον στην τελευταία του κατοικία …
https://www.youtube.com/watch?v=_ckO9MBWJQA
Δύσκολη κάθε φορά η στιγμή του αποχαιρετισμού …
Περνώ τον τυπικό έλεγχο από την πλευρά της πΓΔΜ και πλέον κινούμαι στους δρόμους της. Σταματώ στο πρώτο βενζινάδικο που βλέπω στον δρόμο μου όπου φουλάρω ρεζερβουάρ και χτυπάω ένα σάντουιτς κι έναν χυμό προκειμένου να πάρω δυνάμεις. Εκεί συναντώ μια οικογένεια Ελλήνων που ζουν στο Μόναχο της Γερμανίας και έρχονται οδικώς στην Θεσσαλονίκη για τις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Περίπου 180 km απαιτεί η διάσχιση της πΓΔΜ και 3 σταθμούς διοδίων, όπου και εκεί πηγαίνω τάπα. To γκάζι δεν ξεκολλάει στιγμή από το χέρι μου, φλερτάροντας με τη δεύτερη εκατοντάδα χιλιομέτρων. Όμως οι ανωμαλίες στον αυτοκινητόδρομο της γειτονικής χώρας πολλές φορές με απογειώνουν κάνοντας με να συνετιστώ και να ελαττώσω κάπως ρυθμό. Το κομμάτι μετά τα Σκόπια είναι μια από τις καλύτερες διαδρομές που έχω κάνει στα Βαλκάνια με τα δυο ρεύματα του δρόμου να μου ανήκουν, περνώντας σε μια στριφτερή ορεινή διαδρομή. Εκεί αισθάνομαι σαν αγωνιζόμενος στο Isle of Man.
Στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα με την Ελλάδα πραγματοποιώ την κλασσική μου στάση, προκειμένου να γεμίζω το ντεπόζιτο και να χτυπήσω ένα παγωτό. Εκεί συνωστίζεται αρκετός κόσμος προκειμένου να γεμίσει βενζίνη ένεκα της φθηνότερης τιμής. Όλο το προσωπικό μιλάει πολύ καλά ελληνικά και θυμάμαι τον τύπο που συναντώ κάθε φορά εκεί. Μου λέει πως δουλεύει 13 χρόνια εκεί!
Παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου τον Αχιλλέα Παυλίδη, με τον οποίο είχαμε κανονίσει να βρεθούμε όπως και πέρσι στην Θεσσαλονίκη για καφέ. Αχιλλέα μου, μ’ έχουν ζώσει τα φίδια και πρέπει να προλάβω το πλοίο, καθώς αύριο πρέπει να είμαι οπωσδήποτε στο Ηράκλειο! Κρίμα ρε γαμώτο …
Περνώ τον τυπικό έλεγχο στην πΓΔΜ και λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκομαι στην Ελλάδα. Τη χώρα που ζω και που την άφησα σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, φεύγοντας πριν 34 ημέρες. Η αγωνία μου για το τι θα δω και τι θα συναντήσω είναι έκδηλη. Σαν να πηγαίνω σε μια άγνωστη χώρα …
Περιμένω στην ουρά μέχρι να έρθει η σειρά μου. Είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου, ίσως λόγω της συναισθηματικής φόρτισης, της ζέστης, της αγωνίας μου να προλάβω το πλοίο. Δίνω μηχανικά το διαβατήριο στον Έλληνα τελεωνειακό και ο οποίος κοιτώντας το, μου λέει αστειευόμενος:
– Έλληνας είσαι και δεν μιλάς τόση ώρα; Φύγε!
Τάπα και στην Ελλάδα και έχω αποφασίσει πως θα σταματήσω μόνο για βενζίνη. Περίπου 600 km με περιμένουν μέχρι τον Πειραιά, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θέλουν 4 με 5 ώρες, με την ώρα να κοντεύει 16:00. Πλέον είμαι στη φάση του προλαβαίνω – δεν προλαβαίνω το πλοίο. Και σκέφτομαι πως ένα απρόοπτο όπως π.χ. λάστιχο, θα με κάνει να χάσω το πλοίο.
Εκμεταλλευόμενος τον τέλειο ελληνικό αυτοκινητόδρομο (συγκρίνοντάς τον με τους αντίστοιχους βαλκανικούς) κινούμαι άνετα και με ασφάλεια, χωρίς τα εκνευριστικά σαμαράκια να με απογειώνουν και να υποβάλλουν σε δοκιμασία τις αναρτήσεις μου, όπως στην Σερβία και την πΓΔΜ. Το μόνο που με καθυστερεί στην Ελλάδα είναι οι σταθμοί διοδίων.
Κάπου στα Τέμπη κατεβαίνω για 4η φορά από τη μοτοσυκλέτα μου – τελικά είμαι πολύ σιδερόκωλος! Αυτά να τ’ ακούει ο κύριος Οικονομάκης που με κοροϊδεύει συνέχεια. Και όχι μόνο αυτός αλλά και όλο το υπόλοιπο team των μπουμπουκιών του Μoto Adventures. Eκεί μαθαίνω από τον βενζινοπώλη πως το μόνο που άλλαξε στην Ελλάδα με τα capital controls, είναι πως πλέον δεν τραβάς από την τράπεζα μέχρι 60 € ημερησίως αλλά μέχρι 420 € εβδομαδιαίως.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του GPS, μάλλον προλαβαίνω το πλοίο. Έτσι λοιπόν ελαττώνω ελαφρώς τον ρυθμό μου κινούμενος απλά γρήγορα. Μετά την Λαμία βλέπω στα δεξιά μου ένα βενζινάδικο της ΕΚΟ και ελαττώνω ταχύτητα προκειμένου να εισέλθω εκεί. Υπάρχει ένας παράλληλος δρόμος στον αυτοκινητόδρομο, ο οποίος περνάει από το βενζινάδικο. Ελαττώνω ταχύτητα και σταματώ να ελέγξω αν έρχεται κανείς από τα δεξιά. Και με το που πάω να γυρίσω το κεφάλι μου δεξιά, βλέπω ένα αυτοκίνητο να περνάει σφαίρα, μπορεί και με πάνω από 100 km/h από δίπλα μου! Σε απόσταση αναπνοής! Σε απόσταση μόλις μερικών εκατοστών!
Βλέπω απέναντι τον υπάλληλο του βενζινάδικου εμφανώς σοκαρισμένο, ενώ εγώ δείχνω να μην έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε. Ο τύπος με το αυτοκίνητο, παραβίασε το STOP περνώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αν δεν είχα ελαττώσει ταχύτητα μπαίνοντας στο βενζινάδικο και αν δεν είχα σταματήσει για να ελέγξω αν έρχεται κανείς, ίσως αυτή τη στιγμή να μην διάβαζες αυτό το ταξιδιωτικό, φίλε μου αναγνώστη. Γιατί δεν θα υπήρχα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο …
Είμαι εμφανώς σοκαρισμένος και δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έγινε. Ευτυχώς ο υπάλληλος του βενζινάδικου που είδε το συμβάν, μου εξήγησε τι ακριβώς έγινε. “Ο θεός σε φύλαξε” μου είπε …
Σε αυτό το ταξίδι πέρασα από 19 διαφορετικές χώρες. Οδήγησα για πάνω από 14.000 km χωρίς να μου συμβεί το παραμικρό. Και κόντεψα να χάσω τη ζωή μου στο σπίτι μου, την Ελλάδα. Στα τελευταία χιλιόμετρα του ταξιδιού. Τι ειρωνία! Εξαιτίας ενός ασυνείδητου οδηγού αυτοκινήτου, ενός εν δυνάμει δολοφόνου που παραβίασε το STOP. Πώς να αισθανθώ άραγε όταν ξέρω πως αυτή τη στιγμή ζω από καθαρή τύχη …
Ευτυχώς ελάττωσα ταχύτητα πριν μπω στο βενζινάδικο για να ελέγξω. Αυτό το πράγμα το κάνω πάντα. Τι θα γινόταν όμως αν δεν ελάττωνα ταχύτητα και δεν έλεγχα; Γιατί κακά τα ψέματα, κανείς οδηγός δεν είναι πάντα σωστός. Άνθρωποι είμαστε και πάντα κάνουμε λάθη. Κάποιες στιγμές μπορεί να αφαιρεθούμε, να ξεχαστούμε.
Από το πρωί κινούμαι με μεγάλες ταχύτητες. Δεν έτυχε να κινδυνέψω πουθενά. Κι όταν ελάττωσα ρυθμό, κι όταν έκοψα ταχύτητα, κόντεψα να την πάθω. Άρα δεν σκοτώνει μόνο η ταχύτητα. Κι εμείς οι μοτοσυκλετιστές ίσως ζούμε από τύχη. Και όσο προσεκτικοί και να είμαστε, πολλές φορές γινόμαστε έρμαια των ορέξεων των οδηγών αυτοκινήτων. Και στις περισσότερες περιπτώσεις εμείς την πληρώνουμε. Εμείς θα πληρώσουμε όχι μόνο τη μ@λακία τη δική μας αλλά και των άλλων. Είτε με τη σωματική μας ακεραιότητα είτε με τη ζωή μας …
Ένα τίποτα είμαστε. Ένα φύλλο στον άνεμο. Δεν θέλει πολύ. Μια στιγμή αρκεί για να γίνει το κακό. Βαθύτατα συγκλονισμένος εύχομαι να ζήσουμε όλοι όσο περισσότερα χρόνια μπορούμε πάνω σε δυο ρόδες. Και να μην προκαλούμε την τύχη μας αλλά και να μη δίνουμε αφορμές σε άλλους να παίζουν με τη ζωή μας. Ας μην προκαλούμε τόσο τους εαυτούς μας όσο και στους άλλους να μας στερήσουν τη χαρά τόσο της ζωής όσο και του μοτοσυκλετισμού …
Κάτι λιγότερο από 200 km απομένουν μέχρι το λιμάνι του Πειραιά. Κινούμαι μεν γρήγορα αλλά με ασφάλεια. Αλλά μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής; Ποτέ! Πάντα ρισκάρεις όταν ισορροπείς τη ζωή σου σε δυο ρόδες.
Στις 20:10 φτάνω στο λιμάνι του Πειραιά και κατευθύνομαι στα εκδοτήρια.
Με το που κατεβαίνω από τη μοτοσυκλέτα παίρνω τηλέφωνο τη μητέρα μου, εμφανώς ανακουφισμένος, να της πω ότι έφτασα:
– Μάνα έφτασα!
– Mπράβο ρε Μερκούρη … Οδυσσέα!
Έτσι μου είπε, γεμάτη θαυμασμό. Aχ, ρε μάνα και να ‘ξερες. Αχ και να ‘ξερες τι θα μπορούσε να μου είχε συμβεί πριν λίγες ώρες. Ίσως αυτή τη στιγμή να μη μιλούσαμε. Θυμάμαι μια ημέρα πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι που μου έλεγες να μη φύγω. Ακόμα κι όταν είχα φτάσει στην Σερβία που ξέρεις πόσο την λατρεύω, μου είπες να μείνω εκεί μερικές ημέρες και να γυρίσω πίσω. Τη φορά που με παρακάλεσες να κοιμηθώ κι άλλο εκείνο το πρωινό στην Δουνκέρκη, μόλις ξύπνησα από την πιο κουραστική ημέρα του ταξιδιού. Ποτέ δεν σου είπα τι ζόρια τραβάω. Όμως εσύ λες και το ήξερες. Λες και δεν μπορώ να σου κρύψω τίποτα. Κι αυτό το “Μπράβο ρε Μερκούρη … Οδυσσέα!” μου το είπες με τόση λαχτάρα, με τόση ικανοποίηση, μου φάνηκε λες και ήξερες τι είχε συμβεί μερικές ώρες πριν. Όμως δεν θα στο πω εγώ ο ίδιος. Το μόνο που έχω να σου πω είναι πως η φωνή σου από το τηλέφωνο πάντα μου έδινε δύναμη. Και να με συγχωρείς για την αγωνία που τραβάς κάθε φορά που φεύγω για τα ξένα. Κι εσύ κι ο πατέρας …
Τελικά το πλοίο δεν φεύγει στις 21:00 αλλά στις 22:00. Το εισιτήριο με καμπίνα κοστίζει 90 € συμπεριλαμβανόμενης της έκπτωσης 10 % που έχω στις Μινωϊκές! Tελικά παίρνω κατάστρωμα με 64 €. Mάλλον πρέπει να έχω τσακωθεί με το κρεβάτι σ’ αυτό το ταξίδι …
Κατευθύνομαι σ’ ένα σουβλατζίδικο έξω από το λιμάνι και αγοράσω 3 σουβλάκια σε πίττα καθώς μου έλειψε αυτή η “βρώμικη” γεύση και επιστρέφω έξω από το πλοίο χλαπακιάζοντάς τα.
Πριν από λίγα λεπτά έπαιρνα τηλέφωνο τον φίλο μου Γιώργο Τζανιδάκη, ο οποίος μαζί με την Μαίρη και τον φίλο μας Νίκο Κόλλια, έρχονται στην Κρήτη για την καθιερωμένη μοτοσυκλετιστική συνάντηση που διοργανώνουν τα “Καλά Κοπέλια”. Ο Γιώργος προφανώς ήταν στο δρόμο και δεν μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο. Ήθελα να δω με ποιο πλοίο θα ταξιδέψουν προκειμένου να είμαστε όλοι παρέα. Με τον χρόνο να με πιέζει έκλεισα με την Minoan Lines, ενώ οι φίλοι μου με την ΑΝΕΚ. Έκανα μ@λακία το ξέρω και δυστυχώς το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού θα με βρει πάλι ολομόναχο. Κι όσο σκέφτομαι ότι οι φίλοι μου θα πλέουν στην ίδια ρότα με άλλο πλοίο, τόσο πιο πολύ τρελαίνομαι και τα βάζω με την βιασύνη και την ηλιθιότητα μου …
Στις 22:00 το πλοίο αναχωρεί και με βρίσκει στο εξωτερικό μπαρ, όπου πίνοντας μια παγωμένη βαρελίσια μπύρα, γράφω το ημερολόγιο. Μετά τα μεσάνυχτα πίνω άλλη μια μπύρα ταξιδεύοντας με τις σκέψεις μου. Κατά τις 04:00 παίρνω έναν υπνάκο σε μια γωνιά μετά από μια ιδιαίτερα κοπιαστική ημέρα …
Kαληνύχτα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Εισιτήρια Πλοίου: Μinoan Lines (64 €)
Βενζίνη: 68,02 €
Διόδια: Σερβία (1 σταθμός / 1 €), πΓΔΜ (3 σταθμοί / 4,5 €), Ελλάδα (12 σταθμοί / 21,40 €)
Λοιπά: 20,45 €
Σύνολο: 179,37 €
Γενικό Σύνολο: 2.480,92 €
Στην Ελλάδα γυρίζω το ρολόι μία ώρα μπροστά (+1h).
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
Μερκούρη ,σε χαιρετώ με σεβασμό για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας.Συγχαρητήρια για τη φοβερή περιγραφή των ταξιδιών σου .
Θα εκτιμούσα συμβουλές σου για ταξίδι που σχεδιάζω κατόπιν σχετικής άδειας που δόθηκε από τη σύζυγό μου, κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων .
Είμαι και εγώ μοναχικός αναβάτης και μετά από πολύ σκέψη σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με τη πιστή εδώ και 10 χρόνια Vstrom DL 650 Κ7. Μετά τη πίστη μου στο Θεό, τη λατρεία στην οικογένεια μου, οι επόμενες αγάπες μου είναι το τρέξιμο αποστάσεων και τα ταξίδια με τη μηχανή . Προσεχώς σκέφτομαι να συνδυάσω τα δύο τελευταία. Συμμετοχή σε Μαραθώνιο και ταξίδι με τη μηχανή.Προορισμός η Κοπεγχάγη.
Το παράθυρο για το ταξίδι είναι αναγκαστικά μεταξύ 6 Μαι με 18 Μαι 2018 , περίπου δηλ. 14 μέρες .Ο Μαραθώνιος είναι στις 13 Μαι 2018 . Περίπου 4500 χλμ συνολικά όπου υπολογίζω πολύ συντηρητικά 5 μέρες να πάω , 3-4 μέρες η παραμονή και 5 η επιστροφή (μαζί με το πλοίο).
Διαδρομή Λαμία-Ηγουμενίτσα -Ανκόνα -Κοπεγχάγη και επιστροφή. Έχω ταξιδέψει Ευρώπη οδικώς με Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο 2 φορές . Η μηχανή έχει 80000 απροβλημάτιστα χλμ με αρκετά ταξίδια εντός Ελλάδας σε Εθνικές και επαρχιακούς δρόμους (κυρίως)και θα γίνει αλλαγή ελαστικών, πιθανότατα αλυσίδας με γρανάζια και γενικός έλεγχος-service.Προϋπολογίζω για καύσιμα -ακτοπλοϊκά εισιτήρια -διαμονή σε βασικό δωμάτιο,αξιοπρεπές φαγητό και μικροέξοδα 2000€.Επιπλέον έχω την ΕΚΑΑ (Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας) και θα κάνω ασφάλεια που περιλαμβάνει επαναπατρισμό σε περίπτωση βλάβης-ατυχήματος.
Υπολογίζω, συντηρητικά (μ.ο. 120-140 χλμ/ώρα) περίπου 450-500 χλμ /ημέρα και ευέλικτο πρόγραμμα στάσεων και επιλογή διαδρομής(Εθνικές -δευτερεύοντες οδοί) .Με προβληματίζει κυρίως ο καιρός (μέσα Μαΐου-Θερμοκρασία 14-18 βαθμούς ).Ποια η γνώμη σου ? Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξω ιδιαίτερα.Κάθε συμβουλή σου σεβαστή .Ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλά χιλιόμετρα …
Υ.Γ. όποιος ανέχεται τις παραξενιές μου ευπρόσδεκτη η παρέα του!
Γεια σου φίλε μου Γεώργιε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ενδιαφέρον ο προορισμός αλλά και ο σκοπός του ταξιδιού που πρόκειται να πραγματοποιήσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως το πλάνο σου μπορεί να βγει άνετα στα χρονικά πλαίσια που θέτεις. Κι εγώ έχω έναν ενδοιασμό με τον καιρό, καθώς Μάιο δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στην Ευρώπη, αλλά πιστεύω πως δεν θα αντιμετωπίσεις κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Ακόμα και με άσχημες καιρικές συνθήκες, φαντάζομαι πως οι κεντρικές οδικές αρτηρίες θα είναι ανοιχτές. Αν περάσεις από επαρχιακούς ορεινούς δρόμους (π.χ. αλπικά περάσματα) ίσως κάποια από αυτά να είναι κλειστά εκείνη την περίοδο. Καλό θα ήταν να ενημερωθείς από το διαδίκτυο πότε θα ανοίξουν, έτσι ώστε να περάσεις από εκεί αν φυσικά το επιθυμείς και βρίσκονται στη ρότα που έχεις χαράξει.
Εύχομαι να έχεις τον καιρό σύμμαχό σου και οι στόχοι που έθεσες να ευοδωθούν. Καλούς δρόμους και καλούς τερματισμούς να έχεις!
Μερκούρη, αυτές τις μέρες όλως τυχαίως διαβαζω το “τραβερσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά” και πραγματικά νοιώθω εντονα τις στιγμές και τα συναισθήματα που περιγράφεις, γιατί κι εγώ, μολις επέστρεψα απο “ευρωπαϊκό” ταξίδι. Δεν ειναι η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη, αλλα ταξίδι σαν κι αυτό που περιγράφεις, δεν εχω κάνει. Και βεβαια κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω και Βόρειο Ακρωτήρι. Νασαι καλά που αφιερωνεις τόσο χρόνο για τα ταξιδιωτικά σου και για τις πληροφορίες που προσφέρεις. Οσο γι αυτά που γράφεις για τις ομορφιές που συναντάς στις άλλες χώρες ξέρω οτι είσαι αντικειμενικός, κι αυτό στο λέει κάποιος που ξέρει οτι η Ελλάδα ειναι ανεπανάληπτη, αλλα δεν είναι το κέντρο του κοσμου, ουτε μοναδική…. Καλή συνέχεια σε ότι σχεδιάζεις!!
Φίλε μου Παναγή, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση καθώς μόλις πριν λίγες ημέρες επέστρεψα από το φετινό οδοιπορικό.
Χαίρομαι που αναγνωρίζεις τον “κόπο” μου, μα πιο πολύ χαίρομαι που με διαβάζουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι που αντιλαμβάνονται το ύφος ή το πνεύμα των γραπτών μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες και εύχομαι να πραγματοποιηθεί κάθε ταξιδιωτική σου προσδοκία. Να είσαι καλά.
Μερκουρη να ξερεις οτι στο βενζιναδικο το ΣΤΟΠ ειναι γι αυτους που μπαινουν απο εθνικη και οχι γι αυτους που κυκλοφωρουν στον παραδρομο.Ευτυχως εισαι καλα .
Όχι φίλε μου. Το STOP στο εν λόγω σημείο είναι γι’ αυτούς που κινούνται στον παράλληλο και όχι στην εθνική. Αυτό μαρτυρά και η φωτογραφία που παραθέτω στην 34η ημέρα του ταξιδιωτικού.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Αλλη μια απιστευτη περιπετεια,με δυσκολες συνθηκες ,κυριως ψυχικες…Ο λογος σου ορθος και οι φωτο σου απαιχτες.Ευχομαι να συνεχισεις για παρα πολλα χρονια αυτη την ψυχοθεραπεια ωστε να σε απολαμβανουμε κι εμεις φιλε Μερκ 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε και σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τις ευχές σου, φίλε μου Τάσο. Να είσαι καλά!
Σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά. Ποιο isle of man κάνε τον γύρο στο Τρίκερι και έλα πες μου Μερκουρη-Στυλιανε.
Μετά χαράς θα σου πω αγαπητέ, όταν θα κάνω τον γύρο στο Τρίκερι. Και ίσως και να μου αρέσει περισσότερο από το IoM. Σίγουρα όμως δεν θα σου πω αυτά τα ηλίθια και ανούσια κλισέ τύπου “σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά”.
Έχει πουθενά στην Ευρώπη σαν την πατρίδα σου τη Συμη που εσύ απαξιώνεις ενώ άλλοι πληρώνουν πολλές χιλιάδες ευρώ για να δουν αυτό το καρτποσταλ?
Αν εσύ κατάλαβες πως την απαξιώνω, προφανώς δεν μπήκες στο πνεύμα των γραφόμενών μου. Καληνύχτα.
Έχει πουθενά σαν την παλιά πόλη της Ρόδου?πηγες Ντουμπρόβνικ πηγές Μόσταρ πηγές Πράγα είναι Ρόδος?
Αγαπητέ, το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι αρέσει σ’ εσένα, πρέπει σώνει και καλά ν’ αρέσει και σε όλους. Επίσης, ο κάθε τόπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά και την ιδιαιτερότητά του.
Εγώ προσωπικά δεν ταξιδεύω για να αποδείξω ότι το δικό μου μέρος ή η δική μου χώρα είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Λες και δεν υπάρχουν ομορφιές σε άλλες χώρες ή λες και όλη η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται συσσωρευμένη και μόνο στην Ελλάδα! Aλήθεια, έχεις δει τι ομορφιές υπάρχουν σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Νορβηγία; Τα ταξίδια κατάφεραν να μεγαλώσουν τον μικρόκοσμό μου (ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο σε μία χώρα αλλά σε 45 μέχρι τώρα), άρα μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά απ’ ότι τα έβλεπα πριν. Και σίγουρα, ταξιδεύοντας κατέρριψα πολλούς μύθους.
Κι αν θες την προσωπική μου άποψη (γιατί απ’ ότι κατάλαβα, θεωρείς λανθασμένα πως απαξιώνω την ομορφιά της χώρας μου), μια από τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας είναι τα πολλά μικρά και μεγάλα κατοικήσιμα νησιά που της προσδίδουν μια ανεπανάληπτη ομορφιά που δύσκολα συναντάς σε άλλες χώρες.
Κλείνοντας, για το Isle of Man που αναφέρθηκες στο πρώτο σου σχόλιο, το γράφω στο ταξιδιωτικό πως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ούτε από άποψη φυσικής ομορφιάς αλλά και ούτε από άποψη οδηγικής απόλαυσης. Προφανώς διέφυγε της προσοχής σου. Όπως επίσης, σε αυτό το ταξιδιωτικό, δεν ενθουσιάστηκα από το Hallstatt ή από το Plitvice σε παλαιότερο ταξιδιωτικό. Αυτό δεν σημαίνει πως τα απαξιώνω, απλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη ή αίσθηση αν θες και φυσικά χωρίς να έχω πρόθεση να την επιβάλλω.
Αυτά τα ολίγα …
Ναι ειδικά η Νορβηγία πολύ όμορφη χώρα τι να σου πω…για αυτό οι Νορβηγοί κατακλύζουν Ρόδο Κω Κάρπαθο Κέρκυρα Κάλυμνο κάθε καλοκαίρι…και αν θες να δεις φιόρδ πήγαινε στη λίμνη Πλαστήρα.
Η ομορφιά της Ελλάδος δεν είναι μόνο τα νησιά και το ανεπαναληπτο αιγαιοπελαγίτικο αρχιπέλαγος αλλά και η ενδοχώρα.Θεσσαλια και Χαλκιδική έχουν τρομερές παραλίες μην πούμε για Ηπειρο-Συβοτα μην πάμε και Καλαμάτα η Μάνη…
Όλοι εσείς που πάτε εξωτερικό γυρίστε πρώτα τη χώρα σας μαγευτειτε και μετά πείτε μας για Στάρι Μοστ (έχει και εδώ γεφύρι της Άρτας,φαράγγι Πορτιτσας κτλ) Cinque Terre (η Πάργα σε χαλάει) Ibiza (έχουμε εδώ Μύκονο που θέλει 10 Ιμπιθες).ενδεικτικά παραδείγματα.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος από εμάς θελήσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό, θα σου προσκομίσει μια λίστα με μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και κατόπιν έγκρισης και σχετικής άδειας που θα του προσκομίσεις, μπορείς να του επιτρέψεις να ταξιδέψει και εκτός Ελλάδας.
Ήξερα ότι θα το γυρίσεις στην ειρωνειουλα καθότι εμείς εδώ είμαστε τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι χριστιανοταλιμπαν ενώ οι εξ ορισμού ρατσιστές μουσουλμάνοι πχ της Βοσνίας ή του Κοσόβου είναι πολιτισμένοι…οι Γερμανοί επίσης φίλοι μας…άνθρωπος που δεν έχει γυρίσει την Ελλάδα και δεν εκτιμάει το πιο όμορφο νησί ίσως παγκοσμίως καλό θα ήταν να ξεκινήσει πριν εκφέρει άποψη κύριε 45 χώρες.52 νόμους και 15 νησιά πιστεύω καλά είμαι.Α πήγα και Κύπρο αν θεωρείτε εξωτερικό Ξετρελαθηκα (τυχαίο?κομμάτι της Ελλάδος μας και αυτή).άντε μέχρι το Τρίκερι να μείνεις με.το στόμα ανοιχτό και άσε τη Μπάνια Λουκα.
Α, μάλιστα! Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, τελικά έμαθα πως δεν την έχω γυρίσει. Τζάμπα κι ο κόπος μου δηλαδή …
Άλλα γράφω, άλλα καταλαβαίνεις, άλλα αντ’ άλλων γράφεις. Προφανώς δεν διαβάζεις προσεκτικά αυτά που γράφω ή δεν είσαι σε θέση να τα καταλάβεις. Οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση.
Γειά χαρά!
Φίλε Μερκούρη, χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω γιατί ταξιδεύεις και εμένα με τον τρόπο σου!!! Μετά τη Νορβηγία, περίμενα οδοιπορικό σου πως και πως!
Να είσαι καλά να γράφεις χιλιόμετρα και να μας μεταφέρεις τις όμορφες εικόνες που αποκομίζεις!!! Αναμένουμε για την επόμενη εξόρμηση σου! 🙂
Ευχαριστώ φίλε μου Κυριάκο, με κάνεις να χαίρομαι! H επόμενη εξόρμηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί και το μόνο που απομένει, είναι να γραφτεί και να είναι στην οθόνη σου. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθυστερήσει τόσο πολύ όσο η παρούσα …
Να είσαι καλά!
Μερκούρη φίλε μου, σ΄ ευχαριστούμε για αυτό το ακόμα ένα υπέροχο και πλήρες ταξιδιωτικό. Για μένα είσαι σταθερή αξία του ταξιδιωτικού μοτοσυκλετισμού, με ενέπνευσες με τη Νορβηγία, το ξανακάνεις τώρα. Πολλοί πάνε, πολλοί έρχονται, λίγοι όμως έχουν το χάρισμα να βλέπουν από τη δική σου οπτική γωνία, όχι μόνο το δρόμο και τις ομορφιές του, αλλά την τοποθέτηση από τη σωστή γωνία του δικυκλιστή που εξερευνά τον κόσμο.
Θα κρατήσω για τροφή όλων εμάς που ακόμα δεν έχουμε γευτεί αυτή τη μαγεία της Σκωτίας, τη φράση σου από την Ημέρα 19η: Πέμπτη 16 Ιουλίου:
“Σκωτία, μια χώρα ειδικά φτιαγμένη για τον μοτοσυκλετιστή”
Με το καλό στο επόμενο Μερκούρη!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου, Στράτο! Αποτελεί μεγάλη τιμή για εμένα να διαβάζουν τα ταξιδιωτικά μου και συνάμα να μου εκφράζουν την εκτίμησή τους, άνθρωποι και ταξιδευτές όπως εσύ.
Είμαι βέβαιος πως τόσο η Σκωτία όσο και η Ιρλανδία, θα σε μαγέψουν. Ο δε “Πάνθηρας” θα σε διασκεδάσει στους καταπληκτικούς δρόμους των Highlands.
Καλούς δρόμους να έχεις αδερφέ μου!